викање (имн.) - се (зам.)

Јас викам, тие ме гледаат и од викањето се разбудувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од викањето се разбудија и другите селани, дотрчаа со садови, се предаваше водата од рака на рака, се правеа синџири од луѓе и се фрлаше водата; но нејзиното мало количество како да го потсилуваше огнот; некои од луѓето што беа похрабри, потпреа скала на ѕидот од куќата и се искачија на чардакот фрлајќи вода за да не се зафатат одаите и чатијата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Викав и со викање се разбудив. Видов како другарите од интернатот ме држат за раце за да не излезам надвор.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Профим избезумен викаше: помош, помош, и така со викање се будеше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)