дело (имн.) - во (предл.)

Националната унија на француската култура и библиотеките го препорачува ова одлично дело во својот жанр.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Заради потврда на сопственото дело во сегашноста, тој се потпира на минатото онакво какво што го согледува тој и во тоа настојување тврдоглаво ќе ги пренабрегне не само историските документи туку и фактот дека автентичноста на пронајдениот ракопис, колку и заводливо тој да нуди убедливост, не може да се провери бидејќи носи во себе субјективност на наменски пишуван животопис.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ова секако не е дело во кое авто­рот талка во темнина, туку само­свесно ја спроведува утврдената естетика.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Целиот Ворхолов опус може да се смета како подготовка за Девојките од челзи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Фотографските „грешки” толку јасно присутни,делумно се изработени од Уте Клопхаус, фотографката кој му беше блиска на Бојс; нејзините копии ги претставуваат повеќето од делата во Арена.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Слично на клавирското дело Vexations (Досадување) на Ерик Сати, кој што може да се смета за прв концептуален композитор, драмата, акцијата, случувањата кај Empire се пренесени во аудиториумот, кадешто неупатениот гледач, навикнат на имплицитните конвенции на филмот (чекајќи нешто да се случи или тежнеејќи по навика да го изгледа филмот до крај) е соочен со еден вид изигрување.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во Сатиевиот случај, при првата изведба на Досадување, сопственикот на салата, неизвестен однапред за траењето на делото во коешто 840 пати се повторува еден ист музички пасаж, го прекинува концертот по неколку часа.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И не само што Бојс не оставил никакви индикации за начинот на нивното излагање на плочите, тој исто така ги отфрлил и назнаките кои би можеле да ги идентитикуваат делата и збиднувањата што се претставени.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Среќавањето на релевантни дела во таканаречената медиска уметност ни покажува дека се тоа дела кои ги демонстрираат начелата на квантната механика (претставувањето на објектот е зависно од посматрачот, незабележените објекти не се обработени како вистински работи и случки, туку како склопови од флуктуирачки можности), ја земаат предвид новата структурираност на сензибилноста и нејзината комплексност (воведување на тактилниот осет), ја демонстрираат нелинеарноста (егзистенцијални, случајни навлегувања во системите) и го нагласуваат естетското начело како мерило на новата научност. што мислиме со следново?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во средината на 60-ите, постминималистите, како Richard Serra, почнаа да го ситуираат уметничкото дело во просторот и текот на секојдневието, проширувајќи ја Pollock-овата провокативна метода на правење уметност со употреба на секојдневието како чинител.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Она што треба да го протресе љубителот на уметноста и она за што треба да плати е токму стравот на пингвините од лавовската рика, стравот од разјапената челуст на неизвесноста и неговиот комфорно зачепен чмар на извесноста сместен во неговата удобна фотеља од која го посматра делото во кое пингвините исчезнуваат токму во моментот кога чопор гладни лавови се нафрлаат врз нив.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Помеѓу 1933-34. ја истражуваше можноста за хроматска организација на низата од 25 тона без повторување (Шест кратки инвенции, завршниот дел од триото Соло со неизоставно следење на два гласа во канон); 1935-38. користеше фиксирани ритмични структури организирани по принципот на серијална техника; од 1935. постојано прави дела во кои ја комбинира играта, филмот, театарот, ТВ-то; 1939-56. компонираше музика (Прва конструкција во метал) во која ритмичната компонента е организирана на основата на истите пропорции на малите и големите делови; 1938-51. настанаа делата во кои е нагласена (ориенталната) експресивност (Сонати и интерлудии); од 1951. ги користи “операциите на случајот” и посебните, за нивна употреба направени табели; 1952. настануваат неговите најважни откритија, помеѓу останатото и примената на несовршеноста на хартијата при одредувањето на структурата на делото според Ји Џинг; 1954 ја воведува неодреденоста, прво во делата без однапред одредени односи помеѓу деловите (Варијации); 1958. настануваат композиции без фиксирана партитура, но одредена при самата изведба; 1967. користи компјутер за одредување на звучните и композициските параметри; 1969. ги конципира делата во кои ја укинува разликата помеѓу изведувачот и слушателот (33 1/3); од 1961., кога излезе книгата Тишина, развојот и промената на музичките искуства ги следат теориските и мислените ставови кои ги изложуваше во текстовите (претставени во Маргина).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Поинаку кажано, предавањето за него претставувало начин на заработување за живот, туку начин да се создаде дело во она особено значење кое тој самиот му го придавал на тој збор: начин да се создаде “бојсовско дело”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во оваа програма ќе бидат вклучени разни изворни матери­јали, подготвителни цртежи, меморабилии, и други материјали што го одредуваат делото во фор­мален и културен контекст.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во почетокот на четириесеттите години настануваат Кејџовите важни познанства со уметниците - Марсел Дишан, Марс Канингем, Вирџил Томсон, Ласло Мохоли- Наѓ, Макс Ернст, Пит Мондријан, Андре Бретон кои подоцна се прошируваа и според Кејџовото признание опфаќаа влијание од неговите учители, пијанистот Ричард Булиг и композиторот Хенри Кауел, Адолф Вајс и Арнолд Шенберг, потоа композиторите и уметниците, неговите современици и истомисленици, Лу Харисон, Алан Хоуханс, Мортон Фелдман, Ерл Браун, Кристијан Волф, Дејвид Тјудор, сликарите Роберт Раушенберг и Џаспер Џонс, скулпторот Роберт Липолд, зен-учителот Д. Т. Сузуки, ботаничарот Гиј Г. Неринг, својот татко, пронаоѓачот Џон Милтон Кејџ, интелектуалците и мислителите Норман О. Браун, Маршал МекЛуан и Бакминстер Фулер, па сѐ до оние кои ги познаваше преку нивните дела - Ерик Сати, Антон Веберн и Едгар Варезе.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Всушност, се работи за основното место што за него го имал чинот на предавањето, не само заради тоа што тој сакал да зборува и да убедува и затоа што неговата харизма била голема, туку, како што пишу­ва неговиот биограф, “предавањето беше суштинска компонента на неговата волја за проширување на полето на уметноста”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Филмовите ќе можат да се видат не само во специјалната сала туку и во самите галерии.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но каде се зборува за Ворхол како филммејкер, Ворхол како уметник на инсталации, Ворхол како музички продуцент, Ворхол како писател, Ворхол како издавач, Ворхол како фотограф, Ворхол како филозоф, Ворхол како дворска будала, Ворхол како колекционер - Ворхол како тота­лен уметник. (...)Под кураторското водство на Марк Франсис, музејот ветува еден профил како резултат на умет­­ничко и историско истражу­вање, нудејќи досега најразработен и комплексен портрет на Енди Ворхол.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но, што останува од неговото присуство, од неговиот говор врз овие црни слики?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во 178 Margina #11-12 [1994] | okno.mk делата како што се Соло за глас 3-92 (1970) и/или Книга на песни (1970) Кејџ го насочува своето внимание на соло-инструментот (гласот) и можноста за посебен музички настан.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ричард Костеланец Џон Кејџ (1970) Кејџ (2) Имагинативна конструкција Кејџовото творештво може да се набљудува како процес на постапни промени и иновации настанати како резултат на специфичното музичко-мислено занимавање. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 171
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Постои и електро-акустична верзија на ова дело во комбинација со Зимска-та музика.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
По порачка на Montreal Festival Society ја напиша композицијата за голем оркестар Atlas Eclipticalis (1961) во која за организација на звукот користеше мапа на небескиот свод со распоред на ѕвездите.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Па бидејќи те видов кога сношти во бифето, - продолжи Грдан охрабрен, - како си одиш со делото во чантата, си реков....
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Покрај режисерот, артистите и другите соработници на претставата, мора и суфлерот да го има делото в раце.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А притоа уште не си начисто дали таа сѐ повеќе те интересира или ракописот на делото во нејзините раце.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Насловот на делото во потполност се совпаѓа со амбивалентното движење и перспективата на спиралните слики.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Апсолутно нејасно е како, само една тенка линија дели целосна доверба од апсолутна недоверба, како тенка линија е граница непремостлива помеѓу денес и вчера, минатото сегашноста и иднината, како едно дело во афект сторено, останува на душата, станува небиднина.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Кој сум јас за оваа машинерија за создавање непријатели, за да се осмелам го „рехабилитирам најголемиот албански непријател во историјата”, дури да го бранам неговото дело во докторска дисертација?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ова особено доаѓа до израз во едно писмо што Дишан ѝ го испратил во 1957 на Американската федерација за уметност од Хјустон: „Гледачот го доведува делото во контакт со надворешниот свет преку своето дешифрирање и интерпретирање на неговите внатрешни квалитети и“, вели тој, „допринесува во креативниот чин“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
А и самиот уметник допринесол во конфузијата околу неговите дела, изјавувајќи дека интерпретацијата на секое негово дело треба да се смета за интегрален дел од самото дело.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во одредени случаи репликите се направени од друг уметник, но за време на животот на Дишан и со негово одобрување и авторизација (како што се делата во едицијата на редимејдите што ја изработи Артуро Шварц).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Општо земено, терминот “реплика” треба да се користи за предмет направен со намера повторно да се изработи примерок на даден редимејд; предметот треба да биде одбран, или физички конструиран од самиот Дишан со намера за имитирање на изгледот на оригиналот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сепак делото беше адекватно репрезентирано со голем број подготвителни работи (вклучувајќи ги претходно споменатите цртежи), како и со еден прекрасен колаж на фотографии од ФМА (позајмена на подолго време од Мадам Дишан) и тродимензионална рељефна студија изработена во кожен пергамент од Moderna Musset.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Последново дело во случајов беше единственото директно поврзано со “Etant donn�s...” кое беше изложено за време на животот на Дишан (беше прикажано без никаков коментар во галеријата Тејт на ретроспективната изложба од 1966 ).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Геј-културата може да се однесува и на главнотековни дела што ги создале, главно, уметници хетеросексуалци, плус некои настрани што се во плакар, а кои геј-луѓето селективно си ги присвоиле и ги преупотребиле за антихетеронормативни цели. ‌Ваквава поделба, се разбира, не е ниту водоотпорна ниту апсолутна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Токму така треба и да биде. ‌Ама пак ни остава некои прашања за кои треба да се размисли.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дури и најоригиналните современи геј-писатели си ги осмислуваат делата во однос на главнотековното општество и неговата историја или започнуваат дијалог со примените културни облици.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
20 КУЛТУРА НАСПРОТИ ПОТКУЛТУРА Геј-културата може да се однесува на нови книжевни дела, филмови, музика, уметност, драми, танци и изведби чии творци се геј-луѓе и кои се осврнуваат на настраното искуство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Вториов роман дури и цитира и преработува низа вистински историски документи за да ги приспособи кон машката геј- тема.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Обликувањето на делата во хипертекст, раскажувањето во нив и нивната рецепција суштински се одржуваат врз бескрајноста на хиперпросторот- празнина, кој се претвора во бездимензионалност; врз нешто што е над линеарноста.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Тоа е ритуал. Култ на создавање добри дела во умот, за тебе самиот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
„На тој начин - пишува Ст. Симеонов - реакцијата на Велешкиот кружок се пројави против раководителите на културното бугарско дело во поробените земји, како против вишата управа во центарот, Цариград, така и против нејзиниот претставник во провинцијата - велешкиот владика“49.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Но, тоа всушност отсекогаш бил Борхесовиот омилен начин да муабети: тргнувајќи билокаде каде што ќе го поведат разгранетите и кривулести ходници на неговото величествено помнење.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се сеќававме на претходните средби во Оклахома, Сан Диего, Лос Ангелос, Буенос Аирес, Мејн, чикаго, Пенсилванија, и на Харвард, каде што стана почесен доктор 1981-та.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Потоа додаде и некои поединости за раскинот со својот најблизок пријател и соработник Адолфо Био Касарес, за одбивањето да се врати во Аргентина, за француското издание на неговите собрани дела во Галимаровата „Bibliotheque de la Pleiade“ (дотогаш единствените двајца шпански писатели вклучени во оваа серија беа Сервантес и Гарсија Лорка).
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Беше тоа необврзан разговор, кој скршнуваше од лични нешта на книжевни прашања, од храна на швајцарски обичаи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ретки се делата во кои толку се чувствува билизината на Господ.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ако од тој аспект погледнете на проблемот, ако ја земете организационата и ударната сила на Организацијата во служба на македонското национално движење, дури тогаш во вистинската светлина се јавува опасноста за бугарското дело во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Јасно и неоспорно е дека без добар превод не може да се постигне саканиот ефект – ниту да се претстави еден жанр, ниту еден автор, ниту едно дело во неговата вистинска значенска и естетска димензија/функција.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
ИСТОЧНИОТ МОДЕРНИЗАМ и ЗАПАДНАТА ДРЖАВА го зборуваа истиот јазик - јазикот вкоренет во јазикот на авангардните движења и нивните идеалистички концепти за општество што функционира како уметничко дело во целина.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Прифаќањето на доживотниот мандат понуден од народот беше веќе видено во повеќе моновладетелски режими.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Меѓу почитувачите на Титовото дело во светот ќе бидат и хероите на XX век, како Мартин Лутер Кинг, Ернесто Че Гевара, Јасер Арафат... и многу други.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Од друга страна, не ми беше доволно јасно колку моите одговори им помагаа на истражителите да ја отворат Ема, да ја охрабрат или да ја заплашат, за да ги исцрпат нејзините сеќавања и нејзините сознанија за делото во кое учествувавме двајцата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
По враќањето во Лајпциг, Бах компонирал дело во три и шест гласа врз база на темата предложена од кралот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Надлежните од ЈП Дрисла велат дека причината за ова е инцидентот: едно од возилата на ЈП Комунална хигиена излетало од пристапниот пат што води до манипулативното дело во депонијата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Во прв ред мојата Елен Лејбовиц.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Најпосле, радо го чекам преводот на Балканскиот клуч од страна на Патрик Крисман, предвиден за предавање во месец мај, за да може да се програмира печатењето на ова дело во првиот семестер на 2001 г.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Дишан еднаш рече: „Креативниот чин не го извршува само уметникот, туку и набљудувачот го доведува делото во допир со надворешниот свет одгатнувајќи и интерпретирајќи ги неговите внатрешни вредности и така дава свој придонес во креативниот чин”.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)