ја (зам.) - чека (гл.)

Тогаш пак ги превртев гениталиите во дланката овде на смртната постела додека свеската, сѐ уште со раката на мојата нога над коленото, чека да може да ја шмугне својата топла дланка нагоре каде што јас ја чекам со гениталиите в рака.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Свеска ми знае каква долга пловидба ја чека со мене.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Внатре ја чекаше еден човек.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ја чекал мојата повест. Ах! Мојата повест!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Си реков, па добро де, признавам, навикнав на нејзината точност, и сега ужасно ми пречи што јас морам неа да ја чекам.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Се сеќавам дека, кога стрелките на часовникот, оној истиот што се уште ми одѕвонува во главата, се споија на дванаесет, за една минута стасав да ги бакнам сите тројца - дедо, баба и Александар!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Чичко ми Трајко го стави чајникот со вода за чај, рече - со здравје партизани, се насмеа и замина некаде да ја чека Новата година.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Но таа помина пред Боцевата берберница во едно убаво пролетно утро, со ведро крената глава, и Соколе веднаш почувствува дека е свршено со мирното созерцавање и дека отсега ќе ја чека само неа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Корилче ја чека нестрпливо Прочка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А јас чекав ... Ја чекав наострен и накострешен.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Денеска вкочането го чекаме учителот. Ја чекаме и казната.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Убаво ја раскопа земјата, ја издроби, ја иситни и го фрли во неа: можеби тоа ќе оплоди некое малечко сонце кое земјата и ноќем ќе ја огрева, - помисли Каин и ја чека големата жетва - братоубиството. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
- Прости, - го прекина таа, и не послушувајќи го, стана како нешто да ја чека, но отиде само до нишата од кујната и се врати со шише, чашки и пјато.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ја чекам лисицата, која трча право по трагата на зајачето. Еве ја, на десетина чекори од мене.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Нешто некаде ја носи, ја носи, ја носи низ некое темничиште, како низ некој тунел, а некаде таму, отаде, на другиот крај од тунелот зрачи некоја светлина што се лачи во меко сина а силно виолетова, и тоа ѝ влева надеж, па сака што поскоро да се најде на другиот крај од тунелот, во светлината каде што Пандо нејзин сигурно ја чека.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ја чекаат пролетта, да спадне реката, па по петмесечна одвоеност да се прегрнат и да потрчаат заедно по ливадите.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Еден слеп питач и мнозина смрзнати питачи по улиците имаа блажена насмевка на лицата, како смртта да ја чекале со нескриено задоволство и среќни и насмеани умирале. Се раѓаа и смрзнати деца.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
5 Се изненадиле, доколку душевното мртвило им овозможувало да примаат со преморените сетила впечатоци привидно далеку понезначајни од последните кршења на двоколките, едната на оној Герасим од Побожјане што еднаш ја боледувал таа мака, втората на сипаничавиот Јован Стојче-Столетников: доаѓала сама, нема, намалена, се пробивала низ густо распослана невидлива пајажина што повеќе заплашува со својата лепливост отколку што претставува пречка, чудно мавтала со слаби раце пред лицето, брзала кон нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја чекале залогорени меѓу смреки и жолто процутени грмушки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Денот не можеше да му донесе ништо друго. Ја чекаше ноќта.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше добро и што отиде кај Претседателот, што виде дека тој со таа вар, што ја чекавте вие цела утрина, и што ја штедевте, бидејќи ви беше пред крај, ги дотеруваше ѕидовите, и дека неколку мајстори од твојата бригада работе тука, без да ти го знаеш тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На вечерната забава, оние кои уште во автобусот го фрлија мамецот ја чекаа својата вистинска шанса.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Постојано го сонуваше сплаварот кој упорно ја чекаше на брегот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Руса стана да живее кај своите, но еднаш, во време барање дрва за огрев (еднаш во годината, во октомври, жителите на Потковицата ја кастрат гората и берат дрва за огрев) дали некој ѝ рекол или сама дошла на таква помисла, дека Јован Дамчески и таква, огрубена, ја чека дома за да ја земе за невеста и отиде кај Дамческите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Или да ја чекам Велика да раздава за душа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од зад малото долче, излокано од дождови, до нејзините ноздри допре остар мирис и таа разбра - беше близу до волчата јама, во која четирите малечки ја чекаа волчицата да се врати и да ги надои.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тенковите околу границата ја чекаа Неговата команда додека тие, со муницијата што ја имаа во складовите, не ќе издржеа ни толку колку што и е нужно време на капка алдехид да се испари, на тоа соединение чии биолошки молекули еднаш, по не знам колку илјади светлосни години, ќе попаѓаат од галаксиите врз нашава планета, од да се развијат нови суштества, сеедно какви и до колкава мера поинакви од нас, да се вклопат во ритамот на животот според Неговите формули - класно изедначување на расите и ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ја чекам полноќната верига која што ја означува крајната точка.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И ја чекаше да излезе, ја чекаше долго.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Некогаш и по цел ден останува под некое дрво и ја чека мачката.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Татко во еден период се допишуваше со својата братучеда Лејла, но никогаш не ја виде, само се случи по многу, многу години нивните деца (Етем Устер и авторот на книгава) да се сретнат ненадејно во Париз и да го живеат сродството, да чувствуваат нешто силно заедничко, коешто можеби само судбината на егзилот може да го донесе.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Десетина години Сефардот ја чекаше раката на убавата братучеда. Најпосле се споија двете судбини.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Те гледам тебе во неа, насмевката... не можам да ја лажам љубовта, таа ја чека својата за сон...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
И ако случајно нешто го натерало да се премисли, не можел веќе назад, веќе сите знаеја, сите ја чекаа таа смрт.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во таа соба на човечки немири, во тоа катче со две лоши слики на ѕидот, со маса, стол, кревет, челична каса и неколку стари и мешлести кофери, лазеа по подот проѕирни сеништа, чеда на еден страв и еден кошмарен сон, лазеа вешто и бесшумно и ја чекаа својата жртва, Стојана Ванков, тој несигурен кораб без свој пристан.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И беше готова порано, имаше време да се подготви, дотера, да се издише и мирно се упати кон излезот од дворот на офицерскиот дом, кадешто веќе ја чекаше Петар.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Веднаш се стрча накај бакалот, купи три франџули и со трчање стигна дома, кадешто сите во тишина намрштено ја чекаа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Пред киното во темно сив костум, бела кошула и сив шешир ја чекаше Петар со насмевка на лицето.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Таласот некако проаѓа додека ја чекаш раздраганата и лепршаво–буцмаста хостеса да те паркира у некое сепаре.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Ја испуштив првата шанса и втората исто така ја чекав третата долго но сеуште ја немаше да дојде
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Заседата на ноќта го улови неочекуваното, го стисна в стапица, изгубен и недооформен за судрување го покри со влага, сам пред смрт, без сведоци, во таа ноќ кога сите оџаци кобно згрчени над него како зли богови, како птици што ја чекаат својата жртва.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Најкадравата од четирите фотографии е Еврејка. Знаете ли што ја чека?“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Мајка со последните сили ги довршуваше преостанатите работи на денот, кои ја чекаа само неа, и се предаваше на лека дремка, во која сонот беше разблажен од содржината на разговорот на Татко и побратимот на чардакот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Катерина кон пладне ме извести дека не треба да ја чекам. Ќе се вратела дури вечерта.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Те сакам – ми шепна во слушалката пред да ја спушти.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ја чекаше да се врати и сакаше на смеа да ѝ се изгребе од наполитанките, со надеж дека таа ќе престане да му се лути.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Тие остануваа во испразнетите селски куќи да ја чекаат суровата зима и длабоките снегови.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тој можеше добро да оцени и да предвиди што би можело да ја чека Мајка во земјата на живиот сталинизам.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Пред излегување, како и секој пат, малку се поткараа зошто мајка ми бавно се подготвува, а татко ми многу брзо, па облечен ја чека кај лифтот и се нервира.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ќе ја чекаат Бугарија да ја ослободи Егејска Македонија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секоја група деца ја чекам, а јас нема што да пречекам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И почнаа да излегуваат комити, да ја чекаат Бугарија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И пред нашето гостување најдовме напишано: „Ве чекаме, како слободата што ја чекаме".
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја чекам да се соблече, да руча, па да се одмори, како секој ден, но таа само се соблече и продолжи да се вртка околу мене. Сигурно ѝ е тешко, си мислам, да ми каже дека добила единица.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ја чекаат пролетта, да спадне реката, па по петмесечна одвоеност да се прегрнат и да потрчаат заедно по ливадите.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)