Токму над ископачените букви кои самиот ги вдлаби со сопствената рака.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Во пишувањето тоа се одвивало со помош на таканаречени „детерминативни“ слики кои се ставале зад напишаното, и му давале смисла, а самите не се изговарале. (Ibid.,стр. 18): „Кога египетскиот збор кен треба да значи „јако“, зад неговиот алфабетски напишан глас стои слика на исправен маж; кога истиот тој збор треба да изразува „слабо“, зад буквите кои го прикажуваат гласот следи слика на стуткан, омлитавен човек.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Се прашуваме дали, ако Кинеското дрво ни значеше исто како и нему (како и морскиот брег и рамницата во близината поради која мисли дека светот е тркалезен, Црнците, шумата, ослободената пијавица и мочуриштето кое се граничи со гробиштата и игралиштето, црквата, неговата куќа, олеандрите, палмите и комарците, дабот кој има лулашка направена од автомобилска гума, лулашка која треба да се поправи, вилицата на ајкулата, школките од левата и од десната страна, и гризот за доручек) - па, само се прашуваме.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Околу скелетот имаше расфрлано пари и едно светлозелено парче стакло, со некакви преплетени букви кои правеа облик на крст.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Но сѐ кажа дрвото, сѐ видовме: на кората од тоа дрво беа наресани, како слики убави, сите букви кои Стефан Писмородецот ги беше прогласил за свое видение, за род и пород свој.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Седеше гледајќи во една недовршена слика (што е еден од начините на кои работи): сите бои во изобилство; зборови црвени, жолти и плави, исечени од дрво и прицврстени вертикално на работ од две одвоено затегнати платна, а на нив се напишани букви кои како да се нивни рефлекси; една буква не од дрво туку од неон; дрвени букви со магнети кои овозможуваат зацврстување и промена на положбата на предметот - конзерви од пиво, кутија за кафе, сликарски четки, нож, без вилушка и лажица, ланец и калем.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Демонстрација: она што бараше двајца уметници, сега Џонс го прави сам и во исто време. /Се одвезов до неговото студио во градот.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)