Јанческата гостинска одаја, истата онаа во којашто во оние одамнешни времиња, набрзо по населувањето на првите Турци во Потковицата, дедото Јанче, за да ја одбрани од `Рслан бег, ја нагрди Руса и веднаш потоа се штукна од умот и по два дена го најдоа удавен во вировите на Голема Вода.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
17. Сега е само зборот негов дом и дом на секој на помнежот што му се радува Не беше тоа патот што води од ништото во ништо Трепетот на крвта се провира под божилото на светлиот лак кон пределите идни на биднината Го изоде тој патот на правот ѕвезден свој расеан во темнината Очите негови гледаат и болот отаде штама и болот како во огледало ликот што му го враќа со невените на надежта Среде нив зората таа убавата посестрима во прегработ го пречекува на недоречените зборови И тој провирање меѓу ридја и луњи низ градини пробудени и вирови на пронајдениот збор станува онаа светлина што го пројаснува мракот и ја открива прелагата темна на смртта Зборот е сега негов дом Дом е на светот низ кого песната оди и раскражува за муграта и виделото што виши со помнежот над ништото
„Елегии за тебе“
од Матеја Матевски
(2009)
И навистина, академијата беше некој вид на мрестилиште во кое многу „лососи“ ги положија своите икри и својот млеч за како што тоа и во природата бидува, да се распаднат во некој од вировите на академизмот.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Браќата се исправаат. Сѐ што и да посакаш. Би влегле ли во вировите на рекава?
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Во кое вирче на улицава шлапнаа зборовите, брзајќи да побегнат од мијачите на мисли.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Плачеше од бес и знаеше дека гревот што ќе го следи ќе го фрла секогаш во нови вирови на грев.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
4 На неодмрзнатото небо се движеа на свое гумно девет орли, се лизгаа со вкочените крилја по сивотијата и беа слични на дршки од секири во бавен вир на река што негде, на патот, бришела варовник.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Така беше. Накиснатите нозе ми беа врели.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Од нашите солзи може да им се направат големи вирови на децата, вели, и сиот век во вода да го починат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)