гради (имн.) - и (сврз.)

Дики (Претура по фиоките): Два пластиканца (ги покажува), две јапонски куглици, вештачки гради и еден вибратор со брзини!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Премногу си мрзлив, тоа ќе ти се одмазди! (Кон Дики) Што пронајде?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Овој висок, секогаш елегантно облечен господин, одважен во многу моменти од својот живот, во трговијата што ја врши и во управувањето со имотот, како и во заштитата од неволјите на своите сонародници, има зад себе спомогнато изградба на црква и купување камбана, отворање на народно училиште, помош на читалиштата што почнаа поначесто да се отвораат во нашите поголеми и помали градови, градење и поправање на сето она што било потребно во неговото родно Маказар и друго.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Отстрана шибјето се витка пред градите и удира душмански по лицето.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ама сепак, само во пената на кафето на плоштадот во Сиена наместо со цимет, со прав од отечени ѕвезди се нацртани разголени женски гради и само мермерот во црквата во Сиена е жежок – ем од трите разголени грации, ем од недобројните алчни зјапачи во уметнички дела, демек.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Сите што поминале низ портата над која пишува дека Сиена ви го отвора своето големо срце знаат, сите без исклучок знаат, дека да одиш од град во град низ Тоскана е како да облекуваш различни костуми од еден ист кројач.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Сигурно слават си рече и почувствува како му се надига нешто од градите и го дави во грлото.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ај што го смета татко ми, демек дедо ѝ, за будала; ама и мене, што сум зела маж генерал без војска, нареден со ордени на градите и со прави бразди на мозокот, кого ако го прашаш за Крива Паланка ќе ти го покрие со палецот цело Мариово, а кога ќе му го побараш Мртво Море од Арабискиот Полуостров ќе направи мрвка за под ноктот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Уморни дотаму што главите им паѓаа на градите и рацете им беа како мртви во скутовите, седеа околу огнот што го беше наложил возачот и толку беа гладни што на никој не му се стануваше да донесе барем леб и некоја конзерва да стопли.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Наведнатиот плукна и го подигна црниот нагант. Екна истрел.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дедо Васја се фати со рацете за жешките гради и повика со цела сила, како животно, паѓајќи долу, врз купот од ладни тела.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Нивниот кираџија, руски емигрант и продавач на мали гипсени фигури премачкани со црвена и златна боја, познат под името Генералстап, победнички се удираше со големата тупаница по разграштените влакнести гради и во бас со смешен јазик говореше: - Вода, вода! Мачки, мачки!
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
„Не сум ти раскажувал таква бајка.“ „Сети се,“ реков. „Ми раскажуваше.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Бајката за птицата која си ги распорила градите и си го откорнала срцето откако нејзината љубена птица одлетала и веќе не се вратила.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш, о, возљубени читатели, почувствував како некое топло ветре со миризба на босилек и темјан ми ги наполни градите и прилегна на местото, на празнината кај што ми беше срцето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се обидов да станам. Долго, со напрегање на бубачка, се отплеткував од волнената тежина на покривката и веќе седев кога девојката се сврте на петици, ги стисна дланките на гради и остана загледана во мене или во сенката зад мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пак истото ја прашав од збор до збор и пак таа остана во тесната рамка на прозорецот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
САВЕТКА: (држејќи ја на градите и со озверен поглед кон Илија). Што е, што кабает си сторила?!...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
„Вие велите, прво градите“, меко се надоврза чиновникот како да сака да го ободри новодојденецот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Ах, не! Не, не, тоа никако! Јас кај Шулц; кај мене, знаете, компликации се појавија, прво градите ми ги зафати и кашлица, потоа настинав: градите и грип... и ете, сосем неочекувано... сосем, сосем неочекувано“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Генерал- мајор Василиј Васиљев Первоједов, ви стојам на располагање”, се претстави неговото превосходство.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Да, градите и мокрота, потоа нема мокрота и градите и не можам да дишам... и знаете...“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ја гледаше сега таа зачекорена мечка како го скусува растојанието меѓу нив со некој нов скок и уште веднаш сети како од зад него се раззинува една длабока празнина, една ужасна провалија, и го влече кон себе; беше едно чувство како некој силен ветер да му дува во градите и просто го оттурнува да отстапи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И зеде да се смее. Смеата му ги цепеше градите и го тераше да вреска. Долго не можеше да престане.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дури и оној бавен и расплинат ритам на дишењето во неговото спружено наплешти и отпуштено тело, носеше само едно споро, речиси неосетно надигнување на градите и едно сосема незабележливо тонење.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А неговата руса жена, целата набрекната во градите и во рамената, гледаше во стапалките, што ги оставаше ти со твоите оппинци, секој миг готова да ти се врекне, како да си ѝ го утепал татка ѝ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се подигнуваше горчливо незадоволство и како со обрачи му се стегаа градите и главата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сувата миризба на правлива волна му ги суши и стега градите и му се сака да избега надвор на отворено каде што има воздух и ширина за погледот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој ги скрсти рацете на гради и ги закова своите живи и наедрени од возбуда очи.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Зглобовите му се оптегнуваат и го тегнат сиот напред, го чувствува срцето како се прпелка во градите и сака да искочи.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ми се преградува нешто во градиве и ме боли.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И го остава, јагнето до мене. Ми го клава на гради и оди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се чу дека куршумот му поминал некаде низ градите и ништо не му скинал. Како да бил негов роднина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се удира по гради и вика: „Јас не сакам војна со Србија, јас никогаш не исках војна со Србија, вика, јас сум за Стамболиски, И теј нататак.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги гледам само градите и гледам некои сламки и некои пајаци што слегуваат по сламките. 258
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сите се вртиме, го бараме човекот што кашла. И го здогледуваме Дончета Спикоски. Се ниша човекот, се држи за градите и се ниша.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дарко мислеше на фотографијата на жена во доцни дваесетти во народна носија, со големи гради и широко лице.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Санката почнува да се лизга сѐ потивко и потивко, фучењето на ветрот и на лизгањето не се веќе толку страшни, здивот веќе не застанува во градите и ние најпосле сме долу.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Нејзините гради и детулето вредат исто колку и оние на вашата хероина.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Малку подоцна таа доаѓа на себеси и веќе со прашање ми се загледува во очите: јас ли ги кажав овие четири збора, или пак само така ѝ се сторило од виорот на ветрот сред шума?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Детето уште гледа, но набргу ќе стане она што таа и сака да тоа биде: слепец.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Девојките, оние што пред тоа се колнеа со машка горчливост дека на Кукулино ќе му ги свртат русите плетенки и ќе отидат далеку, во Германија и во Шведска, како слугинки или болничарки, ги поткренаа градите и се стегнаа: старите погодуваа дека тие ноќе ги сонуваат тешките раце на вдовецот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кликнува во тебе, се отвораат твоите слабости гради и од нив кон небото излетува чудесна птица, со златни перје.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И, ако ми верувате, тој ми ја кладе раката на градите и ме турна толку силно што речиси паднав под тркалата на еден автобус.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Петре зеде воздух, ги наду градите и избегна да се потпре на болниот колк.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Го стегнав фустанот пред себе на градите и отидов да затворам. Во тој момент Симон ме пресретна.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Седам и квачам дури и не знам Дали ќе е ова уште еден Циркус Принтипрам* И дали ќе се испили беден или вреден стих од ова што се мачам доцна во ноќта – ѓупка кога напрегам гради и срцето тихо тупка во оклоп од коски А мојата душа расчленета Ко Лајбницовите Монади Моли: – наслони се стиху на моите мисли ко дете на мајчини боски 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Но тија росни утрини пресни копнат во гради и тлеат.
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Го милуваше со палец белегот под нејзините гради и молчеше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тој ги ширеше градите и дишеше од свежиот планински воздух.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
И едно се приближил пред нив, им се поклонил со рацете на градите и ја наведил главата пред нив без да им рече добровечер.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Го чукна по градите и му ги провери пулсот и температурата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сега е добар. В црква не оди. Седи дома, пцуе, се држи за градите и многу кашла.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Дури кога сторив крст на градите и погледнав кон иконата чудото прекутрупа излета низ прозорецот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Завршувањето на војната луѓето го прославија шеметно: ја собраа сета комина што ја имаа по бочвите и каците и ја турија во селските казани да се вари; црпеа луѓето со чашки, со канчиња, заграбуваа со грсти уште од првата протока и пиеја; пиеја како да се натпреваруваа кој може повеќе да испие, кој може побргу да се опијани, збрлави; се бацуваа меѓу себе, се гушкаа, се миреа скарани, си ги отпетлуваа кошулите на градите и си ги даваа срцата еден на друг; ги собираа шлемовите од војските расфрлани по бавчите, ги навираа на колови и ги гаѓаа или се мочаа во нив; трчаа по секое преживеано добиче да го колат; се правеа заеднички гозби на широкиот пат крај езерото; кој како ќе донесеше нешто за колење, така луѓето викаа: „Придај господе!“ и му го удираа ножот; кој немаше добиче, носеше кокошка или петел; петлите, пред да ги заколат ги испијануваа со ракија: нивното кукуригање беше највеселото нешто: се натпреваруваа кој од кој посилно ќе пее.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Си ги греат дланките и со нив образите челата, дуваат во жешкото, сркаат гласно, си ги горат усните, непцата и грлата и чувствуваат како топлото се разлева по градите и желудникот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Има издупчени гради и големи, широко отврени сини очи. На прстот прстен меновник.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Додека се превртувавме по песокта, полициските возилата ни се приближуваа истурајќи повици по нивните радио станици и додека се мачевме со облеката тие се најдоа покрај нас.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ти плачеше, со едната рака стискајќи го Навахо ќебето до градите и грабајќи по твоето бикини со другата, а јас се обидував да те успокојам со смирувачки фрази како, „Да му ебам мајката! Неверојатно срање!“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бавно ми упати еден долг поглед, како да решава нешто, а потоа си дозволи себеси да поцрвени, вратот ѝ се облеа со лилјакови печати.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Возилата се сопреа на работ на водата и цајканите бучно излегоа мавтајќи со огромни батерии чиишто светлосни снопови се прекршуваа врз темната вода.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Му завидував на висулчето од жад што се клатеше меѓу нејзините гради и тоа ѝ го реков.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Можеше да се закикоти, или да воздивне или да ги наведне очите, но ништо од тоа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Прво тетка Перса се прекрсти и ја бакна Богородица, ја натера Пеличка да се прекрсти и кревајќи ја, да ја бакне во златното лице, дури потоа Пелагија застана пред Богородица и долго стоеше со подзамижани очи, со жесток прекор во срцето, мигум се сврте тркалото на нејзиниот живот од она попладне на нивното сретсело сѐ до разораната нива во бескрајната Војводина и сега ѝ се чини дека сѐ уште лежи со раширени нозе, и тоа трае, трае, Перса ја кренала Пелагичка и ја притиска силно на своите гради и чека кога Пелагија ќе се сврти и јурејќи ќе излета од црквата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ја притисна на градите и си рече во себе дека треба да биде претпазлива од тука натаму, приказната да ја направи поуверлива и никој да не може да ја расколеба.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ко скината кошула му се отворени градите и, голо, му се покажало срцето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еден шрапнел ѝ поминал преку градите и ѝ го зел гласот, целата појава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги прекрстил рацете на градите и се смее, се кикоти.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги накрева градите и со нив ги пречекува солзите, си ги збира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
си ја сонувам свадбата своја на бродот, над мене крикаат галебите и ме удираат со клунот и со крилјата, ми го туркаат венчето и ми го дрпаат превезот, ќе удрат во мене, па ќе удрат со мевот во морето, ќе се лизнат, замрешкувајќи ја водата со ноктите, јас се бранам вака, со двете раце се бранам, а Горачинов си ги прекрстил рацете на градите и од место не се помрднува, што се вели, се загледал некаде, гледаат и морнарите, что такое, что такое, велат, они праветрение, извеани, изветреани нѐ прават, оти не си до мене, му велам на Горачинов,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му ја навалив главата на градите и ќе му речам: — Колку силно ми чука срцево.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)