Секој, освен можеби месечарите, наполно би се изгубил.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
3. Парадокс
Ако „Бог ја знае мерата“ на бесмртноста
и на злото кое „расте и зрее“19
тогаш нека гугне
зошто бројките се зголемуваат
а бесконечното се наближува
кога – о, парадокси! –
„секој ден сме сѐ повеќе во загуба“20
нека објасни
-богат со средства и начини-
кој ги благослови човекомрсците
та в оган фрлаат сѐ живо и диво
да му се сотре семето на семејниот
Матери?
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Оваа бројка се совпаѓа со познатата статистика на В.К'нчов, според која Солун имал 118.000 жители, од кои Евреи 55.000, Турци 26.000, патријаршисти 16.000 (повеќето Грци), егзархисти 10.000, разни - 8.500.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Без нив, потребно е само да се спуштат ролетните и да се изгасне светлото, и по извесно време, ве уверувам не подолго од три дена, и најиздржливиот би заборавил колку воопшто време поминало, а не дали сме ден и ноќ, или уште колку има до вечерниот „Дневник“, или до која бројка се доближува дебелата стрелка.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)