Над главите уште ни фиукаат куршумите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Чуствував како ми буричкаат во свеста и сакав да променам премногу нешта телето веќе притисок ми крена ми дојде даљинско да фрлам во екран Во главата уште ми се моташе ботокс и верглав рефрен од дебилна песна од срањето среќа во несреќа стигна ми заврши запекот се олеснив сместа Сеуште чкрапав ко луд махинално се покајав воопшто што сум се родил слегов до гранап по пиво на рецка од радијација да ублажам бол
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
1. По технологија, тоа е главно вака: откако ќе се постави претставата, делото по правило го снемува, Режисерот го има во главата, нему не му треба (поправо, тој го има во главата уште пред претставата; а по претставата, воопшто не му треба, заправо му пречи, зашто треба да му влезе во главата друго дело според кое ќе ја прави следната претстава).
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Ја кревам главата уште повисоко и гледам дупка во ѕидот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Токму тој дар ѝ се вгнезди во главата уште на поаѓање.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Само нашите глави уште не се сигурни, им велам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Во главата уште ми се врти долгиот пат, ми се одвалува бескрајната степа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)