После онаа посета на Иван Степанович, татко ти, барем со мене, никогаш не го спомна веќе во нашите разговори Белиот Корпус.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Толку работи наидуваат, си одат, а умот стои збунето пред нив; умот не е во состојба да ги сфати толкуте многу глупости во нашиов посрамен живот.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Тој едноставно сметал дека треба да се појде од еден гротескен и навидум комичен настан, низ една глобална метафора како оска на балканската историја, за да се претстави погубната глупост во одредени простори и времиња...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Не го спомнува тој, не го спомнувам ни јас, иако знаев дека со таа мисла за некаков божемен долг кон отечеството се буди и заспива.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Помина веќе една година како ги носам овие глупости во устата.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)