ден (имн.) - се (зам.)

Еден ден се прочул муабет низ селото од Мино: Сите невести беа мои, само Ленка не.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Последниве денови се слушнаа гласови дека властите, или некои луѓе од власта, сите води од рекичките и од изворите кај Дарванскиот предел што доаѓаат кон Маказар, ќе ги свртеле за потребите на некој рибник што некој бизнисмен ќе го градел на патот меѓу Ресна и Монастир.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Велат „по утрото денот се познавал”, а беше ист како и претходниот: сив, безличен, бавен, неконструктивен, здодевен.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Во една од мајските вчери, во една од оние кои се без дожд а со убаво ѕвездено небо, во оние вечерни часови кога се испразнуваат и тесните улички од под „Монмартр“, кои преку ден се полни со купувачи што одат во најевтиниот трговски дуќан на „Драјфус“, во една ваква тивка вечер се најдов во подножјето на „Монмартр“, пред оие триста скалила што ги врзуваат со прочуената црква „Сакр Кер“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„А што ќе правам таму, мој градоначалнику? Ќе чекам, исто како и овде.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Гледа во еден од свештениците, повиено старче со влажен и замислен поглед, кое поради возраста веќе не служи по епархиските цркви, забележувајќи дека неговата риза е толку стара и така избледена, што наместо црна, на сивата светлина на денот се чини модра.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но сега и самиот нејќеше да му се сврши така одеднаш денот, а ако појде дома, денот се свршува.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Така стана и со мене, а кривицата за тоа ја носам само јас, зашто цел месец од ден на ден се ломев дали да се пријавам за тие чевли.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
6. По неколку дена се разбра дека Лила се свршила за некој доктор од нејзиниот град.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Уште во Баово ги продаде и двата коња на поп Мишевци и Цоцот, слезе во Сабоцко, појаде, попи и по десетина дена се врати назад.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Со денови се носеа низ ресенските дуќани, куќи и фурни вакви и слични муабети.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Побратими... Заедно, во ист ден се оженија за двете сакани моми од селото...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Плевната од својата источна страна имаше просторен трем, со стреа, каде што понекогаш, кога врнеше, се прибираше добитокот, каде што понекогаш во врнежливите денови се вршеа некои работи: се прибираше компирот, се сечеа дрва, се сушеше навлажнето сено, се приготвуваше зимница, која потоа во поголем дел се пренесуваше в село.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А за 30 дена се заработуваше околу 40 долари. Тоа претставуваше вистинско богатство!
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој три дена се молеше Богу во една пештера под самиот папок на светот, и кога четвртиот ден се качи на скалите, тие стоеја како да се закопани во каменот, во карпата Бехистунска!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем три дена се молеше Богу во својата пештера и на четвртиот ден тргна вода голема од карпата, од Папокот на светот: вода студена, изворска, кладенец студен среде врела пустина!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
О Криволак, со крв свештен, црни дни се изминуат.
„Песни“ од Коле Неделковски (1941)
Гори младост... Дни се нижат в страшна гладост.
„Песни“ од Коле Неделковски (1941)
Господи, имаше, имаше и други такви денови, вредни за паметење, за кои бев сигурна дека никогаш нема да ги заборавам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И во тој ден се сметав многу богата. Најбогата...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
По цел ден се слушаше нејзиното: - И - и - ш, к-р-р-р! И-ш... Нас не нѐ бркаше.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И така селото секој ден се опустошуваше и осиромашуваше...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во една и иста кафеана секој ден се сретнувам со другарите и до пладне се потсетуваме на нашите млади времиња, умуваме за тоа кој каква глупост вчера истреска на телевизија, па дома на ручек и потоа дремка со весникот во скутот и до доцна во ноќта се караш со оние од екранот на кои им се чини дека светот почнува од нив. Лигавење до немај каде.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Триста години си останавте раја со ваш јазик, вера и име... пред триесет години со моја дозвола, ама со грчки пари сред село изградивте црква и од тој ден се поделивте на патријаршисти и егзархисти и разделница отворивте меѓу вас и се развраживте со големата помош на тие, кои ви се правеа пријатели.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ме израснаа скромни и чесни родители.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многупати помислував што би ти кажала ако еден ден се појавиш. А сѐ што би ти рекла би било оправдување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дали година, дали две, од овие зборови соседите на Мише забележале оти Мише по цел ден се врти околу гулабарникот, час потскокнува преку сааните со вода и пченка, час ги подраширува рацете, се затрчува, подлетнува.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Еден ден се собраа кај „бездното“ најхрабрите момчиња. Едно по едно се фрлаа во водата за да го пронајдат тајниот пат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Од македонска страна, пак, тој можеше јасно да им порача на сите тие дипломати што со денови се среќаваа со него дека во моментот не гледа некоја партија што сериозно се ангажира во афирмацијата на мировниот процес, ниту меѓу албанските партии, ниту меѓу македонските, освен, се разбира, неговата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во тоа време и Анадолецот Ариф Исмаил ја ставил под клуч беговата воденица и отишол на коњ да слуша баботење на домашен оган кај некој побратим во Качаник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И преку ден врз него се таложела смолесто леплива темница од која си се заборавало - кој си, што си, кон што патуваш меѓу тромави двоколки, не грбав туку повеќе подгрбавен и од грбле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Деновите се склопчувале, згуснатите снегулки понекогаш го смекнувале студот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лежел. Бил ден, од денот се испарувала темница.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но животот, што почнал така, зел да одминува, се затркалале една по друга годините, а далчниот свет како да ги цедеше преку триста сита добрините, што можеше да му ги искамчи за себе со своите ноктиња еден таков ситен, загубен човек од планините, останат калџија во мајсторските тајфи до својата четириесетта, по скелињата, со рамото, што му паѓало сѐ пониско од тешката копанка, што ја искачувал нагоре по тие дрвени конструкции, од под кои, како пилето од под лушпата, еден ден се излупувало и почнало да живее едно ново здание, секогаш наново, во бескрај.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нивното бојно поле - денот се подаваше во еден замав на нивна крвава пресметка, земајќи ја бојата на секој од тие ветрови, а како своја залога препуштајќи им ги ним токму своите облаци, секогаш и секому само онолку, колку што можеа да си одземат, да си извојуваат еден од друг овие двајца лути противници.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А кога денот се прикраде пак во неговиот прозорец со онаа негова нерешителна виделина, во која будењето траеше долго, првото, што успеа да го открие, беше едно малечко, питомо главче, со две долги увца, кои по својата боја и по тоа како беа порастени многу потсетуваа на два листа од една мека тревка, што расте по висовите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Она пладне, кога војната беше оттатнета, а нејзините сенки сѐ уште стоеја во изгорените куќи на нивното село, и во разурнатите мостови, и во разодградените плотишта, а по селските сокаци се тркалаа празните картонски кутии од УНРРА, и селаните се облекуваа во половните американски карирани виндјакни со неминовната црвена шарка, и кога двете селски бакалници беа прекрстени во Кооперативни сектори, а секој нивни ден се завршуваше со по една фронтовска конференција, на која тие по двајца-тројца продолжуваа да се запишуваат во Задругата; она попладне, во кое исто така мнозина, продолжувајќи да немаат доверба, а и Змејко беше меѓу нив, обично молчеа, за сето време, сите тие денови, и додека се меткаа по цел ден по средселото, а и вечерта на конференциите, а дури после си се разотидуваа кон дома; она попладне, кога ќе им станеше чудно ако речеше некој дека оваа вечер нема да има конференција, толку чудно и толку пусто, што дури и самите би ја закажале неа, она додека исчекува задружниот курир - поранешениот пандур, - пак да притропа со барабанчето по сите мегдање од селото и се чудеа што уште го нема; во таа тишина, во која стоеја зачмаени на средсело сите мажи, а меѓу нив само ретко ќе пробечеше некој глас, кој можеше да бара или огон, или тутун, кој ниеднаш не кажуваше ништо повеќе: тоа пладне, во кое подоцна се насобираа сите крај една лимузина и еден џип што пристигааа од градот, носејќи уште една од сите оние делегации, што доаѓаа на конференциите и постојано им го зборуваа сѐ тоа пак тоа, сега од колите излегуваа луѓето и се поздравуваа со селаните со онаа неприфатена, одгатната фронтовска желба за приближување и Змејко уште на прв поглед го препозна онојго.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Иако сите брецкања Рада ги премолчуваше, тие не престануваа. Напротив, од ден во ден се засилуваа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А дека тој ден се наближува знаеме сите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако Долгиот знаеше кој ден се враќаат екскурзијантите, не го знаеше точно часот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Страдањата на Рада од ден во ден се влошуваа. Круна на сѐ беше враќањето на Јордан, братот на Томо со семејството, во заедничката куќа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На исток денот се распукнуваше во бакарен сјај.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А јас со свој ракопис ја пополнив и на ситно им испишав како ми е напорно и како по цел ден се печам на сонце по оранжериите, и како јадам редовно, и како навечер сум покриена, за да не ми берат гајле, а тој да им ја испрати на моите во периодот кога ќе престојувам во Претор, како најелитно одморалиште во тоа време, барем за мене.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
и еден ден се појави полковиот командир, на еден бел коњ, коњот игра, не гази на земјата, беше бил заробен од Англичаните, и кога дојде му даде команда на ротниот командир и на другите офицери да се тргнат подалеку од војниците, и тие сите се тргнаа едно двеста чекори, и полковиот командир не прашува кој каква мака има, или некоја поплака да има, и излезе еден, Ристе се викаше, а тој пак сето време само главата навалена и само зачуден, и со никого ни а, ни бе, и мајката, си мислиме, на толку молчење, сега најде да зборува, а тој ти имал мака, полкот негов ја збркал работата, а го окривиле и Ристета и го осудиле седум години затвор да лежи по завршувањето на војната, и Ристета цела недела пред тоа го учел еден адвокат од Скопје како да се пожали, го вежбал за докладот, како да се претстави и како да се поплаче и Ристе станува, јас бев часовој, вели, кога стана тоа, а имам и часовник добиено за храброст, ама јас не бев таму, кај што стана колењето и му кажува сѐ како што било,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми го донесоа дома. Три дена се префрла в постела.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По ден-два се вратија и другите селани од планината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Денот се наголеми и сонцето го раскваси, го подбра кон реката. Селото излезе, слезе во полето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И уште ноќ и ден се мачев така со Ангелета мој.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се сеќавам како тој ден се сетив: сега се Маргарита и Ана, но една недела пред тоа беа Паула и Офелија, сината девојка се симна на една од најлошите станици, на Монпарнас-Бјенвени која на најголемите шанси за пораз им ја отвора својата смрдлива хидра.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Климент Камилски подоцна ќе доаѓа во Татковата библиотека со крајна цел да открие нови книги, но и да се одмори од својата грамадна библиотека, која од ден на ден се зголемуваше и го смалуваше времето на неговото присуство во неа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во тие денови се прекина наставата и сите слични нешта.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во целата таа работа дури по неколку дена се запозна со Атина Димоска (официјално Димовиќ), познатата битолска шивачка, за која се зборуваше дека е вдовица и жена која многу добро си го познава занаетот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Еден ден се боревме и почувствував дека се заборавил во жарот на борењето, ја зеде машата, а јас избегав зад еден плет, тој удри во плетот, дотрча мајка ми и му свика: Што стори бре, Тасе! а тој – Остави Ристено, ќе си го утепав детето, цел ден немам тутун и таков сум.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Винстоновата работна недела изнесуваше шеесет часови, на Џулија беше дури и подолга, а нивните слободни денови се менуваа во зависност од потребите на работата и често не се совпаѓаа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Откако слушна: “Сепак, денот се познава по утрото”, Ема одмавна, по навика со левата рака, а со десната ја крена чашката со ликер и ги облеа усните со неколку капки кои се развлекоа по тенката линија кармин што ги спојуваше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Мојата најмлада жена, и онаа што ми е најмила, ибн Тајко, пред два дена се попари од врел котел во Чифте-амамот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Бидејќи преку денот се исцрпуваше со собирањето камења, со правењето кал и со ѕидањето, а притоа наутро стануваше уште в зори, очекував навечер да си легне рано.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Пече, жече, очи премрежува. Денот се здолжил... Далеку е до зајдисонцето.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Еден ден се погледнав во огледало, се вчудовидов од тоа како изгледам… руина.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
И, зошто, како што се случува во соништата, времето на среќните денови се ближеше кон крајот?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Штом слезе на бензинската пумпа, ѝ се изгуби од пред очите, и по некој ден се врати во хотелот во Александрија.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Дадено на ќаата на везирот Мустафа 26 сефер 973 год.   И Сефедин доби еден арапски коњ од султановото ергеле, го кладе ферманот во џебот и за дваесетина дена се врати во Прилеп.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
„Минатата недела купив маса за билијард, ми рече, и јас и Стерл ја пренесовме на раце цели шест блока и тогаш со денови се обидувавме да ја составиме, но тоа никако не ни поаѓаше од рака. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 223
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А Крсте ретко кој ден се враќаше без риби.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој ден се месат погачите со кои ќе се канат нункото, попот, деверите, старосватот и другите блиски роднини, а уште подалечните — само со карта.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По Петровден дните се долги, та време за работа колку си сакаш!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И еден ден се крена со чорапот в раце, та дури кај кум Сукалови.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се чувствуваше некако задолжен да работа, оти ќе треба за тројца леб да вади. Ha вториот ден се бери сповојница.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А денеска ќе биде работа, ќе ги спријатели, а — утре; дните се редат, а агиве чекаат ли чекаат посестрими од Витолишча.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сите веќили од селата располагаа со собраните дарови за манастирот и даваа по нешто во општата Сталева ќесија, а таа од ден на ден се полнеше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Времиња тешки дојдова уште потешки прокуди, од ден на ден се умира и души бере с години.
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
На секој втор или трет ден се колеше по еден бик или вол пред селската штала што ја зеде војската, близу до езерото.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
XXIX Свинската чума одново се јави во селото, зафати да се шири, и од свињите да се пренесува на луѓето: започнаа луѓето нагло да умираат; секој ден се огласуваше камбаната, секој ден имаше погреб; заразата се ширеше од еден на друг: ги зафаќаше луѓето силна треска, висока температура, огница, паѓаа во бунило, им се воспалуваа дробовите, им се надуваа очите, по кожата им се нафрлуваа темни дамки, бубулки, кои расцутуваа во гној и се распаѓаа; им се воспалуваше грлото, кашлаа непрекидно и длабоко како да рикаа корнејќи ја утробата; им отекнуваа жлездите под пазувите и на вратот и не можеа да се помрднат; жлездите им загнојуваа, им ја труеја крвта и умираа во тешки маки.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Најпосле, еден ден се стиша гласот на породилките: се породија, речиси сите три во исто време.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Нешто топло и мило му се разлеа во душата и тој се сети на песната: „Зора зори, ден се бели“.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Во неколку дни се направија штркови и сите одлетаа крај море за да се чекаат дури сите да се соберат.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
По должината на улицата на која излеговме, низ расцутените редови црвени рози засадени по рабовите на двата тротоара, денот се растураше од убавина.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Уште во тие први денови се случуваше да ѝ приговори: „Пушти ме!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
(напати ти се привидуваат пештерните манастири околу Белото, лихт луминозно езеро - она понасевер од Делфи и од Костур - светилиште само по себе облиено со внатрешен сјај од белки на монахинка среде коишто, во драматичен контраст се вовира зеницата, духовниот рез); - многу мислиш, а малку искажуваш јазикот за тебе поскоро е молвење од разговор, сѐ е ВНАТРЕ и ти, и Тој, и исказанието и дослухот меѓу вас и предметот дури се вовлекува во тој, невидлив за другите, Круг; - и повеќе не правиш разлика меѓу искреноста и вистината со денови се повлекуваш во себе секнуваш, понираш, остинуваш стаписан, онемен, оти си согледал: не е лесно да се биде искрен!; - и повеќе не е битно дали нешто те повикува без престан да му припаднеш, сестро Варваро или просто посакуваш од дното на душата од нејзината небесна бездна да постоиш блажено во согласје со себеси и навистина повеќе ништо друго не е суштествено освен: да ја бараш сопствената сенка сѐ додека не си соѕидаш самица а во неа си - Лице без сенка: м-о-н-а-х!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Затоа цели два дена се врткаше низ дворот држејќи ја портата отворена ширум.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А Луман тој ден се изгуби некаде во планината, но не за секогаш.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„За која?“ - „За светата молитва“, велеше и кажуваше како еден ден се собрале сите светии: „Свети Никола зимен, Свети Мартин пролетен, Свети Илија летен, Свети Ѓорѓија есенен - и си цврцкале.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ноќта и денот се прекратки за сите чувства да ги претворам во зрела, достоинствена, храбра, скромна љубовм за неа сите сме створени.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Го сакам мирисот на твоето постоење, сакам кога разиграно ќе поминам со прстите низ твојата коса, ги сакам твоите прегратки, го сакам погледот од твоите топли, широко отворени очи.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Циљка тивко, без збор, седна до Зоја, којa пред недела дена се врати во стројот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Знам, - тажно се насмевна, - опседнат е со тоа откако пред десетина дена се случи она со дедо му Баџак.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дали се обидуваа да ги пронајдат темните и тешки облаци што подоцна со денови се истураа врз градот?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Новата година за прв пат се приближуваше со поинакво значење, не за да донесе нови непознати страдања, туку да влезе во убавото малечко главче на Пеличка дека еднаш откако ќе изминат триста и шеесет и пет дена се менува бројот на годините со тоа што на претходната додаваме уште една.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Гледаш дека секој ден се умира, вели, а од тоа не се умира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На шестиот ден се најде место и за нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А ваму секој ден се пука, не смееш да си снеможен.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По два дена се појави Москва.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но еден ден се случи нешто навистина необично. Чудно, би рекол.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)