ветар (имн.) - му (зам.)

Ветрот му го гасне чкорчето и тој ја запалува под шинела, под пазува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Обично со часови така стоеја со летната глава, како некое младо, тенко цвеќе на кое лошиот ветар му го скршил стебленцето, па се свиснало, вене. (Но можеби тоа доаѓаше и од гладот) Особено тоа се забележуваше кај девојченцата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Студен ветар му ги штипаше нозете, вратот.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)