Мислам на оној неочекуван момент, кога прогонетите не по нивна волја ќе се најдат пред непознати патишта.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
„Не, не плачи Луцијо; овој свет за мене без тебе е безвреден, и затоа си одам, и ќе бидам нешто друго, оти и твојата партија од мене бараше да бидам нешто друго; но јас по божја волја ќе се видоизменам, а не по желба на човек; оти јас веќе некогаш порано сум бил и момче и девојка и грмушка и птица и лушпава риба што од морето скока...“
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)