јас (зам.) - се (зам.)

Се борел, па и јас се борам, ама од тоа не правам споменик...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но бидејќи ова може да биде недоволно зашто во толку хаотични ситуации се чини дека случајноста има огромен удел во тоа (види ја алузијата во написот за загубените куршуми кои можат да погодат некого дури на оддалеченост од два километра), јас се надевам дека една избрана ѕвезда блеска за него на небото на Албанија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Така јас се заиграв со кучињата додека едно време, туку што Геско или Мурко ми го вратија чукалото, не почуствував како морници ми ја креваат косата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тука, јас се надевам, дека наскоро и мајчиното млеко ќе го проплачите... Војска сте!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јас се усрамив, иако тоа одамна сакав да го чујам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како блесок ми поминува дека и јас се фрлав од горната стена и излегував на долниот крај од вирот каде што кога се исправувавме водата остануваше под колената.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Непријателството меѓу нас двајцата уште траеше и јас се наместив како да ќе скокнам на него.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Јас сум вртлог и ветар. Јас се фрлам по улиците.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тој со полна уста му одговори на Стојана: — Море јас се жени, брату, и се оджени, токо гледај сега побарај ти некое пупулче тебе да те прожениме, да ти се наиграм на свадбата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Направи пауза со факултетот за да се вработи кога јас се родив.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Јас се фаќам за ова, за она, вели, ама ништо нема крај мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас се смрачувам, ко насланет лист се собирам. Нема разбран човек, си мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се сеќаваш, како тој мене секогаш ме нервираше и колку јас се лутев.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но само еден со стапки кришум сторени ко крадец некој го граба моето бреме, и ги разголува, ги корне моите корени, па јас се чувствувам дека сум живот и време.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Си мислев, јас се убивам од работа цела ноќ и рацете ми набабруваат од водата и детергентот, за скапани седумстотини денари, а тој со другарите во рок од еден час испи дупло од таа сума.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ден подоцна, Фокс и јас се сретнавме на аеродромот Нарита, во суши барот на ЈАЛ - овиот терминал.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Во триесет секунди, пред моите очи изминаа триесет години, можеби и повеќе, четириесет, педесет, и јас се видов истоштен и намален, двојник на брадестиот Водомар или на човекот со два гласа.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Па, додека се печеа и сами се вртеа како на ражен, и јас се оптегнував како што умеам.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Збунета сум... Ѝ помагам да се подигне, па ѝ ја додавам чашата со розето: - А јас се сеќавам на твоето детско гласче кога ни велеше дека сме силуети што минуваме низ маглата – Сум го заборавила и тоа, иако мислам дека сум била во право.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Од таа вода и јас се напивам и од тој леб јадам, и му се молам на Господа пред денот на Потопот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А јас , небаре само јас се враќам во родната земја за да видам што станало во слободата и демократијата, со остатоците на поширокото семејство.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Така правевме неколкупати, од младешки бес (ја исмејувавме сиромаштијата!), а луѓето зјапаа во нас; еднаш зјапаа и некои девојчиња и се кикотеа, и јас се сеќавам дека поради штосот со чевлите тие се забавуваа цела ноќ со нас, а ние ги потрошивме и последните пари; решивме да ги одведеме во кино, но таму не нѐ пуштија со по еден чевел; Земанек се расправаше, и потем ги продадовме картите и отидовме во кафеана.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Влегов, се извинив за задоцнувањето; Фискултурецот рече да донесам писмено оправдание за доцнењето; рече дека сум целосно неодговорен; јас се согласив, и реков: „Добро, може ли сега, како неодговорен, да седнам?“ Тој покажа со раката и јас седнав.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Со тоа јас се занимавам. Јас работам на преминот од пишуваната култура кон калкулаторната култура, компјутирачката култура.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Исто така се обидувам да го разберам неговото непопустливо одбивање да се соочи со стварноста.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Мене не ме интересира идната генерација. Јас се интересирам за нас.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но јас се одлучив за вратата. Како крадец истрчав во дворот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Немаше смисла потаму да се спогодуваме и јас се согласив.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Јас се вовлеков, сиреч, во пазувите на татка, сопирајќи го здивот, затворајќи ги очите за да не го здогледам јарето, иако веќе му ја чувствував тучтежината и студенилото во гласот на Арето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Јас се викам љубов и не прашувам за никого и ништо зашто сум безнадежно влубена.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
МЕТОДИ: (Веќе на вратата.) Јас се враќам уште вечерва?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Но тој идеше со онаа крената глава, а јас уште пред да зборнам ја чувствував сета несигурност на својот глас, како веќе да си го слушам: јас се плашев од онаа наша проклета интонација што се танчи опасно при крајот, па ќе излезе некако смешно, плачно, питачки, кога ќе му речам: „господине!“
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не, не драги! Ти им се потчинуваше! - Јас се одвратувам.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Градовите, цели градови ни се срушени до темел, а јас се нервирам заради таму некој си споменик.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Го лапна тоа со кремот, па го грабна другото. Јас се накашлувам. И молчам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Покажувајќи им го сето тоа на другарите, јас се надевав потајно дека ќе го побудам некого од нив, поголем, поснаодлив, поблизок до воспитачот, да се заинтересира за мојот случај и можеби да ми помогне.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Како и да е, јас се радувам од душа и нека си зборуваат Груевци и компанијата, тие мислат и другата година да не го дигнат востанието, но како и да е, тоа само по себеси ќе дојде...’ Така заврши Сарафов воодушевен од новината солунска“200.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
„Нема да се мачи како што јас се мачев додека растев“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас се инаетам, ама сѐ било повела божја.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас се израсплакав, не знам дали оти го видов во монашка одежда или оти однапред го доживеав она што ќе го доживее Лена, кога ќе му го чуе гласот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Можеби таа потреба да ги запишувам зборовите е поттикната од оној ист страв што мојот американски студент David Lehman го натера да ја напише едноставната реченица: „Светот е кревок и јас се плашам“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Јас се насмеав, тие се поздравија со мене и си заминаа прегрнати, а јас порачав наместо кафе, нане со ким. Како да чекам некого на чај за двајца.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Трчаа по мене и стрелаа додека јас се занимавав со својата сенка и сфатив дека не ме следи сенката туку гревот. Темниот грев.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во еден ран есеј од 1939-та, Борхес веќе го оцртал правецот по кој неговата проза конечно ќе тргне: „Да го признаеме“, вели тој, „она што го признаваат сите идеалисти: халуцинаторната природа на светот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А, јас се подготвував за еден од оние патетични и непродуктивни брифинзи со новинарите и со лицата на функции кои мислат дека го менуваат светот и ѝ ветив дека штом завршат со интервенцијата и јас со обврската веднаш ќе дојдам да ја видам.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Јас се симнав долу до водата и гледајќи во синото, ја осетив онаа стара и позната потреба да запливам, да одам кон ширта колку што се може подалеку.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Кога на неколку чекори на излегување од кафеаната А А. ми рече дека би сакал повторно вечерта да се види со мене, зашто сум навистина многу начитан, но за жал без потребната идеолшка наобразба, јас се согласив повторно да се сретнеме.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Јас се најдов малце во небрано, ама сега ми немаше назад: - Па не знам, луѓето се генерално гневни на Америка и на улогата на светски џандар што си ја презема...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
ФРОСА: Ама, вистина, што ќе беше бре, луѓе? Јас се разбудив околу полноќ и излегов надвор да видам кое време е, што ќе видиш: она небо ведро, месечина грее како ден, милина да ти е.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
И замисли си : Одеднаш јас се будам а тој покрај мене испружен и мртов.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Да знаеш – јас се жртвував за тебе! Запомни!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Јас се тргнав. Како да ме допрел во рана.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Е, ај да си легнеме, му велам, и така како што си прилегнувам, наместо да заспијам, јас се разбудувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ме остави позади пластично перде во едно сепаре, да го речам, и јас се подготвив.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јас се одвлечкав полека во училната, се потпрев со рацете на колена и тажно ги гледав големите чевли на моите нозе, што влегоа во мојот живот како некои живи суштества, сведочејќи ми за студената пресметливост на светот што ќе го газам со нив.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Јас се обидов престолот Божји да го урнам, да го изместам, средето во кое рамнотежата му е поставена да го поместам; но за тоа кога времето ќе дојде, о, бедни и блажени духом слабим.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дојде момент за мојата омилена тема - мачката, и штом се реализира сѐ така по ред и малото тробојно топче ми заспа во рацете, кивнувајќи неколку пати и притоа испуштајќи по некое кломбурче млекце низ носето од првиот оброк со локање, јас се вдадов нашироко да распредувам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Словенските андарти се борат со поголема храброст отколку нивните грчки другари и словенските селани се помалку зборливи и повеќе искрени отколку Грците. Но јас се трудам да го прикријам ова мое лично чувство“.35
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Смртта е многу присутна во оваа книга и јас се извинувам поради тоа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И од тогаш сѐ се исчисти. Веќе не се појавија.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Јас се вадам од умот, посебно поради зборовите на еден пријател.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ќелиите се скроени за виновници Без вина јас се изборив и со катанец ќе се оковам Да не го видите сиромавиот валкан образ Се изморив од изгубени битки Но го видов крајот на војната како приведение Лебди во зеницата која затупува ко замаглени очила Во диви сенки од без трага Виорот избриша сѐ Ако патот те одведе во непознатото, таму ќе се сретнеме Ти со срце поцврсто од камен, а јас сенка в копана во камен.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
— Е, добарден, де, или доброутро. Јас се заплаши да не ме закрпе кучката, та се заборави и доброутро да реча.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Седев во собата и се сеќавав на разговорот со брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас се наведнувам над изворчето да се напијам вода и наеднаш се уплашувам од тоа што го гледам во водата. Се гледам себеси, а не се познавам. Како туѓо лице да гледам во водата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас се осмелив сепак да се надоврзам на последните зборови на А.А.: - Рисјаните и муслиманите многу векови живееле заедно, опстанале низ истиот јазик и судбина, сигурно ќе најдат сили да ја продолжат убавата традиција, во соживотот на верската толеранција која се наследува како драгоцен дар од генерација на генерација!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Како било и што било, што се прават тамошните луѓе штркови, другаш ќе ви кажам, браќа им рекол Силјан, сега згора-згора ќе ви кажам оти и јас се сторив штрк на двапати и едно цело лето сум ви седел овде на нашава куќа и сум патил триста маки; арно ама не верувам да ми верувате оти сум бил штрк.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Полицајците се свртеа, јас се подослободив и го удрив тој што ме држеше.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се раскомотив малку и се покрив. Барав нежно да ми пријде, а тој ја затвори вратата, ја заклучи и го зеде клучот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Атанасов се смее, јас се мислам што кажав смешно.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но јас пред тоа ги видов домаќинката и девојката на мојата прва младост слеани една во друга на чардакот и се срамев што сум бессилен и заборавен зад кошот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А јас се плашам... Стравот е голема работа... Голема, велам...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Набргу дојде експресот; застана и јас се качив во последниот вагон.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Да го залажеш читателот со навидум смешна приказна, по која на лицето му останува заледена насмевка, а во душата горчина, додека во свеста му изрипува прашањето: На што, всушност, јас се смеев?
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Нашиов кутар народ мисли ако јас се заземам во уќуматот или во шеријатот, сѐ добро ќе се реши. Сон немам.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Јас се согласувам со него. Формално тој има право.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И додека баш пластично раскажуваа како ќе си поигруваат со мене, а бидејќи тие важат во нивната Лозница за мажи на глас, што сами си го раскажуваа меѓу себе, а не го слушнав од нивните женички, кои исто како мене лежеа под дебела сенка малку потаму, јас се потрудив да им биде уште поубаво и поинспиративно.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Во таква несвесна состојба јас се обидов да ја извадам испуканата чаура и да ја пренаполнам пушката со цел да пукам во себе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Беше Голема света Богородица. Ова време. Јас се надевам стројниците да ми бидат од Панда, а тие да ти бидат од Горнени, „е ме барале да ме земат за невеста!
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Јас се задржувам уште за миг во лежерен разговор со соседите, додека да влезат во лифтот, па ја отворам првата, отклучена врата, но гледам, не можам да ја отворам втората! Ја заклучил!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Јас се стаписав. „Еве“, вели, „овде ги имам сите пејпрс, сите хартии. Направено е и заверено кај лојер. Како велиме ние, адвокат“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И додека јас се измачував со разни филозофски становишта при изнаоѓање добра солуција за расветлување на македонската сага: Оп, еве ти сега, вест, нова вест, НОВИНА: Деновиве ја слушнав вестта дека сателитското вешто око, поставено над Македонија, некаде кај Куманово, во месноста Кокино откри ОПСЕРВАТОРИУМ! (Но, од таму некаде кај Кратово е родум мојата прабаба Трајанка, од село Железница).
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Тој се обѕрнува, јас се обѕрнувам и пак ќе се повратиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас се накашлувам, за да се свртат, да ме видат луѓето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Рибино око немам око да те видам имам да те гледам на свој начин, во свое време никогаш да не ти се нагледам од овие сфери, од овие длабини да те изобличам да те преобразам на очите да не си веруваш така исто сум гледала и молчела молчела, значи гледала пред да ме крстиш риба псариа, fish, poisson, пред да ми ја откриеш смислата и од мене да направиш соѕвездие, знак, уметничко дело пред да ме уловиш и од себе да создадеш Риболовец а од мене добар пазар, специјалитети пред да ми ги дознаеш употребните вредности - мои и на моето око, метафизиката пред да измислиш мамки, глисти, црвци јадици, со еден збор јас се фаќам за јадицата а моето око сѐ гледа и сѐ знае но таи и разобликува.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Возилата се сопреа на работ на водата и цајканите бучно излегоа мавтајќи со огромни батерии чиишто светлосни снопови се прекршуваа врз темната вода.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И потем почна да ме моли; ме молеше како мало дете, целосно инфантилно; клечеше на колена пред мене, ми ги бакнуваше стапалата; рече дека бара само да му дозволам да ми го открие стомакот; дека ништо друго не бара и дека ме моли само на половина час „да му го позајмам стомакот“ (токму така рече, господин судија!); рече дека ми ветува дека воопшто нема да ме гибне со рацете; јас се смеев, оти предлогот беше луд; „Јан Лудвик“, му реков, „Ние сме возрасни. Какви ти се тие глупости?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Отправникот излегува, јас се качувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И јас се качив на бината.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас се насмевнувам. Нема да останам долго, велам. Ќе си одам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Но јас се обидувам да го разберам неговото разбирање на литературата како “синтаксички факт” (“Ла литература ес фундаменталменте ун хецхо синтацтицо”), и неговото често наведувано уверение дека “нестварноста е состојба на уметноста” во врска со неговото признавање дека е несреќен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Само јас се однесувам некоректно. Не се вклучував во разговорите, па ни во оние, добронамерните.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Паметам дека бев веќе надвор кога слушнав како плачот на Самоников уште повеќе се засилува и, што беше најстрашно, тргна да ме следи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ама кога видов во мракот детски лица, и јас се стаписав.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Јас се огласив со мирен тон: - Историските трагедии на Албанците најмногу се должат на геостратегиската позиција на земјата во која живеат.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тешко ми е да признам дека и јас се обидов, напишав писма кај некои пријатели, од некои добив и одговор, но сѐ се сведуваше на ветувањето дека ќе се заземеле и дека ќе се обиделе да најдат каде води трагата на неправдата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Знам дека десната нога ме боли, а јас се фаќам за левата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со залепен фустан на нозете, јас се оддалечив, а потоа сама, по оној пат со расцутените бозје, и преку потокот што врвеше низ ситната песок, се вратив дома.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Веројатно, си претпоставив, збесна зошто си мислеше колку тоа добро јас се забавувам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Пак бев со козите, крај река. Тие, завлечени во густите грмја, брстеа, а јас се бањав и ловев мренки под камењата.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Така разбирајќи го долгот кон татковината, јас се решив, прво, да го изложам моето разбирање на народните идеали на Македонците во еден ред расудувања, прочитани во петроградското Македонско словенско научно-литературно другарство „Св. Климент” 1, а после и да ги напечатам во оваа книга, каде што се поместени и расудувања непрочитани во споменатото другарство.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Дали ќе видите некој сон оти јас се избавив од улавото море што ќе ме удавеше?
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ете затоа јас се кандисав да се потурчам; да не го тргам тој воловски живот; ама еве овдека пак паднав на полош, пчошки, што ми го откри ти сега.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Додека се превртувавме по песокта, полициските возилата ни се приближуваа истурајќи повици по нивните радио станици и додека се мачевме со облеката тие се најдоа покрај нас.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Така загледани, седиме ние на прагот од тоа што беше куќа, а јас се обидувам да се вгледам во очите на старичката и низ нивниот блесок да влезам во нејзината душа и да проникнам во нејзините чувства.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Јас се викам Грдан, а вие? - Тоа се гледа, а јас Грозда.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Кога ќе ти е тешко, дојде кај мене“ - ме испрати. „Дојди...“ Но, јас се расприкажав.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Никифор ми ги држи, а јас се тргам и го туркам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога по неколку дена, откога јас се вратив, без да останам подолго со Агна во С (ја замолив, штом го привршам овој мој проект, а само накусо ѝ кажав за проектот, таа да е при крајот на подготовките за доаѓање кај мене во Маказар) и без да ги видам повеќе од еднаш ќерки ми, дојде екипа стручњаци да го разгледа и да го обележи теренот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Можеби татко му на Иван ќе се појави“, се обидов да узнаам нешто повеќе за нејзиниот однос кон тој непознат човек.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
— Ами, сега, јас се заборавив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа брзо се смири, зашто јас се насмевнав, успевајќи да се совладам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
На оној друг брег секое човечко суштество живее во свој сопствен свет, затоа што лудилото настапува кога Јас се откинува од реалноста, раскинувајќи се во себе, и создава своја сопствена не-реалност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас се распрашав. Велат дека тој, Јанулис, со одредот се врти по тамошните села - Јановени, Мирославица, Тухули и влашките села Аетомилица и Грамошта.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нито писмо праќа, нито сам се враќа, само ми го прати својто бело коњче. На коњчето седло, под седлото писмо, во писмото пише: „Омажи се, Маре, омажи се, Маре, и јас се оженив, и јас се оженив за црната земја, за црната земја, за Македонија, за Македонија, земја поробена.“
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
РЕВШИН: Стрпете се. Само што јас се оддалечив на пет чекори, кога мене ме стаса лакејот на ресторанот со записка. Од него.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Јас се движев погоре, на повисоки и поразлични скали.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
— Јас имам друго презиме, а не тоа. Јас се премажив, лажам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зашто, секоја голема љубов почнува со три мали лаги.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ана и Зигмунд ме молеа да тргнам со нив по градот, но јас се жалев на болката во коленото. Навистина поткривнував.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пијат и ме нудат. Јас се бранам. Ама пуста прокуда. Не вели ми давапати.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Има повеќе од една година, јас се готвам да се женам, а ти ми ја стори бегалка свршеницата?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
25 но ти не се враќаш само јас се играм и во занес, и во очај зашто ништо нема моќ нема такво време ни таков живот обнова нема близина блага ни блаженство зашто далеку одовде ги нема милите предмети нема реки ни планини нема езера ни миризби и кајшто ги има зашто сѐ е црвен кантарион отсега па натаму лековита но горчлива пресеклива трева, жива лава и сѐ е грешка и нема помирување и другото е друго, трето и сѐ се брои а ти си единствена, неделлива грутка, Младост и мака и мак, и зрнце царевка царска приказна полна пресврти и препознавања делби и разделби неразрешливи заплети - и душата ти е водена низ мрак од незнаење кон знаење, трагично, Аристотеле – зашто некој ја негува уметноста на фугата бегството, селидбата!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Јас се качив на мотор и веднаш си летнав низ Прилепска чаршија, со моторот шетнав.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
си ја сонувам свадбата своја на бродот, над мене крикаат галебите и ме удираат со клунот и со крилјата, ми го туркаат венчето и ми го дрпаат превезот, ќе удрат во мене, па ќе удрат со мевот во морето, ќе се лизнат, замрешкувајќи ја водата со ноктите, јас се бранам вака, со двете раце се бранам, а Горачинов си ги прекрстил рацете на градите и од место не се помрднува, што се вели, се загледал некаде, гледаат и морнарите, что такое, что такое, велат, они праветрение, извеани, изветреани нѐ прават, оти не си до мене, му велам на Горачинов,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас се нишам горе, на чардакот, ко ветка, а долу, в пондила, рикаат кравата и магарето. Рикаат тажно, речиси плачат, ко луѓе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Но постоеше! Постои! Постои во сеќавањето. Јас се сеќавам. Вие се сеќавате.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тетка ми Оце, Дена и јас се стискавме одзади, меѓу патните торби, кесиња со храна и играчките на Дена, и не ни беше којзнае колку удобно, ама ништо не можеше да ни го расипе доброто расположение.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Така мојата мајка со поглед, со збор, со гест отцепуваше парче од мене, парче кое постојано ќе ми недостасува, парче кое постојано ќе го барам; целиот свој живот чувствував како ми недостига нешто, онака како што на Милоска Венера ѝ недостасуваат рацете; мене не ми недостасуваше нешто во мојата појавност, туку нешто внатре во мене, како да ми недостигаа рацете на мојата душа, и тоа отсуство, тој недостаток, тоа чувство на празнина, ме правеше беспомошна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ете, јас се врткам тамо по анот, та, ќе видиме, може заедно да отвориме и ние некое дуќанче, анче или нешчо слично.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По пат долг и прашен од далеку вјасам, се наѕире село во зеленила цело, и шупелка ѕуни и се слуша гласот, пак во тебе мое, јас се враќам село!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Трчаа по мене и стрелаа додека јас се занимавав со својата сенка и сфатив дека не ме следи сенката туку гревот. Темниот грев.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Е да ми простиш, и јас се имам посрано в црква, и тоа сигурно пред тебе“.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Да беше порано, поинаку ќе бев среќна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тогаш уште немаше грди наноси меѓу мене и Симона, поточно јас се сопињав на нив, а не ги гледав.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И јас се грижам за тебе, реков, само можеби поинаку. Очигледно, ние се грижиме поразлично, реков.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Нашата единица имаше кола посебна за нашите работи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ама, и Пепелашка од нигде никаде станала принцеза... а јас се разбудив и прво посакав, а потоа и сама поверував дека ќе стојам позади мојата тезга како продавачка, со мојата книга како писателка...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Пенчо појде кон нас и јас се сетив на нашиот договор - да фатам црна мачка и да му ја донесам кај автомобилот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Цветан ми држи стража, а јас се мијам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Негде рапаво и луто заревеа пци, го прогонеа ли голото попче - не знаев, сакав само да останам скриен и сам, тогаш Онисифор Проказник, пред да влезат в куќа, ме повикаа и јас се покажав од сенката со помиреност на крадец за кого судбината не предвидела засолниште во пресуден час.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И јас се најдов во Скопје.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас се вознемирив зашто веднаш ми беше јасно што наумил.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас се пуштив удолу, не го чекам лифтот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Так, так, вели, а јас се вртам ко пергил, што се вели, го потфрлам газот назад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
1.30 Одат Primal Scream и “Loaded” и јас се губам во одекнувањето. Се ширам, горам, пламнувам во просторот помеѓу дисторзијата и ударите.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Јас се израдував што ќе го видам Косово, каде што цар Лазар војувал со турскиот цар Мурат, па ќе ја видам црквата Грачаница, каде што царот ја причестил војската.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
ЉУБА: Жити бога, не почнувај да размислуваш. Јас се изморив и самата не знам што зборувам. А ти ситничариш во врска со зборовите. 202 Margina #17-18 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И на тој збор и јас се загледувам нагоре, низ буките што се мрдаат, како да ги брсти гладна коза.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Распустот се сврши и јас се вратив во интернатот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Јас се крстев годинава. Не го задржав моето моминско презиме, како што сакаше дедо ми.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ти многу убаво знаеш дека јас се плашам од секој друг пиштол, само не од твојов.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ми ја дадоа и така јас се запознав првпат со г.Станчев и со бугарските работи, особено со положбата и авторитетот на бугарскиот претставник во Петроград.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Слушам, Чако подлавнува. Отпрвин секиденски, а после погласно и пострвно. Јас се туткам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И таа се чуди, јас се чудам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Та јас сам можев река од крв да пуштам да тече по Балканот, - рече тој и при тоа одеднаш му набрекна вратот, ја крена главата и јас се најдов лице в лице со лик на страотен јунак од сказните. Наши.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Помеѓу брегот на нормалноста и брегот на лудилото не постои мост.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас се родив двапати. Тоа се случи вака.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Јас се опирам и ги тресам снегулките, ја прскам жената в лице.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Едниот беше висок колку што ќе бев јас ако му стоев на глава на некој свој врсник.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Јас велам: – Да не е многу од нога?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Горачинов веќе грчи на креветот, а јас се превртувам во постелата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас се стиснав. Ме трогна. Бев готова да се расплачам. Потоа молчевме.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Лазиме пак под боцливите телови, по истиот пат. Јас ги поткревам, тој се испровира, па тој ги поткрева, а јас се испровирам. Си помагаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Смит“, одговори Винтон. „Смит“? „Чудно. И јас се викам Смит“ рече жената.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ајде да направиме нешто што не направил ниеден идеалист: да ги побараме нестварностите кои би ја потврдиле таа природа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не знам колку ги дослушнувам зборовите на сочувство?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Публиката паѓаше од смеа; беше пазуза, сите јадеа пуканки, пиеја „Кока-кола“, но се смееја; на еден голем, висок кревет, лежеа Ина и аѓутантот, и божем водеа љубов, со гротескни движења под една покривка; јас се качував, сакав да ги фатам на дело, но никако не ми успеваше: скалите стоеја во воздухот, јас ќе се качев до врвот и потем, кога требаше да ја ставам раката над очите и да видам, одеднаш ќе сјурев надолу.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не бевме ние блиски, но што е тоа важно кога јас се најдов тука и го видов болен.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Колку и да бараа „шнапс“ јас се извлеков со оној балон ракија“...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- Ним сигурно разговорот не им беше завршен зашто додека јас се токмев да седнам што поблиску до нив за да ги слушам што зборуваат, дедо ми ми рече: - Земи го пагурчето со ракија и оди, однеси му го на Даскалот. Се дупна од работа тој...
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Еднаш кога Капсула и јас се готвевме за ноќен лов, влезе некаков ѓавол во неговиот дедо - да оди и тој со нас.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Никифор го распоредуваат заменик политички комесар во 107. бригада, а јас се враќам во главниот одбор на НОФ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Куќата се урива и јас се разбудувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Јас се викам Томаица.“ „Да, знам. Најубавото име во градот.... Како сте? Каде одите сега?“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Отидов до прозорецот. Беше отворен и јас се навалив кон небото надвор, на кое светеше големата црвена месечина.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Никифор ме спетлал, јас се стегам, ништо не помага.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Јас се вратив. Простете, учителе! Виновен сум, - прошепнува не кревајќи ги очите.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Ми го оставаат на мојата лева страна, а јас се вртам на десна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ако сака гола нека а прати! — вели Крчо без да се срами веќе. — Јас се жена за неа, а не за рубата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ветерот повремено толку силно бие што не ги носи само зрната песок, туку отцепува парчиња и од самото Јас, па тоа Јас се чувствува немоќно, му се чини дека ветерот ќе го понесе и него заедно со песокта, ќе го згасне уште пред да бидат одвеани сите зрнца песок кои му биле доделени за до смртта, и тогаш Јас бара некое друго Јас, некои други Јас, со кои ќе се движи заедно додека околу нив беснее ветерот на времето; има потреба од тие други Јас не како поткрепа за преживување во материјата, туку како поткрепа за преживување на она најсуштественото од тоа Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И јас се борам. Со збор, право и мисла.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Ти плачеше, со едната рака стискајќи го Навахо ќебето до градите и грабајќи по твоето бикини со другата, а јас се обидував да те успокојам со смирувачки фрази како, „Да му ебам мајката! Неверојатно срање!“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се разлеваат кристалните гласови од жените, небаре камбани на студен Велигден, а јас се мислам како да се престрашам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Една солза капна врз мене и јас се збрчкав од жал.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Она што всушност ме одби од Луција таа вечер беше едно ситно движење на нејзините нозе, едно сосема беспрекорно, технички изведено поместување на нејзините колкови, со кое таа ме привлече кон себе, ме зароби, и јас се најдов токму на местото каде што треба да биде маж кога спие со жена; беше тоа една совршена технологија на водење љубов, нешто што за искусниот маж е вистинска посластица, кога ќе го сретне кај некоја жена.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потполно сум предаден на звукот и го чувствувам ритамот како ми струи низ целото тело, од рамениците, до колковите, па до прстите и јас се движам, се вртам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Јас се правев како да не те слушам.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Јас се најдов во незгода. Да сакав телевизор, не сакав, а еве Симон со тракторот дури в град.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Една убава, млада жена, менаџер на проектот, образложено ги потенцираше стратегијата и целите на нивната хуманитарна дејност, а јас се зачитав во записот на Коцевски за старите еснафи, за абаџиите, гајдарџиите, бешчиите, брдарите, демирџиите, екмеџиите...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Го знајте, зет му на дедот Ѓура. Токо, јас се плаша дали ќе кандиса, сирома, оти децата му се ошче малечки, та може човекот ќе бара некоа сиромашка, да се прежени, а канонот црквени не дава преженет човек да застане на алтарот и да служи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Сега сме на куп сите женски од нашето семејство – забележа тетка Ане, видно задоволна од тој факт.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сепак, Париз е центар на светската висока мода и на овој начин и ние по малку, преку Г-ѓа Перуниќ го почувствувавме тој воздух, барем малку, за момент...јас се извинувам, но сега морам да одам, веќе е многу доцна, мајка ми сигурно веќе ме мисли.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Оливера се држи за мене, а јас се истргувам и пат ѝ отворам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас, воопшто, болката ја ценам за најнеморален белег низ еволуцијата на човекот; за најпонижувачки симбол на човековата автентичност: Бев опседнат од овие страдања и сам во ретки мигови јас се префрлав на теми и поинакви од оние кои ме измачуваа.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Јас се замислувам за децата и почнуваат да ми се поткреваат јаболкцата на образите. Да ми светат очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас се скрив зад едно дрво и чекав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ама одозгора еднозадруго ми слегуваат некакви заплеткани конци, некои пајажини ми паѓаат вака право, како голема сенка и јас се барам со рацеве и се бранам со рацеве... Ја кинам сенката со нокти и веќе почнувам да викам, не се додржува гласот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Веќе беше седум ипол, а јас се топев во сопствената агонија.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
И тој моча, а јас се мислам, што да правам за потаму. Како да се вратам назад.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога ќе дојде до фрка, до прпа, јас се простирам, издолжувам, добивам пролив.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Сѐ поретко ја гледав Клара. Таа повеќе не доаѓаше во болницата, ретко ја посетуваше Сара, кога доаѓаше кај мене мајка ми секогаш наоѓаше некој неубав збор за неа, и таа не се чувствуваше добредојдена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И постојано си го поставувам истото прашање дали ќе брзав да пораснам, ако знаев дека толку многу ќе ми недостасува патот од Мичурин до Градскиот парк на рускиот велосипед и топлиот здив на дедо ми во мојата разлетана коса? In memoriam Дедо ми Борис Кривошеев секогаш кажуваше дека за жената смртта е награда во споредба со тоа да биде силувана или да ѝ го убијат синот!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
По нивното запознавање јас никогаш не зборував со Сара за брат ми, ниту со брат ми за Сара; само чувствував колку исчекуваа да дојде среда, денот кога нашите врсници се собираа во салонот на Берта, а Зигмунд и Сара остануваа уште долго во нејзината соба, и јас останував покрај нив, како сведок на она што го премолчуваа, и кога знаевме дека собирот во салонот на Берта привршува, тој, таа и јас се качувавме на горниот спрат, се поздравувавме со гостите, го слушавме благиот прекор на Берта што не сме ги удостоиле со своето присуство. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во нејзиното писма одѕвонуваше тишината на нејзината осама, нејзиниот божји долг што си го препишуваше на својот живот како да ги спаси чедата, кои сега ја напуштаа заодени по патот на нивните семејства, а јас се бев оддалечил најмногу, следејќи ја кривата на својата амбиција Колку ли пати пишував многу побезвредни депеши, се внесував целосно во нив, сигурен дека можеби никој нема да ги удостои со вниманието што им го посветував, наместо да ги пишувам одговорите на писмата на мојата мајка, кои беа незаменливи делови живот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас се засркнав и цигарата ми испадна од уста.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Јас се сеќавам дека сѐ до една недела пред да бидам уапсен, ние воопшто не војувавме со Истазија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Е, кога еден ден, еден од оние твоите „едни денови”, ми ја донесовте од странство, јас се израдував, ама некако беше поминато времето.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И јас се грижам, реков сериозно, божем е толку просто да ме разбере.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Туку јас се расприкажав. Таму горе, заради подбивањата, јас повеќе молчам, а Вие се покажавте така љубезен да ме ислушате и... јас се заборавив.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ако јас се предадев кога останав сосема сама зар ќе ја доживеев оваа среќа да имам и ќерка и внука како замена за моите?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Јас се викам АО 441, а Оливера Поточка АО 442.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас се враќав од вода, а беше веќе стемнето, ништо не се гледаше, одев со неколку другарки.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И јас градев и тој сакаше да се гради, само што јас се бавев веќе со реализација, а тој со лабави идеи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Комшивката и натаму се жали, инаку не е некоја алапача, јас се утепав од барање, кога едно утро, станав нешто порано, во четири, што да видам?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но, додека тие се учеа да ме мразат, јас се научив да ги презирам. ,Ирфане Пољубулгаре".
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Втората реакција се бесот и презирот кон стварноста и повлекување во некој свој внатрешен (виртуелен) егзил, исклучив и самодоволен, но би рекол, не баш толку среќен. – Стигнавме – ме прекина во невеселите размисли пријателот – новинар.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Море, јас се заблудав, вели јатрва ми, Уља, и ја изумив Горица. Да не скитне, да се загуби низ шумава, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Боже, а јас се нервирам. Дали ќе дојдат?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)