веѓа (имн.) - надолу (прил.)

Потпирајќи се со грбот на ѕидот и фаќајќи ги направо сончевите зраци, чувсвуваше како да излегол од подземја, мижурка со очите, ги спушта веѓите надолу и се брани од сонцето кое обилно ја растура светлината да го надомести сето она што досега го пропуштило.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)