Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Не сакав да ѝ објаснувам дека на овој свет сѐ има врска со сѐ; се задоволив само (не треба да се заборави тука и фактот дека јас сепак, ѝ се додворував, и дека цената на тоа додворување беше и извесно интелектуално претерување, како и извесна желба да ѝ оставам впечаток на што понеклиширан и поучен човек) со тоа што ѝ кажав дека јас верувам во реинкарнација, и дека за мене границите меѓу културите и расите паѓаат во вода токму поради простиот факт на реинкарнацијата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Дури ни сега не се осмелуваше да ѝ се доближи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Минал денот, па уште еден, и тој ѝ се заблагодарил кај вратата и рекол дека мора да замине, дека ѝ е длабоко благодарен за мелемите, негата и храната.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Апсењето на стариот крпач Адам го заборавија, бракот на писарот и бабицата тромаво и еднолично течеше - без разделба и без деца, агентот не претставуваше веќе никаква новост; се заситија луѓето од него како деца од дрвена играчка, скршена и деформирана, на која ѝ се излижала бојата.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

За несреќа, Петре ја земаше неа како главно мерило за неговото место во светот. Ѝ се противеше со збор, ама душата му се џврчкаше како влакно на пламен.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Можеби тоа е ноќта. Листовите ѝ се мускулести и снажни.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Сѐ додека ѝ се чинеше дека сѐ уште се блиску двајцата мажи, таа беше мирна и се чувствуваше сигурна.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили... Доктор Корец ги отвора очите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Венче му читаше сѐ додека не дојде време да ѝ се вратат родителите од работа.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Подредувањето на „Две тишини“ во пет вокалски раздели е атак врз „зададената“ хетерогеност на оваа „Париска тетратка“ пишувана во март и април годинава во период кога на болеста која пустоши низ телото на поетот, ѝ се одѕива единствено песната која пустоши низ душата на поетот, собирајќи данок од премолченото, потиснуваното, недоизреченото, скриеното...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

А што се однесува до постапката на Сираков тој само барал начин како да ѝ се додворува на својата секретарка која притоа се викаше Катерина.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Дарвин скоро ги завршува патувањата со бродот Бигл преку многу мориња и ги допроучува создавањето и променливоста на органскиот свет откривајќи нови повидоци кон зоологијата, ботаниката, геологијата, палеонтологијата, антропологијата и етнографијата; во еден дел на Македонија масовно пцовисува од некоја чума запрежниот добиток.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сега... Што да ѝ каже на својата другарка?.. Со што да ѝ се пофали?..

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

За тоа време мајка ми испуши три цигари една по друга, а Бреза ја отвори машината за шиење на баба ми и, среќна што никој не ја забележува, ги одмотуваше разнобојните макари и ги влечеше низ собата како да ѝ се врзани кученцата.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ѝ се доближив толку многу што можеше да скубне додека да трепнеш.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Зачудо, очите ѝ се насмевнаа, ни малку изненадени, додека ја сослушува мојата неповрзана приказна, па охрабрени, дрско ѝ велам дека снимката развиена во чудесната лабораторија на Мен Реј е само миговен отпечаток на мистеријата што, вон пролетта и зимата, постои отсекогаш.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Под ноктите ѝ влегуваше кирта од кожата, ама јадеж не ѝ се јавуваше. Како да чешаше туѓа глава.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Татичко, кога ти би знаел, не би ме оставил вака сама во шумата, сигурно би презел нешто.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ноќта ја помина на некој висок рид. Ја бркаше месечината, што од непознати причини се беше спуштила речиси на дофат, но при секој негов обид да ѝ се приближи таа отстапуваше токму онолку колку што тој мислеше дека ѝ се приближил.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ја допре нежно за рамото, полека приближувајќи ѝ се: „Она што сега во моментов го знам е дека ти си прекрасна и дека сакам да те бакнам.“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

- Тој клеко не е за тебе. Ни тој, ни другите од селово.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И веднаш ѝ се залепи мислата на вчерашниот ден, кога во раните утрински часови, две артилериски батерии, нивните позиции ги биеја без престан.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

А веднаш ќе додадам дека не сум баш таков каков што настојував да се претставам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

— Смеј се мори, смеј се, коа да не си видела како се гушкаат маж и жена! — пак ѝ се брецна, сега посериозно, мислејќи во моментот дека нему му се смее.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Уште повеќе што американскиот претставник Донован, а исто така и Британците, немале што да ѝ понудат на Бугарија за возврат ако ѝ се спротивстави на Германија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Бргу потоа силно ќе ’рчнеше, ќе се вкочанеше, уште еднаш ќе ме гризнеше за вратот, оставајќи ме сама откако ќе излезеше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Еден муфетиш, општински инспектор, и еден онбашија, шеткаа намуртено крај групата рисјани на која ѝ се придружи Сандри.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Војник не сакаше да им оди, а таа кутрата, господ да ѝ прости... - рече Божана - ѝ се стегна грлото и дури одкако ѝ потекоа солзи од очите, бришејќи ги, изговори некако:- Се обеси.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

И кога Крсто не ѝ се вратил од војната во Мала Азија, и тогаш ѝ читале дека тој, Ставрос, славно паднал во Али Веран за величието, за славата и честа на Големата Мајка Грција.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Девојката им го освои срцето, сакаа да ѝ се приближат.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Уште еднаш, јас разбирам дека вам ви е чудно што на вашата книга ѝ се дава таква интерпретација, но тоа не е за чудење.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Секундите ќе се оддолжат, минутите ќе продолжат во едно попладне, а никој не ќе води сметка за времето.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А вестите се редеа: Конференцијата на амбасадорите во Лондон, врз основа на извештајот на Комисијата на 6 декември 1922 година одлучила спорната зона да ѝ се додели на Албанија.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Јас си ја скрив главата во скутот и ми дојде да ѝ завидам дека нејзе не ѝ се врати Мирче, стопанот нејзин.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но, ја запеа на микрофон „Ајде слушај, слушај, калеш бре, Анѓо“ и ги собра сите симпатии и ја побараа и на „бис“, како да е Виолета, и таа ја отпеа и „Кога си тргнав на туѓина“, а мајка ѝ се расплака, нејзе и Центар ѝ беше далеку зашто, нели, со „два реиза“ мора да оди на гости кај ќерка си.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Мајка тврдеше дека Татко ѝ се доверувал дека цел живот во библиотеката, трагал по магичниот редослед на читањето кој ги покажувал среќните излези за семејството, одговорите на големите прашања на егзистенцијата, во кои било вклучено и прашањето на враќањето во родната земја.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Зарем птицата лета заради тоа други да ѝ се восхитуваат? Или лета заради себе?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Освен ако не страда, како можеш да бидеш сигурен дека ѝ се потчинува на твојата волја, а не на неговата сопствена ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Како што се обидуваше да мисли на задачата и втренчено гледаше во бројките, една капка од челото ѝ падна право врз листот од тетратката и го разлеа мастилото врз бројката "2".

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Хм, куче... - рече таа, кривејќи ја надолу устата, а веднаш потоа се врати на темата, - некои животни се за јадење, а некои се за галење, - рече, ја погледна Маци и ѝ се насмевна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Срнчето многу често знаеше да потскокнува од задоволство по таа топла просторија, а Змејко везден ѝ се смееше на таа врашка игривост, живееше само со тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Околу маската се собираат муви и ѝ се пикаат во краевите на очите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тоа на Вера никогаш не би можело да ѝ се случи, па дури и ако би биле нејзини сопствени деца.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Не паметам колку време помина, но наеднаш лицето ѝ се измени.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А не може ни да си го ползува престижот што ѝ се насобира како единствената естетска форма што ја прави таквата мачилишна вистина истовремено достапна за нас и привремено, духовно поднослива.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И тогаш ѝ се вивна некој пламен, целата се вџаши.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сигурно, си помислив, ѝ е непријатно да признае дека и нејзе ѝ се одело во тоалет и чекала толку време.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

ТЕОДОС: Сѐ ќутуци, околу мене, глуви, глупави! Да ме остават да се успијам. да задоцнам!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Се завртува ли со тилот кон гостите и се наведува ли да ги наполни чашките од ѓумот, кошулата ѝ се крева и над аловите чорапи и се прогледуваат белите жили под колена. А Бојана отиде уште подалеку: нарочно го разлабави гушалчето и под гушниче ѝ се прогледаа краиштата на градникот, па се прави да не сеќава.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тука ѝ се упика у зборот мајка ѝ Ми аку има ки са нјде за друзи!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

„Не си деклариран, разбираш? Толку ли ти е тешко да се декларираш? Па еве и Земанек...“, рече без да заврши, без да ме погледне во очи, онака свртена со грб и јас гледав како полека ја ведне главата и дека плаче; ребрата ѝ се ширеа и спуштаа како кај кораб неосвоен од туѓ морнар.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Гледајќи како се оддалечува Чана, а никако да ѝ се смали фигурата, Пелагија се прекори себе си за лошата мисла што ѝ го жегна срцето Не, не, нашата врска е посилна дури и од онаа што ме врзува со мојата Добра!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Минат неколку чекори, а таа сѐ го гледа и му се смешка, така што и тој мора малце да ѝ се насмевне, чувствувајќи по нешто дека така треба.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Како сета крв да ѝ се качи во образите.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Не знам зошто не ѝ се допаѓаше.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Сенарот, еден ден ѝ се исповедал на својата жена и рекол дека од инает не сака да му ги даде парите на јагленарот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ѝ се врати на шаховската табла и повторно го зеде белиот коњ.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Натаму е јасно, се знае дека кога ѝ се јавил, сите нешта во тој момент, за Лена добиле друга смисла.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Со одвратност од себе сонот го оттурна она, мислите црни ги гони; но пак ја обградија мачните слики од сонот ноќеска што ѝ се сони. Штом шушнува нешто - смуртеното чело го крева сигурно синот ѝ ќе е!

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Ти лично го имаш пребрано тоа гајле!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Предолгите нерамни и скоро кучешки заби диво се разголуваа под слабата селанска светлост што ни на ноќта ѝ се предава ни ноќ совладува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таа имаше температура и тој сметаше дека, ако лежи, температурата ќе ѝ се нормализира.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Белите капки вода како бисерни зрна удираат по потсушените дреи, се распрскуваат и завчас се впиваат во нив.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

— И времево е курва, вели татко, и пак го живееме, и Богородица била курва и пак ѝ се молиш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Беше сепак добро, не мислеше многу на тоа. Уште веднаш ѝ се врати на својата бичкија.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Со изненадениот поглед немо ја прашува што ѝ е, а таа со едната рака ја брише солзата што ѝ се лизга по мазниот образ и насмевната одмавнува со главата давајќи му на знаење дека е добро.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Пак ѝ се случило нешто чудно на Билјана и брза да ми го соопшти.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Сандо од обезбедувањето ми рече дека обвинетиот двапати се обидел да ѝ се приближи на Јана, дури и да стапи со неа во контакт.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А, кратко по ова тие потполно престануваат да ги исплаќаат платите на вработените.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ѝ се пристори дека го слушна гласот на политкомесарот кој скоро пред неполни четири месеци, таму на ливадите на Арена им велеше: - Ако не убиеш, тогаш тебе ќе те убијат!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Женската е посветло сива и со должина на целото тело стегната е до ѕидот, а машката, потемно сива, ѝ се качила одзади, оваа, одоважната нога, убаво ѝ ја потставила во ципата од колкот, ама не може да ѝ ја префрли другата десната.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Држете го! Што го гледате!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Јадрите, црни, насолзени очи благодарно погледаа во тетка Стана, а грлото така ѝ се стегна што не можеше да прозбори ниту еден збор.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Навистина сѐ уште бев далеку од помислата дека користењето на тажната насмевка за да ѝ се руга на туѓата несреќа не е природната жална маска на нејзиниот карактер.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Дури по многуте нејзини лелекања што ги избегнував тргајќи ја слушалката од увото, разговорот фати нормален тек, поточно Роза спомна дека денес би можела истовремено да плаче и да се смее бидејќи во овој момент ѝ се причинувало оти животот ѝ се движел на патерици!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Кога не си можел да ги совладаш на местото, или барем првиот ден, тогаш сигурно побргу од тебе ќе ги настигне некоја глутница волци и, ако се совладани дотаму, за да не можат да ѝ се спротивстават, ќе ја нахранат побргу неа, така, за кога ќе стасаш ти да можеш на наидеш на тоа место само некоја бела коска.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се обидов да ја совладам слабоста што ме враќаше кон мојата смрт.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кон земјата што ти се одронила под кожата, под ноктите. ״И смртта наша, на нашиот роден крај се потпира“ - би рекол Лазор Ночески, а ние на смртта секој ден ѝ се доближуваме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И вчасот некако, да ти кажам, многу ми се допадна. Јас зачестив кај неа. Во седумката. Така, наминував јас како службено лице.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не сум сигурен во врска со светлината што сега ќе ја спомнам, (мене сѐ ми се чини дека ја видов) затоа некој од моите блиски ако потврди дека чудна светлина огреала од лицето на тетка Боса Сотирова во моментот кога сфатила дека син ѝ нејзе ѝ се обраќа од темнината на ноќта, јас сум спремен да прифатам дека несомнено беше така.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Завојот ми го заматува видното поле и опседната сум со двете бели дамки што ме следат каде и да погледнам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Затоа му се разговара и ѝ се обраќа на старицата со развлечен, темен глас: - Добра ти среќа, бабо! Од каде?

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Не сум заробеник на спомените, сето она што го перцепира моето око и ги впива во себе прозаичните секојдневни доживувања и илуминации, создава во мене катарзичен порив, ундулација на чувствата, а филтерот се фабулозни увертири на секојдневните драми.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Сепак, со следната средба, таа го установува тоа во неговиот запенет поглед. Од што ѝ се гади.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

- На оската ѝ се скрши едно колце. - Ѝ се скрши, ѝ се скрши! - продолжи Горјан. - Мусолини капитулира, а Хитлер остана сам...

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Се оддели од дирата и зачекоре на десетина чекори од неа, напоредно со неа, продолжувајќи да ја следи во истиот правец, но внимавајќи ниеднаш да не ѝ се приближи и не испуштајќи ја од погледот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ете, ѝ се допаѓаш, иако ја изгази.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Сега првата нејзина реакција беше дека тоа било жива змија, која, се разбира, си заминала, но кога подобро го разгледа отпечатокот, што таа го направила на тревникот, пак ѝ се врати утешната помисла дека тоа било вештачка змија.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тешко ми дише, грашки пот ѝ се постилаат по лицето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нели на Босилка ѝ помогнал да ѝ се допадне она што во еден момент на неразумност посакала да ѝ се случи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Мило, малечко, не се плаши! Не трепери... Јас ќе ти бидам мама...“ - шепотеше, откога се пооддалечи и беше сигурна дека никој нема да ја чуе, дека никој нема да ѝ се подбива, а врапчето лежеше беспомошно брз нејзината дланка и само трепкаше со оченцата.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

- Гледаш како лошо влијаеш врз децата? - ѝ се налути татко ми на мама.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Од средето на зимата почна да му се поразболува. Не ѝ се јаде, главата ја боли, нозете ја вијат, и сѐ нешто ѝ е кусо.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Послушно тргнува накај својата рогозина, каде што, ја води Пандо.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Немам време да ѝ се лутам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Мајка му го донесе на Татко второто утринско кафе, а за Камилски чај ала турка, а тој ѝ се заблагодари по трет пат бакнувајќи ѝ рака.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во уверението за имотната состојба мора да се назначи износот на данокот што го плаќа домаќинството и одделни членови на домаќинството како и други извори на нивните приходи и воопшто имотната состојба на странката на која ѝ се издава уверението.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ова можеше да означува само едно: да се биде нормален е нешто туѓо, изолирано и оставено да се снаоѓа само, како болест на која не можат да ѝ се најдат симптомите – неизлечива и по сите обиди да се подоздравее, налик на религиозно-осаменичка сооченост со божество кое не ни го потврдува нашето верување.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Дури и во оние часови кога наполно згаснува петербуршкото сиво небо и целото чиновничко племе се најало и завршило со ручекот, кој како можел, во сообразност со платата што ја добива и со сопствената желба,  кога сите веќе се одмориле од канцелариското чкрипење, трчање, од својата и туѓата работа и од сѐ она што доброволно, дури и повеќе отколку што е потребно, си го поставува никогаш несмирливиот човек – кога чиновниците брзаат да се препуштат на уживање во преостанатото време: кој, од поиницијативните, брза в театар, кој в град, да го потроши времето за да се изнагледа секакви шапчиња; кој на вечеринка – да го потроши на комплименти на некоја згодна девојка, ѕвезда на неголемиот чиновнички круг; кој, и тоа се случува најчесто, оди едноставно кај сличен на себе на четвртиот или на третиот кат, во две помали соби со претсобје или кујна и со некакви модерни претензии, ламба или некој друг предмет, што чинел големи жртви, лишување од ручеци, од излегувања, – со еден збор, дури и во тоа време, кога сите чиновници се губат по малите станови на своите пријатели за да поиграат бурен вист, сркајќи чај со евтини кекси, повлекувајќи чад од долгите чибуци, раскажувајќи за време на поделбата на картите, некаква интрига што стигнала од високото општество, од коешто никогаш и во никаква состојба рускиот човек не може да се откаже, или, дури кога нема за што да се зборува, прераскажувајќи ја вечната анегдота за командантот, кому дошле да му кажат дека му е потсечена опашката на коњот од споменикот на Фалконе, – со еден збор, дури и тогаш кога сите се трудат да се забавуваат, – Акакиј Акакиевич не ѝ се предаваше на никаква забава.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Падишахот му го испрати Дургугпаша од Измир со неговите Анадолци и така со Алипаша солунски, Бахитијарпаша јанински, Џавидпаша елбасански и Мустафапаша битолски, го направи својот триста илјадит корпус регуларна војска, на која ѝ се придружи целата фанатизирана турчулија од битолскиот вилает, предводена од назловените бегови и агалари, чии чифлизи гореа по леринско, воденско, кукушко, костурско и битолско поле.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ко кутивче ја токми устата Левтерија, гласот мислиш, двапати ѝ се повторува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еби го со колот в грклан, И за побратимот Пеце, Убиваше, сега умира и моча под себе, Убавина, ова е убавина, Му го фатив јазикот, помогнете ми да му го извлечам од уста, - но дел од оние што не можеле да се допрат до глекавиот куп месо и крвиште јуреле кон белецот и го заплиснале со секири и го боделе со колови, и тој белец, со богата грива но веќе со неколку црвени риги преку кожата, 'рзнувал и се пропнувал пред безмилоста сѐ додека не ги оставил уздите на жилавата гранка, да ѝ се извлече крвав на одмаздата и да ги остави луѓето со запенети муцки, и тие со една и само своја реченица: Имавме секири, ножеви, колови, сега имаме пушка и јатаган и уште двајца мртовци, Коњот не требеше, животинка е, И коњите не им се поарни, носам јас на грбов стари удари на копита, А мене денес копито ме поткачи по коленово, Можело и погоре, имаш пет деца, Молкни, секирава моја уште е жедна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Фрлање од високо не доаѓаше предвид, бидејќи од високо ѝ се вртеше, а би било глупаво, кога веќе свесно експериментира со сопствената смрт, во клучниот миг да ја фати несвестица.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Како да си пливал против струјата која те враќала назад, независно од тоа колку силно да си се борел и потоа како да си свртел и си се препуштил на струјата, наместо да ѝ се противставуваш.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Погледот ѝ се промени, стана жив; го немаше веќе оној презир од пред малку, и таа рече: „Каква е таа точка?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Признајте што сте и доста ме гњавите! - рече службеничката овојпат обраќајќи ѝ се на опашката, токму како во советските прирачници за тоталитарен бонтон.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тогаш, кога стоев крај неговиот болнички кревет, Рајнер Рихтер имаше осумнаесет години, а јас имав две години повеќе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Малечката Пелагија беше сосема подготвена и не ѝ се виде тешко што мораше рано да станува оти во училиштето ги наоѓаше новите другарчиња и насмеаната учителка која како да им беше мајка на сите.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Митра, бесна од Илковата блага постапка спрема Доста, секој ден почна да ја дразни и предизвикува. A кога Доста ѝ се фалеше со Стоја оти ќе ѝ го „потполни самарчето“, одговараше: — Море бре, со шо ќе ме плашиш!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Чана со денови преседуваше кај неа заедно со своето Донче и отворено ѝ се восхитуваше Ако с’м две п’ти пугулема уд теб, а нем’м твојта сила! ѝ велеше.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Роса само ме гледа, ко да не е тука, ко да не сум тука. Очињата ѝ се црвенеат ѝ сѐ нешто си зборува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со одминувањето на времето, пијалокот ја загреа, нејзината напнатост почна полека да омекнува, погледот да ѝ ја губи острината, лицето да ѝ се ослободува од грчот, снагата да ѝ се размрдува и со прстите да потчукнува на масата под тактот на музиката од грамофонот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Со тоа требало да се докаже дека властите дејствуваат решително и строго против револуционерите, но во исто време на Европа, којашто постојано вршела притисок за спроведување на реформи во Македонија, да ѝ се даде на знаење дека турското правосудство не се разликува многу по својата „демократска“ постапка од европските судови.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Во присојот, над Заветна се огласуваше кукавицата, низ папратот, низ грмушките чуруликаа невидливи пилци, радувајќи ѝ се на пролетта, разлазени, растрчани по падината блееја јагнињата, а над сето тоа како пленувачка музика, изведувана од огромен оркестар, трепереа ѕвонците, клапките, прапорците. Убавина!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Расчеречена од случките што ѝ се случуваа во изминатиот месец, постојано размислуваше како на Томо да му ги соопшти големите новости.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тогаш за првпат се сврти и го погледна; она што го чекаше ѝ се читаше во очите.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Не сакав тогаш на Луција да ѝ се спротивставувам па да ѝ објаснувам дека мошне често, наместо патриотизам луѓето се задоволуваат со еден вид културен примитивизам, и живеат како во полусон, убедени дека се патриоти; многу години подоцна сфаќаат дека примитивизмот на народните обичаи (во позитивната, културна смисла на зборот) не го определува нивниот патриотизам, туку дека е само еден вид културно алиби дека припаѓаат кон некое движење.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тага ѝ зрачи од очите, образите ѝ се покриени со болка. Жали. Некој од најблиските ѝ го нема.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Но, можеби само се преправа од немајкаде?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

„Едо, ципурата е најдобрата риба!“ вели Летка, а нејзе не може да не ѝ се верува за сѐ што има врска со задоволствата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Да ѝ се помогне на некоја чета? Да се пренесува оружје? Не можам да се сетам!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

И мечката го сети тоа. Таа првин како да се ребреше од новиот истрел, што го очекуваше, онака свртена и безмалу совладана, а кога истрелот не доаѓаше, таа прво си се врати на својата дира, со крвта, што ѝ се сливаше по снегот, а така вратена, таа како да се најде повторно себеси затрчана и веднаш продолжи кон него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ја градеа заедно и заедно остануваа во неа сите изминати лета; ја знаеја како дише секоја педа од нејзините простории и ги имаа во рацете сите допири на сите греди, од кои што беше создадена таа, а тоа можеше да трае сѐ до есеноска, кога ја напуштаа, сигурни дека напролет пак ќе ѝ се вратат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Некој ѝ се чудеше на прикаската: удрила зла чума на царските синови и ги ничкосала, најмалиот останал жив за да се бори.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Посакав да речам: Ете, олку од мене, свршеток на приказната, и ја кренав главата, погледнав кон Даскалов, сакав да го утврдам впечатокот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но и Анѓа не направи никаков каршилак. И нејзе ѝ се виде дека оваа работа кога да е, јалова ќе излезе, и само попот може да се користи, та поповото излегување таа не го направи некаков маслават.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Зифт лелеавата црна коса ѝ се спушташе до појасот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

„Кондом за цело тело.“ Бев навреден. Признавам. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 156

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Подобро да е скромен со ваква ламја, подобро да ѝ се држи за скуталето.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Со вработувањето на „Грк“ во берберницата, на турската полиција ѝ се одземал поводот да се посомнева дека дуќанчето би можело да се ползува за потребите на македонските револуционери.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Потоа се утеши со цигари завиткани во весник, што некои од болните ги изработуваа од догорчиња собрани од ѓубрето, зашто нејзината опсесија со пушењето стана толку силна како и првичната опсесија со телефонирањето.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се ближеше ручек. Уста не ѝ се отвораше. Од утрото не беше каснала ништо.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И сите, некои сосила ѝ се тргале на дремката, чувствувале како да пуштаат од олтар на своја тврдина гулаб на надеж кон светлост пламната од нивната здруженост што раснела од сфаќањата и неслогите на она проклетство за кое им говорел можеби некој од умрените или загинатите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Луѓето ги потсетуваа на крвта што со палец и показалец ја оставија врз светото Евангелие и на клетвата што ја положија пред олтарот на свети Никита дека ни на смртта не ќе ѝ се тргаат од пат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На одморот по вториот час, кој беше подолг од другите, ѝ се приближив, но не сакав ништо да ја прашам, ако таа сама не ми каже.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Не зборуваше со мене многу, ама кога ми кажа два збора дека ѝ се јавил синот, знаев од каде е куражот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Уште кога беа спомнати раните плодови, мислам дека Самоников ја сфати пораката, или ако сакате метафората за брањето, што симболизираше нечии судбини гравирани со знакот на минливоста.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тој прв забележа дека сум болен. Минуваше со збрчкана дланка преку моето чело и мрмореше нешто.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На странката која признава – понатаму не ѝ се суди! (Ulpianus – D. 9,2,25,3)

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таква е, барем, визијата на класичната трагедија, онака како што по правило произлегува од јуначките судири меѓу мажите од различни поколенија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Сѐ додека сме заедно – дома сме“. Тоа на Летка ѝ се допаѓаше.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Воопшто не ѝ се лутам поради тоа. Всушност, се гордеам со неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дојде од купатилото гола. Од задниот дел на косата и плешките, кои не успеала да ги забрише со крпата, ѝ се тркалаа капки вода кои продолжуваа надолу по телото во кривулести поточиња сѐ до задникот и бутовите каде се распрснуваа и, така разлеани, целосно ја препокриваа кожата која со влажниот слој добиваше проѕирна жолто-руменеста боја со необичен сјај.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Децата ѝ исчезнаа, ни едно не ѝ се врати од последната војна.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Знаеш дека баба ти не сака да ѝ се валка!

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Фактот дека кравата секако би се вратила кога навистина би почувствувала потреба да ѝ се потегнат вимињата воопшто не ја засегал Брунила Вексли.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

На мајка ми ѝ се нажалило, направила голем ризик, ја симнала тепсијата од глава и стомната со вода и клекнала до неа да ѝ го извади трнот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Но кога Сандо ја прашал дали слушнала дека некој посакал да и се обрати, одговорот на Јана бил негативен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Секогаш кога поројот од мисли ќе ја вратеше назад низ времето, пред очите ѝ се појавуваше судникот со трозабецот во рацете, кој со рапав глас ѝ ја соопштуваше одлуката за гревот и товарот што требаше да го носи како казна.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Застаната среде ходникот загледуваше долж во сите осум врати, а очите ѝ се наполнија со солзи.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Нејзе сѐ уште никој не ѝ го срушил приматот на најдобра мајка. Не ѝ се ни приближил!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Лицето ѝ се стемни. Ги собра веѓите. Очите ѝ се навлажнија. Сигурно, во себе, плачеше.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Премногу емоции ѝ се беа насобрале на ова патување.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Или можеби сега така ѝ се присторуваше, премногу заслушана.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Лествичникот се возвишува пред другите и прави добри дела само заради пофалба од логотетот; неговата свеќа во храмот свети само додека има луѓе што ја гледаат и ѝ се воодушевуваат, велеше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Селаните се размрдаа лево и десно и сите погледнаа во Доста Рожденката, која веќе ја криеше главата од погледите да не ѝ се насмеат уште тука, в очи, во првиот судбоносен момент.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во очите ѝ се читаше и желбата и гладот и сакаше да каже ама не сакаше да ја растажи мајка си, па се нишаше во скутот нејзин и пееше.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога одеше така, задникот повеќе ѝ се истакнуваше, а и се подзатресуваше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

После, ми запеа. - Што ти пееше? - Така, една песна.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Таа си напреде предена што ѝ беа потребни за идниот „нов човек", нешто даде на откуп да ѝ се испреде, каде за сирење, каде за сланина, и така, уште божиќни пости си ги иска пелените.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но Надењка се плаши. Целото пространство од нејзините мали галоши па до крајот на снежниот рид ѝ се чини страшна, неизмерна, длабока пропаст.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

3 Наутро се откажаа од патот кашличавиот Осип Сечковски и Трипун Караѓоз. Беа модри, облеката на нив висеше како на танк и разнишан крст.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Овој одговор малку ме поуспокои, иако на старата не можеше секогаш да ѝ се верува.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

За миг ѝ се стори дека се наоѓа над езеро полно со лотоси.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кругот од деца се тискаше околу Минк, додека таа ѝ се муртеше на својата рачна изработка од лажици и своевидниот квадратест апарат од чекани и цевки. „Овде, па овде“, мрмореше Минк.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

На лицето ѝ се појави онаа насмевка што личи на изненада а притоа следена и со изразот на потсмевањето. (Мајка ми ѝ одговори со насмевка што не кажуваше ништо.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А Крстовица првин се стаписа, се слиса, ѝ стежна срцето, се стресе како да ја зграби студешница, нешто стопоти во неа, саклет ја стегна, ја сподави, пред очите сѐ повеќе ѝ се згустува мракот, се свиткуваат гредите, се навалуваат ѕидовите, стега таванот, нозете супрашка ѝ ги пече и санкум скудоумна, олелека најпрвин тивко, болката во липтежот ѝ ги искриви усните, ѝ го огрде лицето и, гледајќи наоколу со молбен поглед, подаде раце...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сѐ нешто ја задржува. Срам. Да не ѝ се смеат соседите...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Направи пауза отец Иларион и продолжи: - Душата е корен во човекот; како што од коренот на дрвото се храни стеблото, гранките, лисјата, плодовите - така од неа се храни телото, видот, слухот, говорот, волјата, свеста и сè што човекот има; таа е извор од каде сѐ почнува и сѐ враќа; огледало севидливо; владател и роб; таа е целина како сонцето; сеопшта суштина; сила што обновува како соковите што го обновуваат сувото стебло давајќи му нови израстоци; таа е бунар во кој водата е матна или бистра, мирна или замрешкана; светлост затворена во пештера од крв и месо; зрачи, или потемнува; пламен и пепел; камен гранитен или прашинка; оган кој дур е под контрола е благодет, а потоа пустошник; какво тело носи, таков лик има; со менување на телото, и ликот си го менува; по неа се чита и открива човекот; често е читлива, а често загадочна; некогаш ти допушта да ѝ се вдлабиш и да ја видиш, а некогаш за миг ќе те заслепи како поглед во сонце; некогаш е живо железо што тече, поток без форма; кораб на отворено море; пространство огромно, но и теснец затворен во тајните свои; нѐ држи цврсто како градба, верно нѐ придружува, но не знаеш во кој миг ќе нѐ изневери...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Потоа ѝ светна дека веројатно и нејзе ѝ се направиле потни кругови исто како на водителката во емисијата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

„Стаорецот“, рече О'Брајан, и понатаму обраќајќи ѝ се на невидливата публика, „иако е глодач, е месојад.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со избрани зборови истакна дека на нашата делегација ѝ се чини голема, единствена чест, досега незабележана кон некоја странска делегација, да се подготви програма за гледање на најдобрите театарски претстави во кој триумфира социјалистичкиот реализам, по повод стогодишнината од раѓањето на великиот Сталин.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во разговорите со жените, со кои носи муниција и храна и пренесува ранети, а понекогаш ѝ се случувало и да закопува убиени, најчесто се велеше: - Лошата вест сама брзо ќе стигне и ќе те удри тогаш кога најмалку се надеваш.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Ти, жено, да не си се мрднала од паметта, - ѝ се вдаде повторно татко ми.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

На малата Нешка повеќе ѝ се седеше кај Тода отколку дома кај мајка ѝ. Крвта ја влечеше.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Оваа првостепена пресуда беше доброволно извршена од страна на директорот на туженото акционерско друштво (Љ.Дракуловски) – при што немаше потреба да се иницира нова постапка за присилна наплата кај извршител.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Неда ѝ се израдува на Митра, а Митра, кога ја виде Неда во мариовски алишта облечена, не можеше да ја пушти од прегратките.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Помоли ѝ се, батенце, на проказата дедовска, рекол грчав и без светлост во разумот. - Не си ти игумен меѓу дивјаци.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

— Кај вати, мори џадио? — ѝ се обрна на Неда со очигледно задоволство.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Беше кивна на другарите на Дракчета кои, како што со право ѝ се чинеше нејзе, му наместија да мора да оди в партизани за да можат тие да си останат по дома.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

— Нешка се нацица убаво и ѝ се насмеа уште некој и другпат на мајка си.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Така...мислев дека е време малку да си починиме, да здивнеме.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Цело време стрежам да не ѝ се појават дамките.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Требаше да ѝ се даваат лековите што ни ги остави дежурниот лекар секој час.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

— Мори ајде, стара, кај си, госје ни донесе господ, отварај, барај вечера — ѓоамити ѝ се врекна стариот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Малку ѝ се поврати бојата и изгледаше многу подобро.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

По што ѝ се обрати на газдарицата и ѝ рече: „А вие, мајчице, немојте да си го губите времето попусто, веднаш порачајте му сандак од чам, зашто од даб за него ќе биде прескап“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Разбрав - викна Циљка колку што можеше погласно, а ѝ се пристори дека одвај прошепоти.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Сатурн се откажа, но и понатаму на портата од болницата оставаше кутии цигари, без да знае дали Марија воопшто ги добива, сѐ додека не ѝ се покори на суровата реалност.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Бабата Каља Тушева, редовна и најрана посетителка, веќе прави метании пред Богородица и ѝ се моли да ѝ го поживи сина ѝ и внучињата; дедот Бале — и тој му пали свеќа на Ристоса и го моли да му ги прости греовите што излага толку моми и невести за мажење и што зеде некоја и друга лиричка од такви како Илка Сукала, дедот Мисирлија — не може да најде невести за синови му и почна редовно да доаѓа в црква и да се моли на сите светци; на бабата Цвета Батанџиева невестата ѝ нема малечко еве седум осум години, та и таа клечи пред Богородица и ја моли.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Само еден, некој Јаков Иконописец што ќе останел да го надгледува довршувањето на водениците, движен од исконско пијанство во себе, можеби со заткарпатска медовина во крвта, без причини се обидувал да запее.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Незе ѝ се закачи во умот веќе Витолишча и Илко, и сега со синџири да а врзиш ќе окине и ќе дојде. Такви ти се виа чумите наши.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ете, и тоа е наша задача, реков, да ја негуваме таа питома разумност...

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дедо Мраз ѝ се претставил: - Јас сум светски патник... - Фрррр! – Одговори мечката.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Приказната почнува во еден убав мајски ден, кога постарата, малку необична, мистериозна Г-ѓа Морисон во еден парк ќе го запознае младиот Г-н Стјуарт кој ќе ѝ се довери и пожали дека неговата љубена наместо да се омажи за него, сака да прави кариера на оперска певица.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Беше свесна дека е убава, но сепак не беше задоволна од својот изглед: челото ѝ се чинеше премалечко, очите темно кафени, а не сини, линиите на телото ѝ се чинеа преизразени...се разбира претеруваше, тоа беа некои нејзини бубачки во главата, какви што си имаше секоја девојка на таа возраст.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Странката е должна, независно од исходот на парницата, да и ги надомести на противната странка трошоците што ги предизвикала по своја вина или случај што ѝ се случил нејзе (чл. 150, ст.1 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

— Јас не можам да судам за други партии, вели Апостол Макаровски, иако сметам дека она што ѝ се припишува на југословенската партија е чиста клевета.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сигурно забележа дека мирисам, па сега ми се смее, си помисли Ема и ја спушти главата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Во првите седум акции што беа успешно изведени Раде не беше допрен ни со едно зрно, но во осмата и деветта спечели дури четири рани со кои, заедно со претходните четири, спечелени во комитлакот, опасно ѝ се приближи на десетата, што гатачката веќе му ја имаше проречено како последна и кобна.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Кој од вас свири прва мандолина?

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ѝ се фрла на жената, ко бршлен ѝ се качува под гушата, се гребе и не се пушта.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Толку се засркна што во еден момент си ја кладе и дланката на устата, но и покрај оваа мерка на претпазливост од неговата исушена дланка како да се измолкнаа крупни парченца смеа и се истураа по килимот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Некој рече, а другите го подзедоа и го раширија реченото дека парите не ѝ се сониле на стрина Николица туку на Драганка.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сирота мајка му. Јас го имам дома, тука да го гледам и негувам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Решението мора да ѝ се достави на странката во оригинал или во заверен препис (чл. 209, ЗОУП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За тоа сега кога го виде ѝ се стори дека повторно роди син за кој треба да се грижи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И трипати ѝ се доближува и се оддалечува од неа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Како птица без крилја. Сака да летне, а крилјата ѝ се оштетени.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

На баба Санда ќе ѝ купам нов сандак за замрзнување, и онака стариот постојано ѝ се расипува, а на дедо Борис нови карти за редење пасијанс, неколку шапки за сонце, а можеби и автомобил, зашто тој никогаш го немал...

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Стоеше така долго кучето пред влезот и не одеше повнатре да ја нападне ами сакаше со долго чекање и заканување да ја измачува, да ја застрашува и повремено доближувајќи ѝ се да ѝ го пукне здивот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Сакам исто така да ѝ се заблагодарам на Нора Мартинс Лобо, која ги потврди овие информации за мајка ѝ и даде многу корисни сугестии.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Потоа го потфати блокот од двете страни одоздола (Ѝ ги протна рацете под плешките од што нејзе дојките ѝ се подадоа кон него принабрекнати!...) и се загледа во предизвикот што му го сугерираше зелената страница пред него (Се почувствува пред помама што како да го исплаши дека ќе сврши предвреме!...).

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Но, кога виде дека со ништо не може да ѝ го покори срцето на саканата мома - нареди овој прстен да ѝ се однесе.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Мајка пак, желната, умре млада. Ја фати некое чудно болестиште, ѝ се поду кожата, отече целата, се набубри.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа сметаше дека грабнувањето на двата стола е всушност најмалата казна што можела да ѝ се одреди на кафеаната со оглед на сите вознемирувачки ноќи што ни ги приредуваа гостите на овој локал.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Со една мала забелешка: бев свесен дека не смеам да се залажувам со површниот заклучок дека станувало збор за знак или најава преку која некоја непозната сила се обидува да ми ја подотвори вратата на шпекулациите овозможувајќи му на она што еднаш веќе протекло повторно да се врати и да ми се придружи...

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зборуваа колку да кажат нешто. Тој сега веќе успеа да ѝ се доближи малку.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ангелија молбено и тажно го гледаше. Градите ѝ се разбрануваа како смекнат мрамор.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

3 Имено, при емајлирањето на предната страна од шпорет за греење нејзе ѝ прснува парче емајл во левото око.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ја скри ноќта, на која ѝ се предаде шумата, сѐ поретка и поретка.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

„Вака млад, а не се контролираш веќе” се ругаше Стариот писател и наполно ѝ се предаде на смеата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Немој, Капинке, велам, не плаши ме, мајчеле, ѝ се молам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Чанга немаше време за козарите. Тој ѝ се препушти на белата тишина на планината.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Градите ѝ се креваа бавно и рамномерно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Жената што со него влезе во лифтот не си ти, туку комшивката Гога.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Пристапувам до креветот, ја подавам раката за да ја погалам по главата, знам како треба да се однесуваме со вознемирена жена, посебно знам како треба да ѝ пристапувам нејзе, но таа ја крева дланката спроти мене, ја испружува раката и не дозволува да ѝ се приближам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Колковите навистина ѝ се движеа како клатно на ѕиден часовник, дури ми се пристори дека нешто ми кажуваат тие движења и тој звучен ефект од нишањево не беше ништо друго туку објаснување за нејзината голема дарба: (тоа Катерина ми го рече откако стори неколку чекори), а малку подоцна додаде дека умеела да го изведе она кое Јана; за да посака да го изведе ќе морала најпрвин да го смисли а потоа долго да вежба и тоа само за да постигне нешто што сепак ќе личи на обична имитација.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Таму само ќе помине покрај изгорената црква, која еве цел човечки век се моли со отворен покрив кон небесниот свод, додека камените ѕидови ѝ се раскостуваат од малтерот сосе фреските, а место иконите ѝ се читаат профани графити.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сето тоа доведе до денешнава состојба, кадешто е евидентен јазот меѓу она што ѝ се соопштува на јавноста и она што извршителите го прават по повод контролата на менталните заболувања.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ѝ се радував и плачев што ќе биде поблиску до мене и што ќе можам навечер пред да заспијам да си ја погледнам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ќе се посрамам со свеска. Ќе испадне дека толку години само сум ѝ се топорел и сега кога дојде времето мене не ми станува.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Но смртта никогаш не чека да ѝ се отвори, таа влегува сама и низ најмалата пукнатина на ѕидот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

- Секако, не си му дораснат на Јурукот, - рече како да ѝ се извинува и повторно се фати за секирата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се надеваше и дека Ане престанала да ѝ се лути, па ќе можат пак да се вратат во дворот за да си играат со чиничињата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ѝ се доближува загледана во полулегнатата девојка, подзастанува, некаков сомнеж ја гризе и кога се доближи на дофат на рака, застана, и се загледа во лицето и во очите големи и црни, молежливо вгледани со вкован поглед во неа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

А, ете, сепак, тоа ѝ се случува на мојата толку добра другарка.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Млазот ѝ се расцветува меѓу нозете. Пукнатината ѝ е вцрвенета и задоволна.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Таа ѝ раскажала дека продолжила да ѝ носи цигари на Марија секогаш кога можела, па дури и решавала и некакви итни непредвидени работи, сè додека еден ден не ја нашла болницата во урнатини, разурната како лош споменик на тие неблагодарни времиња.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Беа свесни дека им претстои голема макотрпна работа на која тешко ѝ се гледаше крајот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Очите не ѝ се гледаат од плачење на таа жена, залче не става в уста.”

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ни рече дека кога ќе дупне, кога ќе руши гнојот, болеста сама ќе ѝ се крене од увото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ова и беше сторено, усно на записник пред судот, на последното рочиште, во декември 2009 – но, симптоматично во целиот овој случај е тоа што адвокатот воопшто не ја извести Триманова, како негов ополномоштувач, за вака постигнатата спогодба меѓу него и застапникот на работодавачот – па таа, за цело време, мислеше дека парите кои ѝ се исплатени на нејзината трансакциска сметка [околу 130 ЕУР], на име испратнина, се по основ на донесена судска пресуда!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Прости ми другар Даскалов и веднаш речи ми дека не треба и не смеам да заборавам оти во животот никогаш ништо не се враќа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Жената не ја разбираше неговата морничавост. Ѝ се чинеше себичен, груб додека водеа љубов.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Но таа ми беше драга, а и јас нејзе, и ја чувствував блиска, па ми се стори дека можам да ѝ се обратам отворено и да ја прашам што ѝ се случува.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И ногата му е скршена. Ќе лежи подолго.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Гледајќи во небото, дишејќи длабоко полека ги затвори очите и само ја чувствуваше во себе убавината на чувството кое ѝ се разлеваше низ телото и целосно ја обземаше секоја нејзина пора, продирајќи до сржта на целото нејзино битие. Чувството на љубовта и нејзиниот бескрај.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Сега гледа во огнот. Очите ѝ се полни пламенчиња и искри.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

XLVII И Татко и Климент Камилски и дење и ноќе работејќи врз турцизмите во балканските јазици, сѐ повеќе разбираа дека се нагрбиле со мисија на која не ѝ се гледаше претпоставениот крај.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се качи горе. Неговата глава ѕиркаше од горе и ѝ се смееше. Ја подигна шапката: „Збогум, Кора.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Најдобро би било и јас да ѝ се насмевнам, да ѝ покажам дека ја разбирам, но место тоа јас ги спуштам очите и -о ужас! - гледам дека место мене ѝ се смешка некој друг, и тоа е мојот десен чевел.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

18. САМАТА Е КИТКА, А КИТКАТА ЈА САКА - убавината не е збор ни дно ни врв да нема, по мориња плови, по небото лета така, а тука, на земјава, гробот ѝ се спрема...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Носот почна полека да ѝ се движи горе-долу, но од телото не мрдна ни мускулче, концентрирано гледајќи пред себе во масата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ако имаше три чисти да се прчиш пред другарите, дека Анче од VIб тебе те замолила да ѝ се запишеш во лексиконот - и тоа си го сторил мошне успешно - сега имај три чисти да ја гледаш мама в очи и сè по ред да ѝ раскажеш.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Најпосле, Мајка се смири во креветот. Веднаш ѝ дадоа инфузија за да ѝ се закрепне телото со храна преку крвта.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Слабите ноџиња ѝ се склопчија како ноџенца на мало пајаче, а рацете ги држеше пред лицето, обидувајќи се да си го покрие.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

„Ме исплаши“, рече прибирајќи си ги нозете една кон друга и загрнувајќи ги со полите од бањарката, подисправајќи се на тоалетното столче од што задникот пред моите очи како да ѝ заигра, предизвикувачки, како да ѝ се смали и да ѝ стана поподатлив за моите веќе полакомени дланки.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

На оваа област ѝ се давало предност, а не на Приштина, бидејќи, според британските сознанија: а) “Областа меѓу Тетово, Прилеп, Дебар и Битола е предоминантно српска и населението е пријателски настроено. б) Од Пореч групата можела да се спушти“во долината на реката Вардар под заштита на пријатели“, спуштањето на територијата на Приштина било различно поради тоа што членовите на мисијата ќе морале да патуваат “приближно околу 180 км преку непријателска територија со несигурно население“ в) Се сметало дека Порече би бил “подобра база за операции против рудникот Алатини“. 57

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Е, овој заклучок на Соња, дека разговорот случајно не довел до вратата на киното и дека станува збор за влезници што случајно ѝ се наоѓале во џебот дефинитивно ме докусури.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Според Рајт, еден од главните разлози поради кои Витгенштајн ѝ се опира на интенционалистичката претстава, е тоа што таа ја предизвикува веќе споменатата тешкотија „regressus ad infinitum”; имено, тоа што се мисли дека правилото е „во умот”, не објаснува како се нашло таму, бидејќи проблемите на препознавањето што правилото од некого бара, не се разрешуваат, смета Витгенштајн, со самиот факт што тоа е „во умот”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

На градите ѝ се запокажале две недополнети брадавици, небаре оревчиња загаснати уште на заврзување.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Марија душо - ѝ се обрати Клер на својата хиерархиски потчинета колешка - овде во фактурата пристигната од училиштата, цената на ужинките е значително покачена од минатиот месец.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

И кој нема да ѝ се восхитува на моќта на нејзината морална индигнација, на праведноста со која ја отфрла ќерка си што ја презрела и што ја отфрлила нејзината искрена и изнапатена љубов?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Првиот чекор за наоѓање газда е да се здобиеш со неговите симпатии“ - пишува во прирачникот за склопување кучешко-човечки пријателства, илустрирајќи ја успешноста на советот со фотографија на кокетен пекинезер како целиот излигавен ѝ се потпикува на една средовечна дама, која со насмевка му подава копанче.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Според тоа, изненадувањето, од научна гледна точка, може да возникне само како последица на модели што не ѝ се верни на природата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Само чу дека штракнаа ножиците и едно перче од нејзината бујна коса ѝ се оддели од главата и како летно облаче ѝ помина пред очите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Јован Бошковски ЧОВЕК НА ПОКРИВОТ

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тажно рече: - Несреќно мое момче, сега слепо, куцо ќе ми одиш цел век! - па потоа со најголеми навреди ѝ се нафрли на проклетата муза.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Што може, кутрата, кога не ѝ се дига на машки.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ѝ го подигна највисокиот споменик во црн мермер, а покрај нејзината си ја залепи и својата фотографија, со годината на раѓање и цртичка за годината кога ќе ѝ се придружи на сестричката.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ѝ се изнасмеав на жена ми онаа вечер, кога, додека се шминкаше, огледалцето ѝ падна и се искрши.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Но таа како да ги имаше сите други зборови, но потонати длабоко во нејзиниот молк. Ѝ се восхитуваше на нејзината тивка моќ која стануваше вистински безгранична кога зборуваше за нивните чеда.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На мајка му Депа ќе ѝ се сожалеше од тоа негово викање и тропање и ќе го пуштеше да шета, издивнувајќи: „Господе, врати му го умот...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Снежана во сонот слушаше а по лицето ѝ се шеташе чиста, радосна насмевка...

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Најимпозантен објект во опсерваторијата е сончевата кула, која е опремена со најсовремени апарати. Тука работи и д-р Сотировски кој ѝ се посветил на спектарската анализа.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ведро, зимско пладне... Студено е, камен пука, и на Надењка, што ме држи подрака, ѝ се нафатил сребрен скреж по кадриците на косата и по мовта над горната усна.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Убаво гледам како ги крева рацете со широки просрмени ракави. ѝ се завраќаат кон лактите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Аман... - Тој ѝ се сврте нејзе.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Сега ѝ се чинеше дека убаво мириса.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Што и да ѝ се случувало на таквата личност во животот, колку и да била повредувана, таа секогаш може да погледне во минатото и да почувствува дека може да биде сакана. 54 Margina #22 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Не бев начисто: Росана дали само праша, дали беше зачудена, или пак се појави за да констатира една состојба, која не ѝ се пристори природна!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Децата се растрчаа и набргу имаше сѐ што требаше за една леса врз која го наместија дедо Костадин и врз рамењата на Танаско, на Друже Србине и на некои други, му ги прошетаа очите по бистрото и сино небо од станицата сѐ до куќата на која не требаше да ѝ се отвораат вратите и прозорците оти уште од кога замина бабата Петра тие зееја со пустошот во себе.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Зар поинаку ќе постапував ако знаев дека иследникот веќе има заклучено оти му се остваруваат намерите? Или обратно?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Му се зарадуваа на сонцето, му се зарадуваа на синото небо, на облаците, на ветерот, се зарадуваа и почнаа да раснат. Ѝ се радуваа на пролетта, на летото, на есента, а кога ќе дојдеше зимата задоволно го сонуваа долгиот зимски сон.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Рамна како тепсија, не ѝ се догледува крајот на оваа земја.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

За во иднина, В И. – која сега работи во друга приватна фирма и која, поради оправданиот сомнеж во партиската блискост на синдикалните лидери, не е член на ниту еден синдикат – вели дека ако се најде во ситуација повторно да ѝ се прекршени работничките права, доколку нема друг начин на справување со бесправното, таа повторно би се впуштила во спор.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ѝ се шират слабините, ѝ се диплат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Благодарен сум му и на Калвин Томкинс, кој подготвува биографија на Марсел Дишан, и кој љубезно ме снабди со додатни информации за врската на Дишан со Мартинс.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Децата дома ми се сами. Ве молам пуштете ме што побргу.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Зборуваше само натрапникот, зборуваше сѐ едно исто, упорно обраќајќи ѝ се на старата со „братучедо”,додека на Ване не му светна дека овој мора да е младиот Курназ, ама не можеше тоа да го провери, зашто не му го знаеше ни името ни презимето, а со прекарот беше ептен некултурно да му се обрати.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Погледнува во ќерка си, која немо ја гледа. „Не плаши се!” - ѝ прошепотува Хана и полека се лизнува на килимот со еврејска шара, по кој сè поизобилно почнува да истекува нејзината ариевска крв додека во ушите ѝ шуми топлото море на Ориентот и здивот на Леон Голдблум кој, таа чувствува, ѝ се доближува нежен, заносен и страствен и по толку години... Фотографии.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сонцето лежело по нивните чела и ги прегрејувало. Едно тајно делче на свеста не ѝ се предавало на ракијата; демнело од бедемите на својата тврдина како проколнат стрелец што сепак им е заштитник на заспаните.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Колку повеќе се приближува до крајот на песната која што ќе ја пее, толку повеќе ѝ се очите во шишето. Пее).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Чекав ден-два да видам што ќе се случи, можеби ќе се кренат лисјата и ќе ѝ се врати животот. Не, не ѝ се враќаше.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Така сакаше таа Марјанти на која ѝ се чинеше дека сме пораснале за војници...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Порано и ме бакнуваше - но вака, кога ми се спиеше, можеби мислеше дека ми прави услуга со тоа што е ефикасен за побрзо да можам повторно да заспијам, иако по неговото дишење препознавав дека тој секогаш заспиваше пред мене.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Копај и ниту чекор назад!!! - ѝ се пристори дека некој заори над неа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Штом ќе си легне до зазорување ниту рофја не го разбудува - поначесто си помислува, ама не му кажува да не би домаќинот поинаку да ја разбере, па да се навреди или да ѝ се налути.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

А зошто тоа да не се случи и повторно? (Да не заборавиме, тоа ѝ се беше случило на тетка Боса од страна на најмилото).

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Дали би ѝ се качил на комшиката додека твојата жена е на пазар???

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Во душата ѝ се родило големо неспокојство.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Дури и да си заповедам ако треба. На суштината?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Којзнае не ли ѝ се чудел на глупавата селска тврдоглавост на тие луѓе со свои еднострани реформи и дејствувања за поткопување на темелите и сигурноста на неговиот поредок.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Утре дојди да ти раскажа шо те интересуа, — ѝ одговори кратко Тода и си влезе дома да види дали ѝ се вечерани и заспани децата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се предаде. И покрај тоа, ја однесоа во павилјонот наменет за агресивни пациентки, ја смирија со млаз студена вода од цревото и ѝ вшприцаа терпентин во ногата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Опколен од сите страни со злато, дијаманти, смарагди, златни султански одори, човек не може да ѝ се противстави на мислата за величината на една многувековна империја, но тоа асоцира и на една тешка судбина на рајата, која ги создавале тие богатства а умирала гладна.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ќе одам да прашам кај Дуковица Вендиоска. Да не ѝ се наоѓа. Викам по Дуковица. Не се одзива.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Имајќи ја предвид лошата ситуација во фирмата и малата веројатност нешто да се промени во тој правец, таа се сложува на ова и „доброволно“ го потпишува решението за технолошки вишок, кое датира од септември 2005 и во кое се наведува дека од денот на престанокот на работниот однос нејзе ќе ѝ се исплати надомест на име испратнина во висина од пет месечни плати остварени во последниот полугодишен период, а исплатата ќе се изврши со денот на престанокот на работниот однос.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На Петра ѝ се стиснуваше срцето од болка и од мислата дека можеби сама ќе ги враќа овие пилиштарци во Македонијана.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Во деновите на запознавањето, неговата "изместеност" ѝ се чинеше интересна иако пројавите на таа необичност ѝ штрчеа, барем онолку колку и роговите на полжавот: постојано подвижни и променливи како и нивната прилично несигурна вљубеност.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И секогаш да ја носиш таа прекрасна насмевка на лицето, на која, сигурен сум, и птиците ѝ се насладуваат и надалеку низ песна ја раскажуваат, и ветрот со радост ја пресликува насекаде, во секој облак и поток, во секој морски бран, на површината од секој океан, облагородувајќи го ликот на земјата со тебе...

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

„Морам да се покријам“ му дојде мислата на која мораше да ѝ се потчини, да вложи напор и да се вовлече под чергите...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Стариот Тајко бил во планината и нејзе срцето ѝ се стегнало: побарала од Емин-бег дозвола да дојде и дошла во Блатието.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Амам: промена на смислата Не кога ќе влезеш и кога ќе те заплисне врел и непроѕирен воздух не кога ќе те поклопат капките разлеани по ѕидовите реата, мермерот, мрморењето не кога ќе те обземе вртоглавица зашеметеност од празнината на амамот, полна пот, плот и пареа не кога ќе те погоди како отсјај во сон светлината подадена низ розетата дозирано, од високо не додека студеното сонце-иње од карши ги облагородува дрвјата, релјефите, порталите, фасадите на сараите туку кога ќе потонеш гола во гротлото ко крвава рожба во исцедокот од водолијата тукушто прсната, за да може да се слизне низ пенџерето на животот (на)право во царството на немилосрдноста кога збунетото тело ќе помисли дека секое друго место е подобро ама ќе остане и понатаму - таму без да се помести кога ќе ја осетиш жешката вода како оддалечување од секојдневието, од агонијата на распадот (целото е мислена именка, далечно минато) кога ќе се престориш течен заборав божји благослов и ќе му се предадеш на телото мислејќи си ѝ се предал на психата егзотичното прелевање на смислата сѐ додека не се претвориш во прелив како таков кога ќе се испреплетат значењата едни со други и ќе се испретурат во кошницата на светогледот а ти ќе тргнеш во потрага по почетокот кога ќе сфатиш - Бизант е капија во темните агли на памтењето цела епоха е втисната како анатолиска крпенка во обичните зборови од твојот мајчин јазик во интимата на јазикот и се спровира низ капијата кон одаите и спалните дома кајшто по извесно време по извесна стварност потеклото се заташкува сродството се изобличува јазикот има свои потреби како и телото сфаќаш и тонеш во без-сознание зад јазикот, отаде нека почека ако те чека ... Истанбул, декември 2003

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Кога странката која е повикана да ја поднесе исправата одрекува дека исправата се наоѓа кај неа, судот може заради утврдување на овој факт да изведува докази.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таа адреса ѝ се врежала длабоко во паметта - ѝ се чинеше дека и ноќе би можела да познае дали писмото е од Крстан.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој ќе ја кренеше главата кон неа и отсутно ќе ѝ се насмевнеше.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Нејзе ѝ остана впечатокот дека касиерката не многу љубезно ги погледа и сега ѝ се чини дека треба да брзаат што се може повеќе, па затоа веднаш да го видат главното што ги довело овде.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој ми пријде и ми рече дека сум најубава...“ мама се загледа некаде неопределено.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Веднаш продолжив, сеќавајќи се на еден запис на преродбеникот Фаик Коница за Верата на албанците, во кој се цитира искажувањето на лејди Мери: - Таа вели дека од сите вери што ги запознала, верата на Албанците, ѝ се чинела најнеобична.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Кој не ја прочитал 'Двојната Лота' нека ја прочита.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Стврднатите нозе беспомошно барале потпир, почва по која ќе ѝ се избега на болката.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И секој пат, кога ќе изгрее денот, тој забележува - момата е побледа очите ѝ се поцрвени. Не може веќе вака.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Деспина ти е на ред, а колку што заушувам ѝ се чакнуваат очите со на оној што ја накитил така убаво книгата за пред Одборот! и на овој дел гласот на Пелагија како да ја разбуричка крвта во образите и на мајката и на ќерката.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Потоа се рашириле по селото секакви прикаски: некои кажувале дека загинала од безмилосни насилници, некои дека му се вратила на родното место.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еве, и тоа го велам а можам и да додадам дека ако не живееше горе, дури под Сина Скала, сосема сама и издвоена од луѓето, јас ќе најдев начин да ги совладам нашите недоразбирања и да ѝ се приближам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Обравчињата ѝ горат, не замалува огнот. Ко жарје во кација нацрпени и горат. И очињата со крв ѝ се облечени.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Три недели се служеа со room service и за тоа време таа престана да повраќа.После тоа возеа низ Невада уште некое време додека комбето пак не се расипа на другата страна на државата. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 163

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Рацете ѝ се лизгаат преку прасците: ѝ запираат околу глуждовите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ние отидовме над неа и таа нѐ гледаше, а очите ѝ се завируваа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- „Што да видам“, праша мајка ѝ. - „Нешто имам на главава...“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Меѓутоа, ја зграпчил со силен замав за рака и ѝ се внесол в лице.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Беше главен уредник на училишниот весник и дописник за неколку младински списанија, така што новинарството само по себе ѝ се наметна како идна професија.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Пружам гаќи на тераса Над глава трошки ми тресе Таса Ќе ѝ се качам да ѝ ебам матер

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

— Што ти треба да знајш? Јас ти заповелам да месиш и ти ќе месиш, ако ме есапиш за маж, — ѝ се врекна Мирче и строго нареди.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Жетварите, кога ја видоа пребледена, ѝ се приближија да чујат што се случило.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

На предното седиште седеше тој; беше свртен во полупрофил; ќелата му беше црвена, вжарена, брадата му беше накострешена; зборуваше нешто, но не можев да слушнам што; при говорењето, една жила на вратот му се затегаше и се дуеше како да ќе пукне; одеднаш, до мене доплови само откршок од разговорот: „Ти мораш да го пријавиш тоа, ако не го пријавиш, ќе имаш последици“, рече тој; рацете му беа спуштени под воланот; десната му беше подадена кон седиштето на совозачот; во еден миг се навали кон назад на седиштето и на другото седиште ја видов Луција; очите ѝ беа затворени, носниците ѝ се ширеа (и денес не знам дали е тоа возможно, човек од десетина метри, наспроти сонцето, да види дека се шират женски носници: дали тоа беше истата онаа слика на Луција од разбојот); по образите ѝ се слеваа солзи; да, сигурно видов дека Луција плачеше за еден миг, а потем престана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Нерамномерното движење за навлаката на автобусот ми го донесе најзиниот задник в скут. Полека- полека ѝ се залепив за задникот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Божем на стрина Николица нивна ѝ се сонил еден сон дека на Градишка Вода, чекор десно од кладенецот, има закопано златници.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Да бидеме праведни, почитуваниот судија кого си го замислувам во овој момент како објективен застапник на својата професија можел да ѝ се обрати на поротата и со овие зборови: кажете ми почитувани браќа, кој од нас е спремен да се откаже од привлечната понуда на некоја убавица?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Додека дивечот, (волците, мечките, лисиците, зајаците, јазовците, ласиците, смрдулките и куните) зашто нема кој да го прогонува и лови, се намножи до загрижување, преку цел ден и преку цела ноќ, страв да те фати, слушаш како тулилка, завива, кашла и си ги секне грлата во гората и во полето, птиците, пак, си мисли на барските, (чапјите, норците, галебите, пеликаните, кормораните, дивите пајки и дивите гуски; штрковите следејќи ги старите навики и стариот инстинкт, сѐ уште ѝ се верни на Потковицата, населбата на Станкоски Рид готово ја претворија во колонија на штркови: на покривот на секоја куќа, на оџакот на секоја напуштена куќа, има направено седело од штрк по мелиорацијата на мртвиците и Блатото, сосема, сосема, се изгубија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Застанувам и ги затворам очите за да ѝ дозволам на свеста сосема да ѝ се препушти на дрогата.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И посран од страв дека таа можеби ќе ѝ се довери на пријателката, која, пак, по принципот „ќе ти кажам само тебе, ама немој никому да кажеш“, ќе му го урниса имиџот во курварските кругови.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Мора да ѝ се случуваше нешто ужасно, ја тепаа или чувствуваше дека е болна и токму кога Нора ќе запееше нешто од Форе, а јас на пијано, загледана во толку среќниот Луис Марија, налактен на крајот што му правеше нешто како рамка околу него, тој загледан во мене, задоволен, со лик на кутренце, чека да ги чуе арпеџата, двајцата толку близу и толку вљубени.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Фиданке, дојдов. Штама, во селото како да немало пци. И пак извик. Погласен. (А ти, Арсо, начека село без кучиња!)

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Честито за наградата! - Рада ѝ се обрати на младата поетеса од Белград.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Рамената силно ѝ се затресоа. Се чу гласен плач.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Доколку се именувани повеќе ликвидатори за причинетата штета тие одговараат солидарно (чл. 542-а sq, ЗТД).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Не, не ѝ се лутам на баба.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

На кинисување Нешка се засрами да си ја земе китката, ама Тода, како мајстор од занаетот, ѝ намигна со око и ѝ ја покажа, а таа тоа чекаше, ја грабна и ја завитка во ракавот, велејќи и фалејќи ѝ се на Тода со главата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Суптилно ѝ се прикрадувам на глорифицираната осаменост.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

— На лицето ѝ се оцрта задоволство, дамарите ѝ се разработија и доби сила и кураж што побргу да стигне до постелата, да легне и да го погледне тоа стаорче што сакаше да ја отера в гроб.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Зар беше можно ова да ѝ се случува, по толку многу години.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Знаев исто така дека мајка ми ни на среќата не ѝ се надеваше премногу.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А ти на нечесен начин ѝ се лепеше на Соња.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Неговиот шарен капак како да ѝ се насмевнуваше.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Со неговите заби на нејзината брадавица и топлите усни околу неа, брадата и мустаќите што ја грепкаа по дојката која одеднаш ѝ се чинеше набрекната во неговата дланка, таа се заниша наназад, но тој ја задржа со другата рака.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

По дознавањето дека е утужен, работодавачот реагира различно спрема конкретни поранешни вработени, обидувајќи се да ги компромитира и да внесе неслога меѓу нив – па така, на некои од нив им понудува да ги врати на работа, а тие за возврат да ги повлечат тужбите.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И Хејс и Перлис имаат само една цел, без оглед дали се свесни за тоа или не: да најдат основа за обезвреднување на секое негативно сведоштво за да можат безбедно да ѝ се вратат на менталистичката интерпретација на „виртуелниот” систем - интерпретација којашто самиот виртуелен систем никогаш нема да ја избори затоа што еден симболички систем мора „по дефиниција” да е способен да ја понесе целосната тежина на една систематска интерпретација.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Огнот се вивнал и пушта златни пламени и искри и на Доста ѝ се претвораат во безброј ѕвезди што ја осветлуваат куќата за подобро да може да ја види нејзината искра, од која има да пламне силен оган во нејзината згасната душа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

– Добро, добро – рече везирот – ќе ја расправиме таа работа нели дојдовте овдека, но... како се викаш ти, мори ѓаурко? – ѝ се обрна Мехмед на Анѓа и ѝ се наднесе над главата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Конечно, г-нот И. и г-нот А. можат да отпатуваат, со автобус, во македонско гратче каде што не биле веќе десетина години. цртежи на местото на трите точки: часовници, бремени жени, лист, бакнеж, календар, недопуштена цигара, клуч во брава, салфетки, полуиспразнета чаша, чадор, мачка, сексуален акт во „јавачка“ положба, циркузантче со неопределен пол што балансира по жица, дланка што на Венериниот брег има хоризонтална лузна, расипана жолта неонка што со крцкање се пали и се гаси, куче скитник што лежи на персиски тепих со главата на предните шепи и мрда со опашката, медицинска сестра со старовремска капа и јаки листови на нозете, девојка со испулени сини очи во жолта фротирска машка пижама, сцена од автобусот, во кој, заедно со г-нот И. и г-нот А., се возат и еден молчалив татко со своето зборлесто девојче, кое му се обраќа со „татко Ратко“, еден испотен бизнисмен, кој постојано вика во мобилниот, нагласувајќи дека ќе биде таму најдоцна за еден саат, плус-минус пет минути, млада ромска девојка во која таа ем се кара, ем се смее: Ава карик... тева кераптуке нешто ... макелту манца... а тој ѝ се смее, и ја гушка. г-нот А. кон г-нот И., додека автобусот минува низ една клисура со бујна вегетација и брза река (дождот, сепак, не падна): Те сфаќам, љубовта не е баш секогаш фер спрема оние што љубат.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Се помачи додека излезе на патчето, за што сувите износени опинци ѝ се лизгаа по чипецот, но потоа бргу се изгуби зад ридот.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

А залезот е убав и сенката што ја прави е долга за младичот од бистата незабележливо да ѝ се доближи, да седне крај неа, да се загледа во нејзините сини очи и да ја слуша како го повторува Лјеу: ...

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

18 На ѕидовите од собичката висеше врамено писмо од Samuel Beckett во коешто младиот Beckett ѝ се заблагодарува на Gail што го избрала за тема на својата докторска дисертација. Gail ретко беше дома, па времето повеќе сакав да го минувам во кујната одошто во собичката.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Додека учителката зборуваше почувствува како една капка од мишката ѝ се стркала до појасот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тој на Азра ѝ се претстави како менаџер на Машкото друштво „Осамени срца“.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

За миг, два, пред нив се најде Стрела. Ја вртеше опашката, очите ѝ светеа. Очекуваше да ѝ се даде леб.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Нешка уште повеќе се вцрвени, та дури и ушите како пламен ѝ се сторија.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Така, во домот на татка си, како мома, во родниот Лесковик, вгнезден на границата помеѓу Албанија и Грција, беше видела делови од мебел како во каталогот на стоковната куќа Ла Ринашенте, но не и во крајезерското гратче Поградец, каде што ѝ се закотви животот во новото семејство.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Белината на ѕидовите не можеше да ѝ се отпре. Јоргованестата поплава покриваше сѐ.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

- Јас ќе ги собирам, чичко! - рече Билјана и не чекаше да ѝ се рече двапати.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

„Обично носам хигиенски чаршафи за кината - помисли само кој сѐ можел да седи пред тебе на седиштетето, и колку пати, и каков вид на некоја ужасно гнојна бактерија мора да се наоѓа во сите оние древни капки од карамела и кока кола и пуканки со путер - но не сакав да помислиш дека сум настрана или така нешто на првиот состанок, такашто не ги понесов.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога се завртел ја видел како стои со спуштени раце, чиниш е во исчекување да се врати и да ја поведе со себе кон заедничка неизвесност.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но, да ви илустрирам со „свежи скопски примери“: мојот пријател, господинот П. Г. Пепси беше извонреден андерграунд гуру во доцните седумдесетти и во осумдесеттите, сѐ додека не ѝ се посвети на сопствената мистичка пракса...

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Ѝ го врати она чувство кое како пријатен ветрец ѝ се јавуваше штом ќе видеше жена во блажена состојба.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И како што беше спокоен, достоинствен, наеднаш се возбуди и вџаши. – Од кое место сте вие? – пак праша и ѝ се приближи на Анѓа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Токму за најголемото „немам решение“ времето не стоеше, туку леташе, а стомакот веќе ѝ се доближуваше до забите.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Низ модрината, ишарана со живо подвижно сребро, човекот го носеше својот непријател, се лизгаше, застануваше само понекогаш да определи на прав пат ли е и ѝ се пожалуваше на планинската ноќ.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Книгата ја пишуваше длабоко во ноќите, кога се храбреше од енергијата која се ослободуваше во нашите соништа во градот крај реката, како што еднаш ѝ се доверил на Мајка!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

(Тоа воопшто не беше вистина, и јас не знам за таква епизода во Декамерон; и до ден-денес не ја сфаќам смислата на таа импровизација на Земанек, која набргу стана моја реалност, и јас ѝ се покорував, како и на секоја друга реалност!)

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И избегал умот, што се вели, од никаде не ѝ се враќа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Здивот речиси не ѝ се слушна, таа спие страшно тивко, како пред себе да има деноноќија сон.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

После неколку рочишта и по комплетирањето на доказната постапка,5 судијката (С. Геровска Попчевска) – во јануари 2003 – донесе пресуда во корист на тужителката, со која делумно се усвојува нејзиното тужбено барање.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Некои од луѓето ѝ се препуштаа на некаква „трговија” со знамињата, најчесто од страв за судбината на семејствата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ама и тој не ѝ се опираше долго на смртта.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Ета правда, вели Маша Русланова, а гласот како да ѝ се претура од една чаша во друга.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

По благодарноста од Ивона, Рада ѝ се престави. - Јас сум Рада! - Јас сум Ивона!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Фрли ја, вели, големана икона во огнот ѝ се радува затоа што така направиле некаде во други земји...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Нешто ѝ се случило, но што - не умеам да погодам. Сепак си мислам: „Можеби Билјана добила единица, па затоа молчи...“

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Сметаме дека ќе биде интересно за вашите читатели ако им ги соопштиме имињата на оние бугарски претставители кои по 450 години на 15 март 1871 г. се собраа во престолнината на некогашната византиска слава и величие за братски да се посоветуваат како да си ја уредат својата црква на која до пред десетина години ѝ се закануваше опасност да стане плен на фанариотите; таа и денес од нив страда насекаде во несреќна Македонија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Значи, тебе Јорданка, ти умрел мажот ти? - ѝ се обрати на тетка Јорданка којашто ја поднеместуваше фотографијата на дедо ми ставена над телевизорот.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

На мајка му Златица ѝ се родија многу деца, но ѝ изумреа; ги раѓаше предвреме, осумчиња, и не ѝ траеја.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Роска стоеше под подгорениот папирус. - Колку убава песна! Кој ти ја напиша? - ѝ се обрати на Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Втора фотографија. Чекав долго, да се расклопи како женка да ја сликам во сиот нејзин сонлив сјај пропорција и хармонија. Ја прекрив со себеси но таа кревка, тврд карактер ѝ се покори на сенката без поговор.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Никого таа не послушува, неа ни казни не ја вразумуваат, сè си тера по свое, тивко, мирно, ама пак по свое.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тешко ѝ се доаѓа до јадрото...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

На лагата ѝ се кратки нозете.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Всушност и не сакајќи тој ни откриваше дека најсреќните мигови од врската со Јана ги има доживеано уште во часовите додека ѝ се приближувал.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И јас го изведувам телето, а кравата рика по него, пуста мајка, мачки да ја јадат! Рика, дали рика од пондилата кравата, а телето ѝ се одѕива.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ти кажам и што се случи со мене откако заврши бурата: поостарев, станав повозрасен во разбирањето на нештата, а истовремено помислив дека на мојата кожа, (ова го велам најодговорно) животот запиша уште едно правило што го заслужува нашето внимание.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Под цокулите крцка снегот и ѝ се чини толку гласно е крцкањето, небаре цела чета чекори зад неа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ја заклал жена си бидејќи ѝ се посакало и нејзе да биде една од коконите на Иван Степанович.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Зборуваш, зборуваш, а друг ни беше зборот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Додека се качуваше со Турчинот горе, на сарајот, најразлични претчувства му се мотаа низ умот, но ниедно не го возбуди толку, како можноста конечно да ѝ се приближи на саканата жена.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

А Оливера сѐ нешто несмасно држи: ѝ се лизга од рацете.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ѝ се доближи и ѝ ја стави раката на рамото.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Додека другите ученици нашироко дискутираа за посетата на Ќеле Кула, за тоа колку било морбидно да се гради кула со човечки глави, за свирепото стрелање во Крагуевац, Рада и понатаму беше во својот филм како главен режисер и сценарист на нештата што ѝ се случија, на почетокот од патувањето.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Флобер сакаше да ѝ се спротивстави на тиранијата на позитивизмот во XIX со гротескната судбина на Бувар и Пекуше?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Јас стојам долу со фенерот и гледам како ѝ се откриват глуждовите и листовите од нозете. И светка месото и не ми дава да се мрднам. За малку да го испуштам фенерот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ѝ се предадов на стихијата да го запишувам или поточно - само да го запишувам она кое се корнеше од мене во околности (се срамувам од зборот што ќе го употребам) - на неподносливи страдања, на стравотни болки во коските.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Пред влезната врата го стресува снегот од себе и влегува во одајчето со променето лице, најдувајќи ја мајка Перса задремена крај малечката Пелагија. Ѝ се извини на мајка Перса што се задржале толку многу, ѝ рече дека е многу уморена и дека каснала со Чана кај Танаско и сега не е гладна, туку дека е гладна само за сон, па така не мораше да објаснува зошто се врати со стемнето лице.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ја удираше по грбот, по нозете, по човечињата, по рацете, па потоа ја удираше по главата и косата почна да ѝ се разлетува и да ѝ се лепи за јазикот во отворената уста.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

На Фимка ѝ се пристори дека Богородица плаче.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Но бабата ниту не го забележа, ниту пак нешто од сето тоа ѝ се стори смешно.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Ѝ се брза, се брза што побргу да загасне и сосем да поцрни овој простор над селово.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Само  човек, човек слушаше, а човек никаде немаше.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Нешто ни е нервозна у последно време па со никого не комуницира, а и дечковците кои ѝ се пуштаат ги игнорира.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Ѝ се насмевна дури и на жена си! „Од каде сега пак таа возбуда?“ инсистираше таа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Убав, млад, рус како неа, јак и снажен како 'рслан, неженет, како си мислеше таа и како ѝ се кажа Толе; работник — минер. А уште кога се слушна во логорот дека го турнал Ѓузепа во тунелот и му ја зел мартинката на Аќифа, Толе порасна во очите на сите работници и работнички, а најмногу во очите на Проќа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На Рада ѝ се симна карпа од градите. Конечно ја проголта грутката која долго ѝ стоеше како тапа во грлото.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И тогаш тој лизна од нејзината крв, што ѝ се покажа на раката, таа лизна од неговата. И со телото и со душата станаа едно.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Од денот кога еден сѐ уште ѝ ја пиеше крвта на другарка ми, друг полека ѝ се вовлекуваше под кожа, со крајна дестинација... е, таму каде што почнуваат нозете да растат, под здолништето.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ѕвончето ме спаси. Немаше време наставничката да побара да ја раскажам содржината на „Двојната Лота“. Ѝ се заблагодарив на Елена што ми помогна.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Одејќи кај нив, чувствуваше дека ѝ дава знак на Атиџе, дека ја повикува, дека ѝ се приближува.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Крилата ѝ се заморија, очите ѝ се склопуваа желни за сон, но длабоко под неа беше море, над неа небо и немаше каде да почине.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Далтон непрестано зборуваше за комплетот тапани и тврдеше дека тие всушност се негови, па ги продадоа во Рино и живееја на четирисеттиот кат во еден стар хотел со поглед на планините.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Со текот на времето Чанга сѐ повеќе ѝ се восхитуваше на татковата намера да напише Историја на балканските империи низ нивните падови, во која ќе бидат вклучени и козите, па се надеваше и самиот да има некаква улога во таа книга.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И се заколнале дека ни на смртта не ќе ѝ се тргаат од пат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А вината всушност била кај неа: од многуте абортуси што ги имала во младоста, сега ѝ се светеле.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тој тропал и ѝ се заканувал.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Првата повоена пролет ја сретнав Јохана Климт. Една година пред тоа дознав дека Густав умрел, но не појдов на погребот, не појдов да ја видам Клара, ниту пак ѝ се јавив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Гараж–сеил – у превод ”бувљак пред шупа”. Се организира со цел да се отарасиш од ствари што не ти требаат или не ѝ се свиѓаат на жена ти.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Бреза веднаш заборави на Пелистер зашто таа старинска песна многу ѝ се допаѓа.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Сѐ што ѝ се буричка, ѝ иде на повраќање, како болна изгледа, а од ништо не се жали.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Лежеше на стомакот, нејзиното дишење го креваше белиот јорган во правилен ритам, а лицето не можеше да ѝ се види од црвената коса која се имаше распослано на перницата.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Очајот не може да ѝ се превиди ни да се спореди, кога ме здогледува на нејзината страна.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

И така, сѐ уште клечејќи, на подот ја посла црната шамија, ги рашири рацете и зареди: - Ристеее, чедо, стани, Ристеее...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ни плетеше ни метеше, ни крпеше ни шиеше, ни месеше ни печеше, ни параше ни бараше, ни молеше ни колнеше, само го дупеше ѕидот со отапениот поглед и како да немаше да се зачуди ако од тоа куќата ѝ се урне врз главата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Да не ѝ се случило нешто лошо, нешто страшно? - си мислев, но пред Бреза се преправав дека сѐ е во ред и како навиен ѝ ја рецитирав песната за Цуцул и говедата.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Една жена, кога некој ѝ зборуваше, постојано ја движеше главата влево и вдесно, затоа што ѝ се чинеше дека зборовите летаат кон неа, и можат да се заријат во нејзиното чело.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но среде насмевката можев да ја здогледам на нејзиното лице скромната лединка по која се движеа со речиси отсутни чекори многу од нејзини размисли и чувства.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Чевлите... јас се извинувам... - се обидов да ѝ се извинам на тетка Олга, но таа ме прекина со едно гласно, - Глупости!

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ја бара низ мислите девојката на која некогаш ѝ раскажуваше Што ќе пишува во писмото од нејзиниот младич утре што ќе ѝ го прати: На секој негов збор ѝ се надаваа, ѝ се поткреваа дојките,

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Стои Толе над посатките и сеедно зборува: - Стомниња, бардиња, грниња, вика, не ќе оди ова за многу и мечката од Москва ќе се опсени и за нас, стомниња, бардиња, грниња и ќе видите, вели, како што слушам јас, стомниња, бардиња, грниња ќе прави војна и за нас, вели, па уште ние останавме без држава, вели, стомниња, бардиња, грниња, на сите околу нас им даде, вели, стомниња, бардиња, грниња, зар другите ѝ се породнини од нас, вели и ги крева стомнињата едно по едно, го чука со претите и после дува во нив да видат луѓето дека никое не тиши.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- А јас, Тома, не ѝ се приклонив на ниедна вистина туку на убавината.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Срцето ѝ се насладуваше од зачудувачката виталност на лубеничето, зашто тоа растеше толку брзо така што речиси можеше да види како лубеничето дрочи пред нејзините очи, исто како и лебот, што мајка ѝ имаше обичај да го стави на полицата над шпоретот за да нарасне пред да го стави да се пече.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога ѝ се доближила, имала што да види, во подадената нога на мечката наденат еден голем трн (глогов) , а мечката со милни очи ја гледала мајка ми.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Всушност, тоа беше атак на концептот според кој на црнечката историја би требало да ѝ се прости и да се заборави.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Странката е должна кон предлогот да поднесе уверение од надлежниот орган на државната управа за својата имотна состојба.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Јас знаев дека полека но сигурно почнува да ми се допаѓа; бев убедена дека ќе паднам во неговата мрежа, и бев, се разбира исплашена: тоа можеше сосема да ми ги искомпликува работите во животот, оти јас целосно ѝ се бев предала и ветила на Партијата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Овде ѝ се решава судбината на земјата... Распушти ги, нека си одат дома...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Зошто да не ѝ се подадеа? Та среќата, пуста, е како момичка, си рече пак попот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

И додека ѝ се восхитуваме и насладуваме на глетката, не забележавме дека на соседната клупа седнаа двајца мажи на чии лица изразито се гледаат старечките брчки.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Го врати погледот врз футата пред себе како да ќе види нешто, си го лизна показалецот од десната рака, забриша некоја флека што ѝ се причини дека ја виде.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Почувствува како ѝ се суши грлото и устата, па со неколку полни голтки се поврати и го разбистри видот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кога наближи до училиштето, срцето ѝ се стегна, зашто од училишниот двор не се слушаше онаа толку позната врева, што ја создаваат детските гласови.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

И, ќе признаам, точно е дека на таа твоја Таша никогаш не сум ѝ се приближил поблизу од едно метро за да ми праќа онакви ишарети.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И така Бугарин присвоено од комитетите и Организацијата за Македонските Словени, и соединувањето на нашите интереси со интересите на Бугарија во агитацијата на комитетите кај Бугарите, беа причина сета македонска работа да ѝ се припише од Европа на Бугарија и на Бугарите како бугарска надворешна појава да не се поддржува.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Најпосле јас решив, се вратив дома во Стрелеско и ѝ се јавив на Лена.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Косата ѝ беше лесно фатена во витки од страните, а локните ѝ се спуштаа до рамениците.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Очите ѝ се насолзија и таа низ плач рече: - Мое е учителке, но ми го нацрта мајка ми.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

За разлика од оние другите, од родот на грабливците, (орлите, соколите, сојките, ветрушките, бувовите, утките, чавките, страчките) па оние од родот на полските (еребиците, дивите кокошки, дропките, тресопатките, потполошките, белоперките, чурлините, чучурлигите, полските врпчиња, дивите гулаби) па оние од родот на шумските, (кукавиците, пупунците, чукајдрвците) па и оние, слаткопојните, (славеите, трнарчињата, сколовранците, гугутките, сипките и другите) кои ги има плипотници.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тој значи, Германецот, безуспешно ѝ се додворувал на некоја девојка која секоја вечер седела на балконот, плетела чорапи и уживала во убавиот поглед на езерото.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

- Што мирише овако, прашува Јоле, печени пиперки, велам јас, не мирише овако паприка, вели Јоле, може е клечитурај, велам, или може некој се преобува, од кое кафе да сварам, вели Велика, од најцрното, ѝ се одѕивам, камо да е така, ми враќа таа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

92. Но тоа духовно движење на Македонците не ѝ се бендиса на бугарската стамболовска влада, којашто забрани да се издава „Лоза“ и фати да ги гони Македонците сепаратисти.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И можеби затоа, кога пак погледна на Велика и Зоја, забележа дека поттреперуваат нивните бради, дека во очите им виреат и се вртат солзи, тогаш кај неа во градите нешто се прекрши, ја фати грч и ѝ се присака гласно, на сет глас да заплаче, да залелека, да заофка и коса да си корне.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

(...) Оваа филозофија на историјата бара метода спротивна од онаа што ја фалеше Волтер: наместо бесконечната човечка пластичност да се подвргне на наводно еднообразен аршин или некаква иста способност, наместо “оваа или онаа особена египетска доблест да се откорне од своето тло, своето време и од детството на човечкиот дух за вредноста да може да ѝ се изрази со мерките на едно друго време”, би требало да се споредува она што е споредливо: египетската доблест со египетскиот храм, Сократ со неговите земјаци и луѓето од неговото време, секако повеќе отколку да се споредува со Спиноза или Кант.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Мајка ми глас не пушти. Само, скришум од дедо и од тате, секогаш кога нивниот разговор не ѝ се допаѓаше и ја плашеше, таа ќе се прекрстеше.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Гусакот направи последен очајнички обид да ѝ се придружи на групата, но беше најгрубо одбиен со силна врева и неколку болни клукнувања.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ќе научи многу за меѓучовечките односи и во семејството и пошироко во општеството.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Иако инструментот е во состојба да произведе широк дијапазон на звучен квалитет добиен со вртење на бројчаникот, тереминистите постапуваа како сензори, претставувајќи ѝ ги на публиката оние звуци за кои мислат дека ќе ѝ се допаднат.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Зема карамела, се навалува на седиштето, замижува, тоне, и си се чини самата во зајденоста како некоја мала птица што лета, лета, ѝ се уморуваат крилата, ѝ се уморуваат рамената, и негде пак ќе треба да се спушти за починка.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Можеби специфичноста на таквиот однос произлегува токму од некаква потреба по научна објективност (или, можеби, по академска неутралност?) врз која тој и се втемелува.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Митровденски задушници - а гробиштено празно. Си се гледам - насон си се гледам изморена, папсана, исплашена - да не би вака самсама да се струполам - а нема никој да ме крене... па сум фатила да ѝ се молам на Богородица Мајчица - Помогни ми!

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Не е можно, се противев јас, ти ништо не знаеш, лекарите не знаат, јас знам, таа ми е другарка, ја познавам јас нејзе, нема да ѝ се допаѓа долго да спие, ќе ѝ се смачи, ќе видиш, ќе се побуни и ќе стане.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тогаш отиде до клупата и седна, а телото уште два пати благо ѝ се стресе и секое стресување, што ѝ минуваше низ телото ѝ ја одземаше вртоглавицата која сѐ уште беше во неа, и секое повторно смирување или сталожување одново ѝ враќаше дел од изгубената сила.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кој може и како да ѝ се суди на непромисленоста?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таа многу често си го гледала синот (може ѝ се присторувало), како надлетува над манастирот, прелетува над нејзината глава и како нешто ѝ говори, ѝ довикува, но зборовите не можела да ги разбере, заради тупотот на нејзиното нажалено срце.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Гавазите поблизу ѝ пристапија. Како и секогаш, тие со почит ѝ се поклонија.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Борбата за повторното освојување на Томовата љубов ѝ се наметна како заповед.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И нејзе ѝ се спиеше, а веќе почна да се разденува.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Билјана не чека да ѝ се рече двапати. Седнува меѓу мене и старецот, го држи цвеќето в рака и чека.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Според Бојс, виталната топлина, инхерентно духовна, била извор на полноти јата на телесното и духовното постоење.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И мрзливоста, незаинтересираноста, се всушност само тивко издигнување, во срцата, на овој енигматски удел којшто го уништува секој проект и дава наредба на секоја работа да ѝ се остави шанса за неуспех. (стр. 270)

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ако ѝ се поверува на последната прикаска како на неоспорна вистина, случајот со коњот што љубел вино е сосема поинаков, речиси дури и понеобичен отколку во другите раскажувања.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тие се погледнаа едно со друго како да се колебаат дали да се восхитуваат или да ѝ се потсмевнат.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Веѓите ѝ се извиткаа, беа крилја на птици од детски цртежи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Некои паднаа на оваа „квака“ – по што, по краток временски период откако беа вратени на работа, повторно беа избркани на улица!

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако мајка му е во Прењес, кој ќе го најде писмото, нека ѝ каже. Јас, Паскал на Аргировци сум ранет...“

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Со страшно лаење и со неколку скока ја стигна волчицата и ѝ се фрли на грб.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се настојуваше албанската кралска круна да се сподели со италијанската, поточно да ѝ се потчини.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ако беше седнал со некои млади момчиња можеби немаше толку да ѝ се бендиса.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во својот познат одговор на критиката за своите преводи на Хомер, Френсис Њуман изјави: „Научниците се трибуналот на Ерудицијата, но кога се работи за Вкусот, обичната, но сепак образувана публика е единствениот вистински судија, и токму нејзе ѝ се обраќам.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Постелата му мириса на излачениот страв.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Поправо, крупната риба и не ја гледаш, освен оддалеку, како рибарот во гумени чизми ја носи држејќи ја за жабрите и што повисоко да не ѝ се влече опашката по земјата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

7 Брчки - мравји траги на грижи преку невисокото чело; очи - претпазливи жужалци во темномодри глобови со тајни на дното, црвеникав сињак во едномесечната брада ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го водел очајот, а не некоја мисла и решеност: како да не тргнал да се удави во реката, туку ѝ се препуштил на водата да го однесе кон некое поинакво постоење.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не го разбирав, само претпоставував - ќе скончаш ако ѝ се покориш на треската.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ами... зошто ќе ѝ е само за неколку дреи. Со рацете зафаќа од езерото и така прска, стегајќи го со колената фустанот да не ѝ се намокри.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Решив да ѝ се умилкувам на свекрвата за да не забележи.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Лицето ѝ се вцрви, ја протна раката преку железните дупки на портичето и силно го турна Томе.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

На Доста ѝ попуштија болките на крстот, се поолади малку, се поиздиши длабоко и свеста ѝ се поврати.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Женава си е чист сурогат! рече, мислејќи веројатно на Јана, додека со нескриено самозадоволство си го потчукнуваше заобленото бедро со розовата дланка.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Со дождец ѝ се заканува дека танцот ќе го прекине, боите ќе ѝ ги измие и во непознат правец ќе ја однесе.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Сега, по многу одминато време неизбежно во мозокот се вклинува прашањето: која беше целта тие, осумте илјади партизани на Демократската армија на Грција да влезат во ровови и бункери и само со пешадиско оружје да ѝ се спротивстават на осумдесет илјадна владина армија облечена и сита и вооружена со најсовремено оружје?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Постојат прилики кога едно човечко суштество може да ѝ се противстави на болката, дури и по цена на смрт.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Така, таа убаво можеше да си ја научи улогата која ѝ се наметнуваше во овој макабричен театар на сенки.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Брат ми ѝ објасни дека пудриерата ја купил во некоја старинарница, а мајка ми обожава стари предмети, колку постари- толку повеќе ѝ се допаѓаат, а од ова огледалце просто не може да се одвои. Го носи со себе каде и да оди.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Дека беше во прашање зависта сфатив кога реши да го искористи случајов и да ме замеша во разговорот и мене.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Земајќи ги предвид насобраните сознанија за животот и за луѓето дали и денес би постапил така како што постапив тие денови? Не сум сигурен...

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Што ти е, повтори Ѓувезија Дубровска, целата си жива вода. - Ми е страв, повтори Сија Хаџибанова.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Некои од мажите се исплашиле од многувлакнестата сенка од која кокошките по дрвјата се споулавувале, некои посилни од ужасот на врколачките ноќи пак оделе да шопаат крај оградите или зад нив враќајќи се дома со искокорени очи дури пред изгревите; потоа се нашле двајца или тројца антихристи и го намердале врколакот, го соблекле и со стапови го потерале кон пештерите во кои обработувале камен ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сега таа беше ослободена од болката, но тоа беше само физичка слобода, отсуствуваа оние груби канџи што ѝ се зариваа во слабините и ѝ го отежнуваа нормалното дишење.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Па сепак страдал од длабоко чувство на внатрешна лишеност, неприсутност.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ама, многу ѝ се накиснати, што се вели, и веѓите ѝ се подмакани.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

На некоја, ете, устата ѝ станала блага, мека, чиниш ѝ тече мед, друга те изненадила со долг и светол поглед, мил, срцето да ти го стопли, чиниш над главата ти се отворило небото, виножито, те гали, о боже, трета пак срамежливо ведне глава кон земјата, се срамува, кротко, како јагне, гледаш ѝ се позашилиле градите.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ѝ се чинеше небаре да се вратила не само во своето Браново туку и во моминските години, кај татко и мајка, дека пак е со браќа, сестри и другарки таму во селото крај Мало Езеро.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Потоа погледна во мене. Во очите ѝ се читаше возбуда, а мене ми се чинеше дека од нив наеднаш искрат барем илјада прашања.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Кутрата Оливера одвај достискала да не ѝ се роди детето в облаци.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

На Петра ѝ се навираат очите, чиниш извор ќе џвркне, ама пред да потечат солзите ги покрива со прегачот и ги забришува, да не видат внучињата, како да е од некоја настинка, кивавица, и сосила кивнува неколку пати.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Види пак беља од Турчин, си рече во себе и ѝ се вратија во сеќавањето сите страшни слики од харемот на прилепскиот кадија.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

И така Доста ѝ се довери на Митра и ѝ се предаде повеќе од на сестра.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Над клепките ѝ се виорат снежните македонски висови.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

„Ама јас не се шегувам, слушаш? Се качи тогаш кутриот Јаков на орев да брка верверици. Го вика жена му, тој ѝ се клешти од стеблакот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од помислата почнаа прво да ѝ се потат дланките, а потоа да ѝ се оросуваат нежните влакненца над горната усна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Но нивните румени прсти ѝ се опираат смрзнати и нејаки и слаби црпејќи последни сили во топлиот сон за зелено

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Неколцина што не знаеле дека Онисифор Мечкојад лежи на земја со пресечена жила на челото, веднаш ѝ се придружиле на гајдата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таа нешто им шепотеше на своите деца: најновата кукла Марија, веќе по малку распарталеното мече што го наследи од мене и една огромна чудна кукла од крпи што ѝ се вика Калина.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Радост завладеала меѓу луѓето. Го врзале змејот со синџири и фртоми, ги впрегнале сите волови во селото и го искачиле змејот на брегот, го донесле до големата дупка - сандилија, на која дното не ѝ се гледало - и го фрлиле змејот внатре; ја наполниле дупката со големи камења и ја зарамниле со земја да нема трага од змејот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ама што беше беше - вели жената со сета сериозност со која располага - на твојата несреќа ѝ се виде крајот, идниот пат и ако дојде до страдања тоа ќе му се случи на друго ајванче.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но да ѝ се вратиме на среќата на Трајчеица.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ѝ се всади еден постојан стреж што ѝ се собираше како грутка во градите, стреж од некоја неизвесност.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Зголемувањето на Бугарија од присоединувањето на Македонија не може да биде допуштено од Србија не само затоа што со тоа ќе се наруши рамнотежата на Балканскиот Полуостров, а најмногу затоа што по неговото извршување Србија ќе се најде помеѓу две посилни од неа држави: Австро-Унгарија и Бугарија таа ќе биде од нив политички и економски задушена и ќе треба да ѝ се потчини или на едната или на другата.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За првпат тие видоа воз. Кога се зададе локомотивата одоздола, Митра се прицна до Толета, бидејќи ѝ се стори дека река дотечува и ќе ја однесе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ѝ се заблагодарил, но не можел да си разјасни како би можел да ја прифати поканата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Јас ќе ѝ се фрлев во скутот, ќе ја бакнував и ми се чинеше дека таа жена многу ме сака.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Се уривале еден со друг, никогаш позли, со груби гласишта слеани во една невозможна, збревтава и скоро бесмислена реченица: За душа на Јане Крстин, в око, рамно в око со тој нож.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ти како си? - ѝ се обрати на Елена. Сакаше да го смени разговорот... да не зборуваат за Марија.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Станав, и се приближив ододзади, ѝ се ближам и ѝ велам оти кафето може и убаво да биде и ѝ се ближам со главата меѓу увото и раменото да ѝ пуштам малку топлина од мојот топол воздух што го испуштам со зборувањето.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

А, ти - тој ѝ се обрати на девојката на која покажа со рака – уште денес да научиш да ставаш вендузи.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Не можеше ли смртта да одбере друг металик при своите вежбовни активности, кога во маневарската муниција меѓу ќорците ќе ѝ се протне некоја чаура со отпаден крш од колатерален ураниум?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сепак, врати ѝ се на суштината сакам да си речам!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дали ѝ се нажалило за Манол Форевски?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Зар може да ѝ се прости на мајката на Исус Христос што дозволи на својот голем ден да се случи толкаво големо зло за да завие цело едно село во црно?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

На почетокот не се бараа никакви објаснувања, освен содржината на агресивната демистификација, но, зад тој „акт на предизвик“ несомнено постоеше потполно буквална основа, „филозофскиот аспект“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Се присети на заклетвата што самата си ја даде дека тој никогаш не ќе смее да ѝ се доближи, а не да влезе во нејзините мисли.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Што можел да ѝ каже - дека патувањето е умирање и дека не смее да оди по дружината, по него?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На старицата ѝ се замрежија очите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таа ги имаше гушнато и двајцата, а јазикот веќе ѝ се плеткаше кога рече: „Македонците сакаат само да се забавуваат, да играат и да пеат – затоа никогаш нема да војуваат, а камоли да добијат некоја војна“.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А ако успеат да ѝ се спротивстават и нејзе со своите вивнати заби, или ако успеат со нив да го фрлат под нозете барем еден од нив, тогаш знај дека тие толку далеку ќе ја однесат својата рана, што не ќе вреди да се обидуваш ни да ја замислиш таа далечина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Останале живи... не се осакатиле...“ кажуваше мајка му, а солзи ѝ се тркалаа низ бледото лице.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

XXII И кога ѝ беше одреден мажот на младата Ервехе, како што најчесто се случуваше во тие времиња, таа си ја примаше судбината без да ѝ се спротивстави.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

При нишнувањето на главата ѝ се нишнуваа и долгите златни обетки одблеснувајќи на светлоста. Ѝ блеснуваше и ѓерданот при помрднување.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

На Доста крвта ѝ зовре во мозокот, и уште сред куќи го бапна котолот од глава и ѝ се загна на Митра, која, како кабаетлија се здрви, просто не можеше да мрдне.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И немаше... по неколку месеци, Кизо ѝ се придружи на Родне, а сликата од Роска ја подместија подолу зашто на нејзиното место го залепија Кизо, како помлад, со сѐ уште црна коса на која само зулуфите му беа прошарани.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- На спомнувањето на Томовото име, на Рада ѝ се истури кафето на маса.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Погледна и на Велика. Ги гледа и ѝ се чини дека врз нивните образи ту отсјајува радост, ту тага, ту болка и неотстаплива е мислата дека кај сите блика некакво задоволство затоа што и денес тука пак се сите заедно - здрави и неповрдени.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Кога по одморот, пак ја покани за игра, и кога пак нивните тела се развиорија, нејзе како да ѝ се слоши, како да ѝ се сврти во умот и побара да излезе на терасата, на воздух, да земе здив, да се одмори.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ја чекаше да се врати и сакаше на смеа да ѝ се изгребе од наполитанките, со надеж дека таа ќе престане да му се лути.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

По некое време, одгоре иде една модна, ама фустанот ѝ се залепил со кожата. Со неа еден, како го викаат, де, а кавалер.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Таа прстен фрла, јас низ прстенот ѝ се провлекувам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Очите ѝ се наполнија со солзи - ја заврте главата кон прозорецот... Ѝ пристапив, плашливо ја прегрнав и нежно ја бакнав по косата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Од ридот се ближеше зловолно гровтање. Наслушнав. Тоа, всушност, некој крај огнот дишеше со возбуда.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Богами помислив: тоа планината тргнала да истече заедно со водите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Киле беше мршав и бледолик, но сепак од лицето му зрачеше некоја привлечност на која не можев да ѝ се протиставам.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

По напорниот џогинг, ѝ се враќаше дома на својата вечера.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Исклучиво не можеш да ѝ се налутиш, зашто сето тоа таа го кажува толку милно - просто на просто не е можно да предизвика лутина.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Моето правило на играта беше крајно едноставно, беше убаво, глупаво и тиранско: ако некоја жена би ми се допаднала, ако би ми се допаднала жената што седи наспроти мене, ако би ми се допаднала жената што седи наспроти мене крај прозорецот, ако нејзиниот одбледок на прозорецот го вкрстува погледот со мојот одблесок на прозорецот, ако мојата насмевка во прозорскиот одблесок го вознемирува или му причинува задоволство или му станува одбојна на оној женски одблесок врз прозорецот, ако Маргарита ме види како ѝ се насмевнувам на Ана а Ана ја наведнува главата за внимателно да може да го испита затворачот на својата црвена чанта, тогаш имаше игра и тогаш беше потполно сеедно дали насмевката ќе биде уважена или возвратена или занемарена, првиот став на обредот и не оди подалеку од тоа, од насмевката што ја лови оној што и ја заслужил.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Беше тоа единствениот подотворен прозорец во градот. Барем нејзе така ѝ се чинеше.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Денес, додека чекореше напред, сам по белината, и додека ѝ се радуваше на таа своја самота, тој можеше добро да сфати што е тоа во него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мечката зинала, ѝ се гледаат страшните заби! - Клоп-клоп, клап-клап!

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

По цел час очајничко сигнализирање на автомобилите и товарните камиони кои брзајќи поминуваа низ невремето, конечно ѝ се смилува возачот на еден стар автобус.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ги тргав од нејзината коса; некои успевав да извадам, некои се распрснуваа меѓу моите прсти, испуштајќи слузава течност која се лепеше за мојата кожа и за косата на Сара.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Фатен во заграб со една бабичка, која се плаши да не ѝ се лизнат наланите на мразот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

— Аир ефендум, ошче за кумити сме ние старите. Не гледате, едната нога веќе ни е во гробот, — му се испушти на стариот Главчета кој ги беше фатил 99те и ѝ се надеваше на стотата, која сигурно ќе ја фатеше ако не беше пријателот Арслан.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Овој разговор се водеше помеѓу Зрновски и Јана пред да ѝ го постави Зрновски она провокативно, а по мое мислење и неодмерено прашање, дали ѝ се допаѓа новиот млад пријател и тоа во присуство на Самоников, а Јана речиси во истиот момент со прстот нерешително покажа кон мене, како да избира помеѓу многумина, и покажувајќи кон мене таа всушност ја крена раката за да го скине јаболкото, си реков и сетив дека црвенеам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

-(2) Смената на патријархалната форма на владеење со демократската форма на Вајмарската република имаше како последица една бројна и политички мобилна, но воедно и уметнички неинформирана публика, на која наизглед ѝ се овозможуваше лаичка уметност.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

ПОЦКО: На здравје, куме, на здравје! (Му ја полни чашата пак со ракија.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Најлошо од сѐ беше тоа што преку такви организации какви што се Шпионите тие беа систематски претворани во несовладливи мали дивјаци, а тоа сепак не создаваше во нив никаков порив за да ѝ се противстават на дисциплината на Партијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не беше сигурна. Сѐ едно, заслужува таа и споменик да ѝ се подигне, помисли Љуба.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Оди таа, одбира во газењето, а предниците од клашеникот само ѝ се поткреваат и копчињата ѝ светкаат ко очиња од пилиња.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Од челото ѝ се слеваше пот. Брзајќи, таа се доближи до стражата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Понатаму мораа да кружат низ Калифонија кога стомакот веќе ѝ се познаваше и сѐ што им беше останало беа нивните црни кожени јакни и накитот од сребро и тиркиз којшто некако го стекнаа во Галуп или Флагстаф.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сестра ми во меѓувреме се оддаде на волшебно одгледување растенија гледаше во нив имаме ли иднина или не моите невени развија раскошно и сега ми се пред очи отворени како мугри ти најмногу ќе ги израдуваш мама и тато со твојата судбина, рече таа на мама ѝ се врати надежта и се насмеа за сите тато се разбуди од сон што не ни го раскажа и појде на извор јас не верував во ништо иако и денес се вознемирувам од помислата на неа барем ноќта да не ја испуштам денот изгледа не е доволен да се стигне на правото место реков и почувствував - имам работа со симболи од -ден-на-ден стравот е сѐ пострвен ако не се исплашам нема да запамтам што се случило стравот е време додека се думам во мракот - останало ли нешто од мене мрда под прстите надигнат и препороден.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Да, таа ѝ се спротивставуваше на балканската историја, носена од некакво инстинктивно чувство за одржувањето на животот на семејството, на своите чеда во прв ред, а Татко се обидуваше да ја разбере, да ја толкува балканската историја, да ја спитомува.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

6 Оваа книга ја пишував јас, онаа јас на која „сите зборови ѝ се расеаја“ токму како и на Caroll-овата хероина Alice.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Имаше пред себе една таква машинерија, на која можеш само да ѝ се радуваш, таа ниеднаш не ја истенчуваше својата напнатост, во неа беснееше една таква сила, со која можеше да биде рамноправен, а во сето тоа најмногу се радуваше што ни во своите раце,а ни во бичкијата, не можеше да сети ниедна сенка измореност.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таа, длабоко во себе, веруваше дека нејзината болест беше причина за молчаливоста на Даниел, за тагата која одвреме навреме ѝ го крадеше спокојството и предизвикуваше душата длабоко да ѝ се стегне.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

На појасот таа имаше пафта, на која од задната страна ѝ се гледаа три плоснати јамки, со кои пафтата се зацврстуваше за коланот: коланот пак беше составен од кружни и четврстести парчиња исшарани со цветови и лисја.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Оти оган веќе не држи и деца веќе не плачат во таа куќа. Само бурјани трева, бозје и цволика ѝ се пикаат во темелите, во ѕидовите и ја поткопуваат отсекаде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Судот, со оглед на сите околности и според свое убедување ќе цени од какво значење е тоа што странката која ја држи исправата не сака да постапи според решението на судот со кое ѝ се налага да ја поднесе исправата или, противно на убедувањето на судот, одрекува дека исправата се наоѓа кај неа (чл. 218, ст.1-2 и ст.4-5 од ЗПП). 173 Х.Џ. против Охис Пласт Спор за неисплатени плати

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ѝ се лутеше на баба ни, кога таа одеше во црква. Ни ги фрлаше велигденските јајца.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

И пак ќе ѝ се завртиш со чело на својата мака.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И огромен куп очила: со метални, коскени рамки, цвикери, монокли, понекој бинокл, различни диоптри.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ане од чучната положба се потпре врз тротоарот, го засили плачењето и лицето уште повеќе ѝ се искриви.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Се испрегрнаа, си рекоа здраво- живо и Пелагија се растрча да ги почести луѓето, а Перса ѝ се обрати на Митра малку со шеговит тон Ами ти Митро што стоиш пред Чана како втесна?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Се смурти прво, облак ги надви нејзините густи чатма веѓи, носот ѝ се издолжи уште толку.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

А авторот нејзе во последно време ѝ се јавува по полноќ и секогаш ја наоѓа кога ора по Интернет заглавувајќи во еротски „дејанија“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Срцето ѝ затреперува на Чана, а очите ѝ се наполнуваат со солзи.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Се боднав и ѝ се фрлив.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Го слушам моето име...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Јас навистина и најискрено мислев дека многу убаво ѝ прилега и дека е штета што не го носи.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Засекогаш на Мајка ѝ се врежале во сеќавањето носталгичните погледи на овие жени.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ама кога нивните гласови сосема ги снема, ѝ се пристори дека во мракот е сосема изгубена.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Единствената блиска роднина на мајка ми, не знам дали дека живееше толку далеку од нас и дека многу ретко се видувавме, не можев да ја почувствувам многу блиска, ниту да ѝ се доверам за оние работи што ме измачуваа во целото ова време.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Филмот во нејзиниот мозок почнуваше веднаш, без журнал, а сликите намерно ѝ се повторуваа на стотина пати.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ѝ се слизна од испотените раце и го пушти да падне на земја.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Изразот национална книжевност денес не значи бог знае што; ѝ се приближуваме на епохата на универзална книжевност и секој треба да се потруди да го забрза доаѓањето на таа епоха“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Нели, мајко - ѝ се обрати на баба - кога си отиде бегот, јас имав дванаесет години?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Знакот беше топлиот чај врз твоите панталони, но кој би помислил на тоа додека авионот се тресе, јас, еве најискрено ти кажувам, не.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Мајка ѝ се наведна преку прозорецот. „А-Г-О-Л-Н-И-К“ ѝ помогна таа на Ана.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Во Париз, на пример, се смета навредливо и многу просто ако загледаш некоја жена или ѝ дофрлиш некакви непријатни зборови, но на секоја од нив можеш да ѝ се приближиш ако носи со себе кученце и ако тоа го држи в рацете - можеш да го помилуваш, а пак дамата за ваквиот гест ќе те награди со насмевка...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но тоа не значи и дека се намалуваат шансите на поединецот да ѝ се измолкне на идеологијата.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ние ли сме во бесконечноста ниту центар, ниту власт ниту гуска, ниту јајце Ние, од тлото што не сме се одлепиле ние, вистината што ја мразиме како ѓавол ја истеруваме масовно ја каменуваме и ја однародуваме ние, што наредуваме кој да ѝ се обрати на јавноста и како да се опише „стварноста“ за да го слушаме - барем додека сме живи - она што ни одговара Сонцето мора да се врти небото да биде недостижно Земјата мадра.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Така, тие ќе расудуваат: ако една Канада може да ѝ се лути на Англија затоа што последнава, за да си биде во добри односи со Сев- Американските Соединети Држави, им ги пожртвувала ним интересите на Канада и последнава сега сака да се ослободи од Англија и сама да си ги брани своите државни интереси, зашто подобро си ги разбирала, – тогаш зошто Македонија да не ѝ се лути на Бугарија затоа што таа не може да ги брани македонските интереси, ами само ги експлоатира нив, и зошто Македонија да не рече: Јас пролевав крв од мои синови, нека ги бранат моите интереси тие самите, а не твои Начович, Цоков, Станчев итн.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Миговите на минувањето крај кучето на мачката ѝ се сторија вечност.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

11. ПРАВЕЈЌИ СИ ГИ ВЕЃИТЕ СИ ИЗВАДИ ОЧИ - што ќе ѝ се нејзе, нека другите ги видат, и онака штом љубовта тепкаво ја срочи таа виде: само светли денови ѝ идат ...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Во илјада осумстотини триесет и петтата година, со раѓањето на еден од римските папи Пио (X), (по пет години откако францускиот венеролог Рикор докажал дека луесот и гонорејата се две различни болести), на ватиканската ризница ѝ се бројат или ќе ѝ се избројат околу дваесет илјади дукати како данок од проституцијата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Имено, кога на странката – во пресудата – ѝ се наложува извршување на некакво чинење судот ќе го определи рокот во кој ова чинење таа е должна да го изврши.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Зборот „врати“ како да го прободе нејзиното срце, се вознемири, свеста ѝ се разбранува.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во очите му пливале грутчиња засирена крв, румени раски од кои и солзите се крвави и од кои невидено се разлава.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И пак викаше по луѓето за помош; во ушите ѝ се враќаше само шумењето на дождот. Кога се исцеди небото, дождот запре.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Средбава во вагонот, а потоа и моето присуство веројатно ѝ се чинеле и премногу податлива околност за излевање на некоја нејасна завист а можеби и на горчина во која не бев упатен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Откако Ленка остави кошула тенка ленена недовезена на разбој и на наломи отиде тутун да реди в монопол - лицето ѝ се измени веѓи паднаја надолу и усти свиа кораво.

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

„По мозочниот удар, брат ми лежеше неподвижен цел месец пред да умре,“ рече Јохана.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Британските критичари, кои во дното на душата тешко му го простуваат доброволното заминување на Хичкок, совршено се во право кога и по триесет години со младешки жар ѝ се восхитуваат на Госпоѓата што исчезнува, но залудно е да се жали за она што поминува, за она што треба да помине.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Кога ѝ се поклопуваа смените со неговата, „се разболуваше“ и повторно се шеташе напред-назад пред него, облечена во бело, во црвено,во сино.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Мајка ѝ се правеше дека не го забележува тоа...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

А некаде, на еден-два часа пред зората, куклата ѝ се помоли на Месечината.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ќе ви ги напишам вашите „останати“ и одете по ѓаволите! - службеничката уште еднаш ѝ се обрати на целата опашка и јас ја добив неопходната легитимација, која потврдува дека од сега па натаму јас сум граѓанка на Хрватска.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ќе си ја употреби капата како мрежа, црвената капа на која пишува Wyoming Cenenial 1990.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Нашите национални интереси ѝ диктираат на македонската интелигенција и на македонскиот народ да ѝ се помогне на Турција да излезе од отежнатата положба во којашто ја кладоа религиозните и националните пропаганди во Македонија и државите заинтересирани за нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И колку таа го стегаше со коланот за да не е упадлив, тој при скокањето уште повеќе ѝ се испакнуваше, а чувствуваше како и зародишот игра во неа, ја клоца со нозете, мава, лутејќи се што го стега.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ја поттргнав малку понастрана и тивко, да не ме чујат другите, ѝ реков: - Чекаш некого?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Отсуството на Јана и двата дена самотија ѝ дадоа на Рада доволно време уште еднаш, дел по дел, да го анализира сето она што ѝ се случи. Да се разбере самата со себеси. ***

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Слободен е само оној човек кој на смртта ќе ѝ се спротистави!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ни капка настрана да ѝ се растури.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Дните од вторникот до петокот ѝ се сторија на Митра три години.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ова „благо“, речиси скриено додворување кон зборот е најбистрата проверка на сопствената мисла што поезијата ја очекувала да ѝ се јави како привидение во долгите затементи години на нејзиното непостоење, до појавувањето на македонската поезија во постоењето на другите поезии.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Странката која во целост ќе ја загуби парницата е должна, на противната странка и на нејзиниот замешувач, да им ги надомести трошоците (чл. 148, ст.1 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Пелагија ѝ се обрати на Перса со молбен глас Мајко Персо, овие сандуци со свои раце ги направи Танаско и во нив чинам е сиот мој живот, голема молба имам да бидат во одајчето со нас покрај твојот убав старински мебел!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ема веднаш го покри со раката за да не забележи некој, а со ракавот од блузата си го избриша челото.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Воопшто не ѝ се допаѓаше и не ѝ забележував на искреноста.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

На лутата ѕвечарка ѝ се спротивстави со итрина на мунгос.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Успехот ѝ се огледа во наведувањето на театарската критика своите забелешки да ги пишува без зборови.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Отрча со солзи по коридорот, и јас попусто ја довикував да ѝ се извинам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ете, во тој момент станав свесен за чудното, самобендисано, неодговорно дури и опасно однесување кон нашата иднина на поголемиот број мои пријатели, и помислив, не, не помислив само, туку и решив дека морам да ѝ се спротивставам на неодговорноста и на алчноста...

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Штом поминуваа крај неа, ѝ се поклонуваа и оние што одеа в црква и оние што од неа излегуваа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога решението ќе се објави усно, мора да се издаде и написмено, освен ако со закон поинаку е определено.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Наеднаш почнаа да се случуваат мошне чудни и необјасниви работи: млекото што го пиеше помалото братче на Димче згорче како пелин; едно утро наеднаш ѝ се здрви раката на Димчевата мајка; еден ден ненадејно и без причина на дедото му испадна единствениот заб; еден ден, пак без причина, бабата си го поткасна јазикот.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Тина седна до сестра си, ја гушна, а Томето ѝ се потпре на рамото.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

На Мајка ова ѝ се случуваше по втор пат на Балканот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Одеднаш почувствува како ѝ се зажари и вратот и лицето, го слушаше топотот на срцето на сите страни, приближувајќи му се на парот кој во тој момент ги здогледа.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Суви ѝ се боските, господе боже, дали од нашиот страв и нејзе и пресушија боските, или некој ја почуди?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ервехе откако си ја поврати душата по среќното враќање кај своите преку границата, врвеше по истиот пат со своето ќеркиче, уште похрабра, со своето семејство во себе, уверена дека повеќе никогаш нема да го напушти, дека границите колку и да се излезени од пеколот ќе ѝ се смилуваат.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Непрестајно му се појавуваа слики една од друга почудни: ту го гледаше Петрович и му порачуваше да му направи шинел со некакви си стапици за крадци, коишто постојано му се привидуваа под неговиот кревет, и тој постојано ја викаше газдарицата да го извади крадецот дури и од под јорганот; ту прашуваше зошто пред него виси неговата стара риза, кога тој си има нов шинел; ту му се чинеше дека стои пред генералот сослушувајќи го соодветниот прекор, и дека постојано вели: „Извинете, ваше превосходство!“ – најпосле, дури и пцуеше, изговарајќи најстрашни зборови, така што старата газдарица дури и се крстеше, зашто никогаш не беше слушнала од него ништо слично, дотолку повеќе што овие зборови следуваа непосредно по зборот: „ваше превосходство“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- За твојата суфлерска помош, да ѝ се мочам. - Мочал, не мочал. Не работам бадијала.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но кој ќе излезе накрај со таа питомост која и ни овозможува да преживееме, речиси во истиот момент си реков себеси дека можеби Ана (дека можеби Маргарита) нема да се симне на Монпарнас-Бјенвени (и не се симна), дека нема да се симне на Вавен, и не се симна, дека можеби ќе се симне на Распај бидејќи тоа е првата од двете преостанати можности, па кога ни тука не се симна и кога сфатив дека останува уште само една станица каде што би можел да ја следам наспроти последните три каде што веќе сѐ би било сеедно, пак ги побарав очите на Маргарита на прозорското стакло, ја повикав од таква тишина и неподвижност што тоа мораше да допре до неа како зов, како бран, ѝ се насмевнав со онаа насмевка која веќе ни Ана не можеше да ја занемари, која Маргарита мораше да ја прифати иако не го гледаше мојот одблесок камшикуван со полусветлото на тунелот што веќе избиваше на Данфер-Рошро.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Дали шушумига ѝ влезе в уво, дали жива вода, или некое садно ѝ се отвори. Не знаеш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не обраќајќи ѝ се на никоја посебно, додека уште ѝ го гали образот на малечката, вели, трудејќи се најстарата да го чуе и истовремено во ретровизорот покажува дека би се фрлил во длабочините на погледот што му го нуди малечката, предизвикливо насмеана: „Што би било малечкава вечерва да преспие кај мене, а јас утре да ви ја донесам во Гостивар?“ „Не може!“ вели најстарата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тој плач, се чини, најпосле ја пробуди. ѝ се отвори левото око, страшно, крваво, промрморе: - Злосторство! - повторно крикна и пак се изгуби.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Одкога ја клоцна главата ѝ се стркала удолу, го фати патот кон долот.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Популарната геј- култура во Турција, во Индија, на Тајланд, на Филипините, во Кина и во Јапонија, колку да споменеме само неколку од најбележитите примери, може да имаат многу врски со европската и со американската геј- култура – Леди Гага сега е глобална машка геј- икона (ниеден геј- маж не ѝ се ни доближил) – но машката геј- култура таму покажува и многубројни локални, особени белези.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се смешка тој сосем поинаку отколку што би сакал јас, сосем неизвесно од мојот чувствен живот, ѝ се смешка за своја сметка, шеретски и дури безобразно.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Нејзе тоа ѝ се стори страшно духовито и воодушевено го прегрна.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Само погледот ѝ се закова во војводата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И додека се подготвуваше евакуацијата, стаса вест: Друштвото на народите откако добило мислење од Хашкиот суд дека спорното ”до” внесено во Протоколот за разграничување, може да се толкува двојно: и дека Манастирот влегува во состав на Албанија и дека не влегува - спорот повторно ѝ се вратил на Конференцијата на амбасадорите.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Погледот ѝ се замрежува, душата ѝ се дели од снагата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На завртувањето погледот ѝ се сретна со очите од Крлета и само ги наведоа главите и продолжија напред, а Бојана позабрза и пред самата порта на Бисера ги стигна. Сите три фрлија поглед во дворот на Бисера и како нарачан го видоа поп Петка под лозницата — седи замислен, со некакви исчекувања.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Премногу добро образовани во нашата стара Европа, ние природно веруваме дека постојат мисли, кои упорно ѝ се противат на секоја екстериоризација.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Постои еден прочуен случај врз основа на кој може да се аргументира дека повикувањето на интенционалните концепти од оној вид за кој тука станува збор, е иредуцибилно.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ова на Мајка првпат ѝ се случи во Италија непосредно пред Втората светска војна, кога беше првпат на патување во странство со Татко.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во текот на наредните седум месеци (од март до септември 2005) тие постојано истакнуваат дека плата ќе почне кога-тогаш да се исплаќа и дека моменталната ситуација набрзо ќе се надмине.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

— Рода, не рода, јас повелам овде! — ѝ се провикна Толе и му се опули на Брниклијата, а овој ја налегна Ѓурѓа и замава со дреновицата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И кога ќе легнеше да спие, и ноќницата што ја носеше под расото, ѝ беше исто така долга за да не ѝ се види белата кожа на телото, која веќе ѝ стана одбивна и ја гледаше со преѕир.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Што го гледате! - на цел глас извика храбриот студент, обраќајќи ѝ се на веќе насобраната публика.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И веднаш во главата ѝ се сврте метеж.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Научив да не се жалам. Пред некој ден сепак прозборев, ѝ се пожалив на сосетката, помада, велам, не можам да купам, ете, велам, на што паднавме, на маслиново масло...

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Прстите рамномерно ѝ се движеа, плетеше така без да гледа во плеталото.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Можеби и вакцина ќе ми ставаат, ти не сакаш да ми кажеш“, плачеше малата, па мајка ѝ се поткачи на тротоар, запре и се сврте.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Животот го научи татка ми никогаш да не ѝ се предава на несреќата предвреме, туку, во времето што преостануваше, поземаше сили од умот како да ѝ се спротивстави...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во моментот кога Лилица почувствува дека јазичето на Азра ѝ се лизга првин сплоснато и плавно во движењето по широко отворените залисци, а потоа собрано, зашилено и тврдо како кучешки кур се вовлекува меѓу нив, најде начин да се повлече по креветот наназад, ја потпре главата на ѕидот, си ги фати со двете раце нозете на задниот дел од колениците, ги крена високо и почувствува како Азра многу полесно влегува во неа со јазичето зашилено и тврдо како кучешки кур, за да го лизга нагоре и надолу и во исто време почувствува како најдолу, уште подолу од распенетиот дел по кој скокаше јазичето, показалецот и средниот прст на девојчето со брз ритаам и длабоко се вовлекуваат во неа, додела Андон офкаше од сласт или од тегоба држејќи ја Азра со рацете од по страните за да не се одвали, бидејќи во тој миг таа беше потпрена или, поточно, обесена на неговата машкост, беше закачена како торба на закачалка.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

- Гледаш? - ѝ се сврте Фоте на Маре, сега отворено. - Човекот сакаше да се заблагодари.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ама вака, со старци од шеееет и пет и седумдесет години, тој од четириесет, ѝ се виде момче за мерак.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И вториот: Веќе два пати за мене животот има завршено: еднаш, во 1945 година кога татко ми повеќе не можеше да ми овозможи да продолжам да учам така што морав да ѝ се вратам на земјоделската работа којашто не успеав ни да ја засакам ниту пак на неа да се навикнам и, вториот пат, кога почина жена ми оставајќи ме како чкор в планина по кого што никој жив не ќе се наведне да го земе за макар каква употреба ама јас и сам си го имам кабаетот зашто немав пари да му го платам лекот за да си ја излечам женат на Војаната, душманиот на мојот татко заедно со оној Трајка Казиовски од Ливаѓе и сега и мои душмани.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Влезе таа како замајана во куќата, загледувајќи во секој агол како божем бара нешто. Ѝ се чинеше дека сѐ оживеало и ѝ шепоти: „Иде... иде...“

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Курвата (ѝ се гледаа гаќите) беше љубезна со сите и кога зеваше (зеваше без заштита) си го рекламираше грлото.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

СПИРО: Веднаш, чорбаџи! Нацо! Нацо мори... Не ѝ се слуша, лисица! (Излегува.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Хеликоптер со камера во клунот мора да ја следел во височината и имаше многу аплауз од партиските седишта, но една жена долу во проловскиот дел од салата ненадејно почна да крева врева и да вика дека тие не смееле да го прикажуваат пред децата, не требало, не е во ред пред деца сѐ додека полицијата не ја истурка надвор мислам дека нешто ѝ се случило, никому не му е гајле што велат проловите типична проловска реакција тие никогаш...“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мајка насетуваше дека сигурно ѝ се ближи крајот, сакаше да биде што поблиску до Татко.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Мамо, мамо немој, - Кристина се обиде да ѝ се доближи, но тетка Олга како некоја фурија се сврте накај неа и ѝ просаска, - Мрш оттука!

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Којзнае кај ја гледаше и како ја гледаше Теменуга, ама ја моли, на клепки ѝ се обесува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Шепотеше молитва што само тој ја знае; поточно: ја измислил со зборовите на некој предок, Јаков Иконописец или Круме Арсов, или некој што живеел далеку од нив колку и тие од него: ...нас сите со млеко од иста измитарена биволица нѐ доеле, господи наш севишен, и од еден склопец нѐ демнела сиромаштијата лутица, семето да ѝ се сотре и од правот нејзин да жугне берокуќничка добрина, и исти пијавици ни се плетеле место учкур околу папокот, орли врз темето лузни ни пишувале и штркови балабани низ грчмак срцето ни го ваделе и го пресадувале на новороденчиња, пред иста земја челото на камен сме го допирале, сме биле, не било не, не ќе сме, вечнаја памјат ни ...

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И сѐ ѝ изгледаше толку безизлезно. Безнадежно. Ѝ се чинеше дека излудува.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Не беше безбедно да ѝ се доближи пред да се насоберат малку повеќе луѓе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа го проголта залакот речиси незабележано, во еден трзај вратот ѝ се спушти и подигна како кај газела. „Умрев од страв“, рече таа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А зошто, те казнил? - ѝ се обрати на Циљка.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

На театар ѝ се роди ѓаволот. На театар таа целосно ја разви својата идеологија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Ех, само Севишниот ќе знае каква иднина ѝ се подготвува на Балканот на нашата Ервехе!“

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Постојано си мислев дека другарките всушност и не ми зборуваат за Виктор и Валентина, туку дека нивната приказна на места е бесмислена и гледаат многу напнато и ококорено во центарот на моето лице, восхитувајќи ѝ се на мојата ненадејна грдост.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Баба долго барала да купи иста таква шолја со мече, зашто нејзе ѝ се слизнала од раце, додека миела садови - ама веќе не произведувале такви шолји.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Не беше израдувана од дињчето, веројатно немаше да биде ни од цвеќето, ќе ѝ се ококореа очите само со мирисот на кафето. - Види што донесов - дигна едно рипче за опавче.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

По долго лечење, на Кала пак ѝ се поврати апетитот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

А не зашто нејзе ѝ се сониле пари на Латинска Црква, додаваа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Според тоа, по двете основи би требало да очекуваме дека доколку навистина имаме работа со следење на правила, оној кој го следи правилото мора, барем во принцип, да биде способен да ги препознае барањата на правилото и да биде свесен дека ги задоволил.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Смртта не ѝ го изменила пожолтеното лице. Живи ѝ се сѐ уште цртите на животот.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Таа ќе умре, ќе полуди! – Ве молам! – ѝ велам јас. – Не треба да се плашите!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кој нема да сочувствува со нејзината болка, со нејзината вџашена неверба во свирепоста и неблагодарноста на ќерка ѝ?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Можеби изгледаше дека ѝ се оддалечува на Атиџе, но тој всушност ѝ се приближуваше, нели?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

И повторно блесок! Во водата како од сферно огледало се појавија чудни изопачени ликови. Ѝ се превртуваа во умот рефлектирајќи се во нејзините, како оаза, зелени очи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Притоа во онаа моја последна реченица посебно бев нагласил дека спомнатиот наш разумен предок всушност уште тогаш се заложил да се отфрли неконтролираната моќ и да ѝ се пријде на вистината со добриот збор, со учество на секој поединец во создавањето на таа питома разумност.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нивната безгрижност се косеше со строгиот закон кој ѝ се додворуваше на Европската Унија толерирајќи ги само оригиналите, кои чинеа четвртина од просечната плата на македонскиот работник.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Големата кукла не ѝ се довери на малата, за тоа колку многу ѝ завидува.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

А токму во тоа време се чувствувала поарно, но потоа од грижи ѝ се влошило здравјето, температурата ѝ се покачувала.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

По таванските скали се искачи прво на терасата што служеше за сушење на алишта, а потоа на покривот од куќата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој ѝ се приближи и се ракуваа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Благодарение на врската со Сврделот, јас имав можност да влезам во неговата куќа и да си ја одржувам надежта да ѝ се приближам на Гала, на сестра му, која веќе беше точка на дневен редна еден од состаноците на Комитетот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ете што ме најде сега, викам, лелекам и ги бркам другите деца да не ѝ се доближуваат на Роса, да не се префатат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сега ми се чини дека не ја пишував јас туку некоја возрасна Alice на која зборовите ѝ се расеале, која не знаела која е: ту ѝ се чинело дека е поголема од куќа, ту дека би можела да се удави во баричка од солзи.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Чана како да беше откриена во нешто што не треба никој да го знае, ѝ се рашета крвта по лицето, очите ѝ затрепкаа, а од устата иако се отвораше и затвораше, не излезе глас.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ѝ се стресоа рамената и Циљка виде како меѓу прстите на мајка ѝ, потекоа солзи.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Така бискупот во „теоријата“ ја видел онаа „идеална чевла“ која тогаш лесно ја споредувал со производот на кондураџијата и на тој начин заклучувал колку вреди изработената кондура, односно колку ѝ се доближува на идеалната.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Нему веројатно му го скратуваше дишењето токму таа помисла.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Како може да не сфати! – ѝ се лутев. – паметна е, а не сфаќа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Еве ги!... Се договараат пак на вториот спрат...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тргаше од својата цигара - гледаше откосо и лукаво во несреќната, избезумена мајка ѝ, ненадејно и за неа, ѝ се роди и ја обзеде, во тој момент, некакво чудно задоволство да почека со својот план и да се насладува колку што може подолго на чувството дека ѝ се во рацете мирот и спокојството на оваа богата, чорбаџиска куќа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не ја потсетува зошто таа не дошла да го донесе Дончо на првиот час во училиштето туку ја испратила Митра, не почнува разговор за тоа што децата не се во едно одделение а не ѝ ни кажува дека на Пеличка ѝ се падна една многу добра учителка, Како онаа од Долнени, сакаше да проговори.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Да ѝ купам на Зора леблебија, да ѝ се бутнам во гаќи.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

На Фимка сѐ повеќе ѝ се чини дека гласот ѝ е познат и, гледајќи ја девојката од оваа оддалеченост, таа се чуди и не може да се изначуди, та се прашува, зошто ли токму неа, непознатата ја вика и упорно ја довикува?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Таа се навали на веленцето што го стави како возглавница и ѝ се пристори дека е дома во глуво доба, крај своето огниште во кое сигурно сѐ уште тлеат жарчињата што ги покри со спуза; ѝ се пристори дека е во шарената гостинска одаја во која го распосла излитеното веленце и мисли на своите рожби и на челадта од рожбите свои кои израснаа на ова веленце.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Стравот од којшто ќе ѝ застанеше срцето ѝ се претвори во срцебиење.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

„Тоа е кондом”, липаше и плачеше толку силно што кимоното ѝ се отвори и можев да ја видам контурата на таа работа врз испапчувањето на нејзините пупки.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Нејзините сестри ѝ се чудеа на стариот архаичен турски јазик, со необичен, за нив туѓ нагласок. Се потсмеваа.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Таа се поттргна настрана, а во очите ѝ се појави страв - Не, не можам...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Над нив ја забележа огромната слика на Сталин кој ѝ се виде со заканувачки израз.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Пак фаќам и пак ништо. Секнато ѝ е млекото, ко празно торбе ѝ се мавта вимето. „Скинато ќесе ништо не држи“ , велеше Лазор Ночески.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Честитам! Наградата ја заслуживте. - А потоа ѝ се обрати на Рада - Прекрасно.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ова нејзино верување повеќепати ѝ се потврди во животот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

А можеше да биде и поинаку, ако сега тие тројцата - таткото, другата жена и братчето ѝ се чинат на Марина нешто посебно, друго, и уште повеќе ја тераат да се чувствува осамена.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

АРСО: (Како да го сожалува.) Е, ама ќе ја држиш чашката дури не се испразни, зашто таа сирота, си нема столче, ѝ се окршило.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

- Ништо не се договоривме, одговори мајка ми, иако нејзе никој не ѝ се ни обрати.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Но другите денови таа беше тука и тој беше тука за неа, се држеа за раце и шетаа околу квартот, или се возеа, додека на Мама косата ѝ се вееше како на девојче, и таа ги исклучуваше сите механички направи во кујната и му печеше неверојатни колачи и пити и медени слатки, длабоко загледувајќи му се в лице, со вистинска насмевка.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И таа не ги чека повеќе, не се надева. Ѝ се чини далечно, нестварно она што некогаш било.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Дали поради тоа што него го сакала ѝ се чинело дека тој син некако замислено по малку е и нејзин син, дека и таа има некакво право на него.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Чудесно ѝ олесна. Ѝ се избистри пред очите: Драган беше добар, многу добар...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тие суштествувале во сите времиња, биле време во времињата што минувале низ нивната несовладивост; миговите не можеле да им ги начнат срцата - пијат и вечни се, не познаваат недоверливост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Езотеричните професори, интелектуалци, дури и кога се здобиле со гламурозни книжевни имиња од кои се останува без здив, главно ги перципираме како вид книшки молци што произведуваат дебели и здодевни книги...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Но, нели е собранија, што ќе рече пред овие мили гостинки и одбор селанки? Не ќе ја напади, па да ѝ се смеат!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ох, колку беше убава таа вечер. Ја тераше да заборави на сите грижи. На сето лошо што ѝ се случуваше до скоро. На она неизвесно што претстои.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тогаш на игуменијата ѝ се причинило дека и од очите на тој Онисифор Мечкојад никнуваат влакненца, се кадрат и се замрсуваат, и дека е тој сиот едно големо клопче козина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Вилицата ѝ се тресеше, усните ѝ трепереа и нешто нејасно ме молеа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не ѝ се караше што сама оди на фурна, в чаршија.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

При скокањето ѝ се закачи фустанот за чекулците, ама бргу се откачи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Лицето ѝ се вцрвило од игра и сонце: „Утре ќе ви раскажам колку убаво си поминав.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Замисли, Еди, со 59 години најстара е во овој бизнис, баба е на 7 внучиња и воопшто не мисли да ја напушти глумата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Била командир на чета во Шпионите и секретар на еден огранок на Младинската лига, пред да ѝ се приклучи на Јуниорската анти-секс лига.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа е суштинска црта на човековата екологија и затоа треба да биде заштитена од слепите сили што ѝ се закануваат од сите страни.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ќе ѝ се доближат на некоја девојка и ќе ѝ го соберат накитот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сенката на јастребот паѓа кружно врз Земјата од која извираат води како забранети љубови а човекот ѝ се покорува на жедта и кога ја порекнува.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Тенкиот свилен фустан полн со набори, се вееше, се пафташе како на силен ветер, а ѝ се пафташе и опашката од косата и ѝ поигруваа обетките и огрлицата на гушата спуштена на широкото деколте на фустанот и браздичката меѓу дојките кои при силното вртење потскокнуваа како да сакаа да излетаат.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Штом слезе на бензинската пумпа, ѝ се изгуби од пред очите, и по некој ден се врати во хотелот во Александрија.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Се сврте налево за да се мирисне додека сите пишуваа, дури никој не можеше да ја види - и погледот ѝ се сретна со едно од девојчињата што стоеше надвор со Ирена.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Циљка навали глава врз рамото на Јани и како во полусон непрестајно ѝ се премотуваат истите слики и ги слуша истите гласови и пцости...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Си велев: Прениско е ова место за да се стигне навреме да се стигне пред гламната да прегори пред виделото да нѐ напушти за да ѝ се врати земеното на земјата: вода, оган, крв.

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Малечките балкански државици, што се заинтересирани и ги поддржуваат пропагандите, во прво време ќе ѝ се расрдат на Императорската султанска влада затоа што ќе им ги пресече „вековните“ привилегии, но ќе помине време и тие ќе се примират со отстранувањето на пропагандите, зашто тоа отстранување ќе биде во нивна полза: ќе престанат да ги праќаат во Македонија своите милиони франкови, од кои за нив никогаш немало и не ќе има никаква полза.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Вода, о да! Да ѝ нема крај и да не ѝ го барам! да ѝ се воодушевувам.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Секогаш носеше панталони и високи чизми во кои имаше пикнато камшик со кој плускаше по кучињата за да ги смири, а често и без потреба плускаше и низ просториите на Пансионот; носеше елече од кучешка кожа со црни и бели дамки што беше упадливо од далеку; во џепчето носеше шишенце со мирис со кој повремено се стркаше штитејќи се од реата на кучињата; косата секогаш ѝ беше врзана одзади во опашка која при одење ѝ се мавташе.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Господи! ќе ѝ се откине на Пелагија.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Си призна дека многу сака да ѝ се допадне, па размислуваше како да го поправи првиот впечаток и на крајот приготви план кој донесе големи промени во неговиот секојдневен живот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Станував сѐ погрда и погрда, а очите ми натежнуваа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Не затоа што, ако се откажеме од него, ќе се усреќиме, туку затоа што тоа што ќе одбиеме да си го компромитираме посакувањето на она, правото, нема да постигне ништо и уште повеќе ќе нѐ унесреќи и ќе нѐ јадоса: ќе предизвика губење на малкуте вредни нешта во светот што навистина ги поседуваме и ќе нѐ натера да ги уништиме токму битијата што ни се најдраги.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Зетовите јавнале на најубави коњи и само се крстат со старисватот и деверите, со сваќите што одат пеш до сваќата — да помогнат кога ќе се качува невестата и да ѝ се најдат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Веда не се колеба да заземе држење на презирна надменица кога ѝ се обраќа на мајка си: „Никогаш не си зборувала за твоите, од кај си“, вели, реторички изземајќи се од своето родословие по мајка, небаре „нејзините на Милдред“ не се, всушност, и нејзини.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Едниот рог заорал по тврдата земја. Животното се обидело да воздивне воздух и да го отфрли од своите ребра мачителот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Задржаните ги притиснаа пак во еден ќош, а пред нив горе-долу по дворот шеткаше стражар на голем коњ, управувајќи го понекогаш и накај групата, кога му се чинеше дека оваа се проширила на повеќе простор одошто ѝ се полага.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ќе одам да ѝ се пријавам на власта.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- И! Кажувај како ти се допаѓа? - ѝ се обрати на Рада, која мораше да глуми внимание иако мислите ѝ беа некаде далеку.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Несериозното сфаќање на неавтентичноста што му е вродена на општествениот израз на чувствата е одбивање да ѝ се верува на збор на трагедијата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

СПИКА - На убавата ко слика спикерка во кревет ѝ се спикал еден спијач. Како е твојата спила, драга моја; пие ли нешто “, или има спирала!?“, ја прашал спијачот изненадената спикерка. „Пие спиритуално и мрази аспиранти!“ рекла спикерката. „Дишан“, рекол спијачот, „спиритус, спирала, аспирант...“ „Гринавеј“, рекла спикерката, „лошиот господин Спика и фината Џорџина...“ „Ете, сплискавме уште еден разговор“, рекол спијачот. „Без да спискам!“, рекла спикерката. Спијачот се насмеал и заспал.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Денес таа е среќна. Сретна барем едно од нив и макар што е ранета, срцето и се исполни со радост и среќа, ама и болката ѝ се зголеми.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И кога најпосле на Трна ѝ се разболе и последната надеж, Пецето, — тој побрза да ја исплаши дека свети Илија толку се разлутил на неа што не ја дава нивата за манастир, та ете и последното пиленце ќе и го прибере.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ние, освен тоа, можеме и да не ви дадеме камења. Повелете, еве ви го капарот и збогум, со здравје. Оставете ги нашите жени.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Синото конче околу главата, што ѝ ги држи очилата, ѝ се поолабави, свисна.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Од целата оваа ситуација, која е прилично тешка за психофизичко издржување – земајќи ги во предвид многуте неисплатени плати, долгиот процес на трансформација на претпријатието во приватна сопственост, а во некои размери и лошата, а на моменти и непријателска работна атмосфера – В.И. ја гледа, условно речено, добивката од добивањето на овој судски спор.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Мајко, вика таа и мајка ѝ се повраќа, им се фрла на карабинерите, ги драска по лицето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ја затекнав легната покрај Ирина: ѝ се пикнала под гуша и само ѝ гуга.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Како што ѝ се станува на трудна жена.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Многу ѝ се допаѓаат твоите сценарија, а „Гризли Адамс“ е нејзин најомилен филм на сите времиња.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сакам да кажам дека книгите од Твојата иницијална (прва) авторска фаза оние десетина тома во кои се собирани Твоите есеистички и критички текстови концентрирани врз одделни книжевни феномени или маркантни писателски личности (да не ги заборавам патописите!) главно ги читав како колешка, професорка по компаративна книжевност, теоретичарка на која примарниот (дури и исклучителен) интерес ѝ се посочените топоси или теми што Ти си решил да ги третираш следејќи ги строгите правила на научната методологија.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Толку беше речита во првата верзија што често ѝ се провлекуваа зборови и од втората верзија.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Отказот мора да ѝ биде врачен на договорната страна, на која ѝ се откажува договорот за вработување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А фустанот ѝ игра, ѝ се затегнува околу колковите, околу бутовите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Имаше луѓе кои ги искривуваа лицата, го извитоперуваа гласот, и се претставуваа како ѓаволи, нудеа откуп на душите, најавуваа апокалипси, се закануваа дека на прагот е настапувањето на царството на темнината.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Имињата на нејзините деца што ги прочитала во весникот и кои останале сираци длабоко ѝ се врежале во срцето.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Мртвилото веќе ѝ тргнало, ама убавината уште ѝ се познава.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

На излезот од грнчарницата ја удри некој топол воздушен бран што ѝ помина по коските како земјотрес. За малку да ја кутне, да ја онесвести.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Префрлувајќи ја водата од тушот во славината, ја измива спермата капната над коленото. – Ќе сочекаме – се исклештува жената и мажот, на малечката ѝ се примочка.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

- Мамо, - ѝ се доверив, - јас еднаш, божем случајно, кога стоев крај неа на хорската проба, ја допрев со рака.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Нашата цел во оваа книга е да ги разгледаме различните видови сложени структури и поведение што ѝ се спротивни на интуицијата, внимавајќи при тоа на заедничките особини што би можеле да ја сочинуваат основата на некаква „наука“ на изненадувањето и сложеното.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Не од понизност, од самољубие приложувам една реминисцентна сцена во која ќе се препознавам трајно можеби не само јас: од мојата уста-песна на мајчин јазик излетува опсесивен копнеж - некој речиси жив човек а јас останувам устремена на истото место но божем се враќам Но боже, ѝ се враќам!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Поаѓајќи од една Блохова определба дека „Суштественото во човекот ... е во надежта дека ќе успее“ тој го извлекува заклучокот: „Ако човекот е таков, тогаш тој е и суштество на идеологијата“, и „Идеологијата како еден корпус на идеи врзан со еден (најчесто нов) свет, со ново општествено битие (Sosein), како трансцендирање на постоечкото (Dasein) сè уште ќе биде составен дел на човечкиот живот кој ќе се обидува да ја формулира надежта, да ги определи новите граници, да го организира пречекорувањето... “.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Не шеташе со очите по неа, не ѝ ласкаше, не ѝ се додворуваше и не се доближуваше до неа како што тоа обично се прави кон жена вака облечена и која се држи комотно и предизвикувачки.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Вљубено ја гледаа снегулките, ноќта и тој. По образите ѝ се затркалаа, светнаа едри солзи.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Повторно ѝ се радуваа мајсторите: казанџиите, налбатите, столарите, касапите, тенекеџиите, со умилност ја гледаа чираците, а ние децата одевме по неа и не слушавме крици од птици пред заминување, туку слушавме умилна песна што извиваше од нејзината уста, а од песната пркнуваа светулки и надлетуваа над бавчите, на Кафтан маало и исчезнуваа над лозјата на Кумлако и Мерите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

За крај, Движењето за социјална правда – Ленка сака да ѝ се заблагодари на Фондацијата „Роза Луксембург“ за финансиската поддршка која овозможи оваа студија да биде напишана и објавена. Ѝ се заблагодаруваме и на Лилјана Ковачевска за логистичката поддршка околу наоѓањето на повеќе потешко достапни закони кои беа анализирани во оваа студија.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

„Чекај“, вели, „почекај да проверам уште еднаш пред да тропнам и да истресам некоја нова глупост“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

За да ѝ се врати мора да стане полн во своето битие, да го запознае рајското доживување на полнотија кое не го запознал во детството, иако несомнено го оживеал како продуктивен уметник.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Па се знае - Марко свири, за да ѝ се лепи на Соња.“ Сиот се вцрвев.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Па така, на Вујошевиќ ѝ се досуди сума во вкупен износ од 66.845 МКД (1.100 ЕУР) и тоа: а) на име неисплатени плати – 54.486 МКД; б) на име неисплатен регрес за годишен одмор – 5.400 МКД.; в) на име неисплатен надомест на хранарина – 4.379 МКД; и г) на име неисплатен надомест за превоз – 2.580 МКД.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Едноставно нејзе, О, многу ѝ се допаѓале, рече и ги покажа белите плочки.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Како можеш да ѝ се обратиш на иднината кога ни трага од тебе, па дури ни анонимен збор испишан на парче хартија, не може физички да преживее ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Толку ѝ се намиле ова дете. А Крчо пак, инстинктивно ја почувствува оваа љубов на старата и само се умилкуваше околу неа како маче околу мало дете.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ја пресретна со писмо в раце. Не ѝ се веруваше.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Кога стигна до триесеттата, тогаш ѝ се пристори дека една од нив се заниша, се оддели од другите и онака бела од снегот, стројна во сета својa висина и убавина, со гранките спуштени надолу и целата во бела долга руба со небројни мали светленца кои болскаат толку, што ослепуваат очи, тргна кон неа...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Веднаш се исправиле неколцина, меѓу првите и Онисифор Мечкојад, и му предложиле на челникот да ги определи стражарските места.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Да, Срцка! - ова беше првото ново обраќање кон Рада со новото име, што посебно ѝ се допадна.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И уште му се подбива... Но ако - тој не ѝ се лути.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Ве молам, простете што ве измачивме, - ѝ се обрати на старичката.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Целата снага ѝ се наежави од некакви ситни зрнца што ѝ се растрчаа по кожата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Полжавката и малото полжавче радосно се прегрнуваа. Ѝ се заблагодарија на добрата желка и ја поканија да им биде гостинка.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Само Маре се осмели гласно да помисли: - Никогаш не би помислила, - ѝ се испушти, - дека затвореничка колонија може да стане уметничка колонија.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Убава е, и не е чудно што двајца црномазни и мазни млади луѓе (можеби персиски дипломати?) ѝ се испулуваат и ќе си зборнат притоа нешто на својот јазик.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ѝ се чини дека под неа земјата се лизга и ја влече надолу и сѐ станува глуво.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во тишината глува, на Циљка ѝ се пристори дека го слуша биењето не само на своето срце, ами и на срцата на сите кои се во земјанката.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Испушти краток здив од носот, при што стомакот и гушката малку ѝ се затресоа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кандилцето пред Богородица светеше сѐ до изгревот и кога големата светлина на сонцето влезе во одајата, пламенчето се изгуби во неа, ама одблеснуваше малечко - малендаво и на Фимка ѝ се пристори дека тоа е раздвижена солза на Божјата мајка.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

После овој немил настан – кој уредно е пријавен и од страна на самиот работодавач, таа веднаш се упатува во болница, каде ѝ е укажана прва медицинска помош, ѝ се отстрануваат остатоци од парчето емајл и се праќа на боледување – сѐ до ноември истата година.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Неретко името ѝ се спомнуваше по рефератите, ѕидните весници и локалниот печат.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Чекаше невестата да ѝ се врати младоженецот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

- Бравос- му рече Петре. – Сенце ѝ стави да ѝ се најде? - Иха- рече бате Јоле.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Мора за сето време да знае дека таа е тука, но не смее, сѐ додека не стане потребно, никогаш да ја пушти да му се појави во свеста во која било форма на која би можело да ѝ се даде име.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ѝ веруваше дека ѝ се одблагодаруваш за нејзините рискови да падне во рацете на полицијата, да загине за нешто што не умееше да го разбере наполно и беше готова да го жртвува само заради љубовта кон тебе.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Работодавачот е должен писмено да го образложи откажувањето на договорот, како и да му укаже на работникот на правната заштита и да го за- познае со неговите права од осигурување во случај на невработеност, согласно со закон (чл. 74, ЗРО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Пак сакав да ѝ се доверам, но сфатив дека ако ѝ раскажам за тоа што се случи претпладнето нема да ѝ биде пријатно.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Келнерите ѝ се враќаа полека на својата работа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мислев дека тоа ќе ѝ се допадне на мајка ми.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

- Вистина е, вели Ѓувезија Дубровска, го слушам и звукот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ѝ се обратив на една: „Дај ми го сапунчето да се измијам”.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Ти пак лажеш, - ѝ се накара брадјосаниот.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

„Според тоа, кога ќе стигне и, штом ја сфатиш целта, содржината и прописите на мојот царски указ, да работиш и да постапуваш врз основа на изложеното, да вложиш многу напор да стапи во сила мојата висока наредба и да се трудиш на споменатата раја да не ѝ се прави неправда и да не ѝ се додева.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Таа вечер таа отиде со типот кој веќе извесно време ѝ се допаѓаше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Никого не обвинува, ни Господ што ја зеде толку млада, ни татко кој веројатно можеше повеќе да стори освен таа една доза пеницилин од Америка, а не верувам ни мене дека ме обвинува од што немав доволно време за повеќе да ѝ се посветам.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Срцето ѝ се стегна, онеме.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ја фати меко за брада и ѝ се загледа в очи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

А другачки ми: ха, ха, ха, - ихи, една ќе се изука, друга ќе ѝ се привдаде, се смеат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Впрочем, без оглед на состојбата во која се наоѓале, таа пролет била доба на секакви визии во чии магли можеби и бегот, стопанот на неколку воденици, ги претчувствувал патниците со двоколки под знамето на чумата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Здраво“, ѝ се насмевна и ѝ подаде рака. Таа млако му ја подаде својата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Наврапито се свртува наназад - лице в лице со Јана.. се џари во очите, темните очи - ама без светулки - светулките згаснале во некаков длабок вир од тага.. ја гледа, усните ѝ се движат, гласовите испрекинато навлегуваат во неговата душа, небаре далечно ехо: Тато ѝ кажуваше на мама - дедо ти ја продал ливадата - не ми се веруваше... не сакав да поверувам...

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Бојана полека се враќаше дома. Ѝ се чинеше дека сонува...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А на градите ѝ се преливаше голем златен медалјон.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Секаков вид на организиран бунт против Партијата, кој беше осуден на неуспех, ѝ се чинеше глупав.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Можно е да дојдат и откако ќе си заминеш ти, поради тоа што натпреварот трае десет дена.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Понекогаш ѝ се јавував на Јасна во Белград, често на Маја во Ithaca, која ѝ се јавуваше на Хатиџе во Сараево, ѝ се јавував на Андреа во New Haven, која често му се јавуваше на Игор во Осиек, Горан во New York, кој ѝ се јавуваше на мајка си во Мостар...

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Мажот, да не му се опчади, ја остави на годината откако го купија анот и така таа од Велика стана Чакарвелика, ќерка ѝ се омажи во некое село, а синот еве четири години служеше нечија војска.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Дури, при една неочекувана средба, на Елена ѝ се стори дека Марија сака да ја одмине. Да не се поздрави. На улица. Зарем нешто ѝ се замерила?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

САВЕТКА: (замислена). Само Антица уште ни крцка, не ѝ се прави ќефот.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Одбиваше да игра со топка во дворот за време на одморот и да работи во уметничката работилница, иако поголемиот дел од пациентките со големо внимание ѝ се посветуваа на претстојната уметничка вечер.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И видов дојките нејзини кои светлината небеска како ѝ се поткреваа и чув Бог како ѝ довикна: Марија, веќе зора е... Така ми исчезна во сонот Во птица престорена.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

- Данче, ајде мојата... Ѝ се обрнуваат сите одред интимно, фамилијарно.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Освен ако неавтентичноста што му е вродена на општествениот израз на чувството не се сфати како трагична, а не како комична – како сериозна наместо смешна или дефлациска – трагедијата не може да ја добие почитта што ѝ припаѓа во културна смисла.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Којзнае колкаво ќе ѝ се стори кога ќе ги отвори очите, не само што ќе премре од страв туку може и да поболи од уплав.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тетка Анѓа долго се врткаше во училиштето и упорно се бореше со немаштијата и гладот, штедејќи го брашненцето за подолги и потешки денови; чичко Петре постојано ѝ помагаше, ѝ се наоѓаше за што било и ја утешуваше дека и ова еден ден ќе помине и ќе дојде време убаво и среќно.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ѝ се посакало да биде курва, па нека биде: нејзина волја - нејзина судбина.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ако ѝ се роди женско — туѓа челад е, што се вели, нека крни глава, нека го ќердоса Митра; ама ако ѝ се роди машко, ќе и се обиде ако може да ѝ го дрпне, та така нејзиното што ѝ паѓа од Илка да ѝ се најде за Нешка, да си ја удоми на куќи, а Трајковото да си го остави на синчето што ќе дојде.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Знам, ти си за мене, со потсмешлива тага се наведнала; веѓите жестоко ѝ се извиле.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ѝ се бројат ребрата, ѝ штрчат клучните коски, ѝ се истраниле карлицата, оглоданите лопатки.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Однесувањето на Фјодоровата мачка, славниот пример, со нејзините очекувања на храна и соодветниот избор на место кадешто ќе се склопчи, според ова гледиште, не би можело адекватно да се објасни без да ѝ се припишат, и тоа на не-тривијален начин, состојби како што е имањето претстава за тоа како нештата се распоредени во нејзината околина, и според тоа, извесни верувања и желби со определена содржина.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Постарата сестра сега просто липа, конвулзивно ѝ се тресат мршавите раменици.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Мислеше, можеби, дека тој ѝ се додворува.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Откога се кажуваше како точно да се постапи, по колку да се наплатува и како и според кои дефтери, и откога се додаваше дека преку кажаното “да не се зема ни пара, како ни за отворање на бовчите, така ни за “подароци“ за судиите и другите службеници, или за било што друго и повеќе да не ѝ се додева на споменатата раја“, ферманот продолжуваше:

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ми иде да ѝ се предадам да ме повлече во себе, но зелената макар колку да заплашува со својата блештавост и секавичност со која надоаѓа, ме подмамува.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Кога ги менува чантите, ако е посвечено облечена, па не ѝ одговара таа што секој ден ја носи на работа, во другата, свечената, го преместува и огледалцето.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ѝ го гледав грбот; гледав како дише, гледав како ѝ се поткреваат градите, одзади гледав како ѝ се шират ребрата на градниот кош („како на кораб дотогаш неосвоен од туѓ морнар“, напишав во една песна); гледав дека е сосема свесна дека ја гледам и дека прави милијарда мали и непотребни движења кои ме излудуваа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но најпрвин го засекле своето месо со змиско ноже и ги отпечатиле крвавите палци и показалци врз страниците на старото манастирско Евангелие. И еден по друг паднале пред олтарот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пела неколку пати се завртува, сака да му мавне, ама рачињата ѝ се стиснати во дланките на мајка ѝ на баба Перса.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Татко, додека ѝ одговараше на загрижената Мајка, си направи брза геостратегиска калкулација во свеста: ако, на времето, Европа не го прифати отпорот на Скендербег и не му помогна во дваесет и петгодишната војна, по големата опсада во тврдината Круја, и не го спаси Балканот од Отоманската Империја, тогаш сигурно ќе го прифати и ќе го поддржи некогашниот франкофон водачот Енвер Хоџа, во неговиот отпор кон советската империја, од кој ѝ се закануваше пропаста.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На мисијата ѝ се сугерирало да не зема директно учество во преговорите и на локалниот командант требало да му соопштат дека тие биле „таму само во позиција на посматрачи“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Кога сѐ беше подготвено за тргнување на пат, баба толку се нажали што очите ѝ се насолзија. „А што ќе прави малечково без мене? Како ќе се снаоѓа?“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Истоштена снага се заниша како езерска трска под ударите на ветерот и езерските бранови ... дури тогаш од душата ѝ се откорна некаква тажалка - де молитва, де клетва...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Мајка му, исто така сериозна и уште повеќе надмена, која како невеста си ја донела секогаш заклучената касела (од која кога ќе ѝ се подигнеше капакот избиваше еден стар и тежок здив на нафталин) и по сите килими во куќата не оставаше да се стапне со чевол, ами со чисти чорапи на измиени нозе.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

За чудо, таму бил Американецот и, што е најинтересно, од сите во дискотеката дошол да ѝ се пушта баш нејзе.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Пена на Танаско, чиниш целата развлечена во насмевка, не ги потргнуваше очите од Пелагија. Ѝ се виде разубавена како китка и со некоја чудесна, волшебна светлина под разретчениот јаглен на кожата од лицето.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ама чудно! Сашо ѝ се лути и на жабата. Зарем не можела да се скрие како и сите други жаби? Тие се скриени и штркот не им може ништо!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

На кокошка ноќе не ѝ се гледа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се загледа во полната месечина на која се оцртуваа линии на човечко лице: нејзе ѝ се причини дека тоа лице првин ѝ се насмевна со подбив и закана, потоа се смршти, се стемни, дека светлината истече низ некој дол од другата страна на темната планина чии сртови едвај се забележуваа како грб на огромна камила.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Таа се сврте кон мене со зачуден израз на лицето. Нешто не ѝ се допадна во тоа што ѝ го реков.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Свртува глава и во тој миг и се стори дека под нечии чекори силно крцка снегот и ѝ се измолкна: - Шшшшој! - ѝ се стори дека на сет глас викна „Стој“.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

А беше богата и писмена и тоа ја правеше наперната и осорна; беше и разгалена меѓу деветте сестри и единствениот брат, кој пак за несреќа, доведе за жена една божја бубалка, Паунка, од селото Булачани, која ѝ се плашеше толку на Тодора, што везден ѝ се тргаше од патот и ја направи оваа уште посурова.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тогаш не можеше да се види, како што очите не можат самите себе да се видат, не можеше да ѝ се придаде никаков епитет, зашто истиот согоруваше в мигот на доживеаното. Смешно.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Тој ѝ се приближи, нежно ја прегрна, со навикнати движења почна да ја соблекува.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И Митра ѝ се довери на Доста. Сѐ ѝ изнакажа, каде и што има, што сѐ работи, што сѐ мисли.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Не толку поради нејзината опсесија со вируси и зарази, туку заради тоа што по толку време таа не ми веруваше. Бев чист. До сржта чист.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На сестрата што ја пречека, ѝ се обрати: - Би сакала да видам некои од лекарите...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Мевот повеќе не ѝ се ширеше, не ѝ растеше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Па дури и тогаш ѝ се чинеше дека тоа е само нејасна алузија од Даниел.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Една жена со војнички изглед, но со нежна природа, која се возеше до возачот, ѝ даде крпа и покривка, и ѝ направи место покрај себе.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сите луѓе ѝ изгледаа добри. Ѝ се смееше. Ѝ се играше. Ѝ се трчаше...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

КОСТАДИН: Ако, Зафире. Запеј, само нешто мирно, широко...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

-И што би можел да ѝ приговориш на мајка ти ако ѝ се посакало да се стори уште со некое живо суштество покрај себеси во својот сиромашен живот и притоа одлучила да не се врзува со никого при остворувањето на оваа намера.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сега и Толи ми се спушта, не можам да ѝ се одлепам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Со што сум можел толку силно да ѝ се замерам на родната татковина, на овие нејзини верни чувари, задолжени да ги контролираат душите на своите некогаш пребегани сонародници, некогашни емигранти.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Косата ѝ се беше наполнила со гасениците кои лазеа по дрвото на кое се имаше потпрено.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На зборот свет, на Светлана ѝ се разнежни срцето.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ми се чинеше дека онака бледа, пеплосана, не ќе може да го стори тоа; но како што минуваа деновите, работата ја исполнуваше Луција и полека крвта ѝ се врати, образите ѝ се заруменија, погледот ѝ се избистри а модрите полумесечини под очите исчезнаа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Првите дни машките фрлаа по некој и друг поглед во Нешка кога идеше со бацкови и Стојановци измиена, исчешлана, без прцле и цилувци, во ново кошулче, со ново гунче, подбрадена под гуша, но кога се виде дека ја вардат тројца, сите дечиња, и тие од I одделение па дури и од IV, не смееја да ѝ се опулат накриво, не пак да ја задеваат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во едно подоцнежно разгледување на оваа амбивалентност, и самиот Дишан ѝ се чудеше: „Тоа е парадоксално, речиси претставува шизофренија.“

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Истите проблеми ги има и во Европа и во „третиот свет“. Вие верувате дека мотивот за промена е од економска природа? Margina #21 [1995] | okno.mk 59

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Еднаш Сандо и лично слушнал како обвинетиот и се обраќа по име.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

На моменти се каеше оти ќе си го подгази девојчето, може и да остане кржлаво, недодоено (оти во Мариово децата ги дојат три години); може да ѝ се разболе чувај боже“; а од друга страна, пак, се радуваше при мисла и увереност дека тоа што ќе дојде ќе ѝ биде „баце“ на Нешка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Стапалата ќе ѝ се изводенат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Остана само името на љубената на првата страница на Климентовата дисертација, на која авторот ѝ се заблагодарува за извршената лектура на францускиот текст.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сепак, нема ден, а да не помислам на него.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Виде невиде се согласи Ѓурѓа, и Неда му стана невеста на Митрета, како Ката од Стевана ковачот што стана Толева невеста под притисокот од Адема.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Чудно се чувствува Малинка. Стои. Ѝ се чини дека пропаѓа в земја.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Можеме ли ние по тоа да ја обвинуваме Русија во неискреност и поддупување? Зошто тогаш да ѝ се лутиме на Русија?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тогаш спомни си дека не се родил маж што да ѝ се потсмева на Хуајко.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Се разбудив по нешто повеќе од еден час од нервозните шепоти во ходникот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

МРО во лицето на Гоце Делчев, Ѓорче Петров, Јане Сандански, Димо Хаџи Димов и многу други остро ѝ се противставувале на врховистичката политика спрема Македонија воопшто и одделно спрема врховистичкото инфилтрирање и врховистичките подготовки за поттурнување на пожари во одделни околии во Македонија.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

До нас има мала санка, покриена со светло-црвен шајак. – Да се спуштиме, Надежда Петровна! – ја молам јас. – Само веднаш! Верувајте, ќе останеме здрави и живи!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ги сметав за богови; нивните соло партии ги свиркав со устата воодушевувајќи ѝ се на инспирацијата што ги создала; но кога научив да свирам саксофон, кога технологијата на свирење (на дишење и работа со прсти) веќе сосема беше совладана, таа магична аура околу нивните солоделници сосема исчезна: јас видов дека таа совршеност во огромен дел се должела на техниката на свирењето и дека некаде, токму техничкиот потег на прстите, уиграната техника на дишење (неможноста да вдишеш двапати по ред без да издишеш) била таа што решавала цели пасажи од мелодиските линии.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Мораше да почека да се излее згрутчената солза што ѝ се создаде во грлото. – Зајаче, душо моја – воздивна. Солзите ја совладаа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во секој случај, секоја од трите супер-држави е толку пространа што може да си обезбеди и доволно материјали што ѝ се потребни во сопствените граници.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Си ги прошетал нивјето негови, си ја прошетал куќата, и најпосле летнал и отишол дури на манастир на Богородица на Трескавец, та застанал на кубето од црквата и многу ѝ се молил на Богородица, за да му поможе да појде на штрков вилает и пак да си дојде и човек да се стори, та три години ќе служел на манастирот.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Кога бев вљубена првпат, вторпат, којзнае којпат по ред (а се влубував на пола час, силно, страсно... и ми поминуваше!), и тогаш скокав до кај другарка ми за да ѝ се доверам дека, ете, пак сум вљубена.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Една толку чувствителна работа никогаш не би му била доверена само на еден човек; од друга страна, да ѝ се довери на некоја комисија, би значело отворено да се признае дека се случува чин на фабрикување.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Така легната наплеќи, подзамижана се загледа во сонцето што веќе го беше преполовило денот. Ѝ се пристори дека откај сртот слуша скрцкави чекори.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Чаршијата ѝ се подбиваше отпрвин, гледајќи ја прослукана, црна и подведена, со прост недоделкан бастун во раката.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таму го чекаше бестелесноста со која требаше да се соедини, за да ѝ пркоси на гравитацијата, за која знаеше дека ако еднаш ѝ се спротивстави, потоа секогаш ќе може да лебди во идеално бестежинска состојба.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Откако нејзе, во мај 2009, предвремено и завршува директорската функција поради промени во политичките констелации на тогаш владејачката коалиција – од која е разрешена со владино Решение бр. 33-2908/1, нормално, таа очекува да го добие „старото“ работно место што го имаше пред назначувањето на оваа позиција, иако потсвесно насетуваше дека, во знак на реваншизам, може да не ѝ се додели токму тоа место – но, сепак, во најмала рака да добие работно место како правник.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Заборавила што сум ѝ сторил и што таа сакала да ми стори. Умеам и да ѝ се измолзам меѓу прстите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Да се третира неавтентичноста што му е вродена на секој општествен израз на чувство како нешто помалку од трагично, да се одбива да се види во неа нешто помалку возвишено од грепкање по границите на смртноста, значи да не ѝ се дадат нејзиното целосно човечко значење и нејзината целосна човечка тежина, да се одбива да се признае како она што трагедијата тврди дека е: имено, погубен знак за длабокиот и болен расцеп што машката кавга со небесата или со таткото го отвора во самиот поредок на човечкото значење – симптомот на егзистенцијална криза што ја доведува во опасност самата општественост.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Иако не може точно да види, нејзе ѝ се причинува дека од спротива, недалеку од пумпата во дворот, од тремот на сниската куќарка, грдиот Радуле и неговата држанка Стојна како да ја исмејуваат.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Погледот ѝ се заковуваше во една точка, како нешто невидливо, во правецот кон каде гледаа нејзините очи, да ѝ го голташе погледот, како да ја голташе и самата неа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Родителите се обидуваа да ја повикаат, но таа и натаму остануваше во онаа точка кон која гледаше и каде што исчезнуваше нејзиното Јас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Ќерко, тоа беше последен пат да те молам да ме следиш на пијано. Се изрезиливме.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Откако собра сили и ум, и виде оти е сам, толку беше при себе, повторно продолжи да ѝ се заканува на реката: „Ти нема спас, и тебе и на твоите јагули, кои ќе ми оделе божем во капиталистичките мориња и ќе ми се враќале оттаму!!! Прикаски за деца.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Жените ја пожалиле и ѝ се вратиле на својата болка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Јас ќе ги собирам, чичко! - рече Билјана и не чекаше да ѝ се рече двапати.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Само нѐ гледа и ѝ се полнат очите со солзи, ѝ претекуваат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Шепотот на љубопитноста во она малку крв што ја имав не можеше да ѝ се спротиви на бучавата од која небото паѓаше врз сите нас да нѐ ослободи од патилата и надежите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Томето немо стоеше потполно предавајќи му се на мигот, на најубавиот момент во нејзиниот живот, чувствувајќи ги прекрасните топли, меки усни на своите како ја исполнуваат со чудесен длабок мир и бескрајна топлина, светлина и убавина кои ѝ се ширеа се низ телото до сржта на секоја клетка.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Доаѓаше и третиот распуст, третото мачно лето, кога Луција не ја гледав и по два месеца, оти одеше на село, кај баба ѝ и дедо ѝ, а јас сѐ повеќе губев надеж дека некогаш, кога и да е, ќе успеам да ѝ се доближам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

— Откаде боже златен, вие пари?, — се чудеше пуста му мајка кога ѝ се фалеше и дури ѝ потфрлуваше по некој и друг бел черек. — „Откаде му се“?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

По неуспешниот разговор, Донован ја продолжил балканската турнеја.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Мајко моја, најмила моја мајчице, почнав да липам, каде си сега ти, да ја спасиш својата мала ќеркичка, знаеш ли што ѝ се случува?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Дора многу се налути затоа што мислеше дека нејзе не ѝ се допаѓа Огнен.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ја крева нејзината дланка до усните и ја бакнува, а таа го гледа, стаписана, со црните очи од кои не престануваа да извираат солзи, додека брадата ѝ трепери од возбуда.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

При толку многу нова светлина клепката ми се отвора како златниот капак на џебниот часовник и не може да ѝ се изначуди на глобалната празнина на хоризонтот во која ласерските зраци се мачат да заиграат чочек.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Гледајќи ја таа негова беспомошност, живеејќи постојано во болка и напнатост, често ѝ се случуваше да сонува како и таа ослепела и се будеше исплашена и испаничена: одеше на огледалото да се види и да си ги измие очите.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И на Мајка Ервехе не ѝ било полесно. Таа морала да ѝ се потчини на семејната хиерархија. Беше научена на друг живот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мора да ѝ се заматил умот од многу сакање.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Одеше во предилниците и ткајачниците, и ги убедуваше жените да ѝ се придружат во борбата за исти права со мажите, за право на глас, и за можност за политичко дејствување, а полицијата ја приведуваше; ја осудуваа на лежење во самица сѐ додека брат ѝ не измолеше да биде ослободена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А Катерина и Јана без сомнение се привлечни а притоа и убавици!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Вилиците ѝ се подаваат, небаре празни лажици.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Имам остар, горчлив вкус во задниот дел од устата.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Нејзините огромни стакла се имаа подместено накриво, а дебелите усни ѝ беа суви и испукани.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

„Поситно, куме“, викаше ороводецот и подверснуваше. „Побрзо. И на земјата ѝ се игра под мене.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Со него и тебе ќе те благословам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И веќе не знаел и не можел да види дали таа дошла до прозорецот, дали ѝ се распуштени косите како густ злотопад над соголените раменици, дали ги кршела прстите преплашено.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мечката мисли дека родот на дренки ќе биде голем тогаш кога ќе ѝ се пријаде.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Во нејзината мисла веќе ѝ се виде Неда како стои в црква на певницата и псала пее поарно од Куша,како им пишува писма на сите жени што имаат на гурбет мажи или синови, па си ја замисли во поповски одежди како служи литургија, но се сети оти жена не може поп да биде, и се запре на мислата барем попадија да стане и да му помага на попот во некои работи. ***

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ѝ се прикрале одзади и ја потпалиле со кутија кибрит.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Татко ми тврдеше: „Полн шиник сак'с има поминато низ нејзината уста, се прашувам како не ѝ се згади.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Запреа пред шепите на исправената мечка на која, секако, не ѝ беше по волја некоја да ѝ се натрапува во територијата.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

А тука Анѓа ја побара помошта и, не можејќи веќе да се воздржи, писна гласно колку грло што ја држеше: – Намашни, либе Стојане, Намашни Шарка и Мрча, Одбрани, либе, од волкот, Твоето рудо јагненце, – а очите ѝ се навирија со солзи почна да ѝ течат низ темните образи.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Но селаните не ѝ се радуваа сега на пролетта како порано.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Буенос Аирес е друга улица, онаа низ која не сум поминал, тоа е тајно средиште на блокот и крајните дворови, тоа е она што го кријат лицата на куќите, тоа е мојот непријател, ако воопшто го имам, тоа е личност на која не ѝ се допаѓаат моите стихови (ни мене не ми се допаѓаат), тоа е скромна книжарница во која, можеби, сме влегле па сме ја заборавиле, тоа е отсвиркано делче од милонга*, што не го препознаваме а нѐ допира, тоа е она загубеното и она што ќе настане, тоа е она следното, друго, туѓо, странично, кварт кој не е ни твој ни мој, она што го знаеме и сакаме. * Милонга - аргентинска пучка мелодија. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 117

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Гнојот од чиревите, целата крв, се размачкува, ѝ се растекува... гровта уште посилно од тато... ја стегнувам... се грчи... силна е...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

„Е, љопо“, ѝ се обрати потоа на домаќинката, глеаш оти уште има арни млади?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Срцето ѝ се стегнало кога за трагичната вест, за смртта на таа своја другарка прочитала и во весник.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ако бидит к'смет да ујдисаме, пак ти мене ќе пречекаш со Катето овдека на кулата, јас ќе бидам ваш гостин, — ѝ се обрна кон девојчето: — А, Кате?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тики: Кристи е супер! Колку слатка муцка има! (ѝ се внесува в лице) Гили, гили, гили, гили!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но тоа прашање и понатаму ѝ се чинеше неважно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сѐ така тихо плачеше, но гласот беше малку посилен, пожив. И бојата на лицето бавно ѝ се враќаше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Се сеќавам дека господ му ја позеде душата. Или ѓаволот - да му ја штави, да скрои опинци за ѓаволчињата.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Црната коса ѝ се спушташе преку вратот како грива. Горната усна запречена како да се стреми кон издолениот, ниско спуштен нос.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Но веќе не може да издржи. Којзнае дали ќе е жива до година!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И чини, навири ѝ се нејзе очите, навири ми се мене.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Што можеше на ова да ѝ се одговори?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Подоцна ѝ се роди Стојан. Синче со многу убав лик.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Сакаше да ѝ се пофали. Да сподели радост...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

-Ајде - Ѝ се обрати инструкторот- земи ја пушката...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ненадејниот полумрак ги завитка сите предмети во лилава таинственост а на Јана ѝ се стори дека во таа соба на татковата куќа е сѐ туѓо и непознато и дека од негде е донесена овде да се морничави и со зачуденост да гледа долу, на улица, како водата ги лока камењата на старата калдрма.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Слепа паника. Не можев да не помислам дека тоа излегување ќе го платам со жолтица или дизентерија, треска или нешто слично.” „Треска?“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се удрил со тупаница по крвавата празнина во устата за да не зареве со грло на млад волк кој не ја проколнува сегашнината туку со сиот бес на својот вид ѝ се заканува на иднината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таа слатко се смееше на неговите анегдоти и досетки, а тој уживаше да ја засмејува бидејќи ѝ се насладуваше на бисерната насмевка.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Немав ни што да правам и го отворив каучот за да постелам за спиење и бргу заспав.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Сите знаеле дека тој му е близок роднина на косместиот Онисифор Мечкојад, некои дури и слушнале како ѝ се заканува на игуменијата Минадора.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како да стасува од друг свет, од зад некоја граница до која нивните мисли ни во најсветлите мигови не ќе најдат пат, низ ветрот се пробил танок писок.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Целосно ја крена браната за да истече сиот пелин, чемер и јад што ѝ се беше наталожил во душата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кога оној до неодамна можеби сѐ уште полуписмен каубој од вестернот ја прифаќа шерифската значка и ставајќи го животот на коцка ѝ се спротивставува на толпата која сака да линчува, тогаш тој, стапувајќи во непосреден однос со бесконечната вредност на законот и правдата во нејзината есенцијална апстрактност, токму ја произведува митската слика на раѓање на граѓанинот, една автентична граѓанска социјализација. Маргина 35 33

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

- Нека те носи ѓаволот. И отишол оставајќи го селскиот старешина, ако Доце Срменков бил тоа, да ѝ се заканува на дружината, потоа да стои пред прагот на Фиданкината куќа и да се врти околу себе во страв да не биде изненаден од друг натрапник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Малата Ервехе занесено слушала. Многу вистини засекогаш ќе ѝ се врежат во младата душа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Томето потресена стана и си замина во собата каде што ѝ се придружи сестра ѝ Христина.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Нејзините фотографии се појавуваа по весниците поврзани со зборот анархија, беше упадлива по својата неупадливост – наместо деликатните фризури на тоа време нејзината коса беше едноставно кратка, наместо фустаните со тантели, машни, вештачки цветови, и ленти, беше првата жена во Виена која носеше панталони.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Типот во бордо костум почна да ѝ се дере на Александра.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Анѓа, босанката Анѓа од Париз, на која не можат да ѝ се определат годините поради нејзината, речиси, безлична физиономија, и поради жолтовосочното безизразно лице, ја сретнав во едно наше претставништво.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Еднаш на баба ми ѝ се јавил некој слаткар по телефон и ја прашал дали кај нив живее некој си Борис кој влегол во слаткарницата и замолил да се јават на неговиот број и да кажат дека не може да си го најде патот до дома.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

По Турците таму се случија големи преселби, заедно со деда ти дојдоа просвигите, а по просвигите на Грција ѝ се случи Граѓанска војна, се случи трагедија на децата- бегалци, власта во Грција ја презедоа полковниците и така испустено и напуштено село- сениште што од далеку го видовме кога се возевме за Костур од каде што ти фати авион за Солун и Атина?“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

По краток престој на паркингот, откако ѝ се насладивме на прекрасната панорама на Охридското Езеро, тргнавме лево и го фативме патот за Елбасан.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Седнаа, скрстија нозе, ѝ се насмевнаа утешно на подуената од плачење Калија, каснаа една до две леблебии и испија по чавче салеп.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Започна кожата да ѝ се набира, да ожебавува, дебелите засеци на нозете и рацете да ѝ се зарамнуваат, да ѝ се смалува подбрадокот, да ѝ спласнува мевот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кога одделението пееше песни за среќата и животот и играта, усните одвај и да ѝ се придвижуваа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ништо не ѝ се познава во очињата: ни црнка, ни белка. Сѐ е зафатено од жарот, од горештините нејзини.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Мамо, мамичке! - ѝ се стрча Бреза, - колку долго те чекаме!

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Бабата Стаќа се направи да не разбра што бараат, та тивко одговори: — Не се тука машките, ефенди, не се тука, утре ќе си дојдат од колибата, — и сакаше да ја затвори вратата од племната, — но еден што разбираше по нешто македонски ја кладе ногата на прагот, ја задржа вратата и ѝ се овргали на старата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Таа дозволи цигарата да ѝ се изгаси и сега внимателно слушаше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На 5 октомври 1943 година мисијата Mulligatawny пристигнала во Црвена Вода каде се наоѓале Главниот штаб на НОВ и ПО на Македонија и ѝ се придружиле на мисијата Monkeywrench која претходните денови пристигнала при ГШ на НОВ и ПО на Македонија.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Кога бурата долго траеше, и кога целото брдо завиваше со денови и денови, ѝ се нафрлав на теглата шеќер, со црпка или со раце, тоа ми беше утеха, жолтиот, небет-шеќерот.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Итрина да стане што подопадлива: итрина да му го привлече вниманието на мажот; итрина да го наведе секогаш будалиот маж да ѝ се обрати; итрина да му помогне кога и каде да се најдат; итрина заеднички да се ослободуваат од срамот што еден пред друг се соблекуваат...

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Дали момирокот или ножот ѝ се лизга, го испушта.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Лицето ѝ се намурти и почна да плаче.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Мара беше таква жена што не сакаше да ѝ се метка посредкуќи сѐ и сешто, а сега беше останата сама во селото подналутена зашто токму тој од едно цело село мажи да оди толку дена сам во снегот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Спиеше во некој кошмар... Ѝ се чинеше, се успала...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Маските, коњите, магарињата токму сега почнаа да пцовисуваат, воловите ги изеде аскерот, а овчарите останаа со стаповите в раце и ѕвонците по мутлите нафрлани, бидејќи сѐ се изеде и изумре од глад, која затропа на сите селски врати.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

По тој повод народниот пеач ја запеа оваа песна: Ојти вие агалари, Агалари пашалари, Кажете му на султанот Нека коли нека беси, Македонија нек се треси!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Татко не можеше да ѝ се начуди на промената на Камилски: на почетокот радикален пуританец, кој беше за пресметка и отстранување, како што велеше, на опасните турцизми, а сега дури стануваше толерантен и помирлив кон нивната натамошна употреба.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

— Ѝ се приближи та му ја стисна подадената рака.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

ДЕПА: Ти не ѝ се мешај на жената, сака од куќи да му рече со здравје. Таму ќе биде повторно.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ја прашав дали ја добила песната и дали ѝ се допаѓа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Софокле бездруго би бил исто така многу изненаден од значењата кои можеле во текот на вековите да ѝ се дадат на Антигона.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Кој ме проколна толку тешко, господе, прашува, ама господ не ѝ се одѕива, не зборува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Грета: Таа не те мрази само тебе, Лобо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Така ни течеше тогаш животот: ќе го призакопаш мртвиот, ќе му забуцаш над глава крст од две гранки, ќе се помолиш.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Стоеше потоа уште малку, триејќи ги влажните, изѕемнати раце, предавајќи ѝ се, најпосле, на мислата што го гонеше да влезе во колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Мачката ѝ беше на поголемо растојание па откако пак изврти со по едно око на сите страни околу себе, пак погледна во мачката па во гранката под неа и брзо слезе на гранката под себе, ѝ се приближи на мачката и во тој момент мачката се собра назад и се фрли нагоре кон страчката.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

По завршувањето на постапката за ликвидација, ликвидаторот веднаш поднесува пријава за бришење на друштвото во трговскиот регистар и го известува Централниот депозитар за хартии од вредност дека акциите на акционерското друштво и командитното друштво со акции се поништени и дава налог за затворање на акционерската книга (чл. 552, ЗТД). 242 В.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Протиница! Не е ли умрена? Ѝ се чини, некој рече, умрела во родното место. Не беше сигурна.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Мајката Роса со Деспина наминаа да видат како се сместила Пелагија, да ѝ се порадуваат на малечката Пелагија со која Деспина води долг разговор, а да се запознаат и со тетката Перса за која од устата на Пелагија излегувале само пофалби.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ако чекорите кога Рада се приближуваше кон домот на Крстиќи, ѝ беа тешки како туч, сега чиниш ѝ се претворија во крилја.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И одеднаш тишина. Ѝ се чини дека тишината ѝ ѕвони во ушите и навестува нови удари.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Сѐ станува презаштитен природен резерват, толку што од големата заштитеност денес почнува да се зборува за денатурализација на Јосемитската градина за да ѝ се врати на природата, токму како што се случи и со филипинските Тасадеи.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Скоро никој не ѝ се приближи. Повеќе денови.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Во телефонските линии се мешаше звукот на сирената за воздушна тревога со името на козметичката дребулија што треба да ѝ се прати, козметиката е страшно скапа, една крема за лице е четвртина од мојата пензија, зборуваше мајка ми и плачеше малку од страв, малку од пониженост, малку од возбуденост.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Беше една вистина, која што почнуваше да чекори по земјата, веднаш штом ќе се објасни така, за да може да биде сфатена; таа вистина бараше пат кон срцата на луѓето и луѓето не можеа да не ѝ се приближуваат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Значи, на Луција ѝ се допаднаа песните?!“, речиси свикав од радост.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Вечерта се одржа „куќен“ состанок за да се одлучи дали да ѝ се дозволи на Рада да ја прифати новата работа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Откако каменоделците по непресилената пијанка во манастирскиот двор отишле во пештерите на местото Богородица да удираат со чекани и да вообликуваат воденички камења за четинестите туѓостојбинци од некое село за кое тие и не чуле, се случило на еден час пред заод Арсо Арнаутче да ја сретне Фиданка Кукникова со нарамник гранки на грб и да ѝ помогне благоглаголив да ѝ се врати верата во луѓето - жена е, и светците ќе се симнат од икона да ѝ помогнат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мајкиното срце почна да се стега од страв - нешто лошо да не ѝ се случило на нејзината мала ќеркичка.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

И како што ѝ гасне животот, така ѝ се шири песната.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Првин се појави кај обајцата сомнежот дека терминот турцизми за заемките не беше идеален за употреба, но тие, сепак, по некоја туѓа инерција навикнале на неговата употреба.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во тие мигови на Пелагија ѝ се појавуваше затка во грлото и од неа не можеше да пробие надвор глас, туку само солзи.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Благодарејќи на тоа, кога филмот беше готов, можев да ѝ се спротивставам на идејата за „делумно звучен филм” и ми дадоа потполна слобода повторно да снимам некои сцени.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Стариот мина со крупни чекори преку бавчата, не гледајќи каде гази, но сепак, тихо, како да ѝ се прикрадува со зла намера на куќата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

ѝ (зам.) - се (зам.)