гуска (имн.) - во (предл.)

АМПО: Па се знае, чекаме кум. ПОЦКО: Кум, туку кој ќе биде кум?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ничкосаниот чун пред куќата му служеше како маса: на него јадеше, на него пиеше, на него риби чистеше, грав требеше, зелки сечеше; отпадоците им ги фрлаше на гуските во езерото, кои, кога ќе го видеа, се собираа од сето село; тој им ги фрлаше отпадоците в клун и им велеше: „Лапни ми, да си ми здрава - дур' не ми паднеш в тава“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
ПОЦКО: Ама да знаеме кого чекаме, а не како гуски во магла, така мајко?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Околу нашата гуска во матната вода се собраа неколку помлади примероци од нејзиниот бел род, две, три, четири, а таа, за разлика од претходната средба на суво со сивите далечни роднини, сега почна да им гука, да им се умилува.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ненадејно засилен удар на ветар ме подгрбави и ми ги затвори очите, ме збуни со своето ревење и со криците на дивите гуски во себе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)