Фатените старци и баби ги тераа врзани под тврдината и таму ги тепаа и мачеа на очиглед на бунтовниците – нивните деца и браќа, терајќи ги да ги наговоруваат да се предадат.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Бабо, мамо, тато, јас... јас сум голем! Тие гледаа во него со насмевнати очи, а бабата ги избриша своите солзи радосници.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Дома, мајките и бабите ги призабрадија своите шамии, ги стегнаа усните како да им се сечила, од туку-така пиштеа на нас децата како змии.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
И ние со бабата ги посетуваме, ама ретко. Нѐ фатија годините...
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)