Но оваа надеж сега ѝ изгледаше јалова и пишман се стори оти не си ја сврши сама оваа работа, туку тргна по маѓии и басни.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Беше навикната да ги проценува луѓето според нивните лица и ѝ изгледаше природно тоа што Винстон мислеше дека на О'Брајан може да му се верува само врз основа на една средба на нивните погледи.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Немаше полза од тоа, ништо не менуваше, не произведе повеќе чоколада, не ја одврати смртта ни на детето, ни нејзината сопствена; но ѝ изгледаше природно да го стори тоа.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Токму онака како што се бираат лубениците, но сите ѝ изгледаа недозреани и недонесени. Ја влечеше непознатото, недопреното, негазеното.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Со секој чекор скалите ѝ изгледаа како планина, а нозете тешки како туч, иако околностите налагаа дека таа треба да лета.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Сето тоа, колку и да беше катадневно, на Јана ѝ изгледаше како еден необичен свет од првпат отворена книга.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И сѐ ѝ изгледаше толку безизлезно. Безнадежно. Ѝ се чинеше дека излудува.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Сите луѓе ѝ изгледаа добри. Ѝ се смееше. Ѝ се играше. Ѝ се трчаше...
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Нозете ѝ изгледаа малку тромаво, бидејќи се удираа и се триеја една од друга во горниот дел.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Маре, кога ја посети во селото, му објасни дека татко ѝ изгледа сега носи две болки.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Мажот ѝ, кој е магионичар на забави, ја чека во Барселона и до полноќ мора да завршат три работи, па затоа сака да го извести дека нема да може да му се придружи навреме.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Една друга жена, која на Марија ѝ изгледаше почовечна и со повисок чин, го прегледуваше редот и подготвуваше попис на имињата што новодојдените ги имаа напишано на картони кои им беа зашиени за облеката.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)