Како што се делеше бедата во разни порции, главно исти за мнозинското население, така се делеше и стравот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Кој да влезе тогаш во нашите души, во душите на овие мали, блажени суштества со толку ведрина во изразот, со толкаво сочувство со нашата беда во ова бурно, неизвесно балканско проколнато време.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Брат ми вели, тоа е ништо, чиста беда во споредба со Канскиот, Венецискиот, Московскиот и Сансебастијанскиот, каде што оди мајка ми, и дека ни „фрлила само коска” што нè викнала да бидеме заедно со неа, а главното не нѝ го овозможила никогаш.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Можеби е во право, ние би сакале да нè однесе на некое од тие прочуени места во други држави, каде што се собираат најголемите филмски ѕвезди, за да ги видиме во живо, како што таа ги гледа, ама и во Битола не беше лошо.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Сонив или на јаве си велам: – засрами се смртна душо што гордо чекориш овде исчисти ја барем дамкава совест што со поглед стрела а со одвратност ја гледаш дури јас на дново седам и си редам спомени за оние малкумина со чест запретани в беда во занес опиени од лажна бесмртност – Бес и смртност има само не вознес и повисоко битисување бичување и омаловажување раскрсници без знаци за делување грешки без можност за простување дивини што бараат скротување И нема крај на овој сон сонување... – Остави простор пред заминување за оние што по тебе доаѓаат да докажат дека заслужно се раѓаат 2002
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
Таа ги впери своите згрозени очи во неговите.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Немаа време ниту да седнат. Задушувајќи се во солзи, Марија му раскажа за бедата во болницата, за варваризмот на болничарките, за храната која како да е за кучиња, за бескрајните ноќи во кои не можеше да заспие од ужас.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)