глас (имн.) - се (зам.)

Ќе го најдеш едно мало цефче... –пребледена од болка, а повеќе од стравот за иднината, се довикуваше со Кире, Невена одедната соба до другата. Гласот се лелееше низ цела куќа...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Некои, благодарејќи на тие гласови се обидоа да бегаат.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И гласот се менува. Можеби само очите остануваат исти.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Има еден убав предел, о, откорници, Слушате ли што грозен глас се чуе?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Потоа нешто крцна во слушалката и гласот се изгуби...Чудно...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Оваа ука за значењата на гласовите се однесува само за сподобија кои не постојат на овој, туку на оној свет.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Нивните гласови се губеа во нашите зовриени пцости.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И голем мајкин глас се дигна. Толку голем што стигна до пештерата над селото Винени.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Од кралската палата глас се слушна Кралот старицата силно ја гушна Добре дојде мајко стара Малиот принц тебе ми те бара.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Решеноста во неговиот писок беше толку тврда, што во неговиот глас се извиваше и прашањето дали тој сега воопшто би отстапил пред истрелот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се мешка и се потиснува тешка измаглина. - Воздух - и гласот се скршува во издивка.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Глас се подигнуваше во него, глас на праведен судија.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Зарипнато шушливиот глас се слушна од соседната ќелија. Таму некој громко замрморе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Малку поблед отколку што мислев во дворот, и не блед колку варовничав или изветвен од подмолен јад на човек со товар несреќи на срцето, домаќинот ги потпираше тешките дланки на софрата со секакви трошки од вечерата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Раскажуваше полека како да се плаши да не се засркне од многуте зборови, го гледаше настанот и се гледаше себеси во тој настан, со жестока горчливост во гласот се исповедаше пред седуммина гости.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јадевме со сласт која надополнуваше нешто непрашано или некажано, така барем ми се чинеше, но таа претпоставка за мене стануваше сѐ понебитна пред комичната слика во која доминираа задебелените црвени мрсни усни на Крумета развлечени под мустаците како пренапната пластика низ која, постепено, неговиот длабок, затемнет глас се раздробуваше во рапав, метален кикот кој повремено се слеваше во три обични збора: „и така натаму”.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Веќе и самиот буден, врескавиот глас се почувствува понижен од навредите на братот близнак, од неговата измислица.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Во еден друг настан не било така, - сонливо се побуни со растреперени зборови.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
А и одекот да си го чуе. Не како од високите згради на кои работеше во Прага и Будимпешта кога ќе му дојдеше некоја желба од детството и кога ќе помислеше на овие краишта, ќе завикаше со сиот глас, но од бучежот на дигалките и автомобилите, гласот се задушуваше и не можеше ни тој да си го чуе, а камоли да му се врати.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
— И кога ѝ текна оти Бојана ја задои, на глас се насмеа. — Ахахаааа — и-хии !. ..
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И таман Илко влезе сите на глас се насмеаја: — Ахахааа! Еве ошче еден погорелец.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Гласовите се бранувале, еден по друг, се извишувале, се хармонизирале.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка им на глас се изнасмеа.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Здравоживо мор Пелгијо, кај гу имаш скриену то нашто кумашинче! го пуштил гласот Танаско, а Пена ја гушка, ја стиска, чиниш сака во себе да ја втера, потоа Пелагија ги гушка нивните деца, ги опсипува со бакнежи, влетува и во прегратката на Танаско, а потоа тоа купче од луѓе и гласови се раширува во дворот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Женски глас се смее: Ајде ... ајде ... добра ноќ ... утре пак ќе се видиме ... Машки глас (тажно): Добра ноќ.
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
Ја повикува и довикува не со гласот, зашто гласот се беше претворил во липтеж, ами со дланката завиткана во бел окрвавен завој.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Едниот глас се издигнува трепетливо, а другите здишано, гонејќи го, се придружуваат, се долепуваат и дружно се дополнуваат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Јуриииш!!! - громовит глас се растури во воздухот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јас многу убаво пеев, гласот ми беше како ѕвонец и каде да работев, мојот глас се слушаше насекаде.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)