Смеев да гледам комедии на видео, а во она време успеавме да најдеме вкупно една и таа ја гледавме, секој ден. „Измамници“ се викаше.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Едно време успеав крстот да го откопам и малку како да ми олесна, бидејќи немаше крст како кај другите мртви.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
По некое време успеав да ѝ речам: - Немој да се изненадуваш што не покажувам знаци на радост, едноставно не можам сè уште да се радувам – а таа не престануваше да ме гушка и да ме бакнува и да повторува: - Знам, знам, мило мое, најмило мое, знам како ти е.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Дури едно време успеа да изусти: - Повели, ефенди! – и ја ведна главата кон земја.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Чистиот воздух за кратко време успеа да ме опие и ко со волшебна рака да ми го светне омацуреното лице.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Ти треба време да се свестиш.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Тоа е таа предност со која човекот е надарен, или, ако не бил надарен, со време успеал да ја развие и да ја усоврши...
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)