Зошто? Затоа што мислат дека нивното оргинално дело ќе биде подобро од драматизираниот роман или расказ на писателот што смртта го спречила да им врати за направената услуга.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Делумно до ова стигнав со цртање во истата димензија во која делото ќе биде репродуцирано.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Живеејќи отсекогаш во блискост со големите француски писатели чии дела ќе им ги открива на своите студенти во Скопје, пред да стане амбасадор на својата земја во Париз, Старова ќе ја наследи и традицијата на убавото пишување: настојчивост и строгост во функција на смислата од каде што ќе се роди, како искра меѓу два силекса светлината...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Тогаш моето дело ќе биде завршено, а јас ќе можам да се повлечам. Но не пред тоа!
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Уште тогаш во Тунис ми зборуваше за својата опсесивна тема на идентитетите, (подоцна ќе напише книгата Погубни идентитети).
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Но покрај вашите сопствени дела ќе имате многу малку за признавање.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Со својот живот и дело ќе ја покаже и докаже тезата за повеќекратноста на идентитетот на индивидуален и колективен план, за меѓузависноста на идентитетските компоненти во нивното хармонично дејствување, како неодминлива вредности и победоносна противтежа на националистичките погубни пориви. Надежта постои...
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Ние бевме во длабока заблуда верувајќи дека личниот хероизам е тој што ги движе настаните во животот, ние не сфаќавме дека сме дел од народот и дека нашето дело ќе биде плодотворно, само ако тоа е поврзано со народот и е дел од народното дело.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)