Се тегне бузата на охолоста, игра мустаќот дар дара дам, а велам: ниту една! Ах, не лажам!
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Мене ми бега мислата кон воздушните струи што вестат снег, кон трпките на мазното тело што гази снег, кон човекот што го погребуваме, а таа го напушта погребот со изговор дека ѝ ѕемни, дека не може повеќе со жалните слики и заминува со автобус.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)