година (имн.) - подоцна (прил.)

Дрогата се викаше Екстази; сега, дванаесет години подоцна таа ја трансформира младешката култура до мера невидена уште од шеесеттите, кога канабисот почна масовно да се употребува.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дванаесет години од таблетата Во октомври 1985-та THE FACE магазинот беше првото британско списание што објави текст за дрогата која штотуку беше прогласена за илегална во САД, и почнуваше да продира во Европа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Петнаесет години подоцна, со измената и дополнување на третиот ЗРО (2005), од август 2008-та, целата глава што се однесуваше на „работничката книшка“ беше изоставена (чл. 22, ЗИДЗРО/авг.08) – па оваа корисна исправа, која содржеше општи податоци за работникот, за неговата стручна под- готовка, за вработувањата и др. – а којашто, во праксата, служеше за докажување на факти при остварување на некои права, престана да се издава и да постои.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
2.  Бидејќи оваа јавна исправа веќе не постои во нашиот правен 190 систем – се чини умесно да потсетиме дека во поглед на работната книшка, со донесувањето на вториот ЗРО (1993) во „транзицијата“ се избришаа две мошне добри одредби од поранешниот прв транзициски ЗРО (1990): прво – веќе не се предвидуваше изречната забрана дека во работната книшка не е дозволено да се внесуваат негативни податоци за работникот (чл. 49, ЗРО/90); и, второ – беше избришана одредбата која предвидуваше дека, при предавањето на работната книшка на работодавецот, овој е должен на работникот да му издаде писмена потврда за приемот (чл. 50, ЗРО/90) – што подоцна, во праксата, се покажа како плодна почва за разни манипулации и уцени врз работниците.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Внатре бевме Кенди, Холи и јас и сите три помисливме дека е луд.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Утредента, по емисијата, во Фектори стигнаа педесет пара бели фармерки - благодарност на Леви штраус за бесплатната реклама. (...) Во ноември почна да се прикажува хипи мјузиклот Коса, а тој месец излезе и првиот број на Ролинг Стоун, рокенрол часопис од Сан Франциско.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Некои копии приватно циркулирале во тоа време, а се објавени дури 1958 година, со наслов „Сина и кафеава книга”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И Коса и Ролинг Стоун беа вистински спој на контракултурата и комерцијалноста и, секако, беа вистински бум.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
“Дојде во станот на управникот на театарот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Многу години подоцна, бидејќи Ниро стана доста познат, Џеки ми раскажа како тој заиграл во неговата претстава.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тогаш се вративме во Фектори и ја одгледавме емисијата со останатите кои беа таму и дури ни после тоа не сакаше да го прифати фактот дека беше лоша. (Тоа го сфати многу години подоцна кога се симна од спид, тогаш и стана страшно непријатно заради таа емисија).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Откога го посетува Советскиот Сојуз, кога е во искушение таму и да остане, и поминува уште една година во својата колиба во Норвешка, Витгенштајн се враќа во Кембриџ 1937 година, а една година подоцна, кога Германија ја анектира Австрија, станува британски државјанин.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Жими живиот Бог, ги гледа; тука, во сокаците на сиромашките маала, ене ги гледаат како на амалски колички некои нови луѓе ја довлекуваат скромната покуќнина и под присмотра на полицијата се населува во нивните испразенити домови, ги забележува во покриените чаршии на застанати како по навика покрај своите празни тезги во кои продаваа и тргуваа, во замолкнатите синагоги, на Плоштадот на слободата на кој, му раскажуваа сведоци, во 1908та на десет јазици солунските мултинационални сојузници на младотурците ги прогласија заедничките идеали за слобода и еднаквост според светлите европски примери, а 34 години подоцна, солунските Сефарди го доживеаа своето прво понижувачко ропство, од некои нови и отровни изданоци потекнати од искривоколчениот дух на таа иста Европа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа состојба потраја целата наредна година и повлекувањето, потоем и капитулацијата на Германија значеше конечен пад на каменот од срцата на митрополитот, на градоначалникот, на 275-те Евреи и на нивните смели домаќини од внатрешноста на Закинтос. Кога три години подоцна беше формирана новата израелска држава, еврејските семејства од Закинтос заминаа за Израел.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На Плоштадот на слободата, во покорениот град, на потклекнатиот Балкан, во згазениот континент.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Хрисостом и Карер беа прогласени за „Праведници меѓу народите”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога во тоа време зборував со Американците, ме прашуваа: „Кога последен пат сте биле таму?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Многу години подоцна налетав на Гари Пантер кој го имал истото искуство.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Неколку години подоцна, кога вистинските побуди од овие гласини полека почнаа да паѓаат во заборав, се случуваше некој американски сноб да се сети на помодната идеја за Хичкоковиот пад и да ја прогласи за своја критичка оцена. •Хичкок:„Немојте да мислите дека бев луд по сето она што беше американско, но за филмот сметав дека е нивен начин на работа, бидејќи навистина беше професионален, далеку понапред во однос на другите земји.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Бричењето, на времето, си беше весела и распеана подготовка за нов љубовен состанок.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Некоја година подоцна бричењето си беше свечено дотерување на денот на нечија венчавка или крштевка.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Истата имаше единствено, централно раководно тело и три Обласни комитети за Македонија под Бугарија, Македонија под Грција и Македонија под Србија, односно Кралството на Србите, Хрватите и Словенците.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Една година подоцна 1822 година било кренато Негушкото востание во кое покрај населението од градот Негуш масовно учество зело и населението од околните воденски села Држилово, Ошљани, Пископија, Катраница и Граматиково.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
И покрај тоа што тој обид пропадна, сепак, една година подоцна, 1925 година, во Виена, врз принципите на Мајскиот манифест, беше формирана Внатрешната македонска револуционерна организација (Обединета).
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Македонците од овие места заедно со Грците и Власите, под раководство на Атанас Каратасев (Каратасе) и Ангел Гачо во почетокот ги напаѓале османлиските чифлизи и полските кули.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Но, многу, многу години подоцна, споменот на портретот на Окијар во нашата куќа крај реката, како Татков сигнал, отаде времињата, небаре од некоја семејна трансценденција, ми заблеска, со сета светлина и со сето значење, крај еден од париските мостови на Сена... XV Судбината те запира најчесто таму каде што, несвесно, ја одбегнуваш, каде што најмалку ја очекуваш.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко ни ја откри, и тоа посредно, тајната на својата средба со Ататурк, но педесет години подоцна, кога неговото здравје попушташе и кога чувствуваше дека годините веќе му се избројани.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Три години подоцна Тинторето ја слика својата Gloria del Paradiso во Дуждовата палата во Венеција.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Неколку години подоцна во Берлин направив неколку големи цртежи и слики во пастел, иронично-лирски: Ева Браун и Адолф Хитлер.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Една година подоцна за прв пат имаа брачни односи и беа мошне среќни.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Многу години подоцна, уште еден великан, Жан Кокто се обидува да ги спознае тајните на опиумското искуство и, очигледно задоволен со доживеаното, во 1930. година, во книгата Опиум пишува: „Некои зборуваат за робувањето на опиумот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Насловот ги сугерира лудите дваесетти, Clara Bow, и.т.н На некој начин - всушност, Клара глумеше во филмот со истото име што беше снимен неколку години подоцна.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Не сакав тогаш на Луција да ѝ се спротивставувам па да ѝ објаснувам дека мошне често, наместо патриотизам луѓето се задоволуваат со еден вид културен примитивизам, и живеат како во полусон, убедени дека се патриоти; многу години подоцна сфаќаат дека примитивизмот на народните обичаи (во позитивната, културна смисла на зборот) не го определува нивниот патриотизам, туку дека е само еден вид културно алиби дека припаѓаат кон некое движење.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Со тоа, ако не се декларирате како народен уметник вие автоматски станувате болшевик и марксист, а штом сте тоа, вие немате духовен свет, не ја сакате татковината (многу години подоцна, откако заминав слушав сѐ уште коментари дека сум заминал затоа што не сум бил никаков патриот!), немате однос кон историјата и редовно имате руина од семејство.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
За било кој друг уметник, ваквиот гест лесно би можеле да го пренебрегнеме, но како што знаеме, три години подоцна Дишан ќе почне со трансформација на обичните секојдневни предмети само со обично ставање на својот потпис на нив.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Не го разбирам овој град“, пишува тој, „каде што сѐ патува освен гулабите.“ (1) Околу 67 години подоцна, со отворањето на големата изложба на неговите дела во Палацо Граси на Гранд Канал, Дишан - во извесна смисла - се врати во Венеција.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дури ни неговото блиско пријателство не го објаснува мотивот на изборот и испишаната посвета на оваа необична играчка како подарок на својот пријател.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ако можеме да судиме според содржината на поштенската картичка што му ја испратил на францускиот колекционер, моден креатор и библиофил Жак Дузе, неговите први впечатоци за Венеција не биле баш најповолни.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Борини, која го сретнала Фаерабенд додека студирала медицина на Беркли една деценија порано и која се омажила со него шест години подоцна, се вклучува во разговорот спорадично - на пример, откако го запрашав него зошто смета дека некои научници му се толку многу налутени. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 97
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Со една попустлива насмевка, оваа претстава ја гледа Фаерабендовата жена, Грација Борини, четириесетгодишна Италијанка, физичар(ка) чиј манир е толку смирен колку што е Фаерабендовиот жесток.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Неколку години подоцна мојот свет се рашири.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Непријателот не бил само во ходниците на моќта, туку ни бил и внатре во душите („Хитлер во моето срце“, како што тоа години подоцна го срочи Ентони Хегарти, пејачот на групата Ентони енд д Џонсонс).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Четири, пет години подоцна, детето сосема добро се запозна со бронзената статуа на загинатиот поет, со книга во десната рака прилепена до градите и левата крената кон хоризонтот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Триесетина години подоцна, скопската издавачка куќа „Култура“ го објави мојот прв роман со наслов „Постела за чемерните“.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И сега, многу години подоцна, брат ми ги пружаше рацете по таа слика.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На ликот на детето трепереше тага – полузатворените очи не гледаа со поглед на дете, туку на некој кој видел многу повеќе од детство: тоа беше поглед упатен не пред себе, туку кон некоја голема болка, кон некој страотен губиток – како тоа дете да ја насетуваше својата судбина, и разделбата со онаа која во тој миг толку мирно и заштитнички стои зад него, и која, многу години подоцна, покрај крстот, и самата ќе биде во очај, затоа што ништо нема да може да стори против разделбата и против губитокот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Првата вечер по враќањето сестра ми не сакаше да спие сама во домот, и јас останав кај неа таа ноќ.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Била бремена кога таа и сопругот добиле известување дека ќе бидат транспортирани.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Отидоа со мајка во бањата Гаштајн, и се вратија половина година подоцна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа болка се спуштила и на усните на детето, и на гестот на неговите раце – едната ја ставило високо на градите, над срцето, а со прстињата од другата се држи за палецот на мајка си, и како да покажува со показалецот надолу.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се вљубила во свој врсник веднаш по завршувањето на гимназијата, се венчале неколку години подоцна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многу години подоцна читав една студија во која Зигмунд, тогаш средновечен, објаснуваше како се станува жена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа болка се спуштила и на усните на детето, и на гестот на неговите раце – едната ја ставило високо на градите, над срцето, а со прстињата од другата се држи за палецот на мајка си, и како да покажува со показалецот надолу.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Детето од женски пол, според него, започнува да станува жена „кога за првпат ќе ги види гениталиите на другиот пол.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Повторно, по толку години, се сретнав со онаа тага на ликот на детето – полузатворените очи кои не гледаа со поглед на дете, туку на некој кој видел многу повеќе од детство: тоа е поглед упатен не пред себе, туку кон некоја голема болка, кон некој страотен губиток – како тоа дете да ја насетува својата судбина, и разделбата со онаа која во тој миг толку мирно и заштитнички стои зад него, и која, многу години подоцна, покрај крстот, и самата ќе биде во очај, затоа што ништо нема да може да стори против разделбата и против губитокот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сликава ќе ја спакуваме одделно,“ рече Зигмунд, посегнувајќи да ја откачи сликата од ѕидот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многу години подоцна, во едно дождливо утро, наполу разбудена, таа се сети кога за првпат ја почувствува носталгијата за никогаш недоживеаните нешта.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Оти, всушност, вистината му ја кажа не тогаш, туку многу години подоцна, онаа вечер која тие двајцата заедно ја пробдеаја.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но дури сега точно сфати што значеа нејзините тогашни зборови, а и сите оние други предвидувања што му ги кажа дури долги години подоцна.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Неколку години подоцна Лангтон покажал дека еден систем може да изврши најсложени пресметки доколку се наоѓа на границата меѓу редот и нередот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ј. Харитонов умре една година по завршувањето на текстот „Антиутопија - 80“, ако текстот е воопшто завршен.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Денес, шеснаесет години подоцна и петнаесет по неговата смрт, можеме да речеме со зборовите на Н.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Неколку години подоцна, кога мислам дека Смаќовски повеќе не беше на радио, мојава дребност, како дете од фамилија, му се извини на човекот така што Големи и мали ја прочита минимум стопати.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Денес, триесет години подоцна, пак во еден априлски жежок ден, некое зло се имаше насобрано околу државниот парламент.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Ја немаше онаа врволица луѓе која постојано нешто продаваше или купуваше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа беше среќа за којашто човек може само да сонува, сè до тој викенд кога Марија го изнајми автомобилот и тргна да ги посети своите роднини во Сарагоса, со ветување дека ќе се врати до понеделник во седум часот навечер.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
3. Една година подоцна, речиси во истото време, Ѓувезија Дубровска се врати во Аванос.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Две години подоцна, нивната љубов сѐ уште траеше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, попот набрзо задрема, и по концептот Дежа Ву, следеше полуција, па каење. Сто години подоцна, истите гаќи ги носеше друг „свет“ човек...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„Ново издание на Темплум - Хепен Исус“ „Попска наметка - евтино“ Менувам „Тајна вечера“ за „Христово распетие“...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Страста кон пишувањето ја пројавува уште од мали нозе во своите споменарки и детски песнички, меѓутоа, официјално и посериозно својата писателска кариера ја започнува во 2005 година на свои дваесет години кога го напиша својот прв роман со наслов „Читај ми ги мислите“ кој го објавува неколку години подоцна.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во аналите на стариот париски хотел Monsieur le Prince било забележано дека во истата соба број 17 престојувал гостин кој заминал, со купови книги, додуша во помал број отколку 15 години подоцна, но овој гостин, бидејќи се работело за книги, бил толериран до крајот на престојот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дваесет години подоцна австрискиот војсководец генерал Пиколомини во писмото упатено до својот цар нагласува дека тврдината е ѕидана на стар начин, сега наполно без одбрана и вода, без простор за коњаница.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но Климент Камилски, понесен од текот на својата мисла, чувствувајќи се задолжен за европската јаничарија, продолжи: Пет години подоцна, откако Махмут II го потпиша ферманот за крајот на јаничарите, францускиот крал Луј Филип на 10 март 1831 година ја основа Француската легија на странците со цел да им служи на француските колонијалистички освојувања и борби во Италија, Мексико, за време Првата и Втората светска војна.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој бил толку фокусиран на дизајнирањето фонтови, што 1988 год. се запишал во Rhode Island School of Design’s Graphic Design Program верувајќи дека четири години подоцна ќе излезе како вистински дизајнер.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Многу години подоцна, во 70-те години на минатиот век на шпански јазик ќе биде преведена книгата на Емил Сјоран Лошиот Демиург, која брзо ќе биде забранета од цензурата како атеистичко и антихристно дело, а авторот иронично ќе забележи: Инквизицијата не е мртва. Колку е тоа смешно!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Неколку години подоцна, кога повторно се видов во Париз како амбасадор на Република Македонија, при доделувањето на наградата на УНЕСКО на Јасер Арафат и на Ицак Рабин, по претходно доделената Нобелова награда, имав нов импулс да го запишам својот дел за годините минати крај Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се сеќавав во тие мигови на случајот на Мигел Унамуно, славниот ректор од Саламанка, кога на една слава во времето на фашизмот, на хистеричните повици на Франковите војници да живее смртта, со нему својствена храброст ќе истапи со познатите зборови дека има мигови кога молчењето може да биде лага, спротивставувајќи се на извиците за смртта со повиците за живот, во неговата осуда на фашизмот и франкизмот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како да ја губев рамнотежата меѓу морето и копното, чувствував брза вртоглавица Многу години подоцна кога се распадна Југославија подморниците припаднаа на новата држава Црна Гора.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Верувајќи дека прекинале со ставовите на претходниците Евреите во море - раководителите на Фатах во 1968 година ќе застанат зад еден политички проект кој се сметал за реален и достоен за почит.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога неколку години подоцна, како некогашен титоист се обидував од искусниот социолог и филозоф Едгар Морен, еден од најголемите живи мислители, од македонско сефардско потекло, кој имаше комунистичко минато (Меѓу жртвите на Сталинград и фашизмот, јас го избрав комунизмот!, ми велеше тој) се обидував да ја разберам драмата на француските комунисти кои се приврзаа за Сталина (покрај Арагон, Елијар, дури и Сартр, кој наводно напишал дури и ода во чест на Сталин), тој ми ја изнесе тезата дека со своите ставови им пречел на француските комунисти, па затоа нашле начин да го исклучат од КПФ.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Требаше уште да се чека, беше неумолив диктатот на судбината...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Арафат, и при нашите средби многу години подоцна, ќе рече дека уште на почетоците верувал и постојано велел дека иднината на обединета Палестина, ќе биде демократска, а не конфесионална, гарантирајќи сигурност за сите нејзини граѓани: Евреи, христијани и муслимани.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јаничаризмот требаше да го надомести идеалот кој требаше да ги движи другите војски V Додека неколку години подоцна на Елисејските полиња во Париз секој 14 јули од 1994 до 1999 година, како прв амбасадор на Република Македонија во Франција на Плоштадот на Слогата, на свечената трибина одредена за дипломатскиот кор, ги гледав, славните војски, па легијата на странците, во таа лажна свеченост, наредени од сите земји му аплаудиравме на оружјето, се фаќав во незамислива позиција.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И кога животот сакаше многу години подоцна во Македонија, која стана наша нова татковина, предодредени пред тоа да ги следиме емигрантските процесии на пребегнатите албански емигранти во Југославија, на конечен пат кон вообичаените дестинации кон Америка, Австралија или Нов Зеланд, минувајќи пред тоа неколку месеци во неколку европски емигрантски прифатни центри, да станам нејзин амбасадор, првин, предложен од Социјалистичка Република Македонија во рамките на тогашна Социјалистичка Федеративна Република Југославија во Република Тунис, акредитиран во Арапската лига, како и како прв амбасадор во државата Палестина, на чело со Јасер Арафат, која само земјата што ја претставував ја признаваше како независна држава (во периодот од пролетта 1985 до есента 1989 година), а потоа и како прв амбасадор на новата независна Република Македонија во Република Франција, при УНЕСКО во Париз, акредитиран во Мадрид при Кралството Шпанија и во Лисабон, во Република Португалија, Татко беше одамна исчезнат, (на 29 февруари 1979) а јас имав чувство дека го продолжувам неговиот неизвесен дипломатски пат на Балканот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Иако Партијата, во согласност со обичајот, го присвојува пронаоѓањето, атомските бомби се појавија првпат во почетокот на четириесеттите години на дваесеттиот век и првпат беа употребени во поголем број десет години подоцна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
(Во неговите школски денови, се сеќаваше Винстон, во доцните педесетти години, Партијата тврдеше дека нејзин изум е само хеликоптерот; дваесет години подоцна, кога Џулија одеше на училиште, Партијата веќе полагаше право и на авионот; уште една генерација, и ќе полага право и на парната машина.)
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сонот беше исто така опфатен - во извесна смисла и содржан - во едно движење на раката што го направи мајка му, а го повтори триесет години подоцна онаа Еврејка што ја беше видел во филмскиот журнал, додека се обидуваше да го заштити детенцето од куршумите, пред да бидат и двајцата разнесени на парчиња од бомбите фрлени од хеликоптерите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Па сепак, само неколку години подоцна се случуваше истото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му почина прво мајка му, не цела година подоцна и татко му.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Пред 26 години, весели, распеани среќни, полни со планови за во иднина, едно дете веќе на пат…, а сега 26 години подоцна…, готово…, никогаш нема да си честитаме, лани ни беше последната годишнина… Не мислев тогаш така…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Многу години подоцна Гаврил ми призна дека мотивот кој го натерал да отиде во САД бил предизвикот за учење и спортување во едно такво напредно училиште, но, од друга страна, да побегне малку и од нас, од притисоците што ги имаше дека треба да постигнува сѐ повеќе и повеќе во спортот и да стигне до Олимпијада.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Четири години подоцна, со четвртата измена на ЗРО (2005), од октомври 2009, пак се интервенираше и во овој сегмент – па во членот кој предвидуваше објавување на слободните работни места од страна на работодавачот, се изврши прецизирање дека, покрај другото, во јавниот оглас треба да го наведе и рокот во кој, по истекот на рокот за пријавување, ќе се изврши изборот – доколку, се разбира, со друг закон поинаку не е определено (чл. 3, ЗИДЗРО/окт.09).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Четири години подоцна, со четвртата измена и дополнување на ЗРО (2005), 31.  Притоа, симптоматично е тоа што, ниту во ЗРО (2005), ниту, пак, во претходниот ЗРО (1993) – не се предвиде минималниот број членови за формирање синдикат!? 32.  Ова е техничка грешка во ЗРО (2005) бидејќи, за разлика од СФРЈ, во РМ веќе не постои називот „редовен“ туку „основен суд“. 33.  А ова, пак, е суштинска правна грешка – бидејќи, според нашето право, парнична судска постапка не може да се поведе од страна на самиот суд, по службена должност, согласно т.н. приватно начело: Nemo iudex sine actore – Нема судија, без тужител! 48 првите три основи се сведоа само на една.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Дваесет години подоцна јасно се гледа дека новиот систем значително потфрли во остварувањето на економските очекувања на македонските граѓани.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Две години подоцна, со носењето на новиот ЗРО (2005), кај работниот однос на определено време – договорот за вработување, со прекин или без прекин, наместо најмногу до три, сега траеше максимум до четири години (чл. 46, ЗРО/05).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Петнаесет години подоцна, при носењето на новиот ЗРО (2005), одредбата која предвидуваше дека работник на кој му престанал работниот однос поради деловни причини, има право на приоритет при вработувањето кај работодавецот, доколку овој има потреба од работник со иста стручна подготовка – но, сега, само во периодот од две години (чл. 142, ЗРО/03 – Пречистен текст), беше заменета со уште построга формулација: „Ако работодавачот го откаже договорот за работа поради деловни причини, тој не може, на истите работи со иста стручна подготовка и занимање, да вработи друг работник – во рок од една година од денот на престанокот на работниот однос“.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Сепак, единаесет години подоцна, со измената и дополнувањето на ЗРО (2005), од август 2008 година, беше избришано ова најнетранспаретно непосредно обезбедување работник од страна на самиот работодавач – по пат на директно склучување договор (чл. 3, ЗИДЗРО/авг.08).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Така, синдикална организација на ниво на работодавач стекнува својство на правно лице со денот на упис во Централниот регистар на РМ; а сојуз на синдикати, односно здружение на работодавачите на повисоко ниво, стекнува својство на правно лице со денот на упис во Централниот регистар – по претходен упис во регистарот на синдикати, односно регистарот на здруженија 30.  Четири години подоцна, со четвртата измена на ЗРО (2005), се допрецизираа некои прашања поврзани со содржината на статутите на овие асоцијации (чл. 23, ЗИДЗРО/окт.09). 47 на работодавачи, кој го води МТСП (чл. 23, ЗИДЗРО/окт.09).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Но, како ова да не беше доволно, па пет години подоцна – со носењето на новиот ЗРО (2005), беше избришана и оваа последна превентивна одредба која, колку-толку, ги ублажуваше последиците за засегнатите работници, особено на оние кои многу долги години, на пример и над три децении, работеле во одредено претпријатие.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Дванаесет години подоцна, со носењето на новиот ЗРО (2005), кај работниот однос со приправници или „чираци“ (термин кој, со право, се чини надминат, а симптоматично е тоа што за прв пат се среќава во ЗРО/05!?) – односно, со лице кое прв пат започнува да врши работи соодветни за видот и степенот на своето стручно образование и кое професионално треба да се оспособи за самостојно вршење на работата – приправничкиот стаж си остана на најмногу 17 една година, ако со закон не е поинаку определено.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Ова се направи дури десет години подоцна, во април 2003, кога овој надоместок се утврди на „не помалку од 75% од основната плата“ (чл. 6, ЗИДЗРО/апр.03); е) побудува внимание и посебната, нова, одредба за застарување на паричните побарувања од работен однос, и тоа за време од три години од денот на настанувањето на обврската (чл. 115, ЗРО/05).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Но, четири години подоцна, колку што време беше потребно законодавецот да сфати дека погрешил, со четвртата измена на ЗРО (2005), од октомври 2009, оваа чудна и нелогична законска одредба комплетно беше избришана (чл. 27, ЗИДЗРО/окт.09); в) за прв пат се воведоа и одредби за престанокот на дејствувањето на овие асоцијации, и тоа поради следниве правни основи: (1) ако така одлучи извршното тело на синдикатот, односно здружението на работодавачите, кое со статутот е овластено да одлучува за престанок; (2) ако од одржувањето на седницата на највисокото извршно тело на асоцијацијата, без посебно важни и оправдани причини, поминало двојно повеќе време од времето со кое со статутот е определено дека таква седница мора да се одржи; (3) ако бројот на членовите на синдикатот, односно здружението се намали под бројот определен со овој закон за основање на синдикатот, односно здружението; 31 и (4) ако му е изречена забрана на дејствување на синдикатот т.е. на здружението, со одлука на редовниот суд. 32 Постапката за забрана на дејствувањето на асоцијацијата се покренува на барање на органот овластен за регистрација или, пак, надлежниот суд. 33 Изреката на правосилната пресуда за забрана на дејствувањето на синдикатот, односно здружението, се објавува во Службен весник на РМ (чл. 201-202, ЗРО/05).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Една година подоцна, со четвртата измена на ЗРО (2005), онаа од октомври 2009, овој став конечно ја доби својата финална верзија, којашто пропишува дека работодавачот е должен да поднесе пријава/одјава (образец М1/М2) за работникот во задолжителното социјално осигурување, во согласност со посебните прописи – во АВРМ, пред работникот да стапи на работа.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Секако е тоа токму состојбата во којашто се наоѓаме сега, петнаесет години подоцна.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Десет или дваесет години подоцна, персоналните компјутери се насекаде.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Една година подоцна, некој ни кажа дека го видел во Сан Франциско, но јас никогаш повеќе не го видов, ниту слушнав, освен онаа порака која ја остави на ѕидот кога излезе онаа ноќ.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Татко сега реши да ѝ го раскаже на Мајка, како што си беше, своето прво заминување во егзил и како татко му сакал да го спречи, како што тоа го чинела неговата мајка, дваесет години подоцна: „Каде заминуваш, сине?“
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Со години, со децении, сиот живот, многу години подоцна, одев, со постарите браќа, како во еден вид свети­лиште, како на некој вид семеен аџилак, на височинката на која се наоѓа манастирот Свети Наум, толку врзан за историјата на семејството, тука, до самата граница.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Две години подоцна, Татко, прогонуван од италијанскиот фашизам, ја напушти таа родна земја, со семејството, и му се препушти на балканскиот егзил.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка, останувајќи верна на неговата желба, вистински ќе го употреби златникот, десет години подоцна, во градот крај реката, кога Татко, со него, ќе ја купи првата козичка, во времето на големиот глад и на немаштијата кои им се закануваа на нашите животи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Многу години подоцна, во основното училиште, кога прв пат го учев францускиот јазик, Мајка ни го откри знаењето на овој јазик, кога требаше да направиме некој мал состав на француски јазик или да одговориме на прашањата од француската граматика.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа го дознав многу, многу години подоцна, трагајќи по тајните на нејзиниот живот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Многу години подоцна, кога во родната земја, со натчовечки сили, се изгради пругата од Тирана до Поградец, односно до самата граница, се крена, од другата страна на границата, и пругата на нашето мало вовче.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Размислуваше многу година подоцна за солунските сефаради, за нивната егзилска судбина, запрени во Солун пред пет векови, кога биле прогонети од нивната родна Шпанија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Неколку години подоцна се извиши и вториот, сега повисок насип со уште поголема хидроцентрала, на самата граница.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се измени на почетокот текот на реката, а по завршувањето на градежните работи, две години подоцна, дојде и до нејзино целосно блокирање.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
За волја на вистината, не дојде до градба на насипите и хидроцентралите во времето на сталинизмот, кога Татко, очекувајќи го прекинот на патот на јагулите, го напушти со семејството градот од истекот на Езерото, туку десетина години подоцна.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
_ * Игра започната една есенска ноќ на студентската мансарда, продолжена 10-тина години Подоцна на бирото на колегата загинат во сообраќајка.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Маргина 34 103 Две години подоцна, Кит, во соработка со својот идол и ментор, Вилијам Бароуз, создаде монументално дело, Апокалyпсе, кое се состои од дваесет свилени екрани поезија и инспиративни цртежи кои го слават крајот на Христијанскиот милениум и почетокот на новиот паганизам.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Една година подоцна, тој ги создаде најсјајните дела на раѓање и славење на животот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Десетина години подоцна, во истата улица со астрономите коишто работат со Хабловиот телескоп, јас ги пишувам овие зборови: ерго, не сме и понатаму изгубени во мароканската Дипломатска шума, нашите невернички коски не се белеат на африканскиот песок додека нашето изнајмено рено рѓосува таму, меѓу боровите.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Да!“ „Шеесет години подоцна тие снимки ќе ме повикуваат.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сега, десетина години подоцна, од стравот остана само подсмешливо сеќавање.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Триесет години подоцна кај него сè уште посто­еше истата Margina #21 [1995] | okno.mk 109 преокупација добро видлива во интервјуто со француската критичарка Дора Валие (Dora Vallier) во кое вели: „Колку повеќе стареам и го совладувам медиумот, толку повеќе им се навраќам на најраните искуства.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сметам дека на крајот од животот потполно ќе ја повратам моќта на детството.”
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Истиот случај го имав и со Кери Грант (Kerry Grant) во Сомнеж многу години подоцна.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ако платат.” 26 години подоцна, Курт Кобејн од Нирвана пишува, “Не се чувствувам ни малку виновен поради комерцијалното експлоати­ рање на сосема истрошената рок култура бидејќи, во овој момент на рок историја­ та, панк рокот (иако сѐ уште свет за некои), за мене, е мртов, не постои...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Цврсто решен да го задржи своето про­фесорско место, тој започнал судски процес против државата Рајна- Вестфалија, подржан од голем број луѓе и од своите студенти.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ако Ворхоловата филозофија воопшто некаде најде свое место, тоа е во “алтернативната” музика која не е повеќе алтернативна, во саб-попот кој денес е поп.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се уште не можам да чујам што рече тогаш.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Процесот го добил дури шест години подоцна и тогаш си го повратил својот статус на професор.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Аналогијата резонира со иронија: убиството на претседателот како еден вид американска трагедија што го прослави Ворхол; Џеки Кенеди во жалост како една од Ворхоловите трајни теми; (речиси фаталниот) атентат извршен врз самиот уметник неколку години подоцна, само еден ден пред да го убијат Роберт Кенеди; веројатноста дека после Кенеди, Ворхол е првата личност во историјата на Америка со која се поистовету­ваа толку голем број на луѓе по шеесетите години; сфаќањето дека Ворхоловата уметност, исто како и убиството на Кенеди, не е толку едноставна како што изгледа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Многу години подоцна го видов на улицата МекДугал во Вилиџ.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Поинаку кажано, предавањето за него претставувало начин на заработување за живот, туку начин да се создаде дело во она особено значење кое тој самиот му го придавал на тој збор: начин да се создаде “бојсовско дело”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Одговорив дека тука работите се смешни, иако не појдов од тоа такви да ги направам.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа беше на филмот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа му вети на својот иден маж дека никогаш повеќе нема ништо да украде.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
” Тој одговори, “Не знам.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но и покрај тоа што зградата е обвиткана со глази­ рана теракота, ќе се држам до мојата прва импресија за новиот дом на Енди Ворхол: таа сепак личи на нешто понакитен роднина на зградата од која, според официјал­ ните записи беше убиен претседателот Кенеди.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но неколку години подоцна, кога се разведуваа, таа му рече дека кога биле кај златарот да купат венчални прстени, таа се издвоила за момент додека тој ја проценувал вредноста на двата прстени и незабележливо, земала еден рачен часовник. Оваа девојка беше голема убавица. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 185
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Заѕвони телефонот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Некои племиња во Сибир трампаат неколку овци за една печурка amanita muscaria и ја користат како оргијско средство.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Околу 180 Margina #11-12 [1994] | okno.mk една година подоцна излезе од собата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Гауденс - но колку што можам да се сетам, Ворхол е првиот американски уметник кој бил така почествуван од оваа земја, со исклучок на Норман Роквел, the master of Hallmark sentimentalia. (...)Од исказите на екипата која стои зад организирањето на овој проект, ова е досега најсеопфатна институција од ваков вид.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Некој што во минување сте го уловиле со погледот може да биде искористен како лик, неколку години подоцна; некој влез или излог на продавница може да послужи како сцена.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Повторно имаа уште една шанса, уште една секунда од универзумот, но не успеаа, предоцна е за нов почеток.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И чекаа зошто силно сакаа, чекаа и многу години подоцна погледите повторно им се сретнаа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Каква игра на случајот, блиските Врионовци, по мајкина линија и блиските Окијаревци, по таткова линија ги зближуваше пријателство, за кое дознав многу, многу години подоцна, за што ќе ви пишувам во друга пригода.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се враќав на Балканот во времето кога вистината за моите балкански кози од романот Времето на козите, макар објавена првпат уште во далечната 1992 година, пет години подоцна во својата француска верзија, доживуваше за мене, ново, неочекувано толкување, за да добие во вашето писмо и еден сублимен израз.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Две години подоцна, Артур Блис Лејн, амбасадор во Југославија (1937-1941), ги посочил германските намери да го прошири незадоволството во Македонија и предупредил дека комунистите исто така шират пропаганда и се обидуваат да го одржат „котелот на проблеми да врие“ колку што е можно повеќе.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Според документацијата на Стејт департментот, легациите на САД на Балканот известувале за македонското прашање.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Јун Јианг не можеше да продолжи со своето испрашување; но три години подоцна, кога повторно талкаше кон Истокот, додека поминуваше покрај шумата Сунг случајно го сретна Хонг Минг.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
– Да, по прогонувањето на апостолскиот претставник и двајцата стрелани бискупи, три години подоцна, тоа впрочем можевте прецизно да го утврдите и од изложеното пано, од 93 свештеници во служба во 1943 година, во 1952 година останаа 13 „верни свештеници“, а од 25 језуитски отци, и 52 францискански отци, 200 чесни сестри – не остана никој.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Овде уште во 1945 година беше укинат Језуитскиот ред (основан во 1887 годи­на), а една година подоцна и Францисканскиот ред (основан во 1882 година).
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Неговиот расказ „Куќата на Астерион“ може да се чита, а да не се претера во толкувањето, како метафора за самиот Борхес.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Главата му беше изобличена, како коската на челото прекумерно да пораснала заканувајќи се да ја пробие кожата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Всушност, понекогаш помислувам дека никогаш и не сум излегол од таа библиотека”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не стануваше збор толку за разорното дејство на времето, колку за напад на болест, како неговиот ум да продолжил да расте додека телото пропаѓа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во неа Минотаур избира да остане во лавиринтот во кој е затворен: „Едно попладне“, признава тој, „излегов на улица; ако се вратив пред мрак, тоа го направив поради стравот што лицата од обичниот свет го предизвикуваа во мене“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Гроф Нула започнува седум години подоцна, и слично како во поемата на Јејтс, овој вид на Божја-свесност сега е фрагментирана.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Многу години подоцна, во својот “Автобиографски есеј” од 1970-та, тој повтори дека & останува верен на планетата Тлон, т.е. на светот на книгите: “Да ме прашате да го именувам главниот настан во својот живот, би рекол дека тоа е библиотеката на мојот татко.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За јавноста, Борхес страдаше од емфизем на белите дробови.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Веќе не е можно да се држи сѐ заедно.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес крај кого седев во Женева, три години подоцна, беше сенка на оној другиот, вистинска руина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Така вуду- окултистите во Спроул, кои веруваат дека преку Матрицата контактирале со вуду пантеонот, всушност се соочуваат со овие фрагментирани елементи... Margina #32-33 [1996] | okno.mk 67
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тешко ми беше, но својата вина ја признав дури десетина години подоцна, кога веќе не дозволував да бидам тепан и кога на случката можеше да се гледа само како на еден безначаен, смешен настан од детството.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
А помошта на гемиџиите тој им ја дал точно една година подоцна, во април 1902, кога немал никаква функција во Врховниот комитет и кога никој не можел да го обвинува за проневера на народни пари.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)