ѝ (зам.) - рече (гл.)

Трајанка ги следеше работите. - Чедо, бегај од тука! Бегај си за Кирета, омажи се, не останувај во оваа куќа повеќе! –ѝ рече таа еден ден на Невена.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Како не чув што ѝ рече свеска ми на жена ми.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Настојувам жена ми да ми каже што ѝ рекла свеската, но таа не ми обраќа никакво внимание.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Потоа еднаш ѝ реков: - Слушај, ја признавам привлечноста на младите.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Се облекоа и со баба му отидоа кај вујко Ванчо, а дома остана дедо Петре и ѝ рече на снаата: - Невесто, суреди ја куќата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Султано? - ѝ рече тој на жена му. - Повели, мажу, - се огласи таа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Младата снаа излезе надвор, ги наполни стомните со вода и се врати назад.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Напролет пак ќе го видиме! - ѝ рече тој и ја зеде за раката.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Дијагонален зрак, имав обичај без некоја посебна причина да помислам, дијагонален зрак, а потоа: Агна, спиеш ли?, ќе ѝ речев, за таа да се разбуди и така мека и топла да ми седне в скут, да ме прегрне со десната рака околу вратот, и да се загледа во сонцето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Машината го имаше отворено мевот како да направила царски рез. Јас така ѝ реков, засекла царски рез!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога утре ќе ја видат земјата влажна и ќе ѝ речат дека го оставила цревото да вади, таа ќе рече дека не е од вадење туку дека земјата е таква, држи влага, влажна е уште од дождот што падна пред една недела.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Често така наутро ја довикував. Го правев тоа и во С., кога бев вознемирен. Агна, ќе ѝ речев, спиеш ли?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Затоа што ме прогонува мислата дека на некој начин јас ја убив!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тогаш ѝ рече на снаа ми -што не го фрлиш во некој дол, зар од ова дете ќе стане нешто?
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ѝ реков дека мора. Дека ми е преку глава да ја шетам по лекари.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Добро, тогаш, ѝ реков... нека заврши прегледот, па ќе дојдам, ќе ти донесам нешто убаво да си каснеш, ќе си помуабетиме, па ќе видиме што понатаму.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Слушнав како ѝ рекоа на мајка ми: „Мајко разбуди ја Ласа да ја видиме, оти којзнае дали уште еднаш ќе ни се пружи прилика да дојдеме во селото, бидејќи сега ќе нѐ испратат на Грамос или Вичо, па може ќе загинеме...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Опа, ѝ реков што ти стана...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Едната, на која ѝ пцовисало кучето, постојано плачела, па еден ден нејзината пријателка ѝ рекла: - Што плачеш толку!
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во ресторанот на „Евридика“ се појави една жена, на која ѝ рековме дека сме Југословени.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- Берзијанерот, без двоумење, веднаш ѝ рекол: - Ве молам, продајте ја за 42!..
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Најпосле, водејќи го за рака детето, жената запрела еден таксист и замолила да ја одвезе во Хагено, зашто, така ѝ рекле во Службата за социјални грижи од овој град.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Еве кај ќе го носиш”, ѝ рече на Рашела, го отвори ѓубралникот и ја фрли таму жолтата ѕвезда.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ќе ти дадам толку колку што им припаѓа на девиците, двесте сребрени зузими сребро, што ти припаѓа според прописот на Тора, како и храна, облека, сѐ што е потребно за живот и ќе ги исполнувам брачните должности, сѐ според општоприфатениот договор...’ Јехуда Давидовиќ го чита текстот на нивната кетуба16 составен според стар образец на арамејски јазик.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Некаде таму, зад вратите на рајот, тој е со Алегра.  * „Третиот ден во неделата од месецот Сиван, 5701-та година од создавањето на светот според сметањето на времето, тука, во света заедница на Јехуда и Алегра, Господ нека ја заштити, младоженецот ѝ рече на девојката: ‘Биди моја сопруга според Законот Мојеев и Израилов.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
” „Алегра”, ѝ реков јас и таа запре.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таму, ѝ рече еден ден татко ѝ, ќе бидат побезбедни.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
” „Таа”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Јас немам женско, и затоа ми е полесно”, ѝ рече мајка ми на Рашела, која со светнати очи, ја слушаше како ѝ ја соопштува намерата да ѝ даде мираз за свадбата, смеејќи се од сѐ срце, заедно со нас на коментарот на мајка ми, секогаш кога Евридика ќе додаваше нова сума на чеизот на Рашела:
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
”  „Животот негов реков може да го среди само оној Еден и Единствен што управува со нашите судбини”, ѝ реков јас свечено.  „Што значи тоа, да зборувам со рабинот за проводаџисување?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Рашела погледна во мајка ми.  „Немаме”, им рече таа студено на службениците, а на Рашела строго ѝ рече, на влашки: „Ајде, што чекаш, оди заврши си ги работите!
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сакав само да речам дека јас Silvia la casamantera la mui celebra de Dorcol i todo lo Bilugrado9, сум само орудие во Неговите раце, па ако е Неговата волја, и за син ти ќе се најде девојка спроти него”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Јасновитката ја пречека како сѐ да знае и ѝ рече дека син ѝ е здрав и прав и дека се наоѓа далеку, преку голема вода.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Бенвениста ја плати јасновитката иако не знаеше зошто така ја нарекуваат кога нејзе судбината на Рафаил ѝ стана поматна, та излегувајќи на кошавата која Севишниот ја беше пратил за да ги расчисти маглите кренати над устието што тие денови го гушеа Белград, првпат се свести дека залудно губи време во надежи и очекувања и во фантазии што не ѝ допуштија да го види она што вистински го има, синот Јехуда.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Сакав да ѝ речам: Госпожице, вие од Македонија ли сте? - ама дојде трамвајот, нѐ стуркаа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Веднаш да си отишла горе, - ѝ рече тој - да го земеш јорганот наш од него, а нему да му кажеш очи мои да го не видат, уште утре да си ги прибере парталите.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Госпожице, ќе ѝ речам, вие од Македонија ли сте? - Да, од Македонија.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Арно е, ќе ѝ речам, ние Македонциве да си се бараме еден со друг.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се токмам да ѝ речам: Госпожице, ние останавме.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- И јас сум од Македонија! - И вие? - ќе ме праша таа. - Да, и јас, ќе ѝ речам.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тргнати веќе, Кочо пак се сврте. На излегување Рангел му намигна: - Тој ќерата знаеш што ѝ рече?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Стани, - ѝ рече тој придушено.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но Мира ѝ рече: - Јас ќе го закрпам.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Занеми! - ѝ реков, - Што ти е гајле тебе? ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- За ќерка ми ги носи, - ѝ реков. - Болна е.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Затвори ја вратата, - ѝ рече учителот на Мара, која како занесена кокошка се врткаше на прагот местејќи ја торбата де под едната де под другата мишка.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А откако замина брат ѝ, Васе се допре до неа и ѝ рече: - Што врескаш? Тебе ли те удри?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Ама само да му шепнам нешто, - ѝ реков. - Само толку...“ „Не може, ми свика, ти сакаш да го викаш некаде! ...“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Имам нешто многу важно да му соопштам, ѝ реков.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И цел пат да ми ги прераскажува лекциите по географија што ги знаеше наизуст.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Едните во бели, другите во сини дресови истрчаа на игралиштето, застанаа спроти и сложно се поздравија: - Здраво! Здраво! Здраво!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сакаше да биде строг, ама очите му се смееја кога ѝ рече на мама: „Ти велам јас - син ти многу брзо расте...“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Време е ние двајцата да смениме плоча!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И токму таа да седне до мене...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
По тренингот на подмладокот започнува натпреварот меѓу екипата од седмите и екипата од осмите одделенија.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Претпоставувам дека наставникот ѝ рекол дека ја бива, дека е талентирана...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Ајде, откачи се! - посакував да ѝ речам, ама се воздржав.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
— Ти, — ѝ рече на Митра — собери си нешчо од плачкуринките, а опаши си го ќемерчето со паричките и во петок со пазар џиите слези до Прилеп.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На кинисување ѝ рече на Митра убаво да го гледа светијованот Толета, да не се поплаче кога ќе си дојде, оти „џуап не му дава“. Co тоа Трајково одобрение Толе веќе безгрижно остана да си живее со руса Миша под еден покривач, та дури и во една постела.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На испраќање ѝ рече само толку: — „Оди ми си дома и гледај ми си работичката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
КОЊОШТИП - Еден коњ цврцнал коњак и почнал да ака накај Штип. На пола пат сретнал една бубачка која се обидела да го штипне. „Шмркни и ти малку коњак, да не бидеш бесна“, ѝ рекол коњот на бубачката. Оваа одговорила: „Фала; јас сум коњоштип.“ „А сега ќе ми го покажеш патот кон Штип?“, прашал коњот. „Со задоволство“, рекол коњоштипот. „Сега сме ко жабата и шкорпијата!“, рекол коњот насветкан со коњак. „Ха, Ха, Ха!“ рекол коњоштипот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
НИША - Поовско-Кероловска приказна: „Нишај се!“, ѝ рекол таинствениот господин скриен во ниша на госпоѓицата занишана на нишалка. „Кон вас, да ве нанишанам?“, рекла госпоѓицата. „Ма, ништо“, рекол господинот. „Само се сетив на еден филм на Флајшер, за црвената нишалка.“ Во тој момент една нишка од црвениот фустан на госпоѓицата паднала врз господинот. „И сè како да се поништува!“ рекол, за крај, мистериозниот господин од нишата.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Може, ако не ти е тешко - ѝ рече Трпе и од напнатост се препотуваше под мишка, а голема љочка му се наѕираше на белата кошула.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Заменикот Палигоров си мислеше дека е повикан на обична работна консултација кај шефот, но кога тој ѝ рече на секретарката да не му ги пренесува телефонските повици, а ова ретко му се случуваше, во себе си помисли дека работите не одат на арно, но си го задржа спокојот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко веднаш ја забележа промената па ѝ рече на Мајка: - Преубаво си ја дотерала куќата за еден покер!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
А тој, ненавикнат, како што ѝ рекол еднаш на Мајка, ниту да дава а ниту да прима комплименти, секогаш сакаше да го прекине Камилски во тие негови напливи. Но тоа не му успеваше.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Татко реши да не поднесува приговор за украдените сиџили, - ѝ реков.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Кога Мирон Донски ѝ рече на својата секретарка да не му ги пренесува телефонските повици, Татко веднаш сфати дека не се работи за обична, туку за многу сериозна средба.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Откако му ги кажа сите новости за куќата и за децата, за пријателите кои го барале, Татко, неочекувано, ѝ рече: - Мила моја, на бирото, дента кога ме однесовте в болница, останаа три сиџили, непреведени докрај.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во еден миг, ѝ рече: - Замисли, мила моја, судбината н донесе во капијата на Ориентот, во градот каде што се измешале рајот и пеколот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тој задоволно ја погледна и ѝ рече: „Ете драга моја, најпосле ронка лудило кај тебе, хи! хи! хи!“.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Само што погледа, синот сфати: - Ако, нано, што од тоа, ќе се исперат... - ѝ рече тој колку да каже, да ја утеши со нешто.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
За трговецот К.Т. ѝ рекоа дека бил најголемиот намќор во чаршијата кого никогаш не го виделе да се насмее, да седне да се повесели.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кога Карче се искачи на скалите стројничката, која за сето време шеташе горе-долу по одаите и по чардаците и добро внимаваше да чуе сè што говореа луѓето, - ја поттргна сета малку настрана Аспасија и, незабележно, покажувајќи накај Карчета, ѝ рече: - Покани го, да седне до Робета...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Мајката се сети. Бргу го слука прстенот од едниот прст и, фаќајќи ја стројничката за рака благо ѝ рече: - Земи го, сестро...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Насекаде и во сè го гледав призракот на измамата. - Не сакам повеќе да играш во театарот, - ѝ реков еден ден.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кога останаа сами ѝ рече: неправедно го растажи детето!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А знаеше - нема утеха за неа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И на жена си, која го молеше да им каже барем на најблиските роднини, тој напорки ѝ рече: - Ајде, мори... Нема чергари да водам во Охрид...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Стројничката го прикова погледот во медалјонот и полека ѝ рече: - Да помислиме, можеби ќе смислиме нешто...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Еднаш некој ѝ рече - да ја навреди или да ја посоветува родена си за бар!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Само ѝ реков дека не се чувствувам добро и си се повлеков во мојата соба, оставајќи ја изненадена и тажна.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Јанте не се уплаши од зборовите на првожрецот, - но сеедно тогаш ѝ рече Херо: „Не плаши се, Јанте, бодро гледај!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Навистина ја излажа (нејзе ја подлажа, а себеси се пофали) кога ѝ рече дека и самиот бил таков на нагови години, зашто татко му беше строг и секогаш бараше да му се кажува каде се движи, со кого се дружи и зошто задоцнува; а и режимот на животот по војната беше таков што градот рано потонуваше во мрак и немаше ноќни локали, освен одбивното бифе на железничката станица.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Екипата зјапаше во него, како во оживеан портрет од рамка на ѕид, сè додека не ѝ стана јасно дека треба да снима сè што ќе ѝ речат и дека треба да трча от крај накрај на градилиштето, додека не се стемни или додека не се расипе времето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но не се уплаши од таа помисла, ниту пак некому се налути; само му се насмевна на стариот и му го стисна рамото со разбирање, а на старата кротко ѝ рече земајќи ја испразнетата тегла: - Во оваа тегла повеќе нема да ставаш слатко, ни од бели цреши ни од зелени смокви.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Зошто никој не ѝ рекол дека пролетта ја отчепува сета радост и сета тага па тешко му на оној кој во лудоста ќе ги срете“.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
„Подоцна донеси ми го ручекот”, ѝ рекол тој.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А потоа со нормален глас, за да може татко му да го слушне, ѝ рече на Рози дека Милан се гордее со своето вино како што Кети се гордее со своето готвење.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Едно утро, по долгата ноќна болка во слабините, таа слезе долу за да ѝ помогне на Кети да го подготват појадокот, и тогаш постарата жена, по долго гледање, ѝ рече: „Рози, врати се горе и легни си.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Милан, гледајќи ја Кети како од собата го брише и проветрува дури и најмалиот здив и мирис на Рози, ѝ рече, „Ти, Кети, не можеш да му го проветриш помнењето за неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Дојди утре,“ речиси наредувачки ѝ рече тој.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И тој седна крај шанкот. „Шунка и јајца“, ѝ рече на девојката „Кафето донесете ми го сега.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И што мислеше Кети кога ѝ рече дека, што и да се случи, таа мора да запомни, секогаш да знае, дека таа ја сака како ќерка?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Наместо да ѝ објасни, Кети ѝ рече, „Ја тебе учам“.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
За да не го разбуди бебето, Даниел тивко ѝ рекол на својата невеста.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но Даниел ѝ рече, „Дали веруваш дека добри мисли може да се заѕидаат во куќа?“ Девојката јасно истакна. Да, верувам.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Потоа таа ме прашуваше каде е мама. Јас ѝ реков дека е на пазар. А таа неколку пати силно извика Пазар! Пазар!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Дома се врати тажна. Мајка ѝ ја виде но ништо не ѝ рече.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Симче си го облече палтото, си ја стави новата топла кожена шапка, си го зема под мишката и доминото и ѝ рече на мајка си: - Мамо, јас сум кај Тоше. Ќе играме домино.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ја почека таа да го врати погледот од помамата на реката погоре, и кога најпосле таа успеа пак да го види дека е тука, ѝ рече: "Слушај!
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Неочекувано и за самиот себеси ѝ рече: "Еј, ти ништо повеќе не чувствуваш за мене!
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ја послуша, но пред да се тргне ѝ рече: „Ќе одам отспротива да те гледам и ако не ми се смилуваш, да знаеш дека целиот ќе истечам по реката“.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Мајче, ѝ рече, прво треба лебот да си го извадиме!
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Сепак, на комшивката ѝ рече: „Работите крај немаат, Недо.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Одвај се созеде да ѝ рече: "Многу ли ти е нечиста совеста?
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
"Каде одиш, мори златна стрино Севдо, веќе се стемнува", ѝ рече и ја праша сосетката Неда која малку погоре внедоапно излезе од спротивната уличка.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Нежно ја фати под мишка. „Мила моја“, ѝ рече.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Седнат на креветот крај неа разлатно и уверливо ѝ рече: "О, ќерко од благородно семејство. O, најмила Сандро!
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Перо ѝ рече како без здив: „Боже, колку те сакам!“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Не е сѐ во куповната моќ, мила моја, со несмален подем ѝ рече тој“.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Молчејќи, тој ги издржа напливите на жешко и мразно, па најпосле ѝ рече: "Добро.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Будалче“, ѝ рече тој.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Потоа тие ѝ рекле дека е недостојно член на Партијата на здравиот народен дух да си дозволи да коленичи и да моли некаков недеклариран изрод, кловн од прв степен.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Луција дојде уште еднаш кај мене и рече: „Сѐ уште не е доцна да се декларираш“. Ѝ реков дека не сум го променил ставот за народниот дух.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тогаш ѝ рекле: дотолку полошо; тогаш ти си коленичела пред некаков простак.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Еднаш ѝ реков: „Луција, јас ти пишувам песни; ти ја пишувам Песната над песните, а во таа песна се замеша еден грд хор, твојата партија“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас замолив да разговарам со Луција; мајка ѝ рече: „Почекајте Лудвик“ и ја остави слушалката отворена; и јас наслушнував како се отвора вратата од другата соба, како мајка ѝ го кажува моето име, како вели дека мора да сам некое чудно дете и како Луција вели нервозно: „Не сакам никого да слушнам!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се разбира, ништо не ѝ реков на Луција, оти не можев да верувам дека поважна ѝ е партијата која ѝ пишува говори и карактеристики, од младич кој ѝ пишува песни, како на жена.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем ја отпуштиле порано од состанокот и ѝ рекле да почека на решение на централниот комитет.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сѐ помина сјајно, но јас излегов од кругот со извесно чувство на горчина; ѝ реков на Ина: „Овде се смеат. Но дали ќе се смеат и на друго место?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем Фисот ме фати за коса, ѝ рече на Луција „Избриши го“, и таа потем долго ме бришеше со шамичето; гледав солзи во нејзините очи; тоа не беше онаа Луција од разбојот, којзнае дали некогаш воопшто и постоела таква Луција, си мислев; гледав пред себе жена во солзи, сподобие страсно во писмо што го преточив, во песни; жена со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење, од кои секоја има по две јагниња и јалова нема ниедна; со усни – алова панделка, со уста слаткоречива, со јаготки на лицето како половинки од калинка; вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; еве ја, плаче пред мене и ми ги подава рацете, и вели: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; еве ја, стои пред мене и јас ѝ велам: О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Луцијо, ѝ реков. Веруваш ли во реинкарнација?“ Таа гледаше во мене долго, и потем рече: „Мислам да.“ „Мислиш или веруваш?“, прашував. „Не знам“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Или, зарем ако немало ништо, ќе ме прегрнеше тогаш, во фискултурната сала, под разбојот (макар и од бес да ме прегрнала); зарем ќе се согласеше да стоиме така пред сите, пред целиот клас, два долги мига, бескрајни секунди, лице во лице (носевите речиси ни се допираа); и зарем ќе ѝ речеше на својата најдобра другарка (која беше, за среќа и моја другарка, и како што бидува обично во тие младешки години – беше поштар меѓу нас двајцата), зарем, значи ќе ѝ речеше дека песната од први клас сѐ уште ја чува, и дека не прочитала ништо поубаво до сега од таа песна, ама дека не може да се согласи дека девојката опишана во песната е таа, оти таа, Луција, е лоша, грда, недостојна за таа песна; и зарем ќе ѝ речеше на таа девојка дека ја загрижува тоа што од првиот ден во првиот клас веќе не сум ѝ напишал песна, и дека не знае зошто е тоа така?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа молела да не бара такво нешто од неа. Тогаш тој рекол дека ќе бара нешто друго; пробал да ја прегрне, но тогаш некој лудак фрлил камен врз џипот, нешто се скршило и тие избегале. Ѝ реков дека тој лудак бев јас.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Госпоѓата гледаше во Луција изненадено, потем во мене; Луција ѝ рече: „Ете го“ (имав силна способност од дете да читам од усни).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти: си влегол, татко, во одајата со записот проклет, но очите не си можел да ги одвоиш од буквата Ж, буквата девојка, што зографот-краснописец ја нарисал да биде со очи питоми, со раце и нозе раширени, спремна да го познае мажот свој; Оти: си видел жена, сподобие страсно во писмо, клопче отровно, со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење; Оти: вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; Оти: твојот страстен поглед ѝ дал топлина на буквата-девојка, и таа оживеала, и скокнала од писмото-клопче, па паднала пред твоите нозе и почнала да ти ги бакнува стапалата; Оти, ти рекла: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; Оти: иако си му се заветувал на Бога по раѓањето на твојот единствен (сега ја разбирам смислата на нагласката на овој збор во говорот на Лествичникот пред логотетот!), син Лествичникот, си ѝ рекол: „О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И рече дека денес, откако јас сум се опијанил, ѝ пришол Фискултурецот и ѝ рекол да појде со него до Велес, оти по пат треба да ѝ го соопшти решението на централниот комитет.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Публиката збесна од смеа; некој бараше тоа да се повтори на „бис“, но јас одбив; зад завесата, ѝ реков на Луција дека е доволно, но таа инсистираше тоа да се повтори; јас велев „Не“, таа ме молеше, дури клекна на колена пред мене зад сцената и јас одеднаш реков: „Е сега навистина е доста, Луцијо; ти уживаш да ги понижуваш луѓето, но сега е навистина доста!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Луција беше возбудена: трепереше, не им веруваше на сопствените очи, велеше дека е тоа чудо; потем тргна од салата кон училиштето да раскаже што видела а јас ја стигнав на излезот, и одеднаш, без да знам зошто и без да знам од каде ми е таа сила, ја плеснав по задникот, сосема безобразно, оти ме беше опфатило некое победничко, раскошно расположение и ѝ реков: „Нека се качи на скалите така, ако може, твојот здрав народен дух“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
-А потоа, не мора на таквите приказни да им придава толкаво значење – реков кога ми ја донесе новоста за генералската ќерка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И замисли си, сосема неочекувано и подло, сите овие срамотилаци во врска со нејзиното решение Стојна ми го изнаприкажа откако цела една ноќ ѝ дозволив да ја искористува мојата машкост! (Ех да можеше природата да раскажува!) „Да знаеш, моме, оти оваа ноќ долго ќе ја паметам“, ѝ реков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А толку време изгубивме за да го опишеме ова што ќе се случи!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не, не стануваше збор за некакво женирање. Или сомневање во желбата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- А каде вечерате? Ѝ реков дека местото на вечерата било најчесто овде, под Сина Скала.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Ајде, не цимоли“ ѝ реков. „Ти беше убаво додека беше под мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Како да се качувам пред тебе кога си тргнат да војуваш?“, прашувала таа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„А јас не сум шугава“, и викнала мајка ми. „Фрлаш жарчиња а од пламенот бегаш!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа како кравата, го клоцна котлето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Не смее секое нашепнување да се зема здраво за готово - ѝ реков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
(Стануваше збор за една жена од Моенци која препознала во насмевката на мајка ми, во одот нејзин, и не се сеќавам ушто во што, вистинска слика и прилика на исчезнатиот братучед: „Ти негова ќерка треба да си, ништо помалку“, така ѝ рекла на мајка ми, и веднаш, како подисплашена, посакала да се оддалечи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа всушност беше последниот наш разговор во кој сакав но не смогнав сили да ѝ речам дека сум подготвен да го прифатам на себеси татковството на Иван и тоа не само како мое лично признание за тоа колку ја ценам, туку и заради една друга причина, што за жал немав сили самиот себеси да си ја признаам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Еднаш ѝ реков на мајка ми, и тоа на шега: „Колку ќе беше страшно нашите грди помисли секој еден да може да ги забележи и да ги протолкува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Ајде, спомни ми барем некого со кого вечераш најчесто - праша таа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Качи се пред мене или остани“, ѝ рекол војникот и го привел коњот под брегот на кој девојката стоела.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Веројатно и генералот мислел како тебе! – ѝ реков - А виде што се случи - додадов малку подоцна?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- А за колкаво значење станува збор? - се вознемири таа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Значи треба да ѝ речам на публиката дека ова што го видоа вечерва, не важи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Мислам дека ќе дојде! - ѝ реков. И навистина дојде.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Ќе те одведам, - ѝ реков. - Ќе ја одбереме најубавата. И појдовме.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Ех, кога би имал внучка како тебе! - ѝ рече на Билјана која постојано се врткаше околу него.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Нјеколку дена пред Нова година ѝ реков на Билјана: - Утре ќе одам да купам елка.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Уф, - колку убаво маче! - ѝ рече Роза, нејзината другарка.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Дома се врати тажна. Мајка ѝ ја виде но ништо не ѝ рече.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Есен е, Биле, - ѝ реков еден ден.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Ќе посадиме, - ѝ реков. - И секогаш ќе имаме елка.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Најпосле со својата сува, груба рака ја погали Билјана по косичката и ѝ рече: - Кога би имал внучка како тебе, многу убаво би ми било...
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Велико, ти водам гости - ѝ рече тој на мајка ми отворајќи ја вратата. Беа тоа необични гости.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Многу си вредна, ама малечка си и треба повеќе да јадеш, - ѝ рече чичкото, гледајќи ја со топла насмевка.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Чудив се чудив што да ѝ речам. Чудив се чудив што да ѝ речам. Што да ѝ речам, како да ја прашам!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
На архивистката и писателка на мемоари Џоан Несл, другарките лезбејко-феминистки ѝ рекле дека е во ред да си ги слави машкуданско-женствените улоги во барската лезбејска култура од 1950-тите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
ТИНА: А ти зошто ѝ рече дека ме избркале?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Чувствувам, ѝ рекол (седнати на брегот, во бескрајниот круг на ноќта, со водите пред себе, кои се мрешкаат под ѕвездената милувка, притаени, но живи): - „Она што го сметав за свое знаење – прочитаните мудри книги, од чии страници ја учев наизуст вистината, долгите дијалози и монолози со умните пријатели, сето тоа – не ми помогна да ја предвидам твојата едноставност.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
4. - Оваа треба да е куќата на човекот што го бараме – ѝ реков на сопругата и ја паркирав колата до оградата од ковано железо.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таа висока, добродушна домакинка и мајка, таа мила жена, која не ме оддели од софрата и ме чуваше како нејзино дете, не успеав да ја најдам, да клекнам пред неа, и бакнувајќи ѝ рака, да ѝ речам: NANE, FALEMINDERIT!...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Живее кај една моја роднина наблизу, - брзо ѝ реков, со груб глас, за да разбере дека не сум расположена за натамошно распрашување.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Само кога ѝ реков дека сака да ја земе Ели свика: - Таа има ли памет или нема.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Марина, татко ми изгледа ќе се ожени за учителката Вера, - ѝ реков еден ден на Марина на големиот одмор, чувствувајќи дека барем некому морам да му се доверам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сакав веднаш да ѝ речам дека од неа не ми е ништо потребно, но, се разбира, премолчев.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сакав да ѝ речам дека не знам каде живее, но секако беше многу лесно да најдам каде живее, ќе ми каже тетка Рајна.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Јас не се грижам ни за она што свесно сум го создал,“ ѝ рекол на Клара, мислејќи на своите слики.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сакаш да се вратиш дома?“ Клара продолжуваше да молчи. „Дома…,“ рече Густав. „Не,“ рече Клара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Иако доктор Гете претходно ги замолил да не ѝ кажуваат дека ја водат дома, им рекол да ѝ кажат дека ја носат на некаква прошетка, браќата ѝ рекле дека ја враќаат дома, засекогаш.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја водев сестра ми кон нашиот дом, држејќи ја за раката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ако ти треба нешто, дојди повторно,“ рече Добрата Душичка, гледајќи ме како одам кон вратата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А оној ден во пеперуткарникот, кога Клара, Сара и јас зборувавме за мајчинството, Сара покажа на две пеперутки кои, соединети, летаа во воздухот, зачнувајќи го своето потомство. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се ближеше роденденот на нашата мајка, и бевме решиле сите да се собереме во нашиот дом.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сакам да поразговараме за Рајнер Рихтер,“ ѝ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Секоја ноќ ми го кажуваш истото,“ ѝ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гледав како гондолиерот ѝ помага на Ана да се качи, а потоа таа ни мафташе додека се оддалечуваше по каналот, и му довикна на татко си дека ќе му раскаже како поминало пловењето по каналите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Знам дека не може да се мери ужасот на срамот со ужасот на губитокот,“ пишуваше, „но срамот мене секако би ме убил, а и на детето кое би го родила не би можела да му овозможам вистински живот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас ѝ реков да оди сама, и веќе не одев со неа на заедничките ручеци, а кога брат ми доаѓаше да ја посети, како и секогаш во недела наутро, јас излегував од дома уште пред тој да дојде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Тетка ти дојде да те види,“ ѝ рече мајка ѝ .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не ѝ кажав од што се плашам, но таа претчувствуваше дека не ми е страв од она што го гледав таму, туку од она што го носев во себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А не пак да мислам на нешто што не сум ни мислел дека го создавам, додека сум правел нешто сосема друго.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Зигмунд ѝ рече дека ќе ја чекаме во точно определено време пред саат кулата на плоштадот Сан Марко.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во една од тие среди ѝ рече: „Умре мама.“ Клара молчеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас ѝ пријдов, ја прегрнав и ја бакнав во челото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Добар пат,“ ѝ рече Паулина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Јас сакам да останам овде,“ рекла Добрата Душичка, стуткувајќи се во креветот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еднаш, кога ни кажуваше како некое дете од домот за деца без родители, каде што таа повремено помагаше, ѝ рекло “мамо”, ми се пристори дека во нејзиниот глас почувствував нешто како разнежнување, некакво нејасно навестување на желба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сѐ поретко одев кај Клара, и еднаш ѝ реков: „Толку многу сакам да те гледам почесто. Но страв ми е да доаѓам овде.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа ги спушти рацете од лицето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа ѝ реков: „Сега морам да одам.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го зедов писмото – во него објаснуваше зошто го сторила она што го сторила: се вљубила во оженет офицер, останала трудна од него, тој ѝ рекол дека нема да се венча со неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога ѝ реков дека сакам да ја насликам, таа неволно, се согласи, но ме замоли да ја сочекам по молитвата, да го стави апостолникот, камилавката и новата пана, ко што е Редот, ко што вели Законот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Камон, бејби,“ ѝ рече на машината за кока кола и ѕверски ја тресна. Ништо не се случи.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Од другото мени“, ѝ рече.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Неколкупати тој ги поткрена веѓите, два-трипати се поднасмевна кога мислеше дека таа не го гледа, но не ѝ рече ништо.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ја покани да дојде во клубот кај што пушташе музика – сега веќе не свири самиот, ѝ рече, ама не може да ја остави музиката...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Видов како онаа меѓу вас која прва ме прими во својот дом си ги прегриза усните од жал и подавајќи ми леб и вода, со својата топла и мека рака ја допре мојата, жилаво старечка и растреперена. ’Татко, до кога ќе луташ?‘ ми прозборе. ’Немаш свој дом, главата и брадата сосема ти побелеле од последниот пат кога те видов, а телото ти се смалило под товарот на годините!‘ Трогнат од милоста во нејзините зборови, тогаш ѝ реков: ’Вистина е, единствена ќерко моја, јас страдам, но се радувам!
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Онаа што му беше шеф го прочита последниот пасус што го напиша.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Почекај ме. Ќе си одиме дома заедно“, ѝ рече насмеан „брат ѝ“ на училиште следниот ден.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Имаш талентирани вработени“, ѝ рече кога им се придружи тој.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Some other time“, ѝ рече тој и бргу ја бакна за да ја смени темата во нешто поубаво.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таа пребледе, бргу го погледна братучедот, кој веќе стануваше, и си ги закаса усните.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој не ѝ рече ништо. Таа полека излезе и зад себе ја затвори вратата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„А ти ги почитуваш само оние што убиваат, нели?“ ѝ рече.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се исправи и ја погледна в очи. „Прими ме!“ ѝ рече.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се разбира, и тој ѝ рече дека ја сака, и навистина го мислеше тоа, оти тогаш секој сакаше секого и зборовите „те сакам“ се кажуваа лесно.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Откако се вратија од гробишта тој ден, на петте години од смртта на мајка ѝ, татко ѝ ѝ рече дека треба да зборуваат и ја седна на масата во кујната.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Fuck him!“ ѝ рече Британецот, испивајќи ја чашата, “or, better – fuck me!“ и ѝ ја пикна раката под здолништето додека таа сѐ уште седеше со подотворена уста не сфаќајќи што се случи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Оди со човеков горе!“ ѝ рече човекот со лузната на македонски, без да ја погледне.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Остави ми нешто“, му рече таа и тој почна да го вади синџирчето од вратот, кога таа се наведна и го бакна.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Во лето, секогаш некој некаде свири. Забележуваш?“ ѝ рече тој.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Ти не знаеш колку сум веќе расипан“, ѝ рече тој и ја подаде раката кон неа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Не знам“, ѝ рече. „Не знам што ми стана“. Сега мислеше на нешто друго.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Секогаш можеш за сѐ да ме прашаш, добро?“ ѝ рече таа допирајќи ја по рамото. Таа потврди со главата и поцрвене.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таа само го погледна, нишна со главата и се оддалечи без збор.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Брат ќе ти стане“, ѝ рече пријателката и гледајќи дека сè уште е збунета, побрза да ѝ објасни.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Навистина така мислиш?“ ѝ рече, а кога таа потврди со главата, се насмевна уште еднаш и со онаа иронија, која понекогаш ѝ се чинеше дека ја има само овде, на Балканот, промрморе: „Никој не е доволно заштитен од судбината на својот народ...“
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Другарот Тито кога го слушнал името на својата жена опеано во песна ѝ рекол: „Гледаш, дури и песна ти испеале“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Едната ѝ рече на другата: - Ах, колку сакам да си купам книга.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Полека говорел за да може да го разбере по движењето на усните што сакал да каже.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зошто станал челник на дружината, зошто не ѝ рекол на игуменијата дека пред сто или пред илјада години тој самиот, неговото срце или неговиот разум во некој друг, водел кон магли исто вакви тврдоглави човечишта и ги оставил коските под врлежи зашто без престан се судрувал со алчност и со безумност.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И Лозан Перуника се вратил од почва на гримизна топлина во зелен свет на стварност, не за да го предаде својот сој и неговиот нагон туку да го надрасне густото шепотење на крвта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Си ги грдиш рацете, ѝ рекол.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпосле, само тој ли ќе јаде? Ѝ рекол дека очите му се покриени со пајажина на старост, дека не ќе види кај свршува кожата и кај почнува месото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ѝ рекол да се врати, го повторил тоа уште еднаш и пак уште еднаш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа чул, бездруго го викале, и грубо тргајќи ѝ ги младите раце од своите врели дамари ѝ рекол да бега, да се врати дома.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И песната, и луѓето, и нивната цел, сѐ, и несвршената караница, се оддалечувале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги зел чеканите и отишол во една од многуте пештери на ридот да обработува воденички камења, поточно - пошол последен, неговите веќе ги клукале карпите со железни клунови и пиеле со стврднатите дробови прав на осакатени карпи што многу подоцна, под притисок на вода, ќе станат бучлив живот во воденица, но некој будник од дружината го прераскажал разговорот помеѓу Доце Срменков и Фиданка Кукникова - патот кон пештерите проаѓал крај нејзината куќа со еден прозорец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Знаел што ќе се бара од него: секогаш на денот на свети Никита бил дерач и готвач во манастирот, сега ќе дере и ќе сече месо а во него се буни нешто, стар е, не сака утре никој да го проколнува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Златко молчеше гледајќи по неа, а потем замоли: „Бате, немој да ѝ речеш на мама дека ја задевав мачката!“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Кога ѝ реков дека ќе го побарам и ќе говорам со него таа од радост ми подари и нова шамија за глава.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
ИЛИЈА: И понатаму во разговорот ѝ рече: „Ќе се повртам“...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Си вети дека ништо нема да ѝ рече.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Морам да ти кажам дур самата не си сфатила", ѝ рече таа на нејзината пријателка, пред која се обидуваше да нема тајни.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Кога касиерката механички ја праша: „Имате ли картичка за попусти?“ ѝ дојде да ѝ рече: „Сѐ уште не. Но затоа вие имате прекрасна шнола.“
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
- Дојдете утре! За денес термините за преглед се пополнети. - ѝ рече сестрата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- А ти, Радо... - го продолжи започнатиот разговор Саво, кој уште на почетокот ѝ рече дека нема потреба од персирање.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Радо, ќе бидеш ли утре дома? Одвај те дочекав од тоа странство, а ти две недели ми се губиш! - ѝ рече Душка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И, бидејќи ич, ама ич не ја сакаа дека беше Македонка, уште на погребот со иронија ѝ рекоа: „Ајде да видиме колку долго ќе бидеш богата вдовица“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Што да ѝ речам? Да признае, да сокрие.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не се тие лесни девојки“, ѝ рече кога се разделуваа, а таа знаеше дека следниот ден, во „комбинованата“ соба ќе бидат наредени, како по стар муслимански обичај, сите подароци, обесени на закачалки врз корнизот, за да може да ги покаже, како и букетите спакувани во целофан и наредени накосо на сите долапи во регалот, нормално без вода.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Човекот што ѝ дошол на сон ѝ реко на никого да не кажува за сонот, сама да отиде на Градишка Вода и да ги откопа парите точно кога ќе се појави сонцето од зад Горник, Зашто ако ги откопаш пред или по изгрејсонце, ѝ рекол, парите ќе се сторат ќумирчиња, а ако кажеш за сонов и ако половина пари не ги дадеш за ѕидање на општината и на училиште, сиот сој Јанчески ќе го јавне голема несреќа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Руса стана да живее кај своите, но еднаш, во време барање дрва за огрев (еднаш во годината, во октомври, жителите на Потковицата ја кастрат гората и берат дрва за огрев) дали некој ѝ рекол или сама дошла на таква помисла, дека Јован Дамчески и таква, огрубена, ја чека дома за да ја земе за невеста и отиде кај Дамческите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од срам, или од жал, не ѝ рекоа дека Јован нивни се потурчил, туку дека го зеле во војска и дека кога ќе се врати бездруго ќе ја повика неа за да ја земе за невеста.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во истиот час кога станал ајдутинот, станал и Боше; Николице, ѝ рекол Боше на снаа си, стави во дисаѓите цели два леба, стави и сирење и пастрма, за да му се најдат по пат, а јас ќе го испратам до Алилово.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од тие зборои што му ѝ рече Неда на Велета, беше го пуштил штркот Силјан, и си одлетал на куќа.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Така е, кума лисо, да си ми жива и здрава - ѝ рекол царот и му дал еден сарај да седи воденичарот, да бидит домазет.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Едно време тргнали лесицата и в'ко да тераа за јадење нешто, на лов, и одејќи ѝ рекол в'ко на лесицата: - Ние ќе одиме заедно и шчо наеме, ќе си делиме!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ами зашчо? - Оти им ја изедо рибата, та затоа ме тепаа! 'Рслано ѝ рекол: - Ами не те боли?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- А, сега, кума лисо, али ти беше што ми го јадеше брашното - ѝ рекол воденичарот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- А, вистина, на жена ти Златанка што ѝ рече утринава, кога ја остави топлата постела? Дека ќе одиш на зајаци, нели? Гласот долго му беше потсмешлив.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Таа ја прифати играта на зборовите. - А кога е празно? Ѝ реков: - Тоа никогаш не било празно. Тебе секогаш сум те познавал.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не знам што да ѝ речам, вели, ништо не ми текнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А и за повивање ѝ реков ништо да не спрема. Ни пелени, ни повој.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не, сестрице, и реков, мене овдека Јон ме доведе и одовде само мртва можат да ме изнесат. Кога ќе ми дојде редот, ѝ реков.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На реката ќе ѝ речеш: „како што брза водата твоја, така да ми е брза работата моја“. 168
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ќе ѝ речам на Марта да ни го донесе овде, ме мрзи да слегувам долу.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Повлече од цигарата. - Кога сакаш бујрум кај мене крени си некоја гајба Афро – кола и однеси си ја дома и на Александра, ѝ реков дека може да се послужи со мојата залиха од сокови, мислам сериозно, ако ти се допаѓа пијалокот, нема проблем.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Арно ама, без оглед каде и за што се водеше разговор, кога ќе наближеше крајот, кога неизбежно ќе дојдеше часот за збогување, обично во претсобјето, низ полузатворената врата, тој уште еднаш ќе го провреше своето бледо лице со живи црни очи и на главата на семејството, која прашањето со страв го чекаше, ќе ѝ речеше, небаре се работи за нешто сосем споредно: „Туку, можеш ли да ми...?“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Марија потрча кон влезот на зградата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
– Младиот господин живее сам. – Тоа го знам – ѝ рече тој. – Не живее тука, туку понекогаш доаѓа, зар не?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Едното беше за Хари; другото за татко ѝ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И таа испи сè што ѝ дадоа и се намачка со сè што ѝ рекоа, но подобрување немаше. ’Рѓата сè така ѝ стоеше на главата: копаше, кубеше, си работеше и никако да запре, да се помрдне.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш мајка ѝ ѝ рече: - Ќе се вратиш назад и ќе си ја земеш косата од грнчарот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Најстариот не изустил богохулни зборови откако видел дека не е неговата калеша, а вториот гласно рекол сполај ти Господи за спасението на мојата перачка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Непрестајно му се појавуваа слики една од друга почудни: ту го гледаше Петрович и му порачуваше да му направи шинел со некакви си стапици за крадци, коишто постојано му се привидуваа под неговиот кревет, и тој постојано ја викаше газдарицата да го извади крадецот дури и од под јорганот; ту прашуваше зошто пред него виси неговата стара риза, кога тој си има нов шинел; ту му се чинеше дека стои пред генералот сослушувајќи го соодветниот прекор, и дека постојано вели: „Извинете, ваше превосходство!“ – најпосле, дури и пцуеше, изговарајќи најстрашни зборови, така што старата газдарица дури и се крстеше, зашто никогаш не беше слушнала од него ништо слично, дотолку повеќе што овие зборови следуваа непосредно по зборот: „ваше превосходство“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш таа плеснала со рацете за да ја викне жената на најмладиот брат: ’Јатрвичке наша најмлада, ѝ рекла, невесто мила на млад ни девер, ајде место нас однеси им јадење на мажите, чунки патот е долг а нам нозете ни се папсани, та ние веќе не сме млади и лесни како тебе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Жената на средниот брат ја наполнила тавлијата со алишта и тргнала, па клекнала пред жената на најстариот: „Сестро, ѝ рекла, сестро мила, денес јас сум редница, мене ми е редот да им однесам храна на мажите, арно ама маж ми ми рече оти ќе ме убие ако не му ја исперам преслеката, а тавлијава ми е полна, дури и преполна.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Ќе се исуши по пат,“ ѝ рече жената, мавтајќи ѝ од вратата на автобусот, а потоа додаде: „Со среќа!“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Младата жена нежно им го предала детето в раце на своите јатрви и го фатила патот под нозе, сама со таблата на глава и со судбината на врат, како осветен медалјон, невидлив за луѓето, на кој само од Господа било испишано со каква смрт ќе умре и на кое место од неговото небо.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со шеговит глас, соодветен за големи измислици, ѝ ја раскажа ублажената верзија на нејзината дијагноза. – Тоа значи – заклучи – дека ти недостасуваат уште неколку дена за да оздравиш целосно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- „Се надевам дека овде има телефон“ -рече Марија. - „Секако“ -ѝ рече жената. - „Таму ќе ви покажат“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да гледаат и напред и назад, рече, да се вардат од уроци.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се чинеше дека болничарката ја слуша внимателно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Следните денови им телефонираше по азбучен ред на сите што ги знаеше во Барселона.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По еден долг час, отворајќи се докрај пред него, го замоли да ѝ дозволи да му се јави на сопругот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Најпосле ѝ рече дека пуштил корени во Буенос Аирес и дека дошол во стариот крај на одмор.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Автобусот тргна и не ѝ дозволи да каже уште нешто.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
– Мислам дека никогаш веќе нема да бидам иста. – Сега сето тоа е минато – ѝ рече тој, милувајќи ѝ ги со врвовите на прстите крвавите лузни на лицето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- „Сега имате можност да плачете колку што сакате“ - ѝ рече докторот со глас што заспиваше. -„Солзите се најдобар лек.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Само за кратко време, беше неговата омилена парола.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- „Јас, всушност, сакав само да телефонирам“ рече Марија. „ - Договорено, мила“ - ѝ рече главната, водејќи ја до креветот со толку нагласена нежност, што не можеше да биде вистинска, - „ако се однесуваш добро, ќе можеш да разговараш по телефон со кого сакаш. Но, не сега. Утре.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Марија ѝ упати еден очајнички поглед, избезумена од ужас.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Сѐ уште не, принцезо“, ѝ рече, плескајќи ја по образот со најголема нежност која некогаш ја почувствувала. „Сѐ во свое време“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- „Но, јас дојдов само за да телефонирам“ ѝ рече Марија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Онака како што предвиде, нејзиниот сопруг излезе со задоцнување од половина час од својот скромен стан во населбата Хорта за да ги заврши трите договорени работи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По што ѝ се обрати на газдарицата и ѝ рече: „А вие, мајчице, немојте да си го губите времето попусто, веднаш порачајте му сандак од чам, зашто од даб за него ќе биде прескап“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Сестричке моја, сестриче мила, ѝ рекла жената на најстариот брат, од сè срце би им однела ручек на мажите, арно ама ноќеска некој ѓавол ми влезе...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Некој непознат паразит, некоја ларва, габа, што ли...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Марија погледна под покривката и здогледа ледени очи и непоткуплив показалец кој ѝ покажуваше да застане во редот. Го послуша.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Оди, мила наша, а ние ќе ти ја наполниме таблата со турли-турли јадења, мажите со насмевка да те пречекаат, тебе аберџијке, што ќе им ја заголнеш душата.’ И така ја наполниле таблата со езерски риби прелиени со мед и со суво грозје, со сарма од лист од винова лоза, со сирење од немркана овца и со слатки од бадеми.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Откако се збогува со својата сопатничка, Марија сакаше да ја врати прекривката, но жената ѝ рече да си ја покрие главата додека поминува низ дворот и да ѝ ја врати на влезот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На портата од нејзината зграда ѝ реков дека не е сè загубено, дека од нас зависи обидот за легитимна средба; сега таа ги знае правилата на играта, можеби ќе ни тргне од рака со оглед дека ништо друго нема да правиме освен да се бараме.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тогаш ѝ реков, се сеќавам на ѕидот на гробиштата и како Мари-Клод се потпре на мене и како ме пушти да зборувам со лицето загубено во топлиот мов од својот капут, кој ќе знае дали мојот глас стигна до неа со сите негови зборови, дали беше можно ра разбере; сѐ ѝ раскажав, секоја поединечност на играта, таа не-веројатност потврдувана низ толку Паули (толку Офелии) загубени на излезот од некој ходник, пајаци после секој крај.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- А, вистина, на жена ти Златанка што ѝ рече утринава, кога ја остави топлата постела?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Исто како да ѝ речеш на пеперутката да не лета, а знаеш дека тоа е во нејзината природа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Јас исто се налутув и ѝ реков на Марина, да му пренесе на Синдерјушкин да не ми се плетка под нозе. 16 фев. 1936 год. okno.mk | Margina #3 [1994] 59
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Со еден збор, ниту самите не знаат што да ѝ речат на родилката.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Но тато очигледно, беше во весело расположение, не се воздржа и ѝ рече на мама: „Априлилили!“
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Аврам и Депа ѝ рекоа: „Господ не ни даде ќерка, ти си ни ќерка... Остани да живееш кај нас... Толе, кога-тогаш, ќе се врати...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но кога одново се жулнаа на скелето, кога одново ѝ рече: „Ќе прошетаме ли...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Божило изрошка низ сликите, најде една со дете и ѝ рече насмевнато: „Еве ти братче...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Обидувајќи се да го спречи бракот, Којо Пипиле и на Марија ѝ рече: „Богдан има жена дома...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Зошто плачеш?“ ѝ рече. „Види што убава слика...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Еднаш, кога разминувајќи се на скелето, пак се жулна, него пак возбуда го обзеде, пак му наудри жештина во главата, пак снагата му затрепери и ѝ рече: „Доста работиме, газдарице...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А еднаш на нејзиното упорно инсистирање, ѝ рече: „Да размислам...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И Мајка, која ги допрати до капијата не знаејќи што се случува, се смири кога Татко кусо ѝ рече дека брзо ќе се врати.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски не знаеше како да ѝ се заблагодари за одличната тава имам бајалди, не можеше да најде вистински зборови, сакаше во мигот да ѝ бакне рака на Мајка по втор пат дента, но виде дека тоа не оди, па мигум се откажа и ѝ рече воодушевено: Одлична Ви беше тавата имам бајалди.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски гледајќи ја со својот благ поглед, кој бараше разбирање од својата сопруга кога беа во прашање книгите и кое секогаш безрезервно го добиваше, ѝ рече дека со Татко се на прав пат да ја состават листата на стоте најопасни турцизми, започнувајќи од денес со разгледување на десетте најопасни.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Слушај, бабичке, ѝ рече строго, одвај задржувајќи се да не избувне, - немој светештва да ми шириш, знаеш со светците сме начисто.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Мојата проклета карактеристика , сакав да ѝ речам, тоа не е моја , таа карактеристика е на мојот татко, но таа кратко и суво ме пресече.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ѝ рече: „Јано, ти личам ли на дрво?“ „На дрво?“ се зачуди. „Се шегуваш.“ „Не, искрено“, матно бараше. „На дрво - јавор, глог, зеленика.“ „Не ми личиш“, без веселост му призна.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Кого удави? скокнала жена му како попарена. Мачката ѝ рекол.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
А на месечината гласно ѝ рече: „Сите ме заборавија, а мене ме уби веста за мојата смрт.“ Чудна птица беше тој Отец Симеон, се раѓаше како феникс: од пепелта на својата смрт.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тој го зеде својот жакет и се исправи. „Може“, ѝ рече. „Заблуда.“ Во следниот петок таа не дојде.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Дефинитивно, ја сфаќаше вистината. Не можеше едниот да го остави, заради другиот, кој и да беше тој еден и кој да беше тој друг. „Дивна е нашата игра,“ ѝ рече еднаш гаменот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се откри. Добар ден, утро, ќе ѝ речев.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Дај му нешто, гладен е, ќе рече. Гладен сум Јано, ќе ѝ рече.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Тој не беше човек“ , ѝ рече. „Сега е мртов.“ „Мртов“ , повтори нејзината згрбавеност; беше грч, клопче горко месо, суво липање. „Проклета војна“ , ја чу. „Го уби“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ништо не и рече. „Стрелаа и го ранија. Дојде да се засолни кај мене.“ Пак ништо не ѝ рече. „Агентот го најде овде и го уби.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Дали знаете - ѝ рече со пријатен глас - каде треба да се појде за исплата?“
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ја погледна во очи и ѝ рече: „Петар Димоски. Чест ми е да Ве запознаам.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Петар. Ве молам викајте ме Петар“ ѝ рече тој со насмевка.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Веќе беа пред нејзината порта: таа не рече ништо, само ја отвори вратата гледајки го, а тој го подигна веќе фатениот шешир во знак на поздрав и ѝ рече: „Ќе ти пишам“.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ѝ рече дека ќе ѝ се јави во текот на следните денови.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Татко ми погледнал назад, мене ме немало, само веленцето празно како лушпа. бргу се симнал од коњот и ѝ рекол на сестра ми која имала шест–седум години: „Борке, седи ти тука, јас да видам каде паднала Милка“.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Жената ме молеше да им речам на борците да не кршат повеќе ореви, а јас ѝ реков: Бабо, не грижи се, сега ќе им речам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Еден ден татко ѝ ја испратил на бостан и ѝ рекол: Сине, многу ми се јаде лубеница, оди скини една или две, колку за сега, а утре ќе го товарам коњот за повеќе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас, пак, го ставив разбојот во кујната и ѝ реков: Кога ќе врне или кога ќе биде невреме, ќе ткаам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Едно време таа дојде од некаде и ми рече: Миле, зошто толку плачеш, јас ѝ реков грубо – за ништо, а таа седна до мене и ме натера да ѝ кажам зошто плачам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој разочаран ѝ рекол: Туф, колку се израдував за џабе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас само ѝ реков: Другпат ќе добиеш одговор.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во таа паника не забележала изгореници, ама подоцна кога се појавиле плускавици, некоја баба ѝ рекла да не се грижи: Еве јас ќе му ставам нешто и ќе биде добро.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас ѝ реков: Ене ти ги бункерите на непријателот, земи си оружје и бори се.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко ми беше многу фер човек, кога дозна дека татко ѝ на стрина ми работел кај еден Србин, тој ѝ рече на стрина ми: Да одиш да си го земеш татко ти, тој е стар човек и да си го гледаш тука, има за сите леб.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Било многу жешко и човекот ѝ рекол да го остави на земја до него: Тука, ќе си игра безбедно, рекол.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ја викнав стрина ми да се поздравиме, и таа ми рече: Синко, на домашните ќе им кажам откако ќе заминеш, но јас ѝ реков дека не смеат домашните да дознаат, зашто ако не се вратам сите ќе ѝ се налутат затоа што не ме спречила.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Толку бев радосна што отрчав кај Цвета и ѝ реков: Цвете, јас имам нова мајка, дојди да ја видиш, колку има убав фустан и шамија.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тие ја затвориле вратата и цело време си кршеле ореви.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Комшиката ѝ рекла: Ги видов и двете одеа накај чешмата, Мила носеше две прашалки и по пат ѝ паѓаа прашалките, падни стани правеа, Љуба не ѝ одеше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Најпосле ѝ реков: Мори мамо, сакав денес да ткаам, а сигурно разбојот ти пречел, па си ми го извадила платното и си го исфрлила разбојот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А јас ја тешев дека тоа не е можно, па ѝ реков: Мамо гледаш Ѓура оттаму дојде и здрава е, инаку и неа би ја префатило.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И тате ништо не ѝ рече, ниту мене ме скара што го излажав.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко ми патем ѝ рекол на Борка: Те молам, коњите полека терај ги, мене не ми е добро.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Маќеата Тимка го вадеше лебот од фурната и ми викна: Миле, што сакате за вечера да ви подготвам, прженици со сирење или нешто друго?, а јас ѝ реков: За мене не е важно, зашто јас не бирам ништо.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ми пријде Цвета: Милке ма, што ти се случило, како мртва си?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
– А зошто ти го даваше тебе а ти не сакаше да го земеш? – ми рече сомничаво, а јас – па требаше да ѝ одговорам на писмото, но ѝ реков други да ѝ го напишат. Првпат излажав.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таа ги прашала: Добро, за кого треба да бидам, а едниот глас ѝ рекол – Се разбира, за мене. Им рекла: Добро се согласувам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тогаш ми текна за една русокоса девојка со убави коси, дојде да ми побара оружје.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ја викнав Цвета и ѝ реков: Ајде, ќе те лекувам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Уште беше жива и татко ми ѝ рече: Мамо, ти не треба вака да се мачиш.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Ти си бунтовник само од половината надолу“, ѝ рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој им кажа сѐ што знаеше за неа, за нејзините навики, нејзиниот карактер, нејзиниот минат живот; тој призна до најбезначајни детали сѐ што се случуваше за време на нивните состаноци, сѐ што ѝ рече тој нејзе и таа нему, за нивните оброци од црниот пазар, за нивното прељубништво, за нивните нејасни заговори против Партијата - сѐ.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Речиси е време, за вас другарке, да тргнете“, ѝ рече тој на Џулија. „Но причекајте. Шишето е сѐ уште до половина полно.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ниротакис потпивна од филџанот со варено вино и мед, и се доближи на Деница и ѝ рече: “Нема чао, батка, до понеделник. Денеска е недела, а по недела…“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Така ѝ велев или можеби сакав така да ѝ речам.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Како што јас не се познавам себеси,“ рече додека го влечеше чаршафот во тутка, стегајќи го на градите.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Да, Јирачек те чека…”, ѝ рече Ема откако им се изнарадуваа на цвеќињата грижливо негувани на верандата и, фатени за по еден прст од рацете, влегоа во пространата дневна соба.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во мигот кога пивото сè уште исфрлаше облаче свежина низ елипсастиот отвор, Ема ми ја зеде лименката, ме фати за косата на тилот, ми ја повлече главата наназад и пивото почна да ми го истура првин по челото, потоа по образите и надолу, по вратот и по градите.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Но ти донесуваше и одлуки кои не беа по службена должност,” ѝ реков.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Потоа се свртев кон Ема и ѝ реков: „Пропаѓаш во жива песок! Да те задржам?!
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Затоа што те сакав,” ми рече. „Да, но и заради нешто друго,” ѝ реков.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Нашите сенки го играат ноќниот танц,“ ѝ реков. Ема молчеше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Можеби,“ ѝ реков наведнат над цедињата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Можеш да ме убедуваш дека не мислиш така, можеш да се убедуваш дека не е така.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ниротакис Алимакопулос свари црвено вино, во него тури лажица со мед, и ѝ рече на Деница дека без овој пијалак не би бил тоа што е.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
“Шемата за вечерва не важи, мириса на лошо,” ѝ рече во ходникот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Илона не дочека Ема да заврши со кажувањето кое водеше кон констатација, таа тоа кажување го разбра како прашање и, не чекајќи ни миг, свика: “Ано, ано, ано” (Да, да, да).
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Ти така мислиш, а можеби и не е така, можеби нема да биде така,” ѝ реков.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Успеа за миг да се воздржи (во тоа му помогна повикот по телефон; гласот од другата страна беше на Деница на која ѝ рече да се јави подоцна), а потоа тивко ја праша: „Која е таа жена која ви се врти во главата, а која, според она што можам да го разберам од вашево инсистирање, е инволвирана во случајот?“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Ханка ти е мајка, а тоа е најважно,” ѝ рече Авни, обидувајќи се да ја смири.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Никогаш не дозволив животното во мене да го победи човекот,“ ѝ реков.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Курво,” ѝ рече едната на другата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Курво,” ѝ рече Азра.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Браво,” ѝ реков и отворив уште една лименка со пиво.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Авни ѝ рече на тетка Асја дека идниот ден ќе дојде рано, пред пет часот, за да ги земе девојките.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Јас не се плашам од својот разум, јас се плашам од својата душа,“ ѝ реков ставајќи ѝ ги рацете на рамена.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Ти си единствената жена на која ѝ го имам кажано она што таа очекува да го чуе од мажот што го сака,“ ѝ реков.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Слободата, тоа е тоа што ми тежи,“ ѝ реков.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ханка ги отвори очите, сакаше да ѝ рече нешто, но од устата ѝ потече горчлива пена и потоа повраќаше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ти си вообразуваш слика на маченичка и на спасител.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Курво,“ сакаше да ѝ рече Азра, но не ѝ рече.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Затоа што ме сакаше?!“ „И те сакам!“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Курво,“ ѝ рече Азра. Ханка неколку пати офна, а потоа ја снема.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Јас не можам да верувам дека тоа е така, вие зборувате површно и несигурно,“ ѝ рече Ема, додавајќи дека „не би го изменила својот став дури и да има факти, доколку не се утврди нивниот извор.“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ако ѝ рече да остане, божем за да имаат децата права мајка, таа ќе се напрчи уште толку, небаре женски чауш, и ќе почне да му го фрла фесот низ чардакот, или да му ја топи чалмата во шадрванот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ако ѝ рече да си оди, таа ќе се врати, зашто и Амдие, Разие и Селвие трчаа по неа да ја прашаат што да прават со сланутокот, или дали е арно ралата, плуговите, дрвените лопати за веење, вилите, греблата и срповите да стојат на истите места како и порано.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Не сакам ништо”, ѝ рече на Калија.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Да си легнеме, жено мила”, ѝ рече.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Во легнувањето пак ред беше прво да легнат старите, а дури потоа помладите. Ѝ рече Петре на Тодора кога останаа сами: „Види што сум ти донесол.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Кажи, ќерко, слободно“, ѝ рече пак, ѓоа не ја открил.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Ти како сакаш„, ѝ рече на Тодора, „ама јас на огнот сум вечен роб уште од раѓање, а само господ знае дека на сите тревата ни е прва одежда, а црвите вечни гости”.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Право да ти кажам, ѝ рекол, ни јас не се израдував кога видов како водата го потиснува животот, природниот живот, за да биде заменет со вештачки, на периферијата на Б., ама не реков ништо.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Таа се однела како да е тоа нормално, а тој ѝ рекол: Само затилоков сакав да го исправам!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сакам, некако, ако може, да ја најдам и да ѝ речам еден збор, да ѝ речам да ми прости на мојот простотилак, да ѝ кажам дека не сум таков.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А пак оној Симон, таков каков што го знам, ѝ рекол: Кога ќе се крене ѕидот, ѝ рекол, ќе можеме да го пуштаме Гаро од синџирот и дење!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
На Лена ѝ реков да седне назад, спроти мене, а јас напред каде што беа веслата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Симон ѝ рекол дека, природно, Борко имал многу непријатели меѓу Долненчани откога решил да го потопи Долнец и нив да ги истера долу на влезот на Б.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Рече: Имаш убав мирис, и душата ти е блага. Гаро сеќава, ѝ рече.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не ни дојде во Долнец, ѝ рекол еднаш Симон на Лена, додека разговарале за семејството. Лена ми го потврди тоа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Целиот се тресев. И нешто, паметам, изустив. Само еднаш, ѝ реков.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А кога ѝ рекол МАЈКО - и го повторил тој збор - дури тогаш го кренала челото ничкосано врз згрчените коленици.И го здогледала.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Тогаш Лабид ја прегрнал Преспа, ја целивал и ѝ рекол: - Ете, сега нашите племиња веќе нема да се караат.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Христос, гледајќи ја Мајка си, посочил кон ученикот Свој и ѝ рекол: - Мајко, ете ти Син!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Сетила дека застанал пред неа, ама не му го разбрала гласот - зашто никогаш не го слушнала, ама и зашто тој ѝ рекол збор што таа одамна го беше изумила - Добарден.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Еден ден во тие моменти на слабост ѝ се јавив по телефон со плачење и ѝ реков: „Ти којашто ми ги исполнуваше сите желби, исполни ми ја и оваа… Врати ми го Бојан…“
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
- Марија, сакам нешто да ти предложам, но немој да брзаш со одговорот - ѝ рече едно утро.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Со зарипнат глас, во последниот момент ѝ рече: - Јави се.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Не ти го кажав ни името - јас сум Хелвиг, ѝ рече и сè уште ѝ ја држеше раката.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тие ѝ рекле дека, барем привремено, мораме.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Жртва за неостварена идеја - во еден од тие разговори ѝ рече лекарот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Вие сте чудотворка - ѝ рече.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Здраво - ѝ рече.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Одвај дочека Марија да заврши со зборувањето, и отсечно ѝ рече: - Претседателот сега има состанок, а веднаш потоа ќе замине на пат.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мајка ѝ само еднаш тивко ѝ рече: - Арно беше да се венчавте...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој само ѝ рече дека веќе доцни.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
За другите ѝ рече на Наде да ги чува. Ѝ ги подаде.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Јас и мојот колега ќе те испратиме на аеродром - ѝ рече.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во вообичаениот термин за разговор со него, по неколку прашања и неколку одговори од нејзина страна, ѝ рече: - Ако сакаш, можеш да одиш дома на викенд...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Така ѝ рече тој. Се бакнаа со сите и тргнаа на моторот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Другар лесно не се добива, и не треба лесно да се откажува од него - ѝ рече тој.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Немој да покажеш дека знаеш - ѝ рече категорично.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Ќе ја повикам Марија кај мене, во кабинетот - ѝ рече и ја поведе со себе.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Изминуваше шестиот месец од бременоста, кога Хелвиг ѝ рече: - Марија, ние наскоро ќе одиме кај моите. Кај мајка ми и татко ми.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Таму, Марша - ѝ рече - навистина е многу добро.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Кое беше ти девојче? - ѝ рече.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Но, ти најдобро ќе си се договориш со твојот лекар - ѝ рече.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Нема, ама баш ништо лошо - ѝ рече лекарот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не ѝ рече ништо. Се изми. Набрзина облече пижама и си легна.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Немој да плачеш - ѝ рече...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Ова е суд, - ѝ рече судијата, - а не улица.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој ја разубедуваше... Ѝ рече дека нема да може да стапи во никаков контакт со неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таа не е виновна што така ѝ рече лекарот...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Токму затоа, при последното телефонирање, кога ѝ рече дека има некои видливи знаци на подобрување, таа ќе го испуштеше телефонот од раце.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Кај тебе е на посигурно место - ѝ рече.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Никогаш не ќе можеме да ти се оддолжиме ќерко - ѝ рече.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Докторот ја погледна, сакаше да ѝ рече нешто, но само ја плесна со погледот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Илко ѝ рече: - Кога телото заслабнува, снао, духот зајакнува...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Чекај, не е готов, ѝ рече повторно Мил гледајќи во една жила која сè уште му помрднуваше на слепоочницата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Што правеше досега, и отсега... - ѝ рече жена му на Мил.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Можеби ќе се врати, ѝ реков.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Татко ми е... - ѝ рече Мил.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Еднаш ѝ ја нафрлил и на жена му на главата, но кога таа спискала, тој ѝ рекол дека се шегува.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога се вратив назад во селово, почна да ме мачи тоа, и еден ден ѝ реков на мајка му на Методија.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Илко ја собра шијата, намовна, а потоа ѝ рече: - Тоа нема да се случи, снао.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ја викна жена му на Мил и ѝ рече: - Отсега, снао, не ќе ти бидам на товар... Ќе се спасиш...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Еден ден Дукле ѝ рече: - Коњот не се врати од пасење... Нешто му е случено...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Илко ја забележа, но ништо не ѝ рече.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Ќе има... Ќе има, еден ден... - ѝ рече.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Не можам, - ѝ рече Илко. - Имам жена, деца...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се возбуди и Богуле, се допре до неа и ѝ рече: - Слечи се сосем... да се видиш... - Не, - му рече таа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Потоа го зеде покривот да го покрие, но Мил не ја остави; да почекаме уште малку, ѝ рече; ќе чекаме, му рече таа, принесувајќи му ја запалената свеќа крај устата да види дали пламенчето ќе затрепери.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Мил ѝ рече: - Татко е... Жив бил... Се врати...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Подобро... - ѝ рече попот брзајќи да заклучи.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога коњот се врати со скршена нога, Дукле ѝ рече: - Коњот ни окуца...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
– Е, заслужи едно галење, џанам – ѝ рече кадијата и почна да ја гали по косата и лицето, па се наведе и нејзе ѝ залепи една целувка меѓу веѓите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
После ѝ рекла на полицијата: „Имам многу причини зошто го сторив тоа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Излегла таа и ѝ рекла на помалата јатрва, што е со свекорот, та се смеат.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Нека ѝ рече оти тој човекот од Витолишча, шо бил некни тука, дојде — и ќе ѝ текне кој су: — А, а, а, ти, стари в'ку!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Илко ѝ рече на Митра да ѝ го отвори ковчегот од Стојанка и да ја промени од убаво поубаво. — Велигденцко, што се вели, велигденцко. Слушаш, невесто Митро?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И гледај, варди, — ѝ рече, — да не се дадиш в раце безвреме, слепела.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога ѝ рече да бара момче за мажење — се намршти.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А за срп, решето, вила, мотика дикел ич да не ѝ речиш.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А кога еднаш мајка ѝ рече дека кој ќе научи писмо ќе може да му пише на тоа момче што го сака, таа се зацрвене до уши, избега од рацете на мајка ѝ која сакаше да ја избакне.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во тоа време Митра ја гледаше што прави, и кога почна да плете поарно од неа, си рече во себе: „Море, орјатката една, ваа пофарк ќе излезе од сете нашинцки невести!“, — но ништо нејзе не ѝ рече, само ја охрабри.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А кога ѝ рече на Нешка — „Ајде, ајде и ти барај ерген" — таа не ѝ остана должна, ами ѝ врати со истата мера и подбишега: — Е, чекај, стрино, да а видиме Ѓуца твоа, па после ние.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Стрина Маловица се понамршти и кога виде манџи со расол, со јајца, па кога Доста ѝ рече оти и лимун ќе ѝ нацеди на супата, просто го искриви вратот на страна и се насмеа „подмустаќ“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ѝ скрои ракав, ѝ насука конци, ѝ купи нови игли, и стрико ѝ Трајко ѝ направи убава шарена кончарка, и ѝ рече да везе нишка по нишка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Оно, таа и пред тоа неколкупати ја задеваше Нешка, ама Неда строго го избегнуваше тој разговор и еднашка дури и се подналута и ѝ рече: — Шо ме задеваш, невесто, кога човекот си е заватен?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Како да сум осуден на заминување. – Татко ти, спокојна му душа, беше храбар човек, ги издржа сите налети, остана силен на своето место! – Јас како да ги наследив мајкините гени, морам да ги истрадам нејзините заминувања. Ѝ реков пред некој ден оти ќе заминам преку границата, со жена ми и децата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Отецот кој ја прими ѝ рече дека на Балканот е тешко да се насочи младата душа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Лекарот се доближи до Мајка и ѝ рече: – Јас ѝ се поклонувам на вашата храброст! Прегледот е завршен!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Имало умирачка, ама имало и спасувачка. – Не тагувај, мила, ти нè спаси сите! – ѝ рече Татко и топло ја прегрна.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко, потем, се врати кон својата фотелја и тивко ѝ рече на Мајка: – Минаа многу години, а ние никаде не заминавме, како да сме во еден лет во место!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко ја погледна Мајка смирено и ѝ рече: – Мила моја, тој дава за себе, а не за нас!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Една вечер, ѝ рече благо: – Мила моја, со денови го прелистуваш тој каталог!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Војничето виде дека Мајка влегува во шемата на инструкцијата и, пред да го постави предвиденото прашање, уште еднаш погледна во паспортот па, подавајќи ѝ го на смирената Мајка, ѝ рече: – Те разбирам, те разбирам, Мајко, ама не можам да разберам зошто си ја напушташ татковината предвреме кога таму, преку границата, толку многу си страдала!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко ѝ ги зеде двете раце, а потем ѝ рече со нежен глас: – Одлучи, мила моја, да патуваме мојата љубов кон тебе. Нашата љубов!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко, со разлеана тага во своите сини очи, бездруго од задржаните солзи, ја прегрна Мајка и тивко ѝ рече: – Мила, задржи ги тие спомени од твоите родители.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Останувајќи си доследен себеси, Татко тогаш ѝ рекол, како за сите браќа, да си терам според своето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Ајде чедо со мене... - ѝ рече отец Иларион, и тргна напред кон келиите.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Марија, ѝ реков. Децата се садисти. Нашиот син ужива во туѓа болка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Нема заборав, Марија“, ѝ рече.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Те пробила ли отровна стрела на црнечко канибалско племе? го прашуваше. Кажи, те пробило ли? Илјада стрели, ѝ рече.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Марија, ѝ рече тогаш. Ја мразиш ли смртта?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ќе ѝ рече: Марија, јас сум роден под знак на бик, горд сум. Сфаќаш ли?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Таа ги разделува луѓето, ѝ рече.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Нема ни да се обиде да го сокрие пред неа својот потсмев. тој немаше душа, Марија, ќе ѝ рече. Имаше, ќе го пресече.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не плаши се, ѝ рече. Имај доверба во мене.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ти си лоша крв, ѝ рече. Пакосна крв.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не, ѝ рече и знаеше дека таа припаѓала.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но ти не можеш да ме убиеш, ѝ рече.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Марија, спокојно ѝ рече. Не плаши се. Еден мал зарез од десната страна на стомакот, сосем мал зарез, и готово.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш, под оние маслинки, не ѝ рече ништо за нејзината женска артистичност. Ни потоа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Гласот му беше темен кога ѝ рече: „Се шегуваш кога говориш за иднина. Иднината е попска проповед.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И јас не можам веќе без тебе, ѝ рече тогаш а таа не рече ништо само се грчеше кај него исплашена од грмотевиците.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Те пробило ли некогаш бедуинско копје? го прашуваше. Кажи, те пробило ли? Ме пробило, ѝ рече.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Невесто! - ѝ рече на снаа му Евто. - Донеси ми ги склопците со пиперна солца.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- „Што се срдиш, мори ќерко, толку, ѝ рекла свекрва ѝ, чунки тогај си дошла од работа, што зијан ти се стори?
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– "Лисо мори, на мене лаеш? " - ѝ рекол.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Ете јас бев, мајко, што ги зедов, ѝ рекол, ја качи се, бре Смиле, на куќа кај што стоев јас, побарај во сламата, ќе ги најдеш, земи ги вамо да ги видат за да поверуваат“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Арно сторил тој што ти го зел клопчето, ќерко, ѝ рекла, оти од узур ќе ми везеш црна кошула, сосила ќе ми се правиш ти вдовица; Силјан ни е на аџилак со дуовникот, а пак ти сосила сакаш да умре и да не дојде; гревота е, а ќерко, ова ти што го правиш; моли Бога за Господ да ни го донесе, не туку плачеш и жалиш.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Додека трчав мислам дека слушнав како Б.С. ме советува да ѝ речам на девојката дека денес немало симиди.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Момичке, ти си сега челична пеперутка, ништо не може повеќе да те скрши, и што е најважно, ѝ рекол еден од докторите, сега многу поцврсто си врзана за мајката земја.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Извини – ѝ реков – но ти ми личиш но и не ми личиш на тетка Боса.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Свртете се пак - ѝ реков - пеперушката кај нас, машките, е на вратот а кај вас, девојките, е одзади, на крстот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Пред да излезам ѝ реков дека сум растревожен, дека ѝ сочувствувам, но дека вината не е во нас; а потоа мислам додадов нешто како понорницата не е виновна кога наеднаш ќе се најде во темница па ќе мора да се провлекува под земјата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Знам дека се шегуваш, ќе ѝ речев за да ја приземјам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Па сепак, откако истече поројот на таа страсна ноќ, ѝ реков дека знам оти кога е во прашање љубовта дружам со наивноста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На Катерина ѝ реков дека во слаткарницата дознав за смртта на еден мој познајник. (Забележувате: не го употребив зборот пријател).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бев задишан но и лут на себеси.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Погледни како се обидуваат да ме предизвикаат - внимателно ѝ реков на Пеперутката.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Во еден момент помислив дека настојуваш да ме упатиш во некои твои недоразбирања со Јана - ѝ реков, верувајќи дека не сум далеку од нејзините размисли.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Потоа додадов дека е човешки вљубените да се сомневаат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Навистина се чувствував смешен на самиот себе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Особено од моментот кога беше спомнат Сремскиот фронт.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Можеби другарот Смокот ги посоветувал така да се однесуваат, ѝ реков.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во секој случај моето неочекувано признание Катерина го сфати како покана да легне покрај мене. (Чувствувам потреба веднаш да објаснам дека ние не ги употребувавме зборовите за да изразиме приврзаност еден кон друг; користевме други средства).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Денес уште ќе додадам дека само лошо вљубените можат да тврдат дека не страдале од оваа среќа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Виновен е оној кој ѝ го одредил патот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еднаш една ноќ после долгото патување по разбрануваното море на љубовната авантура ја прашав Катерина, (навистина ја прашав); ѝ реков: „Ти ако беше Ева, замисли си ти ако беше онаа дамнешна пра пра убавица Ева, и ако знаеше дека она што го вложуваш во безграничната игра на нашите тела ќе биде причина да нè избркаат од Рајот, дали ќе се откажеше од играта!“
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ајде, искарај ме - ѝ реков - ако чувствуваш потреба да го сториш тоа, а за возврат ќе ти раскажам сѐ за жената од скалите, за писменцата што ти ги... - но Катерина ми ја затна устата со својата топла дланка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не пропуштив да ѝ речам дека многу жалам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А потоа ѝ објаснив дека најчесто ние, возрасните, ја поттикнуваме таа болка кај нив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ѝ реков дека веројатно настинала.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
-Моето паѓање е секогаш смртно! - Навистина така ѝ реков.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Овој беше таму кога ѝ реков: молчи мори, не арчи си ги зборовите, денес ќе престанам да пијам пиво, поминувам на бира Господ Саздов постојано се меткаше, како да сакаше нешто да рече.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Паметам дека ѝ реков оти многу ги жалам децата кои сонуваат лоши соништа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Има и на што – ѝ реков. – Сите ние сме сопственици на понекоја скапоценост што љубоморно ја чуваме.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Краварката ѝ рекла дека познавала еден Полјак кој избегал од германската војска за да ѝ се причипчи на една Србинка-вдовица; дека таму, кај нив, при крајот на војната се нашле секакви, не само Полјаци, ѝ објаснила краварката.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Само не дозволувај оттаму да поминува лигавата насмевка на Пачев.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Си заминав од под спомнатата лозница пред една година и неколку месеци без збор да ѝ речам на тетка Боса за втората смрт на Благоја.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се трудев да ѝ ја објаснам мојата положба, непријатностите со сенките, мислам дека го спомнав и недоветното будалесто смеење на Јана, на твојата пријателка Јана, (токму така ѝ реков), но Катерина се преправаше дека ниту нешто слушнала, ниту нешто видела; (постојат такви моменти кога мојата Катерина в очи ми се руга, а лицето ѝ е невино, невино, како на палаво годиначе кое тукушто проодило), а притоа сепак, најприсутно барем во моите размисли беше она нејзино одречување, дури и спротивставување (како сум смеел да си претпоставувам дека таа дружи со сенки, а посебно со сенката на некоја Јана), а посебно ме изненади нејзината забелешка дека неа никогаш не ја интересирале русокосите фолиранки, и наеднаш ме заплисна некоја заедничка смеа, смеењето на двете жени, на Јана и на Катерина, кои како сенки се оддалечуваа по некоја спирална скала, а јас (тоа беше навистина за чудење) открив дека се наоѓам во ходникот, дека сум седнат на бетонот, и тоа пред врата што веројатно беше нашата, а притоа вратата беше заклучана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ако не била заклучана и ако не бев тропал на таа иста врата (можеби со денови), зошто на многу места на десната дланка заедно со болката израснале и плускавици, слични на зрна од црно грозје?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А таа без да погледнува кон мене продолжи со средувањето на ноктите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не треба овде да си го испробуваме крекањето ниту да си ја вежбаме смеата. И на крајот се пошегував.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Затоа ѝ реков, онака, неодредено, дека овде на Алејава на великаните треба да бидеме сериозни, дури и внимателни.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Значи нема повеќе лет, лет, буба маро, лет!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Стига да не ме придржиш и повеќе ќе ме нема ако веќе го посакуваш тоа - ѝ реков.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Денес ти ѝ судиш на мојата љубомора ќе извикав изнервиран, а вчера ми приговори дека сум ја посетил распуштеницата Лила, пријателката на Дуња и тоа во ситните часови? Зарем тоа не беше љубомора?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не чини нашите херои да шетаат по туѓи градови и непознати земји, ѝ рекле кога ја викнале да поразговараат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Спиј кога веќе не си доволно буден - заповеда пред да ме бакне.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ако бев слеп ќе знаев дека не си ти – ѝ реков – поинаку мирисаш од неа, но гледајќи те не знам што да речам - а потоа налутен и на себеси и на жената отрчав низ коридорот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Будалче, тебе те лажат!“, беше нејзиниот спонтан одговор.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Можеш да тврдиш што сакаш, но ние сепак слично размислуваме - ѝ реков и мислев дека не грешам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога ѝ реков на девојката дека моите зборови сигурно ја вцрвиле и под комбинизонот, во првиот момент таа почна да се кикоти како одзатната.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не знам дали ми беше намерата да ја приближам барем до некое можно решение но нејзиното “не верувам”, беше изречено со таква сигурност што ми се чинеше сосема попусто моето понатамошно уверување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Инаку во ред е кога чувствуваш дека низ главатати ти врват повеќе патеки, ѝ реков, треба да се допушти по нив да шета и дивото и питомото.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Понекогаш си многу умен и затоа ме плашиш! Сепак, Јана е избришана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го знам и тоа, ѝ реков, дека ти знаеш оти всушност јас сум оној несреќник кој не е сигурен во колкава мера ги пречекоруваш границите на верноста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Негде, околу десет, свратив на едно пиво кај Ило Битолчанецот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Само знам дека многу те сакам - ѝ реков не само за да ја утешам туку и затоа зашто во тој момент почуствував дека и вистински ја сакам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но сепак, ќе повторам, ѝ реков, љубовта е опасна игра и таа, за жал, без да знае, им го врзува јажето на вратот на вљубените.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Паметам исто така дека ѝ реков на Нилика: „Светот навистина е претоварен со невини должници на туѓи несреќи“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ќе присуствуваше на несекидневното лансирање на Вртанов – реков и се загледав во зачудените очи на Росана. – И денес очите ти се смеат – ѝ реков.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
На Роза ѝ реков: - Успеа да ме изненадиш.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Го следеше со некоја обична насмевка за која и не размислуваше сѐ додека Томислав не дојде да ѝ рече дека тој и Божинов ја замолуваат да си ја тргне од лицето иронијата бидејќи на една културна домаќинка не ѝ личи таквото однесување. Ете и тоа се случи.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Не знам дали сака и колку е спремен да се бави и понатаму со проблеми од животов“, ѝ реков и побрзав да го засолнам погледот, да станам дел од божемната натажена отсутност и на другите присутни; дури и рамениците ги поткренав, како да се чудам зошто немам јасен одговор и на најобичните прашања што за жал сѐ повеќе се множат, се множат.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Си фрлате жарчиња?“, ѝ реков додека се трудев да ги следам со моите тешки нозе нејзините пердувести движења низ брановите на музиката.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Таа го погледна студено. 76 „Кора“, ѝ рече тој додека јадеше, сега веќе опуштен, одново почнувајќи да се возбудува.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Триаголник“, рече Минк. „Што е тоа три...аголник?“ со напор рече Ана. „Не е важно“, ѝ рече Минк.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Тате ми рече дека ти понекогаш се однесуваш како да не го гледаш и како да не го слушаш“ ѝ реков.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Но оваа седмица е без месечина“, ѝ реков.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ти не си приемчива”, ѝ рече госпоѓа Морис.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Го одвратив погледот. „Жалам“, ѝ реков.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Камионите за одвезување на сметот“, ѝ рече тој повторно, „ќе тргнат за да ги соберат телата.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ајде, повтори го тоа“ ѝ рече мама.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ох, ви благодарам госпоѓо Морис“ ѝ рече Ана.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Во понеделникот Димче ѝ рече на мајка си: - Мамо, во последно време не се најадувам со еден сендвич, те молам да ми даваш по два.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Кога наближи времето за патување на годишен одмор, едно утро Љупка и Сашко ѝ рекоа на мајка им: - Мамо, годинава некако не ни се оди на одмор...
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Што си дошла мене да ми се жалиш, - ѝ рече големата кукла, - гледаш дека не можам да ти помогнам.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Мајка ѝ со тивок топол глас ѝ рече на Благица: - Забележуваш ли дека нашето врапче боледува? Денеска и не јаде.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Така ти се чини, - ѝ рече мајка ѝ... но сепак се приближи кон рипката.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- ѝ рече Буба.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Еве во што била работата. Мајка Евгенија ѝ рекла на Маријанти дека не смее од децата да прави војници, дека не смее да држи таков ред каков што воведе.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таа жена ми рече дека тогаш почнало да ѝ се врти во главата и дека сакала да се онесвести.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој ја погледнал и ѝ рекол: „Тоа не е жена, тоа е водопад”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не ги додржа солзите дури на крајот кога човекот ја извади петолирката и ѝ рече: - А овие пет лири аманет ти се за среќа на Трајанка.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Наместо тоа таа чу како некој од тајфата ѝ рече: „ О, невесто, аманет ти носам.“
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Оди, - ѝ рече на Трајанка. – оди кажи им на Пецевите.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тој пакосно се смешкаше и уште од далеку ѝ рече: - Не плаши се, невесто!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дедо Бошко, откако ѝ рече на снаата да свари кафе, му кажа на Лумана: - Те чекав уште неќна.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дедо Бошко сакаше да ѝ рече на жена си да ја запали борината, но нешто го сепна.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ова многу го разлути Зоки Поки. Тој ја викна Лидија и ѝ рече: - Дојди, Лиде, ние нешто сами ќе си играме!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Ох, Анастасијо, за малку ќе си заминев без да те видам, ѝ реков и погледнав повторно надолу, сакав навистина да видам какви чевли носи, а оттаму ме гледа никој друг туку некој смален Ролан, со насмевка иста како неговата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Можеби треба да одиш на лекар“, ѝ реков.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Мило ми е што си дојдена, Рајне, ама јас не чекам гости во дуќанот“, ѝ рекла тогаш Трајчеица, и тоа само за да си ја поништи горчината, така барем велеше дека ѝ рекла, но Рајна студена како мразулец, само се насмевнала, „и тоа со половина око, да извиниш“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ѝ реков: „Рајно, Рајно, зошто си толку злочеста.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Всушност почна да го потсетува, и тоа од далеку: „Си ѝ рекол: како мислиш тоа да ѝ се придружиш на таа Росана засекогаш?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И реков: ова што ти го реков ти го реков само за да те поучам; ѝ реков оти мојата завист е мртва откако го запознав Семјон.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ова не го реков за да ја укорам. А уште помалку за да ја намалам или да ја оспорам веројатноста на нејзината приказна. Сакав само да ја вразумам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Рајно“, ѝ реков, „Сѐ ова што го прикажуваш можело ама и не морало да се случи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Претпоставките се како глуварчињата. Немаат ни тежина, ни пат“. Но Рајна како да беше глува.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Од полицијата ѝ рекле оти можат само да кажат дека кој и да бил злосторникот, цевката на пушката, при истрелот, се наоѓала во непосредна близина на неговото срце.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Баш така ѝ реков.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ѝ реков: „Ич да не се чудиш, Рајно! Така било и така ќе биде со песните, нивниот сејбија преку ноќ може да се промени".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Главата ти е како чајник пред да проврие“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Истата црвена коса, истата уста, жи ми сè!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Замисли си вакво нешто: Рајна ѝ изјавила и на Трајчеица, и тоа не дома или на улица, туку на гробот на Ролан Јоковлевич, на Новоселските гробишта, дека многу ја жали но не поради загубата на сопругот: "Многу те жалам Трајчеице", ѝ рекла,"само затоа зашто сè до крајот на неговиот живот не сфати оти нему Господ му порачал да избира помеѓу жените и да ги прави среќни.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Дуќаните се јавни места“, ѝ рекла Рајна на Родна, „и никој никому не може да му забрани да ги посетува“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Си го вапцала шамичето, Аксја“, ѝ реков а Аксја се смееше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се сметало на две можности. Првата: дека е убиен и тоа одблизу, сигурно од човек кого добро го познавал; а втората: дека е во прашање самоубиство, а може и несреќен случај.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не сакам да те плашам", ѝ реков, "но мора да знаеш оти мажите се тежина .
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Пробај“, ѝ рекла таа, како што тврдеше и самата на судот, бранејќи се од обвиненијата на Кубре дека токму таа е виновникот кој ѝ го завртел умот на Босилка, па еве сега тој, ни крив ни должен, бранејќи ја својата чест и честа на својот дом, мора да одговара за едно проклето убиство кое, така се бранеше Кубре, Господ му наредил да го стори.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога ги изнесе Рајна пред мене можните и неможните претпоставки во врска со ова свое откритие паметам, убаво ѝ реков: „Подобро ќе биде да си ги прибереш фантазиите, Рајно!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Барем сега, кога е мртов, помири се со разумот“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога слушнав што сторила ѝ реков: „Рајно, Рајно, зошто постапи така?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ѝ реков: „Ме радува, Рајно, многу ме радува дека сега веќе имаш на кого да се потпреш“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Признај дека не го сфати тоа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Јас ѝ реков: Босилке, твое е да пробаш, и ако не ти се допаѓа ни за момент не се стеснувај, веднаш повикај ме и јас ќе те заменам“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Господи, сѐ ми се чини оти некој или нешто те прогонува“, ѝ реков.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И јас мислев така, ѝ рекол Анатолиј, но дед Павел го мисли спротивното.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А ако бил во прашање самиот Генерал и неговата личност, постоеле начини Трајчеица да си го сочува само за себеси.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тие ѝ рекоа правејќи се важни: - Е па што...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- За ќерка ми ги носи, - ѝ реков, - болна е.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ја најде и ѝ го покажа мозолчето на челото и ѝ рече: - Види...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Сѐ што ќе ѝ речеа татко ѝ и мајка ѝ, таа го примаше со лутина, со нервоза.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Милчо седна крај неа и ѝ рече да чита на глас.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Кога повторно дојде лекарот да ја види Весна, ѝ рече на мајка ѝ: - Како сте дозволиле да пуши... да го упропастува младиот организам...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Но Профим ѝ рече: „Јас пари немам...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Добар ти пат“, ѝ рече надевајќи се дека таа, како и другпат, ќе ги смири некаде нервите и ќе се врати.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Е, мамето твое, ѝ реков, не ќе можеш да имаш дете со тие што нѐ газат!
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И така, еден ден додека седеа под сенките на брегот, ја викна Профим ќерка му Девица и ѝ рече: „Баци му рака на Полин”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На Џоан ѝ реков: Да го направиме нашиот Вилјам Тел!
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Амбулантната кола и полицијата пристигнаа. Ме одведоа во станицата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Еднаш, носејќи ѝ чоколадо со лешници, ѝ рече: „Знаеш ли што?
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Од ваквиот нејзин потег момчето побесне, па ѝ рече дека не сака да ја види неколку дена.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
„Доста досаѓаш, досадна една! Ме мрзи сега да одам по наполитанки!“ - ѝ рече Ѕ на цимерката, која со лутење излета низ вратата велејќи дека ќе си купи сама.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Тој пристигна и налутено ѝ рече: „Така ти е кога се правиш многу паметна!
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
И у полношт ја собудила царицата девојката и ѝ рекла: „Иди, Марие, напред, и ја по сахат после ќе дојдем по тебе.“
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
- Сега баба ми ќе ти даде сирење и заедно ќе јадеме, - ѝ рече Дора на Ане и истрча во куќата за секој случај да ја потсети баба ѝ да ѝ даде малку сирење на другарка ѝ.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Имате нешто... тука, - покажа Французинката со прст накај нејзината уста и концентрирано го погледна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не може да се споредите со мајка ми во никаков случај, - ѝ реков и се насмеав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Не, не смрдиш, - ѝ рече и се врати кај шпоретот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Заборави на тоа дека мајка ѝ сигурно ќе забележи дека отворала во нејзиното креденче, излезе среќна од бањата и тргна на училиште, зад себе оставајќи трага од мирис на праски.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сите сте добро? Децата? Мажот? Мајка ти? Добро сме. Сите сме добро.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Томе влезе дома со мајка му, а Ане и Дора отидоа кај Дора во двор и си седнаа во тревата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа се протегна и го истури наназад задникот, а меките гради нанапред.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Вечерта влезе во дневната соба додека мајка ѝ гледаше телевизија ѝ рече да ѝ купи дезодоранс.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тој ѝ рече "Бонжур", а таа чудно го погледна, при што Ѓорѓија порумене.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Мислам дека нешто не е во ред со шолјата, - ѝ реков на тетка Олга.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се сети на зборовите на брат ѝ.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога отвори, Ѓорѓија беше толку збунет што само се насмевна и како папагал го изрецитира текстот што го беше вежбал претходно: ѝ рече дека тој е соседот отспротива, дека испекол колачи и дека сакал да ѝ ги даде да ги проба, ете, како на нова сосетка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ема се обидуваше да стапне врз тие што изгледаа суви, за под ѓонот да ѝ закрцкаат и да ја скршат тишината.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Каде ќе одиш? - ме праша. - Ќе одам да си играм со другарките, ­- ѝ реков.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Оди сега соблечи се, - ѝ рече и продолжи да меша нешто со дрвена лажица.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ѓорѓија ја погледна и ѝ рече: - Не ти мириса како да се готови колачињата?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дора си отиде дома, а кога си заминуваше, ниту Ане која плачеше ѝ рече „чао“, ниту пак чичко Тони ѝ рече „пријатно“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Соковите што стоеја во преградите се затресоа и нешто се преврти, но Мони не му обрати никакво внимание.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Девојчињата ѝ свртеа грб и почнаа да си разменуваат погледи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Си мислев на ова додека ја гледав како се размачкува во еурокремот, но немав сила да ѝ речам "сакам".
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ѓорѓија не се двоумеше и ѝ рече да влезе, да се напијат по едно кафе.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ѓорѓија понекогаш мораше дури и да се пресоблекува, кога старицата почнуваше да го следи низ станот и да вика.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тоа брденце се потеше, заклучи Ема. Затоа сјаеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ај да си играме. Можеме да правиме ќофтиња од кал, - ѝ рече Ане на Дора. - Ај, - рече Дора.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ве молам, - ѝ реков на свекрвата, умилкувајќи ѝ се, - доволно долго ве гледам како ме раните во оваа куќа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Видов дека мостот не е мазен каков што беше кога го обоија претходниот ден двајцата чичковци во сино, туку наместа беше рапав, како нечии раце да се лепеле по него.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ме гледаше со презир и со недоверба, но сепак, ме гледаше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И другпат му се случило да ѝ рече „смрдла“ или „смрдиш“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Навистина, нозете и задникот ѝ беа малку месести.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Смрдиш - Смрдиш, - ѝ рече Ирена на Ема едно попладне кога се враќаа од училиште.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Стандард било триесет ученици. Ѝ реков на директорката - сѐ што ќе придојде ќе прифатиме, па дури и повеќе од триесет. Согласни?“ „Така е!“ се согласија сите.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ќе се успокои кога ќе ѝ речам како е кај вас“, коментираше Еко со директорот Миле.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ама ја сретнав пред некој ден во центарот, па ѝ реков дека ќе одиме за Скопје.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Вчера помина, враќајќи се од училиште, се поздравивме и ѝ реков дека ќе дојдете.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Влатко не рече ништо, зашто не знаеше што да ѝ рече на баба си.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Невесто, ѝ рече баба на мајка, да му речиш да кумот да не кандиса друго име, ами само Митре.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Политичкиот се загледа во неа и во шинелот, спушти поглед на нејзините нозе обуени во големи и извалкани цокули, а потоа ѝ рече: - Дојди поблизу.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ѝ пријдов и ѝ реков: - Госпоѓице јас го познавам ова мало дете.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- Оди играј си со децата, Тања! - ќе ѝ рече баба ѝ.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Но, ѝ реков за да ја смирам: - Додека да трепнеш, тие ќе се вратат.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Но, не ѝ реков ништо.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ништо не ѝ реков. Незадоволен, си легнав без да барам од неа да ми раскажува приказна.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Пред да почне ѝ реков: - Никој не ми верува од моите другарки и другари дека со тебе и со тато разговараме за вакви тајни и збранети работи.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Знам, - ѝ реков, - веќе ми кажа овој твој Мишко, предавникот, муцката ќе му ја искришам некој ден, да знаеш!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ништо не те разбрав, - ѝ реков.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Сосем мала, тесна и чудна уличка, - ѝ реков, - и не ме прекинувај веќе, добро?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Чавка не е таков, - навредено ѝ реков, - ти во сите се сомневаш.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Остави ме на мира, сега немам инспирација за читање, - ѝ реков.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Немам домашни задачи за утре, - ѝ реков зловолно.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Прекини малку, - ѝ реков, влегувајќи во нејзината соба, - имам нешто многу сериозно да ти кажам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Додека вечеравме, раскажував. - Мамо, - ѝ реков, - што имам една случка да ти раскажам, вреди да ја ставиш во романот повеќе од сите што досега си ги смислила, само да знаеш!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Тоа не може, - ѝ реков јас.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Потоа се сврте кон Бреза која трепкаше со очите како да е најневиното ангелче на светот и со милен глас ѝ рече: - Дојди ми тетино, ти си ми најдоброто девојче на светот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ќе бараш од соседите кога сè живо дома искриши, - ѝ рече татко ми на мама в кујна, а таа само бесно го погледна, нервозно сечкајќи салама.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Признавам, - ѝ реков, - дека во тие моменти ми се чини оти те мразам и дека посакувам никогаш повеќе да не те видам, ама кога ќе ми мине лутината ми е жал што сум те мразел.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Немој така, Анка - ѝ рече смирено дедо.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тета од болести ужасно се плаши, а татко ми има обичај да ѝ рече дека тој нејзин страв е „чиста патологија“.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Бабо, - ѝ реков, и ја фатив за рака, - нашата банда од сега ќе те штити и ќе ти помага - ти ветувам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И токму кога тргнав накај својата соба, слушнав дека татко ми ѝ рече на мајка ми: - Имаш ли намера да почнеш уште вечерва да пишуваш, или ќе дојдеш да го гледаме филмот на телевизија?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Да видиш Кети, - ѝ реков, - колку необично изгледаа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Колку ти е мека кожата на лицето, - ѝ реков, галејќи ја по образите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Бабо, - ѝ реков, - голем базен ќе испане од неа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Не сум сам, - ѝ реков, фрлајќи му се на дедо ми в раце.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мамо, - ѝ реков значајно, - решив: двете ќе му ги препуштам нему, а за себе ќе ја задржам само Снеже.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Па, ѝ реков дека ние двајцата сме момче и девојка без разлика на тоа што таа мисли за пубертетот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Остави, - ѝ рече мајка ми - недела е, утре ќе дојде Нерка, и за час сè ќе среди.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Бабо, - ѝ реков, - дојдов да ти се извинам за она што го стори нашата банда, и да ти ги донесам парите со кои ти ќе можеш да си го поправиш прозорецот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Баба ми му се фрли со плачење околу вратот, а тој, како да се правда, ѝ рече: - Се загуби, Сандо.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Бабо, - ѝ реков, забележувајќи дека искрено се лути, - не се нервирај и немој да бидеш тажна, тато тебе те сака.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Сега ги јадеме пријателите на Дуња-Ѓузел, - ѝ реков на шега на Бреза, а Тета ми свика построго одошто е тоа вообичаено за неа: - Да не си ми ја спомнал веќе Дуња-Ѓузел, за сè е виновна таа, да знаеш!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дури ми беше и жал што ѝ реков попладнето дека не ја сакам и што си мислев дека ќе беше подобро да не се родеше.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Се согласувам со мама, - ѝ реков на Бреза откако подразмислив малку околу она што таа пред малку му го рече на татко ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Секогаш кога сум многу радосен, ми доаѓа така да ѝ речам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога си влегов дома ѝ реков на баба.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога отидоа на погреб јас ѝ реков на баба ми Санда: - Тие се лажговци.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Дењето, - го употребив и јас нејзниот израз, - сега доаѓа во Америка, - ѝ реков за да ја збунам малку и да добијам во време додека пристигне лифтот до нашиот кат.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ти продолжи да го пречукуваш романот, - ѝ реков на мајка ми, облекувајќи ги сандалите, - а, јас брзам надвор, да им соопштам на другарите дека наскоро, во книжарниците ќе се појави мојата прва книга.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Што да ѝ речам? - Паа, - почнав јас, - меѓу два или три плуса.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Не кријам, - ѝ реков, - само сакав да проверам дали Мите им соопштил дека ќе ги чекаме попладнево.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас ѝ реков дека нема, а таа се налути и ми рече дека може да е така, ама дека цицките на мајка ѝ се долги, а на мама не се.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Да, оди, ама немој да си заминеш пред да се вратам, сакам да те видам - ѝ реков.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ама јас јадев сладолед, ми купи татоооо, - се пофали. - Сега тоа не е важно, - ѝ реков.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
За она што ѝ рече на мајка ми, му бев благодарен, но, за легнувањето му се налутив малку.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мала си уште, - ѝ реков.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Е сега доста беше, невесто- ѝ рече тој на мајка ми по што таа, како одвај да чекаше, ја грабна машата и почна со неа да штрака по нашите задници, нè натера кој да се пикнеме в постела на своите места и преку глава нè покри со ложникот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ѕвезда заврши и го гледаше Петрета Даскалот право в очи да чуе што ќе ѝ рече.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Првата тава ни ја даде нам, а кога ја испржи втората тава со компирчињата, таа ѝ рече на мајка ми: - Пушти им троа вино на овие дамазлаците наши!
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Баба ми, кога бевме готови, донесе три женски шамии, ѝ ги подаде на мајка ми и ѝ рече: „На врзи им ги на дечињата преку капчињата’’.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Дедо тебе не ми те дава, жими тебе- ѝ рече триејќи ја галовно под брадата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Не е ова само селска работа- ѝ рече дедо ми на баба. – Сама знаеш дека ние од кираџилакот живееме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Од прагот на влезната врата каде што седеше, Петре ѝ рече на Ѕвезда: - Ѕвездо, ајде кажи ја Петре- Петре Пиралче.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Знам – рече Ѕвезда и продолжи: - Оти не си ја бендисал работата, дедо Господ фатил да се мисли... - Така – ѝ рече Даскалот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Пред да се стемни, баба ми ѝ рече на мама да извади туршија додека се гледа, а дедо ми притури ракија од бинлакот под тремот во шишето иако тоа беше речиси полно до половината.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
А ти, снао, - ѝ рече на баба ми- дај му нешто на детулево да касне. Умрени сме за јадење.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Аферим - ѝ рече Даскалот. – Ајде да чуеме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И јас ќе каснам некој залак, - се сврте тој да ѝ рече на баба ми која на детето му принесе леб и сув грав со нагезмо и продолжи да му ја раскажува на дедо ми: - Ама владиката грчки дозна за таа работа и се налути.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Видовме како ни се скрија зад црквата и Петре за да ни го отргне вниманието, ѝ рече на Ѕвезда: - Сега докажи ја песната.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Србин тогаш ѝ рече на стрина Менка: - Стрино, нема како!
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Сигурен дека дошло време пала да прави, се фати за матарката, го спушти внатре камчето што за цело време го стискаше меѓу палецот, затропа, затропа и на матарката си ѝ рече: - Не сме биле без среќа. Богами.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
По пауза, полека се сврте кон неа во постелата, со дланката ѝ го обложи голото рамено: „Зарем не знаеш колку многу сакам да ми бидеш жена...“ ѝ рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Бргу потоа ѝ рече: „Кога ќе се земеме, не ќе мораш да го менуваш презимето“, рече Едо скоро поткаснувајќи си го јазикот поради смелоста што си ја дозволи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Така ѝ рекол директорот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И, потоа, гледајќи ја право в очи, цело време неодредено насмена, влезен во играта на меѓусебното ловење, ѝ рече: „Можевте да ги оставите децата да поседат“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ти ќе се викаш Летка“, ѝ рече Едо. Елефтерија ништо на тоа не приговори. Премолча. А немаше таков обичај.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Дај да се напиеме“, ѝ рече еднаш Едо и поцрвене поради чувството дека си зел преголема слобода.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Како што и самата знаеш“,ѝ рече со што ја замолче зошто нејзиното искуство најверојатно е и многу побогато одошто неговото.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Само мене потоа сепак ми дојде срам од Еда така што нејзе ѝ реков на Еда да не му кажува дека некој го барал...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Добро што ми кажа со време, ѝ рекол тој.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас тогаш нејзе ѝ реков вака: „Месецот во којшто влегуваме сега има триесет и еден ден“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И ја плати сметката, видливо додавајќи убав бакшиш, а потоа со едната рака го фати кесето со кафе а со другата шишето коњак и, туркајќи ги кон неа, насмевнато ѝ рече: „Ова е за вас.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ќе ти го најдам кога ќе решиш да ме напуштиш“,ѝ рече авторот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Во ова што го рече сега нема ништо еротско“,ѝ рече авторот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тогаш јас ќе ги кажам што треба да правиш“,ѝ рекол тој учениот на таа царицата Филипица.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Што ти текна?“ ѝ рече Едо. „Над езеро блешти полна месечина.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Наместо да ѝ одговори на прашањето, ѝ рече: „Моторот не ви работи добро.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ама така ќе ја направиш таа работа што тој да запамети оти што пред тргнување на војна легнал со тебе. Мутлак треба така да направиш, ѝ рекол.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Немаш што да се срамиш“, ѝ рече Едо. „Ти и така веќе си во прикаската“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Во фармерки си!“ ѝ рече. „Со зипер се“, рече Летка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ќе оставиш да биде што ќе биде. Ако не сакаш да ја расипеш магијата“, ѝ рекол тој учениот на таа царицата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Вие сте не само во Македонија туку и до Љубљана познати“, ласкаво ѝ рече Едо и пак се ведна кон торбата од каде што извади шише вињак и го остави на масата кај кесето со кафе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога јас тогаш нејзе ѝ реков дека ако таа мене не ми го дава клучот, тогаш јас ќе ја сменам бравата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И вака ѝ реков: „Вие сега овие потврди ќе ги чувате скриени на сигурно место.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Не, не... Со парен број не би бил задоволен“,ѝ рече авторот на Летка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ја притисна кон себе и ѝ рече: „Како би било твоето име нагалено?“ „Не знам“, му рече таа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ако ми платиш едно пиво“, задевачки ѝ рече Марко.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Седнете... Ќе ми направите чест“, ѝ рече Едо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Значајно лажно скромничејќи, авторот ѝ рече: „Прво еден претходен факт!...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Вака јадосан беше сигурен дека денеска во кафулето каде што ќе оди на едно еспресо, на онаа келнерка, ако е на смена, конечно ќе ѝ рече: „Моме, чудесно ти е газето!
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Молчи! Тоа е професионална тајна“, ѝ рече авторот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Насмеано ѝ рече: „Не знам вам, госпоѓо, ама мене случајното среќавање со вас ми е трета среќа во два дена“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Авторот на тоа не наоѓа што да ѝ рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Добро“, ѝ рече конечно. „Ќе те земам за жена, но само ако ми кажеш од кого ти е детето!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Марко се почувствува засегнат. Кога таа се врати ѝ рече: „Ако не го однесеш во непознат правец, кога ќе го вратиш, ќе ти го земам... Да знаеш!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тетка Перса, пред таа да се досели, ангажира молер да ја освежи куќата, дури ја праша случајно можеби сака некоја друга боја на ѕидовите а не бела, Не, ѝ рече Пелагија, те молам тетко Персо, не арчи се, за наска ова е рај наспроти црната дупка во која живееме.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Перса не ја послуша, само ѝ рече дека до идната недела сè ќе биде готово, дотогаш да најде превоз за да си ги донесе пљачките, за друго да не се грижи.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пред влезната врата го стресува снегот од себе и влегува во одајчето со променето лице, најдувајќи ја мајка Перса задремена крај малечката Пелагија. Ѝ се извини на мајка Перса што се задржале толку многу, ѝ рече дека е многу уморена и дека каснала со Чана кај Танаско и сега не е гладна, туку дека е гладна само за сон, па така не мораше да објаснува зошто се врати со стемнето лице.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Од тешката радост не можеше да се совземе и со ред да ѝ пренесе на Чана вечерта кога таа ја намести својата голема снага на дрвениот кревет, само ѝ рече Најдов одајка мори Чано!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Многупати ќе ѝ речам: ти, Струмо, имаш нешто украдено од Егејско Море.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Куќата никогаш не се остава празна, ѝ рече.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не лути се, ќе огрдиш, ќе ѝ речам јас на Оливера и ќе ја удрам вратата зад мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И Андреја Тарковски си отишол дома, ја викнал мајка си и ѝ рекол: Мајко мори, јас сум бил мртов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На одење ја фатив за рака и ќе ѝ речам: — Кога ќе ти е многу тешко да дојдеш и да ми кажеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Заслужува успех. Ѝ посакав многу среќа во кариерата и ѝ реков дека сум сигурна оти наскоро ќе ја гледам на телевизија. Навистина, тоа и се случи.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Среќа што ѝ реков на колешка ми дека ќе седнам на клупата за да разговарам по телефон.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
На Ило ѝ беше симпатичен, па ѝ реков дека ми е итересно и може да седиме во неговото сепаре.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Многу си вредна, ама малечка си и треба повеќе да јадеш, - ѝ рече чичкото, гледајќи ја со топла насмевка.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Ќе те одведам, - ѝ реков. - Ќе ја одбереме најубавата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Неколку дена пред Нова година ѝ реков на Билјана: - Утре ќе одам да купам елка.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Ќе посадиме, - ѝ реков. - И секогаш ќе имаме елка.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тогаш ѝ реков на Билјана: - Праскава што сега ја садиме, ќе биде твоја.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Па и првиот пат беше срамота, - ѝ реков.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Веќе знаев што мисли и што треба да ѝ речам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Есен е, Биле, - ѝ реков еден ден. - Дрвјата ги соблекуваат летните облеки. - Не ја сакам есента, - ми одговори Билјана.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Ех, кога би имал внучка како тебе! - ѝ рече на Билјана која постојано се врткаше околу него.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Мислам дека ќе дојде! - ѝ реков. И навистина дојде.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Најпосле со својата сува, груба рака ја погали Билјана по косичката и ѝ рече: - Кога би имал внучка како тебе, многу убаво би ми било...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Има еден проблем – ѝ реков – Огне е веќе подолго време смртно заљубен во некоја женска од неговото школо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Овој пат не беше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
По некое време успеав да ѝ речам: - Немој да се изненадуваш што не покажувам знаци на радост, едноставно не можам сè уште да се радувам – а таа не престануваше да ме гушка и да ме бакнува и да повторува: - Знам, знам, мило мое, најмило мое, знам како ти е.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Со половина уста прашав: - А, за што би разговарале? – иако од прв пат можев да погодам: само ден пред тоа се појави нејзиниот расказ „Прстен” во весникот, и таа од мојата реакција можела да погоди дека сум го прочитала, па сака да се објасниме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ти треба време да се свестиш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Молам?! Што рече?! – праша таа изненадено.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Колку долго сонував да ја имам, се сеќаваш? И никако да ја добијам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Слушам – се согласи таа и ми се загледа право во устата, приближувајќи се сосема до мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еднаш ѝ реков дека ќе почнам и јас да пушам и да се дрогирам ако не ме послуша, но ни тоа не помогна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- И мене – се вклучи Борче.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Двајцата се насмеаја.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сега би било најдобро да ѝ речам дека сум зафатена, да ме остави на мира, како што таа знае да ми каже кога ме „откачува”, ама не дека немав срце тоа да го сторам, туку единствено затоа што бев љубопитна што ќе ми каже, прифатив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Оти, ако ѝ речам „мамо, ајде да се дружиме“, а не сум го погодила моментот, таа може да одговори, „важи, ајде, немам ништо против“ и пак да продолжи да го прави тоа што дотогаш го правела, исто како да не постојам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Добро, пак ќе зборуваме, ќе видиш – не попушташе Снеже.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Да те чуе татко ми, ужас ќе го фати – ѝ реков.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Претеруваш – ѝ реков, а всушност знаев дека е во право, само што ни себеси не сакав да си признаам, а камоли нејзе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја поттргнав малку понастрана и тивко, да не ме чујат другите, ѝ реков: - Чекаш некого?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ќе ти ги покажам вечер светулките – ѝ реков.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ете, така, не знам зошто, воопшто не ми се допаѓа кога е уморна и ништо човек не може да ѝ рече. – Остави ме, уморна сум – Ќе каже тогаш, а тоа значи и дека е нервозна, нерасположена, сето тоа на куп.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Да ти објаснам – ѝ реков. – Паметиш колку многу сакав да имам кукла Барбика?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Кој?! – препраша таа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- И те молам, спомни ме и мене во него – ѝ рече Огне на мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еден од тие денови, кога моето истражување го прогласив за завршено, ѝ реков на мајка ми, само што беше влегла дома од работа: - Бидете без гајле, вашиот син не пуши! – и задоволно и гордо, значајно погледнав во неа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ќе дојде – ѝ реков толку сигурно што дури и се уплашив да не сум премногу убедлива, па Лета да се разочара уште повеќе ако симпатијата, не ѝ се појави.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во дланката ми блескаше нејзиниот прстен и ми се причини уште поубав одошто кога го гледав на тезгата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мила, ќе ѝ речам, време е да си одиш дома, ќе те казнат, а таа: - Што ти е гајле, не те казнуваат тебе? Мене ме казнуваат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Добро, во ред, немам намера да инсистирам штом не сакаш да разговараме за тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во тој момент бев решена на секој начин да се борам против кичот во мене, иако не знаев зошто е тој толку многу страшен и треба да се искоренува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Замижи ги очите! – ѝ реков веднаш штом си дојдов дома од летување. - Сега отвори ги!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Можеби јас не сум нормална! – ѝ реков, надевајќи се дека ќе ја смени темата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Сега сме како оној Шива, индискиот бог за кој ми раскажуваше – ѝ реков на мајка ми – оној со едно тело и со шест раце.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Сега ќе ти раскажам нешто многу интересно за Маврово, ама ќе ме слушаш внимателно, важи? – ѝ реков на Дена.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Море, каква женска, што ти е тебе, има да ја заборави, само ако јас решам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа се налути поради таквата уцена и не сакаше ни збор околу тоа да чуе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Потоа ќе ја нема меѓу нас децата една недела, или повеќе, или помалку, сѐ зависи од одлуката на нејзините, и пак одново истото. Секогаш истото.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не ги сакам ни јас, сите ги носат, не ми се интересни – ѝ реков, ама не бев воопшто сигурна дека е баш така.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Успеав да разберам дека долго патувале, дека ѝ е тешко таму, никого не познава и којзнае кога ќе запознае, а мене ми појде од рака да ѝ речам: - Слушај, Ива, ќе ти пишам за Игбал!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но, во истиот миг блеснаа нејзините крупни, синозелени очи и целото лице ѝ се озари од голема радост.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Зошто ужас, што лошо реков? – се побуни таа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Од каде знаеш? – ме праша таа изненадено.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- А џуџињата, и нив ќе ми ги покажеш?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)