бог (имн.) - не (чест.)

Дејгиди моме од ЕЛЕМ од мразој ми коса побеле знам сила Бога не моли ѕемнам цел ден по јамболии Ах мори моме од ЕЛЕМ имам проблем преголем в темница книга пишувам пареа од усти издишувам Студ ми влезе во душата камен се стори срцево во зимските дни студени знаеш ти да ме ИЗГОРИШ Зошто ли зошто се продаде в туѓи раце ти отиде и џебови мој ти запусти Џевад за џабе те користи
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
- Ако Бог не постои, а судот го прогласи дека не ебавал малолетнички, пред кого ќе одговара тој хоштаплер?
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Твојот заборав и моето заминување сега и сам Господ - бог не може да го спречи.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
На крајот, еве повторно нешто што не може да се спречи, нешто што (овојпат во инверзија) и Господ - бог не може!
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
59. МИЛЕТ.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Најдоброто мезе се гости со ракија или рујно вино на чардакот кога душата ти сака, а Бог не се противи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Гладни бидуваме но без бога не остануваме!
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Во таква ноќ без ѕвезди, на таков мрамор, Бог не само што ја гледа мравата, туку го слуша и топотењето на нозете нејзини.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но пишував само со рака, не со срце, оти Бог не беше во мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го изгубив видот на утробата, не бев веќе нему подобен, и трајно се здружив со двајцата понижени и бедни духом, во борба со Него, што заврши така како што заврши: јас денес мрава сум, на црн мрамор, во најцрна ноќ, а Бог не само што ме гледа, туку и го слуша топотењето на нозете мои.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
ЕВТО: Сила бога не моли.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Си велев себеси дека сето ова е човечко расудување: дека Бог, доколку постои, мора да биде бескрајно зад безначајните проекции на моето идеализирано сфаќање за моите сопствени идеали.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Можеби Бог не можеше да помогне. Но како тогаш би бил семоќен?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А беше дошло такво време – никакво: насекаде ечат фанфарите на силниците, нови тендери за извоз на демократија сѐ додека увозниците не сфатат дека сила бога не прашува.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Ведран веќе не носи пелени, а фала богу не носи ни гаќи, но тоа барем засега, никому не му пречи. 06.04.2004.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Не постои Бог (еднина) вон тебе самиот во одреден момент.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Вистинската религија е Еволуционизмот, базиран врз класичните хуманистички, трансцендентални претпоставки: - Бог не е племенски татко, не е феудален господар, ниту инженерски менаџер на универзумот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)