ѝ (зам.) - говори (гл.)

Реткото сите го ценат, и кога не го сакаат дури, го ценат... Ѝ говореше без нервоза, без лутина, готов да разбере и да прости дури...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
При згоден случај ја советуваше. Ѝ говореше не повелнички, од високо, туку едноставно, загрижено. И никогаш пред други.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Силен внатрешен порив постојано го гонеше да ѝ говори.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Мајко божја, ѝ говореше. Не ли сум јас престар за да бидам твој син и Исус?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Таа многу често си го гледала синот (може ѝ се присторувало), како надлетува над манастирот, прелетува над нејзината глава и како нешто ѝ говори, ѝ довикува, но зборовите не можела да ги разбере, заради тупотот на нејзиното нажалено срце.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ина се кикотеше, се потпре на рамото на аѓутантот и се смееше; почна да се смее и аѓутантот; им пријде и сестра ѝ, Светлана, и љубопитно прашуваше што се случува; аѓутантот ѝ говореше нешто на украински, и таа се закикоте, исто така.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И да ѝ говорам - Марија, (или Елена, или...) Марија, копнеам за мала кафеанска маса со бел шаршаф и чиста пепелница.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ѝ говорев и не ја викав на име. Не е исушена уште пенливата смеа, ѝ докажував.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Старчето го погледнало со очи на желка фатена во примка и со насилство задржана глава вон од оклопот. - Ми донесе ли печени компирчиња, Доце?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А јас на бесрамницава ѝ говорам - земи го, има компир, има злато, ќе нѐ чува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред да ја изгради таа увереност, веќе ѝ говореше.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Нејзиниот млад живот беше на конец, се исплаши и татенцето, се колнам, со најнежен глас ја храбреше, ја будеше. Ѝ дувкаше во лицето, мило ѝ говореше: - Другарке Оливера Срезоска, - со толку милозлив и добродушен глас ја довикуваше, - крени глава душичке, шепнеше, не жалости го општото дело, не умирај, не умирај, мила другарке, не попуштај во цветот и летото на твојата младост, не жалости го општото дело, како секојпат прибери сила, стани смело, - проклет да бидам, пропеа татенцето, се отвори, просто како поет говореше, низ песна.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Обично тој никогаш не ѝ говореше за содржината на прочитаните книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко стана, ја помилува, ја гушна. Татковиот поглед патуваше со реката, кон север, по патот на јагулите, за кој не сакаше да ѝ говори на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)