Според сфаќањето на Штраус и Момзен, човекот е заробеник на своето потекло, а неговата самобитност е проста илузија: дури и во најскриените ќошиња на својата внатрешност тој е проникнат од историјата што ја наследил, од јазикот со којшто зборува, од општеството што го породило.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)