ѝ (зам.) - каже (гл.)

Како ќе ѝ кажам на Агна?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога по неколку дена, откога јас се вратив, без да останам подолго со Агна во С (ја замолив, штом го привршам овој мој проект, а само накусо ѝ кажав за проектот, таа да е при крајот на подготовките за доаѓање кај мене во Маказар) и без да ги видам повеќе од еднаш ќерки ми, дојде екипа стручњаци да го разгледа и да го обележи теренот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ќе се сретнам со Агна, ќе ме прашува за доаѓањето, но ќе ѝ кажам само бегло, без поединости, сѐ дури не се завршат работите до крај.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И кога ќе ѝ кажам? Неа ја нема.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега не можам да си простам што тогаш не ѝ кажав колку убаво се чувствував заради неа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Таа не е тука и јас не можам да ѝ кажам колку многу грешев и колку многу ми недостасува.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сепак, требаше да ѝ кажам! Сега е доцна.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се врти кон неа, сака да ѝ каже уште нешто. Нина побрзува. „Среќен празник татко! Честит Сукот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го влече едно чувство на родител да го стори тоа, да ја посоветува дека не е злато сѐ што свети, да ѝ каже да се пази од оваа разуздена младеж, - тој треба да ѝ каже, зашто сегашниве родители се толку лекомислени и толку незагрижени за челадта.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ама како да ѝ кажам дека времето ми поминало во правење автенце.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Што ли прави ова дете без контрола?“ се фати за глава.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Стоев пред мама како вистински виновник.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Таман да ѝ кажам сакам молчеливи девојки, не можам да дојдам до збор.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Не беше сѐ уште затворен диспанзерот кога пристигнав... ѝ кажав на Госпоѓа Хортенс: „Ќе го раниме малечкото кутре. Треба некој да купи месо...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ѝ кажав уште првиот ден кога кашлаше: „Само не легнувајте! ... Останете седнати во креветот!“
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ете Госпоѓо, ќе ѝ кажам, вие сте најдобрата познавачка! ...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Тоа ти е исто ко ја да ти дојдам дома и на жена ти да ѝ кажам шо да праи за ручек, а ти да не смееш да писнеш.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Како ќе го пречека таа мажот и што ќе ѝ каже тој кога ќе ја види таква?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
На излегување ѝ порачав на девојката, да ѝ каже на жена ми дека имам работа во провинцијата и дека ќе се задржам таму неколку дена...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но каде беше таа што го покани да дојде и која синоќа толку го трогна со исповедта за нејзиниот живот да не можеше да ѝ каже потоа зошто ја повика во својата ложа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Така, ќе застанеше крај некоја бука, дури и ако е сува, па ќе почнеше да ѝ кажува: „Ах, од кога не сум те видел.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Елена, Елена, да ти кажам! - извика Бојан трчајќи по неа, да ја пронајде во темнината, да ѝ го открие своето срце, да ѝ каже каков необичен подарок има за неа, но за такво нешто веќе беше предоцна.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- И? - И... не ѝ кажуваме на Елена! Се плашам ако ѝ кажеме дека твоето одење на Орелска Чука ќе остане само желба.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Зошто никој не ѝ кажал дека среќата е поројна самоизмама што извира во одаите на витлите бесни?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Нејзините очи и интуицијата ѝ кажаа дека нешто добро го натерало да дојде кај неа и таа брзо стана.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ете, толку ѝ кажал на својата невеста за да не ја прекрши заклетвата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Милан беше зашеметен од ненадејната целосна смртоносност на Кетиниот свет, што се случи истото утро кога Рози беше однесена во болница, па сепак, како маж, чувствуваше потреба да ѝ каже охрабрувачки збор на жена си.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не, не можеше да ѝ каже, не сега, можеби никогаш.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ми се јави една тетка и јас ѝ кажав дека сум гладен а лебот изгорел в тава.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Ќе ѝ кажам на мама дека не сакаш да ставиш дрва! - вели Митко.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
И виолетовата боја на светлината ја плаши, а сината ја намамува иако нешто ѝ кажува дека треба да бега од пријатната сина боја и утеха да бара во начната виолетова боја.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Да ми беше мене жива Ѓувеза, друшката моја, неа можев се да ѝ кажам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога најпосле стана, во својство на виновник, си рече, кога ќе влезе во спалната да ѝ каже дека програмата завршила, дека морал да дојде да си легне, да ѝ се извини некако.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Помислуваше да ѝ каже нешто во врска со својот заклучок дека ова е далеку повеќе отколку што човек воопшто би можел да поверува, но сепак не се реши.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Секогаш сакаше уште малку да почита или тој да ѝ кажува нешто.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Во таа помисла наоѓав нешто херојско: сакав да станам и да ѝ кажам на Луција, која сѐ така со сведнат поглед седеше на полјанката со своите другарки, додека Фискултурецот како паун ги покажуваше своите пердуви, пеејќи и играјќи; сакав да ѝ кажам: „Луцијо, еве, јас си одам“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сакав на Луција да ѝ кажам дека воопшто не ми е грижа ни за нејзиниот народен дух, ниту за партијата што го брани, и дека сѐ што сакам е да ја фатам за рака, да ја прегрнам и да ја одведам некаде каде нема ни народен, ни добар, ни зол дух, ни партии; на некој остров каде ќе можам до мила волја да ја бакнувам во папокот, да пијам вино од таа слатка чаша на нејзиниот стомак, да ја опсипувам со милувања и бакнежи; но не смеев да кажам ништо затоа што Луција гледаше сосема разочарано во мене, ме мразеше, ме презираше поради мојата недекларираност, поради отсуството на здрав корен во мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога тоа ѝ кажав на Луција, таа рече дека самата ќе му напише говор, ако е потребно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не сакав да ѝ објаснувам дека на овој свет сѐ има врска со сѐ; се задоволив само (не треба да се заборави тука и фактот дека јас сепак, ѝ се додворував, и дека цената на тоа додворување беше и извесно интелектуално претерување, како и извесна желба да ѝ оставам впечаток на што понеклиширан и поучен човек) со тоа што ѝ кажав дека јас верувам во реинкарнација, и дека за мене границите меѓу културите и расите паѓаат во вода токму поради простиот факт на реинкарнацијата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Ќе ѝ кажам, зјапаше во него Бато и ги влечеше танките нозе држејќи се за неговата рака, мислиш сака да му попречи да не ги прерипа куќите.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
За смртта тој не се решаваше прв да ѝ каже, од неа злото го крие, бидејки ѝ беше единствена потпора, левен, чедо на мајка си првно.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Во неколкуте наредни денови сакав да ѝ кажам на тетка Рајна - зошто така му велеше на татко ми, но, не знаев како да започнам разговор.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Одеднаш се почувствував збунета, неприготвена да ѝ кажам што било, да ѝ кажам што се случуваше во ова време откако не се имавме видено.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Јас сакам да останам овде,“ рекла Добрата Душичка, стуткувајќи се во креветот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не ѝ кажав од што се плашам, но таа претчувствуваше дека не ми е страв од она што го гледав таму, туку од она што го носев во себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Иако доктор Гете претходно ги замолил да не ѝ кажуваат дека ја водат дома, им рекол да ѝ кажат дека ја носат на некаква прошетка, браќата ѝ рекле дека ја враќаат дома, засекогаш.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Вети ми,“ рече, „вети ми дека ќе го побараш таму маж ми. Павел Попер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно неделно утро доктор Брике ни рече дека нѐ научил сѐ што самиот знае за цртањето, и нѐ советуваше да се запишеме во Уметничкото училиште, каде можеме да ги продлабочиме цртачките вештини, и да започнеме да учиме сликање.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа ми рече: „Тоа е затоа што сум анемична.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еднаш, кога така припиени една до друга чекоревме по нејзината соба, ѝ кажав колку ѝ е убава кожата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно утро ѝ кажав на Ева дека сите старици од нашата барака ќе бидеме одведени во друг логор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Настаните од стварноста и од нивната фантазмагорија се судираат и се кршат едни со други, а тие се обидуваат да ја докажат својата не-стварност: еден работник во поштата е уверен дека ќерка му не патува да се сретне со вереникот во соседниот град, туку засекогаш заминува на некој далечен остров; една кројачка го фрла тукушто прочитаното писмо на сестра си, во кое таа ѝ кажува дека сака да ја види, а оваа жена е уверена дека сестра ѝ ѝ соопштува дека татко им, кој умрел многу години пред тоа, наскоро ќе ја посети; еден студент, додека гледа во книгата пред себе, во мислите ги превртува животните стории на своите колеги и професорите – настани кои тие никогаш не би ни помислиле дека некогаш би можеле да им се случат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има луѓе кое своето Јас потполно го заменуваат со некое друго Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од тој ден ми остана сеќавањето на густата црвена течност, на чувството дека бев како пресечена на половина и на онаа ужасна тегобност кога ѝ кажав на мајка ми, а таа ми рече: “Отсега па натаму треба да го знаеш својот долг, основниот долг на секоја жена: за својот живот да се оддолжиш со раѓање на нови животи.” …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Годините минуваа, и еден октомвриски ден почина татко.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ако си анемична, има мигови во кои одеднаш не можеш да слушнеш ништо околу себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас ѝ кажав дека не знам што е да се биде анемична.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сакав да ѝ кажам дека има нешта кои, откако ќе ни се случат, не можеме да ги заборавиме луѓето кои биле поврзани со тие случувања, но таа веќе се имаше свртено и беше тргнала по својот пат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас не појдов по неа. Се подвратив до домот на Рајнер, но не тропнав на неговата врата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А денеска, токму утрово, дојде да ѝ каже дека дава отказ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И сè дури тој ме води, за мене нема почин!‘ Но тогаш, превидувајќи ја слабоста што ме имаше обземено, заборавив да ѝ кажам, а сите да ве поучам на тоа дека човек може цел живот да го мине на едно место и со свои раце да си изгради шатор, а сепак да нема свој дом.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Мајката и таткото решија да не ѝ кажуваат додека не дојде на викенд.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Увото му побелувало од возбуда. Сѐ уште се нишала свесна за неговото мачење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но смекнувал, во него надоаѓал прилив на позната растревоженост. Се чувствувал виновен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Колку години имаш?“ праша. Ѝ кажав.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лицето ѝ остана благо, само брчката над левата веѓа потемне.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Молчел, што можел да ѝ каже. Таа се наведнала и го зела нарамникот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Што можел да ѝ каже - дека патувањето е умирање и дека не смее да оди по дружината, по него?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сѐ му изнапишав: „како ми е страв да ѝ кажам на мајка; дека ме држат затворена како затвореница; како секој ден ме навиткуваат да се согласам за Никола и оти еден ден ќе го сторат тоа и без мојата согласност.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Другарка ѝ побрза да ѝ каже нешто, но веднаш замолча.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
- Недај Боже! Сѐ уште ме интересираат жени, но изгледа кај тебе, на највисокото скалило се оние кои прво ќе те легнат, па потоа ќе те држат за рака... - ја прекина реченицата иако имаше уште многу нешта да ѝ каже. - Глупача!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, се воздржа, ништо не рече. Нејзиното искуство ѝ кажа сѐ.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не можеше да го разбере што ѝ кажува овој знак.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И затоа, петпати ќе ѝ ѕвони за да ѝ каже: „Колку минути поминаа откако си замина? А веќе ми недостасуваш... очајно“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А тогаш, кога ја качиле бомбата на кола, Трајана ги набркала сите седуммина мажи, сина си Ѓорета намерно го испратила да оди двесте-триста чекори напред пред колата, божем за ако има камења да ги отстракнува и да ѝ кажува која има дупки, а сама, откако се прекрстила, ги повела воловите, и - нога за нога право прудолу.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога стигнаа на Зедница, и после, додека минуваа низ населбата, жените со кофи истураа вода пред нив, за да им помине лесно работата, како по вода, а полицајците сè уште уверени дека ќе успеат да ги убијат Ѓорета и мајка му Трајана, некако радосни, скокнаа во џипот и по Пазарџиски Пат одмаглија накај Прилеп.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но тие ништо не знаеле да ѝ кажат; ја посоветувале да се врати дома си и да чека да види на што ќе излезе сето тоа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Набргу потоа, по враќањето на Илинка од град, по ден или два, од Прилеп и од општината од Тополчани во Потковицата достасаа милиционери и агенти и од човек на човек се распашуваа што превел, што зборувал и кого го напаѓал Атанас Дамчески таму, во ридиштата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Да ѝ каже ли дека болката под третото ребро ја почувствува сега првпат со својата свест и дека сега знае: таа почнала порано, пред да го бараат низ нишан, порано од денот на гревот забременет со безброј нови гревови, секој со сета боја и свој звук.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И да ѝ каже ли, не знаеше, дека осаменоста го плаши, дека лежи во влажните непца на стравот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не знаеше: да говори ли уште со неа, да ѝ каже дека металната болка во градите руши еден востановен закон.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И ѝ кажав за далак пупање кај да оди и за Одобрено дете што да прави, ако е детето само занесено и само да спие: да му намачка малку мед на модро книже и да му го врзе на папочето и ѝ кажав како да му го врати сонот на детето, ако му е земен од месечината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И за зарек ѝ кажав да тури војца во пајнца и во пајнцата уште три лајчиња и три жарчиња и да измие три прага од куќата со таа вода и со таа вода да му ги измие градињата на детето, и да му тури малку во устето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ѝ кажав и за клинои, ако детето многу се моча, и ако е крепа во ципите, да земе трипати по девет зрна грав и јачмен и да ги остави да ги намоча детето, и после да ги извади од под детето и да појде меѓу две води и со зрната да го боцнува детето и да вели: „Ако се сувите нека одат посуво, ако се водените, нека одат по вода.“ 60
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И за проодување ѝ кажав да викне две сестри и сестрите да земат со устите вода од под воденица, пред сонце, во недела, уште неугреан денот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ај, не плачи, вели Уља, оти ако чуе волкот, ќе ѝ каже на мечката.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Требаше да ѝ кажам дека одлично изгледа во својот црвен свилен фустан.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Кога таа клекнала пред него, тој ја треснал со нозете по лице и ѝ викнал: „Еве осум дни како носам иста кошула, и недела ќе дојде и пак ќе немам бела облека да ставам на себе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И вториот брат не се побунил, оти веќе мислел на жена си да ѝ каже сѐ кога ќе се врати, а единствено најмладиот се противставил, оти секогаш го почитувал дадениот збор.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа секогаш ја даваше целата плата – седум шилинзи – Хари праќаше колку што можеше, но вистинска уметност беше да се искамчи нешто од таткото.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Колку ќе се успокоиме кога камените ѕидови ќе нè разделат од калешава...’ А најмладиот се вратил под својот шатор, пеплосан и помирен со судбината, како човек кој на својот пат ја сретнал Смртта лично, со коса на рамо, како кога оди да ја собере својата жетва.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ништо не му одговори. Сети дека образите ѝ се бледи и студени, па во тешка достага му се молеше на Бога да ја упати, да ѝ каже што е должна да стори.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Најстариот брат се вратил дома цврсто решен ништо да не ѝ кажува на својата караконџола, чии милувања веќе не можел да ги поднесе и чија распупена убавина веќе не ја ценел.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во срцето ѝ биеја камбани.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дури беа мали, тој никогаш не ја тепаше како што ги тепаше Хари и Ернест само затоа што беше девојче; но подоцна почна да ѝ се заканува и да ѝ кажува што сè може да ја снајде само да не е обѕирот спрема покојната мајка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не знаеше: да говори ли уште со неа, да ѝ каже дека металната болка во градите руши еден востановен закон.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но, не мора да ѝ кажам. Таа го знае тоа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тасе од малку се пијанел, го фаќала ракијата, ако пак заминел некаде на гости, кусо време потоа ќе дошле да ѝ кажат – Ристено, Тасе се испијани и лежи таму и таму.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас му кажав како што беше, а тој ме искара како сум можела тоа да ѝ кажам на Добрила.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Едно време таа дојде од некаде и ми рече: Миле, зошто толку плачеш, јас ѝ реков грубо – за ништо, а таа седна до мене и ме натера да ѝ кажам зошто плачам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој веднааш се стрчал дома да ѝ каже на мајка му.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Шефот Кузе ми рече загрижено: Милка, ако умре Елица, цел живот ќе ја носиш на душа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
О'Брајан симна една мала кутија од горниот дел на еден орман и подаде некаква сплескана бела таблетка и ѝ кажа да ја стави на јазикот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се премисли, не ѝ кажа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Така ми велеше и ме прашуваше загледана во мене со широко отворени очи (така ми се чинеше во ноќта во која ништо не можев да видам, во која никој не можеше да ме види) поткрената на прстите за да може полесно да ми се вџари во очите (сигурно ѝ се чинеше дека така ќе го направи тоа), да го открие одговорот пред да изустам, пред да ѝ кажам кој сум.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Долго потоа, додека таа плачеше на моите гради, молчев, убеден дека сум ѝ кажал сè.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ема сакаше да ѝ каже дека сето тоа оди по налог на Шефот, но со потпис на началникот Круме Волнаровски.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
За Авни, во миговите додека го пишуваше писмото до Сања, за да ѝ каже дека ја сака и дека секогаш ќе ја сака, беше сосема јасно оти влетал како граблива птица во час на вознес на еден посебен свет за кој не може да тврди разумски, но за кој во неговите гради се собираше клопче со разнобојни конци од чувства изврзани за тоа суштество што под неговата сила истовремено испушташе глас на зрела жена што раѓа и глас на штотуку родено дете.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Еднаш се вратив без абер од неа. Ама јас имам нешто важно да ѝ кажам и морам да ја видам“.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сакам да ѝ кажам на Калија дека е привремено и затоа морам да ја видам.“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама, кога и тогаш Атиџе не се појави, стрештен си помисли на три работи: или таа си игра со него и се кикотка зад фереџето што не го помрднува, преправајќи се дека е некоја друга, колку да види до каде достасува неговата верност и приврзаност: или бегот ѝ забранил да доаѓа повеќе во амамот, зашто ѝ кажал дека ја открил: или пак таа не иде во амамот зашто е навистина болна.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Ќе ѝ кажеш сѐ што реков?“ настоја Марко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога се стемни и деврието, тропајќи, замина кон Серава, ибн Пајко појде дома за да си земе некои алишта, а најпрвин да ѝ каже на Калија дека е сето ова ујдурма и привремено, зашто со попот Ставре смислиле како да излезат поербап од валијата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Ајде, крени се и трчај дома да ѝ кажеш на Калија за нашиве планови.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога излезе, рече: „Калија вели да ѝ кажеш што сакаш преку мене.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Само тоа, синот и нејзе да не ѝ каже за својата намера да се замонаши, плашејќи се, сигурна сум во тоа, не дека таа нема да ја разбере неговата обземеност со верата, уште помалку дека ќе го негира неговото право на избор на свој светоглед и начин на живот, туку дека ќе моли да го поштеди татка си...
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сакам, некако, ако може, да ја најдам и да ѝ речам еден збор, да ѝ речам да ми прости на мојот простотилак, да ѝ кажам дека не сум таков.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ако бидам жив во животов, сакам да одам да ѝ кажам еден збор, оти тогаш, кога ја испратив кај Црноеч, се збркав и не проговорив како човек.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Жал ѝ стана за баба, па ништо не ѝ кажа за тагата по момчето, за чемерни соништа по него.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Со кои зборови да ѝ кажам дека безвреме сум се загледала во очите на едно момче со огнено име?!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Имав една млада пријателка Мони, која беше масерка. Ѝ се јавив на телефон и ѝ кажав дека тешко си болен и ако не ѝпречи да дојде дома малку да те измасира.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Замолив за средба со директорот, но секретарката на која збунето ѝ кажав дека имам книга и дека сакам да им ја понудам, со потсмев ми рече дека директорот е зафатен.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Лекарот остана поназад од неа. Очигледно се колебаше што да ѝ каже...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Разговараа. Ѝ кажа дека е при крај со работата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Се разбира дека ќе мора да ѝ кажеш некои работи, но колку можеш пократко и... така некако, повеќе успокојувачки.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Докторот ѝ кажал дека е кај татко му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Со целиот израз тогаш Марија сакаше на Елена да ѝ каже - ете, баш мене, „грдото пајче“, ме засака овој добар млад човек.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дури ни на Елена не треба да ѝ каже.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таа беше толку бесна, што тој не се осмелуваше да ѝ каже како дојде до тоа, поштарот писмото да му го даде в раце токму нему.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Хелвиг се колебаше дали да ѝ каже на Марша за писмото на Карл до Марија...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, како можев такво нешто да ѝ кажам?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Требаше да ѝ каже макар и еден збор, со кој ќе го ублажи тоа што се случи.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Нема ништо да ѝ каже. Нека мисли и понатаму дека ја нашла среќата. Најголемата среќа...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Лекарот се беше решил дури ни на Елена да не ѝ кажува за првите знаци...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Какви очи ќе ја сретнат? Што ќе ѝ кажат?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таа претчувствуваше дека Хелвиг всушност сака да ѝ каже оти ќе патуваат во друга држава.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Што да ѝ каже по сè ова трагично... и за неа и за него... можеби најмногу за детето?...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Веднаш, како да се сретнале во сосем обични околности, почна да ѝ кажува за тоа дека повеќе пати била кај нејзините.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој ѝ кажа на Марша дека терминот за развод е закажан. Ќе биде по десетина дена.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Како да насетуваше дека сака нешто да ѝ каже.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија се обиде накусо да ѝ каже за својот проблем.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
По неколку дена, Хелвиг ѝ кажа на Марша дека ополномоштил адвокат да поведе бракоразводна постапка.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Како ли ќе ѝ кажат на мајка ѝ и на сестрите?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој тогаш ја потсетуваше дека однапред ѝ кажал што работи и како ќе живеат.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Што ќе ѝ каже со тие свои очи?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Никогаш не ѝ кажал што работат неговите родители. Ниту пак за дедо му и баба му. Но, и таа не го распрашуваше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Бараше од него макар нешто поподробно да ѝ каже.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, зар би смеела, макар и оддалеку, да ја праша... ако таа самата не ѝ кажува?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Беше свесна дека ако не ја сменат темата на разговорот, сѐ ќе ѝ каже на мајка си.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Самиот ѝ кажа. - За синот, размислував дали да го барам или не.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сега... Што да ѝ каже на својата другарка?.. Со што да ѝ се пофали?..
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Работата заради која беше пристигнал тука, привршуваше. Се монтираше последната машина. Како што ѝ кажа Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија не одговори. Таа не сакаше да ѝ каже на мајка си дека тоа влијание на родителите е посилно од него...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога претпоставуваше дека Злата мора за излезе од дома во дворот или да оди некаде, со часови седеше скриен зад оградата од дворот и чекаше; некогаш успеваше да ја види, па дури и да ја пресретне, да ја задржи за рака барем за миг и да ѝ каже, да ѝ се заколни во што сака - дека му поминала болеста, дека не станува ноќе, но таа молчеше или расплакувајќи се, ќе му речеше: - Таа болест не поминува... вели тате.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
До Пелагија стои Чана, со едната рака ја држи мајка си, а со другата едно бовчуле, се врти кон Пелагија и сака нешто да ѝ каже, ама се предумислува па прво ја става мајка си крај нозете на Добра, до неа бовчулето и кога ѝ се празни рацете се свртува и ја грабнува Пелагија со машки стисок Остани ми со здравје, Пелагијо моја! ѝ вели Сакав да останам со тебе, со... мислев ќе се преселам кај Доне, мила, ама него го снема, се загуби, последен пат го виделе како се враќа со Танаско од станицава.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мило ѝ е што Дине сѐ уште работи околу бараката, што погледнува на кај неа, што чувствува дека тој сака нешто да ѝ каже, ама не го одвртува патот, не му се приближува, а и тој одмавнува со раката и се откажува од намерата да проговори со неа оти она што сака да ѝ го каже може да ја заболи, може в срце да ја погоди, може во тежина да се претвори оти што значи ова што непознат човек виде во тело на дедо Костадина!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Бабата Петра се пули во неа со широко отворени очи, Чана знае што прашува нејзиниот поглед, ама таа нема што да ѝ каже.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Петра благо се насмевна сакајќи без лафови да ѝ каже дека знае што врти во главата, оти малку или многу, сите знаеја, таа тоа гласно го изговори на гаковската станица, дека врзала семка од Доне во мешето.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Значи самата ќе мора да го надополнува писмото а и да најде охрабрување за бабата Петра, не ќе може туку така да ѝ каже дека го преселиле на тумбата кај гробиштата да им биде стражар.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сепак треба да ѝ каже некој лаф што ќе ја потсмири и наместо тоа таа им го кажува она што и самите го чуја низ отворената врата Ки на занцеле на друго место вика адно чувек таму надруф!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
ЉУБА: Сега веднаш ќе ѝ кажам. (Излегува.) МЕШАЕВ ВТОРИ: И бидејќи му напишав дека ќе допатувам со вечерниот брз воз, од неговиот одговор заклучив, дека приемот кај госпоѓа Опојашина е вечерва.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Дури и за двете средби ѝ кажа, и за самото писмо.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Чорбаџивката Милошка, нунка ѝ на Нешка, дури се најде навредена оти крштеничка ѝ Доста не ѝ кажа што мисли да прави, та заедно да излезеа со модата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Бисера ѝ јави на Тода дека Крчето замина со Бугарите и Не знаеше да ѝ каже дали ќе се врати.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ајде ти, невесто Менко, спремај се да ѝ кажиш на Доста нека си земе плачкуринките та нека дојде овде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во сандачето (тоа беше куферче) бенге зела од кај браќа си дветри кила компири, и кога ѝ кажа на Митра дека таа ќе го зготви петелот, ни со бонгур ни со ориз, ами со компири, оваа зина од чудо и за малку што не извикна: „Да е видел господ, кокошка со компири ќе ми готви ваа орјатка! Шо ни се чуло, ни се видело!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Та дури се понасмеа кога дојдоа Крсте и притропот Петре да ѝ кажат и да ги кренат тоа плачкуринките и некој и друг товар дрва.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Та не су јас суа во рацете па да и а дада нејзе половината в'на? —си помисли и ѝ кажа отворено дека сама ќе си ја работи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сѐ, сѐ само што прават со бабата Бисера, се разбира, не ѝ кажа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога Крсте два дена пред пазарот ѝ кажа оти татко му од десет лири не може да му даде повеќе, таа стана, отиде во земникот и му изнесе дваесет наполеони и пет лири и му ги врза (во едно крпче: — Земи, сторите арч со стрико ти Трајко, та за враќање — бидите живи, со Толето ќе се есапите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Штом го виде дедот Петка, отрча во комшиите, ѝ кажа на Доста и — уште не ни врзани маските — се вратија двете и Доста се најде во ќералчето на дедот Ристета.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Доста, по својот обичај, а и од скромност, ни на една не ѝ кажа што ќе биде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Џеф се воздржа, но сепак прошепоти: „Како да ѝ кажам дека кобалтот е радиоактивен?“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Мајка беше сигурна дека Татко имаше многу работи да ѝ каже за нејзините стари знамиња.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Многумина разбраа дека таа ги раздава производите коишто ги купува, па постојано, без да ѝ кажат, ѝ правеа големи попусти.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тој сакаше прв да ѝ каже нешто значајно што ќе ја израдува. Ѝ ја префрли раката преку рамо додека чекореа кон дома, по кејот на реката. – Во Архивот ќе ги објавуваат моите битолски кадиски записи, кои ги преведував!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Влегов со двата зембила. Сакав нешто да ѝ кажам на баба ви, да ѝ одговорам, зошто дојдов, ама и самата не знаев што ме изведе од нашата куќа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На мигови, во тажаленка­та, му се обраќаше на Севишниот, да ѝ каже каде згрешила што повеќе не може да ги спасува своите чеда, а самата продолжува да живее.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сакаше да ѝ каже дека со Сталин сѐ уште не беше готово.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Побратимот Гури Порадеци, утрото кога наминал за да ѝ каже сѐ на Мајка, ѝ укажал колку слободно место има во чунот за неопходните предмети, а колку за семејството и за него, без да биде опасно при пловењето кон другиот брег.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ѝ кажала Неда оти клопчето ѝ загинало дури влегла дома и излегла, ѝ го зел некој.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Тетка Боса која беше зафатена со замрсениот клучец на нејзиниот скутник наеднаш сфати што ѝ кажува гостинот, го повлече скутникот од половината како да фрла настрана дел од себеси, и за момент остана зината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ако мајка му е во Прењес, кој ќе го најде писмото, нека ѝ каже. Јас, Паскал на Аргировци сум ранет...“
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сливите веќе беа зрели.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во општата мака нејзиното осаменичко седење во ќошот на бараката, на крајчето од постелата, не го забележува никој.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Стегната од болката, чувствува дека доаѓа крајот на битисувањето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но, веќе имаше по десет кога го создаваше „Волшебниот брег“, шеесет „Јосиф и неговите браќа“, а „Доктор Фаустус“ го почна на седумдесет години.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Тоа беше Киш - се насмеа Надица кога ѝ кажав за телефонскиот повик. – Чудно ти е?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Стоеше достоинствено со детето на раце и чекаше, пак според адетот, човекот да ѝ каже што било.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Ќе ѝ кажам на мама... - рече Билјана.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
По пробивањето на фронтот и по растурањето на војските, тие што останаа живи се вратија дома; само Трајана Блосоениот го немаше никаде; одеше жена му Царјанка кај оние што се вратија живи, ги распрашуваше, ги молеше да ѝ кажат нешто за Трајана, да ѝ кажат барем гробот каде му е, коските да му ги пренесе; но никој ништо не знаеше да ѝ каже.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Аха, да. Рибата ми ја отвори вратата, јас ѝ кажав дека ми треба дел од нејзиниот задник и ѝ ги треснувам оние дваесет зелени.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Човечкото тело е скандалозно неефикасно.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Би сакал сега да ѝ кажам колку е глупаво нејзиното суеверие, но таа умре истата вечер кога безуспешно се обидов да го скршам огледалото.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Да, - потврди Бистра. - Да! - викна малото дебело сестриче.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ајде! - викнаа во ист глас Бистра и Миле.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Знаеш што, - рече Мони, подготвена да ѝ каже сè на Бистра и ништо да не ми остави мене.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се налутив. - Добро Мони, не е фер, - собрав храброст да ѝ кажам, ама тивко за да не чуе Јасмина, - нели јас те чекам веќе толку време да се симнеш.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Нешто ќе ѝ каже. Недела наутро.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Како го чувам Боге. Ѝ кажав дека е болен. Донесе илач. Го држеше во раце. Поарен е.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Столаријата ќе ја изглодаат црви, чешмата ќе секне и ќе ја накотат полноглавци, Благовештението ќе потемни и ќе се излупи, Архангел Гаврил ниту ќе стигне до Богородица, ниту нешто ќе ѝ каже.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- Ами да знаев - дофрли друга - дека чупата е нејзина, уште таму горе, кога ги преземавме ранетите, ќе ѝ кажев...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Пригушнат до гробот, тој молчи и чиниш во молчењето сака да ја најде душата на Ѓорѓевица за да ѝ каже колку му е тешко без неа, колку е несреќен во осамата и колку голема е неговата болка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сака да ѝ каже некој топол и нежен збор, ама знае дека нема да ја утеши.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога Евелин се врати дури немав време да ѝ кажам дека сакам да ставам крај на нашата врска .
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Измислив приказна за мајка ѝ која умира во Феникс, за работата што пропаѓа, дека пијам премногу и размислувам за самоубиство, уништување и судниот ден, и дека морам да разговарам со Бреда уште еднаш пред крајот, и дали таа случајно знае каде е.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ја сретнав еднаш - таа беше едноставна, опуштена девојка со нездрав изглед кај која работата со гените тргнала наопаку за разлика од расцутената Бреда - едвај смислив што да ѝ кажам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Испадна дека тој говор не беше потребен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас сакав да ѝ кажам дека од сите најмногу ми се допаѓа, ама не се осмелив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас ги видов и сѐ ѝ кажав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас не стигнав да ѝ кажам за што размислував, зашто таа, за да ме оттргне од мислите, ме праша: - До каде сме со бизнисот?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Мамо... - пробав кај мајка ми, но се сетив дека таа не знае за што се работи и дека, ако ѝ кажам, сигурно нема сè да сфати, а можно е и да се налути повеќе од татко ми, па се предомислив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сите оние грди мисли што му се роеја во главата додека скиташе по стопанството и она што сѐ сакаше да ѝ кажува едноставно испари од неговата глава.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Уште ти чучи у срциту, пуста Пелагијо, проломотува Пена, додека Танаско, плеткајќи со јазикот, ѝ кажува дека тој Прид адно месиц, т′ка му испајѓа, да... мауце понапред али поназад, ми дујде адно лист, гу пија ва малечкта, ет пуминау пу то Велесот, са признау су нејни људе, ми уд там у то Неготинту, са вели и у адно Дубруву, Димир Капија нам, пу адни планини уд гулеми стени дур ду небту ти вели пу адна цапутинка гу пушча во Вардарут за на кај Гивгилија!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Дали сакаше да ѝ каже нешто за Димостена?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Појдовме кај Пена на Танаско да призниме како се имаат сместено и снегот нè начека на сред плоштад и како што паѓа пороен дожд, така се истури одеднаш снегот. Ѝ кажа дека додека стигнале пред Фестивална снегот нагнетил скоро две педи, а и тоа дека одвај ја пронашле Пена на Танаско оти котарче си заградиле меѓу два ѕида од надворешната страна на Фестивална.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Не смеам да ѝ глотам во болката, немам храброст да ѝ кажам дека таков е животот, зар малкумина си заминаа оваа зима?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
На заштитничката Богородица ѝ кажаа дека Пела веќе цела недела оди на училиште, дека ја засака учителката, а од учителката добива само пофалби, дека денеска ќе имаат сè најубаво за себе а и за некој гостин ако помине низ нивната куќа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пела и во сонот се појавуваше како сонце, бело бело и топло а потоа таа викаше бате Дончо јас и ти сме брат и сестра нели а тој нема глас да ѝ одврати дека тие двајцата не се брат и сестра само нивните мајки во исто време ги имаат родено и оти се најдобри другари им кажуваат дека се полубрат и полусестра и сакаше да ѝ каже дека се само две деца таа момичка а тој момче нели таа женско тој машко како што има жаба машко и жаба женско како што има гугутка машко и гугутка женско како што има којн машко и којн женско како што има вол машко и вол женско и ние сме како нив и токму ска да ѝ каже во што е разликата меѓу машкото и женското го изгубува привидот на Пела сонцето и белото и ќе врекне со широко отворени очи Их, пак само сон!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Перса долго ги држи зборовите на малечката, толку долго што денот изврвува и стигнува Пелагија од работа и додека се пресоблекува и насекаде расфрла миризба од тутун, ѝ кажува дека малечката Пелагија е многу итра, дека зборовите се лепат за неа и ѝ будат секакви мисли, Вели со сукалото се сука пита, мазник, рашадија, а не живот! ѝ кажува Перса вртејќи се околу Пелагија додека оваа како пред сопствена мајка, ја фрла работната облека, ја открива својата стројна снага настегана во црниот комбинезон нудејќи се пред неа како нејзина ќерка без да насетува дека Перса токму како таква и ја гледа, и ломоти додека навлекува лесно фустанче на бела основа со сини цветчиња Ох, мајко Персо, сега таа е отворена за сѐ, нема нешто што не се лепи за неа, а смислата на сето тоа подоцна ќе го открива.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија тоа најдобро го знае и ѝ кажува на мајката Перса со топол глас Во најубавите години Богородица истури гнев врз мојата Добра и врз мене, рано ја загубивме нашата мајка, не беше сведок на сеопштиот срам, а натаму низ животот бевме благословени со неколку мајки.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Како да ѝ кажам дека не се одбира време за тоа. Никогаш не се пребира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За мене уште трае војната, сакам да ѝ кажам, ама си ги голтнувам зборовите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакав да ѝ кажам само дека знам оти таа е најлошата од сите нив, но сепак мудро премолчев.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ѝ кажав на мајка ѝ на Ило да ги однесе до таксито кое ќе пристигне во секој момент Чекав и се тресев, како тоа да беше најважното нешто во мојот живот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сакав да ја отпоздравам и да ѝ кажам неколку збора.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но понекогаш, кога ќе се облече, долу зелено, горе сино, црни чевли и бел мантил, баш ми доаѓа да ѝ кажам дека не ѝ одговараат боите што ги наставала врз себе, ама не ѝ велам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не сакам да се навреди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа сигурно не би се зачудила.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Точно знаев што и како треба да ѝ кажам за да си ја постигнам целта. - И успеа – забележа Игбал.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Додека ја барав картата на Индија, си помислив дека на Мила можеби би можела да ѝ кажам за Игбал.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Но, сега, токму затоа лошо се чувствувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)