ја (зам.) - тргне (гл.)

„Ти првин да ја тргниш маскана твоја да не подава глава преку река, па сетне да зборуваш“, викна Коте Буџе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сакаше да ја потфати за левиот образ, но таа му направи ишарет со глава, покажувајќи му ги мудурот и заптијата, и тој ја тргна раката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Стани... - му повела Панде и му ја тргна чергата со која беше покриен.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Американската идеологија на телото ќе направи сѐ за да ја тргне и да ја поништи старомодната повеќезначност, што сама по себе ја носи идејата на телото.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ја тргна едната пола, малку почека, чиниш нешто заборави, потоа другата и пред очи се откри румена, миризлива, од страните лесно потпечена и сѐ уште топла ... тиква.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Голите женски гради се залепија на неговиот грб, а прстите со лакирани нокти му се преплетоа на градите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога рацете се обвија околу него, се стресе, зашто не ни слушна дека некој ја тргнал пластичната завеса.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Борис Калпак и другите ќе го убијат. Го мразат.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се сопнал а можеби и сакал така да се случи, не знаел (најпосле тој трик можел да го научи во лесновската шума од неуморниот заведувач Арсо Арнаутче), паднал повлекувајќи ја и девојката со себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Болката во непцето од кое му биле истерани забите со удар на беговски кундак го раздразнувала и се враќала при најмал допир, и тој ја пуштил, се обидел да ја тргне главата од нејзиното рамо и веќе не знаел ја прегрнува ли или ја бута од себе; нејзините раце, како таа да барала заштита во паѓањето, останале склопени во топла алка околу неговиот врат додека топлината на женското движење му го заплиснувала издолженото лице.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја тргнал раката од чело и се загледал во треварите, едниот Никола, со шилесто лице на стар и мудар лисец, другиот, Пандил, нешто малку покус и со набиена глава во квадратни раменици на кои, без тој да почувствува тежина, можело да се смести по една вреќа овес.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја тргнал со замислено накашлување. Не се исплашила.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Добро“ ја тргна раката од мене. „Тогаш ќе појдам сам и ќе го донесам на грб жив или мртов.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таа мала измама ја предизвикал удар на внатрешен оган. Се зашеметил. Кратко.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се исправил во чиста кошула без една јама, не толку возбуден колку сигурен во машката намера; нечујно ѝ пришол како да не ја допирал земјата со опинците - Фиданка Кукникова не го забележала зашто и со воздишки и со мисли била свртена кон трепетливите далечини.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оној веќаваше, оној плачеше, поземајќи ги парите од Башмајсторот, оној дури и му баци рака на Башмајсторот, беше една голема, корава рака, испукана од делкање камен и од варта, сите мислеа дека не можеше да се стори ништо, ни една трошка, поинаку; сите тогаш мислеа дека е сега готово, дека по ова на оној ќе мора да му дојде умот, а Башмајсторот ја тргна својата голема рака, помолче, помолче, а после рече: „Чуј, сине.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Брзо, брзо кај Маса Ќулумоска. Ми закуша жената и ми ја тргна силината од главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
таму ќе ни судат и така не засурмуваат во вагонот небаре добиток за продавање и клан, клун, клан, клун, лазаме за Софија пооди, пооди, - запри, па пак тргни, а ништо не гледаме, имаше само една дупка во отворче одозгора, над нас и не знаеш кога се стемнило, а си заборавил кога било дење, денот и ноќта си ги смешале нозете, ги избришале границите и не знаеме дали сме поблиску до денот или до ноќта, само некогаш ќе подотвори некој, ќе ти остави кофа со вода и по едно лепче - камче за да ти ги скрши забите и пак ќе ја тргне вратата, ќе го штракне лостот, штрангата, а ние ќе го топиме 118
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По многу такви заеднички насладувања на очите, таа еден ден ја тргна штицата од преградата што ги делеше алињата која претходно ја имаше отковано, и се протна кај него.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Со нешто што наликуваше на едно единствено движење, таа ја тргна облеката од себе и ја отфрли презриво настрана.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И тогаш санџак-бегот ѝ ја тргна шамијата и ѝ го разгрли срмениот елек на најмладата своја жена.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Каде ти е прстенот? - ја праша. - Го фрлив, - му рече таа и му ја тргна раката.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И утредента ја тргна ордијата по истите патишта од каде што дојде пред три месеци.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Одвреме-време проговорува, го предупредува големиот син да ја тргне чорапата од близината на огнот оти почнува да смрди на скрумовина.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Криејќи го со капата не ја вадел ни кога спиел, а кога минувал по патот ја држел со раката за да не му ја дувне ветер или некој да не му ја тргне намерно.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Марија, ќе ја тргне од љубопитност да гледа нечија крв.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Помладиот му ги преброи парите и сакаше да ги стави в џеб, но постариот со црното брадулче, му ја тргна раката и му рече нешто.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Жива е само уште Вичо планина, само неа не можеле да ја тргнат и овие неколку нови зданија. Сѐ друго исчезнало.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Го следеше со некоја обична насмевка за која и не размислуваше сѐ додека Томислав не дојде да ѝ рече дека тој и Божинов ја замолуваат да си ја тргне од лицето иронијата бидејќи на една културна домаќинка не ѝ личи таквото однесување. Ете и тоа се случи.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тоа ја тргна главата протестирајќи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И како прилега кога одеднаш ќе ја тргнеш крпата и кога ќе откриеш купишта смет и кога ќе погледнеш внатре па неколку секунди гледаш во белите нешта што потсетуваат на макарони или јувки, само што тие живеат и вријат. Ги има милиони.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Бошко ја тргна раката како жар да требаше да фати: - Не, - рече.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ја размислил работата и една вечер, редницата ја тргнала софрата по вечерата, а тој го извадил ќесето со тутун, го наполнил лулето и му го подал и на синот: „Нà, запали“ – му рекол.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Кога виде дека ја нема, ја тргна Ане за раката, таа што не беше мрсулава, ѝ ја викна да дојде кај нив во дворот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Земи ... – А, не – му ја тргна раката и рече со благ глас: – Земете си ги.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Внимателно ја отвори и полека ја тргна назад како божем сама од себе да се отвара.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
За да не заостане, брзо го измерка дрвото со поглед, ги наплука рацете и одмавна, ја закачи ссекирата во стеблото и кога ја тргна рачката да ја откачи, виде оти е лабава.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Некако се совлада, си ја тргна дланката од устата и бапна Баба Петра си утиде кај дедо Господ, ет сега јаска и ва мојта пусистрима ги пуљме тиа децта... внучијнта на баба Петра... а б’ли има, как да нема, поуни сме су б’ли! и си ги трие нозете една со друга чиниш сака тука на килимите да им ги истресе.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)