град (имн.) - да (сврз.)

Секој курајбер во животот сајбер јак зад компјутер во живо шалабајзер згодни на слики со фотошоп слој во град да ги сретнеш грди ко ној Брат со брат лафат на чат на интернет сите животи арчат забораваат домаќинки и ручек да прават на трачарска мрежа ломотат, гњават
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Тука е сѐ подредено, уредено и чисто, како сиот град да е една куќа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Светлината не е константна туку трепка како што трепка огнот под неа, но подобро некаква светлина одошто неикаква па да се ризикува да се вклучи градската струја и целот град да се запали носејќи ги животите на сите. Но не е проблемот во тоа.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас одамна размислувам како во градов да направиме една книжарница.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
На едно место, суводолица го има скинато. Треба булдожер од градот да го зарамнат.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Над нас свиркаат куршуми, небаре град да се истура.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Траеше една-две години, сѐ додека оној не замина пак во градовите да печали, како сите. ... Не спечали. Беше војна.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И кога татко му го наврти цел град да ми вика „уа!“, да не можам да препоминам по улица? (Гордо).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
А за да им помогнат на старите во терањето на стоката, тие беа повеле со нив и по некое дете од осум до десет години, оти пак за младите беше опасно да слегуваат в град да не ги собере некој од поблиските бегови за работа во својот чифлиг, бидејќи полските работи беа во полн ек, та на беговите им беше потребна работна рака, и тие ја наоѓаа со својата сила кај рајата – христијаните – која не беше уште сопственост на некој од нивните колеги, како што беше овде случајот со слободните Мариовци.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Приквечер, исто облечен како за на работа, излегуваше в град да се напие кафе - наут со другарите од младоста во една иста меана и да се договори со нив дали в недела ќе се качат на врв Водно или ќе појдат на Солунска Глава.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Иако тие ја знаеја и за секој случај ја имаа на ум поговорката Што ти носи часот не ти носи годината, но повеќето веруваа дека таа поговорка се однесува на тоа дека не знаеш кога ќе ти пцовиса волот или кога ќе падне град да го столчи и тоа малку што се родило.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Е, оваа легенда не ми се допаѓа! Името на градот да се поврзува со свињи и со кочини!“ протестираше Ивана.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Дека ќе нѐ одбрани од војна Англискиот крал.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Трговците Евреи, што ги носам по градовите да пазаруваат велат дека до тоа нема да дојде.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Беше ошел ти на пазар во Прилепа града да продадеш осмак жито, жито и пченица...
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Облак не зборува, си мислам облак може да грми, може со дожд или со град да те удри, ама не зборува, си мислам, и ја поткревам главата нагоре.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)