Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Бабата Русинка нѐ повика да влеземе во собата, а ние срамежливо ја подотворивме вратата и влеговме со козлето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Гореле факел, одржувани од провевот помеѓу отворените врати и бунарот. Го барале Чанга со козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Гоце се упати во канцеларијата, чукна на вратата и влезе.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Неколку пата штракна рѓосаниот клуч на клучарот, скрцна старата тешка железна врата и се отвори...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Кога посетителите влегоа, човекот стана, ги погледна, ги рашири рацете и радосно извика: - Брате Гоце!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Знаете, господине директоре, - почна Гоце да се извлекува, - нешто се бев замислил.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Чукам на вратата и откако добивам слободен пристап, влегувам во малата просторија на еден од петте секторски директори на Центарот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ја отвора и другата врата и застанува пред нас како да нѐ брои.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но сега тоа е само куќа со четири ѕида и осум простории без врати и прозорци.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ја отвора вратата и се врти накосо за да може да влезе.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Кога непријателот навлезе наваму, жандармите ја напуштија куќата и се сневидоа некаде, а луѓето што сметаа дека од вратите и прозорците ќе имаат некаква полза - им ги удрија копачите и скепарите, па ги исподигаа.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Молчиме загледани во вратата и прозорците.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се опуштив небаре спијам - очите затворени, а дишењето рамномерно.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Почувствував дека некој ја подотвори вратата и влезе во собата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Си влезе во кошарата, ја обеси сакмата на колот зад врата и излезе та го зеде Трајчета на колено и почна да го гледа внимателно.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

4. Во урвините под Железна Врата и Пуловец се насобрал народ од сите краишта на Европа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Раскрвавен, издрпан и прашлив стоеше Цепенко, со празни раце, без тагарецот, на самиот праг од вратата и тешко дишеше...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Му ја треснала вратата и излегла заканувајќи му се со бастунот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Долгата стреа пред вратата и на предниот дел од колибата, беше зачувала еден појас црна земја, по која Бојан можеше да се движи, да појде до стреата, а да не загази во снег.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Само малку ја подотвори вратата и неколку пати извика: - Караман, кути, кути, нааа!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Нејзиното крупно тело скокна кон вратата и истрча на терасата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Од дома излезе од предната врата и ја извади лимузината, која ретко ја користеа за викендите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ѕидниот часовник – Предел во кој да ги распознаеш сите божји состојки од кои растат децата и цветовите; Поштарот кој среде летен дожд тропа на вратата и го довикува твоето име; ветровите што го менуваат правецот на корабите; воин од кој е останата само бројка врежана на неговиот череп; иницијали на ѕверови престорени во болки и во гранчиња; калуѓери што се движат по работ на морето и бараат пусти земји за молитви и мир; Елена на топлата постела на првата вечер; потомства што ќе ги остават своите ребра покрај ребрата на своите татковци; записот оставен врз плочата над нас.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Требаше да стане, да појде до вратата и да ја запали сијалицата. Кога е светло не е толку страшно.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Една ластовица предложи со сила да ја отворат вратата и да го избркаат врабецот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ете така, татко мој, оче Мида, така и ти брате Лествичнику што по скалите нагоре одиш (а слегуваш) кон својата одаја, и ја отвораш вратата и ме гледаш, и знаеш дека и јас знам, и солза не проронуваш, а јас плачам, оти те сакам, оти си ми брат и друг јас на светот овој ништо немам, оти ти велам: сѐ ќе сторам братот мој да не ја изгубиш главата, оти утре страшно собитие те чека, брате мој, кога логотетот ќе види дека одајата си ја отворил не три, ама три илјади пати за овие години.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем ја притиснав благо вратата и таа се отвори; тој седеше на масата, решаваше некаков ребус или крстозбор, и сосема незадолжително погледна во мене: „Кој ти рече да влезеш?“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И додека јас се молев за него, тој се прекрсти трипати, се помоли Богу пред вратата и потем ја отклучи клучалницата и влезе.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

МИТРЕ: Чекај јас ќе потслезам... (Оди до вратата и се враќа оди кон прозорецот).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Таа вечер во уште непосветената црква гореше светло. Молчејќи се доближивме до вратата и ѕирнавме.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Потоа, накашлувајќи се, ја отвори вратата и ме измерни зачудено.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ја очекував домаќинката да излезе од тесната врата и да ми се развика, потоа да отшантрачи кај моите дома и да им бара пари за прозорецот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

А кога ќе беше многу пијан и не ќе можеше да оди, ќе седнеше пред некоја туѓа врата и плачливо ќе јачеше: - Маја, Маја...

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Се начичкавме на стаклената врата и живо ѕиркавме во сандакот со десетина маси, со тезге, зад кое газдата спиеше буден, со зли келнери и меки полни певци, нацрвени и сонливи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Бев в затвор. Ја затворив зад себе вратата и застанав пред него.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Да му ја затвориме вратата и да го плашиме.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Исполегнавме. Над нас се затворија сите врати и ни пуштија светлина, а пампурот мрдна и само полека се лулаше.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сега зее со празната голема влезна врата и со испокршените стакла на прозорците.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Татко ми веднаш се најде крај вратата и отвори.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Бравата беше иста, завртев двапати. Ја отворив вратата и влегов.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Стоев во претсобјето, мирисот беше ист како и пред да заминам, оној мирис кој го донесовме со себе кога се вселивме во тој дом кога имав единаесет години, и кој остануваше непроменет и откако Зигмунд се отсели кога имав дваесет и една година, и откако се мажеа и од домот заминуваа моите сестри, и по заминувањето од дома на брат ми Александар, тој мирис на нашиот дом остана ист и откако умре татко кога имав триесет и четири години, една година пред да заминам за Гнездо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На сите платна беше исликан ентериерот на Сарајот, долапите и мусандрите, вратите и таваните, џамовите со тешки пердиња, ковчезите и каселите, ибриците и мангалите, килимите со необични шари-арабески.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Потем со трчање се вратив назад во хотелската соба, ја заклучив вратата и легнав да се одморам, не давајќи им можност на мислата и на чувствата, да ме налазат како мравки од чии полазии ќе страдав и ќе боледував.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Сега легни, ќе те повикам за вечера.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не легнав. Стоев до вратата и чекав, знаев дека ќе биде така: вода ми донесе Ганка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не можев да се здржам да не залипам во тој свој прв ден на понижената машкост и ги слизгав прстите на десната рака по нерамниот ѕид барајќи нешто тешко и силно за одмазда но тој веќе одеше назадечки кон вратата и пушташе да му се издолжуваат забите во отворената уста.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Лежејќи замавнав со нога. Отскокна и го бутна триножецот со празен чанак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Истовремено со неговите први зборови, некој се обидува да ја отвори надворешната врата и кога не ќе успее, почнува да удира во неа.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Бегај. (Му ја отвора вратата и го истуркува надвор.) Бегај. (Потоа, веднаш ја заклучува однатре вратата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (Го испраќа до вратата и, откако ќе ја заклучи, веднаш се враќа.) НЕДА: (Трга да излезе.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

НЕДА: Таа доаѓа сама и јас не сум во состојба и без причини да ѝ ја затворам вратата и да ја терам...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

По малку, Луков ја отвора вратата и во собата - откако неразбирливо ќе ги разменат лозинките - влегуваат Младичот и Методи.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (Оди до вратата и му ја отвора на Методи.) Што е?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (Ја затвора вратата и се враќа.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Меѓутоа, веднаш се повлекува во кујната, затоа што се отвора надворешната врата и во собата, без здив од трчање, влегува Милка.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Неда ја затвора зад неа вратата и премалено се опира врз ѕидот, до самата врата.) МЛАДИЧОТ: (Дури сега крикнува.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (Откако ќе излезат, ја затвора вратата и се враќа во собата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (Ја затвора зад неа вратата и се враќа до Методи.) Како проверивте дали е мртов?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Мускулите, со кои немаше што да работи, престануваат да му просребруваат, во нив гаснеше онаа маѓија на потребата од напнување, додека стоеше таков, со ноктите вкопани во дланките, со дланките прежилени од своите сопствени нокти и едвај здржувајќи се да не тресне нешто со тупаниците така, за да го здроби со еден замав, едвај задржувајќи се себеси да не истрча низ вратата и да земе да го гази оној снег, да го пробива тој изнаврнат снег, да го изоди сиот сѐ додека здивот не земе да му бие во него како тапан.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Имаше сили уште колку да ја отвори вратата и да се отпушти на леглото.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Веќе беше истрчан низ вратата и веќе беше зел да го дроби тој снег, забиен со своите скокови во неговата длабочина и завиорен во еден огромен круг околу зградата на својата пилана, среде таа шума, чии што дрвја прилегаа повеќе на облаци од окит, а здивот веќе му збиваше во градите како триста тапани.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа знаеше честопати да застане пред излезната врата и толку бесповратно да чезне за надвор со оние свои очиња, така што тој можеше само да му отвори.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Еднаш, дури по две години, еден од луѓето во сини комбинезони влезе во неговата врата и го поздрави од Братот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Потем беа само неколку викови, некој од мајсторите довикна озгора така, за да чујат сите малтерџии, дека оној кому му е жал може да појде да го одбрани, ако сака, а после беа уште неколку плачливи викови и сето тоа заврши така што оној истрча од вратата на бараката и ја спрашти по градилиштето, а Башмајсторот дојде само до вратата и окара „Натемате натема“, а мајсторот довикна озгора дека ќе се врати тој, дека никој тука не дава месен-обесен, но тоа излезе лошо пророштво.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Влегуваше и низ самоделно направените врати и прозорци, на кои мразот како уметник везеше хризантеми.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Крцкаат рамовите на вратите и прозорците.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Улицата ја зафаќаше џагорење кое се збираше од попатните сокаци, од вратите и прозорците на овие остарени куќи, нагмечени од двете страни на улицата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Го помина шеталиштето, се нурнаа во мала врата и брзо заслегуваа по запрашено темно столбиште.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Да не речам и дека шепотот ти го слушаат, а не некои други физички активности што живот значат, па штом отвориш врата и појавиш нос веќе и поздравот е соодветен на „заедничките“ доживувања од претходната врела ноќ.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Добра вечер, му вели на Јосифа, а потоа свртувајќи се спрема Максима, кој ја затвори вратата и со пиштолот в раце остана да стои зад него, вели Некој дојде во Потковицата, по Градишки Пат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ги испокршија вратите и прозорците, го разурнаа покривот и оградите, и сѐ што најдоа од живина испотепаа, и сѐ што дофатија од покуќнина испокришија и запалија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа е срецелото. Оградено е, од југ, со авлијата на Јанчевци Талевци, од исток со авлијата на Мицковци Трајановци, некогашното училиште и некогашната општина, од север со гумното на Дамчевци Џаџовци, од запад со источниот ѕид на чифлигот Трпоски, дуќаните Акиноски, кои уште од Второто србско зјаат пусти, со откорнати врати и прозорци, и со авлијата на Ризевци Софревци.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се поздравуваат со Дај Бог, често се крстуваат со Перун и Митра, во нивна чест, во чест на овие старославјански божества, садат перуника и ги виткаат портите, вратите и прозорците на куќите со зеленило.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Другиот се потпира на отворената врата и поминува со дланка преку мазното лице.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Четниците, кога ги бараат непријателските јатаци, не тропаат полека и не извикуваат тивко, туку ќе ја искршат вратата и ти, уште нерасонет, ќе ја почувствуваш студената кама под грло.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Стрико Благоја се потпре на вратата и го впи погледот во мракот, гол и нејасен како и неговите мисли.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

А јас стасав ноќе. Ја отворив надворешната врата и се судрив со густа темница, зашто оттука престана да ме следи полната месечина.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се повлеков од една пуста, ширум отворена врата и погледнав во часовникот. Десет!

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Потоа се врати, застана пред светите врати и почна да зборува. Да кажува божји работи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па ќе се качам, на прсти, по скалите, ќе застанам пред вратата и ќе го ѕиркам Ѕвездана. Ќе го наслушувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Бела имаше 29 години, а Јанос Лазар 31 година кога ја затворија вратата и почнаа да гледаат телевизија.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Клечи така и липа суво и не знае кој (неговиот утрешен призрак можеби) се исправа од грчот на преврелата снага што е и не е негова и оди и се враќа со стара стаклена ламба и ја крши од вратата и ја вади ронсоновата запалка од џеб.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Шандор на главата има паларија со извиткан обод на кој не му се знае предна и задна страна; под раштрканите мустаќи му се гледа малечкото луле провиснато на крајот од устата; мевот му е испакнат и напиња на елекот што го стега; на елекот му се гледа синџирче од часовник што му завршува во џепчето каде што му е ставен палецот од едната рака; погледот му е сериозен, па дури и малку свечен од важноста што ја придава на сликањето, на чинот со кој ќе се овековечи градењето на куќата, на која е завршен првиот кат, а започнува вториот со оставени отвори за врати и прозорци.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ја гледа Богдан Видуша допрена до него на сликата пред училишната врата и му навираат нејзини зборови од писмото што го најде во ковчегот заедно со другите неиспратени писма: „Еве ти пишувам пак, иако не знам каде да ти го пратам писмово.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Одеше по собите, штутеше на вратата каде се наоѓа таа со Богдана, тропаше на вратата и викаше: „Надвор! Надвор, оти ќе ве запалам“.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тие свечени и тапи, налик еден на друг како шумски стебла, ја затворија вратата и го заклучија.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Две момчиња го варосуваа белото лице на осаменото кафеанче.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Вратите и рамките на прозорците ги боеја со азурно сина боја, според андалузиската традиција.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ја турна вратата и една нападно непријатна усирена смрдеа од кисело пиво го удри в лице.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Една клупа, или полица, доволно широка само колку да се седне на неа, се протегаше наоколу покрај ѕидовите, пресечена само со вратата и, на спротивната страна од вратата, со една клозетска школка без дрвена штица.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Еден многу стар човек, подгрбавен но подвижен, со бели мустаци што стрчеа напред како на рак, ја турна подвижната врата и влезе внатре.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Секоја вечер четириесетина стражари и вратари ја затвораа вратата и сѐ до зори вардеа, така што никој не можеше да се префрли одовде ни од едната, ни од другата страна на брегот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Рече: „Што бидува со сила, одговори ми. Што бидува ако човечката душа не ти ја отвори сама вратата и не те повика кај себе?“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ја отворив полека вратата и излегов. Беше тишина. Крцкањето го немаше.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Сфатив дека тој го пуштил мачето за да се подотвори вратата и дека ме видел пред огледалото.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тој ја отвора вратата и со десната нога го пречекорува прагот на домата наша. Се крсти пред иконата.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- Може да влезам? - рече Елена. - Како не, повели - рече старата како без волја, се истави од вратата и ѝ направи пат на Елена.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Напнаа на вратата и ја скршија. Кога погледнаа внатре, се стаписаа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Другите двајца само што се појавија на вратата и тие беа наместо убиени. – Сега едни од пенџерињата да не ни побегне натаму – викна Трајко и сам се турна во отворената врата на конакот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Се тресеа кога стражарот се накашлуваше пред вратата и чекаа да се отвори оваа за да ги изведат или тука да ги исколат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Така наредени ги наведоа главите во знак на понизност а кадијата излезе пред Ајша, која се тргна од вратата и достоинствено испушти: – Што прават моите самовили?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Им турија сено и слама на коњите, го затворија авурот, ја заклучија вратата и отидоа во анот да ги сушат мокрите алишта на огништето.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Мајката Роса од синоќа е во подрумите со момите и гуските, ама од кај исток, додека од оваа страна, на кај дворот, односно од кај влезот, има уште две празни места со ѕид раздвоени,само со празни дупки за врати и празни дупки за пенџериња.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ај одлости ја вратата и слези ваму кај нас, сега никој нема да те враќа в село!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Се овиснува на попречното железо по средината на вратата и фрла опул на едната и на другата страна од композицијата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

На старата и крупна жена ѝ дојде да вресне на сиот глас Ова не е на арно! си помисли, и празната врата и снагата на Костадин пак се направија во неа и ѝ ја сопнаа мислата, ја запреа да се претвори во глас.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Децата се растрчаа и набргу имаше сѐ што требаше за една леса врз која го наместија дедо Костадин и врз рамењата на Танаско, на Друже Србине и на некои други, му ги прошетаа очите по бистрото и сино небо од станицата сѐ до куќата на која не требаше да ѝ се отвораат вратите и прозорците оти уште од кога замина бабата Петра тие зееја со пустошот во себе.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Го зеде тезгерето, еднаш, двапати со мала Ѓурѓа, го исфрлија на буништето на малата врата и се врати, та ги изми сношните ваганки, паници, лажици и тепции и ги нареди во вратките и полицата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Ида, ида! — се јави и на тој што тропаше на вратата и пак се сврте кон кучката: — оксо — ќерата! — се провикна посериозно. — Повели, нунко, повели.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На тоа дедо поп ја отвори вратата и ги прими покајаните „деца божи во небесното царство“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Дедот Петко си влезе на малата врата и си отиде горе, се курдиса на тланик.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Крсте, Стојан и Нешка не еднаш стоеја до плетот и ги гледаа пчелите како влегуваат и излегуваат; како тие што влегуваат, носат жолт товар на нозете, го подаваат на „мајсторите" на вратата и се враќаат по нов материјал за нивното зимовиште.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Не знам, внучко, — вели дедот Карабуклија, — ама петлите се пеани, еднаш или двапати, не ѝ стори дикат. Сега ќе излеза надвор на малата врата и ќе вида.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А луѓето ги затвораа вратите и прозорците да не им влегува тој грозен мирис во куќите.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Застануваа ноќе на прозорците, излегуваа на вратите и чардаците и штутеа да чујат нешто, претчувствувајќи дека сите несреќи идат ноќе.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Низ вратата и прозорците од црквата избуваше чад од свеќите и темјанот и миризбата се ширеше низ целиот манастир како да слегуваше од небото, од бога.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Италијанецот или се налути, или му се слоши, стана, тргна кон вратата и при тоа ги забра чашите и чинијата од масата, ги бувна на под и излезе надвор.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Кога тројцата германски војници се скрија зад кривината, Трајче кроце ја отвори вратата и влезе кај чичко Талета.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Кучката Лиса лежела на врата и веднаш не го познала Силјана, та го слајала: "хам, хам, хам."

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Застанал зетот пред врата и сите сватови на коњи, наметнати со белите јапанџаци, на главите фесови тунузи преврзани со белите чалми, опкачени сите со пиштоли жолтомедни, а на нозете сите со скорни црвени.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

И веднаш сфатив дека тоа е единствениот простор низ кој ќе морам да го изведам на слобода моето стадо.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Еј, не се бакнавме! се сети и подзапре дури кај првиот свиок на скалите, ја крена слободната рака во знак на поздрав, испрати еден воздушен бакнеж и исчезна.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Стоев и се џарев во затворената врата и испрсканиот со кал џамлак.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И додека повторуваше Доцнам, доцнам, а ти ме зазборуваш ја отвори вратата и отрча по скалите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Детството се враќа на тајна врата и открива вишок живот, вишок минато: она од што не можете да се откажете.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Се провлече брзо и тивко низ малечката врата и легна долу, бревтајќи.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

30 Навалија на неа, ја грабнаа и ја понесоа... отпрвин се спротивставуваше, потоа молеше, па заплака... во некаков тунел, соба, одајче, ја треснаа вратата и ја заклучија.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тогаш ги затворија вратите и повторно се зачу гигантскиот звук на дождот што лееше, во тони и лавини, насекаде и засекогаш.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Во кујната силно вриеше некоја вода. Ја остави да врие пет секунди, а потоа со едната рака се фати за наслонот на столицата, стана, ја најде вратата и излезе.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Истрела во бравата, ја отвори вратата и влезе.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Звукот исчезна. Стоеше на вратата и потоа влезе и седна на местото крај него.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Минал денот, па уште еден, и тој ѝ се заблагодарил кај вратата и рекол дека мора да замине, дека ѝ е длабоко благодарен за мелемите, негата и храната.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Кога повторно заѕвони, таа скоро со страв, тивко се прикраде до вратата и преку очилата погледна низ окцето.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

По еден миг подигна очи и, кодку што отвори уста Василопулос и се оџвари на грчки: - Дај го ваму торбичето!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Не грижете се. Јас ќе се погрижам таа да биде казнета и за пример и за страв.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сѐ е тука, - молбено рече Крстовица.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Крстовица со наведната глава оди пред Кузе и, кога влегоа во канцеларијата на управникот командант на Прењес, таа застана до вратата и со уплав во очите гледа во чолакот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Клетата таа, иако шест пукоти чу, не се мрдна од местото – таков е адетот, - туку чекаше со Трајанка на раце да тропне мажот, да ја отвори вратата и да рече: „Ме чекаш ли, о невесто!“

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И кога ловците ја здогледале зајачицата го натерале да го запре автомобилот, ги отвориле вратите и се стрчале кон грмушката.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Што да чинам, боже! (Доаѓа до другата врата и тивко вика.) Нацо, Нацо!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Поарно да го разбудам. (Доаѓа до вратата и внимателно ослушнува.) Грчи ли, грчи!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

КЕВА: Ама, Спиро...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Најпосле, јас... (Оди кои вратата.) Ајде, мечка страв, мене не страв! (Ја фаќа вратата и веднаш ја тргнува раката како ожежена.) А-а! Не бива....

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Во дното двокрилна врата и два прозорци, низ кои се гледа дворот сиот во зеленило.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Прислужникот го боцка со врвот од опинокот и му с`ска: „Мавни се!“ ја отвора и другата врата и застанува пред нас како да нѐ брои.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Оваа ноќ, еве, пак некој греба на вратата и шета по чардакот.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Еден ден кога кравата се телеше со мака и кога ветеринарот Скрез и Цанулица ги немаше долго да излезат од ќералот, Цанул се довлечка до прозорчето од ќералот, и кога ги виде истркалани во сеното, му удри крвта в глава, ја грабна вилата и влета внатре кршејќи ја вратата и забодувајќи ја вилата во бутината од Скрез.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Грдан напна на вратата и ја скрши.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Поканата се оддлепи од вратата и падна на земјата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Се точкаа во долги редици, во синџири, идеа од сите страни, се сливаа во селото како војска на боиште: ги исполнија дворовите, бавчите, куќите; се качуваа по дрвјата, по ѕидовите, влегуваа во одаите, крстосуваа низ нив, се провираа низ цеповите на вратите и прозорците и го освојуваа секое местенце и делче од просторот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но Скрче, кој сето време седеше на вратата и слушаше, го фати и го запре да ја удри Царјанка.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но сега, тазе бистроок, расеано застанувам на балконската врата и безволно си се тешам што темнината сепак не била бескрајна.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Џ се скри во фрижидерот, а полицајците ја скршија вратата и влегоа во станот.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Александар ја тресна вратата и влезе во својата соба.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Во Лион живее внук ми и цел ден работиме математика затоа што тој имаше тест.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ја затвори вратата и седна на каучот, овојпат сам. Музиката на Сати заврши.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Прво, морав да се обидам да се контролирам при испуштањето гасови поради тоа што не сакав да ги разбудам роднините и да ги потсетам сите дека им се оди во тоалет, а уште помалку сакав да ги слушам скоро нечујните чекори на тетка ми како патролираат пред вратата и чекаат да влезат внатре за да ги исчистат моите гомненици од нејзината шолја.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ѓорѓија молкум седнуваше да јаде на правоаголната маса, покриена со омразениот чаршаф кој старицата го обожаваше, чуван со години; таа седнуваше спроти него, го галеше чаршафот со едната рака, како да го чисти од невидливи трошки, го набљудуваше син ѝ и му забележуваше: - Зошто не јадеш од црниот леб?

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Неисчешлан, со неизмиени заби и облечен во стари зелени тренерки, ги грабна кесите што се прелеваа од корупки јајца и мирисаа на паштета, ја отвори вратата и симнувајќи се по скалите ја здогледа неа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Вратите и прозорците морав да ги затворам поради Вардариште“ , тоа е гласот на мајка му.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

По многу кратко време, не поминаа ни дестина минути, тивко ја отворив вратата и ја напуштив собата на Ангела.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

И не чекајќи ни да запре возот сосема, на знак на Белича, обајцата искокнаа на задната врата и преку шините што блескаа од утринската роса, се изгубија во темнината.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

На полјанката имаше една куќа од камен, со дрвена врата и прозорчиња мали како пушкарници.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Понекогаш ми се случуваше да ја чујам како слегува по скалите и како вратата ќе крцне кога ќе влезе во готвачницата каде што спиевме јас и моите двајца помали браќа на постелата зад вратата и дедо ми и баба ми на другата постела, спроти вратата.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Братучедите како да се чуваа да не видат некој срам, се свртеа кон грб кон врата и гледаа преку авлијата кон зајдисонцето каде што небото со стемнувањето потемнуваше добивајќи ја мрачната боја на дното на езерото.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Чакарвелика се печеше овде на сонце и се плашеше од зимата кога ќе треба да се прибере во анот усрамено да го слуша кркањето на вратите и душемињата дури во мозокот.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Го остави послужавникот на столчето блиску до вратата и дојде до масата прво да се поздрави со гостите.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Војникот им ја отвори вратата и пак се истави од патот.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Повторно ја затвори вратата и влезе во просторијата на десната страна.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Едо од Струмица, но иако еве го среде Струмица, имаше чувство дека не ќе може туку-така да се појави кај него на врата и да рече, Знаете, го барам Едо Бранов...јас пишувам роман за него...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Наутро прва стануваше секако ситната Митра, погледнуваше во аголот лево од вратата и голиот грб и големата гола глава ја смируваа дека Дончо сепак се вратил на спиење, па излегуваше да мети пред одајката и да донесе пресна вода за пиење во две стомни оти едната ќе ја потроши Чана, замивајќи си го големото лице и плискајќи се под машките мишки.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пелагија се стаписа на местото, се стаписа од благиот глас на жената и полека, полека, со така да се рече надчовечки напори ја заврте главата и жената влезе во нејзините очи веднаш тука зад вратничката, а со неа и целата градина и куќичката со последното сонце плиснато по белината на ѕидовите, и вратничката се отвора на внатре, насмеаната жена ја влече натаму, ѝ прави пат за да влезат во градината Дојдете, златни, да си поседиме пред мојава врата, со денови, мори златна, да не речам со години, те гледам поминуваш од тука со момичево во рацете и со некоја голема болка во лицето, одамна сакав да те поканам да ми влезиш макар во градината ако не во куќата! и Пелагија нема сили да се спротивстави, таа дозволува мекиот допир на жената да ја води по патчето сѐ до поплочената ширинка пред вратата на куќарката каде што има малечка масичка и неколку столчиња без потпирачки наместени околу масичката и веќе седи на еден од нив, а на другиот до неа малечката Пела, и уште, уловува дека тетката седнува до неа без да престане да зборува Ако си калеша и со црно во срцето, ти си убава, и не знам дали има поубава од тебе, и по лицето ти се познава дека си и добра, твојата појава зрачи добрина! и во исто време претрчува внатре низ отворената врата и мислиш дека оди натаму а таа се враќа со подавалник на кои има чинивчиња со слатко и пресна вода во стаклени чаши Добро ми дојде, златна, во куќава, ајде, касни од слатково, јас самата го имам правено, онде од зад куќи, имам две дуњи, погледни, како сонцето што свети така и тоа свети, како твојата невидлива светлина, златна, како твојата невидлива добрина, златна, а тоа што свети во исто време и боли, мила, твојата невидлива болка, касни, заблажи се, ти ја знам болката, со денови, со недели, со месеци сноваш по уличкиве и бараш брлог оти онаа коруба сега е зграда, ене ја, ги надвишува сите куќи и вие морате да се иставите од таму, е, златна на тетка, не знам зошто, ама моето срце те одбра тебе, така да знаеш, те одбра тебе и оваа топка радост и оваа жолта заштита, вие да ми бидете радост на старост!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Перса си отиде прво во кујната, долго од таму се слушаше тропот на чинии, а после скрцаа вратите и сѐ се смири.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Мајката Перса од задниот дел на градината донесе малечко емајлирано ќумбенце и кога си дојде на своето место веднаш десно до вратата и кога се наполни со дрва, ја наполни одајката со топлина која чиниш доаѓаше директно од срцето на мајката Перса.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Насмеаната жена не само што ја наслика онаква каква што и самата се гледаше (негде длабоко во срцето), туку си направи и слика за себе, само што Пелагија требаше да ги одбере расфрланите зборови од татнежот и да се заклучи дека тетката Перса ( Името ми е Перса, рече) не била од секогаш сама, туку имала добар сопруг, името му било Панајот, бавчаванџија (Ми стопанствоно Острово половината беше наше), господ ги дарил со мома (Елена мајкин изгор, лична како тебе, мила), ама пустата војна ги однела и двајцата, и токму тука, на овој дел од разговорот тетката Перса ја грабнува малечката Пелагија и почнува да ја гушка и да ја бакнува, (Златната она на баба, дојди ми миличка да те помилувам!) и продолжи да кажува дека оваа малечка куќарка е голема за неа самата, а знае дека барала некое местенце за да се прибере со момичето, рече Оваа одајка од десно што гледа на страната на кај Острово ќе биде за мене, а оваа другава, од оваа страна, што гледа на кај зградата за бегалци нека биде за вас, и продолжи На кучево ќе му направиме куќичка во градинава! и ја отвора вратата сѐ уште стискајќи ја Пела на градите, ги внесува во претсобје големо колку нејзиното подрумче во кое се пулат четири врати и Пелагија нема време сѐ да собере во своите очи оти тетката Перса веднаш ја отвора вратата од одајката која со едно ама големо прозорче гледа на кај фабриката и на кај зградата на бегалците.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пелагија долго стоеше пред влезната врата и просто се зачуди што го слушна гласот на мајка Перса скоро во ушите Си заминаа?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Се потпрев на врата и чекам да угаснам.