Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Во граѓанската парнична постапка што Јакшиќ ја поведе пред Основниот суд Скопје II, ги тужеше компанијата- подизведувач во која работеше и плус уште две други компании кои се јавуваа во улога на изведувач и инвеститор на објектот на кој се случи повредата при работа [н.з. станува збор за ГТД „Бетон – Штип“ АД како второтужен и ГУТ „Луна Корпорација“ ДОО – Скопје, како третотужен].

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Колку за илустрација на неговата комплицирана и незавидна здравствена состојба, пред операцијата, тој имаше толкави проблеми што не можеше ниту да оди повеќе од 50-тина метри – заради замор, болки и гушење.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Преку својот адвокат (Т. Китановски и неговиот заменик В. Бубевски) кои му ја изготвија тужбата тој, преку суд, побара од нив солидарно да ги покријат трошоците за лекување и да му исплатат оштета за претрпена болка и психофизички повреди со трајни последици, која според наша проценка беше доста фер и праведно побарана сума од 3.400.000 МКД (55.735 ЕУР) – со оглед на претрпените физички и душевни болки поради нагрденост, како и со оглед на трајниот карактер на последиците и намалената животна и работна активност за во иднина, односно пропуштената заработувачка.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Подоцна, по добивањето на спорот опишан подолу, Величковски целиот добиен износ на парични средства го дава за операција во специјализираната приватна болница „Филип Втори“ (кај д-р Жан Митрев), како и за понатамошно лекување и третман на проблемите со срцето – на пример, тој има реални месечни трошоци од 3.000 МКД за потребните лекови кои му се неопходни за нормален живот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И тоа не само наша, болка на целото село, на срцата на селаните, болка на небото, слушаш како дува силен ветар, времето чувствува и болка и радост, ветерот е немирен, час е тивок, час беснее низ селото.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Имав јас порано многу голема болка и тага и што ли уште не, кога го загубив мојот драг сопруг... ама ова болеше многу повеќе од тоа... смрт? Што е тоа?

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Исти масовни количества несреќа, нечовечност, понижување, насилија, силувања, неизмерни количества болка и смрт.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Само жива болка додека траат оние што ќе ја чувствуваат, ќе се пресретнуваат со сенките и ќе се сеќаваат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Беше тоа едновремено и болка и пизма, и љубов и гнев, во секој случај Карер почувствува едно силовито зрачење од ликот на високосвештеникот што и него го ободри и го исправи на столицата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го виде Германецот застанат на прозорецот, и насмевнат, оддолу, владиката ја крена раката со владичкиот стап во знак на срдечен поздрав.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Кога дојдоа Србите, извади едно пусулче превиткано како аптекарско ќесуле за прашок против болка и стуткано во чкрипливото стапало на дрвената нога, според кое произлегуваше дека односниот се борел во редовите на српската војска, дека бил ранет и дека се инвалидизирал, па се молат српските власти да му излезат пресрет, покрај тоа што ќе му доделат инвалиднина.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Понижувањата, болката и лутината кои му навлегуваа во крвотокот и му проникнаа во срцевината на душата дојдоа до неа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ѕидниот часовник – предел во кој да ги откриеш тајните лузни на душата; песокта што ги покрива невратените; првата насмевка што се раѓа во крошните; полноќната птица што избега од библијата; прекрасните дождови што патуваат од праискони и чекаат пред портите на пролетта; пеперутките што во својот лет го пишуваат името на мојата татковина; `рѓосаниот меч на воинот; исчезнувањето на зборот; тревата весела како детенце пред да му облечеш кошулка по бањање; ноќта во која исчезнаа светулките и се скрија меѓу цветовите на сината вазна; бесконечните надоаѓања на болката и на огнот,

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Ѕидниот часовник – Предел во кој да ги распознаеш сите божји состојки од кои растат децата и цветовите; Поштарот кој среде летен дожд тропа на вратата и го довикува твоето име; ветровите што го менуваат правецот на корабите; воин од кој е останата само бројка врежана на неговиот череп; иницијали на ѕверови престорени во болки и во гранчиња; калуѓери што се движат по работ на морето и бараат пусти земји за молитви и мир; Елена на топлата постела на првата вечер; потомства што ќе ги остават своите ребра покрај ребрата на своите татковци; записот оставен врз плочата над нас.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

А малото маче - шареноглавче имало малку незгоден карактер, писнувало и при најмалка болка и претерувало во тоа свое пискање. А било и инаетливо.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Или некој говор - еднонасочен проток на идеи и информации, пр., традиционалните замисли за терапевтите како луѓе кои имаат привилегирано знаење за нивните клиенти, за она што им задава болка и како тоа да се поправи. 34 Margina #4-5 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ти брзаш,мој сине,да земеш венец од лаври во крајот на блаженства,кај што не се знае болка и време, каде што таму, во рајот, од приказни можеш да сретнеш задоволства толку ...

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Кога брат ми на светот му го соопштувал ова свое сфаќање како апсолутна вистина, не се сетил на мојата болка од она попладне кога тој имаше тринаесет, а јас седум години, онаа болка и оној страв предизвикани од погледот на разликите на нашите тела, од помислата на раснењето и делењето со детството, од претчувството дека мојот живот и неговиот живот нема да продолжат заедно и ќе чекорат одвоено кон смртта; го заборавил тоа попладне и тагата и стравот што потекнаа од него и што како сенка паѓаа врз мене претворајќи се во некоја друга тага, во некој друг страв, влевајќи се во некои други таги и стравови.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тие вечери од легнувањето до заспивањето со затворени очи лежев свртена кон ѕидот, чувствував како во мене отчукуваат, со едноличен ритам, болката и стравот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Доктор Гете понекогаш ни дозволуваше да влеземе во тие соби во кои луѓето лежеа не поместувајќи се или пак претаа – гледавме во тие замислени глави, избезумени глави, ужаснати глави, престрашени глави; тие гледаа во нас со своите уморни очи, со своите празни очи, со своите очи полни страв, вошит, безумна радост, беспричинска омраза и беспричинска љубов, очи полни со гадење и сласт; ги стискаа усните во молчење, ги испакнуваа во чудење, пропуштаа низ нив по некој едвај чуен збор, благословуваа или се закануваа, крикнуваа во болка и радост. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Заборави; и на раснењето на сите девојчиња, на процесот што го нарекуваше „станување жена“, му додели само едно својство – зависта.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во лудилото се раскинува врската меѓу Јас и реалноста, и Јас создава своја не-реалност под влијание на бранувањата на своето несвесно.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Пред некој нешто да каже, слушнавме како со ситни чекори го прегазува потокот, потоа темницата ги поклопи и неговите квичавошмркави болки и нејасната белина на долгите гаќи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Неочекувано бедното човече скокна и пред домаќинот и другите да си дојдат на себе, да го зграпчат или да го соборат со удар, се стрчна и со скок на преплашен јарец ја прерипа искривената ограда од прачки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бригадирот Језекил ги имаше претрпнато во себе сите такви болки и сега беше само настојчив: - А можеби свитка некој, што мислиш, ха...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Пијанството, што го носеше крвта, сетена на острината од гладните секачи, завладуваше пред неговите очи над сите тие парталави, тела, а ударите на забите по секој празен заграб ги тераа да завиваат од таа ужасна грозница; беше една глад, кој ништо не беше во состојба да ја утоли; таа растеше со секој дофатен залак, таа побеснуваше во својот лудечки занес, разгорувајќи се, тука, пред неговиот прозорец, а нејзините писоци од болка и од настрвеност говореа и за можноста од тој испреплеткан јазел на крвавото беснило мнозина од нив да излезат и без своите сопствени колкови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ако е мала утеха за твојата болка и двете деца се сместени во добри семејства. Толку од мене, дете мое.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Цела недела северникот ги даваше своите благодети. Во каушите сѐ почесто се носеше витката мелодија на ориенталните песни, полни со болка и копнеж.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

На Арсо му се плачеше и од болка и од задушување, и од изненада, и од нешто друго што сега бликнуваше во него.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тука Арсо сети како нешто му го потисна мозокот и во него се насобра болка и тага. Не го исполни својот долг.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тој си ја извлече главата од под одарот. Ги виде вжолтените нокти од нозете на Арсо што висеа над него. - Несреќниче! - рикна во болка и навреда Глигор.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Скршени од болка и од заемот што го зеле од комшиите за закопот, одвај чекаат да се доверат на првиот близок до нив во редот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ќе тивнат малку болките и пак ќе се накренат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сепак, толку колку што му дозволува болката и треската од која сета става му се грчи и тррепери, се обеспокојува.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

А таа измешаност на болка и црн подбив кон жените и кон мртвите, или кон некои трети, што се живи и мртви, е нивен крик и нивно кикотење.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ноктите на прстите му се кршат, под нив има само остра болка и крв.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ова утро се разбудив како нова. Со сите стари болки и гревови, само покриени со убавата насмевка и правите заби. ***

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Под грчот на прстите прсна кожата на неговата болна рака, и тој, без чувство на болка и пијан, стана една нова смеа. „Дали си ти навистина поп?“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Дождалец, мислеше Отец Симеон. Бескорисен тип, без болка и без мисла.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Пред него се наоѓаше непријател кој имаше намера да го убие: пред него, исто така, беше едно човечко суштество, во болка и можеби со скршена коска.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не ја чувствуваше. На ова место не можеш да чувствуваш ништо друго, освен болка и претпоставка за болка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Власта е способност да се нанесе болка и понижување.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На Петра ѝ се стиснуваше срцето од болка и од мислата дека можеби сама ќе ги враќа овие пилиштарци во Македонијана.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Сестра му ја осети работата и, чувствувајќи се виновна, гледаше да му ги ублажи болките и сама одеше кај татка си и го земаше Крлето оти сама ја страеше да лежи, бидејќи нејзиниот Трајко беше цело време на колибата, а дома немаше други жива душа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога патема помисли дека можеби ќе мора да се раздели од својот питачки стап, кој го носи осумнаесет години, од манастирската торба во која ја носеше иконата од свети Илија закитена со босилкова китка, — сети болка и тага на душата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Стисна заби од болките и ја развлече устата да се насмее.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Мајка го оправдуваше заминувањето, оддалечувањето од родната земја само ако тоа беше со Божјиот повик за да се сподели својата внатрешна болка и сопственото страдање со она на најсиромашните.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ништо Анка не можеше да го успокои: лелекаше на глас чувствувајќи силна болка и вина во душата - дека тој давајќи му ја ракијата за да го успокои - го отепа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Тие се последни раце што ја носеа човечката болка и тоа е последна птица со која умре еден сон.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

А ти немаш бол и не си глад и не си нож.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Светецот на Манастирот беше спасител, исцелител од болки и зло на сите добри луѓе, без оглед на верската припадност.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Таа утринава ми рече дека животот и не е ништо друго туку само прошетка низ болките и радостите на ретките убавини што ни ги носи љубовта.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Кога ќе пораснеш во друго поимање ајде пак да бидеме истородни болки и ако тоа „пак“ го нема, Нурудине сине да мине докрај сѐ што иде, барем ќе се биде сега дојди петкамен да се играме во бесчас дојди среќите да си ги измислиме без нас.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Тој писна од болка и се свитка.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

А татко ти тогаш ти рече: „Сине, тоа е голем грев, тоа што наумил волкот да го стори“, но и ова го рече на оној негов чуден руски за кој сите го исмејуваа па и тогаш кога тој се напнуваше да ги увери присутните дека сите ние сме славјани и едно племе и дека треба да господари разбирјатељство помеѓу нас и да чувствуваме грижа едни за други, а јас, за да го смирам, морав да го повторам она што и пред тоа многупати му го имав речено: „Руски човече, побрзо јас ќе се разберам со своите мртви одошто ти со својата болка и со нас живите“, па тој веднаш замолкнуваше, се престоруваше најситно зрно просо и заминуваше во Горнидвор за да се качи на дудинката; беше и возрасен, и умен, а со срамно детско однесување.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сите еден ден ќе ја запознааеме болката и некои страдаат секој ден, секоја ноќ, секој час, малце по малце, и не се предаваат, се борат со злото, искушението и неспокојот и го наоѓаат својот пат.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Но, моите чувства беа силни, на моите слаби рамена прометејски го носев товарот на тагата, но успеав да се исправам.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Исцели ги нашите скриени болки и душевни рани зашто само ти ги гледаш.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Тажни се заодите на Бел Камен. Болка и тага навева погледот кога се постелува на костурската шир и отаде на Вичо и Сињачка.