воздух (имн.) - нема (гл.)

Ноќта помина, денот-година одминува, времето се растура, заминува низ мене, но кога ќе шепнеш тука сум до тебе, кога ќе ти речам среќа моја си, а ти ќе воздивнеш - и ти на мене, срцето бие, воздух нема, умирам, прекрасно вака, конечно будна, вистината, топлината тука е, на ниту едно друго место, освен во прегратките твои, до срцето твое, каде јас престојувам.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Кога размислувам, стравот ме стега. Послушај ме, од стравот воздух немам. Затоа бегам. Во бестрашност. Денес. Сега.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Ги ослободувам градите од воздух немајќи кого да прашам до кога ќе ме присилуваат на најневозможни чинови само заради тоа моето досие да порасне.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Воздух немам веќе, се задушувам!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)