ветка (имн.) - на (предл.)

Од југ доаѓаше млака топлина, плодоносен здив од кој селанската крв се смирува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ветките на дрвјата смрзнати, крцкаа, пукаа, се дробеа како стакло.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ветките на смреките веќе не беа збрчкани суви коски на непознато животно од предискони.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)