ѝ (зам.) - бев (гл.)

Горда дојде до тарабите што ѝ беа до градите, виде едно дете клекнато до босите нозе на жената и ја турна портата, којашто со цивкање се издаде дека се отворила.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Како да стрелаа по неа. И како јас да ѝ бев сенка што ја следи верно до самата смрт.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но тогаш светот веќе изгледаше како мирно место, исполнето со љубов, а пред нејзиниот кревет бдееше еден достоинствен старец со нежни движења и со смирувачка насмевка, кој ѝ ја врати волјата за живот со две хипнотички движења на раката.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој веруваше во принципите на Ангсоц, го обожуваше Големиот Брат, им се радуваше на победите, ги мразеше еретиците, не само искрено, туку и со еден вид неспокоен фанатизам, една исклучителна информираност, на која обичните членови на Партијата не ѝ беа ни близу.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа тие не го знаеја. А нивното незнаење нејзе ѝ беше најмала грижа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми одговори дека е подобро фантазијата да си ја чувам за ноќе, за во креветот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Преживуваше зобајќи ги со гадење затворските дневни оброци со помош на приборот закачен за дрвената маса, додека погледот постојано ѝ беше закован за литографијата на генералот Франциско Франко, која од височина владееше со мрачната средновековна трпезарија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мажот ѝ беше како некоја кожинка фрлена под нозете на арамијата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Сосетката на седиштето ѝ даде запалка и ја замоли за една од малкуте цигари кои ѝ беа останале суви.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дојдоа првите соседи. И тие ја молеа Мајка да замине со мене, макар што соседите ѝ беа, во тој миг, најзначај­ниот адут за нејзиното останување.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кожата ѝ беше бледа, градите полудетски и минијатурни, Александар претпоставуваше дека и очите кои не можеше да ѝ ги види се сини како небото во јунско утро над неговиот град.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
А, во себе ќе ги вртиш лентите од спомени и ќе се прашуваш: „Како ли ѝ беше името... како се викаше?“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тука се! се огласуваше Петра, ама не го колнеше и не го караше, иако и устата и душата ѝ беа полни со клетви.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Но секогаш кога за ручек се враќаше дома рацете ѝ беа полни со ќеси.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Татко ѝ приоѓаше со отворени очи, во кои имаше матна неподвижност и мртвило.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Животот воглавно ѝ беше убав; освен кога ѝ го загорчуваа децата на соседите.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Не знам каква улога имаше тука помајка ми, и покрај тоа што ѝ беше татко ми втор маж, таа многу го сакаше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Рози касна малку и нежно од суканото, направено со сирење и јајца, што ѝ беше вкусно. Сакаше да знае како се прави.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но, тоа воопшто не ѝ беше важно.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Како фетус,“ реков, кога ја изнесуваа од собата за која велеше дека е матка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Татко ѝ беше толку многу зафатен со работа, што таа скоро не го видуваше ниту еднаш неделно и тоа ако појдеше кај нив.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога синот исчезнуваше во зградата, мајката стануваше, и лицето веќе ѝ беше потполно изменето (како на него одеднаш да се спуштила некоја несреќа, но не нова, тукушто дознаена, туку некоја долга несреќа, која веќе не предизвикува ужаснување туку се носи со некакво помирување кое во себе има само мачнина), и со уморни очи, и исто такви движења, се упатуваше кон излезот од Гнездо. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
За двете беше важен „животот во тек“ што тие го нарекуваа „животот како таков“ и, без да бидат доволно свесни за тоа, едната на другата ѝ беше катализатор на личното учество во тој и таков живот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Оливера Срезоска сега не издржа. Со тоа што ѝ беше в раце го нападна, со перодршката со која ги бележеше нашите одговори. Проклет да бидам, со перодршката.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Навистина, нозете и задникот ѝ беа малку месести.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Алегра беше срамежлива, ете велат подпристарена девојка, со непријатното искуство на веридба прекината по божја волја, зад себе.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но, ја запеа на микрофон „Ајде слушај, слушај, калеш бре, Анѓо“ и ги собра сите симпатии и ја побараа и на „бис“, како да е Виолета, и таа ја отпеа и „Кога си тргнав на туѓина“, а мајка ѝ се расплака, нејзе и Центар ѝ беше далеку зашто, нели, со „два реиза“ мора да оди на гости кај ќерка си.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Онаа жена што си го бараше своето детенце ќе ја силуваат друмски разбојници, ќе ја водат со себе, а потоа ќе ја остават, и таа ќе умре во сон, покрај едно дрво, гушкајќи го врзопчето партали, кое ѝ беше дете. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Почвата ѝ беше цврста под нозете и бавчите и дрвјата не ѝ се вртеа околу неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Не можеш да ме видиш?“ Бев вџашен, погоден, лут.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Забранетото овошје отсекогаш ѝ беше послатко иако понекогаш имаше и вкус на пелин.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Многу ѝ бев благодарен што ме сфати.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Иако не ѝ беше туѓ на филозо­фијата, тој обид не беше ниту филозофски ниту исклучиво теориски или критички, туку ветуваше (тој самиот беше тоа ветување), воедуваше нови тела на пишување, во залог даваше нови потписи, нови тела во кои ниту филозофијата ниту литературата, ниту знаењето воопшто, веќе не наликуваа на својата слика или историја.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Иако тоа со душите, на Рада не ѝ беше сосема јасно, таа гледајќи кон спасот му ја подаде раката и изусти: - В ред.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тргна да ја прегрне, но таа брзо се ослободи, делумно и затоа што торбата ѝ беше сѐ уште в раце.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Како ден ѝ беше јасно што може да ѝ донесе само еден непромислен чекор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На Рада ѝ беа потребни неколку месеци видливите траги да исчезнат од нејзиното лице.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А оти чешелот стално ѝ беше во појасот, тоа сите го гледаа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Поточно, мигот кога Рада ќе го касне првиот залак; намерата ѝ беше да ѝ преседне неделниот ручек.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Како не ти е срам да ја оставаш мајка ти толку долго да чека, - рече Бистра и ја погледна Мони, која кимна со главата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Нејзе ѝ беа потчинети грчките болничарки и санитарци.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Гледајќи во двете ископачени букви на длабоката резба, чувствата ѝ беа одвоени како вода и масло. Бистрата вода остана на дното.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Татко ѝ беше строг и ја следеше.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Славица, свесна за избрзаната реакција, си ја поткасна устата; самата се прекори - устата ѝ беше побрза од мозокот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Лицето ѝ беше скоро сосем покриено со косата. Таа беше кафеава и замрсена на начин како што ни ветерот ни спиењето не би можеле да мрсат коси, замрсена како да ги впила брановите - дебели прамени, лигави како морски алги. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 180
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Понекогаш и ноќе стануваше да јаде: ако не ѝ беше полн желудникот, не можеше да заспие како да ја гризеше некое ѕверче во неа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Усните ѝ беа толку закоравени, што со мака ги составуваше зборовите – таа и натаму му шепотеше нешто на Макс.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Околу неа се врткаше мачката. Нејзе сигурно ѝ беше жал за расплаканото девојче па се галеше околу нејзините нозе и сакаше да ја утеши.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Четворица стражари воведоа во ќелијата една огромна руина од жена на околу шеесет години старост, со големи обесени цицки и со густи прамени бела коса што во борењето ѝ беа паднале на лицето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дури на моменти ми се чинеше дека ако и татко ѝ сосем го немаше ќе ѝ беше полесно.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Исто така ѝ беше чудно што Хелвиг немаше желба да одат кај нејзините. А колку се приврза со нив.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Движењата во тој миг ѝ беа мешавина на местена сензуалност, која се граничи со вулгарност, карактеристична за повеќето ’комерцијални сексуални работнички’ и формализираните потези на службените лица, отсечни и строги, онакви какви што и би морале да бидат за да влеат авторитет, и да отстранат секаква можност за избор.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Нејзе, сега, телеграма од домашните, со честитање за синот, ѝ беше страшно многу потребна.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Лицето ѝ беше бледо, очите едвај ги држеше отворени.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Скудните информации што ги имаше за овој човек ѝ беа недоволни.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На Ило ѝ беше симпатичен, па ѝ реков дека ми е итересно и може да седиме во неговото сепаре.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Целта ѝ беше во тие мигови Рада да може полесно да се справи со болката.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Грбот, задникот и бутовите ѝ беа добро исончани и темната боја од телото полека се претопуваше во полумракот кој ги бришеше рабовите на предметите во хангарот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Таа имаше интересна, чудна глава, која, колку што ја гледаше Илко, толку почудна му стануваше, особено во профил: лицето и челото ѝ беа сплескани, издадени, налик на сечило од секира; носот шилест и издолжен како клун; очите ситни како мониста; веѓите тенки и споени; ушите мали, прилепени; усните заоблени, собрани како свирка. Зборуваше со шуштење.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Станав и набрзина се облеков, со чекорите и лекото дишење сè уште присутни пред вратата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во тој момент нејзе ѝ беше сѐ едно: чупе дете за неа беше нејзина рожба, нејзина среќа и надеж во животот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Потоа се свртеа кон мене и таа се претстави: – Асенета.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Излегуваше таа кога родителите не ќе ѝ беа дома и шетаа по околните места за да неги види никој.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Татко ѝ беше скромен човек, крпач на чевли, кој од својата работа едвај излегуваше накрај.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Престанав затоа што кога бев пред свршување се сетив дека жена ми е во соседната соба поради што посилна беше мојата желба да одам да видам што прави таа одошто да се предадам на таа свињарија на која речиси ѝ бев подаден.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не ѝ беше јасно како не можеле да најдат начин, почесто да ја посетуваат.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Вистина, по сето тоа, токму непристојно, лудачки, ѝ беше нараснат еротскиот апетит и таа се даваше секому, разумно животарејќи во паузата меѓу сексуалните чинови... ...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Влезот ѝ беше тесен и снизок, ископан во земјата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Крупните сини очи ѝ беа невешто исцртани со зелени линии, а светлоцрвениот кармин се беше излижал од средината на нејзините полни усни, обрабувајќи ги со една разлеана линија.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Веќе воопшто не ѝ беше важна нејзината гордост.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Марија внимателно ја слушаше својата другарка и ѝ беше необично некој што не е од болницата, со неа така да разговара за секојдневни работи.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Лицето ѝ беше спокојно, но без насмевка.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Одејќи кон мојата соба, го слушнав брат ми: - Бреза, дојди малку!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Некако ѝ бев лута на Лима што ме смести со оваа екипа, затоа што претпоставував каква ситуација ме чека.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Па од страв од самовилите, освен нив овчарите, уште само некоја куражна баба, ако ѝ беше таква нуждата, крајна, и ако можеше да јамчи за својата безгрешност, смееше да отиде таму.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ако ковчестата рака не ѝ беше извадена над чаршафот, да го стега и да го тутка во болка, таа немаше да сфати дека таму лежи мајка ѝ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Ќе ми изгореа за малку колачите, - викна оттаму, и не ни обрна веќе никакво внимание. Колку ѝ бев благодарен.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ја пушти раката кон едно цветно гранче што допираше до прозорецот; го скрши; пред да го помириса, забележа пчела нурната во цветот; го остави гранчето на прозорецот и почна да ја набљудува пчелата; ја гледаше колку е занесена во цветот што не узна дека гранчето е оделено од дрвото и дека се наоѓа во неговите раце; дури и кога со сламката ја помрдна малку, таа не одлета; цветот ѝ беше како рудник во кој длабеше: кога го собра сиот сок, кога го испразни, излета и зафати да врти низ лабораторијата, да зуи оддавајќи немир, паника.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Таа и вистински помисли дека местото ѝ беше помеѓу скапоценостите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За дивото Млада и насмеана, повеќе поради прв впечаток отколку што ѝ беше до насмевка, го ораше стар Аеродром, зграда по зграда, стан по стан.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Потоа ѝ се чинеше дека згреши што му рече „Те молам“ зашто тоа звучеше како да му се нуди што впрочем не ѝ беше првпат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И јас ѝ бев најфанатичниот поклоник.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сепак, очите и искривената уста ѝ беа толку страшни што Кристина веднаш се повлече и во тоалетот останавме само јас и тетка Олга, која продолжи да ги цеди крпите во кофата и да цимоли.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Името ѝ беше Никол и потекнуваше од село, но беше многу бистра и на некој начин лукава (итра) жена и успеваше сите работи да ги заврши на време.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Го сакаше не само зашто ѝ беше татко, туку зашто по ненадејната смрт на мајка ѝ пред четири години, исцело им се посвети нејзе и на двете помали машки деца.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Нејзините домашни сѐ помалку ѝ беа од помош; старите старееја, а браќата и сестрите ги зафати бранот на градскиот успех па си ја гледаа работата и живеачката.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
До неа допираше плачот на децата, и грижите што секогаш ги носеше новиот ден и воопшто не ѝ беше до потрагата на Татко по патот на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Вечерва страхував токму така да не се случи и затоа ѝ бев благодарна дека и покрај сè, таа не ми е лута.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Витото торзо ѝ беше во хармонија со останатиот дел од фигурата, но градите можеа повеќе да ѝ одговараат на некоја појадра женска фигура.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој свет беше далеку, не само како нестварен, туку далеку од моќта на Ема да го доживее како таков и да се вживее во него, и затоа таа, свесна барем за својата немоќ да направи било што друго, се обидуваше да го грабне она што ѝ беше на дофат. Јас бев нејзината жртва.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Лик имаше како светица - душолик; душата ѝ се оцртуваше на лицето; сè што ѝ се случуваше во душата ѝ се гледаше на лицето: добро или лошо, радост или тага, ведрина или сматеност, блаж или горчина; како на лицето да ѝ беше извајана душата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но, последните осум не го одвојуваше погледот од регалот каде некаде во аголот ѝ беше планинарскиот ранец, во кој во тајната преграда имаше уште едно неотворено писмо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Добрината ѝ беше песна и тие две особини беа смирување, галење, олеснување и радување за сите кои ја слушаа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Рада разгледуваше наоколу. Чудно ѝ беше сѐ што виде. Се прашуваше чиј е овој имот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Чудно, оние „трач муабети“ што некогаш ѝ беа вистинска наслада, сега воопшто не ги сакаше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И тој во меѓувреме излезе и ми рече да не се задржувам многу.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Вратот меѓу рамената ѝ беше снажен конусно извишен до под аглестите вилици над коишто лицето ѝ сјаеше со ведрина, челото ѝ беше просторно, а косата црвена и ситно кадрава, собрана во туфка на тилот и висната над пловината на грбот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Лицето ѝ беше како полна месечина, широко и насмеано, полно со ветување.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа можеше така да постапи бидејќи неговата стварност (неговите желби во однос на неа), не ѝ беа сосема туѓи, иако тоа беше стварност на некој друг; соодветствуваше со нејзината сопствена автентична желба да биде она што е.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во петокот Рада имаше најмалку часови, па тој ден ѝ беше наменет за средба со Роска пред „Нама“ во центарот на градот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
-Каде е тој коњ што не сум го видел?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Милка се наведна над клупата и заплака. Срам ѝ беше да ги крене очите и да ја погледне учителката и своите другарчиња.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Третото копче ти ја разоткриваше чипканата набабреност на прслучето и јас си ја лизгав раката низ дезенираната мрежа напипувајќи ја цврстината на твојата пупка која ми се креваше кон прстите, но ти малку ќе се повлечеше и во позадината на забрзаниот ти здив твојот бакнеж се оддалечуваше и јас почнував посилно да те бакнувам обидувајќи се да те намамам да се вратиш од каде и да беше и конечно, држејќи те како да бев само пријател утешник, те прашував, „што си мислиш?“ иако, се разбира, знаев што ќе одговориш.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа помисла ѝ беше најстрашна. Од неа не ќе може да побегне... ***
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Здраво мама, - мајката ја бакна Ема по главата без да ја допре со рацете затоа што ѝ беа замачкани во нешто.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Првиот впечаток за градчето не ѝ беше добар. Несредено, нечисто.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таа си напреде предена што ѝ беа потребни за идниот „нов човек", нешто даде на откуп да ѝ се испреде, каде за сирење, каде за сланина, и така, уште божиќни пости си ги иска пелените.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сепак, никогаш не се имаше сама дома враќано и ѝ беше по малку страв.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Погледи на разделба (Parting Glances) за тогашниот геј-живот во Њујорк – еден од оние нискобуџетни, независни квир-филмови кои на новинарите од ТОНИ веројатно би им биле „невпечатливи“, а за кои јас, ете, имам високо мислење.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Жената ѝ беше некоја далечна роднина, поправо посвојче во пошироката нејзина фамилија; но колку и да се чувствуваше приврзана кон нив, тие сепак ја сметаа за туѓинка, ако не и за слугинка, и ја дадоа за жена на првиот човек од улица што ја посака.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Мислите ѝ беа расфрлани, а зборовите толку многу оддалечени едни од други.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кети обично седнуваше на масата во кујната и пиеше црно кафе, но сега очите ѝ беа болни и замаглени.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Никогаш до крај не ѝ беа јасни тие роднински врски.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На Мајка ѝ беше јасно дека Татко наумил да го напушти Судот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Лицето ѝ беше пожолто, а преку челото и слепоочницата имаше долга лузна од рана, делумно скриена со косата; но промената не беше во тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сестра ми се плаши зашто еднаш ќе останеше без око. Ѝ го извадивме осилото од клепката, но окото ѝ потече и две недели ѝ беше затворено.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Татко, уште во младоста, кога се запознал со Мајка, ѝ беше дарил големо шише со лимонова колонска вода со која таа често се смируваше при големите потреси во нејзиниот живот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Едо ги согледа сите нејзини раскошни украси со кои ѝ беше накитено заносното тело и го крена погледот кон нејзиното лице.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Цара беше убава девојка, стројна, со јадра става, со складно тело, со раскошни бедра, со здраво, свежо лице, пламнато како тутенка. Погледот ѝ беше опчинувачки.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Гледав во неа, мислев на сестра ми Роза.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Шамијата на главата веќе ѝ беше мокра, а очите ѝ се полнеа со солена пот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Натопила шарен ракав, бришит ги со левиј, натопила ракав левиј, бришит ги со поли, а на нејзин појас висит селска д'лга крпа: тја натопена ѝ беше, и тја беше мокра.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Главата ѝ беше крената, челустите ѝ беа отверени, а розовиот чаталест јазик ѝ беше подаден.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Нејзиниот мирис беше таму, но тоа не знечеше ништо, зашто собата секогаш беше исполнета со нејзиниот мирис, не само од парфемот на нејзината пудра за лице и помадата за лице што ги употребуваше, туку и од нејзиниот сопствен специфичен мирис, кој ѝ беше во здивот, на косата и кожата, и кој беше битен елемент за неговата страст кон неа, нешта што сега го револтираа, зашто и мирисот и нејзиното тело ја играа главната улога во неверството.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Колку е ова точно, сфатив кога Аугуст де Лоор (основачот на Бирото за советување) ме повика да му се придружам во собата за Прва помош, каде што на една девојка ѝ беше лошо.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Лежев во средина на собата, од лево до мене Јуле, десно Ана, која беше подвижна, односно ѝ беше дозволено да потстане и да изоди два чекора до прозорецот и назад.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
За смртта тој не се решаваше прв да ѝ каже, од неа злото го крие, бидејки ѝ беше единствена потпора, левен, чедо на мајка си првно.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Но при сѐ што перјето ѝ беше шарено, не пееше; а при сѐ што во сѐ друго личеше на чавка, не грачеше.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Што ќе правиме сега? - прашав како некое мало беспомошно дете.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Изабел на себе имаше црвени панталони и убава свилена кошула, накит ни многу ни малку, само тенко златно ланче околу вратот, а шминката ѝ беше многу дискретна.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Марија сфаќаше дека најголема грешка ѝ беше што го смени државјанството.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Убави, милите лисичиња зелени, мили, мили милиии!“ — се разговараше Нешка, се разговараа две китки која од која поросни, помлади, поцрвени, поубави, а мислите на Нешка ѝ беа таму далеку во планината, во Зелка, во Ѓурѓишта, во Ѓурѓовиот камен, Козјак, Трибор, Перун, негде, негде во Рожденската или Книнската планина, каде што он, тој мочко нејзин, бере дрва со магарињата и нови, нови, стопати поубави китки ќе и донесе нејзе да ја израдува, оти преку нив таа го имаше и го чувуваше самиот него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не знам зошто мислам дека нештата ќе се променеа и дека животот ќе ѝ беше поинаков... ама знам дека таа сигурно ќе си останеше истата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Чекаш некого?“ Главата ѝ беше нурната надолу и не го ни погледна, па неговиот допир ја изненади.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Нешто држеше во раката - тенок пакет, завиткан со пластика. шушкаше додека приоаѓаше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Наредните месеци Јана ангажира цела армија пријатели за да ја поврзат со фамозната Звечанска улица во Белград. ѝ беше животно важно каде се и што се случува со близначињата на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Затоа на нејзината врска ѝ беше потребна нова врска.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тој во животот никогаш не ѝ беше рекол дека ја љуби.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мислев на Роза, се сетив на нејзините зборови кои ги кажуваше кога сопругот ѝ почина, а децата ѝ беа малечки: “Сега живеам само за своите деца; да не ми се децата, би издивнала уште веднаш”.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сега забележа дека го исклучиле парното – рацете ѝ беа студени.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Очите ѝ беа полни со солзи кога сфати дека пред неа стои нејзината другарка Елена.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дино ѝ беше кажал, барем така ми рече.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И повторно ја пружи празната чаша со заповест која не ѝ беше својствена.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Влатко ја навтаса. Плачеше... солзите ги бришеше со надлактицата, зашто дланките ѝ беа валкани од ровка земја.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Главата на змијата беше крената како чекан со својата крлушка, а синобелите гради ѝ беа надуени како да имаше проголтано крастава жаба.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Духот од поодамна ѝ беше даруван за курбан.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кратко потшишаниот цајкан ⥊ ја отстрани косата од лицето и ја впери светлината од батеријата во него.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мајка ѝ беше излегла и растовариле со Толето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Како некој да ѝ беше подрекол дека ја барам па таа побрза да се покаже таму негде во празнината на ѕидот од соседната просторија.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На Рада ѝ беше чудно што бременоста и течеше без оние вообичаени гадења, што жените секогаш ги спомнуваа; немаше проблеми, а апетитот ѝ беше голем. Јадеше не за двајца, туку за тројца.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кожата околу устата и се растегна во грч, телото ѝ се оптегна и таа заофка со глас кој дотогаш не ѝ беше познат.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Мислам дека и нејзе најмногу ѝ беше страв од мостот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тоа ѝ беше уште помачно.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во саботата на игранката во "истражувачка мисија" ги прати Роска и Душка, бидејќи татко ѝ беше дома.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Висината на парничните трошоци и чинењето на овој судски спор во ниеден момент не ја поколебаа Ф.И. да се впушти во судскиот процес, од едноставна причина што тоа ѝ беше единствениот начин да створи реални можности за нејзино понатамошно оперирање и лекување.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Иако од бегалците, невестата му се погоди како од мал со кум да ја одбирал, па помило ѝ беше да ја насмее со своите шеги одошто да ѝ ја донесе целата плата, а пак самата таа на свекрвата ѝ одвраќаше со истата смешливост на мажот, што ќе рече на нејзиниот син.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И тие што ѝ беа на книшка во банка.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Еден ден мајка му лежеше. Ништо не ѝ беше но сепак заради нешто лежеше.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Русата коса ѝ беше зачешлана над главата, имаше убава форма, како да не беше составена од прамења, туку како да беше излеана од цврст и светликав метал.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Петра ја почувствува топлината на внучињата притиснати во неа како да ѝ беа најтопла роба.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Вујна Клементина ќе почувствува дека ѝ беше дојден редот да си го каже своето: „Мојата внука Ервехе ја загуби мајка си на раѓање.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се чувствуваше како ништожен оклоп, сета виталност од неа беше исцедена, а струењето на животот ѝ беше само танко прокапување.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Еден млад човек кој водеше сметка за својата позиција во општеството и кој се подготвуваше за женидба, ја натера својата идна жена да вети дека нема повеќе да се занимава со клептоманија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
По цели ноќи бдееше по кафеаните. Сеедно ѝ беше со кого седи.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Патот од студентскиот дом до Педагошката академија и читална ѝ беше вообичаен.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ема гледаше во бројките, но ништо не ѝ беше јасно.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Седнав на шолјата, но бргу увидов дека е невозможно да се концентрирам со ситните чекори што постојано патролираа пред тоалетот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тактиката ѝ беше јасна како ден. Да го најде вистинскиот начин од неговите усни да извлече признание, барем еден излет што завршил во кревет.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Откако татко ми ќе нè избацеше нас, застануваше пред мајка ми со рацете пуштени надолу, а таа со воздржаност, ќе му ја фатеше дестана рака и Боже, Боже колку ќе му ја избацеше, а кога ќе ја кренеше главата – лицето ѝ беше полеано со солзи радосници.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Образот ѝ беше толку блиску што речиси ја чувствуваше неговата топлина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ќе врескаше како мачка, но сето попусто ќе ѝ беше ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Неколку делови од кожата сè уште му беа масни од ручекот - или можеби само кожата му беше масна и така му светеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Причината за таквото нивно стравување произлегувала од „внимателно испланираната политика“ на Тито, кој го „намалил српското влијание во Југославија, т.е. ги истиснал Србите во границите на стара Србија и со одлуките од 29 ноември ја поделил Југославија во автономни единици, а една од нив била Македонија, формирана надвор од Србија.“
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Со време почна да се преиспитува дали можеби проблемот не е кај него и дали нивната бездетност не е последица на повторената гонореја, што ја закачи на едно исто место: еднаш како студент, уште при првото телесно искуство во една сомнителна јавна куќа во прикрајоците на градот во која го пречека поостарена, нападно нашминкана дебелникава анимирка што ја доби за евтина цена, и којашто не му го покажа жолтиот картон со седмично извршениот лекарски преглед (и кој, впрочем, во тоа време ни самиот не знаеше да го побара); и вторпат, со една млада бринета на која, пак, жолтиот картон ѝ беше сосем исправен.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Очите ѝ беа широко отворени, со замрзнат страв во нив и со неизмерна болка истовремено.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Клара во таа соба молчеше и беше неподвижна како и сега, но лицето ѝ беше во неопишлив грч.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Никогаш родниот крај не ѝ изгледаше толку привлечен, но истовремено, толку ѝ беше мачно што патува кон него сега, сама со синот...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Ме прашуваат за некаков бел коњ? - ѝ бев рекол еднаш одамна на мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нешто не ѝ беше по волја.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Рацете ѝ беа благородни, очите благи и полни со сјај, гласот тивок и познат, мил, мајчински, го будеше: - Сине, мило сине, - му рече.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
На Рада некои работи не ѝ беа јасни, затоа побара објаснување од Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Покрај тоа што и лицето ѝ беше дебело, имаше страшни, жолти очи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Доаѓањето на Милчо ѝ беше најдобар лек.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Најтешко од сѐ ѝ беше да ги остави своите. И без тоа се толку беспомошни.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Милка се наведна над клупата и заплака. Срам ѝ беше да ги крене очите и да ја погледне учителката и своите другарчиња.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
„И кога првиот ангел затруби со трубата, се крена голем оган и падна на земјата: третина од земјата изгоре; кога вториот ангел затруби, пламен падна врз морето и третина од морето се испари; кога третиот ангел затруби, голема ѕвезда се откина од небото: името ѝ беше Пелин и третина од водата стана пелин и многу луѓе изумреа; кога четвртиот ангел затруби, третина од сонцето, третина од месечината, и третина од ѕвездите, потемна, згасна; и видов еден од ангелите каде што лета по небото и чув каде што вика со глас голем: тешко, тешко, тешко на оние што живеат на земјата; кога петтиот ангел затруби, падна пак голема ѕвезда од небото и се отвори бездна на земјата од која се крена голем чад што го потемни и сонцето и небото...“
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Остана во нашиот дом до почетокот на зимата, и кога разговорот меѓу нас трите – меѓу неа, мајка и мене – замираше, Марие бесшумно излегуваше од просторијата, и се враќаше долго потоа, со вцрвенети очи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но на таа теорија ѝ беше затворен влезот во Македонија, како и во сите тие средини од каде што излегуваа пропагандистите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Секакви чувства ѝ се мешаа. Менувајќи се од час во час. Ѝ беше жал за нејзините.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се загледа низ одајата, со погледот помина по сите познати предмети од кои еднаш неделно со години го бришеше правот, чудејќи се како можело пак да се нафати толку многу.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бојата на кожата ѝ беше бледо жолта, погледот слаб, бесцелен, неконцентриран и многу, многу тажен.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Најтешка ѝ беше осаменоста во текот на ноќта.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бев убедена дека татко ми ѝ беше предложил да се пресели сосем кај нас.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- И! Кажувај како ти се допаѓа? - ѝ се обрати на Рада, која мораше да глуми внимание иако мислите ѝ беа некаде далеку.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нејзините долги трепки трепкаа, а крупните сини очи ѝ беа покриени со замаглена и занесна светлина.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ја расчукавме, оските ги скршивме... Гледаш, овие федери ѝ беа амортизери.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Лицето на Видуша ѝ беше тркалесто како месечина, прошарано со писки, црни веѓи што ѝ се спојуваа; блага насмевка што ѝ ги откриваше бисерните заби и што ѝ даваше мил изглед: како детски цртеж на насмевната месечина.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
П.С. Стефан на матурата ѝ беше партнер на Сара.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Зошо ги користеше досетките? Зошто ѝ беше потребен заобиколниот пат па дури и измислицата?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега ѝ беше лут, оти тогаш таа требаше да му објасни, требаше да се обиде да го задржи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Пак ќе побегнам за да те посетам,“ ги издиша зборовите во мојот врат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Носеше на себе многу свечен зелен фустан, со бели манжетни и бела јака, црни лаковани чевли и црна чанта, а и косата ѝ беше посебно убаво направена, црна, со убав сјај.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Круме Волнаровски ѝ беше единствениот близок човек на кој можеше да му се довери и да му се предаде целосно, особено во оној дел од денот во кој, откако тој се разведе со Роза, го минуваше во неговиот стан.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Гласот ѝ беше здебелен, темен, заповеднички.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ем метално, ем цврсто, ем тркалата ќе се вртеа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не можам веќе да те видам”, рече таа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нејзиното искуство ѝ кажуваше дека родителската врска исконски останува нераскинлива. ѝ беше сосема јасно дека еден ден нејзината внука, без разлика на далечината и времето, ќе посака повторно да го почувствува тој мирис и да се огледа во неговите очи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Друг ѝ беше зборот. Но кому да му објаснува!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Таа низ тежок акцент го кажа истото, така што Ѓорѓија едвај ја разбра, па збунет, засрамен од зеленоста на своите тренерки, од својата реа и од таа на ѓубрето, поита надолу по скалите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во тој миг занеме и Светлана. Сѐ уште ѝ беше во умот крвавата промашена врска со Ѓорѓе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Заразена од нивниот мир, Марија се стутка на седиштето и му се препушти на дождот кој тропкаше по стаклата од прозорците.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ставата од нејзината рана младост со години ѝ беше непроменета.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ме погали, и додека левата рака уште ѝ беше на мојата глава, ја крена и десната рака, помина со неа по проретчената коса на својата глава, се погали себеси. Ја прегрнав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И името ѝ беше слично - Наталија.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Устата ѝ беше постојано поднамуртена и не разговараше со нас многу.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И само очите ѝ беа и натаму живи, иако не со онаа исполнета живост од времето кога се запознавме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во тој дел од работите ние што ѝ бевме претпоставени игравме подредена улога.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Двајцата ѝ беа должни на Илона и со неа беше сè океј, таа сега е во Италија, во Равена, кај Јирачек.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
А бидејќи, длабоко во себе, беше убедена дека болеста беше причината за неговата тага, таа беше решена да не зборува за болеста, колку и да ѝ беше неподнослива болката.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И нејзе ѝ беше жал за нас двете, а можеби и за себе и за нејзините другарки, можеби и таа си имаше свои стравови поради разделбата и што знам јас што, но знаев дека не ѝ е лесно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не сум секогаш добра мајка, нели? – праша, а гласот ѝ беше како нешто да згрешила.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Вечерните часови ѝ беа најтешки на Марија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
На сета мака што ја претрга, проклет да бидам, ова ѝ беше врв.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Рози одеднаш стана малодушна, не затоа што ѝ беше објаснета мистеријата за змијата, или дека нејзиниот однос кон змијата беше изменет, туку затоа што се сети дека е во Идн Парк.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Небаре и овој пат Бог ѝ беше помогнал, на нејзиниот повик, дека чедата ѝ биле во опас­ност.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Клечките ѝ беа истурени под нозете, до кантичето со бензин.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сликата на закована домаќинка што ја имаше во ликот на својата мајка катаден ѝ беше пред очите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, оваа не се подготвуваше да полета, туку леташе, изгледаше како да лета високо во небото, а клунот, жолт и блескав, ѝ беше вперен нагоре, кон сонцето што не се гледаше, но мене ми се причини дека е тука некаде, блиску над неа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На екипата под шаторот сега сè ѝ беше јасно, од заплетканата идеја во главата на режисерот до замотаниот филм во нивната камера, освен едно: што, каде, како ќе јадат?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Дури и усните ѝ беа бели. Мртва е!
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тие, Акиноските, горди и довечерашни лути непријатели на Турците, многумина нивни блиски соплеменици паднаа во боевите против турските завојувања на Македонија, ниту не можеа да помислат на исламизирање; беа длабоко уверени дека единствено е добра и исправна верата христова и силно ѝ беа предани нејзе, а Лажниот Мустафа, пак, за сѐ добро известен, како да негуваше одредена почит за нив, како да не сакаше да ги понижи повеќе од што беа понижени со самиот факт што тој, туѓинец, господари со нив, довчерашни византиски господа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А утринава, покрај водоскокот, покрај перчето вода бликнато угоре (илјадници водени прсти кренати за молитва! или илуминација на бушавата радост!?) ти, Старче, ѝ беше двојник на осаменоста!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Страшно ѝ беше на Ѓулсиме и да се сеќава на тоа: како потоа Сафет-ефенди се расправаше со чаушот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Чувствуваше дека младоста ѝ беше згазена под патријархалниот валјак на семејството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Иринка беше неподвижна. Очите ѝ беа склопени.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Затоа во Америка и се роди популарната уметност, уметност што алхемиски требаше лажното злато да го претвори во вистински пари, уметност создадена за да создаде нова модерна митологија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Додека учителката зборуваше почувствува како една капка од мишката ѝ се стркала до појасот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но сега, бидејќи предвреме си заминуваше од родната земја, ѝ беше променет третманот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога на неговата рака веќе не ѝ беше потребна поткрепа, таа иста рака ме турна во очајот, како во вакуумски простор, во кој со подеднаква брзина, со подеднаква бавност, паѓаат и пердувот и оловото, и крвта и душата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А тогаш, кога ќе потече водата, да извади неколку кубика штици, што ѝ беа потребни на нивната Задруга.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Напротив, нападите, дури и најдиректните како да ја разведруваа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Очите, како скапоцени камења ѝ беа фиксирани на Милан, и светкаа со зачудувачка острина, и тогаш Милан не сакајќи се накашла.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Првата заповед ѝ беше како да им се обраќа на сите во куќата. Мама, тато, домаќине и така натаму.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Згодно отстранет од усното општење, па уште и од секакво свесно, иронично соучесништво со други („Да се плетка со двојни значења... ѝ беше крајно туѓо на неговата нарав“; 298), тој нема речиси никаков субјективитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не оти беше во неред или имаше потреба да се среди, туку очајнички се обидував да почувствувам малку душа, миг на живот во нејзините предмети, облеката, постелнината, албумите и книгите што ѝ беа особено верен придружник.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Танаскоица, активирана како работничка, не само што ѝ беше убаво што работи, туку заради она еднаш што му го рече на Танаско дека Ќе дое ред, ки са виде! постојано сакаше да биде покрај Пелагија, ѝ се залепи како сенка, ако Пелагија вртеше на едната машина, таа вртеше на другата, ако Пелагија креваше вреќа, таа се појавуваше од другата страна на вреќата, ако Пелагија скокнеше во запрегата, таа веќе е до неа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Впрочем таа одамна знаеше штом и јас знаев дека љубопитниците се упатени во сите поединости.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Градите ѝ беа свиснати; пупките изгледаа собрани од студот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Прво навратија во неколку барови. Во едниот барменот на Елефтерија ѝ беше стар пријател.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Сакам сега син“, ѝ беше рекол дрско. „Мисли му се ако излезе пак ќерка.“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ја гледав како прв пат да ја гледам: нозете ѝ беа необично долги и складно пополнети, со правилни облини кои повторно го раздвижија кај мене за миг замрениот механизам; првин морници ме полазаа по снагата, а потоа бран топлина ме облеа, како плиснат пламен од градите кон лицето, на челото, по темето; се испотив и речиси во истиот миг потта ми олади, се здрвив.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се навикна на самотијата, која од поодамна ѝ беше најверна друшка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Вилиците како да ѝ беа врзани, заковани една до друга.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не само на Ване, на целата екипа ѝ беше најзабавно кога ќе појдат да го снимаат текот на притоките што требаше да се скршнат за да ги влеваат своите води во идното езеро.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Наредниот ден отиде во училиште, но пред да оди си стави од дезодорансот на мајка ѝ што стоеше во креденчето со работи што ѝ беа забранети - необични шишенца, тенки розови пакетчиња и долги памукчиња.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Та нели ѝ бев личен курир на Рада. - Биди внимателна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ќе ѝ беше јасно дали ја прифаќа онаква каква е или не.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На Влаинката ѝ беше пријатно тука, со лице изложено на благото сонце.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Мајка ѝ беше упорна.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Косата ѝ беше подигната како токму да излегла од када и мирисаше на „нокзема“ крема* и „фајсохекс“.**
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А на Рада, токму таа боја ѝ беше најзастапена во нејзината облека.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На Елена тогаш не ѝ беше јасно, зошто Марија толку се распрашува за нејзиното вработување.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Подоцна Хелвиг ѝ беше оставил писмо на истата маса.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ноќе ја сонував, бледа како Богородица; многу често ѝ ги сонував само колената, колената на Луција, и не ја гледав цела; колената ѝ беа слаби, измачени, и јас само можев да им се восхитувам на тие колена.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас, иако не многу голема, ѝ бев некаква закрила, сега, кога ја немаше мама.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Преживуваше така што омразата кон своето постоење, кон оние нешта од животот кои ѝ беа поужасни и од непостоењето, ја делеше на две.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го проучував набрзина текстот, и дали затоа што ѝ бев лут, или заради нешто друго, не сфатив многу од она што го беше изнапишала за филмот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ѝ беше толку мил и драг што не можеше да си го замисли својот живот без него.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тие настојуваат да добијат автономија од Србија и многу години ѝ беа непријатели на новата југословенска држава“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Благица тој ден весело дотрча дома. Учителката ѝ беше дала да држи дел од часот наместо неа.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Не ѝ беше јасно која е причината за таквата воздржаност... Можеби некој вид примитивизам.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Попот Никола не ѝ беше баш близок поп на Тодора, ниту пак со татко ѝ тој си имаше некоја работа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
ЛИПА I Кога се решив да ја исечам неа кога се решавав челото со градушки ми се оросуваше а срцето ми биеше в грло кога се решавав зашто одлуката не беше лесна да се исече врсникот мој со кого растев од ластар што го следев до вита стеблика со која си игравме на врвот јас нејзе поткрепа ѝ бев таа пак мене лулка таа мене устрем во височини јас нејзе заштита од бубачки и мравки од црвојаднина.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Но и во тој случај, како и при другите несогласија, ова недоразбирање заврши со внимателното приближување на нашите тела.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Срцето ѝ беше стегнато.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тоа што остана во тавата од син ти, - лутината на Анѓа сѐ уште не ѝ беше минала.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- О, колку е убаво, колку е тивко - шепотеше таа, триејќи си ги местата што пред малку ѝ беа стегнати со ремените. - О, колку е тивко и убаво!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ема очигледно не сакаше тоа да го покаже и да му даде посебно значење и мене ми беше јасно дека, едноставно, тоа не ѝ беше целта, но за миг почувствував дека ја прочита мојата претпоставка и дека веќе игра на таа карта.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сѐ ѝ беше смешно.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не ѝ е криво што во тоа стрниште не најде ни шесторедица ни црвенка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој ја породи со сите нејзини деца и ѝ беше сосед во стариот имигрантски кварт во градот, каде што тој имаше канцеларија на погорниот кат од двокатната зграда, чија конструкција се распаѓаше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Стрина ми Риска, бремена, легната на самата врата, ѝ беше жешко, но одеднаш рипна како исплашена и ми вели: А бре, Миле, три пушки пукнаа во сон и се разбудив.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ќе се бакневме, усните ќе ти се отвореа и кога твојот јазик на неколку наврати ќе посегнеше по мојот, ти го откопчував првото копче од блузата, откривајќи ти го младежот на дното на грлото кој беше во хармонија со помалата дамка на аголот на усните што јас толку многу ја сакав, а потоа второто копче кое откриваше нежен златен крст - јас секогаш се обидував да го сметам само за моден детал - што се нишаше над расцепот на твоите гради.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И сега ѝ беше повеќе од јасно дека беше редот на Мајка да ја дооткрие својата „грчка врска”, делот од нејзи­ниот живот којшто не му беше толку многу познат на Татко... XVIII Таму каде што обично Татко, во налетите на балкан­ската историја, соочен со постојаната потрага по страте­гијата на спасот на семејството, гледаше опасност, неизвес­ност, решение во бегство, Мајка гледаше можност за поми­ру­вање, излез, спас.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во прашање беа пројави што инаку на жена му не ѝ беа својствени.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
За ова последното, мали ѝ беа надежите... * * * Веќе подолго време, Марија помагаше во кујната...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таму ѝ беа однеле и кревет, па преку ден преспиваше во стаклената градина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Затоа и вечерата ја приреди кај гајдаџијата Веско чија што жена ѝ беше сестра на Цара и која ја викна да ѝ помогне.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
На крајот на краиштата, Џуди Гарланд баш и не ѝ беше некоја икона на мојата генерација.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Подоцна дури ѝ беше драго што му рече „Те молам!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Лицето ѝ беше завиткано в темен превез од силните рефлектори поставени зад неа.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Ѝ ветуваше дека ќе ја земеш, потоа се ожени за друга. Малку ѝ беа нејзините две деца па ги зеде и твоите поначесто да влече од планините суви гранки, да вари и да пече пченка и тикви, да пере парталосани кошулчиња.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Па не ѝ беше за бадијала изметот. Што носеше попот од село — сето ѝ го даваше нејзе, преку некаква снаа од втор трет братучед, кај која Анѓа се прибра со братчето кога попот ја напушти нејзината куќа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Рада со првите септемвриски денови влезе во деветтиот месец од бременоста. Телото ѝ беше оптегнато како балон.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Петра исто така тој ден го виде Дине, ама не му се приближи, не му проговори, како да чувствуваше дека под кожата му се тркалаат костенови ижувини, нејзе ѝ беше мило што е надвор, што ја прикрпува бараката, што може да го удри чиста ава, што околу него се трчкаат неговите и дечињата на Тронда.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Таа му се насмевна, го сврте прекинувачот што ѝ беше на дофат, ја изгаси електриката и големата спална соба со висок плафон се обои во сребрени сенки што ги црташе месечината протната низ дрвените жалузини и дебелите прозорски стакла.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Маестро! - се јави Јана. Гласот ѝ беше цврст и нестрплив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Татковите диоптрии на очилата ѝ беа непогодни.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Здогледувајќи го татка си во тој секојдневен амбиент, на светлината на сѐ уште неисчезнатиот ден, Наташа одеднаш инстинктивно сфати дека тоа е стварност а не „халуцинација“ и онака истоштена викна со сета сила што ѝ беше преостаната: -Татенце, татенце, што правиш?!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Навистина не ѝ беше лошо: се здоби со покомотна живеачка а згора на сето тоа стана и генералица, и тоа не некаква си генералица, туку вистинска, бидејќи, како што веќе реков, Ролан Јаковлевич, иако веќе средовечен, по својата претставителност повеќе личеше на генерал од многумина други познати војсководачи, па дури и од оној српски генерал Ковачевиќ, кого во дваесетата или таму некаде, го убија некои поединци, уверени дека со неговата смрт ќе му ја приближат на народот барем малку слободата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Задникот ѝ беше тврд и складен, со крушкаста форма која благо продолжуваше во долги бутови.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Најмногу го сакаше Ернест, но и Хари ѝ беше при срце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Прво ѝ бев лута, а потоа загрижена: да не им се срушил авионот на одење?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Можеби таа околност, моето создавање, било и решавачко за нивната врска”, си мислеше Агата додека свиреше соло партии на својата флејта и редовно грешеше од возбудата што таа помисла ѝ ја предизвикуваше, особено ако мајка ѝ беше тука, во салонот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Косата ѝ беше лесно фатена во витки од страните, а локните ѝ се спуштаа до рамениците.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Зборовите ѝ беа исушени како шупливи ореви, како циронки на низите, како глувина и тажен ѕун на садовите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Па сепак на Митра ѝ беше празно срцето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Секогаш носеше панталони и високи чизми во кои имаше пикнато камшик со кој плускаше по кучињата за да ги смири, а често и без потреба плускаше и низ просториите на Пансионот; носеше елече од кучешка кожа со црни и бели дамки што беше упадливо од далеку; во џепчето носеше шишенце со мирис со кој повремено се стркаше штитејќи се од реата на кучињата; косата секогаш ѝ беше врзана одзади во опашка која при одење ѝ се мавташе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Носеше голем буќет и плачеше. Лицето ѝ беше мокро, прекриено со солзи.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Седиштето личеше на муцка од крокодил и на Дора малку ѝ беше страв да седи на него.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А бидејќи волната ѝ беше без пари, оти пак да не си направи и таа како тие песјачки солунките за ќерка си?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Изгледаше како да се смалила за помалку од едно деноноќие, како сета снага која ѝ беше потребна за да го изгледа синот да излегла од нејзиното тело со неговата смрт.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш беше млада, ама грбот ѝ беше свиен од веднењето, беше хронично уморена и заспиваше пред главата да ѝ ја допре перницата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И така, додека за миг, речиси, од нога, ѝ бев гостин во „Валенхоф“, секој нешто ќе испиеше, ќе ја погледаа сервирката на стереограмафонските мелодии и ќе си заминеа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Нејзе ѝ беше на незгодно место, кај белите дробови и многу време лекарите се трудеа да направат нешто, но никако не можеа да ѝ помогнат а пијавицата секој ден сѐ поголема растеше и едно време веќе помајка ми не можеше да дише.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Овој пат, ова чукање ѝ беше добро познато.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Очите на Сандра ѝ беа ширум отворени, загледани во ништо.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
На секои неколку чекори Сара нѐ замолуваше да подзастанеме, не затоа што ѝ беше тешко да оди, туку затоа што сакаше да се загледа во оние нешта покрај кои ние минувавме без да ги забележиме, затоа што беа дел од нашето секојдневие: мајка и дете седнати на клупа им фрлаа трошки на гулабите, сликар стоеше покрај штафелајот и сликаше една бреза, девојка водеше под рака слепа старица и ѝ раскажуваше за светот што се пружаше околу нив, две деца копаа во земјата со рацете а нивниот татко читаше весник и не забележуваше како тие пронаоѓаа црви, млад човек се беше сместил како на фотеља на гранката на огромниот даб и потсвирнуваше, момчиња играа со топка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Друго немаше – градите ѝ беа свиснати како празни ќесиња на комарџија кој си го прокоцкал сиот имот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Татко некогаш ѝ беше рекол на Мајка дека некои книги се живи и можат да одговараат на поставени прашања!?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Аванос, си го чу својот глас, си го препозна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И изразот на лицето ѝ беше како на виновник.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се потпре со дланките на креветот и малку се поткрена, обидувајќи се да стане и да зачекори, но нозете не ѝ беа доволно силни и таа седна немоќно уривајќи се на креветот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
“Сигурно доста време била овде,” му рече еден цајкан со стомаче на еден млад, кратко потшишан цајкан којшто клечеше покрај телото и си ја симна шапката како да се подготвуваше за “бакнежот на смртта”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Целата беше испиена, како кожата да ѝ беше навлечена преку коските.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И средбите со најблиските секогаш ѝ беа кратки.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Левата страна на главата, под самото уво, ѝ беше покриена со светла дамка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И угодно ѝ беше тврдењето такво на власта, оти устите на ласкавците милозвучни, а ушите на власта милочујни се секогаш, но нишан никаков за тоа дека тоа е точно немаше, ами напротив: сѐ послаби во умот стануваа поколенијата царски, сѐ послабоумни наследници се раѓаа и родот се расипуваше, од колено во колено.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но нели ѝ беа празни рацете?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Единствена утеха ѝ беше малечкиот син, кој спокојно дишеше крај неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тоа веќе другарката Оливера Срезоска не можеше да го издржи, и така нервите ѝ беа искинати, за никаде.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А навистина ѝ беше полна, со маалските деца, со верните соседи, кои се грижеа за нашата, но и нивна Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А на малата Ервехе, според него, среќата ѝ беше пред порти.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На Рада тие два часа ѝ беа доволни да види и да прочепка, да открие што се крие зад спуштената завеса на нејзините чувства.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Почувствува меѓу своите прсти силни карти и не ѝ беше потребен блеф.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Изгледа нешто ѝ беше рекол.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Едното око, десното, навистина му беше преврзно со црно кожинче, а и жената што ја донесе со себе навистина беше таква каква што ја прикажуваа некои кои ја виделе со Тодета таму, во Загреб; ластареста и опета и сета лиса - само очите ѝ беа големи и темнозелени.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Беше полна со застарени сфаќања кои ѝ беа предадени во наследство.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се плашеше, но не сакаше да признае. Лицето ѝ беше бледо и потно.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Иако ѝ беше најтешко да се навраќа на судбоносните настани што следеа, додека беше во домот на родителите на Хелвиг, Марија намерно, свесно сакаше да длаби по нив, да ги разглоби до најмала ситница.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Беше прекрасно, како одење по трева, оти дланката ѝ беше нежна како и стопалата, навикнати само на обувки и постелнина.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Почувствував грижа на совест дека го зафаќам тоалетот поради тоа што беше еден за целото семејство и веднаш сиот се препотив и се стегнав, уништувајќи го резултатот од претходното туширање.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И ѝ беше дадено да се бие со светите, и да ги победи, и ѝ би дадена власт над секое колено и народ и јазик и племе. Кој има уво нека чуе!“
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Окупацијата на Кралството Југославија, според одредени американски новинари, можело да има и негативни последици кај дел од американскта јавност.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Да ѝ беше мил на Партијата, далеку ќе дотераше или, едноставно, ќе го снемаше.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Таа, пак, немаше ни братче ни сестриче и со татко ѝ и баба ѝ беа останале сами.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се обиде пак, и одново телото ѝ се врати на креветот како да се урива.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Акакиј Акакиевич одеше во весело расположение на духот, дури ненадејно и потрча, којзнае зошто, по некоја дама, која, како секавица, помина покрај него и на која секој дел од телото ѝ беше исполнет со необично движење.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Косата ѝ беше кратка, бела и кадрава, така што рамномерно ѝ ја опкружуваше големата глава.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Очите сè уште ѝ беа големи, но беа обрабени со брчки и спуштени на краевите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Другпат, дури уште беше жива мајка им, сите заедно отидоа на излет на ридот Хаут.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не беше сигурен, но му се причини дека му е речиси врсничка.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Свртен во профил, очите во кои некогаш се вљубив и за кои порано мислев дека се зелени, одеднаш ми се видоа жолти како очите на мачката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Секогаш кога устата не ѝ беше затната со штипки за алишта, жената пееше со моќен контраалт:
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За миг сноп светлина ѝ се задржа на купчето интимни влакна преклопени од отокот на нејзиниот стомак, па речиси срамежливо тргна надолу по нозете и тогаш сите цајкани погледнаа во нас, посебно во тебе, а ти си го стегна ќебето како да се плашеше дека ќе го конфискуваат како доказ или ќе го употребат како покривка.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Имав впечаток дека Илона постојано живее во тој свет, иако беше со нас, заградена со талпи во светот на Прифатниот центар.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Знаеше дека подолго ќе отсуствува од факултетот, затоа понесе дел од литературата која ѝ беше потребна за испитите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И Змејко не еднаш можеше да види, додека шетаа по оние големи дуќани и додека разгледуваа сѐ што имаше таму, како една рака се изделува од нивната китка и посега таму, каде што не ѝ беше местото.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Телото веќе ѝ беше здрвено. Ја завиткавме во чаршаф така склопчена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Најлакома, најалчна, беше пингуикулата која секој ден испушташе по еден нов лист; за да ја нахрани, учителот во нејзините свиткани лисја ѝ фрлаше секаква храна, секакви отпадоци; лисјата постојано ѝ беа подзинати како усти од полиња кои чекаат да се нахранат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
А мангупот ѝ беше зел и мерка, па и алиштенца од мајка ми ѝ подаруваше за да ја поткупи, а таа одбиваше да доаѓа зашто почнал и да ја штипка и да ја срамоти, а тој само ја „мувал“ - така ми рече кога го искарав.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Бугарските окупациони единици влегле во Македонија на 19 април 1941 година.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
И телото ѝ беше убаво, вајано; кога одеше заносно поигруваше со него.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
XXII И кога ѝ беше одреден мажот на младата Ервехе, како што најчесто се случуваше во тие времиња, таа си ја примаше судбината без да ѝ се спротивстави.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таквата прилика, во саботната пијачка ѝ беше сервирана како на тацна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Чагас заболување“, рече таа насмевнувајќи се и широко откривајќи ги своите големи и совршени заби.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неколку мига, колку што на мајката ѝ беа потребни за да ја покрие голотијата, пред да излета од собата, беа доволни Луција да побегне.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Дури ми даде цел нов комплет есцајг кој ѝ беше останал како дупликат од свадбените подароци.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
На Марија ѝ беше страв да згазне, а камоли да се мие и бања.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Додека беше со нас, децата, ѝ беше постојано жива светлината во очите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Секој миг во денот ѝ беше исполнет со мислата за нив.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Гласот ѝ беше колеблив и далечен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сепак, лицето ѝ беше меко и добро, за разлика од лицето на братучед ми Никола, кој воопшто не изгледаше среќен што има гости.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Рози стоеше мирна, како да ѝ беа одземени гласот и моќта за движење.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Усните ѝ беа јасно црвени, на образите имаше руменило, носот ѝ беше напудрен; имаше дури и малку сенка под очите, за да ги направи посветли.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Како да беше малку нејзината болка, тоа што останува сама во рамната земја додека сѐ што ѝ беше мило замина со онаа црна змија натаму, на кај југ!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И тоа затоа дека оваа зима и беше Светијован и Толе на поседок. Инаку, кога беше сама, се едно ѝ беше.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И, додека тој имаше сериозна љубовна врска, таа имаше сон, а сонот ѝ беше тој.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ама затоа пак гласот ѝ беше певлив, мекамлиски, без стрчки во извивањето, а за пријатната миризба на мошус и амбра што павташе од неа, и да не зборуваме.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Запреа пред шепите на исправената мечка на која, секако, не ѝ беше по волја некоја да ѝ се натрапува во територијата.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Силата веќе ѝ беше одземена од студот, а тежината и тромоста зголемени.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Устата ѝ беше како изгорена, не смееше да пие вода, туку можеше само да ги наводенува усните.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Навистина, мајка ми имаше многу убави бели раце, а таков ѝ беше и тенот многу бел, што, за жал, јас не го наследив, а го наследи Наташа... . . .
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Иако лицето ѝ беше подуено, жената изгледаше млада.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Иако запрашан неколку пати, Херман никогаш нема да каже дали некоја таблета е „добра“ - едноставно затоа што ефектот варира од човек до човек и од едно до друго време.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Одеше по жени да дознае нешто повеќе за него, отиде кај турска бајачка дојдена од херцег-Босна, а еден ден скришум ја посети Мадам Мими, еден медиум чии огласи за натприродни моќи, претскажувања, симнување магии, лек против уроци и наоѓање исчезнати, повеќепати читаше во весниците, додека во нив ги замотуваше завршените алишта.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Мачката сето тоа време мирно си седеше врз долапчето и посматраше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Верувам дека Билјана за сето што ѝ го реков, а не ѝ беше јасно, ќе го поставеше прашањето: „А зошто?“
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Одеднаш, во потполна слабост, не знаеш која си,” рече и, замолчувајќи, го тргна праменот коса кој ѝ беше паднал преку лицето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јасно ѝ беше дека тоа не е писмо, ниту пак се пари од Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ама потешко ѝ беше да останат и да бидат собрани за градење на хидроцентралите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Месеците минуваа. Бременоста не ѝ беше тешка.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И градите ѝ беа квалитет - големи, не огромни, но особено меки и заоблени.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ребека беше русокоса. На лицето веќе ѝ беа врежани првите брчки.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Беше убава, потиштена, со чист поглед и невина, ладна и без дискусија како да истапила од некоја слика на прерафаелистите; а јас бев вљубен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Солзите ѝ беа пресушиле, лицето уште повеќе ѝ потемнило, чиниш недогорена гламна, чиниш црна билка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Таа сакаше да биде убава само за Томо, а што ќе речат другите нејзе воопшто не ѝ беше важно.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Како некаква бездна да зјае помеѓу оние кои меѓусебе се сметаат за нормални, и оние кои нормалните ги прогласиле за луди.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рацете ѝ беа бели и набожни.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тие не ѝ беа верни на Партијата, или на државата, или на идејата, тие си беа лојални еден на друг.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Реши дека треба да изгледа како младолик, страстен, енергичен, чувствителен и образован маж, па воведе реформи и во својот изглед, и во однесувањето.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во шега, во една пригода, ѝ беше рекол на Мајка дека во книгата си ја има вечноста.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се слушна тропање на клучеви закачени на приврзок како котва од галија и вратата се отвори.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ноздрите ѝ беа надразнети од дезинфекционите средства, карактеристични за секоја болница.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Времето не ѝ беше сојузник.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во Гнездо децата на Дора беа постојано со неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Наспроти нападното согласие на зборот и гестот, стават ѝ беше дури свечено мирна.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Љ беше среќна што молитвите ѝ беа услишени.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Но кога си погледна во рацете, не можеше да им поверува на очите: цели тутки влакна ѝ беа намотани околу прстите. Како на гребен, како на гребло.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Личеше на девојка, на блудница вавилонска, жешка, оти и бојата ѝ беше таква, жешка, црвена; Филозофот ја допре со врвот на прстот и се насмеа, а Лествичникот ништо не сфаќаше, но јас знаев дека во тој миг Филозофот ја чувствува сета топлина на светлината, жарот на сонцето сето, врелината на плодницата, осилото на пајакот, жарот на најотровниот отров, оти отровот е лут, и гори, и во болка со него се насладуваш; сето тоа го знаев, и знаев дека Филозофот веќе следниот миг ќе помине со прстот по сите букви, од буквата Ж ќе почне, од средето на клопчето, и дека ќе им ја прочита топлината на буквите, бојата нивна, и дека тргнувајќи од средето, најрпвин ќе помине со прстот кон едниот, а потем кон другиот крај на клопчето, и дека потем сосема спокојно, како да не прочитал ништо, ќе се сврти со светлината кон ѕидовите на одајата, како да разгледува храм непознат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како да стрелаа по неа. И како јас да ѝ бев сенка што ја следи верно до самата смрт.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Љубоморно ја чуваше криејќи ја во јатлите на таван, а сега на старост ѝ беше и потпора и друшка со која дури и разговараше понекогаш.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога разбра Профим дека Девица се скротила, му рече на Полина: „Ти реков, и мајка ѝ беше таква“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Целта ѝ беше сосем веројатно да го прислушкува и да се увери дали извикува доволно гласно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
По неколкуте неуспешни обиди да поведе разговор со Марија, на Елена ѝ беше толку тешко, што немаше желба да разговара со лекарот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Нејзините стапала беа црни, а над глуждовите, нозете ѝ беа отечени и сини.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
За неа Дончо на Чана како да ѝ беше братче, го викаше Големиот Бато, не се ни обидуваше да сфати дека не е возможно деца од две мајки да бидат брат и сестра.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Томо како за баксуз исчезна кога најмногу ѝ беше потребен.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Навистина ѝ беше криво што го нападна детето, но сосем беше извадена од такт.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Од друга страна, толку ѝ беше убаво со него, што таа, и да имаше нешто што не ќе биде добро, не сакаше да го разбере сега...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тоа ѝ беше последното паѓање во несвест.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
(Таа, на пр., еднаш влезе во самопослуга, зема извесен број работи, се обиде да излезе со нив без да плати, беше запрена, и кога ѝ беше наброено сѐ што украла, ја врати секоја наброена работа, излезе, помина од другата страна на улицата, седна на тротоарот и изеде полна тегла путер од кикирики што помина покрај помошникот во самопослугата).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Лицето ѝ беше чисто, со развлечена, блага насмевка на усните.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кожата, неприродно бледа, се имаше затегнато околу черепот, јаболчниците ѝ беа скокнати, а очите над нив ѝ беа сосема пропаднати.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Квалитетот што некогаш ѝ беше достапен само на аристократијата, постапно почна да станува достапен и на масите - во ограничена мера.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој ѝ беше приврзан на ламбата придавајќи ѝ дури и некакво тотемско значење, какво што имаше и старата чанта, купена, на времето, во Цариград.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Очигледна ѝ беше намерата како да ја разбие неговата трема.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во битолската болница беше утврдено дека Ивона има напукнатина на десната потколеница. Ногата ѝ беше ставена во гипс.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа имаше сокриено еден златник, вистински голем златник, којшто ѝ го дал дедо ми, пред заминувањето, познавајќи ја добро алхемиската душа на својот син. ѝ беше рекол да го употреби во вистинското време, кога децата ќе бидат најгладни.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Гласот ѝ беше топол, мил, кроток и галежлив.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Очите ѝ беа затворени.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Носот навистина ѝ беше во воздух.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дури ни јас не знаев речиси ништо за Џуди Гарланд кога бев помлад.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Од ден на ден оваа мисла Стале ја ширеше по сите околни села и почна редовно да се вртка околу дабот и кладенецот Илинец, каде што сопственицата — сега вдовица, — Трна, секој Илинден колеше по едно имањце како на вакавиште да ѝ го пази свети Илија последното детенце Петка, бидејќи пред некоја и друга година беше умрел мажот и Стале и три постари деца, та Пецето ѝ беше единствената надеж на изгорената мајка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но таа цел ден седеше таму, не продаде ниту едно врзопче чај и баш ѝ беше гајле за моето поетизирање!
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Знаеше дека ќе се задржи подолго време, а тоа време и мирот ѝ беа потребни.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Мала утеха ѝ беше реченицата на Јана „неговата светлина ќе биде толку силна што сигурно ќе ја забележиш“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Трошоците во судската постапка – и пред првостепениот и пред второстепениот суд, која траеше безмалку две години, изнесуваа 100.460 МКД (1.645 ЕУР), а работодавачот се стекна со обврската да го надомести и овој износ.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
За годините, здра­вјето ѝ беше крепко, го одржуваше успешно свежиот бел тен на лицето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Добро ѝ беше позната азбуката на распоредот. Тој се одржуваше и при самите преселби.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
„А ти?“ гласот ѝ сугерираше како да ѝ беше побитно што сака тој.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа мораше да остане тука, да живее со својот грев и да ја плаќа својата тајна. Ѝ беше ограничено движењето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тоа ѝ беше многу драго.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Устата ѝ беше сосема сува.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Минеа дни и секој носеше нова подробност во развојот на оваа љубов, нова точка во изградувањето на овој дијалог со кој требаше да почне едно познанство, меѓутоа решителниот чекор никогаш да се направи, и никако ни првата реченица да биде изговорена пред онаа на која ѝ беше наменета.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Животот ѝ беше растргнат на повеќе страни.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во црквата има фрески: Рождество на Богородица, Влегувањето на Исус Христос во Ерусалим, Успетие на Богородица, но од времето и незаштитеност фреските се многу оштетени“- заврши Теми, видно возбудена, со движење како да си ја трга бујната коса, а што ѝ беше прибрана на тилот и прицврстена со широк стегач.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Топла ѝ беше раката и погледот тажен, како раката и погледот на мојата мајка...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И сестрите и мајка ѝ беа свечено облечени.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сите коси ѝ беа побелени. Само за една ноќ.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тој сега ѝ беше сè во животот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ѝ бев рекол на Катерина дека ваквите манџурии може да потсетуваат и на руски боршч.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таа знаеше кога треба да вика во знак на поддршка и кога да вика „ уа“ и тоа беше сѐ што ѝ беше потребно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Билјана ги гледаше и се мрштеше. Нешто не ѝ беше по волја.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Погледот ѝ беше како поглед на луд светец: опсесивен, телесно измачен, но не ми беше грижа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Усните ѝ беа надојдени како тесто за размесување.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Луција се појави точно пред полноќ. Беше облечена во црвено здолниште со бели цветови и лесна кошула; косата ѝ беше собрана во опашка и очите ѝ сјаеа на еден особен начин.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ете, ѝ беа мил спомен. Се знаеше, ги облекуваше само за државните празници и тогаш, о боже, одеше малку поинаку одошто обично.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сѐ ѝ беше измешано во нејзината глава, за која не беше сигурна од тешкото вино - каде вистински се наоѓа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Таа ноќ таа не сонуваше“. Гледаше филмови, некои во серии, некои ѝ беа репризирани по неколку пати.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ми рекоа дека умрела во сон; лицето ѝ беше толку мирно, што на него не можеше да се види трага ниту од сонот, ниту од животот, ниту од умирањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некои работи не ѝ беа сосема јасни, оти како може некој што никогаш не си го видел порано одеднаш да ти стане Мајко Персо, а една тетка Пена која ем помагала за да се родиш, ем ти го измислила името, а останала само како тетка Пена!?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
На Ане пижамите ѝ беа бели, а на нив имаше нацртано човечиња што возат точаци и ролшуи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Камилски многу повеќе ѝ беше потребен на земјата, на татковината, отколку таа нему.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Бидејќи големиот пазар не ѝ беше далеку, таа, како при катадневен ритуал, одеше да купува со два големи зембили, зеленчук, овошје, ориз, грав, брашно и многу други производи, од кои најмалку употребуваше самата таа, а другото повторно им го раздаваше на своите сиромашни соседи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но, природно, кога еднаш ќе го разбереме тој двоен императив (толку оптоварен со спротивности), кога еднаш ќе се придвижи неумоливата критика на политиките, на сите политики коишто, во далечното или непосредно минато, ги создале претпоставките за војна (одлуката која можела да се донесе нужно била само страотно стратешко обложување чијшто влог - еднаш кога трагедијата се ублажила, со тоа дека никогаш ништо нема да ги надокнади мртвите кои ѝ беа цена - е можноста да се сочува помнењето, извлекување поуки и подобро разбирање на тој двоен императив).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но, ѝ беше потребно време.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Мала ѝ беше надежта дека нешто ќе се измени до средбата попладнево...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Изгледаше некако во занес, како малку внатре да ѝ беа.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Беше голема и бела со жолти, нерамномерно распределени дамки, додека стомакот ѝ беше особено дебел и виснат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На сите ни стана јасно. На Сталинка ѝ беше дојдено времето да ја носиме кај прчот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ѝ беше драго што мајка ѝ е среќна, што таа веќе не е трудна и не мора да ги убедува комшиките дека, ете, таму, во градот, сѐ е поинаку, па дури и бременоста трае многу пократко, само три месеци!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Лицето ѝ гореше, гласот ѝ беше туѓ. „Ти не веруваш дека човека може нешто да го понижи.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сопругот ѝ беше одамна мртов.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И кога ѝ беше мачно во животот, во меандрите на осамата на староста, таа, да ја оставиме во нејзиното „гнезденце“ („furiqkёn“), во која извираше светлината на нејзината душа, која не поднесуваше никаква друга сенка, па дури и од своите чеда.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Уште пред да се раздени, ја разбуди силната желба за пушење, но зглобовите од рацете и нозете ѝ беа врзани за прачките од креветот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Меланхолично се движеше низ куќи. Работата ѝ беше еден вид лек, ѝ ја затапуваше болката во срцето и ѝ ја ублажуваше осаменоста што се надвиснуваше насекаде.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
2. - Што зборувавте толку - ѝ беа првите зборови на Кате штом влегоа во нивнта соба - со генералот на прошетката?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Очите ѝ беа во Карл. Тој, малечкиот, петгодишниот нејзин син...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ова овде испадна исклучок што го потврдуваше правилото на летка така што и нејзе ѝ беше криво што идејата ѝ се изјалови.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се сетив и на зборовите кои ги кажа по смртта на синот: “Сега живеам само за Цецилија, да не е Цецилија, не би живеела ни миг повеќе”.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Очите ѝ беа чудесно спокојни, длабоко доверливи.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ги премолче зборовите на мајка си коишто не само што ѝ беа против волјата, туку како да наиде во неа некоја сила што сакаше најубавото во неа да го нагрди.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
— Ѝ одговараше Толе, а таа верувајќи му дека и Светијован си имал посестримка, уште повеќе го стегаше со меките бели раце и го посипуваше со бакнежи и милувки. (Митра не работеше полски работи кај стариот Брлета та затоа рацете ѝ беа меки и бели).
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дури по неколку часа Рада во чекор тргна да ја следи жената на која годините ѝ беа оставиле видлива трага.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Најомилено место за престој ѝ беше летната куќичка. Бршленот нанижан на дрвените решетки ја заштитуваше од сонцето и од љубопитните минувачи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„И мајка ѝ беше таква...“ „Има ли чаре, лек?“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На Маја ѝ беше роденден. Таа не знаеше што да прави од радост, кога ја дотераа во прекрасното, ново фустанче.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Но, во тој момент ѝ беше потребно и таа да поверува во нејзините зборови.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Гледаш, не ѝ беше попусто трчањето.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Таков ѝ беше впечатокот за Хаваи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Десното рамо ѝ беше истетовирано: Златно-жолтата крива сабја грубо ја сечеше црвената роза на два дела.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Така Рафаил Давидовиќ засекогаш исчезна од шумното дорќолско маало.  А овој кутриот, пак, фати уште повеќе да се грижи за мајка си којашто одново остана со скршено срце, зашто колку и да не сакаше да си го признае тоа, горчливите солзи што сами се лееја во квечерините беа доказ дека прави разлика меѓу децата: Јехуда ѝ беше сигурната надеж во животот, но Рафаил, сугарето палаво, ѝ беше миленикот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На предното седиште седеше тој; беше свртен во полупрофил; ќелата му беше црвена, вжарена, брадата му беше накострешена; зборуваше нешто, но не можев да слушнам што; при говорењето, една жила на вратот му се затегаше и се дуеше како да ќе пукне; одеднаш, до мене доплови само откршок од разговорот: „Ти мораш да го пријавиш тоа, ако не го пријавиш, ќе имаш последици“, рече тој; рацете му беа спуштени под воланот; десната му беше подадена кон седиштето на совозачот; во еден миг се навали кон назад на седиштето и на другото седиште ја видов Луција; очите ѝ беа затворени, носниците ѝ се ширеа (и денес не знам дали е тоа возможно, човек од десетина метри, наспроти сонцето, да види дека се шират женски носници: дали тоа беше истата онаа слика на Луција од разбојот); по образите ѝ се слеваа солзи; да, сигурно видов дека Луција плачеше за еден миг, а потем престана.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Куќарката ѝ беше оддалечена од селото и втоната меѓу ѕидиштата и трапишта.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Само ѝ беше важен неговиот глас.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во тоа време гледав како тетка Олга пребледува и ги подава рацете накај шолјата, небаре ќе фати нешто што ќе излета од неа, а потоа како устата полека ѝ се искривува.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Рада и овојпат без заобиколување му ја раскажа на Никодин приказната која веќе ѝ беше позната на Светлана за малтретирањата, понижувањата, крвавите ноќи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Целта ѝ беше да ја одложи свадбата и во крајна линија да издејствува "несреќата" да ја напушти куќата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Сега живеам само за Цецилија,“ рече. „Да не е таа, не би живеела ни миг повеќе.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не постои конституиран субјект кој во одреден момент се обврзува на пишување поради одредена причина.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Белки не ги креваш вака нозете и во канцеларијата“, ѝ бев дофрлил еднаш одамна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Силно воздивна, ѝ беше потребен воздух.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Имаше облечено црвен фустан, носеше црвени чевли и црвени обетки на ушите, а косата ѝ беше црна, многу долга, и пуштена низ рамената како на една слика од времето кога мајка ми била на твоја возраст.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Колку многу среќи на едно место,“ рече Сара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нејзе ѝ беше најстудено, душата беше мраз.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Очите ѝ беа насолзени; Луција плачеше, и тоа веќе го забележуваа и другите.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дури откако си го свикна погледот на неа, можеше да му погледне во лицето на денот надвор, што настапуваше, сиот црвен; тој ден се дотркалуваше како огромна црвена кугла, на која ѝ беше тесно дури и под вишното светлосино небо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но нејзе ѝ беше сосема сеедно што мисли тој за неа или што им кажува на нејзините пријателки.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Очите ѝ беа поубави од кога и да е; косата ѝ паѓаше до половината; беше седната на кејот до мене, сосема нестварна; ми беше на самиот дофат од раката.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Единствено Ирина повеќе-помалку се извлече, благодарејќи ѝ на својата животинска љубов кон себеси; таа набрзо го остави Вадим и некаде се вработи.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таа никогаш, ни во себе, не се пожали на Најда; тој ѝ беше добар „кога топол леб“, но не можеше да го заборави Дракчета и покрај топлина во очите на Најда Пашалески со која што тој ја гледаше, која што чинеше маката што ја имаше да ѝ олесни.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој „човек" на којшто не требаше „да му се дери кожата“ ѝ беше поблизок од татко ѝ и таа се стави во негова одбрана против родениот татко како пред неколку дена против мајка си.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се посвети на учењето. Сѐ друго ѝ беше помалку важно.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Опашката ѝ беше поставена во позиција на неизбежен погон, но телото ѝ беше целосно неподвижно.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Иако на мајка и тоа ѝ беше понекогаш напорно, сепак ја исполнуваше ведриот дух на ќерка ѝ.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
На Дора ѝ беше многу здодевно.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Така изгледаше колку и да се трудеше да биде весела.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тоа за неа не беше исто. Попријатно ќе ѝ беше да добиеше телеграма. Заради овие долу.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
По раѓањето на Нешка, лицето ѝ се избистри и обеле уште колку што беше бело, очите ѝ светнаа како молња, косите ѝ беа заплетени, прибрани, а растресените цулевци како свила ги покриле ушите!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се врати, кутрата, назад, но пак продолжи да паѓа во несвест: ѝ беше срам од селото.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Врелината, крикот ѝ беа обземачки.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
На Марија ѝ беше сè потешко во болницата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ѝ беше страв повторно да не наиде на еден од „оние“, па се наежи од самата помисла.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Доста се понамршти малку, ѝ беше незгодно да рече „не знам"; да рече „знам“, — дали ќе ја услагоди некоја работа ако ѝ даде Митра, та почна да ги собира рамената.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но во 60-те целата фора ѝ беше во тоа да ги оставиш работите такви какви што се. (На пример, 67-та помогнавме да се отвори дискотека под името Gumnasium. 28 Margina #10 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тишината ѝ беше друшка. Сѐ беше тука.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сигурно ѝ беа некој вид дневник.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Филтерот на цигарата отсјајуваше од маста налепена врз него.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Таквите чувства ја спојуваа и со Деница, но нивната врска имаше и нешто многу подлабоко: Деница широко ја прегрна Илона кога нејзе ѝ беше најтешко, таа ја зближи со Крумета Волнаровски при што врската доби и степен на “службеност” која тие двете се обидуваа (без многу напор, бидејќи тоа навистина го сакаа) да ја релаксираат со постапки кои беа во согласност со обостраната потреба за слобода, за откаченост, за пиздарење и тогаш, или најмногу тогаш - кога се наоѓаа пред сериозна задача.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Како кој доаѓаше, така тој на Паца ѝ беше роднина, и како кој заминуваше, така Паца тие денови со сè поубав фустан излегуваше на улица.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Сѐ уште беше во кимоно, но косата ѝ беше поостро подигната, цврсто склопчана на врвот од главата, како да се подготвила за бој.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но сега веќе на Еда му беше јасно дека одлагањето на потврдниот одговор е само добивање во време што на Германија ѝ беше потребно за да го смири, за да го наговори да ја прифати вистината онаква каква што му ја кажува таа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но, тоа и не ѝ беше многу важно на младата девојка од богатото битолско семејство, која имаше доволно свои лични преокупации и проблеми.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Кавгите меѓу Ружа и Младен беа секојдневни. Посебно на Ружа како да ѝ беа душевна храна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Устата ѝ беше намачкана со црвен кармин за усни, а во косата направена во кок имаше сребрена обетка со зелено стакленце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Всушност, едната клепка ѝ беше сѐ уште подотворена и од белката ѝ излегуваше една студена светлинка во која се гледаше сиот грешен свет со кој беше се сретнала.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Веќе беше доцна и во темната соба светеше само екранот на компјутерот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Русата коса ѝ паѓаше по рамената покриени со сивкаста карирана кошула, а лицето ѝ беше ишарано со црвени пеги, кои можеа да се видат дури и во слабо осветлената малечка бина на Златно славејче.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
За сè друго може да се размислува на различни начини.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Најстрашно ѝ беше кога тој молчеше.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Понекогаш ја наоѓав како спие, а нејзиното тело го прекриваа пеперутки, и потоа, кога таа се расонуваше, кога полека го размрдуваше телото, тие како облаци одлетуваа од неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пожелноста на Били е токму сразмерна со неговата немоќ да говори.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Иако таа беше во години, изгледот нејзин ѝ беше младешки, очите полни со сјај и опчинувачки, лицето поднасмевнато и со дупчиња на образите; усните меки и сочни; само не му се допаѓаше што таа премногу го лепеше лицето со крем за да ги израмни неколкуте брчки на него, па некогаш му заличуваше на маска и ја тераше да го истрие со крпа или да го измие.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тие нејзини завиени приказни за страшната зима што може да дојде апансас ѝ беа оправдување за тоа зошто таа толку работи и зошто и од другите бара толку многу да се работи.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Долниот дел од телото ѝ беше болен.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Питата ѝ беше „супер“, иста како таа што ми ја меси баба ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Стомакот изгледаше надуен како да беше полн со галони вода.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога бев помала, гледав дека некои од поголемите деца одеа по мостот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Крстовица го одврза торбичето и го подаде преп лицето на Кузе велејќи: - Ете, троа пченичка собрав...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таа насобра неколку грста и напреку тргна по угорнината.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Никој не ја праша како ѝ беше со нас, како ѝ беше со малите сираци и со нејзините природени.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Досега гласот ѝ беше мек, зборуваше полека како по ноти со милозвучен звук.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ни бабата ни дедото ги немаше дома.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ставаше во голема каца зелка, зелка што алтан не ѝ беше рамен, а во земјени ќупчиња и разни туршии и речели, направени со тикви, шира, дуњи и мушмули, а од свинското што не смееше да се продава по касапниците, зашто и касапите беа само Турци, Тодора нареди да се направат пастрма и суџуци, та кога скришум ги направија со неговите три жени, скришум и ги пренесоа есента со товарни добичиња од селото в град.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
На долгата маса, продолжена со уште три комшиски, и столчиња „шест плус шест“, на кои имаше ставено везени перничиња, сите изработени во домашно производство или „хенд мејд“, зашто мајка ѝ беше убедена дека за ракотворбите надалеку ќе се зборува, беше поставено послужувањето, кое и самото беше приказна за себе.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Така на баба ми почесто очите ѝ беа уплакани поради осакатеноста на чичко ми Павле.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Очите ѝ беа проширени и имаа вкочанет поглед и беа покриени со волшебна блескавост.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Мислам дека денес е лесно да се исчитаат тие апстрактни шеми, зарем не? (Треба временски да се утврди нашиов разговор: воочи необично „земската“ фаза на војната).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На Невенче ѝ беше жал да ги раздели секоја сама, но мораше.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Дора веќе почнуваше да се лути од што ѝ беше здодевно на тротинетот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Рози се движеше во кујната глупаво нерасположена, а срцето ѝ беше тапо и празно.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Англискиот јазик на Милан и Кети, за кој таа сметаше дека е шармантен, па дури и експресивен, со сета збиеност, сега ѝ беше одбивен.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во таквата поставеност задникот ѝ беше предизвикувачки кренат и речиси отворен, но и разигран во менувањето на формата според ритамот на страста што бликаше од мене.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сите деца ѝ беа алкоси, плус мажот ѝ.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Откако се задевојчи сите циклуси ѝ беа нередовни.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Види, види, песјачката една! Малку ѝ беше шо ми го дрпна Илковиот дел, за велјо чудо ќе ми го прелаже и браче Трајка".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Иако името ѝ беше такво, таа не беше многу весела.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ги крена рацете нагоре за да види дали има кругови од пот под мишките, какви што еднаш виде кај една водителка на телевизија. Кај Ема немаше ништо.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Пливаше, гребеше, се влечкаше само да стигне до брегот кој ѝ беше единствен спас.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На Јана ѝ беше мило што учествуваше во раѓањето на една нова љубов.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Знам , знам.. – прошепоти Трајанка тивко, сѐ ѝ беше јасно...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
А сега зрачи со спокој.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ѝ беше пријатно да го гледа, да го слуша како и раскажува „закон божи", историја, природознание и друго; како одговара пред учителот без запирка и како лапа кај нив варена тиква, компири или кора.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Џуџето Муртко“ – си дофрлаше секое утро во огледалото иако ѝ беа доволни само три часа добар сон, весело да запретка во постелата, дури и кога утрото е студено како зимска ноќ.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ме бакна во образ, го зема шишето вино што го донесов и ме воведе во собата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Колку многу ѝ беше тешко од тоа студенило на стаклото и од таа самотија.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Дури и татко ѝ, во тоа време, не беше толку лош; а и мајка ѝ беше жива.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Господару“, реков, „Јас гледам, но не знам како и зошто вие и никој овде не гледа; па еве, во ова парченце има дел од косата на ќерката твоја, како абоносово дрво што е; ова е дел од устата, како калинка што ѝ беше, ова е дел од окото гулабово.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не ѝ бевме достојни на таа последна фаза од нејзиното жртвување за нас, да си го дочека крајот на животот во осаменост.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
За кратко време ги проба и стана зависник од сите пороци што ѝ беа понудени.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Дознав за неа дури кога морав да загреам столче за да можам првпат да го предавам предметот „Како да се биде геј“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сѐ си имавме веќе готово - само горниот дел од бебешката количка да го симневме, да го размонтиравме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мажот ѝ беше комита, ама работеше и за нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во тој вакуум едни во други постојат сите преживеани очаи; низ новата болка болат сите претходни; низ мојот сегашен очај ме болеше очајот на моето детство.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На дневен ред ѝ беа прво матурската, а потоа, за неа многу поважната, екскурзија низ Југославија.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Очите на Сандра бликаа од радост што го гледа дојден, а лицето ѝ беше озарено како да одразува целосно сознание за радостите на животот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Нејзе тоа ѝ беше забавно, па смеејќи му се дека го замолчала повеќе го хранеше како дете одошто самата јадеше.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
IX. Беше една друга врата во внатрешниот ѕид од собичката, кон која водеше еден широк премин, и за која, ако се погледне подобро, и како да постоеше таа собичка; една врата, на која ѝ беше подредено всушност сѐ во живеалиштето, и Змејко полека се доближи до неа и ја отвори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Зашто, како поинаку можеше да се одржува на потребното ниво оној страв, онаа омраза и налудничаво лесноверие што ѝ беше потребно на Партијата со нејзините членови, освен преку заробувањето на некој моќен инстинкт и неговото употребување како движечка сила ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Лицето ѝ беше розово, тркалезно и насмеано.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мислам дека и движењата ѝ беа детски, и смеењето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кожата ѝ беше влажна, но од неа избиваше топлина што го надополнуваше чувството од допирот на облината.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Татко ми ми објасни дека за секоја авионска несреќа телевизијата веднаш известува, бидејќи се ретки, па така, ми рече, да немаш гајле, биди сигурна, Ивана безбедно стои на земја веќе неколку дена, а тоа што не ти се јавува е друга работа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Музиката на Анѓа ѝ беше многу важна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Лично верував дека не постоеја негде близу ниту тие Кавракови што таа ги спомнуваше, ниту нивната колиба, а најмалку кучката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Здравјето и порано не ѝ беше најдобро, но по земјотресот веќе сосема заслабна.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И кога ќе легнеше да спие, и ноќницата што ја носеше под расото, ѝ беше исто така долга за да не ѝ се види белата кожа на телото, која веќе ѝ стана одбивна и ја гледаше со преѕир.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Неодамна вечераа во престижниот ресторан „Академија“ во Атина. Тука, двајцата ривали, авторот и Стефанос, ѝ беа гости. „Едо, ова е Стафанос!“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Од зелените очи ѝ избиваше мачкин поглед, кој при директен судир со него, те стаписуваше; лицето ѝ беше како кип, строго и студено, со згрчени усни што ѝ останале од времето кога мажот и Вајс ослепел.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Раката не ѝ беше повеќе преврзана и сега имаше само лента од фластер околу глуждот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Лицето ѝ беше ситно, слабо и испиено.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Пизмата ѝ беше толку видлива, како нечистотија врз кожата што нема намера да се измие ни со црево.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Неа некој ја имаше донесено тука уште во првите денови и сите ја имаа прочитано по којзнае колку пати, така што лисјата ѝ беа станати дебели и разресавени од честото прелистување со нивните рапави прсти.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не ѝ беше јасно колку е убава баба ми.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
До тебе седеше едно црномуресто девојче, косата ѝ беше собрана во кики, цело време љубопитно те подгледнуваше и со лактот дискретно ја удираше постарата жена што седеше до неа, најверојатно нејзината мајка.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Сиротата таа кој знае, пак, нејзе каква ѝ беше намерата, мислам дека ќе се срушеше кога нè виде како седиме еден до друг и смирено разговараме, држејќи се за рака.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Со солзи горки каква што ѝ беше судбината.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Грбот ѝ беше како кадифе, ушната школка потреперуваше како веќе да го очекуваше неговото милување.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
* Не знаев каде да се упатам. Сонцето ѝ беше средно име на пролетта процветана.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Пазариштето беше полно со секаков крупен добиток, та одвај ја држеше земјата на своите плеќи Тешко ѝ беше на земјата да ја издржи таа тежина, но уште потешко им беше на луѓето да го издржат жешкото јулско сонце кое уште од изутрина почна силно да пече.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Момирок со запенета насмевка. И зборовите ѝ беа проѕирни.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Лежеше мирно, како да спие. Телото ѝ беше сѐ уште топло.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Будалестиот студент по медицина се фали со успешно љубовно претпладне: - „Мажот ѝ беше под итно викнат на состанок.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Јас знаев зошто, ама не сакав да ѝ олеснам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Всушност ми се беше присторило дека забелешката на Катерина, дека добро ја познава на Јана не ѝ беше оставила грд впечаток.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- „Не будали се“, ѝ вели мајка ѝ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Овој снег надвор ѝ беше претходник на цибрината, тоа таа намавнуваше со своите пепелави поли, сега требаше да ја очекува неа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега беа живи како кај некој кој сѐ видел, сѐ поминал, а сепак во него останала желбата да живее барем уште еден ден.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како дете, ме измачуваа кошмари.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На Елена не ѝ беше сосем јасно, како тоа - за викендот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Почна полека да ги откопчува копчињата на палтенцето.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Вратата на спалната соба на татко ѝ беше подотворена и таа стресено ѕирна внатре.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Нејзините огромни стакла се имаа подместено накриво, а дебелите усни ѝ беа суви и испукани.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И името ѝ беше чудно, Воскре, па луѓето нагаѓаа дека е Еврејка или дека е од некоја друга вера и раса.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тетка Фора го запробра огнот во огништето и зацрцори умилно како што ѝ беше табиетот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Сите тие работи на Паца ѝ беа дел од чеизот што го донесе во куќата на Спира Клечев.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога нејзиниот пријател, кој беше учител на едно големо јапонско семејство, одржуваше предавање во Санта Марија во Калифорнија, таа беше во позадината на публиката, стоејќи на столот, со високи потпетици, крзнена бунда и црвен трендафил во косата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Кога си вљубен водиш љубов“, рече таа полека спуштајќи се на седиштето тврдо како камен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На Вера часовите, главно, ѝ беа попладне, така што Ели никогаш не остануваше без тато или Вера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Од едното око ѝ се срони една солза, а другото ѝ беше наврено со солзи меѓу клепките.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пари... Тие ѝ беа сега многу потребни.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Нинослав целосно ѝ беше предаден на Ема.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сега Трајче ѝ беше на мајка си сета надеж, хранител и домаќин во куќата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кога бакнежот заврши, како песна што завршува со постепено стишување наместо со крешендо, тој ја стави другата рака околу неа и ја привлече кон себе во прегратка, движење што ѝ беше единственото природно продолжување на тој бакнеж.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Му плаќаа двојни трудо-денови за сите тие дни, што требаше да ги преседи тука, а и да не беше тоа, тој пак ќе се согласеше да дојде, зашто на Задругата навистина ѝ беа потребни штици.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Устата ѝ беше отворена, целата заземаше совршена позиција на неподвижност, ни најмало трепкање или знак на дишење не се забележуваше на неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Колку ѝ беше убаво со него...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Имаше големи, румени образи и млечнобел тен, а брчки скоро и да немаше, затоа што лицето ѝ беше толку растегнато од дебелината, што личеше на мазна тркалезна погача.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Покрај овој проблем во зборувањето, „р“-то не го артикулираше, туку го ’рчеше, сите вокали ѝ беа проговорени како да има кнедла заглавена во грлото, а не се ни познаваше дали вели „д“ или „ѕ“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но таа го сакаше Јирачек и затоа Прифатниот центар ѝ беше само попатна станица за новиот свет во Равена.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
За било што, за најмала ситница, подвикнуваше и се расправаше: гласот ѝ беше писклив, крикав како на птица грабливка.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Лежеше склопчена како и секогаш кога спиеше, со свиткани нозе, со главата спуштена на градите, со рацете стиснати на стомакот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нејзе ѝ беше нормално да ги најде и да им се залепи како фластер.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Поголемиот дек од Вардарска Македонија ѝ беше доделен на Бугарија, како земја која дозволила нацистичка Германија од нејзина територија да изврши упад во Кралството Југославија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Не ѝ беше лесно да ѝ погледне на Елена в очи.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ray Ban Еден од статусните симболи на потрошувачкото друштво во вторава половина на дваесеттиот век во секој случај се наочарите за сонце на американската фирма Ray Ban.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ракавите ѝ беа засукани, а околу неа како одеднаш да се имаа создадено неколку крпи и кофа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сакав да им свирнам дека сме таму, но таа не ми дозволи, ѝ беше страв да не ја вратат дома.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Палјачото ѝ беше толку смешен на сенката што таа се засмеа, се заниша на гранката и тресна на земја како презреана дуња.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
„Може некоа друга си сака човекот?“ си мислеше Ката, а надешта ѝ беше во Адемага.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Додека се подготвуваше за таа експедиција и набавуваше сè што ѝ беше потребно, Илко дозна многу работи за неа, за нејзината страст да истражува пустини и колку досега истражила, а таа за него дозна од каде е, што бара овде, каде шетал досега по светот и каде ќе оди понатаму; виде дека Илко има немирен дух, скитачки, смел, се впушта во ризици, како и неа - и го засака; дури му предложи да ја придружува неколку дена низ Сахара, и Илко се согласи.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Уште ја памети вечерта кога ѝ беше пришол и начинот што го беше применил за да ја освои! (Инаку, на ова приоѓање му претходеа приличен број денови на приближување, на загатнување, на искажување некои недефинирани чувства).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Патем, и јас малку бев наклонет кон тоа. Хипохондрија. Анална педантерија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ја погледнав: очите ѝ беа заџарени и насолзени.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
На Маре ѝ беше познат тој негов подготвителен ритуал, па затоа претпочиташе да го преспие; поправо, прва да заспие, па ни да гледа ни да слуша.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Веѓите ѝ беа испопаѓале со годините, а и косата ѝ ја имаше изгубена бујноста што ја имаше на фотографиите со касичката - сега сивкав корен се наѕираше под русите локни.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Чекај нешто да смислам. - Добро, смисли, - рече Карамба-Барамба. - Јас за тоа време ќе ручам.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Потоа додаде: “Ако така се умира, тогаш не се плашам од смртта.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На крајот на краиштата, и самите доктори ѝ велеа дека нејзиното однесување е нормално за сите што се нови во санаториумот, а потоа, порано или подоцна, сите се адаптираат на животот во заедницата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На почетокот од мојот живот беа љубовта и болката, и сѐ до крајот одеа заедно, како еден мелем и една рана, а понекогаш, и тој мелем се претвораше во отров кој уште повеќе ја подлутуваше раната.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
За конкретни и познати физиономии од минатото сигурно не размислуваше (иако ѝ беа познати многу од лицата на расфрланите наоколу фотографии) додека бурињата понекои полни со вино, и поредени токму овде, каде што се наоѓа сега софата можеше да си ги замисли.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Жената лежеше на грб, главата ѝ беше свртена на десно, а рацете ѝ беа положени на мевот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Долната усна ѝ беше повлечена малку навнатре и секогаш влажна од истурените заби: носот грбав, кожата навистина свилеста, но со боја на шафран: а очите скоро белузлави од тенка синевина, со шарен темен обраб, кои се повлекуваа негде длабоко, викајќи те од далечина.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Мачката ѝ беше на поголемо растојание па откако пак изврти со по едно око на сите страни околу себе, пак погледна во мачката па во гранката под неа и брзо слезе на гранката под себе, ѝ се приближи на мачката и во тој момент мачката се собра назад и се фрли нагоре кон страчката.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Устата секогаш ѝ беше побрза од мозокот. Но затоа зборот „извини“ секогаш ѝ беше на врвот од јазикот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но сè едно - момата на која ѝ беа испратени - одби да ги прими.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Од тие причини, според Британците, на таа идеја "не ѝ беше дозволено да влезе во областа на практичната политика", но сметале дека во новонастанатите услови може лесно да прерасне во политичка реалност и да ги загрози британските интереси.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Куќата ѝ беше некаква верзија на мини дворец.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
По фотографиите со ликот на генералисимусот, гаќичките ѝ беа нешто најсвето во нејзиниот живот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ако чекорите кога Рада се приближуваше кон домот на Крстиќи, ѝ беа тешки како туч, сега чиниш ѝ се претворија во крилја.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Утрото, уште пред да излезе од собата, првата мисла на Марија ѝ беше - да бара работа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но - што? И Иса-беговата џамија, подигната од син му, по смртта на Иса-бег на Лебното поле, како негова задужбина, и таа џамија беше убава, изградена од делкан бигор и редици тули: две од куполите ѝ беа покриени со олово, а имаше и трем со столбови врз кои стоеја помали куполи.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Готова бев да се карам и да почнам да викам дека јас не ја згазнав мачката, туку дека таа прво ме гризна, па што сака нека е со мене и со Дино и со киријата и со станот, но во тој миг влета Дино со шпиритус и со завои и ме фати за рака да седнеме на каучот да ми помогне да ја исчистам раната.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
XXI Невестата Ервехе, со питомината, со тивкоста која ѝ беше речиси вродена, влегуваше во еден патријархален свет кој беше речиси непознат во нејзиното семејство.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Почна да се чини дека секој пат кога ќе отидевме некаде да се фаќаме- на задниот чардак кај твојата полу-глува баба, мустаклија Италијанка која седеше пред станот кикотејќи се на репризи од “Ја сакам Луси”; или во собата за рекреација во подрумот на твојата пријателка Џини додека родителите ѝ беа на целоноќно куглање а таа беше горе со тогашниот ⥊ симпатија Брад; или далеку во предградијата, во драјв-ин киното “Огромниот Близнак” за време на таканаречениот Елвис Фест викенд - удавената жена постојано беше со нас. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 182
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тилот и профилот на овој човек ѝ беше познат, речиси виден, но не можеше да се сети каде.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кажи му, Семјон! го замоли таа татко ми да ја одбрани од пофалбата која сепак ѝ годеше, иако, во спомнатиов случај неправедно ѝ беше доделена нејзе.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Најтешко ѝ беше кога остануваше сама. Сама, со неизвесноста.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)