Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Исправен, горд и посветен на службата, облечен во сјајните високосвештенички облеки, со крстот и двете панагли на градите и црната пана-камилавка, го потсетуваше на оние денови кога ист таков, застануваше пред германските команданти им делеше лекции од највисока, сега му се чинеше дури небесна етика. За митрополитот Хрисостом пак, градоначалникот Лука Карер беше олицетворение на моралот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во своите нови молитви, духовникот се заблагодаруваше за неповторениот божји дар, од името на сите спасени, завршувајќи ги молитвата со зборовите: „Твојот слуга Хрисостом од длабочината на душата Ти благодари што Го почести да го почувствува слаткиот вкус на победата на Доблеста над секоја овоземна припадност”. Во свеченостите на островот, владиката и градоначалникот учествуваа години потоа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- Што си рече понатаму? - го поттикнуваше таа дијалогот, макар што повеќе уживаше во тоа што тој тапка во место одошто во вкусот на вињакот чија чашка само ја лишкаше.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Па, па... - почна да пелтечи. - Па што, па? - Па има вкус на млеко... Хм, може да се јаде.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

за познатиот хермафродит Ann Malreaux која самата себеси се оплодила и сега очекува дете; можам да ја прочитам автентичната исповед на канибалот на кого децата му се најомиленото јадење на менито бидејќи имаат вкус на риба...

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

„Облачно претпладне во јули. Вкус на пепелта лета низ воздухот; - мирис на дрво што се поти на огништето, - натопени цвеќиња, - опустошени шеталишта, - зошто веќе да не дојдат играчките и темјанот? “, ќе наслика Рембо во неговите „Изреки“ и ќе продолжи: „сум оптегнал јажиња од камбанарија до камбанарија; венци од прозорец до прозорец; Златни синџири од ѕвезда до ѕвезда, и играм“.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Сакаше да го достигне вкусот на „тикушот“ што се месеше во нашиот роден крај во куќата на самиот брег на Езерото.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Крвта има вкус на превриено грозје и полна е со трепетливи ѕвезди.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Некој внимателен социолошки попис на дадено население може да даде подробни и точни информации за вкусовите на поединците, а може да даде и табеларен приказ на варијациите во она што им се допаѓа и што не им се допаѓа на припадниците на одредени демографски подгрупи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Нѐ омеди и оживи таа привлечлива, раскошна и занеслива сласт во која ги имаше вкусовите на сите фурни.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Со себе ја носиме топлата сончевина и синилото на небото, зеленилото на шумите и одзвукот на ѕвонливиот ветер, мирисот на пчелинокот и чембрицата, опојниот вкус на зрелите шумски јаготки и желбата што тука, под ведро небо и под сенката на бадемите не успеав да отспијам и да отсонам дел од детските спомени и најскришните копнежи и таги.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таа треба да си ги зачува своите интереси таму, па и ако тоа зачувување не ќе биде по вкусот на „самостојната” и „национална” политика.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Вкусот на темјанот може да биде исто толку брутален, како што може да биде божествен загризот на гнилата крушка.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Кај женската сѐ беше во фасцинирачки димензии – и очите и усните и нозете, а колку што можев да перципирам, таа, по вкусот на Хорацио, беше очевидно напредна личност.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Сега знаеше дека биле најави на поголемата бура, но тогаш (пред само неколку месеци, но како да било многу одамна) мирот околу него имаше вкус на вечност, а луѓето живееја како таа вечност околу нив и нив да ги сторила недопирливи и бесмртни.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тие сосем не се по мојот вкус, ниту по моралниот вкус на нашата организација.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Оваа ноќ остани во прегратките, да го слушнеш ритамот на моето срце, да го сетиш вкусот на мојата искрена љубов...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Го доби дарот што го посакуваше, - сочен бакнеж со вкус на тешко вино и чоколада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Забранетото овошје отсекогаш ѝ беше послатко иако понекогаш имаше и вкус на пелин.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Беше едно мирно срнче во неговата одајка, а тоа траеше сè додека таа тупаница живот не го сети вкусот на солта. Тогаш тоа скокна.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Волкот ги имаше во својата уста лигите, што ги носеше во неговаот сон вкусот на нивната крв.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- За кого говориш, Лозане? - За него. Го закла волето, сега мисли дека јас ти кажав за тоа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Живот: на секој чекор стапица, во секоја стапица 'ртенка на умирање, во тоа време кога се имало вкус на мртва трева и на безнадежност и кога заточениците на студот го заборавале мирисот на тревата вратика. Црна земјо штура земјо...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го шмукав јазичето со мирис на ркулец заглезден во влажна почва и со киселкаст вкус на штотуку зазреана мушмула, чувствувајќи ги на образите усните со кои на горниот и долниот дел во една колку вистинска толку замислена точка, се спојуваа нозете на Ема, и тогаш ми се чинеше дека тие усни, кои никогаш не кажале ништо, ниту ќе кажат некогаш нешто, а толку многу знаат да кажат, и толку многу сакаш да ги чуеш барем еднаш да проговорат, без оглед дали ќе те фалат или ќе те кудат, ме подземаа со слузта што благо ме облеваше внесувајќи ме навнатре со сѐ позабележливото поткревање на телото што лежеше под мене, со можеби инстинктивното поткревање нагоре, и повторното спуштање, во ритам што беше дел од нашата игра, од нашиот живот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Си легнав со вкус на ментол бонбона, на Boogie del Banco Rojo, на распроѕеваната и пепелава мама (каква што е таа кога се враќа од забавите, пепелава и поспана, огромна уловена риба и толку што не личи на себеси).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Со два и една согласка (ама, ода), со три согласки и еден вокал (бран, крем) и повторно стихови, месечината слезе под топилница во својот полисон/корсет од нарди, детето ја гледа, ја гледа, детето упорно ја гледа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Си дозволив минерална вода, за да го исплакнам сувото грло од блуткавиот вкус на цигара.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ова е за твое добро, Исусе.“ Отец Симеон опцу со разлеана крв во устата бессилен да се извлече од клопката. Јазикот му го жежеше опор вкус на ’рѓа.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Кај луѓето во егзил брзо во свеста проработува системот на асоцијации, заедно со обземеност од интуиции.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Нашите пријатели нѐ канат на последната средба за османизмите во гастрономијата, во балканските јадења, ќе дискутираме и вечераме, теоретски и практично ќе го откриваме вкусот на задржаните османизми.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во гастрономските листи на цариградските султани се наоѓале имињата на најдобрите јадења од четирите страни на империјата, се мешале зборови и вкусови на јадењата на Ерменци, Грци, Черкези, Евреи...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И ти би можела да се вклучиш во вечерата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Подобро дури и од вкусот на кафето беше свиленикавата густина што му ја даваше шеќерот, нешто што Винстон речиси го беше заборавил по годините со сахарин.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

По повеќегодишното пиење џин, всушност, вкусот на виното одвај го поднесе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Од некоја причина, тој секогаш си замислуваше дека виното има интензивно сладок вкус, како вкусот на џем од капини и непосредно опијанувачко дејство.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Продолжуваше да живее во мојата свест, со вкусовите на кашите на сиромаштијата, на потпеченото тесто, извиено во чудесни форми од нејзините вешти прсти.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Неговата маѓепсаност од надареноста на мајка ми, особено во кулинарските вештини, ја имам забележано од поодамна, всушност од оној ден кога по конзумирањето на убавото парче од Пасхата што ја беше приготвил татко ми за Воскресение, Лев Петрович очигледно задоволен од вкусот на празничниот колач изјави дека некогаш некој ако предложи да се постави или да се изнесе на пиедестал она што е најполезно и остварува највредни резултати во секидневието, тој без двоумење ќе се заложи тоа да бидат рацете на жената што умеат да создадат толку многу вкусни јастија наспроти трапавите и секогаш лошо приучени мажи кои на животот и не му прикажале ништо друго покрај она нивно необмислено незадоволство што неконтролирано го истураат насекаде околу себе.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Пријатен вкус на јазикот. Ги слушам звуците на гласовите.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Неколку години потскокнуваа како жаби, а во жешките летни денови го бараа татко си што седеше под јаболкницата, ги ладеше со свои-те крилја и им раскажуваше диви, ѕвездени сказни за облаците-острови, за небесните океани, за превезите од магла и ветер и за тоа како вкусот на ѕвездите ти се топи на јазикот, како прилега тоа кога како камче паѓаш од Монт Еверест и потоа се престоруваш во зелен цвет, кога крилјата ти се расцветуваат еден миг пред да го допреш дното!

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Зашто улиците беа како еден огромен јазик, и додека луѓето минуваа по нив вкусот на нивните ѓонови се впиваше во длабините на камените пори за да биде испитан со лакмус.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Земајќи парче од располовеното јаболко,таа го гризна, и предадена во прегратката на момчето, за прв пат го сети вкусот на хазардот.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Капки со вкус на малини како кога си заминува летото. Капки со едно име – убавина.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Белки ќе се најде доволно очај за вкусот на новите зборови и сетики оној олук на нашето старо место ќе престане севезден да тропа.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Пак студи во Москва и пак ми треба твојта прегратка. Многу ми треба таа прегратка со вкус на цимет.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Освен површините со пиперки и домати, имаше други со бланучки опојно миризливи и благи, а кога тие завршуваа се појавуваа јаболкца петровки што го немаа вкусот на бланучките, додека ѕарѕалините онака убаво пожолтени и со темни дамки од сончевата страна имаа уште поубав вкус и од бланучките, па сѐ до црешите, праските, грозјето.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Не ни е недостижно тоа тиркизно небо, ново изгрејсонце, бакнеж со вкус на малина, хоризонт со боја на циклама, ново заљубување и надеж за убав почеток.