време (имн.) - во (предл.)

Работодавачот обезбедува заштита на инвалидите при вработувањето, оспособувањето или преоспособувањето – во согласност со закон (чл. 177, ЗРО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Б. А. против Порцеланка Спор за неисплатени плати и придонеси1 Parum est latam esse sententiam, nisi mandetur exsecutioni. Од мало значење е донесената пресуда, ако не се пристапи кон нејзино извршување!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
187 Ангелеска против Млекарница Спор за неисплатени плати и отпремнини1 Laboriosi segnibus, praesentes absentibus praeferentur (C.Th. – 1,9,3) Вредните да имаат предност пред мрзливите, а присутните пред отсутните!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А овој позитивен пример се издвојува и по навременото координирано дејствие на работниците - тужители кои, кога беа обвинети за предизвикана штета на компанијата, ги пронајдоа сведоците и земаа нивни писмени изјави, пред да помине подолго време во кое може да се манипулираат истите или, пак, да заборават детали за настанот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Работникот Љ.Н. од Скопје (сега 50-годишен) беше вработен со договор за работа на неопределено работно време во „Охис“ АД – Скопје, фабрика од хемиската индустрија со доминантен државен пакет на акции во која, само во неговиот погон, имаше преку 250 вработени.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Работничката Мирјана Ангелеска од Скопје (сега 60-годишна) беше вработена со договор за работа на неопределено време во АД „Млекарница“ – Скопје, фабрика од прехранбената индустрија со доминантен државен пакет акции.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
1 Fatetur facinus qui iudicium fugit. Кој бега од судот, ја признава својата кривица!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
На работникот инвалид на трудот со право на професионална рехабилитација, по основ на професионална неспособност за работа – работодавачот е должен да му обезбеди услови за вршење на професионалната рехабилитација и да го распореди на друга работа со полно работно време во согласност со прописите од ПИО (чл. 178, ст.1 од ЗРО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Работникот Маринко Величковски од Скопје (сега 52-годи- шен) беше вработен со договор за работа на неопределено време во државната фабрика од хемиско-индустрискиот сектор – АД „Охис“ – Скопје.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако работодавачот времено ја пренесе врз основа на правна зделка [закуп, наем] целосната или дел од дејноста на друг работодавач, преминуваат работниците по престанувањето на важноста на правната зделка назад кон првиот работодавач или кон новиот работодавач – преземач на дејноста (чл. 68, ЗРО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Работникот Марјан Ристески од Скопје (сега 45-годишен) беше вработен со договор за работа на неопределено време во Јавното претпријатие за транспорт „Македонски железници“, сообраќаен погон – каде што, само во овој сектор, имаше над 250 вработени.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во овие златни времиња во фабриката работеа околу 3.000 работници, односно речиси и да немаше велешко семејство кое немаше некој вработен член во ова претпријатие.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
179 Величковски против Охис Филком Спор за неисплатени плати1 Cum mercede labor, gratior esse solet. Работата пропратена со награда, обично е и поугодна!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
32 Прв дел Спорови за непарични побарувања Страницата намерно е оставена празна А Спорови против јавни субјекти Страницата намерно е оставена празна Н. Н. против Водостопанство Вардар Спор за незаконит престанок на работен однос + за неисплатени плати и придонеси1 Error qui non resistitur, approbatur Грешките против кои не се бориме – ги одобруваме!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Работничката Б. А. (сега 52-годишна) од Велес, која денес е невработена, целиот свој работен век го помина работејќи во АД „Порцеланка“ – Велес, како уметнички декоратер, најпрво во декорното, а подоцна и во украсното одделение.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Работникот Н. Н. од Скопје (сега 58-годишен) беше вработен на неопределено време во ОП „Водостопанство Вардар“ – Скопје, кое се занимава со производство бетонски блокови, вадење и дистрибуција на песок, нискоградба, улици и патишта, како и одржување на системи за наводнување и одводнување.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
72 Зефиќ против Затвор Скопје Спор за утврдување ништовност на прераспределба 1 Qui provocat nondum damnatus videtur Кој изјавил жалба – сѐ уште не се смета за осуден! (Ulp. – D. 48,19,2,2) Биљана Зефиќ од Скопје (сега 49-годишна) беше вработена со договор за работа на неопределено време во Казненопоправната установа „Затвор Скопје“ – правно лице од областа на јавното право, востановено со закон.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
При спроведување на извршувањето извршителот е должен да води сметка за достоинството на личноста на странките, учесниците во постапката на извршување и нивните семејства, како и за тоа извршувањето да биде поповолно за должникот (чл. 5, ЗИ). 46 Ристески против Македонски железници Спор за поништување на незаконито отказно решение1 Quod contra legem, fit pro infecto habetur (C.J. – 1,14,5,1) Правните акти кои се спротивни на законот – ништовни се!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Оти како што вели самиот: „Златна фирма ја раскрчмија, а оние кои не им одговараат ги фрлаат на ѓубриште!“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
166 Љ. Н. против Охис Спор за неисплатени плати1 Praemia quisque labor, optat habere sua. Секоја работа си сака да има и своја награда.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
5.  Работодавачот не смее да наложи работа подолго од полното работно време на работникот на кој, врз основа на мислење на лекарската комисија, поради таквото работење ќе му се влоши здравствената состојба; како и на работникот кој работи помалку од полното работно време [скратено работно време] во согласност со прописите за пензиско и инвалидско осигурување [инвалидност], 144 прописите за здравствено осигурување [медицинска рехабилитација] или врз основа на други прописи [родителски обврски] (чл. 120, ст.1, ал.6 и 8 од ЗРО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во посебни случаи, работникот кој работи помалку од полното работно време во согласност со прописите за ПИО, или со прописите за здравствено осигурување – остварува права од задолжителното социјално осигурување кога би работел со полно работно време.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Работникот Х. Џ. од Скопје (сега 50-годишен) беше вработен со договор за работа на неопределено време во „Охис“ АД – Скопје, фабрика од хемиската индустрија со доминантен државен пакет акции.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
На земјата поставувале зариена прачка и ја следеле сенката на истата, гледајки ја како полека се движи, согласно движењето на сонцето, со знаци го одбележувале тоа движење: како под прав агол тие две, прачката и сенката, формират разни сфери на време во текот на денот.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Големата меѓусебна искреност, во овие клучни времиња во борбата за опстанок, во овие јазолни балкански времиња кога поради нестрпливоста да се дојде до разврска по мирен пат, често се посегаше по ножот, ги поврза нивните души до претопување.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тие го живеат сето време во еден миг. – Смртта на луѓето може да им биде голем изговор.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Всушност дваесетина години по нејзиното формирање, по Првата светска војна завршена со Версајскиот мир во Париз, странскиот капитал ги фиксираше симболите на моќта во новото време во новата држава Југославија.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Дали тоа значи дека е ова време во кое треба да се определам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И додека ова го сфаќам, оние коњи со онаа колесница и времето во неа, удри покривот на мојата куќа, кровната конструкција попушти, но сепак куќата не се сруши, таванот не попушти под покривот и не предизвика понатамошно уривање.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Погледни кога ќе имаш време во книгата од Владимир Панов „Шумското стопанство во минатиот век“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Со оглед дека романот се одвива во временски распон од една година и дека односот на историјата на селото и Симоновиот предок Никола Поцо се повторува и во судбината на Симон и во неговиот однос со селаните, забележливо е внесувањето на уште една димензија на романот, онаа која укажува на можноста од цикличноста на историјата, инаку карактеристична за митското време во кое, во рамки на дневниот, годишниот или подолг временски период, циклично се појавува смената на денот и ноќта, годишните времиња, но и животниот циклус, смената на владателите итн.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сепак, најубаво поминато е времето во бессознание за времето.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Брз, импулсивен, по малку конфликтен, а имаше душа да го собере целиот свет. Работлив, темпераментен и физички многу јак.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Добро мајка, рече Ласа Скендерова и го ислкучи телефонот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Во моментот на носењето на одлуката не можеш да знаеш дали е таа правилна или не, дали си згрешил или не, затоа што во тој момент не ги знаеш последиците во иднината, ниту, пак, можеш да го вратиш времето во минатото за да ја промениш одлуката.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Некако ми избега времето во кое таа ги загуби цртите од баба ни и го доби ликот на мајка ни.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ова е најдоследно сфа­ќање на единството на филмското време во историјата на филмот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Реалното време на филмот, или како што Ворхол го нарекува „протекување на времето во внатрешноста на кадарот“ и во овој, како и во други случаи, се покажа како неиздржлива постапка за гледачот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Монтажната постапка е сведена на спојување на ролните, и во ретки случаи на нивно одбирање.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Се работи за инсталација, составена од голема кружна видео површина, на окото сличен интерактивен интерфејс и транспарентна (стаклена) тиква со отвор, низ кој што можеш да го носиш споменатото „око”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Сетилно осознаваната игра во подрачјето на симулациите, виртуелноста, телепрезентацијата, отстранува­њето на телесното и неговата обновена „целовитост” е овозможена во ова умет­ничко дело токму со, едноставно речено, стартувањето (уметничкото дело како процес), кога го земаш споменатото око од подметнувачот, го држиш некое време во рака и потоа одиш со него во транспарентната тиква.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Бидејќи елементарната кинестетичност е условена од природата на медиумот, Ворхоловото сликање на неподвижен објект со неподвижна камера во траење од осум часа може да биде доживеано како исмевање на основните атрибути на филмот, а Empire како најконцептуален филм некогаш снимен, или пак како најдоследно спроведен реализам.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Се втурнуваш заедно со луѓето во продавниците, во дуќаните, морничаво бавно минува времето во огрмните хали на стоковните куќи, додека чекаш во „опашка“, за ова или за она.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А времето во Лајпциг не беше многу гостопримливо за посетителите на велесаемот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Времето во Скопје не навестуваше дека снегот, студот и мразот ќе не следат речиси по цел пат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Горило со два човечки боја Не може здодевно да мине слободното време во Франкфурт.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Не е едноставно да се остане подолго време во оваа чаршија, зашто, и покрај тоа што таа е разнообразна и интересна, дејствува многу заморно, токму поради таа бучавост, создадена од пазарењето и викотниците на трговците...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во тоа време во овој град ниту една улица немала свое име.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Попримерено е да се протестира против уметничките експерименти во едно време во коешто германскиот уметнички живот речиси исклучиво е одреден со манијата на експериментирање со елементи коишто расно и народски се туѓи и со тоа го оптоваруваат и компромитираат германскиот уметнички углед пред целиот свет.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Очекувајќи ја, Јехуда мислеше на неа и времето во работа му минуваше неосетно, сè додека, стоејќи во прикрајок од неговиот дуќан да излезе понекој задоцнет муштерија, Алгра не се појавеше на вратата од неговиот дуќан и не му ја положеше главата на градите, симнувајќи му го кројачкото метро од вратот со едно долго повлекување.  Така од квечерина на квечерина Алега и Јехуда сè потешко се разделуваа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во последно време во одајата донесуваше туѓ мирис што не го спираше ни сапунот ни студената вода на дворската пумпа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Бенвениста ја плати јасновитката иако не знаеше зошто така ја нарекуваат кога нејзе судбината на Рафаил ѝ стана поматна, та излегувајќи на кошавата која Севишниот ја беше пратил за да ги расчисти маглите кренати над устието што тие денови го гушеа Белград, првпат се свести дека залудно губи време во надежи и очекувања и во фантазии што не ѝ допуштија да го види она што вистински го има, синот Јехуда.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тогаш реши да ме побара мене.  „Слушнав – рече Бенвениста Давидовиќ кога седнав на чистиот миндерлак во нивната скромна куќа со бел вез што не се сипеше, туку спиеше под раката – дека што ти си врзала, човек не одврал, па решив да ја ставам судбината на мојот кутар син, жртвата моја сакана, да ја ставам велам неговата судбина во твоите вешти раце.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тоа беше свадбена пролет и неа ништо, па ни неспокојот, разговорите и изблиците на војната што почна засилено да пламнува, не можеше да им ги одземе.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Погледна во ќостекот што му беше свадбен подарок и кој сега го мереше времето во неговото одајче, закачен на шајка над неговото зглавје, но во густиот мрак не можеше ништо да види.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Откога ја угасија светлоста и си легнаа, Пискулиев и Миле поминаа уште некое време во разговор.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ако сме трештени, не значи дека ќе го ставиме времето во црни кеси и ќе го фрлиме во канта за ѓубре.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Мрамор 2
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Вака, откако црвените заби на црниот ветер ги разнесоа и мојот сон и моето тело, јас со сигурност можам да речам: паметам време во кое живеев.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И без да сакаш ти веќе влезе во едно грдо време во кое, загледан во оние исконски карпи на твојот роден крај, ти осознаваш дека и не е многу тешко да се стане камен; бигор и мрамор, дури.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Сега, од ова пусто место, од овој очај и овој крај, јас убаво распознавам време во кое некогаш бев жив...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Да беше бев тргнал според тоа како ме поучуваше душата јас одамна ќе стигнев во Големата земја и Големото време во кое е зајдена секаква историја, ќе стигнев во предели очистени од секојдневности, од географии, граници и бајраци.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Да не беше овој црн ветер кој сега безмилосно пустоши низ мене и јас, како и Кафка, ќе помислев: не паметам време во кое некогаш бев жив...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
А Толе кротуваше во тоа време во племната на Бурлијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Долу, кај Црна, се осамна и Митра веќе заборави оти живееше толку време во Мариово. Co лав, со муабет, со смеа и шака вечерта пристигнаа во Прилеп и кондисаа кај Биковите на ан.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но овој не се сети, па немаше и зошто да го бара.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе не се задржа долго време во Полчишта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Најнакрај, пред големата воздишка, грнчарот сфаќа дека додека го лепел грнето бил почесен гостин во времето во кое среќа е да имаш среќа и кога никој не те гушка од среќа.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
4. кога се враќав од јапонија не можев а да не кршнам малку од истокот понаисток а понаисток се вика кјото како што поназапад се вика токио понаисток некако е потопло во просторот на насмевката понаисток резниња тишина се лулеат на небото а и сонцето е некако поинакво наутро весело од изгревање напладне клапнато бара сенка за отпочин од толку многу изгревања и од толку многу запнувања на златниот и на сребрениот храм во кјото секогаш да им се позајми повеќе блесок да не би да се луѓосаат и да подгрбават да зарѓават а да бидат уште живи како што им се случува на мнозина кои и не забележуваат дека одамна им се скинале пантолоните на времето во кои се навреле којзнае кога којзнае како и којзнае зошто пред храмовите на кјото дурлат води отежнати од историски искушенија дурли во водите без омекнувач меката душа на градот во водите пред храмовите во кјото птиците парадно се огледуваат па потем не може да се изнагракаат од среќа отшто во воденото огледало биле толку лични прелични во водите прд храмовите на кјото има и многу меурчиња од последниот здив на исчезнатите има и меурчиња од празни зборови има и удавени тешки зборови и не се знае какви тешки метали од зовриените води пред храмовите на кјото се прави најубав јапонски чај од јасмин на пример кој се срка додека на телевизија врват најновите вести а на врв вести ново биро за изгубени работи и едночудо ослепени од толку зјапање во иднината на дното на вестите празнина како на дното на зеленото шише од изглоканата вода макаршто вестите на телевизија секаде се есапат како канти за полевање на заблудите кога се враќав од јапонија многу ќе згрешев ако не кршнев малку од исток понаисток и ако не се поздравев со калиграфите кои приклаваат секој колку што може во ќуповите во кои се варди душата на градот тие приклавај други отклавај тие зелен спокој другите црн неспокој и едните и другите петпари не даваат кога се разминуваат со рикшаџиите како со жива теглечка сила за кои веќе нема сенки под искастрените гранки на старите дрва а не им е ни предодредено да се пробијат до првите редови од каде што најубаво се гледа најубавата кабуки танчерка понекогаш на рикшаџиите им потекуваат од очи глазирани зрна ориз веќе наизуст ги научија говорите на сите политички и еколошки митинзи и ним како и на говорантите отшто се толку дотерани како за на кадро никој не им верува колку мака си теглат за вечер да каснат едно обично ќофте и да отсонуваат една голема топка сладолед од ванила.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Првите прозори беа мали, правоаголни и недиференци­рани, потоа дојдоа кружните прозори од бродовите (паробродите на секој оџак имаат по неколку такви), потоа тесните високи прозори со назнаки за кружен свод од неговото време во Рим, и конечно последната форма на прозор - „прозор- греалка“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Знаете, Желките не си го губат времето во глупави дискурси.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
За тоа време во Македонија се зголемувала опозицијата против Александар III Македонски.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
XVII Притисокот на отоманското време во Татковите мисли беше мошне интензивен.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И затоа, уште во монархистичкото време во родната земја, одлучи да биде адвокат.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Токму во времето кога Ататурк, со Фетхи-беј Окијар крај себе, се пресметуваше со Отоманската Империја и со последиците од неа и од нејзиното агонично распаѓање, Татко се враќаше на Балканот, каде што уште многу, многу години ќе продолжи инерцијата на отоманското време, особено во судбината на исламските конвертити коишто ќе бидат далеку од Ататурковата револуција и од неговата лаицизација, живеејќи долго време во верска изолација и не можејќи успешно да се интегрираат во новите времиња...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Беше задолжен, со државен ферман, да се грижи за исчезнатото отоманско време во јужната република.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Не беше тоа лоша плата за времето во кое живеевме, но Мајка, како што велеше, мораше со неа да прехрани шест детски усти, но и устите на нашите другари за кои секогаш имаше место на нашата трпеза... XXV Веста за сиџилите не престануваше да се шири во светот на ориенталистите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ги земаше книгите со задоволство, ги прелистуваше, а ќе задржеше и некоја од нив подолго време во рацете.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Се сети на своето судско време во родната земја.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Отприлика во тоа време во Скопје пристигна и Поп Дучев.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тоа веќе беа осумдесеттите, време во кое Зеро чиј член бев и јас прскаше боја во сите правци околу Галерија 7.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тогаш и добитокот го отераа в село, зашто неговиот единствен син, Данчо, не можеше да ги остави селските работи и да остане подолго време во колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Така што и покрај строго „испарцелираното“ време во текот на учебната година, момчето немаше во себеси развиено чувство за неговото траење.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Зимно време во колибата немаше млеко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А дедо беше нашол еден бугарски шлем, па до пред некое време во него им дробевме на кучињата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но Гого, и да сакаше, немаше да бара протекција за синот, кај истите оние свои постари колеги што не го примија на времето во своите редови; а пак, во меѓувреме, и неговото презиме ништо повеќе не им значело и денес, за да му попуштат на детето во приемниот испит.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во еден од секавичните проблесоци на свеста, му помина само една ластовичка од мисла што му избега во истиот миг: дека облаците над него го носат времето во неповрат, како што се топат во небото и како што тој самиот себеси ќе си се спржи во пепел.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Според оваа концепција, подготовката го покрива времето во кое проблемот се скицира и времето во кое се вложуваат индивидуални напори да се откријат и одберат најразвиените вештини и знаења, неопходни за негово решавање.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
(...) Веќе долго време јас сум исполнет со сликарството на златното време во Холандија, периодот од 1600 до 1670 година. Тогаш настануваа и трагедиите, како драмата Војвотката од Малфи.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
= За што се работи? = Вртењето на вретеното на Старата жена е вртењето на „времетраењето“ на магијата, штом предивото (времето во кое магијата е делотворна) заврши, вретеното престанува да се врти, времето (на магијата) одмина и таа може да се тргне од магепсникот. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 109
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Животот го преминува превалецот на времето во невреме, во икиндија време, во снежно време, во време што никој не можел да го одреди ……..
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Додека времето во градината Се престорува пупки, цветови, Или пеперуги што брзаат да овенат Ти си собирачот на пламења од булки И тоа на патека што ти ја подметнале.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Се враќа тогаш во друго време во простор друг, кога умееше со прстите розови од твојата сенка да зграби, од твоето перје, за да полета со тебе о птицо сина.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Повторно се сети дека змијата изгледаше како да е вистинска и почна да се сомнева дека, ако змијата била таму подолго време во тој предел, ќе ја износела и соблечела својата сјајна кожа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Светот на првиот допир е свет на психолошки шок со кој натаму ќе раководат потсвеста и времето, времето во неговата физичка, но и филозофска категорија.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
а. Времето во поезијата За предлозите на Хлебников: „да се внесе новина во поседувањето над земјата: да се прогласи поврвната на индивидуалниот имот да не може да биде помала од поврвнината на земјината топка“, и уште: „ да се изврши постапно предавање на власта во рацете на ѕвезденото небо“, и особено: „ да се формира во сите земји за оние што сакаат вечна војна посебен пуст остров“, и за сето тоа неопходно е – време.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Работното време кое ги надминува законски утврдените 40 работни часа во една работна недела се засметува и надоместува во пократко работно време во други работни денови или преку слободни работни денови за времетраењето на договорот за вработување, а прераспределените работни часови не се сметаат како прекувремена работа и за нив не се наплаќа додаток на плата, со што директно се укинува прекувремената работа за оваа категорија работници, како посебен услов за работа кој согласно чл. 106 од ЗРО треба да биде соодветно надоместен.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Како време на вршење на вознемирувањето се смета времето во рамките на работното време и времето на патување до и од работното место, кога е извршено вознемирувањето (чл. 7).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
4. Работно време а) кај полното работно време, како едно од централните права на работникот, дојде до повторно дефинирање на овој трудово-правен институт – „е времето во кое работникот работи и ги извршува своите работи и работни задачи согласно со закон, колективен договори договорот за вработување“ (чл. 1 од ЗИДЗРО/јан.12).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Доколку направевме споредба на договорите за вработување со „скратено“ работно време од чл. 48 и чл. 49 од ЗРО и чл. 122 и чл. 122-а (скратено работно време во посебни случаи и скратено работно време во посебни услови соодветно) ќе дојдеме до заклучок дека кај скратеното работно време, кое е изедначено со полното работно време, но временски трае пократко поради тежината и опасноста на работата е тотално спротивно на формулацијата за неполното работно време кога работникот работи пократко поради помалиот обем на работа.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Во тоа време во собата влезе мајка му.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Во тоа време во светот (токму како и сега) имало и други мачиња: црни, бели, сиви, и сите тие имале мустачиња но не се фалеле со нив како малото маче - долгоопавче.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
И така, големиот потфат почна со заслужен ентузијазам како кога едно време во младоста одеа на ударнички работни акции.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Светлина што е убава, а убава е затоа што е убава во исто време во сите свои делови, затоа што е убава секогаш во исти односи и на ист начин, затоа што ниту настанува ниту исчезнува, ниту се зголемува ниту се смалува; затоа што не е во еден дел убава а во друг грда, ниту пак во едно време убава а во друго грда, ниту пак по однос на една ствар е грда а по однос на друга убава, ниту пак на едно место е убава а на друго грда, ниту пак за едни е убава а за други грда, туку сама по себе е убава сега, секогаш и во вечни векови, секогаш сама на себе подобна по форма, светлина што во себе го носи изворот на убавината: светлина, музика и боја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ме гледаше и тој, гледаше во мојата коса во која почнаа да се појавуваат и првите бели влакна, и само повторуваше: „Ништо, ништо не е тоа; тоа е само времето во твојата коса.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тие места, тие видливи шевови на текстот, најдобро го откриваат духот на времето во кое живееме; на тие места напишав нешто од гнев, од јарост, а не мислев така; и ден-денес не мислам така.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И покрај мојата наклонетост кон таканаречените олеснителни околности искрено речено сметав дека ваквата увереност на Даскалов не му соодветствува на она што се случило.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На извесен начин и себеси се сметам за претставник на резултатите од тие поинакви однесувања!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А сонот не му ја мисли многу; зошто да си го арчи времето во објаснувања и додворување; му накалемил на валјакот сајли што ќе му го забрзат одењето, му додал некои нови каиши што ќе го раздвижат, горивото го дотерал така што пламен да фрла наместо чад, а потоа го пушти да ме казни заради необмисленоста на наредбата што ја издадов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Живот со многу, многу случувања, а сите потсетуваат на утринскиот воз што го истура она селско шаренило кое уште пред да бувне од станицата веќе знае дека треба да се вгнезди и век да векува овде, во градов!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но Даскалов не отстапуваше: „Можеш да мислиш што сакаш, но јас сум уверен дека Иван е плод на здрава љубов, за жал настаната во чудно време во кое на љубовта не и било дадено да одлучува“, ја разлагаше Даскалов упорно својата теорија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оние поединци кои го имаат посетувано училиштето за стравувања и стравотии или пак оние другине кои на панаѓурите навикнале да ги шетаат одаите на ужасите можат да се досетат како се чувствував.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Каква улога можеле да имаат тие военни времиња во создавањето на нови животи. Верувам дека имам право да прашам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И го фрлија народот пред време во борба; како слушам, велат за туѓи интереси, предавници!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Прашањата од нивото на акција ги поттикнуваат индивидуите да пронајдат посебни излези за редоследот на настаните кои се одвивале со текот на времето во согласност со главните теми. 48 Margina #4-5 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
За да го помогне овој процес, кој го нарекуваме “реавторизирање”, терапевтот може да постави многу различни прашања, вклучувајќи ги оние кои може да се наречат прашања на “нивото на акција” и на прашања од “нивото на свесност”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
По некое време во полутемното одајче останувам сам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Но, тој изјави дека тоа што е геј не е онолку важно колку што се важни другите аспекти од неговиот живот – се соочил со повеќе дискриминација, вели, поради тоа што е Латино“.429 Кога ќе искрсне темата за тоа што тебе ти значи тоа што си геј, првата работа е да се префрли темата на некој политички поугледен идентитет, иако тоа суштествување како геј е она од што заработуваш за живот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Јас, на пример, можам да кажам дека навистина не ми е гордост тоа што сум геј,“ гордо пишува Бре Дегрант на Salon.com кога го срочила написот со задолжителното одрекување од гејството за годишното издание по повод Геј-гордоста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа што мора да кажуваш, одново-наново, колку ти е небитно тоа што си геј за да одржиш некаков општествен или културен кредибилитет, речовито говори за времето во кое живееме.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Пишува геј-блог и уредува за веб-страницата Квирти (Queerty).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тунелот го привлече, понесувајќи го со својата магнетна моќ: надвор од времето во коешто живееше: надвор од просторот, каде што физички се стремеше со своето тело.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Самоизгнанство, но каде? Татко му имаше дом, библиотека, имаше време во топлите вечери да му ги толкува словата за животните, а сепак не издржа.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Време во нас останато засекогаш вгнездено и запечено во спомените.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И ќе почекаат да си врви времето во кое А3 по едно десет или петнаесет години ќе се истопи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Од нашите дедовци остана нишан дека и во старо време в црква се пеело на наш словенски јазик, од Кирила и Методија така останало...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Можеби ги оставија како прво изненадување за окото на намерникот и туристот или како белег на едно несакано време во кое тие кои ја водеа државата и ја држеа власта со безбројните бетонски бункери потврдуваа колку беа посветени на духот да ја бранат земјата?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тука, во Прењес под слоевите вар сочувани се паролите – сведоштво на времето во кое тие беа делнично потхранување и охрабрување на духот и вербата... и дека и тука траеше војната и повикуваше...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
За сето тоа време во училиште на часовите мислев потсвесно на тоа како се чувствувал татко ми кога видел дека сликата е преместена, дали се налутил, дали пак ја вратил на поранешното место.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Не сакав да погледнам за целото тоа време во него, да не видам како гледа тој во учителката Вера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
А во тоа време љубовта беше нешто што трепери меѓу две души и две тела, време во кое страста беше опишувана како татнеж на вулкан а копнежот како дивеење на ураган, време во кое зборовите „душа“ и „страст“ и „копнеж“ беа изговарани и запишувани толку често, а најмногу од оние чие тело и душа едвај да затрепериле некогаш од страста и копнежот, што станаа излитени како долго носени чевли.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Замоли да те почека овде, па минавме некое време во твојата соба, ама не е баш разговорлив.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И така беше сѐ до нејзината деведесетта година, а потоа како да остаре и за она време во кое го имаше запрено времето, и само цртите на лицето ѝ останаа исти – остри, како во камен исклесани.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ми кажаа дека немаат деца, рекоа дека живееле некое време во градов, и се подготвуваа да заминат дома. Сакаа да се вратат со дете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Зигмунд Фројд: Скица на психоанализата. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Долго стоевме пред „Богородица и детето Исус“ и „Распетието“ од Џовани Белини, донесени од музејот Корер од Венеција.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во тоа време во секој од големите градови постоел по еден затвор кој бил наменет за лудите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дознававме и дека тоа исто време носи во себе и еден поинаков свет од оној за кој отворено се зборуваше и кој можеше да се види преку ден – зад премолчувањето на сексуалноста се криеше неискреност и хипокризија. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беше време кога младите, или барем оние млади кои јас ги познавав, живееја во очекување на остварувањето на љубовта, а почетокот на заедничкиот живот веруваа дека ќе биде симнување на рајскиот поредок на земјата, а потоа ги отрезнуваше баналноста на секојдневието кое ги очекуваше, бидејќи секое очекување кое е поголемо од стварноста, како и секоја љубов која е поголема од оние кои се љубени, завршува или со пропаст, или во тривијалност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„… дури и во состојбите кои се оддалечени од стварноста на надворешниот свет како што се халуцинантните конфузни состојби, се сознава од пациентите, кога тие ќе се опорават, дека во тоа време во некое катче од нивниот дух, како што тие тоа го изразуваат, била скриена нормална личност која, како некој рамнодушен набљудувач, набљудувала како тече болеста.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Влегов во мојата соба. На мојот кревет седеше Рајнер. „Се вратив,“ рече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ти тогаш имаше едвај една година.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Повеќе не сакаше да се среќава со никој кој не беше член на семејството, чекореше несигурно и без придружба не излегуваше од дома, а и тие прошетки завршуваа брзо - ќе застанеше, ќе речеше дека веќе не го препознава градот, и ќе се свртеше кон дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Такво беше нашето време, времето во кое израснавме, а Сара, Клара и јас знаевме многу повеќе од повеќето наши врснички – понекогаш ѕирнувавме во некои од медицинските книги на таткото на Сара, понекогаш ќе наслушневме нешто во салонот на Берта, понекогаш Клара ни пренесуваше нешто што ќе дознаеше од Густав, или од жените на кои им помагаше да се снајдат во животните невољи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многу подоцна брат ми напиша дека секој човек останува дете на својата епоха, дури и во поглед на неговите најлични својства, а исто така и секоја љубов е дел од времето во која се раѓа, бидејќи таа се раѓа меѓу две суштества кои се дел на своето време.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму тие не биле лечени, туку казнувани; лудилото не било сметано за болест, туку за злосторство.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа вечер му се јавив на Зигмунд. Рече дека има малку време во текот на следниот ден, и дека можеме да поразговараме додека ќе ја разгледува изложбата „Мајката и Синот Божји“, поставена во Кунстхисторишес Музеум, за која од цел свет беа донесени стотици слики кои ги претставуваа Дева Марија и Исус.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Стои времето во собичето, стои воздухот во него, без здив, без трепнеж.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тука тие се заинтересируваа за прашањето за нивната народност, за српските филолошки и историски аргументи за нивната народност, за српскиот патриотизам и за неговото крајно изразување во вид на шовинизам или слепо претпочитање на своето пред туѓото, за причините на српскиот шовинизам, за улогата на Србија во сегашно и во идно време во македонското прашање и за многу други важни и интересни прашања.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
141. Во последно време во бугарската наука сѐ повеќе се протежира теоријата за хунско-алтајскиот карактер на Протобугарите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Исто така, токму во тоа време во Софија се печатеше и драмата на М.Цепенков, а во репертоарот на Театралната трупа на Чернодрински се наоѓаа и драмските текстови на А.Страшимиров и Д.Хаџидинев.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Оваа поврзаност е толку длабока што можеби веќе сега се наоѓаме во првиот стадиум од процесот на социјална колективизација, што со текот на времето во потполност ќе ја надвладее идејата за изолирана индивидуалност.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Секако дека од овој мал темат не треба да се очекува ништо повеќе од тоа да сведочи за постоењето на една голема празнина што зјае веќе долго време во нашата божем културна средина.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Зимата му стана годишното време во кое заглави, а униформата - облеката во која зарасна.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Шест до осум месеци – си повтори и го отвори прозорецот на спалната соба.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Веќе подолго време во себе го носеше сознанието за болеста, без да умее да каже од каде знае.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Дали тие, сегашните триесет (и неколку) годишници се изгубија во сите вриежи низ кои поминуваа, без да бидат свесни за начинот и за степенот до кој ги менуваа превртливите времиња во кои живееја?
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но униформата и оружјето, а и горчината која одвреме-навреме ја сеќаваше во устата кога некое невидливо животинче ќе претнеше во грмушките, му кажуваа нешто што и самиот веќе го знаеше – времето во кое чекори е војна.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Замислете си како би било кога секоја партија би посакала да го врати времето во кое се чувствувала токму таа.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Градејќи сопствен критички суд за театарот и театарската уметност, тој верува дека дошло времето во кое ќе може да се направи „експлицитна дистинкција помеѓу она што е потребно како театарска естетика (во институционално милје) и партискиот упад во системот кој би требало да лиферува просечност“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Според Енциклопедија Британика, календарот е: Систем за делење на времето во подолги периоди...
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Не оставија впечаток дека знаат машки да јадат и дека е дојдено времето во кое тие ќе го кажат она што повеќе не може да се премолчи.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Како да доаѓа времето во кое ќе се направи експлицитна дистинкција помеѓу она што е потребно како театарска естетика (вонинституционално миље) и партискиот упад во системот кој би требало да лиферува просечност.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Театарот, во такви услови, дефинитивно ќе се ослободи од оние што го спречуваат, како што вели еден театролог, да ја најде енергијата што ќе го одлепи од досадното и ефтиното, од времето во кое ласкавото и празното собираат толпа од луѓе кои се убедени дека тоа е она што треба да го доживеат во театарот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сега и таа спроведува акција: Она што си го земал од стариот театар, врати му го на новиот, за да заживее времето во кое имало и многу чесни и многу артефакти во сопственост на театарот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Попусто Онисифор Проказник се обидувал да ги натера да појдат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како да бев во една од куќите на Кукулино: од огниште на кое виси поцрнет котел се шири црвеникава топлина, удира во луѓето и им ги брише од лицата грижите и годините: светлоста се мрешка по земјениот под, мислиш вода е над кој минува здив на ветар: чкрта стара маса на долги нозе, на неа е дрвена карта со ракија, зад луѓето плашливо трепка око на кандило и потсетува на заборавена ѕвезда под проѕирни партали на пајажина: топло е, животот е далеку од светот на домаќините и гостите, обесената низа лук на ѕидот брани од урокливите очи на темницата зад прозорците. ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш, две години пред раѓањето на српскиот социјал-утопист Пелагиќ и две години по смртта на францускиот социјал-утопист Фурие, припадникот на движењето Млада Германија, Гуцков, проповеда во својата литература еманципација на жената напаѓајќи го црковниот брак; во Македонија, негде во Леринско, потурчени се сосила три девојки, четвртата е силувана и оставена на пченкарна нива со пресечено грло, и убиен е негде во Скопје поетот мечтател Селџик-бег, Турчин и заштитник на православната сиромаштија; мртов не ќе го види уништувањето на шумите на тој народец кога во Европа почнува засиленото садење на борови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Стоеле неподвижни и во исчекување нешто друго да го разбуди времето во нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш ми раскажа, иако јас сето тоа го знаев поинаку, онака како што го раскажуваа денгубите старци во Кукулино, не ќе си ја смират ли душата со туѓи гревови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не верувале дека Онисифор Мечкојад ќе им помогне да се ослободат од стравот. Некој се обидувал да ги надвика.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тие суштествувале во сите времиња, биле време во времињата што минувале низ нивната несовладивост; миговите не можеле да им ги начнат срцата - пијат и вечни се, не познаваат недоверливост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И знаеме и не знаеме. Со денови оди по нас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оној негов дедо или дедо на дедо му се викал Парамон и, како сите од тоа време во Кукулино, бил умен и со две очи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од неговата прикаска исто така можеше ноќе вжештено да се размислува за светците и грешниците на минатото и за темните вртежи околу нив, за времето во кое, повеќе од кога и да било, смртта и стравот од смртта господареле и над билје и над луѓе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Земи ја за некое време во манастирот. Потоа ќе видиме, ќе помогнеме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во исто време во некои европски домови навлегува покуќнината Бидермаер, по која многу подоцна (денес) ќе копнеат внуците на македонските селани од Кукулино, премногу рамнодушни за да знаат дека еднаш, во илјада седумстотини четириесет и првото лето господово, еден нивни подалечен дедо, скитник, калуѓер, бакрорезец, иконописец и хералдичар го објавил во Москва грбот на својата земја - жолт лав на црвено поле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Законите под тоа небо биле туѓи и туѓински а тие биле должни да се тргнат од згрбавеноста на ропството и да си ги покажат срцата. Минато, сегашност, иднина, нели? Сеедно.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Слични во нишањето на дервиши, ги сведувале зборовите на молитвата на збивање, на ритмичко повторување - Иии-еее, - и никој од нив не мислел што било тогаш и што ќе се случи потоа, станувале сѐ повеќе едно сега и едно скаменување со затворено и неподвижно време во себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ФЕЗЛИЕВ: (Гледа извесно време во насока каде што излезе Иван. Потоа, посега под столот и вади шише со ракија.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Во тоа време во претсобјето се слушнаа нечии чекори.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ете, ова е раководител, веднаш се гледа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Последното, што успеа да го стори, беше да ја повлече онаа рачка и самиот да го доскочани сето она, што го држеше толку многу време во својата виорна понесеност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
За сето време во неговото сознание остануваше чисто само тоа, дека патот низ оваа угорница и при обично летно патување зазема една поголема половина од времето, за кое се стасува в село.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А сето тоа време во него остануваше мислата за еден таков, чуден живот, аскетски посветен на сите други луѓе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој го знаеше многу добро тоа време во планините, знаеше што може да очекува од него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Саво и Снеже долго време во ноќта ги средуваа своите впечатоци од дружбата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во исто време во шепот му изрази сочувство за загубата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На Арсо секогаш му е здодевно кога останува повеќе време во дуќанот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И додека Боше и брат му Атанас Цицко ги нажапчуваат капаците, откако пред тоа првин ги отвораат, а потоа и ги затвораат џамовите, (за тоа малку време во одајата шибнува студен воздух и за час го растерува чадот од цигарите и мирисот во восокот на свеќите) тој намерно зборува полека, намерно развлекувајќи ги речениците, за да остане помеѓу зборовите празнина во којашто, се надева, другите ќе имаат време да се досетат за што зборува и да размислат за тоа што зборува.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сега ретко кога горат, но исто така во најнеочекувано време на денот, ноќта и годината.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во врска со тоа, од кај им се парите на Јанческите, додека времето не ја донесе вистинската приказна, во две различни времиња во Потковицата заживеа една иста приказна, но во две варијанти и со две различни главни личности.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа, властите се распрашуваа што правел Јован за сето време во војната, дали нависитна тој ја растурил бомбата од Црн Камен, дали одел често на станицата и на Битолско Џаде, и дали тогаш, при одењето од Потковицата, го отворил пред некого од нив куферот или дали само му кажал на некого навистина што носи внатре, во куферот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Порано, во последната Голема војна, тука, на Молитвена Вода, и во најнеочекувано време во денот и годината, среде пеколно лето и среде зима, на полноќ, среде јасник, гореа свеќи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тажната историја за Руса Јанческа и Јована Дамчески а заедно со неа и сеќавањата за љубовта и воопшто за тие одамнешни и проколнати времиња во Потковицата, овдека завршуваат, на Бел Камен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но како никој жив од Потковицата немаше или нејќеше ништо лошо да каже за Јована, властите се налутија и ги нападија железничарите од станицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но нив, за да бидат раскажани, не им е местото овдека, туку некаде понатаму, во времињата во кои се случиле и кога ќе раскажуваме за нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И дека овој сентиш кој што на времето во бившата наша мила и никогаш непрежалена татковина, месеци не се симнуваше од топ листите, на еден начин ни оневозможува во целост да го согледаме вистинското значење на Балашевиќ.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Добро или лошо, право или криво, беше тоа време во кое живеевме, беа тоа букви што сме ги учеле, беа тоа книги што сме ги читале, предмети што сме ги имале, филмови што сме ги гледале, улици по кои сме чекореле.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Останав да стојам без движење и без сили да се соочам со тајната што можела да му биде позната на некој веќе покоен чиј живот можел да има значење токму заради она што било и што е во него; куп безвредни книжни пари со восочен лик на некој монарх, записи и стари писма, чеиз и неразделиплен невестински фустан, секира на злосторство, фајанс, сребро, часовник со мртво време во механизмот, некаков пергамент, ферман акт на судбина, библија под черупка за клетва на непознати заговорници, ограбени тасови и кандила од наш западен манстир, суво ерусалимско свето дрвце, зографски платна, книги, алати, ископано, камено торзо од Стоби, шандани, присокриено брашно во некоја гладна година, мошти на лажен светец, трговски тефтери, бројници, ретки ткаенини, поскурници и дрвени распетија, беговски појас под јатаган, билје, мелеми, збирка на инсекти, коски, гниеж и претчувства, една невидена и невидлива магија, но таа, во допир со живиот свет, ќе го изгуби значењето и ќе не осиромаши за една загатливост.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Никогаш, дури ни на взаемните велигденски и бајрамски посети не ја споменувале војната, време во кое тие се запознале, по секавичната жестока омраза да станат пријатели.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Врз неговото големо срце, без одбројување на времето во себе, лежеше парче поцрнета оревовина со пукнатина без какво и да е значење.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Додека целодневното фантазирање ќе го оставиме за некој друг живот, каде ќе живееме многу подолго и ќе имаме слободно време во изобилство.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
На пример, главниот приговор на Ry- chlack е дека компјутерските модели на умот кои се развиени во AI и когнитивната наука се фундаментално некомпатибилни со Kelly-евата теорија за персонален конструкт (1955), и тој смета дека Kelly е во право. ]е потрошиме малку време во текстов разгледувајќи ја детално оваа изјава.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Некои киберпанкери сонуваат за тоа (барем засега) да направат хаос во тие системи. Можеби токму сега минуваат низ огромниот налет на младешко разочарување? „Никогаш не сум имал илузии”, одбива Св. Витус. „Не сум можел да си го дозволам тој луксуз. Денес доаѓа време во кое растејќи се соочуваш со прашањето: Што ќе правам со својот живот?
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Изработуваше убави слики трошејќи многу време во местење на тој што го слика и во местење на апаратот покривајќи се и отскривајќи се со црното перде преку главата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Повремено измеќарот оди кај аргатите и им носи вода во стомните за да не доаѓаат тие под сенката и да не се губи време во преидување.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога Стела ќе ги искачи двете кофи со малтер на скелето кај Богдан, ги турива подолго време во текнето свртена со задниот дел кон Богдана и поднаведната при што поткренатиот фустан ѝ ги открива бутините.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сака да го запре, да го занеме; да го остави како балсамирано срце; и времето во него.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И Татко и Камилски, секој на свој начин, и според свои мотиви, беа обземени од мистериите на османското време, задржани и скриени, присутни во мирисот и здивот на вековите заборавени во џамиите и вакафите (битолските кадиски записи), во шепотот на водата на шадрваните, во ехото на исчезнатото време во ановите, во звуците на чаршијата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога се поместија куферите од чезата, преполни со книги, широко се отворија и од нив излегоа многу книги, едни велеа дека го поарчил времето за книгите, времето во гурбет, други велеа оти нешто му се заматило во умот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Долго време во Европа победите на османските јаничари ќе ги разнишуваат темелите на европската тврдина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Други балкански интелектуалци, најдени пред бедемите на Европа, или не успевале да ги прескокнат, па се враќале на време во родните краишта, другите кои ги прескокнувале, останувале во новата средина, на крајот се претопувале како дел од париската протоплазма.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски, замислен и натажен, но со посебно внимание го следеше Татко кога говореше за книгите на џамијата и внесено го праша: Но дали се знае некое од имињата на авторите и книгите на оваа најголема библиотека на времето во Османската Империја и подалеку?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Вук Караџиќ, како исклучителен лингвист на своето време во дослух со европскиот лингвист од тоа време Јернеј Копитар, веруваше дека побогатиот лексички фонд на еден јазик има поголеми можности да продре во најразличните семантички нијанси.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Поминаа долго време во читање книги за кабалата од нивните библиотеки задлабочувајќи се во темата на универзалните лавиринти.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Како да се криеше дамна исчезнатото време во заемката која жилаво се одржуваше во новиот јазик и покрај сите можни погроми, јазични чистења, пуризми.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Минувајќи низ Камениот мост од западниот кон источниот дел на градот, во потрага по турските заемки задржани уште во живот, Татко и Камилски се движеа со бавен ритам, за разлика од луѓето со забрзани чекори од обете страни на мостот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко на крајот рече: Е, мој Камилски, и јас така станав дел на изреката меѓу народот: Не те прашуваат што правеше во на гурбет, туку што донесе!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Таа го гледаше својот сопруг како задоцнет балкански Дон Кихот, на кој му се придружил и Татко, или обратно, како со нивните книги, најдени помеѓу Западот и Истокот, со нивните проекти, кои можеа да се сметаат и како утописки според можностите во времето во кое живееја, тие како залудно трагаат по излезот од варварството и идеологијата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се разбира, одговори Татко, но за да се дојде до нив, потребни се големи истражувања, најмногу во цариградските архиви.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И кога ќе помислеше на мачното време поминато на Голи Оток, со своето трагично искуство, стануваше свесен, колку занданите во сите времиња во суштина останале исти.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но со годините започна да го изневерува распоредот на своите книги, залудно губеше големомногу залудно време во библиотеката што загрижената Мајка не знаеше како да го толкува на арно или на лошо.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Долго време во семејството, не само Мајка, туку и ние, децата, се прашувавме која беше причината, пошироката смисла за Татковата потрага по тајните на лавиринтите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И за Камилски, со текот на времето, помалку беа важни турцизмите како лексички заемки, отколку дебатата со Татко за нивната генеза и судбина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Долго време во семејството се прашувавме ние, децата, која беше вистинската причина за Татковата потрага по тајната на лавиринтите на Балканот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Можеш како ветар да го донесеш твоето време во моето, да посееш семе на живост, да го запреш времето за да вдишам воздух...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Едно време во домот, многумина се посомневаа во неговиот човечки пород, ги исплаши неговиот дух (иако најжестоко се проповедаше против религијата), - некои, сепак, се посомневаа во него, можеби тој беше плод на нечистиот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Така сфатен, хуманизмот на авторот на двете Пасквелии звучи како несвесен одбранбен гест што уметникот го отправува кон сите стравои со кои новото време во својата бурна надојденост одново како да го загрозува неговиот идеал.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Како што течеше тоа време во тие барутни години кога шверцував. Без утре, без вчера...
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во тоа време во Македонија започнува и производство на свила , но во јужниот дел: гевгелиско, струмичко, Дојран, Радовиш.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Преглед Верувам дека времето во коешто живееме и иднината што може да се согледа, се одредени со две големи струи: постмодерната и еколошкиот предизвик.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Освен Нолде, во тоа време се приклучуваат Кристиан Ролфс (кој слика визионерски архитектонски слики и пејсажи), Пехштајн, Швајцарецот Куно Амиет и Финецот Аксен Гален-Калела, кои остануваат кусо време во групата.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Фонт-дизајнерите мора да изнајдат експресивни средства и алтернативни стилови со кои ќе се прилагодат, дури и ќе го дефинираат времето во кое фонтот настанал и се користел.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Времето помало од минимумот на замисливо континуирано време во една насока исто така е најдолго време, подолго отколку максимумот на континуираното замисливо време во сите насоки.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Кога ги интерпретирал историските фонтови, главната цел по која се водел била да ги одвои оригиналната идеја и фор мата од техничките ограничувања на времето во кое настанал фонтот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Лакхдар ја забележа мојата зачуденост и ми рече: Јас, знаете, живеам во Ла Марса (резиденцијален кварт близу Картагина) во куќата во која некогаш живеел Андре Жид.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Чекав невообичено долго време во салонот на Министерството за надворешни работи, нестрплив да го видам благото лице на Лакхдар Брахими.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Крај брегот на Охридското Езеро, во Струга, многу години по неговото исчезнување, како да го доживеав второто татково постоење, запрено во неговите книги.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но и немилосрдно ги отфрлува тие што не ги избрала, колку и да била голема нивната моќ.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Меѓу моите пријателства кои блескаат со трајна светлина од дипломатските години кои ја потврдуваат на личен пример валидноста на формулата на Монтењ беше пријателството со една од легендарните личности на светската дипломатија амбасадорот Лакхдар Брахими, личниот пратеник на генералниот секретар на ООН Перез Де Куељар, потоа на Бутрос Бутрос Гали (негов близок пријател) во пресудната мировна мисија во Либан, специјалниот пратеник на генералниот секретар на ООН Кофи Анан во мировните мисии на Организацијата на обединетите нации во критичните времиња во Авганистан, Хаити, Јужна Африка, Либија, Ирак.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нивните животи во еден голем дел беа претопени во создавањето и одбраната на слободната Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Турскиот амбасадор во Тунис, Муарем Тунчер, иако навлезен длабоко во деветтата деценија од животот, денес патувачки амбасадор, ми раскажуваше, на времето во Тунис дека постоел обичај наследен уште од Отоманската империја, министерот за надворешни работи да ги повикува еднаш месечно сите поранешни амбасадори на ручек, за да се искажат за надворешната политика на земјата, од позицијата и искуството во земјата во која служеле амбасадорите, а кое сѐ уште можело да биде делотворно за интересите на земјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој всушност сакаше да укаже токму на натрапниците во балканската историја! На нивните вознеси и заблуди, на илузиите и апсурдот. Колку погоре, толку потрагично.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како да немав време во тие мигови да го почувствувам тој мајкин повик, пренесен во мисијата на една друга мајка, во едно друго време.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И таа како да ми даваше свои инструкции како да постапувам со палестинското прашање.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Со мојата Милица го негуваме култот на неговото време во куќата!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бараше упорно аргументи во времето во кое живеел.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во тоа е можеби и смислата на дипломатијата и причината за нејзиниот опстанок во епохата на апсолутните комуникации.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога ме виде генералниот секретар како влегувам во кабинетот, откако срдечно ме поздрави, веднаш ми рече: - Какво добро ве носи во ова време во нашата Казба!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Вратениот дипломат, доколку имал успешна мисија, станува незаменлив експерт за земјата кај што служел, регионот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Стефан Цвајг Долго време во мојата свест одекнуваше зборот матанѕа, кој го слушав за првпат во животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За волја на вистината надворешната политика на времето во семејството беше исклучиво татков ресор, за да го споделува подоцна со постарите синови.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Најчесто го минуваше времето во татковата библиотека, паметникот на неговото најживо присуство по исчезнувањето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ја носев со себе пораката за Лакхдар Брахими.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во неговите книги и ракописи, осудени да бидат закопани во заборавот на времето во некој подрум или таван, го откривав кодот на неговата судбина, смислата на неговите книги, да го спасува семејството...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Поетот пееше: Малку небо ми е доволно за да патувам за да го стигнам мајкиниот сон, небото го носам на плеќи а мојата земја е ваша и дали една книга ќе ми го исполни слободното време во тоа безвреме...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Веднаш потоа ја симнав униформата и се преоблеков во фустан и отидов кај родителите на Мане.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Првпат се сретнав со нив, но чувствував обврска зашто во текот на целото време во партизани, татко му на Мане ми испраќаше пари.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сигурно никогаш не постоело време во кое тоа било вообичаено!
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа беше омилена во последно време во Министерството за изобилство.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се надеваше дека извесно време во текот на ручекот ќе биде оставен сам но лошата среќа го натера имбецилниот Парсонс да се плесне покрај него, ширејќи мирис на пот и речиси исчезна слабиот мирис на јанијата дрдорејќи без прекин за подготовките околу Неделата на омразата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Трагедијата, забележа тој, му припаѓа на старото време, на едно време во кое сѐ уште имаше приватност, љубов и пријателство и кога членовите на едно семејство се поддржуваа меѓу себе без потреба да ја знаат причината.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој се врати кај масата, го брцна перцето во мастилото и напиша: „До иднината или до минатото, до едно време во кое мислата е слободна, кога луѓето се разликуваат еден од друг и кога не живеат сами - до едно време во кое вистината постои и она што е сторено не може да биде отсторено:
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон не можеше точно да се сети на некое време во кое неговата земја не беше во војна, но беше очигледно дека постоел прилично долг период на мир за време на неговото детство, зашто едно од неговите рани сеќавања се однесуваше на еден воздушен напад што, изгледа, сите ги изненади.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се гледавме уште извесно време во молк и, додека траеше таа неизвесност, нежно ми ја зеде раката во својата дланка и си ја стави на коленото.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ја протерал газдата од мотелот крај Берово. Работела извесно време во Бугарија, а потоа ја дупеле Малешевци од Берово и околината.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Додека госпоѓа Мариела ѝ ја раскажуваше приказната за младата актерка во филмот “Ден повеќе”, Ема со левата рака ѝ ја стегаше десната на својата пријателка која лесно беше положена во нејзиниот скут, а својата десна рака во благо движење и ја спушташе на нејзиното лево рамо, гледајќи ја цело време в очи со пријателски чувства кои во мигот се вплотија во она што следуваше потоа: забите на Ема ѝ блеснаа и тој блесок имаше исто значење со она што се слушна од нејзината уста: “Ти си срце”.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во тие мигови сѐ беше еден простор и едно време во кое јас и Ема, додека во мојот стан чекавме до крај да се исцеди тешката ноќ, да искапи како катран и да се слее во некој процеп без дно, ја живеевме претходната ноќ и ноќта по таа ноќ, оваа ноќ, како една единствена ноќ.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во слободното време в долж и в шир ја шеташе татковината и на секоја меѓа, на секоја ливада, во секое долче, на секое ритче, на присојнци и осојнци, ќе најдеше трн за да го овековечи.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Да, беше врнежлива ноќ кога Авни и Илона се истурија од таксито пред мотелот „Барса“ (мислев дека слабините ѝ се топат во моите дланки, а јас немав чувство дека ми е в раце, тоа беше Ема онаква каква што ја познавав и ја сакав, но во исто време, таа за мене, не знам зошто, првпат сега - беше туѓа и далечна) со Ема излеговме под тремот и ги поведовме по ходникот, им ја отворивме вратата од собата и место да им кажам било каков збор се обидов да го поттупнам Авни по рамото, но не успеав оти тој токму тогаш ја прекри Илона со мантилот и само слушнав како одвнатре ја заклучува вратата (Ема сакаше да ми рече дека се чувствува жива додека е во моите раце, сакаше или сакав да ми рече така, додека се лизгав со широко отворена уста од градите до стомакот по кој играа од сласт или од плач, не знам, едвај забележливи бранови) брзо ја заклучија вратата, јас се обидов да останам уште извесно време тука, но Ема ме повлече за рака (ѝ го ставив јазикот на папокот, нежно вртејќи во топлата длабнатинка исполнета со киселкаст вкус) Авни беше како ветар, се мушнуваше низ најтесните процепи, работеше неуморно, дејствуваше, влегуваше под кожа, во коските, вртеше како со сврдел и дупчеше до крај, а не можеш да го видиш, не можеш да го допреш, како таа ноќ, ноќта пред оваа ноќ, кога ја внесе Илона во „Барса“ за да ѝ ја подотвори вратата кон светот што таа го сакаше, кон светот што ја очекуваше (ми диктираше некој силен порив да ја загризам за стомакот, да ѝ скинам месо од сакање или од омраза, не знам, знам само дека во еден момент Ема офна) знаев дека требаше да заминат кон Табановце но не знам до кога останаа во собата која утрото беше празна и требаше да биде празна оти врската требаше да дојде рано пред зори, за тоа знаеше и газдата на мотелот (затоа јас ги стиснав забите од страст, или од страв, или од омраза, не знам, но знам дека Ема си остана своја и, со својата питомина моја, но во исто време, далечна од претчувството што ме притискаше, се измолкна од под мене, ми се загледа в очи, благо се насмевна и легна на мене, ме покри со топлина што се згуснуваше во капки пот) шефот на мотелот утрото ми рече дека ноќта се слушнал со Крумета Волнаровски и дека врската профункционирала: од прозорецот можел да го види доаѓањето на автомобилот во кој влегле двајцата (станувавме сè поразлични двајцата таа ноќ што беше на истек, беше уште густа темница, можеби најгуста, или така ми се чинеше, но тоа беше кулминација пред обзорувањето во кое Ема, јас верував во тоа, ќе ми биде пак како и секогаш - со детски наивна насмевка што ќе се шета по нејзиното лице на заспана жена по изгрејсонце, задоволна од играта со мажот кој сега никако не можеше да ја сфати нејзината безгрижност - ја глумеше ли?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Деница ѝ се пожали на Илона за топлото време во градот, турајќи си од устинката на шишето ладен швепс во засушеното грло.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
12. НЕ МЕНУВАЈ ГО ЗБОРОТ КАКО ВРЕМЕТО ВО МАРТА - ново правило не е воведено во играта стара за во следната тура да ти се додели карта со која би го коцкал него како ситна пара...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Се нервираше и шеташе цело време во просторијата каде што чекавме.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Но, бескрајно храбар, цело време во движење, во исцрпувачка работа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Од КСС, пак, велеа дека со оваа измена ќе им бидат отстранети „ограничувањата“ на оние луѓе кои сакаат да работат 26 то на нова дефиниција за т.н. сменско работење, според која работа во смени значи „секој метод на организирање на работата во смени во која работниците се сменуваат едноподруго, на исто работно место, во согласност со одреден план и кое може да биде континуирано или со прекини“ – вклучувајќи ја потребата за работниците да работат во различно време во даден период на денови или недели (чл. 9, ЗИДЗРО/окт.09).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Во јули 2005 беше пропишано дека новооснованото заштитно друштво е должно во периодот од 90 дена да ги вработи сите работници сметано од денот на првото вработување на работник на неопределено време во друштвото.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Но, дури во октомври 2009, со четвртата измена на ЗРО (2005), се поправи и дефицитноста на одредба којашто ќе регулира скратеното работно време во посебни услови, со тоа што се воведе нов посебен член за оваа ситуација (чл. 8, ЗИДЗРО/окт.09); в) со ЗРО (2005) се воведе должност за електронско евидентирање на полното работно време и на прекувремената работа, кај секој работодавач кој има над 25 вработени и кај кого процесот на работата се врши на една локација (чл. 116, ЗРО/05).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Марија, запознавајќи го добро тој неискажливо хуман и сестрано образован човек во бел мантил, во сето ова изминато време во болницата, знаеше дека тоа "добар пат" , кажано од него, не е само вообичаената изрека.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ќе остане извесно време во градот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Поголемиот дел од времето во денот, почна да го поминува тука.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Во старо време во крајезерскиот град имало триста шеесет и пет цркви; да можат луѓето секој ден во годината во нова црква да се молат...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Па и да сакаа, немаа со што, бидејќи оружјето што го имаа се собра со време во тврдината и сега тие беа раат работа долу, по Воденско и Солунско Поле, за да можат да ја пречекаат суровата зима по нивните изгорени и ограбени куќурки.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И не малку сите се изненадија кога влезе во црквата истиот оној калуѓер што дојде едно време во Старавина на Богородица.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
6.5 Сега сум камен со свое време Во вечноста за самување.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
4.8 Сега навикнувам на живот Надвор од времето Во кое, наслушнувам, Рика ноќта како болен бивол Пред наносите на раздробена срча.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
По дваесет и седум години, што значи дваесет и четири години по смртта на Бах, баронот Готфрид ван Свитен, кому впрочем Форкел му ја посветил својата биографија на Бах, а Бетовен својата прва симфонија, се сретнал со кралот Фридрих накратко, и за таа средба вели: Тој [Фридрих], меѓу другото ми зборуваше за музиката и за еден голем оргулист Бах што живеел извесно време во Берлин.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тогаш времето во извесна мера се подобри...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Знам оти беше едно време во Солун, та секако научи баре толку, а повеќе не ти ни требе за сега Бино ги погледна жолтиците со лаком поглед, a Димо сети како да успеа и го покани да влезат во анот на дедот Налета, којшто беше касиер на грчката организација за Мариово, бидејќи и тој беше мариовец.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Повторно го враќав времето на семејството, како време во кое живеев.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сѐ си има свое време во животот!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Командантот беше упорен: „Да не губиме време во сентименталности, со митралезот, горе, а вие, госпоѓо, или во подрум со децата или барајте друго чаре!“
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Со читањето, таа, на најсреќен начин, го совладуваше времето во најголемата осаменост.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Му мина времето во стравување, час од лево, час од десно.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во градот настапуваше времето на козите, најубавото време во нашите животи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Долго време во живот не можев да се ослободам од вкусот на Мајкиното тесто со кое ја мамеше нашата сиромаштија и ни го чинеше животот поубав.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Времето во кое таа се раѓа, израснува и живее и во кое се осмислува како поимска вертикала е време на војни, преселби, страдања и жилави напрегања да се опстои, време на новопоставени граници, трагични дистанцирања, делби, оттуѓувања и конфронтирања.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Обично, во тоа време во кое телефонирав, беше дома.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка, разбирливо, престана да ра­боти во киното „Балкан” велејќи дека сега треба да го на­дополни загубеното време во куќата и во грижата за нас, децата, особено во однос на нашето школување кое за неа претставуваше нова епизода во мисијата на нашето спасу­вање.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во тоа време во манастирот дошол човек што го мачела крвта од брата си кога го убил при делење на имотот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Говор во ќелија Страв од згура, преселба Под весели шешири Со очи што намигнуваат Лице од виолина Пламен крај патот, лежење На постела од музика Што сослушува упорно Будилник на полицата Време во тегла, тајно Прозорецот зинува И дише, длабоко дише
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
- Јагулите се вртеа во круг. Не стигнуваа во одреденото време во слатките води, во реките и езерата, за да ја продолжат праисконската мисија на животот и смртта. Ниту се враќаа јагулите кон морињата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сите, наши и други блиски и во овие тешки времиња во усти ве имаат само по добрини...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко, реши да остане уште извесно време во градот на истекот на реката од Езерото, во очекување на првите години на сталинизмот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Остана малку време во канцеларијата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Таа призна дека тој изгледа смирен и разумен и извонредно добро расположен, но не може да стане од каучот и сега го поминуваше времето во дневната соба.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Кит Херинг имаше витална улога во едно круцијално време во светската историја.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Тоа е дел од времето во кое живееме.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
И времето во него неблагодарно да легне и мовта да се веди по неговите гробишта расфрлани и заборавени во долот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Вистински го сожалувам дека изгубил поприлично време во обидите да ја сфати суштината на мојот злочин.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Беше време во какво никој друг да не се роди, Господи.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Впрочем знаете и од порано дека зборот е самиот човек, кога човекот ќе го снема во некој од идните денови зборот ќе го објаснува и него но и времето во кое е создаден, укажувачки истакна професорот Седларски.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Издржи го засркнувачкото голтање на фалусот на смислата лизгавото освојување на бескрајот во овој мал дел од времето во кое смртта се лечи од комплекс на ниска вредност и се докажува врз јазичето на живите и кога затвора и кога отвора.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сѐ почнува одново: одново почнува секогаш време, човек време во човек, лет а ѓаволов свет.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Туку, зошто губам време во дрдорења, гледај!“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се нишавме така некое време во лулката.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но, времето во игра бргу поминува. Дури не ни сетија кога влезе лисицата.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Во тоа време во Зоолошката градина се направи таква бркотница, што помина доста време додека тргнаа со огромното специјално возило по слонот.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Тогаш, - предложи мајка ѝ, ќе го оставиме отворен прозорецот и ќе чекаме извесно време во кујната.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Секој што би сакал да напише такво нешто ќе си одлучи самиот. Зарем не?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Постмодернитетот е време во кое моралитетот е таму каде што тој всушност припаѓа, меѓу индивидуалните агенси.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но впрочем зошто да си го губиме времето во ваква бесполезна дискусија.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Дали ова стојалиште е спротивставено на теориите на постмодерната кои што инсистираат на естетичкото?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ама Прокопија, такозвани чорбаџи Копе, беше многу снаодлив и како таков за едно кратко време во животот се збогатил и станал угледен чорбаџија и граѓанин на град Куманово.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Не наоѓам ништо страшно во таквото однесување.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Она, кога некој проклет Турчин од соседното село им дошол точно на ручек време во дворот за да им соопшти оти уште таа вечер мораат да го напуштат селото.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се разбира, со ова мое тврдење не им го одземам правото на оние кои ќе ни го свртат грбот за да го потрошат сето свое време во разговори со миленичињата: кучињата, мачките, пилињата!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Гледа некое време во тројцата патници. Излегува.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Едно попладне, кога бесен го клоцна инструментот, таа влезе во собата и му предложи да отпатува за некое време во колипката.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Читајќи некои книги останати од татко му, велеше: Човекот е најситниот дел на вселената; него вселената го создава и го повела; секое раѓање на човекот се обележува во вселената; каков ќе му биде животот на човека, зависи од времето во кое е роден и од законите што владеат во тоа време: тие му ја одредуваат судбината, здравјето и должината на животот...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А кога го крстивме, кога попот и другите луѓе се чудеа на неговата невообичаена големина, ти им објаснуваше дека и доктор ти рекол дека такво нешто може понекогаш да се случи кај некои мајки; тоа зависи од мајката, од исхраната, од движењето и времето во кое се раѓа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Наеднаш станува сосема јасно дека сите утра построени под стреата на историјата не се аврори и сите вотки не се сечат со исчезнатото време во сувото грло.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
На времето во Хавана и ноќите побелуваа од белиот рум во „Бодегита дел медиа“ и наутро не можевме да се изначудиме каков чудак бил тој Хемингвеј штом кучињата си погребал како луѓе во дворот на куќата кај Хавана од каде пак, ако го опули морето, секој си понесува (за спомен и долго сеќавање) макар едно бранче од приказната за старецот и морето.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Но, тие искуства без сомнение се значајни за неговата уметност и живот, се поставија помеѓу него и целосниот физички и ментален крах, клиничка депресија од која навистина страдал извесно време во првата деценија после војната. (Овој крах за него бил, како што признал, вистински - емоционален - крај на војната.) Бојсовата преоку­пираност со топлината и присноста со цел на обновување на телото и духот, со конкретно доживување на “материјалот што дава живот”, датира од времето кога го негувале Татарите и кои ги сметал за своја фамилија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во 1948 година Кејџ беше повикан на Black Mountain колеџот да одржи фестивал и семинар на Сати-евата музика што му овозможи, претставувајќи го Сати, да ги афирмира сопствените ставови околу проблемот на времето во музиката.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Постојат сомневања за тоа што Бојс навистина доживеал кај Татарите.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во делата Шеснаесет танца (1951) и Концерт за препариран клавир и оркестар (1951), Кејџ ги воведува табелите за варирање на структурата, направени според основата на Ји Џинг, кои на композиторот му овозможуваат немешање во прашањето на изборот и го спречуваат во наметнувањето на сопствениот вкус.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Врв помеѓу делата од индиската фаза се Сонати и интерлудии (1946), обичен циклус со медитативен карактер со форми кои се повторуваат(сонати) и кои не се повторуваат (интерлудии).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Лечејќи го Бојс и учејќи го како да се лечи самиот, Татарите му дадоа втора, посреќна прилика, како возрасен, да ги почувствува топлината и присноста од кои порано бил лишен.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не научив да живеам во потчинетост, не поради гордоста, јас сум господар и слуга на мојот живот, несакав никој да ги решава проблемите што сама ги создавав и секогаш се справував со работите на потежок начин.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Формата на моето битие го дефинира просторот и времето во кое постојам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
За дел од секундата времето во универзумот застана, кога погледите од длабочините на душите на двајца смртници во кулоарите на хаосот и хармонијата се претвори во вечност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тој поглед во кој е измешана есенцијата на љубовта и страста вечно ќе пламни во тие горди очи кои горат во крвавиот залез на недопрениот хоризонт кој ги поврзува небото и морето.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Лудо е ова време во кое живееме, овде на земјава се е како шаховско поле и ништо не е случајно, можеби сами ги поместуваме фигурите, сами го правиме следниот чекор и сами понесени од сопствената волја, зрело или без размислување, без искуство, свесно или несвесно или можеби наивно, будно или сонливо или полу заспано, внимателно или понесени од инстинктите од сопствениот живот правиме пекол и рај, но на крај секогаш стигнуваме таму каде што било пишано.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Префинетиот сенс во моето чекорење, мистериозната сенка на моето торзо, се само склоп на есенцијата во центарот на мојата таинственост.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Секако, по ова не можев а да не ја избегнам чоколадната торта која тетка ми Марија ја направила за мене со јајца од кокошките.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Останатото време во тоалетот го минав обидувајќи се да слушнам дали навистина има некој пред вратата или пак само ми се причинува.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Само би губел време во говорништва, во празни фалења, за минатите битки, и би го чувал Херакловииот стап од гниеж!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Поради сѐ уште неповолното време во Крушево се одложени планираните акции за пошумување на терените, уредување и чистење.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Беше стиgнало едно друго време во Турција, но Цариград беше останал со истата душа, како во татковото време.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Таа ме изненадуваше постојано со своите писма: час ми пишуваше за некој збор од книгите, за некој настан од Македонија, поврзан со мојот живот и моето семејство во контекстот на актуелноста, час зафаќаше големи прашања од егзистенцијата, поттикната од читањето.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ви благодарам за прекривките, за вашата благородна мисла, која не престанува да ме следи во овие тешки времиња во потрага по спокој за пишување. Ваш Луан Старова
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Откако ги прочитав двата текста што ми ги испративте, повторно се сетив на оваа епизода која сега одненадеж ми ја откри генезата на вашата потреба да пишувате.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Можеби е и разбирливо во немирното време во кое живеете да преовладала расеаноста во мигот кога сте ја пишувале бројката на факсот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
По читањето на неговите романи, ме импресионира неговата фасцинантна моќ да проникне длабоко во рластовите на петвековното отоманско време, кое архетипски ни беше заедничко, и да успее да се оддалечи од стереотипните романескни шеми на третирање на ова време во духот на неизбежниот западно-источен судир.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И така ја потиснував долго, долго време во себе трагичната и макабрична аскеза од Атеистичкиот музеј во Скадар, без надеж дека еден ден ќе се ослободи од мене, ќе катарзира во книга.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Да откривам едно изгубено време во времето што ми претстои.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Морав да ја напишам оваа книга за да ја откријам, за да се доразберам во едно време во кое ме немаше целосно во односот кон неа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во меѓувреме, како што ми пишувате, вие престојувавте во Букурешт каде што, и покрај тоа што се зборува за сите напуштени деца, и сите кучиња скитници, верувам дека сите имале интересни и збогатувачки средби во врска со вашите книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Некога в стари времиња во Скопје Душан царуел, та сега сакаат правина, та сега закон исправат.
„Робии“ од Венко Марковски (1942)
Истиот ден ДХ42 добила нови информации и го известила СО2 дека спротивно на претходната информација "Михајлов го поминал целото свое време во Полска.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Потоа бил уапсен од Германците, тие лошо се однесувале со него, бил ослободен и оттогаш бил во Унгарија, од каде што била добиена и доставената информација".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Ех!... Така во молитви и во исчекување да се врати дедо и тате, кои ги испратија сургун, поминуваше времето во нашата куќа, ама не и во селото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но сепак, со полна доверба во мене ме подржаа во таа моја одлука да одам на некое време во Париз. .
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Но тоа беа посети најавувани со денови и недели однапред и несмеевме ни да помислиме да не стигнеме на време во закажаниот термин.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ми се гади од спокојно течење на времето во едно скриено катче од светов.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Иља Кабаков е роден во Дњепропетровск, Украина, 1933 год. Живее во Њујорк.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Долго време во животот сонував за него и еден ден сонот стана јаве.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
(Бидејќи нема што да правиме, сепак тоа го правиме; наш најголем проблем е да ги пронајдеме деловите од времето во кое ќе го направиме тоа. Откритие. Свест.)
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И колку што минуваше времето во кошмарното па­ту­вање, а тоа како да не минуваше, време со наложена же­стока жед, гладта пред жедта и не се есапи, бев сè повеќе обземен од неизвесноста да се вратам жив и здрав.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Таква беше горката судбина на нашето семејство на двете страни од границата: едни знаењето на туѓите јазици ги спасуваше во тешките времиња во животот, други ги завиваше во црно... * Којзнае уште колку во мислите ќе трагав по сликите напластени во свеста од раскажувањата и потрагата по минатото на семејството за татковото враќање од Цари­град во куќата пред мене, за заминувањето и враќањето на мојот чичко од Лондон, враќањето на мојата тетка во Албанија, доколку од занесот не ме извлечеше сеприсут­ниот и едноличен глас на водичот Х.Х.: - Ги разбирам вашите чувства, по 38 години да се најдете пред прагот на родниот дом!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се најдов во едно погрешно време во една со децении затворена и изолирана земја.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но Фаик Коница придонесе со своето дело, особено со своето француско-албанско списание „Албанија”, издавано во тек на десет години во Брисел и во Лондон, по долготрајното отоманско време во Албанија да надвладее влијанието на европската култура и цивилизација.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Најпосле ми се отима во молкот: - Од каде идат овие мравки, победнички над времето во арената?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но дојдоа други времиња во времето на комунизмот. Се урна култот на Сталин.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
За тоа пред некое време во статијата со наслов The Media's War on Kids вехементно расправаше Jon Katz, новинар на американскиот двонеделник Rolling Stone.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се создаде мал круг блиски пријатели решени да ја заштитат Марија од снимателите, фотографите и натрапниците.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Лири имаше харизматична појава, теле или не, не му беше непозната сцената, екранот ниту студиото.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бидејќи никој од семејството не беше присутен, ѝ станавме замена за семејството.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако популарната култура во педесеттите години презриво ја споредуваа со “средновековно лудило”, таа сега станува нешто навистина опасно: конкуренција што ја слабее и ја загрозува политичката и економската моќ на водечките медии.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Најголем дел од тоа време го минав со Марија, новинарите и издавачите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Меѓу причините за тоа што, на пример, новинарите така често без опипливи докази се нафрлаат токму врз популарната култура како на главна предизвикувачка на насилство, е најверојатно и фактот што вистинските причини и објаснувања за насилството и нетолеранцијата се многу покомплицирани и прикриени (големи општествени разлики, вонредна хетерогеност на популацијата...), додека телевизијата веќе заради својата широка популарност е мошне погодна за Margina #32-33 [1996] | okno.mk 103 улогата на жртвен јарец. Katz исто така тврди дека при тоа се работи за интересна реакција на централните медии на фактот што сѐ повеќе млади луѓе се служат со новите начини на комуникација, пред сѐ кабелската телевизија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Имав речиси четири дена да го убивам времето во Женева.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Лири иднината ја гледа како време во кое виртуелната реалност ќе ги елиминира патувањата и луѓето ќе комуницираат преку “телеприсуство”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Потоа ветрот на времето во кралството мое се втурна и сите убавини кралски ми ги урна.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Имаше едно време во мојот крај еден човек кој не умееше да седи.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
14. Во тоа време во Велигденските пости кога Петре Даскалот ја креваше камбанаријата долу во црквата, се шушкаше нешто по селото, ама ние децата никако да разбереме што е работата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„Изборот на четиво во последно време во Скопје навистина е скуден“, му рече авторот на пријателот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Понатаму следуваше: „Сравненије на времето во која земја кое доба ет сега“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Што подоцна, тоа подобро, но времето во кое коцката ќе се врти ќе го измачува, ќе го млави.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Старите луѓе имаат потреба да кажат нешто што знаат поради чувството дека времето во кое некое искуство можат да го пренесат им бега.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој утредента,како секој ден, вистински или божемски, дошол продавницата да ја отвори во времето во кое ја отвораше секој ден.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
_____ 9 Ни мајката Перса ни мајката Пелагија не мораа да го молат дедо Господ да направи убаво време во денот кога ја однесоа малечката Пелагија на првиот час во училиштето.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Уште се работеше на зградата а таа влечеше малтер со една друга Егејка, исто, знаеше дека се почнуваа други згради подолу во бавчите и работа ќе има за неа сигурно до идната година, таа сепак појде до Трудот и потпраша за работа во Монополот, повикувајќи се на една белешка во која стоеше дека работела некое време во Монополот во Прилеп.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Секако, тој млад човек ми беше симпатичен, а во исто време во мене гореше желбата да му ја покажам реалноста каква е вистински.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се чудев, што ѝ имам згрешено на оваа девојка та толку непријателски да ме осудува дека јас сум виновна затоа што не сум таму, во време во кое подготвував еден од најважните испити.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Точно во тоа време во Солун, ослободен од заточение, пристигнал Даме Груев.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Повеќето се вратиле дома, во Велес, Д.Коштанов отишол во родното место Горна Џумаја (според некои податоци таму бил интерниран), П.Шатев бил во Кратово, некои, изгледа,останале во прво време во Солун, Орце заминал во странство.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во ова време во Велес се родиле и израснале и оние младинци што ќе го формираат Гемиџискиот кружок и ќе ги извршат солунските атентати во 1903 година.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во тоа време во Цариград јавиле дека таму работите тешко одат, побарале помош и сугерирале во Солун да не се брза со копањето.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Имав аргумент и противаргумент и за двете варијанти.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не ми беше лесно да решам што повеќе сакам: дали да останам уште некое време во Скопје, или да заминам заедно со моите во Маврово.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)