ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Таму тој веќе ѝ имаше пратено нишан на стројничката Мискарица.

Мајка ѝ имаше смешна навика да станува ноќе и да јаде што ќе ѝ дојде до рака, веројатно сето беше на некаква психичка база.

Срцето ѝ се насладуваше од зачудувачката виталност на лубеничето, зашто тоа растеше толку брзо така што речиси можеше да види како лубеничето дрочи пред нејзините очи, исто како и лебот, што мајка ѝ имаше обичај да го стави на полицата над шпоретот за да нарасне пред да го стави да се пече.

Таа девојка изгледаше скромно, имаше истакнати јаболкца и косата ѝ имаше боја на смола.

Беше толку исполнето заљубен, а освен тоа, суетата му се најде погалена – се сака со девојка од повисока класа: татко ѝ има викендичка, таа е службеничка, секретарка или така нешто.

Утредента попладне се упати Томето накај дома, бидејќи ѝ имаше ветено на мајка си дека ќе руча дома со неа и Тинето.

Имаше голема дарба, исто како што татко ѝ имаше дарба да прави чевли и да пои, а брат ѝ да пишува и црта.

Тоа што сама го знаеше и што ѝ имале раскажано други, постари од неа. Тешко се разделувавме од неа.

Од тоа ливче учевме да читаме.

Сега знае дека Димостен ѝ има простено што не го дочекала во одајчето во Гаково, веројатно и се гордее што таа заедно со Танаско и Пена го вратија дедото Костадин при неговата Петра за и таа лесно да му се придружи за на тој свет.

Тој ѝ има зготвено специјалитет.

Наредниот ден отиде во училиште, но пред да оди си стави од дезодорансот на мајка ѝ што стоеше во креденчето со работи што ѝ беа забранети - необични шишенца, тенки розови пакетчиња и долги памукчиња.

Едноставно нејзе, О, многу ѝ се допаѓале, рече и ги покажа белите плочки.

- Ама најубавото ми е, - Дора погледна накај другите чиничиња наредени врз тревата, мислејќи дали би ѝ дала некое мало тавче, некое лажиче, како што претходно ѝ имаше дадено на Ане една кукла и еден комплет од моливи.

„Смрдла, смрдла!“ ѝ имаше речено тој неколкупати.

Сака мајка ѝ да биде на сигурно.

„Сакам да си одам одовде,“ ми рече.

„Сакам да знам нешто повеќе за вас. И сакам да знам што сакате од Рајнер.“

И ќерка ѝ има потреба да биде со мајка си.

Тој ден Клара го зеде од масичката и го пикна в џеб она хартивче на кое брат ѝ имаше нацртано жена, свртена со грб, која стои на раб од бездна.

„Ах, вие мора да сте…,“ рече таа, и со изразот на лицето, со еден ноншалантен гест со раката, покажа дека Рајнер ѝ има спомнато за мене.

Таа му беше десна рака на татка си кој, пак, ѝ имаше купено пиштол за да може самостојно да се движи и без страв.

Слушав како му вели татко ми: Зарем таа жена го заслужила тоа, од добро семејство е и богата, кај татко ѝ имаше и да јаде и да пие, но те зеде тебе, за да има покрај себе маж.

Впрочем за бурињата и за нивниот распоред ѝ има зборувано и нејзиниот Томе и тоа повеќепати.

Тоа што си го знае напамет: - Стомниња, бардиња, грниња, уш, ќукш, ги тера магарињата, натоварени со посатки и само вика: стомниња, бардиња, грниња, купете за умрените, за погинатите, вели, за курово здравје гинеа, за ветер во магла, вели, ама мора нешто да ѝ имаме згрешено на мечката од Москва, стомниња, бардиња, грниња, мора да сме ѝ згрешиле, нѐ има секакви ’рчпали, вели, стомниња, бардиња, грниња, не ни е за џабе налутена мечката, вели, не нѐ гледа за ништо напоречки, вели, стомниња, бардиња, грниња, ни пушти шенци, чкрапји и тавтабици и сега чешај се, ако можеш да се досегнеш, стомнина, бардиња, грниња, вели, нѐ остави да нѐ делат ко варена тиква, ко чајчаре, една велка овему, една велка онему.