јас (зам.) - сега (прил.)

Впрочем јас сега ги гледам и согледувам одговорите на клучните животни прашања.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Која друга смисла во животот ќе ја барам јас сега на овие мои години.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Но тоа не било ништо. Да умреш. Оваа леснина што јас сега ја чуствувам, на луѓето во животот им е непозната.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
А што се однесува до мене, каква вина јас сега можам да понесам заради тоа?“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Што - здравје. - Знаеш ти, Марко какви лозја градам јас сега.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој успеал пак да го пресврти воспитачот и јас сега немаше зошто да се чувствувам виновен пред него.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Јас сега почнувам, - рече како за себе, а со јавна намера да го предупреди Коча да не мисли за станување. Но Кочо нејќеше повеќе да остане.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мисли, бидејќи јас сега нема што да мислам, осем ка смртта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Почна да си шепоти сам за себе разни неврзани зборови: Најпосле го праша Крстета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Вистина, остана еден печат на преуранета зрелост на нејзиното лице, што пред тоа го немаше, една одвај видлива сенка на староста, прв бран на созревањето, и јас знаев дека тоа веќе не е онаа моја Луција од разбојот, од гимнастичката сала, тоа златно дете чии носници се ширеа по доскокот како кај уморно но весело коњче; но бев среќен што тоа е сепак Луција, макар и една друга Луција; ми се чинеше дека сум задоцнил, дека нешто ми е одземено од првата за да ја добијам оваа втората Луција, но мојата љубов во ништо не се менуваше; дури може да се каже дека сега во оваа Луција ја сакав и претходната Луција, и сегашната; јас сега сакав две Луции, и тоа беше невозможно да се поднесува без допир со Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
-Јас сега се променив. Утрово кога те сретнав, седев со спуштена глава долу.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Јас сега конечно ќе се упокојам, ќе спепелам и ќе се вратам во утробата на земјата од која бев создаден.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Речиси почнувам да заборавам дека може да се живее единствено од трудот на своите две раце и да се биде мирен и задоволен. Јас сега заборавив што е тоа мир и задоволство.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еден ден дојде кај мене во училиштето дедо ти, изброи рамно сто жолтици и ми го раскажа ова што јас сега тебе ти го раскажувам.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сите се собрале на едно место и заватиле да праат ѓоамити синџир од песок.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И јас кога бев како тебе, сум го донесол татка овде, кога ми остаре, да умри од глад, како што ќе умрам јас сега.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Коа чул царот тоа нешто од момчето што беше излегло на лице пред сите момчиња, беше се зачудил од кај беше му текнало да му речи така.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Додека сестра ми на сина си, моето кумче, веднаш му купи лоз, јас сега главно се занимавам со тоа што со часови си го напрегам мозокот, размислувајќи кој од оваа генерација, која, еве расте, ќе тргне по моите стапки, кој од овие бесни, убави деца што ги изнародија браќа ми и сестри ми, ќе биде црната овца на следната генерација?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сакам да го знам тоа, да го предупредам, зашто и ние имаме свои искуства, и нашата работа има свои правила што би можел да му ги кажам нему, на мојот наследник кој засега сè уште е непознат и кој си игра со другите како волк во јагнешка кожа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Откако набрзина испив неколку голтки од белото кафе, продолжив: - Јас сега морам да одам во амбасадата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
ЉУБА: Како не! Напротив: јас сега ќе се погрижам за тортата.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
— Ами, јас сега што да права?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Пред да ги приграбат други, јас ги прибрав.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И, ете, јас сега си мислам, на каква ли кривина сме сега, на каква ли кривина се најдовме?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И јас да сум на нивно место, - си велеше, - да ме будат страшни соништа во кои арамијата ми виснал над глава со нож в раце готов да ме заколе, да гладувам, зашто она што го имам ми го собира некој со помошта на еден јатак , да ми ги грабне некој со крвава пот спечалените пари, да молам да го дадам аманетот на најмилиот од куќата како што беа оние пет лири на татка ѝ на Трајанка, да морам да се посрамам како татка му на Пецета, зашто некој, кога сум бил на мака, ме одделил од најмилото, а јас сега не можам да му го вратам, та и мене да ми се случува сето тоа, - и јас не ќе можам да го здржам бесот, па макар сто пати знаел дека јатакот е јатак, а неговото внуче негово внуче, кое можеби ништо не знае.“
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Јас сега само во општи црти ќе дообјаснам.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Затоа јас сега повеќе немам зошто да живеам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас сега застанав и не им верувам на очиве: човеков ми личи на Михајло Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но тој веќе ме пуштил, а јас сега го држам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таму на паузи и навечер на пијачки доаѓаа сите политичари и многу естрадни фаци. Јас сега станав свесна за тоа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)