граница (имн.) - на (предл.)

Судот, на барање на оштетениот, ќе досуди надомест и за идна нематеријална штета ако според редовниот тек е извесно дека таа ќе трае и во иднина (чл. 192, ЗОО). 7.  Второстепениот суд ја испитува првостепената пресуда во оној дел во кој се побива со жалбата, во границите на жалбените причини; а по службена должност внимава на примена на материјалното право и на повреда само на некои таксативно наведени одредби од ЗПП (в. и чл. 354, ст.1sq од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
При одлучувањето за барањето за надомест на нематеријална штета, како и за висината на нејзиниот надомест, судот ќе води сметка за значењето на повреденото добро и за целта за која служи тој надомест, но и за тоа со него да не им се погодува на стремежите што не се спојливи со неговата природа (чл. 189, ЗОО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но создавачот на староерменскиот систем на писмо прибегнува кон инаква постапка: дополнителните знаци на ерменскиот алфабет не се сместени во крајот на алфабетската низа, веднаш по грчките знаци, туку дополнителните знаци се разместуваат во границите на првобитниот дел од ерменскиот систем на писмо, во кој се рефлектира грчката алфабетска низа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Само дел од ерменските консонанти се прекриваат со грчки и затоа се појавува потреба за создавање на дополнителни графички симболи, кои би го надополниле редоследот на знаците што ги бележат фонетски сличните со грчките ерменски звуци, каков што е случајот со коптското писмо.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
ÂÂ Мислам дека е обратно. Тетовирањето ги дефинира границите на вашето тело и го врзува.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
ÂÂ Дали вашите тетоважи всушност се некаква интенција за симболичко распространување на телото вон видливите телесни граници? Маргина 37 55
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таа се подскриваше под превезот на шегата, зашто тоа никому не носеше зло, никому не му наштетуваше, а така најлесно може да опстане, во услови во кои болката вирееше до суровост, до границите на свирепоста на и потаму од тоа.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Градоначалникот беше човек во години, одмерен, макар што ги знаеше границите на својата власт, а кога беа со партискиот секретар на градот еден спроти друг, му ја препушташе нему иницијативата, овој пат му стана веднаш јасно дека сам треба да ја преземе иницијативата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Пародијата на диктаторскиот режим, предадена со хумор и мудрост, со реалистички ситуации, стигнувајќи до границите на апсурдот, бездруго го освојува нашиот читател.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Иако ризикувајќи да испаднеме неумесни (бидејќи текстот навистина ги преминува границите на здравиот разум), го истакнуваме повеќе како симбол за состојбите во македонската култура, отколку како обид невкусно да се подбиваме со нечии неумеења.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Берлин, се чини, нема ниту крај, ниту почеток, се протегнал од крајот на светот, или до оние ѕидишта кај „Бранденбуршката капија“, односно од „Рајхстагот“, каде што е поставена вештачката граница на градот, каде што се пресечени неговите животни артерии.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Неговата уметност е во служба на акција: импулсивна, непредвидлива, агресивна и на границите на легалното.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Таа знаеше дека тој се наоѓа пред најзначајната одлука во животот, по онаа ноќ кога реши, сите заедно, да ја минеме границата на Езерото и, засекогаш, да станеме емигранти на животот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но, да се разбереме, вашето вчерашно пледоаје, за некој друг суд, во оваа иста земја, како и секаде каде што се протегаат новите христијански граници на комунизмот, би можело да биде протолкувано и како обид за исламско-отомански заговор, како носталгија по отоманското царство, скриен обид за негово реставрирање.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
„Трите академски идеи кои навистина ме интересираат се: она што мојот учител (говорејќи за Сезан и кубизмот) го нарекуваше „ротирачко гледиште“; сугестијата на Марсел Дишан да се досегне Неможноста на доволно визуелна меморија за меморираниот впечаток да се пренесе од еден на друг сличен предмет; и Леонардовата идеја...дека границата на телото не е ниту дел од зафатеното тело ниту дел од околината на атмосферата“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се сеќавам на рокот што го имаа: да постават изложба не во излозите на улица, туку горе во зградата, за компанијата која се занимаваше со продажба.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јас заборавив дека тоа воопшто се случило. Тој не.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но што и да разговараа, за што и да се сеќаваа овие дедовци, не можеа да излезат од границите на својата планина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Велес влегува во границите на вашата Стара Србија?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но имајќи го во вид фактот дека тој починал цела половина век пред да ја завојуваат Турците Потковицата, а и она, со тефтерот Акиноски, дека неа ја поседувале Акиноските уште одамна пред да биде завојувана од страна на Турците, може да се претпостави дека Загориче било основано во првите векови по населувањето на Славјаните во границите на Византија, може во 10. или 11. век, односно многу порано од она што го тврди науката дека пелагонските населби и села настанале во 17. и 18. век, групирајќи се околу турските чифлизи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За да одговориме на вашите факти вие треба да ни објасните до каде, имено, се простираат вашите етнографски граници на југ и кои места влегуваат во границите на вашата Стара Србија, зашто според нашите етнографски и географски знаења, фактите, кои вие ги набројувате, повеќе зборуваат во наша корист, т.е. не дека егзархијата ги изнасилува Србите за да го примат бугаризмот туку дека вие и вашата влада го правите тоа со бугарскиот елемент во Македонија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На тоа упатува, покрај тефтерот Акиноски, и последниот пишан документ во кој населбата во Потковица за последен пат се споменува со старото име - Загориче.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Јас, поранешниот емигрант, макар што сум ја минал границата на двегодишна возраст, тајно преку Езерото, за албанските власти и натаму останував нивен.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Мојата генерација живееше и се создаваше во постсталинистичкото време, кога беа отстранети границите на изолацијата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Му подреков дека животот многу ги цени скривалките.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Дури и во случаите кога ќе се земат предвид сите околности, многу често не се постигнува посакуваната цел“ додадов, за да го намалам учинокот на она што можеше да се сфати како насрчување а ми се беше лизнало од јазикот онака, сосема случајно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со слична цел (да обескуражи секое избрзано решение) беше и она мое укажување дека секогаш постојат и додатни опасности.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ова значи дека одредени говорници, оние извежбани во специјални техники - кои најверојатно се однесуваат на способностите на умот да комуницира со реалноста - се привилегирани да зборуваат со авторитет кој ги надминува границите на нивните лични искуства. (Parker ѝ Shotter, 1990, стр.7) okno.mk | Margina #4-5 [1994] 61
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Овие техники ги поттикнуваат индивидуите да веруваат дека оние што се бават со овие дисциплини имаат пристап до објективниот и непристрасен опис на реалноста и човечката природа.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Да се третира неавтентичноста што му е вродена на секој општествен израз на чувство како нешто помалку од трагично, да се одбива да се види во неа нешто помалку возвишено од грепкање по границите на смртноста, значи да не ѝ се дадат нејзиното целосно човечко значење и нејзината целосна човечка тежина, да се одбива да се признае како она што трагедијата тврди дека е: имено, погубен знак за длабокиот и болен расцеп што машката кавга со небесата или со таткото го отвора во самиот поредок на човечкото значење – симптомот на егзистенцијална криза што ја доведува во опасност самата општественост.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таква е, барем, визијата на класичната трагедија, онака како што по правило произлегува од јуначките судири меѓу мажите од различни поколенија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не затоа што, ако се откажеме од него, ќе се усреќиме, туку затоа што тоа што ќе одбиеме да си го компромитираме посакувањето на она, правото, нема да постигне ништо и уште повеќе ќе нѐ унесреќи и ќе нѐ јадоса: ќе предизвика губење на малкуте вредни нешта во светот што навистина ги поседуваме и ќе нѐ натера да ги уништиме токму битијата што ни се најдраги.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Освен ако неавтентичноста што му е вродена на општествениот израз на чувството не се сфати како трагична, а не како комична – како сериозна наместо смешна или дефлациска – трагедијата не може да ја добие почитта што ѝ припаѓа во културна смисла.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа содржи ризик и испитување.  Тоа сепак би можело и така да се формулира, дека Вие барате да ги испитате границите на позитивното знаење, да речеме, границата помеѓу она што може да се каже и она што не може да се каже.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Србите не ја достигнаа крајната граница на нивните стремежи, но достигнаа таква граница од којашто вистина не може да се оди понатаму, но којашто може да ги успокои поумерените елементи во српското општество и народ.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но штом ќе ја поминеме границата на Македонија, или на југ или на североисток или на север, т.е. во Грција, Бугарија, Србија, наеднаш ќе почувствуваме оти на нас дува веќе друг ветер; ќе почувствуваме дека ние таму сме само неканети гости.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
11. Најголемиот грчки остров Крит во 1897 год. успеа да добие автономна управа во границите на Отоманската Империја.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Бидејќи во Турција не се признаваа нации, туку вери, а овие беа олицетворени во признатите автокефални цркви, основањето на Бугарската егзархија го наложи и административното воведување на бугарското име за сите поданици на султанот што се приклучија кон таа единствена словенска православна црква во границите на Турската Империја.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
52. Оваа „мегали идеја“ („голема идеја“) за една нова голема Грција на Балканот во границите на некогашната Византија се појави уште во мислите на Ригас и беше разработена од „Етеријата“ (1821), врз основа на која потоа израсна грчката националистичка пропаганда во Македонија што во определени видови живее сѐ до денеска.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Бидејќи мојот интерес не ја пречекорува границата на просторот во кој жителствуваат рожбите на духот, перцепцијата ќе ми биде ограничена.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Колку повеќе и повисоко се придвижувам да го допрам ѕзвезденото небо, како бел галеб во просторот те гледам до границата на видикот...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Мошне веројатно е дека се викал Франсоаз де Номе, но и понатаму живее под името Десидерио Монсу. 226 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тоа е едно ново раздвижување на границата на сатирата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сатиричниот приод кон историјатот на Киев во периодот на Граѓанската војна, во белешките за неговите (на градот) и на луѓето нарави, М. А. Булгаков го продлабочува и го збогатува со извонредно топлиот лиризам, што, мора да се признае, не е толку честа појава во еден сатиричен текст. 210 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
ЗАРАЗА НА УКРАСУВАЊЕ Космополитизам Маниристичката уметност во историјата ги надминува границите на времето и просторот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Мораме на некој начин да ги надминеме границите на јазикот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сѐ почесто беше на граница на колапс.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Знаеше дека е најтешко да се изддржи тоа, што во тој глас можеше да се сети, безмалку да се види, како волкот ја отвора устата, како грчот во празниот стомак му ја исправа главата, оптегнувајќи му го гркленот до крајната возможна граница на еластичноста и како секој мускул на него станува потврд од дрво, сув и истенчен.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А погледот им остануваше постојано заталкан и на самата граница на изгубеноста во тоа разресено и ниско стежнато небо, кое изгледаше исто како над шумата да беше налегнат некој со години нестриган овен со своето руно, под кое беше исто онака топло и заглушно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Остануваше меѓу сувите лисја на своето дрво, наеднаш притивнат до последната граница на притивнувањето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаел дека го слушаат - сега е тој најмудриот, во него, заедно со желбата и самиот да е голем, расне самочувство што нема граница на траење: жолтицата пушта во луѓето жилички, им го копа дробот, пие крв, лока и сплинка и пуздра.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Црниот Пандил матно објаснил дека има жолтици што одат од човек на човек како летна, онаа упорна и добиточна мува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Возможна вистина - зашто цел живот се надевав дека ќе доживеам нешто големо, нешто што не може да се замисли, нешто што не може да се претстави со линија, тон и боја, нешто што е над границите на разумот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Но ете, откако го фрли тој сомнеж на него, зборуваше нешто нејасно за тајни канали преку границата на нашиот јужен сосед, за шверцување мигранти од Тунис, Мароко, Алжир, Нигерија, Авганистан и Пакистан, за луѓе од Кратово ангажирани околу некаков илегален логор за азиланти, за соработници на Ниротакис од Србија и Унгарија, за земји од Европа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Томи Такер пееше за да добие вечера. Ниту еден вистински трубадур нема да го стори тоа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Добро зготвениот, обилен оброк, со домаќин чиишто лесни обиди за забавување се чинеа дека воодушевуваат многу над границите на неговите напори, и лежерната атмосфера за којашто жеднееше Семовата душа, се здружија за да му пружат задоволство и луксузно олеснување на Сем, такво кое ретко кога го наоѓаше на своите тури низ ранчовите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И со тој непостојан допир меѓу него, патријархот на Европа, и тој кинески роман, со тоа чудно чувство на сродност што го проникнало, со таа врска исткаена наспроти сите разлики, повторно се откри способноста на духот да се прелие преку границите на општеството и историјата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Некогашната полиглосија на Балканот станува нова реалност со отворање на херметички затворените граници на Балканот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Еден ден и херметички затворените граници на Балканот по повеќе од половина век ќе се отворат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мајка, која бришејќи ја насобраната прав врз отворените книги во библиотеката и на чардакот, се чудеше на различните облици на лавиринти и со својата изострена интуиција, насетуваше дека сопругот бездруго замислува ново поместување на семејството, макар што тогаш границите на земјата беа херметички затворени, особено границата зад која остана нашиот поранешен живот, со нашата стара куќа, со роднините.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Границите на Евразија се поместуваат напред- назад помеѓу базенот на реката Конго и северниот брег на Медитеранот; островите на Индискиот Океан и во Пацификот постојано се заземаат и презаземаат од Океанија, или од Истазија; во Монголија, линијата на разграничувањето помеѓу Евразија и Истазија никогаш не е стабилна; околу Полот сите три сили полагаат право на огромни простори кои се главно ненаселени и неиспитани; но рамнотежата на силите секогаш останува приближно иста, а територијата што го претставува копнениот центар на секоја од супер-државите никогаш не е загрозена.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Меѓу границите на супер-државите, и не во постојана сопственост на ниту една од нив, лежи една приближно правоаголна територија, чии агли ги прават Тангер, Бразавил, Дарвин и Хонконг, на која живее приближно една петтина од вкупното население на земјата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со посебен пиетет, се глорифицираат и поштуваат до граници на тотемизам само горенаведените амерички коли; нема везе што Кадилак и Бјуик се продаваат на метро, Понтијак 'рѓосува за 18 месеца, а на Камаро, Корвета и Мустанг им е строго забрането да влагаат у кривина со брзина поголема од 40 на саат.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Потоа повторно тишина, во која ја пречекорувам границата на јорганот и тонам во мракот на сопствениот здив.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Интересни се границите на фантазијата и креативноста, кога луѓето прават нови работи.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Од почетокот на транзицијата, правата на работниците кои по силата на приликите се невработени во дадениот момент со промените на овој закон претрпеа сериозни намалувања, особено во поглед на остварувањето на правото на паричен надоместок во случај на невработеност: додадени се нови ограничувања кои го оневозможуваат стекнувањето на ова право и го олеснуваат неговото престанување, утврдена а подоцна и намалена е горната граница на висината на паричниот надоместок и, најважно, дојде до повеќекратно и драстично намалување на времето за кое се исплатува паричниот надоместок.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Со носењето на ЗРО (2005) паричната казна за одредени прекршоци за директорот или друго одговорно лице, кои претходно изнесуваа од 10.000 до 50.000 ден., драстично се намалија – и сега изнесуваа од 7.000 до 10.000 ден., при што евидентно е дека поранешната минимална сега стана максимална можна граница на казнувањето (чл. 265, ЗРО/05).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
XXVII Семејната колона беше подготвена да тргне на тајниот пат преку границата на Езерото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се пуштиле стројници на сите страни. Некои стигнале до морето, други дури до северната граница на земјата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Спрема тоа, манастирот Свети Наум во Протоколот од 1913 година, изрично е ставен вон границите на Албанија.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Додека се обидувам, осмиот месец од оваа година, MCMLXXX достоинствено да го започнам писмово до тебе ја откопчувам душата како елек и шаторот твој го распнувам сосема меѓу вториот и дваесеттиот век резот е доволно длабок и горешт светлината да се прекрши и одбие твојот профил да се обликува појасно макар и ништо да не не објаснува: ни империјата, ни мемоарите ни градот што го подигнав во мислата променлива - еден град повеќе во Елада, љубената ниту слободата повеќе од власта што ја сакаше и Latio не, ни кованите пекунии со ликот на Антиној, обожаваниот Humanitas Felicitas Libertas ниту твојата библиотека која се обновува лека-полека по светот ниту противниците, не ни жените не ни смртта твоја и на твоите современици и коњот не, и знакот на небото и мачката со боја на пустина, мед и сонце (според описот на Јурсенар) ни патувањата, ни пророштвата не, не, не, во право си кога се сомневаш во смртта, кога му се предаваш на Допирот-Убавината-Сласта како на Смисла зашто, поместувајќи ги границите на крвта, плотта, идејата животот пренесувајќи го од една метафора на друга го одложи толку многу што остана и за нас! ________________________
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Нешто смрзнато и неподвижно што ги мени луѓето да не бидат луѓе, да бидам смрзната неподвижност и не на улица, а кај нас во собата - ѕид помеѓу мене и неа, граница на отуѓување неврат, нескршлив неуморлив суров бог.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Огнометот растеше и го гореше мозокот, завршуваше пред границата на еден отпор.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Беше единствено сигурно дека јагулите низ реката сѐ уште слободно ја минуваа границата на нивниот долг пат до океанот и назад. Но, не за долго.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Без сомневање, тој стар поет, Ласгуш Порадеци, би му се радувал на тонот на Патот на јагулите, ода на слободата испеана близу една најсурова граница на студената војна.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Трансцеденцијата во часовите на неподносливото постоење, бегството преку границите на просторно-временската реалност, натприродните напори да се вкуси, доживее пријатната опиеност на надсетилното е само очајничка нужност на лудило.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Преку процесот познат како „обезграничување“, функциите на границите сѐ повеќе навлегуваат длабоко во територијата, сѐ подалеку од границите на територијата.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Глобалните сообраќајни мрежи ги преместија точките на влез од границите на места подлабоко во државата (меѓународни аеродроми), на тој начин правејќи го националниот простор поранлив и зголемувајќи ја потребата за внатрешни безбедносни мерки (аеродромска безбедност и надзор во трговските центри).
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
52 Економските граници можеби станаа послаби, но еден елемент на традиционалната суверена контрола над границите и натаму останува – полициската контрола врз движењето на луѓето преку границите.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Аеродромите се претворија во „машини за надзор“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Да се излезе од границите на креветот само во случај на елементарна непогода (а ако е веќе излегување, нека заврши со невраќање).
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Со тоа, уште во текот на војната, наместо да се концентрира на воведување институции во системот, младата македонската држава се нашла во центарот на вниманието и станала предмет на судири и тензии меѓу сојузничките сили.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
211 Таков трансфер, иселување на „120.000 Македонци северно од границата на Грција од 1941-ва“ му предлагал тогашниот амбасадор на Велика Британија, Р.А. Липер, на министерот за надворешни работи на Велика Британија, Антони Идн, во писмото од 24 ноември 1944, а со цел „Грција да нема славјанско малцинство и заради тоа што ампутирањето на славјанската територија кон западна Македонија и нејзиното анектирање во славјанска федерација е практично невозможно и би било истовремено економска катастрофа за Грција“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
256 Иницијативата за разговор со раководството на Бугарската работничка партија (комунисти) за формирање југословенско-бугарска федерација ја дал ЦК на КП на Југославија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Меклин ја спомнал и можноста за формирање федерална држава, која би била составена од Југославија и Бугарија, а кон која би се приклучиле Грција и Албанија и во која, според Меклин, границите на „идеална Македонија цврсто би се формирале“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)