ведрина (имн.) - поаѓа (гл.)

Двосмисленоста на смртта дадена им е на божествата и на змиите, а од нив, во двојните гени од минатите постоења што ќе ја хранат смелоста, и на осамените витези, кои со блескава ведрина поаѓаат кон неизвесноста.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)