град (имн.) - во (предл.)

Сопружниците, од некои причини, само што не се беа степале.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Наташа со автомобил кој случајно намина ја однесоа во болница, а потоа за неколку дена ја префрлија во големиот град во психијатриска клиника.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Беа изфрадени најубавите градови во тоа време, во култна архитектура.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Во градот во кој пораснавме и ги посадивме засекогаш корените на животот, вистинските големи снегови исчезнаа засекогаш.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
ВО ОВИЕ денови пред Нова Година, како и многу други градови во светот така и во Софија се раздвижува до таа мера, што се има впечаток дека секој некаде трча, нешто подготвува, а во исто време и се радува и се нервира.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во ниеден друг град во Германија нема толку многу банки, дури од цел свет, а меѓу нив и доста југословенски.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Штутгард, велат, е најзелен град во Германија.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но на нејзините брегови на благите падинки на Родопите е сместен еден град во кој ритмот на животот се одвива мошне брзо.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Без хипербола, Будимпешта е град во кој неговиот ширен, отворен простор - парковите, улиците, кејовите, булеварите, авениите се исполнети со скулптури.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Со „пелагонците“ во Франкфурт ИСТУРЕНО градилиште во Западна Германија има и „Пелагонија“, прво во Олимпискиот град во Минхен, а сега во Франкфурт, каде што за неколку години изгради и сега гради повеќе објекти.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
УЈ ТОА Е еден од помалите градови во Белгиска Валонија, на обата брега на Меза, која овде е плодна и е таква сè до својот влив во Северно Море.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тоа чувство веројатно е присутно кај секого, особено кај оние што првпат влегуваат во овој град, околу кој се кршат копја од Исток и од Запад, град во кој имаат пристап и силите на едната и на другата страна од светот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Амстердам, велат, е град на море, и град во море.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Лајпциг е историски град, полн со споменици, со многу старини, град во кој можеби најмногу е изразен барокот во архитектурата на многубројните цркви, и секоја од нив претставува само вистинско ремек-део, а на градот, со својата посавеност и со извишените кубиња со кои го сечат небото, му даваат впечатливо убав белег.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Патем да речеме, можеби не постои друг град во Европа, каде што ќе сретнете толку скулптури.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Неколу пати се вршат контроли на патот за Берлин, а тоа придонесува за уште поголема нестрпливост да се стигне од пристапите на овој речиси најголем град во Европа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
ПОЛСКА ВО ГРАДОТ НА ВИСЛА ВАРШАВА е најразурнат град во Втората светска војан.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ако се исклучат основните белези за Келн, дека е град кој се ближи до еден милион жители и дека располага со над 300.000 коли, град во кој се гради подземна железница и дека е еден од најголемите трговски центри кој се наоѓа на крстопатот на сите северозападни пазари на Германија, тогаш останува да се рече и тоа, дека е тој организатор на разни саеми и изложби, повеќе од меѓународен карактер.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
ЛАЈПЦИГ е најпознат град во Европа и во светот како значаен меѓународен трговски центар.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Не знам дали постои друг град во Европа со толку многу слаткарници, каде што се консумираат во изобилство унгарските слаткарски специјалитети, а сега, во летните месеци, и сладолед и пиво.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Денес, можеби, тој е единствениот град во Германија (седиште на покраинита) во кој среде град, покрај асфалтираните улици, се шират во недоглед многу лозја.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Не знам, постои ли друг град во светот со толку многу мостови?
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А пак тогаш: Сивокрилите ангели полека фатија да се источуваат пафтајќи со крилјата и упатувајќи се на запад, и наскоро одново се покажа сводот небесен што сега ја немаше својата, туку бојата на проклетството, а од силната војска се издвои само еден одред од Силата што го препокри градот во кој згаснуваше сѐ: и криците, и довикувањата, и трчаниците, и стравот на луѓето, та носејќи факли со сумпорен пламен се одвоија од јатотото и фатија да се спуштаат полека кон Градот...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа ориентална приказна беше нивната фантазија, нивниот интимен филм како „Шеикот” на Рудолф Валентино, создаден во главата на малечката продавачка од киоскот во Данциг и младиот наследник на претпријатието со сточна храна, додека создаваа градови во облаци и на места на овој свет, подобри и позанесни одошто сивите квартови и улици на пристанишниот град.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Трите идеални елементи, трите симболи на политичката религија на модерната западна демократија.  Кога би можел, помислувам, би устроил град во кој улиците би се викале според вегетацијата и природните феномени.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога ја доби веста, имаше чувство дека таа е во врска со настанот што го исчекуваше, за кој првите навестувања ги доби не само во Виена, туку и во шепотливо пренесуваните вести за спорадичните депортации на Евреи надвор, додуша надвор од неговата диецеза, но со една иста дестинација: Аушвиц, Полска.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Дел од реформистичките верници, главно од третата генерација по преселбата на нивните дедовци и прадедовци од балканскиот град во Њујорк, ја напуштија синагогата, а дел се вратија на традиционалните убедувања.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Можеби брзо по ова ќе последуваа и некои пакосни веселости на негова сметка, зашто случајот самиот тераше да биде искористен, - но настапи школскиот распуст, девојчето замина во некој град во Србија, а Соколе само одвреме-навреме ќе наминеше во берберницата, дека немаше сега зошто да иде.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Стрипот кој Гронинг продолжува да го пишува и црта, денес може да се најде во неделните и алтернативните весници во секој поголем град во Америка, а и колекции со неговите работи веќе можат да се најдат во книжарниците.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сите што поминале низ портата над која пишува дека Сиена ви го отвора своето големо срце знаат, сите без исклучок знаат, дека да одиш од град во град низ Тоскана е како да облекуваш различни костуми од еден ист кројач.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Или тие служат само за украс, колку да ги нервираат умрените кошарџии, бојаџии и комарџии – живо сведоштво за тоа дека сепак имало минато без сегашност и дека ќе има сегашност без иднина.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Сѐ што знаете за сиромаштијата (сиромав човек жив ѓавол, парола снајди се) во Богота се мултиплицира и веднаш ви е јасно дека сте во метрополата на бездомниците - Богота, град потпрен на ѕвездената светлина, град во кој бездомниците се уплавосани од темнината на ѕвездите, град во кој бездомниците секој божји самрак се уверуваат дека нивните мечти не узреваат а дење балињата им се полни ѕвезди, колку цел ден да се допрашуваат денските ѕвезди вистински ѕвезди ли се?
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Бугарската војска ги потиснала Османлиите и стигнала до Цариград, единствено Едрене останало неосвоено.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
По освојувањето на некои подунавски градови во 1004 го освоил Скопје по што започнале византиските напади во внатрешноста на Македонија.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Во наредните месеци ке се формираат и други културни институции (основан е Македонскиот народен театар (31.I.1945), Драмскиот театар (1946), Театарот на малцинставата, а театри биле формирани и во другите градови во Македонија.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
На 6 јануари 1945 во Скопје беше одржан Вториот конгрес на НОМСМ на кој присуствувале преку 1000 делегати.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Црногорската војска ослободила некои градови во Санџак и Метохија и го држела под опсада Скадар.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
По капитулацијата, Кралството Југославија било поделено според договорот на министрите за надворешни работи на нацистичка Германија и фашистичка Италија договорен во Виена од 21-23 април 1941 Според таа поделба Западна Македонија била окупирана од Италија, а останатиот дел од Македонија со делови од Јужна Србија го окупирала Бугарија.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
На 13 април било заземено Кичево како последен град во Македонија кој паднал под германска окупација.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Да избегаш од родниот крај и да се населиш у град во кој владеат педери, курви, арамии, ѓубраџии, перачи на шофершајбни, накази и разноразни сисајкури сигурно има дубока фројдовска причина.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
XVI Од сите градови во Македонија, Татко најмногу сакаше да патува во Битола.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Не се работи за описи на градовите туку за симболички печат на урбофилијата којшто во современата книжевност непогрешиво се чувствува во непрегледната низа на големи писатели - кај Џојс, Пруст, Музил, Кафка, Бели, Симон, Ман, Вирџинија Вулф, Брох, Рилке, Дарел, Борхес, Калвино, Фаулс, Еко, Криста Волф, Буцати, Пинчон... (На поинаков начин урбофилијата ја обележа и мислата за книжевноста - на Адорно, Блох, Сартр, Башлар, Барт, Дерида, Фуко, Лакан, Лиотар, Бодријар, Слотердајк...) Урбофилијата ги соединува книжевните градови во еден урбопоетички свет на Лондон, Даблин, Рим, Петроград, Александрија, Париз, Виена, Берлин...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
- А овдешниве ретко некој ќе се сети дека Малага е град во Шпанија.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А токму тоа, квалитетот на светлината (исполираната блескавост на дождовниот неонски град во Blade Runner, кртата и цврсто врамената чијароскуро во месечевите пејзажи во 2001, Кодакхромната бистрина на приградските тревници во Blue Velvet), игра главна улога во создавањето на диференциран визуелен свет.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тука е фотографијата на малиот македонски град во кој сум роден, мапа на Лондон, куп книги за Alexander tehnick, голем глобус; карта на астролошките созвездија, препариран мажјак на павијан со искезена челуст.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тоа се вика координираност. * Овие шест писма имаат многу наслови: Олеографски приказни, Грбавецот и Невестата, Во сенката на војната, Дијалог, итн. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 83 I дел Во станот на mr. Backon постојат чудесни нешта.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
И така, во сè помногубројните геј-енклави што сè побрзо се ширеа во поголемите градови во САД и другаде во текот на 1970-тите, еден нов и наводно модерен стил на геј-мажественост добиваше сè поцврст облик и создаваше спектакуларна видливост.63
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Има голема разлика меѓу живот во геј-гетото на некое градиште жариште, како Сиднеј, и растење во гратче во Северен Мичиген додека да заминете на студии во Ен Арбор.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во салонот на Берта Ауербах, сместен на спратот над собата на Сара, секоја среда навечер се собираа десетина млади луѓе кои се докажуваа едни пред други, обидувајќи се да кажат нешто умно за животот, за љубовта, за музиката и за литературата, и скоро се натпреваруваа кој ќе остави посилен впечаток.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И потоа замина во друго гратче.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Низ книгите откривавме и сликари кои никогаш не беа стапнале во градот во кој мечтаевме да живееме брат ми и јас; во оние за Бројгел и Дирер, меѓу фигурите на нивните слики, ги баравме будалетинките, тој веќе со векови исчезнат подвид на хомо сапиенсот, ги препознававме по чудните капи, најчесто со магарешки уши, или со две или три испупчувања налик на рокчиња, понекогаш со туфнички на нив; будалетинките, кои уште во времето на фараоните ги забавувале владетелите кажувајќи глупости, а скривајќи ги во нив најголемите мудрости, будалетинките кои секогаш се наоѓале во европските дворови покрај кралевите, кнезовите, грофовите; будалетинките кои сѐ до шеснаесеттиот или седумнаесеттиот век можеле да се најдат насекаде по Европа, се шуткале од град во град, од село во село, земале по некој грош на прославите на празниците; будалетинките, оној дел од човечкиот род кој можеби со мудрост се откажал од разумот, тие можеби свесно решиле да бидат за потсмев на останатите луѓе, потсмевајќи му се така на целиот свет, а и на оној кој светот толку погрешно го составил; токму таа свест дека светот е погрешно составен била можеби главната причина да се откажат од разумот. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше крадец кој одеше од гратче во гратче за да не биде фатен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пергаментниот запис во ковчежето со златен клуч и со сребрен катинар му го напишал и му го оставил во дамни времиња неговиот пра-пра-прадедо, махараџата Раџнапур од Мохенџо Даро*, најстариот и најпознатиот град во долината на реката Инд.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Следнот ден веќе бевме во друг град во туѓа земја.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Централен град во Македонија ни е Велес.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сите во компанијата биле шокирани затоа што паѓањето на столбот ќе значело завивање на двомилионскиот град во мрак на неодредено време.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Понатаму, статијата ни открива уште поинтересни историски податоци: Миграцијата на луѓето од село во град во 13-от век предизвикала значителни промени во начинот на облекување...
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во својот последен роман, Мирко Ковач „Град во огледало“ со кој ги собра книжевните награди на три држави - бивши федерални единки на СФРЈ, на вметнатите цитати во содржината на романот, не ги именува авторите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
2 Според подоцнежното раскажување на кукулинецот Лозан Перуника* (значи по седумдесет и осум години од настанот, кога тој веќе бил на прагот на своето столетие, поточно - според записите на некој калуѓер од илјада деветстотини и тринаесеттата година, кога веќе се гризеле со оган и челик под знамиња на лав или двоглав орел и атакувале едни на други преку полумртви села и градови во прашина, во чад и во треска бугарските дивизии на генералите Тошев, Ковачев и Иванов и српските дивизии од Првата, Втората и Третата армија на престолонаследникот Александар и на генералите Степановиќ и Јанковиќ, и едните и другите, мобилизирајќи ги македонските голтари од вардарскиот, пиринскиот и егејскиот дел на својот вилает да пукаат едни во други**, додавајќи му ги на тој хаос и грчките војски, сите три крунисани влади на тие армии во алчна агонија да лапнат по еден залак од Македонија), во она време големоглавиот и бабуњосан Адам Леновец им раскажувал на неколцина од дружината дека попчето што го мердале ноќе во Лесново не се занесувало толку по идејата на грчката Патријаршија за една голема и од Зевс или Саваот благословена Елада, тој неграмотник со ретка брада можеби за тоа и не знаел, колку што сакал да ги завлече прстите со многу топчести ковчиња под ленената кошула на Фиданка Кукникова; каменоделците по ден, најчесто пред своите жени со загатливо сомневање под клепките, ја проколнувале и ја пцуеле убавицата со дамки, со тие златни очи на страст и копнеж по милување, а ноќе станувале од постелите на своите жени, божем во дворот ќе шопаат широко расчекорени и без воздишки по она што пред тоа го сонувале, всушност како лилјаци ја облетувале Фиданкината куќа со еден прозорец под бушавиот сламен покрив и со напукнат оџак; жените веќе нешто знаеле за ноќната лилјачка игра на своите мустаќести балами и со дукат го наговарале попот да се преправи во козинав врколак и да внесе страв во селото; ама и на попот, како што раскажувале, не му висел под папок суџук од мелено козјо месо; и тој станувал бабачко кога ќе се сетел какви тајни си криеле жените под кошулите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нема извори на живот. Животот е извор што се пие себеси.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Имаше тој поминато доста градови во својот живот, за да знае кој се завлекуваше некогаш со тие романи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Набрзо во 1834 година, кога се распадна военоспахискиот поредок во империјата, и по 1839-та кога со Џалханскиот Хатишериф беше гарантирана личната безбедност, имотот и вероисповедта, а со тоа создадени и можности за преселување на луѓето од едно место во друго, од селата во градовите и од помалите градови во поголемите, во Потковицата се случија некои промени кои, подоцна, имаа големо влијание врз севкупниот живот во неа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ами дали најградскиот ни град во Македонија, за свој ден на ослободувањето треба да го слави 1 ноември?
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Се вратиле во едни ливаѓе да преноќеваат тамо, чунки видоа еден кираџија кај си пасел коњи, за од нешто страшно да не му бидит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Стани жената утрото рано, вџасена му кажала на мажа је и го молила да бегаат од таја куќа и од тој град во друг.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Дејан, веројатно повторно имаше фатено тезга да прави репортажа за балот на гардата во вториот по големина град во државата, пријателски им мавна.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Нежниот глас на спикерката и благата музика ги следеа заледените фотографии на советските градови во кои живата се симнуваше до 40 степени под нулата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
На таа планина, во обрач на шуми, карпи и облаци, бегајќи како и неговите жители од насилноста на султановата семожност, се приврзало со корен у судбина Крушево, во изговорот на старите поначесто Крушоо или Крушово, град во некоја доба, во илјада деветстотини и третата со име Република, прва на полуостровов балкански и, за историјата, најмногу од сите други републики во масивни обрачи на кралства, царства, књажевства.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
А под „патот Јура-Париз” не се подразбираат два града во Франција; туку се мисли на јуре, или поротник (т.е оној кој донесува пресуда), и Парис, грчки антички јунак, како и јунак од една поема од Жариевата новела: Личен Парис, уништувач на мирот, Судија на Божиците, а пак љубовник на жени.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Кога се поместија куферите од чезата, преполни со книги, широко се отворија и од нив излегоа многу книги, едни велеа дека го поарчил времето за книгите, времето во гурбет, други велеа оти нешто му се заматило во умот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Според легендата, генералот Пиколомини на блиската планина Водно со својата војска под звуците на посмртен марш на воениот оркестар ја посматрал смртта на градот, а на австрискиот цар Леополд му пишувал дека решил, не од срце, да го закопа градот во пепел, со згради какви не видел, со џамии од најдобар мермер, украсени со илјадници кандила и позлатени алкорани, убави старини, градини...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И така, Татко не можеше да најде пореална и поголема историска сцена од Скопје, за да го следи подемот и падот на империите за својата замислена Историја на Балканот низ падовите на империите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко се сети на своето враќање од Цариград во родниот град во 20. години од XX век во Поградец, со два големи куфери, пречекан од своите родители, браќа и сестри, блиски роднини, комшии.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Стварноста ја сочинуваа застојани градови во распаѓање, низ кои потхранети луѓе шлапкаа во чевли што пропуштаат, живееја во закрпени куќи од деветнаесетиот век кои постојано смрдеа на зелка и на нужник.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Имаше големи, сини очи Марин Крусиќ, посини од езерската вода, меки чизми со реси, панталони набрани под колената и топла пелерина малку непотребна за овој дел од годината, и за ова поднебје, но сето тоа уште на прв поглед го издаваше неговото дубровничко потекло и работата со карваните што пренесуваа восок и волна за Леш и други градови во Албанија.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој беше сместен во интернат во АНН Арбор, студентски град во близина на Детроит.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Сепак, тоа седење во прашливата барака, особено моето раноутринско или ноќно враќање во предградието, ми го откриваше градот во една поинаква слика од онаа што ни се нудеше преку ден.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ова се шири, повеќето градови во САД имаат ВР групи.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
” А пред да поминат 50 или 100 години, секој град во Европа имал печатарска машина, сите учеле да читаат и да пишуваат.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Гледана од страна, авенијата Пердју навидум изгледа како фантомска населба во која не вирее никаков облик на живот (налик на оние разурнати градови во апокалиптичните футуристички филмови).
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Остатокот од човештвото (читај: сите оние што не живеат овде) токму вака го замислува Холивуд: град во којшто од небото паѓаат голи газови.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Му зборувам за моите слатки шест месеци поминати во Рим, вечниот град во чиишто катакомби има траги и од моите македонски корени...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Иако летово наполни четири сезони, ќерка ми уште е во шок од информацијата дека ти живееш во истиот град во којшто живее и нејзиниот идол Шиљо.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Стотици години биле вкоренети во Прилеп, град во централна Македонија, во Румелија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Со цел да се покаже крепкоста, цврстината на здравото албанско семеј­ство, беа повикани на патување во Италија, и тоа сè одбра­ни семејства, од повеќе градови во Албанија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сместен во Поградец, град во кој диктаторот сакаше да престојува секое лето, новелата на Кадаре прикажува еден голем албански поет јадосан од режимот, чија последна слобода, поради немање можност да одлета или да отплови, поради неможноста да ги види своите дела широко распространети, се состои во неговото вљубување за последен пат и покрај одминатите години.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
по заодот или за видливиот флуид во меѓучовечките односи ...ако нежноста и грубоста се раѓаат од ист збор тогаш ние сме минувачите ноќната ламба постелината сликите хартијата слободно можат да се избришат просторот е доволно определен со четирите ѕида прозорецот заклучената врата во било кој град во било која ноќ се наоѓаме во таа соба во тие соби преплетени како во дивите приказни секогаш топли секогаш повредени секогаш еден од друг и кога сме во спротивните агли на оградената одаја... сонливата утеха на а-молот или тактилното искуство како поттик за блесочни автопроекции ...задоволството при ненадејниот премин од дур кон мол порано често доловувано во моите импровизиации на отворен и во затворен простор без напор како при сплот на вода и воздух кај еуфоричниот нуркач и сега...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Сега вие гледате - и не бидете изненадени ако барајќи ја загубената нитка го пронајдете Загубениот акорд, Загубената генерација или Загубениот баталјон од Првата светска војна, десетте изгубени племиња на Израел (коишто во своите ранци ги носат двете загубени книги на првобитното Седмокнижие), загубениот континент Атлантида, Луј XVII (Загубениот дофен) од Франција, илјадниците исчезнати од латиноамериканските диктатури на нашето време, делата од класичното доба изгубени во христијанскиот мрачен Среден век, загубените ремек дела од уметноста и науката коишто веројатно би ги произвеле жртвите на нацистичкиот холокауст, загубените градови во Африка, разните загубени илузии, прилики и цели, загубената младост и сон, загубените уметности и јазици, загубеното време кое никогаш нема да биде повратено или надокнадено, целиот восок којшто Бенвенуто Челини го изгуби додека излеваше накит според методата која се вика cire perdue, а на што вашиот автор без пиетет се сеќава секогаш кога ќе ги здогледа рекламите за производите на живинарскиот концерн од Мериленд, „Франк Перду“.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Живеам во мал град во Минесота каде луѓето не се чувствуваат удобно кога станува прашање за фигуративни и неконкретни работи.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Од времето на светската библиотека до XX век Александрија е повластено место на книжевната имагинација, топос на т.н. александриски стил” - истакнува Александар Јерков и продолжува: „Урбофилијата ги соединува книжевните градови во еден урбопоетички свет Лондон, Даблин, Рим, Петроград, Александрија, Париз, Виена, Берлин...“
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во секој случај сватив дека се приближувам кон мислата на слепиот учител, од нашето гратче во провинцијата дека за наша среќа и недоразбирањата можат да бидат корисни.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нема крај!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Со него одиме од село во село, од град во град.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Знаеш ли, Том, како дојдовме до оваа состојба, градовите во пепел, патиштата разорени од бомби, а половина од нивите блескаат ноќе од радиоактивност? Мала белја ли е тоа, те прашувам?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Патуваше така Зоки од еден мал град во едно големо село, па покрај една широка река до едно долго море, дојде во една тесна улица, а потоа изби на еден малечок плоштад, па виде една ниска планина и се искачи на една висока рамница, и сѐ така патуваше и патуваше по целиот, по целиот свет...
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
И уште ми рече тогаш дека е подобро да не доаѓам во Сараево и да си го вардам градот во спомените без лузни онака како што се варди убавината на мајските утра.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
По извесно време почна да ѝ снемува пари и таа реши да застане во првиот следен град, да најде работа и така да го проживее остатокот од својот живот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но кога ја донесе таа одлука, се наоѓаше во едно гратче во Висконсин од каде тој ден никој не патуваше.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Овој спомена едно гратче во Охајо каде таа живее до ден денес.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во совршенството на осаменоста сите сме способни да изградиме градови во длабочините на водите, ангели на харфи кои се појавуваат во темницата, свет на хармонија и задоволство, далеку од глупоста и хаосот на секојдневието, од колективната хистерија и движењето низ толпата која ме загушува, каде што освен просторот и времето нема никаква емоционална поврзаност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но ако премногу се навикнеме на конформистичката зона на самотијата деновите на осаменоста неподносливо бавно ќе одминуваат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Јавниот простор и јавниот живот во градот се „или комодифицирани, банкротирани, или воопшто не постојат“117, што има штетни ефекти врз демократијата и слободата. 117 Margaret Crawford, “Contesting the Public Realm,” Journal of Architectural Education 49 (1995): 5. 100
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Во серијата на билборди, плакати и банери поставени во јавни простори во внатрешноста на низа градови во Европа и Јужна Америка кои го сочинуваат проектот „Алтернативна економија, алтернативни општества“, Реслер ги користи средствата за надворешно рекламирање за претставување на алтернативи на постоечкиот општествен и економски систем.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Приватизацијата на јавниот простор и сеприсутноста на рекламите го трансформираат градот во еден голем трговски центар: шопингот стана „доминантен модус на современиот јавен живот“118.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Оливер Реслер Оваа конвергенција на уметноста и активизмот во јавниот простор е евидентна во делата на Оливер Реслер (р. 1970 година, Австрија).
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Еден од најчестите видови прописи во светот насочени кон подобрување на визуелното опкружување е регулативата за зонирање со којашто се ограничува употребата на надворешни знаци и билборди.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Со појавата на зонирањето во 1920-те години со цел да се задржи 125 Lutz P. Koepnick, “Negotiating Popular Culture: Wenders, Hand- ke, and the Topographies of Cultural Studies,” The German Quar- terly 69 (1996): 388. 126 Victor Margolin, “The Age of Communication: A Challenge to De- signers,” Design Issues 10 (1994): 67. 104 трговијата и индустријата подалеку од живеалиштата на средната класа, надворешното рекламирање стана предмет на значителен степен на правно ограничување.127 Со текот на годините, со такви прописи беа забранети повеќето билборди во над 100 градови во Калифорнија, како и на ниво на цели три држави во САД.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
а) Со особена гордост, да речам - со кренато чело - ни рече дека две години по ред Кочани е прогласено за најчист град во Македонија и тоа од страна на здружението на комуналните препријатија во Македонија.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Веднаш да ви речеме дека ние сме беспомошни и засрамени, затоа што и во печатот сме наречени - најнечист град во земјата!!! Можеби сте прочитале?
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Ќе започнам со писмото од Прилеп“ рече Филип, „се јавија еколозите од ОУ „Кочо Рацин“, почетокот како кај секое писмо, а оттука конкретно: - Прилеп беше меѓу првите градови во Македонија во кој се формира еколошко друштво „Дервен“.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Е, дури сега ја разбрав карикатурата на Пецко: искачен со синот на врв Водно, а под нив градот во смог.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Треба да се потцрта дека станува збор за еден град со над половина милион жители, со концетрирана индустрија, град во кој е ограничено природно проветрување поради високи градби.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Пред извесно време, во едно угледно римско списание за архитектура и уметност, беа претставени фотографии, цртежи, слики на сто избрани градови во светот, со цел да се фиксира душата на секој од овие градови.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Секојдневните борби и ослободувањето на градовите во Македонија биле топ-тема во дневните весници на САД.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Меѓутоа, и покрај таквите изјави, се вели во информацијата, "Југославија истакнува дека има 100.000 македонски Словени јужно од границата, …и дека многу Југословенски Македонци имаат желба да направат нешто во оваа ситуација".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Затоа, на 11 април 1945 година, "Њујорк тајмс" ја пренесува дадената изјава на Југословенската влада, дека таа нема да го покренува прашањето "за инкорпорирање на целата македонска територија, во близина на Југославија, со главен град во Скопје", бидејќи "управната власт на постојната територија е од примарна важност".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во тие информации се истакнувал и потпишаниот договор меѓу Тито и отечественофронтовската Влада на Бугарија за вклучување на бугарските единци во операциите за ослободување на Македонија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Детроит, еден голем град во Америка, како да ни беше тука некаде во близина на селото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таква беше горката судбина на нашето семејство на двете страни од границата: едни знаењето на туѓите јазици ги спасуваше во тешките времиња во животот, други ги завиваше во црно... * Којзнае уште колку во мислите ќе трагав по сликите напластени во свеста од раскажувањата и потрагата по минатото на семејството за татковото враќање од Цари­град во куќата пред мене, за заминувањето и враќањето на мојот чичко од Лондон, враќањето на мојата тетка во Албанија, доколку од занесот не ме извлечеше сеприсут­ниот и едноличен глас на водичот Х.Х.: - Ги разбирам вашите чувства, по 38 години да се најдете пред прагот на родниот дом!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Градот во времето на фашизмот се прекројуваше, се ширеше низ големи булевари.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
О.О. уште нагласува дека од театарските претстави што ќе ги гледаме во разни градови во земјата нема да ни биде лесно да ја избереме најдобрата, зашто се сите подеднакво добри.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Водата што се слеваше беше единствениот звук кој ја попречуваше длабоката и древна тишина на тој крај.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Хотелот беше близу до стариот град во женева, и како што талкавме по кривулестите улици на тој прекрасен дел од градот, таа однадвор ми покажа една преубава куќа крај една величествена црква, со камени темели, на аголот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ми рече дека токму треба да потпише уговор за изнајмување на еден стан во таа зграда. живееја во оној удобен хотел откако се дојдени во женева, речиси шест месеци порано, и брзаа да се преселат на некое место кое повеќе ќе личи на дом.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа беше одушевена по повод таа преселба.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кутриот. Тој беше оној палавџијата што кажуваше дека бил од некоја Стара планина, сели или град во Бугарија, господ ќе знае.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Досега сме двајца, си повторуваше Едо, минувајќи на следниот град во телефонскиот именик.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таквата атмосфера беше лажна слика за животот во овој мал град во источната провинција на земјава.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Планирајки во прво време своите идеи и акции да ги прошират во повеќе градови во Македонија, Кружокот проектирал да издаде еден хектографиран лист.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
За да не изгледа така, т.е. за да изгледа дека делото има чисто револуционерен карактер, се заклучило слични динамитни акции да се подготват во повеќе поголеми градови во Европска Турција - во Македонија и во Одринско.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тоа довело до пропаѓање на кожарството во Велес и во некои други градови во Македонија каде што тоа било развиено.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Се огласил Орце, забарикадиран во својот стан, кој, видовме, се наоѓал во главниот дел од градот во близина на Отоманската банка и француската болница.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во првата половина и средината на XIX век Велес бил еден од најголемите и најразвиените градови во Македонија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Уште пофрапантна неспособност Хамидовата полиција покажала подоцна, кога низ сите страни се ширеле гласови, а некои европски весници ја објавиле веста, дека македонските револуционери подготвувале напади врз разни значајни установи во Солун и во други градови во Македонија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Гемиџиите, веројатно со цел да ја прошират својата дејност и во другите градови во Македонија, користејќи ја врската со Делчев и Организацијата, поднеле молба со барање некои од нив да бидат назначени за учители во Штип и во Струмица, но не успеале.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ѝ го отвори малечкото сино кутиче од специјален порцелан, што го купи во Москва на филмски фестивал кога беше на гости кај другарка ѝ Гордана, нејзина колешка, што во тоа време беше новинар-дописник од тој град во Русија.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Внатре, во кутичето, жолто блескаше мојот прстен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)