Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Учителката ми вети дека можеби уште од идниот месец ќе те префрлат во оние специјални паралелки. Ќе учиш со ретардирани.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Момчето ја наведнува главата и исплукува две стаклени џамлии.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но сепак, и покрај сите перипетии, како што наведува уредникот на оваа студија – нашите работници знаеле да се одважат, да кренат глава и да организираат штрајк.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Та јас сам можев река од крв да пуштам да тече по Балканот, - рече тој и при тоа одеднаш му набрекна вратот, ја крена главата и јас се најдов лице в лице со лик на страотен јунак од сказните. Наши.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Меѓувремено, ене го Сатирот, качен на коњ, облечен како каубоец, со своите криви нозе стегнати околу натагарениот стомак на коњот, во траперки и со сомбреро на главата, распеан, мавта со ласото над својата глава и тера пред себе преку ридови и долини една бескрајна сурија луѓе.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ја кренав главата и се изгледав наоколу. Во тој миг се случи тука да врви Пере Катин, зетот на Сотира Лекоски.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Така насмевнат, бев ја кренал главата и бев ја свртил настрана кон патеката што водеше нагоре кон другиот дел од селото.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Му ја отсеков главата и му ја однесов на Беадин-паша во Солун.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Исто онака како кога дедо ќе ми ја ставеше раката на главата и ќе ме помилуваше.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Јас се крстев годинава. Не го задржав моето моминско презиме, како што сакаше дедо ми.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Потоа тој ја стиша интонацијата на гласот, заслабе неговото ораторство, почна почесто да ја симнува офицерската шапка од главата и да го вади крпчето од џеб за да ја избрише потта од челото и на крајот престана да говори.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Разговарав со еден млад пациент, пак од нашата земја, кој со интервенцијата на Гио во разните канали на нервниот систем, односно во центрите за движење на малиот мозок, успеал, според сето она што денес може да го даде неврохирургијата во светот, да му ги смири движењата, неволните, рефлексивни движења на рацете и на главата и го оспособил да може самостојно да се служи со раката, да може да се вклучи во животот со значително помали недостатоци.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Кошер ли е виното, Моше?“ - го прашуваше мајка ѝ, поставувајќи го садот со слаткото пред него, а тој насмевнато потврдуваше со глава и ги вадеше новите костуми што деновите пред празникот ги шиеше за момчињата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се весели и се игра, срцето да ти искока од градите, а тие наведнале глави и молчат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го заклучи дуќанот, доби благослов од мајка му, ја облече униформата, ја натна војничката шајкача на глава и замина на границата кон Унгарија. На 6 април германските бомбардери го надлетаа Белград и почнаа да ги бомбардираат најзначајните згради.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во еден миг ги гледам двајцата, наведнале глава и молчат. А пуримското славје само што почнало.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И додека по крајот на бомбардирањето луѓето трчаа како муви без глава на сите страни, не знаејќи што да преземат, таткото на Алегра стоеше како закопан в место и гледаше во синагогата од која остана куп урнатини и се креваше облак од прав што го препокриваше човекот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Добро ли е?“ - вели сестра ми која ме знае како дишам. „Добро е“, ѝ велам, „ќе даде Севишниот ќе ги врзам и нив, кутрите чедни души!

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Мамурлак Очите поголеми од главата и поцрвени од косата нецрвена. Брадата двенеделна, од вчера пуштена.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Лангачот ја држеше наведнато главата и којзнае што мислеше кутриот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ја качивме со мака на магарето. Патот надолу е нерамен и дупчест, па магарето како клацкалица ниша со главата и се тетерави под тежината на претешкиот товар.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Потоа: силен тресок по главата и се загубив.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но таа не ја крева главата и не гледа во канчето.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Полјакот се чукаше по главата и мрмореше нешто неразбирливо.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Марко ја наведна главата и гледаше пред себе скаменето и загубено.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Исправете ги главите и погледнете в очи.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

— Е, море, ако свршат работа тие, како ќе се јавиме — јавиме, па и нека не обесат нас, туку да не излезе и нивната како нашата, та да не не збере никоја — пак песимистички проговори Пере, ја наведе главата и длабоко се замисли.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кајмакамот пишуваше: „Од мене, прилепскиот кајмакам, Салиефенди до тебе стари пријателе Арсланбеј поздрав и молитва да ти го чува алах здравјето, главата и власта.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дури едно време по полноќ можеа да се забележат и секавици, кога грмеа топовите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога му го предаде писмото Гуле на Толета, овој ја заврте главата и му рече: — Не зборуа со мене, побратиме.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Каурите се спремаат да ја уриваат нашата царштина од темел па чекај ги и кај тебе некоја ноќ и приварди се да не те најдат на спиење и да те испечат жив во конакот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Требаше безопасно да мине над неговата глава и да се вовлече во неговото дијамантско гнездо.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Изгризената козирка од стариот, безбоен каскет, кој секогаш му стоеше искривен на главата и му го поклопуваше увото, ја дополнуваше неговата жалослива, дури по малку и смешна фигура.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

На ѕидот кон бавчата виси портрет на свекорот во природна големина, со фес на главата и астраганско џубе.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Молчаливо чекореа. Таа имаше на себе скапоцено крзно, преку главата и околу вратот широк и мек бел шал.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таа не одговори ништо. Само ме погледа со насолзени очи, наведна глава и излезе од собата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Елена стоеше пред шаторот со високо крената глава и со раширени раце.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Се топи снегот!“ радосна мисла мина низ неговата глава и му го огреа срцето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Често навлегуваше во коријата. Ги обиколуваше полјаните, береше китки руен и друго есенско цвеќе, правеше букетчиња, за да ги расфрла после над својата глава и да ги чувствува како му паѓаат на лицето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Бидете среќни што сте жива, имате покрив над глава и не сте инвалид.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Сѐ се случува така како што упатуваат древните книги Патеката е со покривка од најлесен пердув Од истата воздушеста материја од која била скроена Некогаш првата облека на Ева Избегав овде за да го заборавам оној друг свет Со брдо кренато за да се измачува Сизиф Со столб издигнат за да го оковат Прометеј Со оној обезглавен труп од Пеколот на Данте Што ја држи за коса сопствената глава И ја носи покрај себе место фенер.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Таа ја вртеше главата и си мислеше нешто.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Баба Севда продолжи така смерно да си седи на патот, потпрена на ѕидот зад неа, со патерицата навалена крај неа, при секое поткревање на погледот тресејќи ја главата и главно со наведната глава во знак на покорност и помиреност со судбината.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ја стави врз ќелавата глава и сивата паларија со широка сенка.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Но, она што навистина го изненади стариот професор беше не тоа дека кучето со поглед секогаш го следеше кога тој пребаруваше по библиотеката, туку тоа што кога седна во фотелјата и ја отвори големата книга на скутот пред себе, кучето скокна со двете нозе на фотелјата од зад него и се вникна доближувајќи му ја главата и допирајќи го со влакната на својата глава некаде по вратот како едно време покојната жена кога попатно му ѕиркаше во четивото, а што него благо го обеспокојуваше.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ако не си, ќе ти ја земам главата и в торба ќе ја ставам пред престолот мој“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

По цели денови Филозофот минуваше качен на карпата, на папокот на светот, препишувајќи го чудното сочинение на книга, со калем; неколкупати сонцето го удираше во главата и тој се занишуваше, и сите мислевме дека ќе падне и ќе се здроби.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И самиот бев изненаден и возбуден; сакав да ја ставам ногата на третата скала, но од возбуда дека ќе успеам, од прерана радост, ја изгубив рамнотежата и се дочекав на нозе долу, а скалата ме удри по главата и рамото.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој ја наведна главата и рече: „Знаеш што, Лудвик; мислам дека ќе мораш да се покориш на волјата на мнозинството.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Не си деклариран, разбираш? Толку ли ти е тешко да се декларираш? Па еве и Земанек...“, рече без да заврши, без да ме погледне во очи, онака свртена со грб и јас гледав како полека ја ведне главата и дека плаче; ребрата ѝ се ширеа и спуштаа како кај кораб неосвоен од туѓ морнар.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но се случи нешто непредвидено: силниот ветер и нему му ја симна капата од главата и ја однесе на еден покрив.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

МАРА: Кинисувај, само со десната нога!... (Анѓеле кинисува, а Мара му фрла пченица преку главата и така излегуваат; при преминувањето преку прагот Анѓеле ја турнува стомната со вода, која се истурува, а која од порано е наместена.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Дедо Васја умре. Дедо Васја лежеше во гробот со вовлечена глава и плеќи, со силно истакнатите јагодици на лицето и со впаднатите очи, клепките како семе од тиквите. Во рацете гореше свеќа.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Чекав да видам што ќе стори - ќе го спобрка ли зајакот со шапка на главата и дали тој зајак ќе почне да бега.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

- Николај, што ти бил? Тој ќе се исправеше, ќе ја дигнеше главата и ќе зататнеше: - Генерал.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Кузман се обидуваше да ја фати за рака, таа се тргаше, нишаше глава и пискаше. - Не, не... Зар овде? Види го ти безобразников.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Едно од врапчињата одово летна кон багремот; беше сето тркалесто со малечка глава и полуотворено клунче.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тој слушаше внимателно, нишаше глава и шмркаше не прекинувајќи ме.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

А таа, чиниш некој да ја влече за нос, ја изкриви главата и зина: - Кој ја знае. Побегна со еден наредник, овца една.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Беше црн како млад гавран, со мала, тркалезна глава и со очи темни и невесели.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тој подаде глава и кога ја виде регистерската табла, смирено рече на македонски: - Добре дојдовте. Повелете. Влезете.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ние со Ели љубопитно ги поткренавме главите и слушавме.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тој климна со главата и подголтна. Подзастана, а потоа продолживме да чекориме по кејот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Изгледаше како и самиот да сака да започне поинаков разговор, но горкиот талог насобран во него не му дозволуваше да зборува за нешто друго.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Забележале како со саати со крената глава и гради стои и гугути.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Притоа мора да се внимава на многу нешта, на пример, на длабочината на вербата, на доживувањето и кажувањето на стиховите, на тие звучни синџирчиња, на тие проѕирни вирчиња, треба да се внимава на редоследот на вокалите, акцентите, паузите, на отворањето на устата, на положбата на главата и ставата при рецитирањето, итн.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ја крена главата и како да рече: „Гледаш? Ти велев?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Штом ќе здогледаа гулаб и младо и старо од сите маала во градот помислуваа на русата глава и сините очи на Мише, штом ќе запролетеше сите помислуваа на дворот негов на разгугутените гулаби и белиот гулабарник.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кучката ја крена главата и се загледа во него милно, блажено, галежно.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Наместо да си ги стегнете мандолините, примовите, кавалите, шупелките, гајдите, тапаните, барабаните и, качени по овие златни ридови, да свирите, да се смирите, да се радувате и оро да поигрувате, вие очи си вадите, крв си пуштате, си ги сечете главите и зулуми правите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ние свивме глава и не се викавме Срби за да не го налутиме агата. Тој не сакал да се викаме и Бугари; и Бугари не се викавме.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Секогаш можеш за сѐ да ме прашаш, добро?“ ѝ рече таа допирајќи ја по рамото. Таа потврди со главата и поцрвене.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Таа само го погледна, нишна со главата и се оддалечи без збор.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Се буткале, секој да се наднесе над него, некои од помладите да му ја допрат со усни десната рака, чиниш тој внимателно ги слушал и ги следел со малку накривена глава и подотворено око кон своето воле под дамкав габер; суро живинче слично на изгаснато суштество.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

1 Само малку, ден неполн, поточно една ноќ по зачекорувањето на Лозан Перуника во староста што дошла по многу видени погубности, по оние умирања што се случиле во куќата на некој селанец со глува и нема ќерка, преостанатите дваесет и деветмина од дружината по изгревот стасале со двоколките во Лесново.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Низ толпата се промушнал здив на олеснување - од искони ножот бил дел на нивна коба.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Девојката, како некој да ја викна, ја затресе главата и застана.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сега му се одолжувале на покојникот за прикаските со кои ги обогатувал во Кукулино во претпразничните ноќи или во празничните попладниња и брзале да бидат мудри како што бил тој некогаш.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа биле поцрнети и исушени луѓе со опаки очи и без насмевка; некои од нив, со завиткани шамии и крпи околу главите и рацете како воскреснати чкулави Лазари што знаат дека само двапати се живее, се сеќавале на вчерашниот живот и на мракот во тој живот потежок и од умирачката, на тоа химерно џвало на кое ни стробјак ни џуџе не му бега, но светлоста на утрото обилно доаѓала од исток и ги бришела од очите на призраците суровите сеќавања.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ќе го убијам.“ Едната веѓа на жената непрекинато трепетеше. Како гасеница да се бореше со ветар.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Држејќи му ја долната вилица со левата рака му ја искривил главата и му го побарал гркланот со врвот на ножот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ако не ме разбирате, какви жени сте тогаш? Три ноќи сонувам ангел со божилак околу главата и со огнени столбови место нозе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Бездруго го намердале.“ „Ами, ти ќе му простеше.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Мал си. Наведни ја главата и молчи.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Му фрлиле ноќеска јамболија врз глава и му викнале со ластегарки. Кога плачел и молел...“ „Молел. А Елин е.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И Онисифор Мечкојад му помогнал на замелушеното животно докрај да легне на една страна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со почетокот на пролетта дојде и почетокот на мојата младост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе ја наведнеш главата и ќе ја послушаш. Поп си, занает ти е да благословуваш.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И видовитиот Дмитар-Пејко, маѓосан од допирот на вториот Онисифор, најпрвин клекнал, потоа, без збор, како сето тоа уште порано да било предвидено или договорено, ги кренал рацете над глава и се спружил на грб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кон нив јас го имам дадено и мојот опис: како клечеше пред нив, како ги молеше да ти простат и како им ги веќаваше главите и на Иванов и на целиот Централен комитет, само да ја спасиш твојата...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

НЕДА: Нема ништо. Денес нешто ме боли главата и тоа е сѐ.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

МЕТОДИ: Дождот не му дозволи да ја крене главата и да погледа каде влегува. Скалилото беше пусто.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Тој уште се порева, ја трие главата и се обидува да ја истера тежината што го корне целиот.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

САВЕТКА: (која скришно од време на време ја подига главата и ја гледа што прави и се сретнува погледот со Антица).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Дигни глава и сруши го чаупади. зашто боли кога невино дете страда на 13 години кога, неговите другарчиња се радуваат на убавините на природата сплет на убавини и чувства Уште една ноќ, само уште една ноќ, од овој месец, а после одбројува денови до нареден месечен циклус...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Меѓутоа, мрачниот инспектор на противпожарната заштита се спушти по скалите од таванот и, повторно наоѓајќи се во кујната, виде петорица граѓани кои непосредно со раце копаа од бурето кисела зелка и ја прождираа.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Потоа нема да ви кажувам што сѐ ми се случуваше, како ја преживеав таа канонада од поуки и прекори, тоа понижување од најдолен вид, ако понижувањето може да се класифицира по видови, таа моја наведната глава и зачепена уста што не сторија ама баш ни најмала усилба да ме одбранат, да ја кажат вистината, или барем нејзината најблиска варијанта, да го објаснат оној мој недостиг од желба за постоење, оној мој кусок на нужна препотенција неопходна за живот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ја испуштив патната торба и се здрвив. Тогаш се отвори земјата и пред да ме голтне со ѓонот в раце и главата крената горе кон мајсторот, убаво слушнав женски глас и стигнав уште да ја замислам жената како со распуштени коси седи на масичката под препарираната мечкина глава и неопитно липа во првата вдовичка ноќ. okno.mk 79 80 okno.mk

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тие јадеа молкум. Само Паша Емиљевич гурмански нишаше со главата и симнувајќи ги од мустаките алгите на зелката, со тешкотии велеше: - Таква зелка е грешно да јадеш без вотка. okno.mk 175

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тоа сега го исправи своето главче и зачудено се загледа во него со своите ведри очички.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега стоеше на прозорецот и го сеќаваше со целото тело блиското живинче во неговите нозе како стои со исправена глава и исто како него загледано во прозорецот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

При секоја негова малку почудна постапка во неговото растење и во младоста постарите луѓе околу него климнуваа со главата и зборуваа сѐ за оној, за неговиот предедо.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Требаше, сега ти можеш многу добро да го знаеш тоа, требаше, со чекичот, што го имаше заборавено в појас кога тргна по коларот, а патем го пронајде таму и го зеде в рака да не ти се истресе некаде, требаше, со тој чекич, што се меткаше сега во твоите празни, издолжени, тешки и увиснати раце, требаше со него, по главата и да го пропаднеш на днуземи, тогаш, додека стоевте.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дури тогаш ја подигна главата и можеше да види дека зад него всушност ниеднаш и немало никаква мечка дека насекаде зад него стојат само огромните буки, израснати во снегот и високи, наведнати под окитот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој долго ќе климаше со главата и со мрморење ќе го одобруваше она; што ќе го речеше Претседателот, заминувајќи по него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Е, можам да те замислам, со кацига на глава и фустанот кој зад тебе ќе се лелее како барјак низ Куманово.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Овде не живее никаква Рада. - само одмавна со главата и речиси пред носот му ја затвори вратата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Со глава и тупаници ќе го скрши проклетството што му стои спротива.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Портирот само пријателски си ја занишува главата и не му го бара пасошот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ја дигаше главата и од висина го шеташе погледот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Му ја подигнуваше главата и му налеваше в уста блуткав топол чај.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се испомешале во главата и соништа и стварност, и минато и сегашност.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Арно ама, мене не ме очекуваа, па за секунда чувствувајќи се како натрапник кој ја узурпира „гајбата“, занишав со глава и бргу-бргу исчекорив, божем до тука треба да патувам... ете, на гости во комшилук на втори..

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ако молчи и е многу лут, ама не сака да признае, затоа што го тргнала од пред телевизор баш додека траеле квалификациите на авто-трки, па само кима со главата и ми ја подава картичката за секој фустан што таа го пробува, тоа значи „пакувај!“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Лазор престанува да ја скубе тревата од пред себе; ја исправа главата и го гледа Јосифа право в очи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Цане ја тресеше големата глава и се смееше; во тоа смеење имаше нешто чудно, повеќе необјасниво отколку навредливо.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Пред тоа, кога се качуваше по камените столбови на жолтата трикатница искитена над темелот од детски креди со смешни глави и забранети зборови, се чудеше.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кога син му на Андона се побунил против ова женење, татко му кренал вила на него, и овој ја наведнал главата и се покорил.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Воденичарот ја нишаше главата и се чудеше: - Па како тоа да си се исплашил толку? Де, де кажи. Не срами се... А?

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Црнецот има огромна глава и ококорени очи; во нив врие отров и омраза.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ја накриви главата и ги стисна дланките в земја. Не се исправи.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Не ја извади запалената цигара од уста и гледаше пред себе во блокот и во него, редум, сѐ додека не му ја разбранува лутата крв што се качуваше од нозе: ги напнуваше градите, го гушеше, удираше со глава и го ослепуваше.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Едни коси на неа како од стопен катран, а во рацете мртовечка глава и писмо - „Мудрост и убавина“.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Можеа само да ми ја земат сликата и да ми ја остават со ископани очи, искината или издупчена со седум кома шеесте и пет или девет милиметри, да наведнат глава и да се изгубат од улицата во црна кола со скриен митралез. Ништо друго.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Што мислиш ти, Абдула, а? Абдула ја дига главата и фркнува тешко како коњ.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Црнецот лежеше зад задните тркала на зелениот автомобил; беше протегнат на грб, со накривена глава и отворена уста, со недоречен крик меѓу забите; левата рака му беше скриена под скоро моминската половина, десната, како да сакал да се вати за нешто, имаше згрчени прсти.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Гавранот полека ја дигна главата и ги олабави рацете.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кучето ја поткрева главата и само вие, не се помрднува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Копам така, наведната, а од зад меѓата слушам некој ми зборува. Ја кревам главата и гледам некој војник.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама бикот ќе ја занишаше главата и ќе го истресеше венецот од роговите. Волот си е вол. Да разбираше повеќе не ќе влегуваше во јарем.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама се стискаш, ја стегаш устата, не го пушташ каменот од под јазик. Ја вртиш главата и погледот го пушташ некаде напреку. Кај што ништо нема за гледање.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му ја поткревам главата и тогаш светнува ракета.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Си ја држи главата и си шепоти: - Дури бев млад, вели, мислев дека секогаш ќе има време за она што го немам. 231

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас ја кренав главата и видов една ѕвезда што се заниша и што падна од небото над манастирот. Каде што падна и отец Висарион. 21

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само малку е приподигнат со главата и потпрен со сламена перница под плеќите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Си мислам дека некој бугарски војник ја поткрева главата и пак залегнува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тажачка, редачка беше тоа. Му стои на главата и не се помрднува од детето. Од Ѕвездана мој. Лелека ко човек.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ја подзавртат главата и ќе ми го истурат млекото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

така после и Бугарите нѐ држеа понастрана, првин ни дадоа да подработуваме околу казаните нивни, околу јадењата и Стеван Докуз стана поразговорлив, почна и тој да арчи зборови: ами судбина, Мирче, ќе ми рече, така ни било пишано, а јас ќе му одговорам: да му се мочам во писалката на тој што напиша така и Стеван ќе ја сврти главата и ќе земе да трупи дрва и да дроби компири и ќе џвака нешто-што било, - ќе прежива со устата, оти тој кога сака и колку сака може да огладне, колку што сака не може само да се најаде, гладта, ко кучка му стои на желудникот, во дупнато решето водата николку не стои,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некој го крева месото над главата и вика, талалика: - Чекајте, луѓе, вика, чекајте да го свариме, па варено ќе го делиме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

дрво удрено од ровја, црно и го фаќам в гуша и го стегам колку што можам, а тој само потклекнува и кркори, небаре да брбори во вирче вода, пушта шапки и очите му излегуваат надвор, ко откатени ореви, бамуја, и потоа памтам само дека ме удри нешто по глава, и ми скрцка нешто во главата, мислиш некој џам ти се скрши во главата и после, кога се освестив се видов бос, ми ги собуле чевлите и чевлите ги видов на нозете од старшијата, оти после многу денови ме тепаше, ќе ме потепа, потепа, и ќе си фати настрана, и ќе се погледнува во чевлите, во ботушите, ќе се кочопери, ко петел на буниште, ама нема веќе што да ми земе, може само животот или калта од под ноктиве да ми ги земе, и сега еве се дотркалав и до ножот од брат ми...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Луѓето ќе подзапрат, ќе завртат со главите и ќе си заминат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ми се налути што да не може повеќе. Нож и колеж. Само ја врти главата и фучи. Одвај му дојдоа козите да се смири.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Може од утре да не бидеме заедно, вели, којзнае кој куршум не мисли отаде ридовине, вели. Ја кревам главата и гледам отаде ридовите. Во празното небо, оголено и изгребано.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

и уште од далеку мириса на ракија, барем сега можете да кажете чии шпиони сте, вели, не оставајте ѝ товар на душата дури ќе го барате патот кон небото, кога ќе ја качувате кон господа душата, вели, на правина нѐ земате на душа, велиме ние едно задруго, прескакулица ни одат зборовите, ние сме сиромашни луѓе, печалбари, ебати небото и ебати господот, сичките сте од Македонија, сите, викаме, сичките, по зборот сте оттаму, вели, и моите родители се оттаму, ама вие немате пашапорти, верувајте ни, господине, ние сме селани и не знаеме да лажеме, јас ви верувам, ама другите не веруваат, вели офицерот, моли господине, велиме ние, прави еден голем манастир, тој ја фатил главата и со дланката ја потпира под брадата, се мисли, се двоуми, па потоа се враќа назад, ние чекаме, си шепотиме молби и молитви до господа, белки има господ, вели Стеван Докуз,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој ја крева главата и плукнува кон сонцето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Маса Ќулумоска кажуваше дека сама ѝ ги избришала солзите на Богородица од иконата во камарчето. Ја одврзала шамијата од глава и ѝ ги избришала солзите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас уште повеќе ја наведнувам главата и куцкам околу куќа, олцкам во јалиците, под стреите и гледам побрзо да изминам од пред луѓето. Ама куцањето не е еднаш. 247

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Неколку минути Симона пливаше во базенот. Потоа ѝ пријде еден набилдан дечко, со избричана глава и тетоважа на симболот на гардата на десното рамо – црвена роза пресечена од златно – жолта крива сабја.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Меѓутоа, одвреме-навреме бил попречуван од налетот на ветрот, кој појавен наеднаш којзнае од каде и којзнае од која причина, просто му го всекувал лицето, потфрлувајќи му снежни парталчиња, поткренувајќи му ја, како едро, јаката од шинелот или, наеднаш, со неприродна сила нафрлувајќи му ја на глава и предизвикувајќи му на тој начин непрестајна грижа како да се ослободи од неа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Да“, рече Дипен; „и кога го прашав момчето на кој начин го постигнува тоа целосно идентификување, во што и се состоеше неговиот успех, го добив следниов одговор: ’кога сакам да погодам колку е некој мудар, колку е глупав, или колку е добар или лош, или пак што мисли во даден миг, го сообразувам изразот на лицето што е можно поверно со изразот на неговото лице и тогаш очекувам какви мисли или чувства ќе ми се родат во главата и срцето, слични или соодветни на тој израз.’

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во неа секоја вечер се стуткува за да ја скрие главата и да преноќи. Каде патува тој?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога се обрнало, тој забележал човек со невисок раст, во стар износен виц- мундир и ужаснато, го препознало во него Акакиј Акакиевич.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

4. Првата следна среда отидете до градината на кафеаната која е најблизу до главниот храм во вашиот град (овде, во Белград, тоа би било во улицата Крал Петар број 6, каде што се наоѓа кафеаната Знак прашалник).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А мачката личи на влекачите, со триаголната глава и тенките зеници, со способност долго да мирува и одненадеж, експлозивно да нападне.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Можеа само да ми ја земат сликата и да ми ја остават со ископани очи, искината или издупчена со седум кома шеесет и пет или девет милиметри, да наведнат глава и да се изгубат од улицата во црна кола со скриен митралез. Ништо друго.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Кога син му на Андона се побунил против ова женење, татко му кренал вила на него, и овој ја наведнал главата и се покорил.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Почнува да струи низ централниот проток, до средиштето на главата и пак се враќа назад.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

И потаму спрегнати со колата, Пишпирик и Барбут –бег продолжуваа да се веселат: Што ќе биде секој ден нека слушне: Мортенија среќна ќе не гушне: Ќе ни рече: во преграб ве земам, Ваков рудар јас до денес немав.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Пишпирик и Барбут- бег ги доближија главите и веќе пееја со издолжени шии: Трговци сме чесни, продаваме чуда, по достапна цена ви нудиме рудар.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ја поткренав малку главата и видов од колата едноличност – невисоки ридишта во далечина што личеа на џиновски желки, жолти и голи, без сенки под себе.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Кутрите, во споредба со гардистите ма кои ме продаваа, изгледаа како кукли во партали.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Дождот сѐ повеќе се засилува, но Богдан не станува од клупата под борот, пробивајќи се низ короната му паѓаат јадри капки на главата и плеќите, му ги пробиваат алиштата и му ја влажнат кожата ширејќи му благи трпки по телото.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Камилски во знак на согласност кимна со главата и веднаш се внесе во своите списи, готов да започне да реферира за своите пет избрани зборови, но очекуваше и Татко да ги каже своите пет збора.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Го виде него, тој некој од станарите, адвентистот, свиткан пред прагот, со накривена глава и со танко конче светлост од љубопитното око; ги крстоса рацете.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Умре Отец Симеон, ќе речат. Ќе ги состават главите и долго ќе шепотат за моите подвизи.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Само малку пред тоа... „Оставете нѐ сами“, му рече добродушното старче на Ивана и го извлече прстот од намотаниот свилен прстен на брадичето а тој, до грло во бело, ги извади рацете од џебовите на својот тесен мантил и излезе со наведната глава и нечујни чекори.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Го стави кафениот шешир на главата и замина.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Тие силно му се заблагодаруваа климајќи со главите и насмевнувајќи му се, а тој само немо им се насмевна и замавна со раката покажувајќи дека тоа не е ништо.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Петар стана, се заблагодари на подареното време, го поздрави газда Таки со вообичаеното подигнување на шеширот над главата и си замина со тотално скршена надеж.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

И така народот е притеснет во стапицата на својата „судбинска линија” што му ја смислија изветреани глави и политички кабадахии.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

На мајка ми ѝ се нажалило, направила голем ризик, ја симнала тепсијата од глава и стомната со вода и клекнала до неа да ѝ го извади трнот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Винстон го гледаше право в очи. Чувството на соголеност, со рацете кренати над главата и со целото тело изложено, беше речиси неподносливо.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да ја сврти главата и да види какви се, би било незамислива лудост.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Залижав со јазикот во вдлабнатината меѓу двете гради, но во мигот кога сакав да се придвижам нагоре, до вратот кој благо беше извиен над мене, Ема ја крена главата и, кикотејќи се, повторно ми ја наполни устата со брадавицата на десната цицка.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Бидете креативни, ослободете се од сите рамки и догми, размислувајте со своја глава и ќе видите дека првичните резултати ќе ве охрабрат.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Потоа го развиткаа кетинот, долгото бело платно кое секој муслиман, преку целиот живот си го носи во чалмата врз глава, и од него, луѓето одредени за овој обред, исекоа и направија, без шиење, три парчиња за главата и градите кои ги врзаа едно со друго, така приготвувајќи го покојникот за заминувањето од овој привремен свет.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ја одвитка новиот Музафер-ага чалмата од глава и ја положи на коленици.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ја беше наведнал главата и чекаше. Ама, кога ја крена, виде дека игуменот се откажал од тоа и сега беше задреман врз една од тешките манастирски книги, што ја држеше на колената, Се тргна, ја затвори книгата и ја баци.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ја кревам главата и гледам, фотографијата на Борко ме пресретна врамена во онаа рамка што ја најдов во оставата на Симона.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Мајсторот му ја пресече главата и ја стави во темелот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Уште од своите четиринаесет – петнаесет години заоде овчар на глава и тоа молзничар. Му завидуваа селаните на Трајко Сирмев со добро и умно дете.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Се приближи до Анѓа, ја фати за црните цулувци наквасени со крв и плуканици, и се заѕвери во очите и за последен пат пак преку песна ја праша дали ќе се потурчи, но таа уште повеќе ја исправи главата и писна низ плач дека: каурка се родила, каурка ќе умре; верата не си ја менува, турска кадана не станува...

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Старецот уште повеќе ја наведна главата и си замисли.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Напред колоната јаваше на зелен арапски коњ прилепскиот кадија и беглер-беј Арслан ефендија, средновечен човек на 40-45 години, строен Турчин, со одвај пробелени брада и коса, живи големи црни очи, долги засукани мустаќи, широко чело и плеќи, малку покус врат, добро угоен, богато облечен по ориенталски, со голем турбан на главата и сребрени пиштоли за појасот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Му ја поткрена наведнатата глава и му се заѕури во големите крвави очи – Кажувај, бре сине на ѓаволот? Сега пак те поткупија?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

По него ги покренаа главите и другите.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Тоа што вујко ми не ме прашуваше дали сум гладен или каде сум цел ден не ми паѓаше тешко, туку кога од првиот сон ќе се разбудев од некои нозе што поминуваа покрај мојата глава и влегуваа во заграденото од одајчето.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Леле пуста јас! Благуслувена! врти во нејзината глава и не слуша што мели Танаскоица.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Не се разбудија само дечињата, инаку сите други ги кренаа главите и еден со друг се прашуваа што е тоа што се случува околу нив.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

КОСТАДИН: Кој цепи дрва?

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Жените и девојките наведнале глави и, со насолзени очи, ја слушаат песната на разделбата без протест, без крик).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Попот се откажа и од ќерка си Бисера што го прибра Крлета и еднаш, кога таа отиде да го види, да му ги земе алиштата за перење и да му занесе едно грне кисело млеко, толку го налути кога му рече в очи оти тој е крив, а не Крсте, — го грабна од полицата грнето, и го удри од глава и ја истурка низ врата со полна уста клетви: — Еве откаде дуел ветерот шо ми го подветрил детето, да даде господ нека срдешница да а вати!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Илко се загледа во Доста, па во месечината, пак во Доста, пак во месечината и почувствува дека навистина му се смее и го гледа, ама место да се уплаши или засрами, тој го собра лактот на раката на која лежеше Достината глава и оваа се најде под неговата гуша.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На завртувањето погледот ѝ се сретна со очите од Крлета и само ги наведоа главите и продолжија напред, а Бојана позабрза и пред самата порта на Бисера ги стигна. Сите три фрлија поглед во дворот на Бисера и како нарачан го видоа поп Петка под лозницата — седи замислен, со некакви исчекувања.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На Доста крвта ѝ зовре во мозокот, и уште сред куќи го бапна котолот од глава и ѝ се загна на Митра, која, како кабаетлија се здрви, просто не можеше да мрдне.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Поп Петко не можеше да се додржи. Виде дека Крсте навистина го остави и тргна со Ганчовци, ја наведе главата и киниса Горно маало.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А уште поважно е што во историјата на денешниот ден Некогаш поразените сили повторно креваат глава И до кајшто ќе стасаат наплатуваат стари сметки Удираат и печати и штембили ако треба да се завери нивната вратка

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Тогаш ја дигна главата и со мирна решеност соопшти: „Сѐ е ова лага. Нема веќе да ви се покоруваме“.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Кога колоната врзана мина покрај Трајче, Ламбе кроце му мрдна на Трајчета со главата и му намигна со окото.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Но не онаа позната сеопшта и безмилосна вистина спремна да ти ја положи главата и на трупец, под сечилото на некој груб аргумент со тежина на непознат метал. (Поетот во наведениов случај го користи зборот метал надевајќи се дека на тој начин ги избегнува грдите асоцијации што го следат зборот гилотина).

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Беше лето и имаше месечина, пиевме лимонада држејќи ги студените чаши во рацете, а Тате го читаше стерео-весникот вметнат во особена шапка што ја ставате на глава и која ги врти микроскопските страници низ зголемувачкото стакло штом трипати едноподруго ќе трепнете.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Оди на лекар, прегледај се.“ Кимнувам со главата и добро е тоа, да се кимне со главата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Горе главата и сѐ во таа смисла.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Регент ја подига главата и ме погледнува.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Во неговата глава и во неговите цврсто стиснати усни имаше музика, и тој ја управуваше големата машина, громовито силната органа, басот, тенорот, сопранот, длабоко, високо, и на крајот, струната што му предизвикуваше морници така што мораше да ги затвори очите.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ќе ми ги одземе главата и мозокот и ќе го исполни секое око и секој заб и сите свиоци во умот, сета коса, секој набор на ушните школки и тогаш ништо веќе не ќе остане од мене.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Џонс, за што се работи?“ Затресувам со својата нова глава и ги опуштам своите раце, држејќи го приборот за јадење. Чувствувам сѐ.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Како гилјотина што просто му ја отсекла главата и сега таа лежи на полноќната перница, додека телото под него е сѐ уште живо, но му припаѓа на некој друг.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тој ја сврти главата и ги затвори очите за миг.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И штом помислив така, се почувствував мал, зашто одеднаш пред мене чиниш се појави таа и ме гледа со своите големи сини , тивки и насолзени очи; ја чувствував топлината и горчината на мајкините солзи. Многумина како мене свртеа глави и многумина како мене се засркнаа од липање.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Непропорционалноста, на прв поглед, меѓу главата и телото доаѓаше поради двата израстока: шишарката на главата и нагласениот подбрадок, кои му даваа некој сериозен и тажникав израз.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Дедо Бошко вчудоневиден ја поткрена главата и заискри со очите, но така да не забележи арамијата.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Толе ја крева главата и почнува да мисли. - Па... имаме... имаме двор.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Секој сака да го има во логорот, да го гали по главата и вратот, а му пика коска в уста, да му фрла дрвце низ шумата надевајќи се дека ќе скорне зајак.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Тој ја свртил главата и рекол, госпоѓо, јас Ве сакам повеќе од својот живот, но помалку од својата чест, станал и се пријавил во војска.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Веќе ја распознаваше неговата свирка, но сега тој се обидуваше да го научи да го разликува – остриот, краток свиреж: „дојди“, долгиот, развлечен: „ти носам храна“; два едномерни – „подигни се“, при што змиулчето ќе ја извиеше главата и горната третина на телото и одлепено од тлото, се нишаше лево- десно.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

И којзане до кога веселбата ќе траеше, ако на Бандо не му удри лакомијата во пиење: ја фрли чашата и зеде со котле да пие вино; кога го испи котлето, го стави на главата и почна да игра со него: го тресеше на главата, скокаше, сѐ додека некој на шега не го удри со рака котлето; тоа направи: пуф! втона и се навре на главата од Бандо; притрчаа луѓето да му го извадат, да му го истргаат, но беше попусто: тоа беше така заглавено, што ништо не го вадеше; при секој обид да се извади, Бандо офкаше зашто носот и ушите му запињаа и не даваа да излезе котлето; се обидуваа да го скршат, да го расечат котлето, но сѐ беше залудно, зашто при секој удар, Бандо офкаше. Боже, што стана ова, се чудеа луѓето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Другпат му влегоа низ прозорецот некои големи ѕверки со човечки глави и му велеа нему и на жена му: Каде ни е детето?

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Се исплашив за куќата... Ми удри крвта во главата и чкрапнав...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Набрзо можеше да се види како мозокот тивко, беспомошно болува зад очите, а тогаш мозокот најверојатно и изумре, бидејќи очите речиси му испаднаа од главата и во нив го немаше повеќе оној препознатлив израз, туку израз како кај очите на краба на едниот крај од нејзиниот сплескан труп“. 22 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Момчето беше голем уметник, способен постојано да измислува нови комбинации и специјални климакси, а некои беа „ноти“ од сферата на Непознатото, со паузи, привидни дисонанци, ноти кои ненадејно се пробиваа една со друга и прскаа заедно, со вчудоневидувачки, врел и сладок удар. (...) Аракнид, шоферот на Ендрју Кеиф е единствен домородец во Интерзона кој не е ниту педер ниту бузерант.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Го удри дедото по главата и ѝ го украде здолништето на бабата која беше беспомошна без бастунот.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Ако се побуни, тресни ја по глава и укради ѝ го ѓерданот.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Кимнав со главата и збунето се насмевнав.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ги ококори поспаните очи и со бушавата бела глава и ѕвоното од ноќница што ѝ го покриваше слонското тело изгледаше навистина и комично и грозно во исто време.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ја удираше по грбот, по нозете, по човечињата, по рацете, па потоа ја удираше по главата и косата почна да ѝ се разлетува и да ѝ се лепи за јазикот во отворената уста.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Спроти големиот натпревар

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тропнав, отворија врата, ми ја зедоа лажицата, почнаа да ме удираат по глава и да викаат: „Ти си таа што моча во гаќи, ти си таа што моча во гаќи?“

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Мита наведна глава и молчешкум, со поглед на осамена срна, се загледа зад себе, во изодениот пат, во она што е нејзино вчера и вели - повторува: - Нѐ подбра тркалото, нѐ вкова во себе и со секое вртење ни го мери - измерува животецот, поначесто земајќи делче од нас, капка или цела локва крв изсцедува од нашите жили...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И за цело време, целиот ден и ноќе, додека патуваат, сѐ истото и само тоа прашање му се врти в глава и постојано со изненадување и мачна вчудовиденост, го повторува и преповторува: зарем неговиот Васил, кој меѓу првите ја нарами пушката и со себе поведе и други, дезертирал?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Погледна тука и таму, подигна главче и полета...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Под дождот куршуми и гранати сите бегаа, се криеја да спасат глава и зад себе го слушаа болниот, ужасно исплашениот, молежливиот и проколнувачки глас на Лина.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И копаат до рамена, до глава и над глава; подобро што подлабоко жив в земја, отколку мртов во неа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Поп Васил подигна глава и, давејќи го липтежот в грло, скршено рече: - Ете, ние, ноќе, твојата домаќинка, брате, ја испраќаме...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ѝ олесна. Испушти здив, се олабавува, зачекорува до боровото стебло, навалува глава и здржано дишење наслушкува. Ништо.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

А јас, којашто се обидував да некако ја разберам што зборува само климнував со главата и повторував ОУИ, ОУИ...

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Немај гајле, ми вели Влашето мене и зеде од коњот една вреќа струнено, ги пикна двата краја од газерот еден во друг, направи ќулавка, ја стави преку глава и заринка во снегот.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

- На раат нека си ги измие главата и брадиштето- рече баба ми сожалувајќи го попот со самохраното синче.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Се фатил Итар Пејо за глава, пак слегол од магарето што го јавал, ја ничкосал главата и почнал да плаче, вика, туфка, аман Господи.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

И така, откако ни ги ставија шамиите преку главите и ни ги врзаа под брадите како на чупиња излеговме да одиме в црква.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Ќе поздравеше со кревање на раката и со веднување на главата и заминуваше понатаму.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ако во неколку моменти престраши да се подзагледа, сепак ништо не виде зашто веднаш почнуваше да му се врти во главата и пред очите му стануваше матно.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Од мислење и несмислување почна да им се врти во главите и да ги фаќа мачнина.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Мене почна да ми се врти во главата и да ми се лоши.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Додека Едо беше на стражарското место на кое имаше скратено време од еден час, милиционерите уште еднаш излегоа и изведоа уште еден човек, сега некој средовечен маж со кече на главата и го однесоа, исто така во училиштето.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Таму застанаа некаде, меѓу некои обраснати ѕидишта, офицерите се сретнаа со други офицери после што војниците направија обрач околу зелената ограда на некоја неголемка ливада сред која беа наседнати и некако забиени еден во друг цела толпа од околу сто и педесет мажи од најмали до најстари, немоќни старци со кечиња, забрадени или небричени, со испиени лица како да гладуваат, со пропаднати очи и со веднати глави и замислени лица.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Знам и дека си простивте една на друга засекогаш оти кога ја крена главата и пред да ги спуштиш твоите усни врз нејзините, целата икона на Богородица се осветли од светлината што извираше од твоите очи! Сите жени се потргнаа, а и јас со Пеличка.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Дончо ( Тета Чана го викаше Доне) не изгледаше дека е роден во иста година со неа, дури и во ист месец, ама не и во ист ден (само близнаци можеле да се родат во иста година, во ист месец и во ист ден), оти тој беше уште еден нејзин бој повисок, два пати поширок во грбот, а за главата и да не се зборува - тетка Чана му велеше дека има шиник глава!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Чана го погалува по голата глава и му вели А сега пу патичката право дома! Ни лево ни десно, разбра?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Кога не ќе драбаше по калиштата на каналот, тепајки гуштери и жаби со нескриено задоволство, кога не ќе дебнеше полузаспани змии, кои, држејќи ги за опашка, или ги треснуваше од некое дрво, или ги вртеше врз својата глава и зашеметени, ги фрлаше далеку во меѓите, тогаш секако се плискаше во плиткото на реката, а богами, без никаков страв, загазуваше и во подлабоки места.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Најпосле Пелагија, крстејќи се, ја крева главата и во очите има чуден, несекојдневен блесок!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пела, стискајќи се во фустанот на бабата Перса, ништо не можеше да разбере од гласовите што се слушаа од секоја уста, ама затоа пак нејзините итри сини очиња ја видоа широката тепсија како плива врз главите на новодојдените полна дури со врв и покриена со некоја бела убава басма што некој , подоцна, ја нарече, свила, и таа тепсија сама од себе како да лебдеше врз главите и откако влезе заедно со тоа купче тела во дневната така набрзо излезе од таму и како да јурна во спалната и кога таа успеа да се провлече низ тие разлетени фустани и машки костуми, ја здогледа во празното врз широкиот кревет и во тој миг од страната на балконот како здрвена стои тетка Деспина, а една друга тетка, тркалезна во лицето со светилки во ситните очиња нешто ѝ зборува и ѝ подава шејови што ги вади од тепсијата и ги реди на нејзината десна рака.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Мурџо ја крева главата и ја гледа зачудено или така ѝ се чини нејзе поради слабата светлина што капе од сијалицата врз вратата?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ја издржал борбата, останал со умот во главата и кога разбрал дека му ја запалиле куќата со децата и жената внатре, продолжил да се бори со една дрвена нога, таков го запознавме и ние во Гаково.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пелагија се стаписа на местото, се стаписа од благиот глас на жената и полека, полека, со така да се рече надчовечки напори ја заврте главата и жената влезе во нејзините очи веднаш тука зад вратничката, а со неа и целата градина и куќичката со последното сонце плиснато по белината на ѕидовите, и вратничката се отвора на внатре, насмеаната жена ја влече натаму, ѝ прави пат за да влезат во градината Дојдете, златни, да си поседиме пред мојава врата, со денови, мори златна, да не речам со години, те гледам поминуваш од тука со момичево во рацете и со некоја голема болка во лицето, одамна сакав да те поканам да ми влезиш макар во градината ако не во куќата! и Пелагија нема сили да се спротивстави, таа дозволува мекиот допир на жената да ја води по патчето сѐ до поплочената ширинка пред вратата на куќарката каде што има малечка масичка и неколку столчиња без потпирачки наместени околу масичката и веќе седи на еден од нив, а на другиот до неа малечката Пела, и уште, уловува дека тетката седнува до неа без да престане да зборува Ако си калеша и со црно во срцето, ти си убава, и не знам дали има поубава од тебе, и по лицето ти се познава дека си и добра, твојата појава зрачи добрина! и во исто време претрчува внатре низ отворената врата и мислиш дека оди натаму а таа се враќа со подавалник на кои има чинивчиња со слатко и пресна вода во стаклени чаши Добро ми дојде, златна, во куќава, ајде, касни од слатково, јас самата го имам правено, онде од зад куќи, имам две дуњи, погледни, како сонцето што свети така и тоа свети, како твојата невидлива светлина, златна, како твојата невидлива добрина, златна, а тоа што свети во исто време и боли, мила, твојата невидлива болка, касни, заблажи се, ти ја знам болката, со денови, со недели, со месеци сноваш по уличкиве и бараш брлог оти онаа коруба сега е зграда, ене ја, ги надвишува сите куќи и вие морате да се иставите од таму, е, златна на тетка, не знам зошто, ама моето срце те одбра тебе, така да знаеш, те одбра тебе и оваа топка радост и оваа жолта заштита, вие да ми бидете радост на старост!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ќе ти ја разубави главата и после ќе ти ја земе.