Свикнала на осаменички живот, на дивина што се одржува во вечна тишина.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ноќта е црна постава на денот што се превртува како маскарада Таа е темната утроба на гласот што низ сите ѕвезди везе молчење Најмногу ги сака постелите кревки сред шумниот мирис на боровите Интимна е тогаш и гола како страст што низ смеа мами вечна тишина Па ако тлее нешто живо во неа ќе пеам што мртво не е уште сѐ
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Девојката не го разбрала и се повлекувала пред суровата лузна на бледото лице.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)