ветер (имн.) - кој (зам.)

Добро знаел Хадријан дека има еден црн ветер кој доага од една густа дамнина и кој никогаш не може да го стигне - животот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
На коњот сѐ уште стои неодврзано седлото на императорот сосе попрази и сосе узенгии, и голем свиток стои во торбата - испишан со ракопис на Хадријан - sacra populi lingua est.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Да не беше овој црн ветер кој сега безмилосно пустоши низ мене и јас, како и Кафка, ќе помислев: не паметам време во кое некогаш бев жив...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
1. Да пловиш или леташ Исто е, штом си вон од себе, Излезен од својата кожа, ум, Ако си небесен друм, Упатен кон Севишниот дух И ти дух си, невидлив, молчелив Делче од бескрајот од етерот Од ветерот кој те носи, носи, Тогаш што си? Небитие?
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Во долот каде сѐ уште царуваше темнината, одекнуваше завивањето на ветерот кој сакаше нема да ја растера од тука, истовремено известувајќи ги сите божји суштества, дека се случило долго очекуваното зло, но и дека зародишот на љубовта паралелно се случи.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Надвор врнеше дожд со ветер кој удираше по џамовите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Музиката е одамна стивната. Од сето музицирање над Леденото Езеро останало само штрбавото свржење на ветерот кој од потта што извираше на лицата, беше си почнал да навезува бел превез.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Се чинеше дека нема крај на денот, нема крај и на ноќта и од морето не престануваше да дува студен и силен ветер кој високо ја дигаше водата и не прскаше со солило.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И оттогаш, секогаш кога животот носеше студ од кој ми се смрзнуваше душата, јас му се надевав на оној топол ветер како на мелем.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нешто како топол ветер кој се појавува да згрее тогаш кога во животот најмногу студи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)