вреќа (имн.) - со (предл.)

И сега Бајракот напред, по него Јован, a по Јована Петко.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Набрзина ги нафрла работите во торбата и ја остави до вреќата со солта и тенеќијата со газијата и му рече на Бабовчето да постојат тука додека да го продаде сирењето, да земе пари, да му ги плати.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Што е ова тврдо на дното? - Ориз, ефенди, ориз! - почна да се правда Доне.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тој наново почна да чука по вреќите со раката од врвот па сè дури до дното!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Понекогаш ја замислувам Америка како гигантска смукалка, машина за рециклажа, која вцицува сѐ на што ќе наиде а назад исфрла заводливи вреќи со ѓубре. Trash-от овде е подигнат на ниво на космички принцип: ѓубрето се произведува за да се конзумира, ѓубрето се фрла за да се произведува повторно. Trash-от е насекаде, trash-от е генетската шифра на човечкиот вид кого што Америка најјасно го препознала.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Откога ја наполни до пола вреќата со компири, зема брашно од ноќвите во другата вреќа ја наполни до пола, па така натоварен полека тргна кон групата...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Потоа најде една празна вреќа, ја посла во аголот од тремот, веднаш до вреќите со компирот, па ја пренесе тука срната и полека ја спушти на простирката.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Доаѓаат тие, Бугарите велам, и ни велат дека сме Бугари, та со камиони ни носат износени алишта, среде село растоваруваат од камионите вреќи со брашно, грав, леќа, шеќер и пакети со некакви слатки за децата, сокови, кока - коли, па дури и вода.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Загледан во вреќата со зрна, замаен од своите фантазии, сфати дека вреќата е намалена; почна да се прашува што е со неа.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога, на крајот од месецот, Татко не ја донесе ветената и очекувана вреќа со брашно, Мајка му ја положи својата кафеава бунда на масата. Татко ја погледна зачудено.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тивко како божество, што сонливо се наднело над пределите на Франција, таа нежна ленена опна, таа бујна вреќа со вжештен воздух лесно би можела да се откине и ослободи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Доста ни е од такви Дости, вели војводата, зар и разбојници да прибираме, вели, и наредува да го врзиме, да го мочаме. И ние сите му се изредивме. Како да гаснеме запалена вреќа со ќумур.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Станаа тие, облекоа чизми, зедоа лопати и копачи и отидоа на насипот, Фрлаа на процепот камења, дрвја, базје, вреќи со песок и го затинаа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)