Има само миризби, помешани спомени, човечка топлина, глад од утробата, радости, црни ирационални стравови коишто, наспроти сѐ, прават да се почувствува вистинското страдање, како што може Шагал, отаде фантазмагоријата, да ја насетува големината на еврејската душа...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
И уште една зината глад од која скоро се офка. А тука беше и она ѓаволско сознание за еден тежок пораз.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)