ки (изв.) - дојде (гл.)

Раката ѝ го наалува мешето, нежно се притиснува на него Бргу бргу ки дојде!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не, не, вели Танаско, ама Перса му ја наполнува оти тој е биналија човек, нему пет чашки може да не му стигнат, што е за него една, му се спротивставува таа, а Танаско лизнува од чашката и си ја продолжува преѓешната мисла за Димостена иако веќе знае дека тоа не ѝ се допаѓа на Пелагија, вели Ако не испаднал ва пролет ки дојде другта, гу пузнавам јаска негу, не утстапува уд риченту!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Чана, уште пред да чуе каде нашла Пелагија одајка, светнувајќи со лицето како месечина, продолжува Ми д знјш мори сестро коуку ми е мило, тука не са устанува диљми нови Игејци ки дојдат, ет и ниа су Митра и Дончито ки ојме у тиа катоите на ступанството, така ми риче то бригадирут ама нејќак да бегме и да те уставиме сама, е се и на мен ми улисна на душта, тка д знјш! и тука, на ова место, Пелагија се приближува до неа, ја преграбува нејзината едра снага и стискајќи си ја својата глава во нејзината, во Чанината, проговорува со тивок глас Ох, пуста мори сестро, зошто досега да не си заминете?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)