брат (имн.) - му (зам.)

Веќе поучен од претходните искуства - например, од успешната Хазарска мисија, Константин темелно се подготвува и за оваа, ја создава првата словенска азбука според постоечката грчка, преведува неопходни богослужбени книги и заминува во Моравија.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Престојот во Моравија долг околу три и пол години за Константин и за брат му Методиј се претвора во победа над мислењето за тројазичноста на Богослужбата, со воведување на словенски јазик во Црквата и со постојани спорови со месниот клер, кој неуморно ги попречува браќата во нивната дејност.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А кога еден од постарите браќа му рече дека е кандидат за прием во партијата, татко ми не реагираше негативно, како што можеше да се очекува.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Имаше и други сточари и трговци - Науме Поцо, Серафим Кочов, Дудо Стефан од Маказар, Борис Цибале, Куно Пило и брат му Анѓелко од Сопотово, Иван Попчин од Далјани, Реџо Зега, Мулаим Пашко, Албанци од Кажен, Суљо Муча од Рободанци.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Чичко ми Цане... Се запознавме во Мичурин кога ми ги менуваше пелените.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Беше како да го купил неколку дена пред да дојде, а всушност истото го носеше и на венчавката на брат му Трајко.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Другата е искитена и подредна со поинакви и попривлечни работи што при прво влегување збунуваат и занесуваат: ѕидовите, масичките, прозорците и ќошињата се искитени со сликички од секаква големина и изработка: чоколади, од весници и списанија, божиќни и велигденски ангелчиња и светци промешани заедно со татко му на Колчо кога бил војник, со брат му на Танаса, со мајка му на Васе кога била невеста, со татко му на Колета кога го закопувале и, најпосле, со дедо ми - кога на некоја веселба во рацете стиска кренато буре.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
— Овие пари, петстотини лири, ми ги дадоа Трајко и Толе да ви ги предадам за пушки — им рече Крсте на Грабула, Бајракот и брата му Алекса и им го подаде црното шамивче во кое беа врзани.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По излегувањето од Алимасковци, Бајракот се наврати кај Бабовчето и овој го внесе во визбата да му соопшти некаква новина од Мариово.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А Јован Пантовски не се врати веќе. Изгледа го одложија купувањето со браќа му за идната пролет.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И така, со Влатко се запишавме во мандолинскиот оркестар.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога по некој ден бев кај Влатко, од брат му разбрав дека во оркестарот можеш да се запишеш дури од петто одделение.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Откако заврши основно училиште, брат му се запиша во средно градежно, а таму немале мандолински оркестар.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во него свиреше брат му на Влатко, мојот најдобар другар. Со право Влатко многу се гордееше.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тој ја наследи мандолината од брат му.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Всушност, кога Јан Ван Ајк би сликал и со урина и измет, резултатите би биле исто така генијални, но паметниот Јан ван Ајк и брат му Хјуберт ги користеле своите најдобри можности - и гледај ги тие фантастични ремек дела во кои ингениозноста на шармот се натпреварува со генијалната длабочина на идејниот контекст на тие умови...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Го мачи фактот што го суредија брат му па автоматот му го подига моралот. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 113
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Претпоставувам дека и на Ван Ајк, кога заедно со брат му експериментирале со производството на бои, исти такви дежурни арбитри му велеле: „Каде бе, братко, уметноста не е технологија“.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
„Овој плати за Караман!“ - мислеше. „Не стигнал далеку, а сигурно и неговите браќа му помогнале да го заврши животот. Го распарчиле некаде во коријата.“
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа силно го потресе Мусли бег; тој, единствен, имаше сигурна причина да верува дека вината и гревот за злосторот над Акиноските паѓа на душата на Арслан бег и на брат му Салија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но со тоа не завршија страданијата на Петара и на браќа му.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, таму било запишано дека Костадин Дамчески, Лазор Перуноски и Атанас Јанчески Цицко, брат му на Бошета Јанчески (животниот пат на Бошета, поради една изненадна околност, уште од истата ноќ зеде друга посока, го однесе далеку од Потковицата и никогаш уште еднаш не го врати назад) скриени во житјата на реченото место го издемниле Хаџи Ташку со дружината и кога овие им се доближиле на само педесетина метри истрелале сите тројца наеднаш во нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И додека Боше и брат му Атанас Цицко ги нажапчуваат капаците, откако пред тоа првин ги отвораат, а потоа и ги затвораат џамовите, (за тоа малку време во одајата шибнува студен воздух и за час го растерува чадот од цигарите и мирисот во восокот на свеќите) тој намерно зборува полека, намерно развлекувајќи ги речениците, за да остане помеѓу зборовите празнина во којашто, се надева, другите ќе имаат време да се досетат за што зборува и да размислат за тоа што зборува.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Арслан бег и брат му Сали бездруго сето тоа ќе го протолкуваа така како што единствено може да се протолкува, дека е извршено за нивни инает, па постои опасност и двајцата да ги погубат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, на 26 септември 1371 година, стар стил, на река Марица кај местото Черномеј, војските на кралот Волкашин и на брата му Углеша, деспот на струмската област, се судрија со турските војски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Испитувачки гледаше во лицето на брат му и на него не виде никаков знак од она што зрачеше на неговото сопствено лице.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дали тој навистина му завидуваше на брат му за спакуваниот ручек во кутијата или тоа беше само предупредување, претчувство за откритие што требаше да се случи скоро.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Даниел го виде силното тело на брат му како излегува од јамата и го обзеде чувство на гризење на совеста.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Даниел брзо почувствува дека очите на брат му се вперени во него, но ни очите, ни лицето на Френк не објаснуваа што размислуваше тој.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Френк се плашеше брат му да не е маѓепсан.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Френк се надеваше дека тоа е само еден период низ кој минува брат му и дека наскоро ќе го преболи тоа и ќе си ја врати поранешната трезвеност.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Оддеднаш фигурата на брат му, која лебдеше пред неговиот засенчен вид и нераспознатливост, стана реална, широкото и искрено лице со својата природна добрина и љубезност се појави од замаглената светлина.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Неговите очи ја разгледуваа раскопаната земја и застанаа да се одмораат на подножјето на кулата за екранот, каде што брат му Френк и тројца од луѓето на Ангелоти лежеа на бетонските блок-темели.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Звукот на гласот на брат му, добрината што зрачеше од неговото кротко лице и од неговите бистро сини очи, длабоко проникнаа во Даниел и допреа некој таен внатрешен приклучник.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Френк беше поинаков од брат му, комотно можеше да ѝ припаѓа на друга националност, личеше на родот на мајка му.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во меѓувреме Даниел се прашуваше дали брат му, во изразот на неговото лице, го забележува отсјајот на она што жареше во него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Присуството и физичката форма на брат му, звукот на неговиот глас, неговата кроткост, добродушното лице, цврстиот и отворен поглед на неговите очи, за кратко време ја оттргнаа илузијата на безвременост, и на минатото столетие му ја дадоа хронолошката димензија.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Даниел веднаш виде дека брат му Френк го размачкува малтерот врз еден дел од сенката на девојката, што паѓаше врз ѕидот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој ги виде, главата и рамената на брат му како се провираат од јамата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дали брат му го сожалуваше, дали му беше жал за него?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Директниот и искрен поглед на очите на брат му досегна до него со магнетна моќ и го разбуди неговото битие од чудната рамнодушност.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И брат му не беше таму.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој појадуваше и сакаше да вози до работа без брат му. Тогаш беше буден.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Оживеа од слатката надеж дека брат му ќе умре, се насмевна и ги протри рацете.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Биле уапсени, обвинети како соучесници во атентатите и доведени во Солун над 20 души, меѓу нив: Ѓошо Попјорданов - татко на Орце, Петар Попјорданов - брат на Ѓошо, Иван, Илија и Гиго Попјорданови - синови на Петар, Илија Малинкин, Алексо Минов (Канино), Лазо и Никола Органџиеви, брат му на Тодор Органџиев - Ѓошо, зет му Тодор Ванов, Иван Бошков, Ангеле Кирков, Диме Ничев, Гиго Шарлаганџијата.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Зар слободата за вас да страда, ко што страдаа луѓето од власта, ко што страда Алајко, брат му Иљо, внук му Коце, ко што страдам и јас?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А што поседува тој: опустената родителска куќа (во која брат му, обземен од итрите планови на евнусите, ниту наминува) нема кој да ја чува.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Имаш некој динар, педер?“ беше прашањето по кое знаеше дека таа вечер излегува со девојката, а кога ќе го прашаше: „Кога си утре на училиште? “, знаеше дека брат му сака да ја донесе дома и да бидат сами, за да водат љубов наутро во собата која ја делеа двајцата, додека тој е на училиште, а неговите се на работа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Така, веќе две години откако се врати дома, брат му обично спиеше до пладне, ручаше со неговите кога ќе се вратеа од работа и излегуваше секоја вечер до доцна.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Немаше млеко, па се чекаше од рана зора за она малку што доаѓаше, а брат му одвреме-навреме од некаде носеше млеко во прав за бебето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Мајка му си ја поткаса усната кога брат му кажа дома дека решил да се жени зашто девојката му е бремена.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ошол дома на ноќеф, преспал ноќта и утредента, коа се разбудил, го прашал брат му: „Како помина, брате, ноќеска? Дали спа лесно?“
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Кај покажуваш глава, главо букова, вели брат му, Дејан Деспотоски, и продолжува да пука како ништо да не било.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги наовчиле колите со брат му, со Мирчета, и тргнале на пазар со платици, со плужици, со ќумур...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Луѓето се бореле и со нокти и со заби, за една глава барале две: на малите народи една глава им е поскапа од три непријателски; ќе убиеш тројца, четвртиот тебе ќе те доака; ти гниеш во гроб, тој делка дечиња - тројца браќа му загинале, четири дечиња ќе изделка; ти ни род ни пород, тој сѐ може.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Попчето може пак да доведе некои браќа на оној Сафет-бег, на брат му.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така тие го сардисале гратчето со пушки и топови: истрел - крик, писок на сабја - писок на пресечено грло.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Го носи на душа покојниот Борис Калпак и виновен е за сѐ што се случи вчера. - Виде како ги исклавме оние што дојдоа да се колат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Цела ноќ се распрашуваа за роднините, за брат му, тате, мама, чичо, за челадта, за живеачката, сѐ до првите петли.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бидејќи беше на училиште, Томо во присуство на брат му Јордан, беше однесен во Скопје.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Прекрасните песни брат му го прославиле.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Ти си тој глас што се прославил? – кркорејќи, праша рапавиот глас.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Од неговата песна процутела гламна, сводот облачен од сто сонца пламнал.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
По него од тага запеал брат му близнак.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
За миг, чиј живот е долговечен колку и една искра, колку и светлоста на ѕвездата со бела опашка, минаа пред неговиот вид призраците на една иднина независна од него: Јана со набрекнати дојки и детска количка пред себе, и тој, Иван сиот покриен со мирис на пелени и загорено млеко, и дождалците зад широкиот грб на богот Мирон, и брат му со нова и тешка кожена торба под мишка, и тие, бројките од Нојовиот ковчег, весели и насмеани победници над една рапава смеа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Брат му ја заклучи фиоката и се исправи. „Зошто не на планина?“ Очигледно сакаше да го заврши разговорот. „Тоа место е слободно од утре.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се насмевна сакајќи да избегне да се поздрави со нив брат му го виде, иако му се чинеше дека очилата над чудните, немирни очи се замаглени од замисленост.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Брат му во тоа време беше пекарски помошник и не пиеше. Не пиеше ни подоцна.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во неговиот дел на Нојовиот ковчег стоеше брат му повеќе званично отколку комотно и го мереше со млака љубопитност. „Дневниците не ми беа високи во смоларата“ , покажа кон креветот Отец Симеон; го нудеше да седне.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Здраво“, рече збунето брат му и застана. „Вие веќе се познавате“, покажа со главата кон девојката. „Здраво“, рече и самиот. „Секако дека се познаваме, ако она, денес, беше запознавање.“ Околу нив се буткаа гласови и лакти, тие и самите отпор во лаките за удирања, беа безгласни.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не сакаше да се збуни, да ја издаде својата изненаденост, да биде уловен и од брат му, како што беше уловен од себе си во тоа ситно, мало, безначајно откритие. „Навистина, глупаво е да се сметам за зрнце песок, за отпор на твоите води.“ Неоскрнавената белина на новата превивка на неговата рака неодоливо го привлече погледот на брат му.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Еден вид проклетство; за да сокријам во себе некоја одамнешна вина. „Кажи, си пиел ли?“ Брат му го крена погледот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И пак очите на брат му беа нејасни зад дебелите и нељубезни стакла.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Брат му го забележа тоа; се заджа да не ја прати во неврат својата стрпливост. „Една стрнка моли за прием, другар началник“, понизно рече девојката со толку слаб глас што изгледаше дека говори од зад некој ѕид. „Нека причека“, рече брат му и ги собра актите во фиока.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Тогаш запри ги водите“ , бесно пламна брат му и отиде како што дојде, темен, подгрбавен, со големи очила на ковчестото седло на носот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Среќен е што е брат му в болница и што оваа кобила е само негова.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Крај нив минуваше брат му сам и замислен, со кожена торба под мишка, некако сиот намален и ’рскавичаво смекнат.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Дојдов тука“ , рече брат му. „Ти знаеш дека не пијам.“ Беше изменет и изгледаше како некој друг, непознат за Отец Симеон; имаше закажарени дамки на образите, проредена, нејака коса, тапа брада под белите усни.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Оној што ја изврши операцијата над ранетиот илегалец?“ „Оној што го нишанеа валтерите на германската блокада“ ,се згрбави Отец Симеон. „Оној што го уби агентот.“ Очите на брат му гореа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Беше сплеткан до грклан во своите врвици што водеа кон нигде. „Решуваш гатанки, другар брат?“ Брат му ги стегна јазлите на тие врвици. „Сѐ е решено.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Чкртајќи на салфета се сетил дека на брат му, рок-музичар, му треба фонт Маргина 36 179 за постер на бендот што воедно ќе го рефлектира карактерот на бендот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Адресата во горниот лев агол беше од брат му Ташку кој живееше во Филаделфија, Пенсилванија.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
По онаа бура, по оној гнев на Симона, повреден од тоа што Лена не му се дава, ранлив кога беше во прашање брат му Борко заради чувството дека предноста и грижата и на родителите и на другите била секогаш свртена кон него, а тој божем запоставен, а сигурно и заради внатрешната потреба да го симне од себе товарот на едно сведоштво на злостор, по таа бура, значи, по тој гром што ја удира Лена, таа го врти мојот телефонски број што бев ѝ го оставил кога летото, пред можната прослава на јубилејот на браната, ја бев посетил кратко во Долнец.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Симон, кој како дете, и дотогаш земал по некоја задача да однесе ова или она, до ова или до она место за борците, таа ноќ се случило да се најде кај брат му Борко, кај командантот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Таа пот што ја даваше таму, да ја дадеше како помош за носење материјали до гробот на брат му, ќе беше работата што ја презедов јас, каде-каде напредната.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А сепак, Симон морал да знае дека брат му му ја дал онаа плата за чувар на трансформаторот. Тоа морало да го мачи.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А и друго: Ни еднаш не го спомна брат му Борко!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Му велеше на брат му Тане: - Напи се, нацврцкај се, па ќе видиш дека ќе ти биде полесно.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И Оруш варџијата продолжи да добива писма од брат му Тане во кои сè така му пишуваше како и порано: дека чадот иако запрел, вулканот е подмолна ѕверка, дека тој само привидно е смирен, и ќе избувне кога луѓето најмалку ќе го очекуваат и ќе му се надеваат - но Оруш писмата не ги отвораше, туку како што ги примаше - така ги гореше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Оруш тргна на шишето, и кога брат му одново продолжи да му зборува, им свика на мајсторите да запрат, да си одат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога привршуваа со чатијата, стаса ново писмо од брат му Тане.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ја соѕида куќата до некаде, а од брат му Тане стигна писмо.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
XVII Тане најпосле се отсели. Пред да се отсели, му вршеше притисок на брат му Оруш да се отсели и тој, да одат заедно.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Аљоша, ова е брат му на Осип Михеевич.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Доста остана сама во земникот. Тука ќе дојдат: попот, нункото, деверот, зетот Илко и брат му Стојо.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Илко се позасрамува, но одговара и гледа дека навистина брат му од срце му честита.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— И си замина долу долно мало за да му занесе абер вечер на брат му Колета и Јована Ѓуров и да им занесе леб. иако немаше доволно ни за него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Митре служи во српската војска на Соколот, на доглед на својата куќа, на своето село, а ништо не знае за своите, а уште помалку дека брат му Петре стои против него, на дваесетина триесет метри во бугарските окопи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Правеа со брата му Јована во турско време ќерамиди во Витолишча и добија пријатели. Каков поголем пријател можеше да има селанец од оној што го спаси да не ја менува секоја година сламата или 'ржањето на куќата и пак зиме да седи во виришта и мразурки на сред куќи?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Уште од сред куќи им викна „добро вечер“ на браќа му.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Каде ќе му речеше брат му Стојо, тој на нога не застануваше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— My се овргали Билјарот, мислејќи оти кај него беше момок брат му Коле та има право да го кара и галати.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Такви како нeго и брат му Колета ќе не запустат. He си а гледаат сиромаштијата што и ватила и да бараат негде некој залак леб, да не трпат како пци, токо дури овде на сретсело ќе лаат!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И навистина, дури дедот Петко вака си мислеше, ете го, Илко почна прво од брата му Стоја. My бакна рака.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се издиши длабоко, ја поздрави, ги поведе попот, кумот, деверот и брат му Стоја.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Еден ден, на еден од постарите браќа му блесна идеја­та, кришум од родителите, да побараме, со писмо, од стоковната куќа Ла Ринашенте, во Рим, да ни се испрати каталог за Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мислевте ќе ве прифати нов свет, негибнат од инфективните раце на цивилизацијата, а завршивте како чорба на ритуалната трпеза на дивото племе Њам-Њам. – избезумен се врти кон брат му – Беднику, зарем не сфаќаш.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Јас сум му жена, а оваа му е снаа од брат му... вдовица...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Брат му?“ рече гледајќи низ болката на своите очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Исправени нагоре кон сините светови на тишината, неговите мисли и мислите на брат му пловеа заедно со неа, безгласни, ведри меѓу островите од облаци кајшто спијат дивите молњи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Браќа му, снаите и жена му беа готови да ги остават срповите.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
За содржината на писмото се дозна многу подоцна, кога дедо му веќе не беше жив, односно, при првата посета на брат му на татко му, односно на стрико му, кога овој признал дека тој отишол во Карсој, ја нашол таа и таа зеленика и го поткренал тој и тој камен, ама нашол само адно писусче за бурмут, а во такво писусче собирало само десет жоутици.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Да не е брат му, Стеван, си велам, и тој беше ко него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Најмногу сака да раскажува за партизаните, за брат му Оцка, кој загинал во Лавчанската Корија крај селото Лавци на Пелистер 1942 година со Таќи Даскалот и Елпида Караманди, оние за кои народот има испеано убава песна.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ми раскажуваше за улицата и музичкото училште што го носат името на брат му Јордан Михајловски - Оцка, селото Варош каде што живеат неговите братучеди, Могилата на непобедените, и уште за многу интересни нешта, за кои дедо ми рече дека е страмота да не ги запознаам и дека морам да бидам горд што носам потекло од таков град и од таква фамилија како таа, неговата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Неговите пријатели почнаа да бараат да се открие телото.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко му на шнајдерот, Коле, имаше четири машки и едно женско а брат му Лазо имаше пет женски, и нормално не им стигаше ни земјата ни куќата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На турски му се обратил на брат му: Брате, овој побратим е дебел, каков сапун ќе излезе, да го свиткаме во казанот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Случајно таму се најде брат му на убиениот и тој почна да вика: Абре, луѓе, ова е брат ми! и почна да плаче.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А односот и со него, и со браќа му, беше ист: тој ги сожалуваше нив, тие пак него.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ми се стемни уште кога сфатив дека Змејко ме лажеше дека и брат му е со него.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ги пратил родителите и брат му на прошетка.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Јас во собата на брат му кој беше на студии во Скопје и ретко доаѓаше дома, а тој си спиеше во својата соба.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)